8 mei, bewolkt droog 18 graden

Het is vooral het aankomen in Santiago. Niet fysiek, dat zijn we al. Meer in de rust komen na de Camino en alles laten bezinken. Wat heeft de Camino voor je betekent, ben je jezelf tegen gekomen en hoe dan? Was dat moeilijk of mag het zijn wat het is?

Zodra het gaat schemeren gaan we naar de geheimzinnige schaduw toe. Naast de kathedraal, in de hoek naast de winkel van de kathedraal. Speciaal om te ervaren dat er soms ook iets is, wat je niet altijd kunt zien.

Hoe mooi is de kathedraal als het net nog niet helemaal donker is.

Een belevenis is de muziek, die je iedere dag kunt horen, om 22 uur in de avond. Een groep enthousiaste muzikanten die wisselend van samenstelling Spaanse volksmuziek ten gehore brengt.

We gaan in het Almeda park lunchen. Daar heb je prachtig uitzicht over de stad. Je vindt er de dikste eucalyptus boom, die bekend staat als liefdesboom. Voor in het park zijn de 2 fleurige Maria’s te zien. In de tijden van Franco mochten vrouwen niet kleurrijk gekleed gaan, zij deden het toch en daarom is er een monument gemaakt, ter herinnering aan deze opstandige dames……

In de middag hebben we gereserveerd voor een excursie op het dak van de kathedraal. Je kunt via internet een kaartje kopen of in het kantoortje aan de linkerzijde van de kathedraal op het plein aan de voorkant. Het kaartje geeft nu ook toegang tot het kathedraal museum. Daar ben ik nog niet zo vaak geweest. Het is de moeite waard om er eens rond te kijken. Ook kun je er op de balustrade lopen met uitzicht over de pelgrims die op het plein aankomen.

Dan was het de beurt voor de excursie op het dak. Een belevenis op zich. Ik heb wel een beetje hoogtevrees, dit lukt me wel. Je ziet de torens van dichtbij, de bebouwing in de buurt, zoals San Martin Pinareo waar we overnachten.

Tatata: na de mis van 12 uur op onze vertrekdag (9 mei) zien we tot mijn grote verrassing de Botafumeiro door de kerk zwaaien. Is dat de euforie van het aankomen? Ik voel die speciale spanning in de kerk. Het gaat gebeuren. Met dank aan een groep pelgrims die ervoor betaald heeft. Een enorm touw met daaraan het vat van 65 kg wordt door 6 man met kracht en beheersing in beweging gezet. Het mooie lied is erbij, alles bij elkaar maakt het mij ook emotioneel. Het mag er zijn, met grote dankbaarheid dat wij dat met elkaar de Camino hebben afgerond.

Wat een mooi einde van onze Via de la Plata…..

Yeah, na bijna 500 km hebben we Santiago bereikt.

7 mei, 14 km, aankomst Santiago

Wat een goede keuze om gisteren 8 km meer te gaan, zodat we vandaag nog de allerlaatste 13 km stappen. Het is schitterend weer en we hebben er zin in. Om 7.45 gingen we al op pad.

Het begon met wat mist, het Galicische landschap gaat onder onze voeten door.

We zien wat meer monumenten onderweg. Hier legt Elly nog een steentje neer. De hele weg met haar meegegaan, nu na bijna 500 km, net voor Santiago hoort het hier. Precies waar nog De rust is, met Santiago in zicht. De pelgrims die we zien, hebben allemaal zoiets van…..die laatste loodjes kunnen we ook aan.

Het is ook wel speciaal, die laatste km’s. Nog even in gedachten de laatste 4 weken doornemen. Wat heeft het me gebracht, wat neem ik mee naar huis. Ik hoor: er ligt een boek voor me open, nog leeg, vol met mogelijkheden, vrijheid om te kiezen. Of eerst was het, is het nu nog zo ver? En nu denk ik: ik ga stap voor stap en ik zie wel. Heb ik nu zo tegen die berg opgezien? Nu weet ik hoe ik het moet doen. En ook…..ik ga het in de toekomst anders doen. Nieuwe keuzes maken en op een andere manier tegen dingen aankijken.

Er is euforie als we dan in de verte Santiago zien. Zijn dat echt de torens van de kathedraal? De Via de la Plata komt Santiago binnen via oude paden, we gaan onder de snelweg door, en dan is het laatste stuk, stijgen naar het centrum.

Samen hand in hand lopen we het plein op. Door onze Camino met elkaar verbonden. Lief en leed gedeeld, samen bijna 500 km afgerond. Wat een mooie Camino hebben we gehad. Zwaarder dan ik had verwacht, delen zoals de Primitivo, vlakten zoals de Meseta, groen en heuvels in Galicië. Dagelijks droog weer, niet te warm en ook veel zon.

We gaan daarna door naar het pelgrimskantoor voor onze Compostela. Via de QR code vullen we de gegevens in. Er is geen lange rij. We zijn zo aan de beurt. De meesten kiezen ook voor een afstand certificaat. 493 km staat er vanaf Salamanca.

Even de trap naar boven en daar vinden we de huiskamer voor de ontvangst van de Nederlanders. We krijgen er koffie en een koekje. Trots zijn we op elkaar en alle stappen die we samen hebben gezet.

Morgen nog een dagje Santiago. We gaan ervan genieten.

6 mei, half bewolkt, 21 km droog 18 graden van Bandeira naar Ponta de Ulla en verder naar Castrelo

Hadden we vandaag al het gevoel om Santiago binnen te lopen? Het leek er wel al op. Het plan was om van Bandeira tot aan Ponte de Ulla te lopen, en morgen 21 naar Santiago. We waren in Ponte de Ulla al om 11.30 uur. Tja, wat doen we? Weet je wat we gaan alvast 2 uur verder, dan hebben we dat morgen maar vast gehad. En zo ging het. Alsof we al vleugels hebben. Deze kanjers kiezen vandaag voor 21 en morgen blijven er nog 13 (of zoiets) over naar Santiago.

Ver beneden ons ligt de N525. We lopen veel hoger over een weggetje. Waar heb je dat nog, hoor ik zeggen. Op een zaterdag ochtend onderweg en dan helemaal geen verkeer horen en dan lopen op een weg met dat mooie uitzicht? Het is dan licht glooiend en dat valt erg mee.

We lopen ook door bossen. Mooie brede paden, ze lijken wel net speciaal voor ons aangelegd of aangeharkt, dat kan ook. Ook zien we de bloesem van de eucalyptus bomen en een bloeiende plant (of is het cactus?) die ik nog nooit heb gezien. Weet een lezer wat het zou kunnen zijn?

We boffen vandaag…..geen horeca naar Ponte de Ulla, wel een automaat, waar je wat kunt kopen en ook een koffie automaat. Het is naast een houtzagerij en is er eigenlijk voor de werknemers gezet. Ook wij kunnen er zitten.

Daarna gaan we door naar Ponte de Ulla. Een weg met 10% daling. Van 350 naar 80 meter. Het is er erg glad door de regen van de afgelopen nacht. We kunnen er alleen lopen als we in de berm lopen. Enkele fietsers waren er onderuit gegaan. Beneden gekomen gaan we onder de brug door en later eroverheen. Beneden heb je een mooi uitzicht over de hoger gelegen snelweg.

Na wikken en wegen kiezen we ervoor, alvast te starten, met een deel van de etappe van morgen. De voorspelling was dat er de komende uren 70% kans op regen zou zijn. En om nu in de regen te starten? Het bleef droog😉. En ……de grote stijging van 80 naar 300 meter kunnen we maar vast gehad hebben. Zo klimmen we naar Outeiro en vinden er een lunch plaats, vlakbij de algemene herberg. Zeker ook een optie om te overnachten, maar omdat je daar niet kunt reserveren, had ik voor een overnachting in Ponta Ulla gekozen.

Nog 3,3 km verder? Ja, we doen het toch maar. We zitten zo in de flow, dat we er bijna geen erg in hebben. We lopen door tot Castrelo. Daarna zakken we af naar de N525. Er zou dan ongeveer een bus naar Ponte de Ulla moeten komen. Wat denk je? Elly ziet de bus aankomen en geeft de chauffeur een teken dat we graag mee willen. Precies op tijd kunnen we voor €1,55 terug naar Ponte de Ulla. Zo kan het ook…..

We overnachten in Albergue Cruceiro. Een hotel bij een benzinestation, omgebouwd tot pelgrimsherberg. Wij zijn er blij mee😃. Ook nog net op tijd kunnen we een pelgrimsmenu krijgen. Wat een verrassende dag!!!!

5 mei, 18 km, half bewolkt 18 graden van A Laxe via Sillida naar Bandeira

Is het dat we er zo aan gewend zijn geraakt? Het dagelijkse ritme van wandelen, eten, drinken, slapen en verder niets…..de grond gaat als het ware onder je voeten door. Je denkt niet meer aan de km’s die voor je liggen, de dagen nog te gaan. Alleen die ene voet voor de andere voet.

We volgen nog steeds de richting van de N525. Vandaag vooral de daling vanaf A Laxe en de heel geleidelijke daling na Sillida.

Inmiddels kennen ze me ook in Galicië….. gisteren een fotograaf ontmoet,die een pelgrim op de foto wil zetten voor een artikel over het gebrek aan accommodaties op dit deel van de Camino. Dat klopt! Er zijn alleen algemene herbergen te vinden op 30 km, hier kun je niet reserveren. Bijna geen prive herbergen, dus dan zijn we aangewezen op hostels en hotels. Even puzzelen en dan kom ik er altijd uit. Toch leuk zo een artikel met foto.

Het is heel afwisselend vandaag. Holle wegen door de bossen, uitzichten over het mooie Galicië. Wolken afgewisseld met zon, de kolen voor de Caldo Galego in volle bloei.

Als we onder een hoge brug doorlopen, hebben we het gevoel van een heel oud pad. We klimmen en dalen en later gaan we over een stenen pad, dat overstroomd is. Zo een pad hebben we dagelijks wel een stukje. Voorzichtig zoeken we er onze weg.

In Sillida hebben we even pauze. We vonden er ook een winkel voor onze dagelijkse boodschappen en bankjes in de zon bij de kerk. Tot nu toe zijn bijna alle kerken gesloten. In Sillida is de kerk open en we krijgen er ook een stempel. Vanaf Ourense is het eigenlijk 2 stempels per dag, om in Santiago de Compostela te krijgen. Omdat er veel horeca gesloten is, valt dat nog niet mee. Stempels krijg je bv in een kerk, cafe of overnachtingsplek.

We zien steeds meer eucalyptus bomen. Omdat het heeft geregend komt de geur ons tegemoet. We vinden ook de vruchten van deze bomen. Door de zuivere lucht is er ook veel baardmos te vinden. In een tunnel zijn de wanden bekleed met kenmerken van de Camino, zoals de schelp en het zwaard.

We lopen verder naar Bandeira. We overnachten in hostel Conde de Rey, meteen langs de grote weg. We hebben er ons etappe drankje en ook om 15 uur ons pelgrimsmenu.

Morgen een korte etappe naar Ponte de Ulla, dan zondag naar Santiago…… Santiago we komen eraan! Vol vertrouwen dat het ons gaat lukken.

4 mei, 19 km, veel buien, 18 graden van Castro Dozon naar Laxe

Vandaag is het vooral dalen en in het algemeen over goed begaanbare verharde en rustige wegen, afgewisseld met bospaden.

Eerst gaan we om 7 uur ontbijten bij het gastvrije restaurant Sol y Luna in Cea. Dan komt de taxi om ons terug naar Castro Dozon te brengen. Voor ons de eerste dag met wat meer regen. De buien komen af en aan. De wolken zijn zo donker dat je vrijwel weet dat het gaat beginnen. Zeker als de wind uit de richting van de wolken komt. En dan moet je snel zijn, het kan zomaar gaan plenzen. Af en toe komt de zon erdoor. Wij maar hopen op een regenboog……

Volgens de beschrijving van de Via de la Plata app (wise Pilgrim) zou er onderweg een keer horeca zijn. Bij het station van Lalin en in het dorp Eirexe. Ook deze zijn dicht. Misschien te vroeg in het seizoen? We weten het niet en hebben gewoon pauze, zittend op een vuilniszak met de voorraad die we de dag ervoor hebben gekocht.

Als de zon erdoor komt, zien we wat van het mooie groene Galicië. Het is niet ver van de N525 en de snelweg AP53. Daar merken we niets van. We gaan er een keer overheen of onderdoor. We lopen door kleine mini dorpjes, af en toe zien we er mensen. Zoals Pucallos en A Xesta, enkele woningen, de meesten zijn onbewoond.

Dit deel van de Via de la Plata heeft op ongeveer 30 km per dag algemene herbergen. Zo ook in A Laxe. Spannend….want we kunnen er niet reserveren. Iets anders is hier niet. Er kunnen ongeveer 40 pelgrims slapen, we dachten dat gaat wel lukken. En ja hoor, we komen net na 13 uur aan en er is plek voor ons. Een mooie grote herberg, waar we slapen op een kamer van 4 stapelbedden. Alleen het bovenbed opmaken is wel een dingetje…….

Waar is onze bagage? Normaal gezien staat het altijd voor ons klaar op het adres waar we slapen. Dat is niet zo bij een algemene herberg. Even contact zoeken met Correos (de Spaanse post) en dan blijkt de bagage bij restaurant Maria y Jose te staan. Dat komt goed uit, als we op tijd zijn, willen we ook wel in de middag eten.

In dit restaurant was een fotograaf van een Galicische krant. Die heeft een foto van me gemaakt en straks word ik nog gebeld. Als het goed is staat de foto morgen in de krant. Ben heel benieuwd……..

3 mei, 21 km eerst een kleine bui, later zonnig van Cea naar Castro Dozon

Een uitdaging…..langs het klooster van Oseira of via de kortere weg naar Castro Dozon? Moeilijkheidsgraad 2 zou toch mee moeten vallen denk je? Nou dat was echt niet eenvoudig! Zoals je uit onderstaand overzicht ziet, voortdurend stijgen en dat over grote granieten stenen. Deze rode route had Frans gekozen, op de kaart de onderste rechtstreekse lijn.

De andere route gaat over Oseiro. 14,5 km en nog 4,5 km erbij. Dat is 19 zou je zeggen. Wij komen op 20,5 km uit, meestal is het gewoon meer. Geen idee over de zwaarte en de stijgingen. Voor mij vandaag een hele zware dag. Het leek wel of mijn benen niet meer omhoog wilden. Hadden we een heuvel gehad….hup de volgende ligt alweer klaar.

In Cea kies je al welke route het wordt. Wat op dit moment een rol speelt is dat de herberg van Castro Dozon is gesloten. De meeste pelgrims kiezen vandaag dan ook de kortste route van 14,5 km en zullen voor de eerste herberg (A Laxe) dan nog 18 km meer gaan lopen. Wij doen dat niet en gaan aan het einde van de dag met de taxi terug naar Cea.

Er was maar liefst 88% kans op regen voorspeld. Tja, is dat 88% van de hele dag? Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het heeft 10 minuten geregend. Wij zeggen dan ook, een droge dag. De route naar het klooster vinden we erg makkelijk. We hadden gerekend op een cafe bij het klooster. Die was vanwege vakantie gesloten. Geen nood, we hebben altijd wel wat bij ons. Wel hadden we geluk. Precies om 10.30 was er een rondleiding in het klooster.

Het klooster van Santa María de Oseira werd in 1141 een klooster van de Orde van de Cisterciënzers, een orde van Franse monniken gestuurd door Sint Bernard van Clairvaux. De monniken die in 1835 vertrokken, moesten vanwege overheidsbeleid vertrekken. Ze keerden in 1929 terug, dit keer naar een streng hervormde cisterciënzergemeenschap, gewoonlijk de trappisten genoemd. Het klooster is een populaire stop op de bedevaart naar Santiago de Compostella. Zo ook voor ons, we nemen er de tijd voor.

Hier is ook een aloude apotheek te zien. We stellen ons voor hoeveel wijsheid over medicijnen en kruiden er toen al was.

De route na het klooster was onverwachts zwaar. Daar beginnen de stijgingen pas echt. We gaan opnieuw naar meer dan 800 meter. Over grote ongelijke rotsblokken klimmen we omhoog. Daar hebben we prachtig uitzicht. Toen we even verkeerd liepen, zelfs met uitzicht over het klooster.

Ook 4 km voor Castro Dozon zou een bar zijn. Die is er wel, maar deze lijkt definitief gesloten. We treffen er de 4 Portugezen die tegelijkertijd met ons in het klooster waren. Die hadden toch echt gerekend op horeca onderweg. We delen ons brood, de mueslirepen, kaasjes en alles wat we kunnen missen. Dat doet goed om met anderen te delen wat je hebt. In Castro Dozon vinden we wel een cafe voor het etappe drankje.

De taxi komt en brengt ons terug naar Cea. Morgenochtend staat die weer voor ons klaar om ons terug te brengen naar Castro Dozon.

2 mei, 24 km, zeer warm 30 graden van Ourense naar Cea

We zitten onder de 100 km!!! We zijn er bijna, zo voelt het. Nog 5 dagen te gaan.

Vandaag is deze etappe gemarkeerd als zwaar. Dat snappen we nadat we het hebben afgerond. We zijn allemaal moe en heel voldaan. Vooral de eerste 7 km gaan met een hoog % omhoog.

Het was pas 7 uur toen we de deur uitgingen. De zon was meteen al warm. Ourense ontwaakt. Plaza Mayor is nu leeg als we er overheen lopen. Als we de brug overgaan is de zon net te zien. Een goudgele gloed over het water. We kunnen ons geen mooier begin van de ochtend voorstellen. Laat die klim naar komen……

Trots zijn we als we de berg allemaal aankunnen. Ieder met zijn/haar eigen tempo. Je eigen kadans vinden en niet denken/ voelen die ander gaat veel sneller. Ourense zien we steeds lager onder ons. Voor we de eerste pauze hebben zijn we al 11 km onderweg. Voor ons de eerste keer dat we pas na 3 uur pauze hebben. En dat komt goed uit. In Tamallancos is een ontbijtcafe aan de doorgaande weg en ze hebben er een winkel. Door het weekend en de 1 mei viering hadden we geen boodschappen kunnen doen.

De Camino gaat verder over smalle wegen en graspaden, door bossen en over oude bruggen. We kunnen ons voorstellen dat hier al eeuwen pelgrims lopen. Plotseling zit er blad aan de druivenranken van de Galicische wijnen. De horreo’s staan te wachten op nieuwe oogsten. De meesten zijn erg vervallen, sommigen keurig opgeknapt.

We zijn rond 14.30 uur al in Cea, precies op tijd voor een pelgrimsmenu in restaurant Sol y Luna. Dat is er eten wat de pot schaft. Wat ons betreft heerlijk. Ravioli met pesto, spinazie en kaas, en als hoofdgerecht salade met karbonade. Een wijntje erbij en dat voor de prijs van €12. Een mooie afsluiting van onze wandeldag.

1 mei, 21 km, 10-30 graden, zonnig van Xunqeuira naar Ourense

Van Xunqeuira naar Ourense is het vooral dalen van 550 naar 150 meter. Dit overzicht lees je van rechts naar links.

Een eenvoudige etappe vandaag met vooral verharde wegen. Wel een keer fijn volgens de een, even rust voor je enkels. Het hoort er natuurlijk ook bij, zegt een ander. Het kan niet alleen maar mooi zijn. Wat mij betreft, een Camino dag langs doorgaande wegen, door een industrie terrein en langdurig door de stad Ourense.

Het zit in de kleine dingen vandaag. Het advies om vooral vroeg te vertrekken, de dag ervoor al ontbijt regelen, omdat op 1 mei een feestdag is en het ontbijt cafe pas om 8.30 uur open gaat. We waren erg blij met deze adviezen. Zo gingen we om 7 uur de deur uit en konden van een mooie zonsopgang genieten.

En ook dat na 8 km in Panelas een bar open is met een winkeltje. Ook hier boffen we….. Op 1 mei zou alles dicht zijn. Hier kunnen we nog wat kopen voor vandaag. Een stukje brood, muesli repen, wat yoghurt, bananen, Aquarius. Een pelgrimhand is zo gevuld. Alleen per dag kijken wat je nodig hebt, de rest komt morgen wel weer. We zien bloeiende fluitenkruid, laag hangende wolken , een strak blauwe lucht met de gele brem.

Via Seixalbo lopen we Ourense binnen. Het duurt dan nog wel even voor we in het centrum zijn. We logeren in hostel Grelo, in een zeer ruime kamer voor 12 personen, die we met 6 personen bezetten. Je snapt het al. We hebben allemaal een beneden bed.😃 Het is niet druk en de hospitalero houdt de kamer alleen voor ons.

Na het inchecken gaan we naar Plaza Mayor voor een menu. Vanwege 1 mei geen pelgrimsmenu, maar a la carte. Met een Sangria, Canja of glas Albarino is het er goed vertoeven. Als toetje gaan we ernaast een ijsje eten.

Even in de stad rondkijken hoort er ook bij. Morgen gaan we weer stijgen en wandelen naar Cea.

30 april, 22 km, eerst mistig, later zonnig 10-26 graden. Van Albergueria naar Xunqeuira de Ambia

Iedere dag is het landschap anders. Vandaag via dorpjes, zoals Vilar de Barrio met de typisch Galicische horreo’s, boeren, die hun land bewerken.

In de mist klimmen we omhoog. Het is nog lekker fris. Boven gekomen zien we een kruis staan. Pelgrims leggen er steentjes neer.

Als we wat meer kunnen zien, is het landschap geel met paars gekleurd. De heide is net in bloei gekomen. Hele velden met geel en paars. De Galicische muurtjes zijn begroeid met allerlei vetplanten. We zien de varens de grond uitschieten.

In Vilar de Barrio hebben we pauze. Hier zien we alle pelgrims die ook in Albergueria waren. De vroege starters komen uit Laza, die hebben in Vilar de Barrio er al 15 km opzitten. We zien nu ook nieuwe gezichten. Een Camino vanuit Portugal komt ook door Vilar de Barrio. Daarna gaan we klimmen. Zo ongeveer 100 meter en we komen in een prachtig gebied met enorme rotsblokken.

De daling naar Xunqeuira is nog pittig. Het gaat door bospaden naar beneden.

Rond 14.15 uur komen we in Xunqeuira aan. Nog precies op tijd voor een pelgrimsmenu. Hoe heerlijk is het om zo de dag af te sluiten. De temperatuur is inmiddels 25 graden en in de zon wordt het uiteindelijk te warm. In de schaduw nemen we nog een “postre”, nagerecht.

29 april, 27 km, droog, licht bewolkt 22 graden van Campobecerros naar Albergueria

Van Campobecerros dalen we naar Laza. Van ongeveer 1000 meter hoogte naar 500 over 12 km. Dat is heel goed te doen. Het venijn zit vandaag echt in de staart. De laatste 5 km vanaf Tamicelas 540 meter stijgen naar 965 meter. Dit heb ik als zeer zwaar ervaren……..

Net na 7 uur gaat de bar van Campobecerros open. Het zijn de kleine momenten van verwondering deze morgen. Eerst ochtenrood, later wat mist in het dal, de zon komt er net door. Nog een beetje later, bergruggen in allerlei grijstinten. Een kadootje van de dag.

De afdaling naar Laza loopt over een breed pad langs de bergrug. De bochten volgen de bergen. Het dal is rechts van ons de bergen links. Dat geeft mooie vergezichten. Hier is volop boomgroei en het valt ons op dat er ineens bladeren aan de bomen zitten.

Een km of 6 voor Laza is er een rustplek door bewoners gemaakt. Met (koude) koffie, koekjes, bananen en een paar stoelen. Wij als pelgrims zijn er erg blij mee. Er staat een doosje met “donativo” erop. Dat betekent dat je geeft wat het je waard is, zodat ze er weer nieuwe spullen van kunnen kopen. Zo een verrassing is op de Via de la Plata de eerste die we tegenkwamen.

In Laza vinden we een bar die open is. In Campobecerros is geen winkel meer en we hadden niet veel voorraad meer. In de bar maakt de man verse broodjes met kaas en tomaat. Blijkt dat dezelfde persoon als degene die onze bagage naar Albergueria heeft gebracht. Er zijn hier niet veel ondernemers en kennelijk helpen ze elkaar . Daarna gaan we verder naar Albergueria. Het eerste deel valt erg mee, vals plat alsof er een touw aan je trekt. Na Tamicelas wordt het zwaar. Het lukt ons om 45 minuten door te stijgen, met kleine pasjes en rustig aan gaat dat prima. De meeste paden zijn goed te doen. Een klein stukje is over leistenen, die naar alle kanten wijzen. We zijn blij dat we in Albergueria boven komen.

We verblijven in Albergue Rincon, tegenover de bar waar je heel veel schelpen vindt. Ook in 2012, toen ik hier ook liep, heb ik een schelp mogen beschrijven. Het is leuk te zien dat er heel veel zijn. Ik heb die van mij van 2012 niet gevonden. Ook hier is geen winkel. We hebben dan ook wat uit Laza meegenomen en Betsy en Suzanne hebben voor ons gekookt. Wat is dat fijn als je na zo een lange wandeling heel moe bent en er wordt voor je gezorgd.

28 april, 21 km, licht bewolkt, 24 graden, van A Gudina naar Campobecerros

Als ik in een woord de dag van vandaag zou beschrijven is het “uitzicht”. Opnieuw bijzonder mooi. We lopen bijna voortdurend op ongeveer 1000 meter en hebben naar alle kanten uitzicht. Geen bomen, alleen kleurrijke bergen, weggetjes en stilte….

In A Gudina vinden we de verklaring van de plotselinge 30 km meer naar Santiago. Met het binnen komen van Galicië was de km paal van minder dan 200 plotseling 30 km meer. We begrepen er niets van. Nou kloppen mijn geplande km’s nooit helemaal (het zijn er meestal meer🤔🤔), maar 30 km verschil is het toch nooit. We kiezen voor richting Laza, dat betekent dat we weer onder de 200 km zitten.

Eerst gaan we een stukje stijgen.De zon is nog even verstopt achter de wolken. De brede paden leiden ons als vanzelf naar de goede richting. Bij een kruising of splitsing staat altijd wel een pijl. Die zijn hier heel bijzonder, ook in grote stenen.

Bij een hoog punt hebben pelgrims een stapel stenen gelegd. Wij leggen er ook bij. Voor b.v. een zieke vriendin, het voelt als intense verbondenheid. Het doet ons een beetje denken aan Cruz de Ferro. Het bijzondere tegenlicht, maakt er een “Mariabeeld” van.

We blijven op hoogte en weldra zien we onder ons een enorm watergebied. De Rio Camba en het natuurgebied Vilarino de Conso We zien wel dat het droog is. Aan de begroeiing te zien, zou het water zeker 2 meter hoger kunnen zijn. Ken je dat gevoel? Letterlijk “adembenemend” op het moment we dit water zien. Met de half bewolkte lucht, maakt het het licht schouwspel compleet.

Licht stijgend en dalend krijgen we bij elke bocht een ander schouwspel. Bij deze etappe zijn enkele huizen te zien. Bij een komt iemand naar buiten en ik krijg zomaar water. De enige mensen die er nog wonen, zijn zeker bereid je te helpen, als je wat nodig hebt.

3 km voor het einde komt de daling van 200 meter. Dat is fors, en er liggen ook losse steentjes en keien. Voor een aantal de eerste keer om zo te dalen. Wat helpt is ook nu kleine stapjes, gewicht in de hakken en de banden boven aan je rugzak losser maken.

We zijn er rond 14.30 uur. Hier in Spanje betekent dat je een pelgrimsmenu kunt nemen. Dat kan tot 15 uur. Bij de enige bar in Campobecerros. We overnachten in een herberg, met 7 stapelbedden. Bijna alles is bezet……Ben heel benieuwd of we goed kunnen slapen.😉😉

27 april, 13 km, bewolkt, later zonnig, 22 graden. Van Vilavella naar A Gudina

Met de zware etappe van gisteren nog in de benen, vinden we het een heel relaxte dag als we 13 km plannen. Meestal komen er een paar “Mieke” km’s bij. Vandaag kloppen de km’s met de planning. Tja….🤔

Vlak is het nooit hier in Galicië. Vandaag gaat het heel geleidelijk en de hoogte verschillen zijn niet groot. Na het ontbijt van 7.30 uur gaan we op pad. Even ongeveer 1 km terug om de route weer op te zoeken.

Ook vandaag is het vrijwel overal over onverharde paden. Dat wil zeggen, bv rechts en links water en in het midden een pad van 40 cm breed om over te lopen. We weten ook dat we in Galicië zijn. Heel veel koeien poep op de weggetjes. Ook zijn hier en daar bruggetjes aangelegd om het water te kunnen passeren.

Na een km of 5 gaan we flink klimmen. Wat een prachtig gebied. Reusachtige rotsblokken, aan weerszijden witte en gele brem en er bloeien steeds meer bloemen. Elly heeft het opgezocht en gevonden dat het een orchidee is. We ervaren stilte. De vogens zingen hun mooiste lied, we horen alleen onze eigen voetstappen.

De laatste km’s van vandaag dalen we af naar A Gudina. Wat mooi om te ervaren dat we elkaar helpen op moeilijke momenten. Durf je even ergens niet over, dan is er altijd wel iemand van de groep die je helpt. A Gudina ligt in een dal, we blijven nog steeds ongeveer op 1000 meter hoogte. A Gudina ligt ingeklemd tussen de nieuwe snelweg, het nieuwe spoor. Even weg van de landelijke rust.

We overnachten in pension Oscar meteen aan het begin van de stad. Hier hebben we ook een menu. Omdat hier pas een maaltijd om 21. uur mogelijk is, geven we de voorkeur aan de middag. Kennelijk een goede plek. Allemaal Spanjaarden die er tussen de middag eten. Ze bevelen Caldo Galego aan, de heerlijke soep met koolbladeren, die je overal in Galicië ziet. Het was ook smullen……

26 april, 20 km, zonnig 20 graden van Padornelo via Lubian naar Vilavela

Was het gisteren een echte berg etappe? Nu we die van vandaag hebben afgerond, weten we zeker: deze was veel zwaarder dan gisteren.

De daling is van Padornelo van 1300 meter naar ongeveer 950 meter in 10 km. Zeer zwaar was de stijging na Lubian in 4 km van 300 meter. We hebben daar meer dan 3 uur over gedaan.

Ons hotel Padornelo ligt direct aan de route. Het is een hotel bij een benzinestation, goed om de lange etappe van Requejo te verdelen. We streven naar ongeveer 20 km per dag, en dan kom je hier uit. Eerst een stukje langs de N525 later gaan we langs een prachtig pad naar beneden.

We zien wel hoe hoog we waren. Diep beneden ons zien we de snelweg, het spoor en de gewone weg. De paden gaan zigzag naar beneden.

Daar in Lubian vinden we weer een winkel, die open is en een bar. Die treffen we hier niet veel, het komt dan ook aan op een goede planning. Waar kunnen we wat kopen, is er ergens een bar om te pauzeren. Het is een leuke plaats om doorheen te lopen.

Daarna begint de grote stijging naar de top. A Portela Grande. Een geweldige ervaring om op zulk moeilijk terrein te stijgen. Keien, watervallen, kleine randjes naast het water, steeds opnieuw zoeken.

Trots komen we boven aan. Daar vinden we de grens met Galicië.

Dan is het nog weer 300 meter dalen en helaas toch nog weer wat stijgen. Mijn benen wilden niet meer. Maar ja….geef je het dan op? Dat kan niet, we staan in “the middle of nowhere” Dus gaan we gewoon door…..

Ook vandaag hebben we een overnachtingsplek gevonden langs de N525. Hostel Porte Galega. Het ligt 1 km van de route.

25 april, 22 km, licht bewolkt 22 graden. Van Puebla de Sanabria naar Padornela

Het ontbijt in hotel los Perales, staat om 8.30 uur gepland. Dat vinden we voor onze geplande etappe van 22 km wel wat laat. We vragen het na en we kunnen om 7 uur ontbijten, wel met opgewarmde koffie uit de magnetron. Dat doen we toch maar. Ook maken we dan zelf de tostadas. Zo gaan we om 7.30 uur op pad.

Vandaag is het de eerste dag met heel veel hoogteverschillen. Zoals de etappe bij Gronze is verdeeld, zou het 30 km zijn. Dat doen we niet. We gaan via Requejo naar Padornelo. Dat is 22 km. Dit overzicht lees je van links naar rechts. Padornelo ligt net na de top van Portela de la Ganda.

10 km stijgen? Pfff daar had ik nooit aan gedacht dat ik dat zou kunnen. Gisteren nog zagen we de bergen in de verte liggen, nu zitten we er middenin. Met een gezonde spanning gaan we op pad. Eerst naar Requejo. Eerst langs de snelweg, later langs de rivier, de Rio Castro. Erg nat, we moesten dan weer links, dan weer rechts van de plassen lopen om geen natte voeten te krijgen.

We passeren kleine dorpjes, lopen door een bos en passeren de 240 km paal. Over de helft!!! Wegkruisen met Jacobus erop en op de muren van de dorpen, kunst, die precies bij de boerendorpen past.

Net voor Requejo is het wel heel lastig om met droge voeten aan de overkant te komen. Er liggen losse stenen in het water, boomstammen om voorzichtig voetje voor voetje erover te gaan. Het komt aan op evenwicht en een beetje geluk. Ik ben ook altijd bang om te vallen. Ik spreek mezelf moed in door hardop te zeggen wat ik ga doen……

Na Requejo begint de echte klim van vandaag. In de beschrijving van de Via de la Plata app, lezen we dat we vooral de aanwijzingen moeten volgen. “Desvio para obras” staat er. Omleiding door werkzaamheden. We worden km’s lang langs de N 525 geleid. Gelukkig is het rustig en is de strook om te lopen niet te smal. Enkele fietsers passeren ons, ze gaan amper harder. Hoog boven ons ligt de snelweg de N52.

Nog 5 km te gaan en daar zien we ineens dat we toch naar een kleiner pad terug kunnen. Dat doen we. Het lijkt of we direct weer terug kunnen. Dat is niet het geval. We gaan onder de beide grote wegen door en maken een lus tegen de heuvels. Tot onze verrassing ligt er een brug over de Rio Castro om de heuvels met elkaar te verbinden.

Voor de afwisseling erg mooi.

Waar blijft Padornelo? We zien het niet liggen. Dat klopt want het ligt net na de top. We logeren in hotel Padornelo bij een benzinestation. Morgen gaan we via Lubian Galicië binnen.

24 april, 16,5 km, licht bewolkt 22 graden, van Asturianos naar Puebla de Sanabria

Deze tekst zagen we op een huis: Ik vraag niets meer: de hemel boven mij en de weg onder mijn voeten. Zo gaan we dagelijks op pad…….

Hotel Los Perales ligt aan de voet van Puebla de Sanabria. We zijn hier nu 3 nachten, morgen gaan we verder. In de avond rond 7 uur gaan we naar het centrum. 1 km naar boven lopen. We zijn dan al uitgerust en het valt wel mee, in 15 minuten zijn we bij een restaurant.

Vandaag gingen we voor de laatste keer een stukje terug op de route. Naar Asturianos en daar vandaan op pad. We gingen om half 8 op pad naar een chauffeurscafe voor ons ontbijt. (800 meter lopen) De taxi komt ons daar ophalen. De zon is al op, de wolken geven een mooie schaduw op de bergen.

De Camino gaat ook vandaag rechts en links van de snelweg. Af en toe horen we het verkeer. Meestal is het ver weg.

Asturianos ligt bijna op 1000 meter hoogte. We hebben direct bij vertrek al prachtige paden, die me heel erg aan Galicië doen denken. Begroeide muurtjes langs de paden, hier en daar met plassen, die we met enige moeite passeren.

We steken de snelweg diverse keren over. Intussen zijn we nog hoger gekomen en kijken uit over de bergen die steeds dichterbij komen. De hellingen hebben witte brem, een soort gele brem en we zien ook vele soorten en kleuren van bloeiende heide. Bij elke stap zien we weer wat anders.

We lopen daarna op hele rustige wegen. De uitzichten zijn prachtig. We zien als het ware voor onze ogen de bomen voorzichtig van kleur veranderen. Dan zien we in de verte, hoog gelegen Puebla de Sanabria liggen.

We dalen af tot aan de rivier. Hoog erboven torent de kerk en de vestingwerken boven ons uit. We gaan 230 treden omhoog klimmen of gaan langs de weg omhoog. Onze conditie is inmiddels prima en we komen makkelijk boven.

Het etappe drankje hebben we bijna op het hoogste punt, voor de kerk op Plaza Mayor. Met een “Tinto de Verano” verse jus d’orange of een lekker biertje sluiten we deze dag af.

Na de kerk pakken we de route weer op en dalen af naar ons hotel los Perales.

23 april, 17 km, beetje regen, 16 graden van Mombuey naar Asturianus

De 11e wandeldag zit er weer op. Door de nieuwe hoge snelheids trein door dit gebied zijn vele paden vernieuwd. (De grijze lijn op deze foto) Dat kun je goed zien. Meteen breed genoeg, vrijwel alles onverhard en ook nog eens door prachtige natuur. Vandaag gaan we van Mombuey naar Asturianus.

Ver genoeg van de snelweg, de A52 en de kleinere weg de A526 om te ervaren hoe het is om geen geluid van het verkeer te ervaren. We lopen in de stilte. Horen en zien veel vogels en verder onze voetstappen en het tikken van de wandelstokken. We zien volop de witte brem in bloei. Samen met de mossen, zoals rendiermos en baardmos wordt het een beetje mysterieus.

De heuvels worden wat hoger, de bloemen staan in bloei. We zien muurnavel, oranje slaapmutsje en dat in combinatie met duivekervel. De compositie wordt zo voor ons klaargelegd. Een kwestie van het zien en de foto is klaar

In Cemadilla hebben we pauze. In de verte zagen we een kerktoren. Meestal is bij een kerkje wel een plekje om te zitten. Dat is is ook nu het geval. Ik vraag nog of er een cafeetje is voor koffie. Nee zei de man, er wonen maar 25 mensen. Tegelijkertijd dacht ik aan een voorval van meer dan 10 jaar geleden, toen ik ook om koffie vroeg🤔.

Onderweg komen we de km paal tegen met nog 270 km. We hebben er nu ongeveer 230 km opzitten, bijna op de helft. Die 270 km denken we te gaan doen in nog 14 wandeldagen. We zitten al zo in het ritme van de dag, dat we vergeten welke dag/datum het is. Tijdens het wandelen gaat het over de eerste stap en niet hoeveel er nog komen. We krijgen vertrouwen dat het ons gaat lukken.

Er is geen horeca onderweg. De heuvels volgen elkaar steeds op. Ben je boven dan zie je de volgende heuvel alweer liggen. Zomaar een gewone pelgrimsdag.

Morgen komen we in Puebla de Sanabria aan.

22 april, 25 km koel en licht bewolkt 16 graden. Van Olleros naar Mombuey

Afgelopen nacht had het geregend. Kijken we deze ochtend uit het raam van onze herberg…..droog met een strak blauwe lucht. Na het zelf gemaakte ontbijt gaan we op pad. Het is pas 7.45 uur als we de deur uit gaan, de zon is net op. We lopen naar het westen en dat geeft hele lange schaduwen.

De route is bijna 25 km en is voortdurend licht stijgend. Zoals je op het 2e overzicht ziet van 780 meter naar 950 meter. Je merkt het bijna niet, alleen denk je…..wat is het zwaarder dan gisteren.

Al snel komen we bij het stuwmeer uit. De Embalse de Ntra. Sra. De Avanganzel. Aan de andere kant stroomt Rio Tara, die veel lager staat. We zien aan de randen resten van woningen. Het is deze zaterdag erg rustig en ook een mooie omgeving. We steken de stuw over en gaan aan de rechterkant langs het meer.

Tot onze verrassing zien we een bord met “koffie” over 3,5 km. We hadden niet verwacht dat we hier iets tegen zouden komen. Blijkt dat te zijn bij de herberg van Villar de Farion. We worden gastvrij binnen gevraagd en de man uit Zimbabwe ging voor ons koffie zetten. We treffen er ook Tobi, een Duitser die gewoon gaat kamperen. We delen wat brood en kaasjes met hem. Hij lijkt geen geld te hebben.(,?)

Dan gaan we naar Rionegro del Puente. De weg ernaar toe is glooiend met aan weerszijden begroeiing. Vooral veel kurkeiken. Daar zou wel een bar open moeten zijn. Op deze zaterdag nog niet. Die wachten vast op de pelgrims die in de loop van de middag aankomen. We nemen er even pauze op een bankje. We hebben voldoende meegenomen voor vandaag…😉

Na Rionegro is het meer open terrein. We lopen op een heuvelrug en hebben uitzicht naar alle kanten. Zowel rechts als links van ons zijn hogere bergen te zien. Inmiddels zijn er meer wolken. Die doen ons meer denken aan Hollandse stapelwolken. In de verte lijkt het ook wat te regenen.

Rond 15 uur komen we in Mombuey aan. Na 25 km zijn we blij dat we er zijn. In Mombuey is alleen een herberg van 8 personen. Het hotel is op zaterdag gesloten. Omdat ook in de volgende etappe plaats alleen een algemene herberg is, gaan we overnachten in Puebla de Sanabria. De taxi van Mombuey naar Puebla de Sanabria staat al klaar. Morgen gaan we weer terug naar Mombuey.

21 april, 15 km, bewolkt, 20 graden van Santa Maria de Tera naar Olleros de Tera

In herberg La Trucha overnachten we 2 keer. Dit omdat de herberg van Santa Marta de Tera vol was en we een oplossing vonden bij deze herberg. Het is er koud en donker, in de avond werd de koffie voor het ontbijt van de volgende dag klaar gezet. We hadden allemaal een 1 persoonsbed met veren…… Het menu was voortreffelijk! De eigenaar van de herberg is kok. Dat komt goed uit. Omdat het zo koud is gaan we buiten ontbijten, daar schijnt de zon en is het net zo fris als binnen. De in de magnetron opgewarmde thee en koffie nemen we mee naar buiten.

De taxi kwam om 9.30 uur en zo waren we rond 10 uur terug in Santa Marta de Tera. We werden verrast. De taxichauffeur zei dat de mevrouw van de rondleiding in de kerk er was en zij wilde voor ons wel even open blijven. Een heel sfeervolle kerk. We waren erdoor geraakt. De Romaanse kerk is van de 12e eeuw. Het beeld van de heilige Jacobus is aan de buitenkant. Het voelt voor ons niet als een vermoeide pelgrim, maar meer als een pelgrimszegen. De mevrouw nodigde uit om te zingen, omdat er zo een mooie akoestiek is. Dat klopte, ik heb er gezongen…….een mooi moment. Het licht door de ramen valt op de dag dat de lente komt, precies als straal naar binnen. Nu was dat niet te zien

De route van vandaag loopt door een dal van een beek, bossen werden afgewisseld met paden langs landerijen.

Omdat we wat later vertrokken hebben we bijna geen andere pelgrims gezien. Heerlijk rustig, genietend van het landschap. Dagelijks zien we nieuwe bloemen in bloei en andere vlinders. Vandaag de witte brem, oranje slaapmutsje, steeds meer klaprozen en oranje tipje (witte vlinder met oranje vlakken op de vleugels) Hier zien we ook de Camino palen met de km naar Santiago erop. Nog 315 km te gaan.

2 km voor Olleron komen we in Calzadilla de Tera. Daar is om 13.30 nog een winkel met groot assortiment open. We hebben geluk meestal zijn die om 13 uur dicht. We hadden al gezien dat er onderweg morgen geen winkels zijn en of een bar pas na 14 km. Meestal is dat ons 2e pauze moment en het is fijn wat bij ons te hebben. Met de boodschappen lopen we de laatste 2 km naar Olleron. Intussen is het bewolkt geworden en er is veel wind. Mogelijk gaat het vanavond regenen….🤔Ruim voor de regen zijn we in Olleron, tijd voor ons etappe drankje. Nog in de zon. Hoe mooi is dat…….

20 april, 22,4 km, zonnig 8 – 25 graden van Tabara naar Santa Maria de Tera

Geen plaats in de herberg?

“Er is altijd wel plek” was me verzekerd, toen ik belde naar de algemene herberg van Santa Maria de Tera. Onderweg had ik al wel gedacht, zou dat zo zijn? We zijn op dit moment met ongeveer 20 pelgrims onderweg en ja….in Santa Maria de Tera is maar 1 herberg. Je raadt het al…..vol. Wat nu? Ik bel naar ons volgende adres en daar blijkt ook vandaag plaats te zijn.

De etappe van vandaag is opnieuw mooi. Licht glooiend, zoals je op dit overzicht kunt zien. Vandaag vooral naar het noorden.

We zijn al om 7.45 uur de deur uit. De zon is net op, het licht over de graan velden is nog warm. Ieder gaat deze morgen op zijn eigen tempo vooruit. De meeste pelgrims vertrekken ook vroeg en hebben nauwelijks pauze. Later blijken die wel een plaats in de herberg te hebben.

Onderweg komt er een splitsing. Via Villanueva de las Peras of via Bercianos de Valverde. De route wijst naar Villanueva als officiële route. Volgens de app Via de la Plata was de andere de officiële route, maar omdat er in Villanueva horeca is gaan we toch langs die kant. Er zijn hier enorme branden geweest. Over grote afstand verbrande bomen op de heuvels. Als er onder dan volop lupines bloeien, realiseren we ons hoe krachtig de natuur is. In de sloten horen we de eerste kikkers, de sloten zijn hier en daar helemaal bedekt met witte bloemen. Er is nog steeds genoeg te zien. Zo gaat dat als je stap voor stap gaat.

Als we in Santa Maria de Tera aankomen, gaan we eerst naar de algemene herberg. Daar is onze bagage afgeleverd. In het cafe gaan we een oplossing zoeken voor onze slaapplek en daarna een taxi bellen om naar de volgende plaats te gaan. Daar vinden we een ruimte met 6 losse bedden. Gelukkig zijn er dekens …….

Morgen gaan we terug met de taxi en gaan wandelen van Santa Maria de Tera naar Olleron.

19 april, 26 km, zonnig, 4-25 graden, van Granja de Moreruela naar Tabara

Vandaag hadden we een stuk dat me helemaal aan de Primitivo deed denken. Zo wonderschoon en klimmen en klauteren over een smal bergpad.

Vanaf Granja de Moreruela heb je 2 mogelijkheden. Of je kiest voor de Sanabres richting Ourense of je kiest voor het vervolg van de Via de la Plata. Heel goed opletten. Voor de kerk ga je naar links, vlak daarna is er de splitsing. Op de kaart volg je niet de weg naar het noorden, maar kies je de westelijke lijn op de kaart.

Het is een ander landschap als we naar de richting van Rio Esla lopen. Veel meer bomen, we zien veel kurkeiken. De afdaling naar de Rio Esla is spectaculair. Met losse stenen is het ook goed oppassen om niet te vallen. Handig is dan om zigzag naar beneden te gaan.

Dan komen we bij de brug van Rio Esla uit. De grote bogen van de brug vangen de zon. Na de brug staan we voor de keuze. Gaan we over het smalle pad of over de weg? “We hebben het nog nooit gedaan, dus ik denk k dat ik het kan”. Zo spreken we elkaar moed in. Het zal toch wel te doen zijn….? Anders zou er wel een waarschuwing zijn. We gaan dan ook over het bergpad.

Direct begint de klim. Grote stenen, diepe stappen. Uitzicht over de Rio Esla. Dit zijn de paden, die ik zo graag bewandel. Wat mooi dat we dit samen kunnen doen.

Daarna wordt het landschap weer meer open. Met vennetjes, gewassen die uit de grond schieten, bloeiende brem. Bijna teveel om te noemen.

In Faramontanos de Tabara hebben we pauze. Gelukkig vinden we een bar die open is. We zijn wel toe aan wat te eten. Komen we daar aan, zegt de mevrouw achter de bar…..alles is op. Ik vraag om tortilla français, gaat ze zomaar eitjes voor ons bakken. Wat tomaatjes erbij, en toch nog vers stokbrood en we kunnen er weer tegenaan.

We hebben er dan al 19 km opzitten. De officiële route is dan nog 8. Dat zou wel heel veel zijn. We kiezen uiteindelijk voor de weg. Even geen pad met allemaal keien. Over de weg is het nog 6 km. Ja…..deze laatste loodjes wegen zwaar. We moeten ook nog een spoorweg viaduct oversteken en dat is best gevaarlijk. Geen andere mogelijkheid. We zijn blij dat we er zijn. Deze zeer mooie bijzondere dag zit er ook weer op.