6 oktober, met de taxi naar Cee. 13 kilometer lopen naar Finistera en 3 naar de kaap. En de zon gaat onder in Finistera. 12-25 graden
‘Het toetje van onze camino’ noemt Mieke het. Zo kun je het inderdaad zien. Heel anders dan de etappes op de Camino Frances. Maar ook erg fijn.
We starten in Cee bij de haven. We zijn aan zee. Dat betekent een verandering van sfeer en nieuwe indrukken. Bijvoorbeeld een wit zandstrand, het geluid van de branding van de zee, meeuwen die herrie maken.
We lopen naar het aangrenzende stadje Corcubion, een mooi oud stadje met een prachtig kerkje en bijzondere huizen.
Daarna het eerste klimmetje van deze dag.
En dan komt de kaap van Finistera in zicht (de witte puntjes meest links).
We drinken koffie in een chique hotel aan het strand van het plaatsje Estorde.
Wat is die zee mooi blauw en de stranden wit! We lopen verder naar het volgende dorpje.
En wat zijn de uitzichten mooi met Finistera steeds beter in zicht.
Vlak voor Finistera kunnen we kilometers over het strand lopen.
En dan zijn we in Finistera. We lunchen op een terras in de haven
Aan het eind van de middag doen we boodschappen voor de picknick op de Kaap vanavond. En wandelen nog eens 3 kilometer bergop naar de Kaap van Finistera. Het is warm en voelt als zwaar de hele tijd bergop.
Na 360 kilometer lopen bereiken we het kilometer 0.00 punt. Een geweldige prestatie met elkaar, zonder blaren en steeds als groep bij elkaar gebleven.
Het duurt nog even voordat de zon echt ondergaat. We eten en wachten.
En maken ondertussen bijzondere foto’s.
En dan zakt de zon ineens snel.
We komen in het donker terug in Finistera.
Tot slot nog een tekst van Ernest Hemingway die ik dagen geleden op de ‘wall of wisdom’ zag staan.
‘ Het is goed om een doel te hebben om naartoe te reizen; maar uiteindelijk is het de reis die telt’.
Ik hoop voor ons allen op een mooie voortzetting van onze reis.
Nog even terug naar gisteravond. De kathedraal is ’s avonds prachtig verlicht.
Op het plein voor de kathedraal speelde de tuna bekende Spaanse en Zuid Amerikaanse liedjes. Een tuna is een muziekgroep die bestaat uit studentent en oud-studenten. In het seizoen spelen ze bijna dagelijks onder de bogen op het plein. En dat is een feest. We hebben een uur meegedanst ondanks onze moeheid.
Dan vandaag. We kunnen uitslapen, maar gaan toch om 8 uur ’s ochtends de kathedraal bezoeken. Het is dan rustig en we kunnen zonder in de rij te hoeven staan het graf van Jacobus bezoeken.
Daarna genieten we van het uitgebreide ontbijtbuffet in het klooster. Het voelt als een luxe om weer een eigen kamer te hebben en zo’n ontbijt.
Het is nog mistig als we daarna ter oriëntatie een stuk rond het oude centrum lopen langs mooie punten als de tuin van hotel Costa Vella, de markt, de universiteit, het moderne winkelcentrum en het Alameda park. Zo kan iedereen daarna zijn/haar eigen keuze maken voor de rest van de ochtend en middag.
Of gewoon op het plein gaan zitten kijken naar alle pelgrims die vandaag aankomen.
We sluiten de dag ’s avonds af met samen eten en een laatste drankje in de Ierse pub om de hoek.
4 oktober, 14 km, 14-26 graden. Monte do Gozo en Santiago!!!
Wat een hektische dag, de laatste etappe naar Santiago. Maar wat een mooie aankomst. Gefeliciteerd Lia, Gerrit, Karin, Joke, Piet, Rob en Geke in Nederland. Het was geweldig met jullie.
We vertrekken om 7 uur wetende dat we een tijd in het donker lopen. En zonder ontbijt vooraf. Nog geen bar open. Dus gisteren is er bij de supermarkt ingekocht. We willen de pelgrimsmis van 12 uur halen. Dat is normaal gesproken de belangrijkste pegrimsmis op de dag met de meeste kans op het wierookvat (botafumeiro). Vroeger was de mis van 12 uur de enige per dag. Tegenwoordig zijn er wel 3. We zullen zien. Ik weet dat de route vanaf hier over verharde wegen gaat. Er zal denk ik voldoende zicht zijn. En we zullen niet de enigen zijn.
Het gaat vlot. Er zijn nog weinig pelgrims onderweg en de bars zijn nog dicht. Binnen een uur zijn we al bij Monte do Gozo waar we wel kunnen ontbijten en wachten tot het voldoende licht is om mooie foto’s te maken.
En de zon komt op de Monte do Gozo.
We lopen naar de twee beelden die naar de kathedraal van Santiago wijzen. Het lukt nog niet goed dezelfde weg te wijzen als de beelden doen. We oefenen. Een collage.
Vanaf Monte do Gozo is het nog 5 kilometer lopen naar de kathedraal van Santiago. Al snel komen we het eerste bord van Santiago tegen.
We lopen verder en het wordt almaar mooier en zonniger.
Wat goed dat we zo vroeg zijn weggegaan. Het is de dag van Franciscus van Assisi. Het wordt bomvol in de kerk. Een uur van te voren zitten we er al en hebben prachtig uitzicht op het zwieren van de botafumeiro. Ik vind het weer indrukwekkend en ontroerend na zo’n inspannende en mooie tocht.
We passeren de doedelzakspeelster op weg naar het plein, waarna we op het plein voor de kathedraal aankomen, dé plaats voor een foto.
We lunchen bij het plein.
Daarna gaan we naar het pelgrimsbureau voor het Compostela en naar de Huiskamer voor de Nederlandssprekende pelgrims. En we ontmoeten bekenden van onderweg.
Na zoveel inspanning en emotie hebben we ’s middags even rust in onze eigen pelgrimskamers in het klooster tegenover de kathedraal. Straks gaan we weer de hort op. Morgen een vrije dag Santiago, vrijdag met taxi naar Cee en de laatste 13 kilometer lopen naar Finistera en nog 3 kilometer naar de kaap voor de zonsondergang. Best druk, maar ook heerlijk.
3 oktober, 18 km, bewolkt, 15-20 graden. Over het wonder van Jacobus (of Gerrit?) en koffie met mayo
Is het een wonder van Jacobus (of van Gerrit zelf)? Hij loopt weer mee vandaag en hoe! Beide ogen zijn open en hij kan zijn bril op. Hij heeft alleen nog wat last van zijn ribben.
De start van de dag is niet helemaal als gepland. Het miezert na zoveel warme zonnige dagen. De eerste bar heeft geen tostada en de croissants zijn op. We drinken er alleen koffie. Als we daarna naar buiten gaan is het droog. De volgende bar na 2 kilometer wordt bemand door vriendelijke, maar nog niet helemaal ingewerkte zuid amerikaanse dames. Gerrit krijgt mayonaise in plaats van suiker bij zijn koffie . De koffie Americano lijkt op expresso. Maar de tostada is heerlijk. Dat maakt alles goed voor een alsnog frisse doorstart van onze etappe.
We lopen een groot deel van de dag door eucalyptusbos. Het is niet druk op de Camino. Verbazingwekkend na alle berichten in Nederland dat het zo druk zou zijn.
Een korte etappe was het. We zijn lekker bijtijds bij de herberg in Lavacolla met voor ons allemaal een laag bed.
‘De middeleeuwse pelgrims wasten zich grondig in de kleine beek Lavacolla om schoon en welriekend bij het graf van de apostel te verschijnen ‘. Wij nemen een douche in de herberg. Morgen nog 10 kilometer te gaan.
2 oktober, bewolkt 20 graden, 13 km van Cee naar Finistere
En vandaag dan het toetje van onze camino. We gaan naar Finistere en hopen op een zonsondergang. Dat wordt de vraag…….nu om 18 uur heeft het net geregend en de zon gaat om 20.15 uur onder. We gaan het ervaren. Maar eerst de wandeling van Cee naar Finistere.
En dat is mooi! We starten bij de haven van Cee en daarna klimmen we over de rotsen naar iets meer dan 100 meter. Even een pittige klim. In Corbucion zien we een deur van een kerkje openstaan en gaan er even naar binnen. Sfeervol verlicht en het geeft me een speciaal gevoel. Het is nog fris en helaas bewolkt als we Cee onder ons zien liggen.
Onderweg zien we enorme cactussen met heel veel knoppen van bloemen. Eentje komt bijna uit, prachtig om te zien. Onze eerste pauze is aan het strand van Estorde. Marijke en Monica kwamen over het strand aanlopen. Dat kan ook, dan moet je bij een eerdere horeca alvast linksaf en op het strand rechtsaf. Precies als we er zitten komt de zon even door. Bertine trakteert op de lekkerste Santiago taart. Het is tenslotte onze laatste dag. We genieten ervan.
Ook daarna klimmen we weer omhoog. Een stuk door de bossen, over paden, die zo kenmerkend voor Galicië zijn. Tussen muurtjes begroeid met mos, een lust voor het oog. Dan zien we in de verte Finistere liggen. Precies boven Finistere ligt een grote wolk. Het lijkt of die daar vandaan komt.
Daar ga je naar beneden en na het oversteken van de weg, zie je een heel verlaten strandje. Ook op dat moment komt de zon er even door en zien we de zee zilver glinsteren.
De laatste km’s voor Finistere lopen we over het strand van Langosteiro. Een belevenis. Op blote voeten je eindbestemming bereiken, mijn voeten in het zand en in het water. We ervaren dat dit echt het laatste stuk is. In stilte lopen we ons eigen pad, samen of juist alleen.
Na de regen van 18 uur, gaat de zon schijnen. Zouden we dan toch nog een mooie zonsondergang krijgen? We gaan er zo wie zo heen, picknick mee, tapas, een wijntje uit een pakje. 😉We gaan de afsluiting van onze camino vieren. Langs de pelgrim omhoog klimmen, 3 km vals plat…..dat doen Annemiek, Bertine, Marijke en Irene. Of met de taxi naar boven, daar hadden Monica, Marijke en ik voor gekozen. Natuurlijk gaan we even naar de 0,00 km paal. We hebben het gehaald. Het einde van de wereld, Fin de Terre, daar komt de naam Finistere vandaan.
En dan is het zover. We zien een prachtige zonsondergang. Eentje om niet te vergeten. Ontspannen genieten we van dit moment.
De zon tovert nog met de wolken. We blijven er wat langer. We zien ook dat de lichten van de vuurtoren over de zee schijnen.
En dat was het einde van onze camino. Met vele warme herinneringen aan deze Camino, om nooit te vergeten en mee te nemen in ons hart. En weer door…….met alle nieuwe ervaringen, thuis verder, op de weg die je al bent gestart. Dank je wel voor het vertrouwen en de vriendschap. Voor mij met een nieuw inzicht: “het mag zoals het kan”. Zo is het ook goed
2 oktober, 26 km, 15-24 graden, half bewolkt. Van de koe die niet beviel
Gerrit gaat vandaag met de taxi naar ons nieuwe adres. Zijn zicht is nog te slecht. Hij kan zijn bril nog niet op. En hij kan zijn linkeroog nog niet open doen.
Gisteren was de etappe lang, vandaag nog langer maar liefst 26 kilometer. Veel stijgen en dalen door eucalyptusbossen. Maar beter is dat het 8 graden minder warm wordt dan gisteren.
Als we Melide uitlopen verwachten we dat het druk met pelgrims zal zijn. Het tegendeel is waar. Het is heel rustig. Waar is iedereen uit Sarria en Portomarin gebleven?
We steken een beekje over.
Na 8 kilometer krijgen we in het dorp Boente de eerste stempel van vandaag.
We lopen verder richting Ribadiso en Arzua. Onderweg zien we 2 mannen bezig met een koe. We denken dat ze de koe willen helpen bevallen. Maar een collega pelgrim, boerin uit Tennessee zegt dat het heel wat anders is. Ze proberen de baarmoeder terug te duwen in de koe. Deze heeft waarschijnlijk een slechte bevalling gehad die gepaard ging met een verzakking. De klomp rood weefsel die we zien is niet een kalfje maar de baarmoeder die eruit hangt. Het loopt waarschijnlijk slecht af met de koe. Dat willen we niet zien. We zijn teleurgesteld.
Ribadiso ligt beneden aan en riviertje met een middeleeuwse brug. Hier houden we pauze.
Arzua is een grote plaats die we langs een lange weg met herbergen aan weerszijden doorkruisen.
Aan het eind van Arzua deelt een zuster stempels uit en laat ons een korte film van 2 minuten over Jacobus zien.
Na Arzua lopen we langs weiland en door eucalyptusbossen naar ons overnachtingsadres van vandaag.
En we komen een ‘wall of wisdom’ tegen. De volgende vraag vind ik boeiend. Zijn er veel werkelijkheden of is er maar één en zien we het allemaal verschillend omdat we onze aandacht alleen op bepaalde aspecten richten en andere negeren?
Ons overnachtingsadres is aangenaam net als het etappedrankje.
Vandaag hebben we een rustdag voor Santiago of voor degenen die zin hebben in nog een wandeldag een etappe van 20 km naar Muxia
Monica, Marijke H en ik kiezen voor een excursie op het dak van de kathedraal. Even van te voren reserveren “cubiertas de cathedral” en je hebt gelijk ook toegang tot het museum. We zijn vol verwondering van de diverse bouwstijlen, romaanse stijl, gotische, barok
De Kathedraal van Santiago de Compostella is de hoofdkerk van het aartsbisdom Santiago de Compostella. Zij staat aan het plein Plaza del Obradoiro in Santiago de Compostella, in het noordwesten van Spanje. De kathedraal heeft de vorm van een kruiskerk. Zij werd vanaf 1077 onder Alfonso VI van Castilië gebouwd op de resten van een eerdere kerk uit 800.
Intussen gingen Marijke v B, Bertine, Irene en Annemiek op pad voor nog een wandeldag. Zie hieronder het verslag van Irene.
01–10-2023 Vandaag gaan 4 senorita’s nog een dagje caminoën, we lopen een stuk van de camino Finesterre en doen de route van Trasufre naar Muxia volgens de camino paal nog 19,7 km. De taxichauffeur is mooi op tijd en we rijden om 8.30 uur Santiago uit. De chauffeur weet niet waar Trasufre ligt maar hij levert met google maps toch mooi bij de paal zoals eerder aangegeven af. We lopen in de concello de Muxia, het is prachtig hier de eerste 2,5 km lopen we door de bossen de jagers zijn daar ook druk aan het geknal te horen. We drinken in Senande ons eerste bakkie. Het is een glooiend landschap en het is dan ook klimmen en dalen.In OS Muiños gaan we lunchen bij een cafeetje daarna hoeven we nog maar 7,5 te gaan. En dan komen we uit het bos bij Corhente en dan zien we ineens de zee wauw daar moeten we naar toe naar Muxia het us dan nog maar 3, 7 km. Wat een prachtige badplaats Bertine neemt een duik in het water voordat we het stadje ingaan voor een verfrissend drankje. Daarna op ondrrzoeknuit naar het hoogste punt de iglesia en de vuurtoren. Rond 17.15 uur wordt het jammergenoeg weer tijd om een taxi te regelen terug naar Santiago. Wat een mooie dag we zijn allemaal voldaan en verrukt hoe mooi de route was.
Daar is Muxia. Na de aankomst is er een pauze in het centrum. Daarna gaan ze naar het kerkje aan zee en natuurlijk nog even omhoog klimmen voor het uitzicht naar beide zijden. Het is fantastisch. Wat een ervaring.
1 oktober. Airexe – Melide. 24 kms. 15-32 graden Boerendorpjes, kerkjes, kruisen, ‘pulpo’ en een onverwachte wending.
Het was onverwacht een rare dag vandaag. Eerst nemen we afscheid van Geke die wegens familieomstandigheden naar huis gaat.
We missen je
Vervolgens na 8 kilometer de valpartij van Gerrit. Hij struikelt over een steen. Het ziet er akelig uit. Een ambulance wordt gebeld, waarmee hij eerst naar de eerste hulp van Palas del Rey 400 meter verderop wordt gebracht. Vandaar gaat hij samen met zijn vrouw Karin voor verder onderzoek naar het ziekenhuis van Lugo, 40 kilometer verderop. Gelukkig valt de schade mee. Eind van de middag is hij weer bij de groep in Melide, ons volgende overnachtingsadres. We zijn erg blij. Nu afwachten wanneer hij weer mee kan lopen.
Na alle commotie gaat de rest van de groep veel later dan gepland verder met lopen. Een warme dag wacht, tot wel 32 graden. En een rustige Camino omdat de meesten al ver voor ons uit lopen.
Vandaag gaat de route door veel boerendorpjes en langs kerkjes en kruisen. Voor Geke en Gerrit worden kaarsjes gebrand.
Je voelt je bijna in de middeleeuwen lopen; door dorpjes die al in de Codex Calixtinus worden genoemd, de 12de eeuwse reisgids van de pelgrim. De Codex Calixtinus beschrijft de pelgrimstocht van de monnik Aymeric Picaud van het Franse Picardië naar Santiago. De Camino Frances volgt zijn route voor een groot deel. Er is een Nederlandse vertaling van Van Herwaarden.
De meeste horeca is open.
We passeren veel beelden en kruisen.
Bij de middeleeuwse brug van Furelos nog een drankje voordat we de laatste kilometers naar Melide lopen.
Melide is de stad van de ‘pulpo’ (inktvis). Er zijn twee restaurants die vooral nationaal maar ook internationaal faam hebben. De inktvis wordt in een grote pan gekookt en daarna in kleine stukjes gesneden en met olie en paprika en Spaanse chilipoeder op een rond houten bord gelegd.
En dan zijn we weer bij elkaar in de volgende herberg voor een etappedrankje in de heerlijke tuin.
29 september, 17 km, zonnig 27 graden van Salceda via Pedrouzo naar Lavacolla
We hebben een jarige vandaag. Irene is jarig en we feliciteren haar van harte. De barman had wel een hele mooie “cafe con leche” gemaakt.
Na de etappe van gisteren van 27 km, is deze etappe een makkie. Eerst van Salceda naar O Pedrouzo, in dit overzicht van rechts naar links, iets voorbij de helft.
Dan van O Pedrouzo naar Lavacolla, met steeds kleine hoogteverschillen. Je ziet het…… morgen nog een klein stukje en dan zijn we er.
Wij vertrekken als de zon net boven de horizon verschijnt. We voelen het als “golden summer”. Alles is goudgekleurd.
Vandaag hebben we wederom vele paden door het bos. De grote drukte van O Pedrouzo hebben we niet. Als we daar aankomen is het 9 km verder en iedereen is al onderweg. Het is heerlijk in de koelte.
In O Pedrouzo gaan Marijke, Bertine en ik nog even naar de t shirt winkel.
We kopen een roze t shirt om morgen zo Santiago in te lopen. In het bos daarna is een man uit Columbia met souvenirs. Hij maakt een speciale stempel van was.
Daarna langs het vliegveld en de bekende paal op de gemeente grens van Santiago.
We treffen elkaar weer in San Paio bij restaurant Porta de Santiago. Fijn dat we er allemaal weer bij zijn. Ieder op zijn eigen tempo. Elk tempo is goed, we komen er wel.
Wacht ons daar een klein pittige klim. Schakelen in de lage versnelling. Te voet is dat met kleine passen en voor mij langzaam naar boven.
We gaan voor de laatste km’s en in Lavacolla bij de kerk voor ons etappe drankje. Heerlijk in de schaduw.
Wat is die zee mooi blauw en de stranden wit! We lopen verder naar het volgende dorpje.
Daarna genieten we van het uitgebreide ontbijtbuffet in het klooster. Het voelt als een luxe om weer een eigen kamer te hebben en zo’n ontbijt.
