1 juli, Santiago
Graag wil ik nog wat mooie foto’s van mijn laatste dag in Santiago delen.
Tijd om te landen: dat is naar de kathedraal gaan. Ik dacht echt op tijd te gaan, want ik weet het is druk. Staat er voor de kathedraal al een rij van 1/2 uur. Niet erg. Leuk moment om pelgrims te ontmoeten. Aan het einde van de mis, werd de Botafumeiro door de kerk geslingerd. Een mooi moment.
30 juni, Santiago
Een emotionele dag gisteren. Natuurlijk ontlading en blijdschap. Nu is het vooral het gevoel van dankbaarheid. Dankbaar voor de mogelijkheid om te gaan, voor de zegen die ik op 11 maart ontving van de San Salvator Gemeenschap. Dankbaar ook voor al diegenen die me steunden op deze lange weg, mijn zoons en vriend, die me vooral stimuleerden deze Camino af te ronden. Mijn familie, vrienden en vooral de lezers van dit blog. Dankbaar ben ik ook voor al die mooie ontmoetingen onderweg. Pelgrims die mij hun “Camino smile” geven. Aan diegene die mijn Camino smile kunnen en willen ontvangen. Dat is ont-moeten uit de grond van mijn hart.
Net als gisteren. Ik had het heel zwaar. Mijn benen wilden niet vooruit. Het was heel benauwd weer. Mijn energie was er uit. Op dat moment hoor ik 2 pelgrims zingen, Jane en Helleiner uit Canada. Ik geniet ervan en ze nodigen me uit mee te zingen. We zingen samen “One Day over the rainbow”. Ik ben ontroerd.
29 juni, 27 km zonnig, Salceda – Santiago
Ik ben er!
Nooit gedacht dat ik dit zou kunnen….en nu…ben ik er dan toch. 106 wandeldagen verder. Heel België en Frankrijk doorkruist. Ik voel me bijzonder trots.
Verslag van vandaag volgt morgen.
28 juni, 28 (!) km, bewolkt koel, Melide – Salceda
Vandaag loop ik langs Ribadiso. De plaats waar de broer van Johan tijdens zijn camino is overleden. Johan ging vorig jaar met me mee en moest de Camino vanwege een blessure opgeven. Dit jaar zou hij het afronden met zijn broer en zoon. Het heeft niet zo mogen zijn. Als ik er langs loop, sta ik er bij stil. De bloemen die in het venster staan, geef ik in gedachten aan Johan en zijn familie. Volgend jaar komt hier een gedenkteken als blijvende herinnering aan Lion.
27 juni, 24 km bewolkt, 20 graden, Ligonde – Melide
Een beetje veel van het goede schreef ik gisteren, toen ik schreef over een film van Jezus. Ik dompel me onder en vind het het mooie film met allerlei mij bekende Bijbelverhalen. Hoezo onbevooroordeeld??
De sfeer in Albergue La Fuente is uitstekend. Een warm bad voor mij. Na het eten hadden we een spel, waarbij je foto’s uitkoos van hoe je je voelde, voor, tijdens en hoe je verwachting is na de camino. Ik noem dit verslag dan ook reflectie 2; zie verder. Vanochtend lag er voor alle pelgrims een persoonlijke kaart. Het doet me goed en met een glimlach vertrek ik.
26 juni, 21 km, Mercadoiro – Ligonde, nevel, lichte regen 20 graden
Dat wil ik weleens meemaken, dacht ik. Overnachten in “La Fuente” de herberg van Ligonde. Er kunnen maar 8 pelgrims slapen en het wordt gerund door een christelijke organisatie. Wat dat betekent wist ik niet…. Ik kan dadelijk naar “reflectie” en daarna een 1 uur durende film van Jezus. Dat lijkt me we een beetje veel van het goede, ik zie straks wel wat ik doe. Het is geen verplichting, werd erbij gezegd. We krijgen een tekst met de symbolen van de Camino. Dat is voor mij de reflectie. Zie verder in het verslag.
Het is in tegenstelling tot gisteren mistig en er valt een soort nevelregen. Het zicht is beperkt. Ik ga opgewekt op weg naar Portomarin
25 juni, 17 km, 34 graden, zonnig, Sarria – Mercadoiro
VERRASSING…….Ik ben weer terug.
Dank je wel voor jullie reacties. Doet me heel goed.
Direct onderweg naar huis begon ik twijfelen. Wel of niet mijn Camino afmaken? Wat gaat er dan door me heen? Ik zeg altijd:” het gaat om het onderweg zijn” in plaats van de bestemming. Ik was al ruim 3 maanden onderweg, dus dat is lang genoeg zou je zeggen. Maar op de een of andere manier is het bereiken van Santiago een deel van het onderweg zijn. Niet omdat ik het van mezelf moet, maar omdat ik Santiago voel als een soort thuiskomen. Toen mijn zoons zeiden, je maakt het toch wel af ma? Of bij twijfel: kies dan voor afronden. Mijn hart maakte een sprongetje.. Toen wist ik het…ik ga mijn grote droom wandeling afmaken. Voor mij is het niet belangrijk dat ik nu een stukje oversla, ik vertrek vanaf Sarria. 113 km vanaf Santiago, zodat ik deze week Santiago kan bereiken.
Een vliegticket gevonden van Eindhoven naar Madrid en via “Bla bla car” een lift gekregen. Is dat wel veilig zou je denken? Mensen bieden via de website een lift aan en anderen kunnen gebruik maken van die lift. Ik had Spanjaarden horen vertellen dat dit goed werkt. Zo durfde ik dit. Samen met nog 2 pelgrims rijden we mee met iemand van de Guardia Civil (een soort politie). Zo kwam ik om 02.00 uur in Sarria aan. Hier had ik een hotel gereserveerd.
Nu ben ik zomaar in mijn geliefde Galicië aangekomen.
Daar staat mijn gele pijl weer. Hier is het bruggetje direct na Sarria. Vanaf het hotel kom ik nu van de andere kant bij deze brug uit.
18 juni, 20 km, zonnig en heet 28 graden, Foncebadon – Molinaseca
Het zit er op na vandaag. Ik ga morgen terug naar huis, omdat de moeder van mijn vriend is overleden. Dit is dan ook het laatste verslag.
Het is een van de mooiste etappes vandaag, met als hoogtepunt Cruz de Ferro. Daarna daal ik 850 meter met moeilijke stukken.
17 juni, warm weer 28 graden, 21 km, Murias- Foncebadon
Het is alweer even geleden dat we bergen hadden. Ik denk met weemoed aan de Col de Somport, toen ik Spanje binnen liep. Wetende dat ik gemakkelijk door kan lopen, als ik mijn tempo en pas tijdig aanpas. Vandaag ga ik van 900 naar 1440 meter, waarvan bijna 300 meter op de laatste 5 km.
16 juni, 19 km, zonnig 28 graden, Villares de Orbigo – Murias de Rechivaldo
Lieve lezers van dit blog, dank je wel voor alle beterschap wensen. Ik ben er erg blij mee en voel me gedragen.
Ik wilde vanochtend graag de zon op zien komen en dan ook vroeg vertrekken. De wekker liep om 5.30 uur af. Ik had sinds weken (ivm de hoest) weer eens goed geslapen en dacht werkelijk dat het nog midden in de nacht was. Wat doe ik? Draai ik me om of sta ik op? Een dilemma, omdat ik weet dat antibiotica ook extra moe maakt. En het misschien verstandig zou zijn nog niet op te staan. Ik sta toch op, omdat ik de ochtend koelte heerlijk vind, de afstand klein is en ik dan in de middag nog wat kan slapen. En wat geniet ik daarna van het ochtend gloren.
Direct na Villares is het erg mooi. Glooiend terrein. De aarde is rood en er is wat ochtendnevel.
Het begint licht te worden.
15 juni, rustdag, prachtig weer 25 graden
Wat staat er boven het verslag van gisteren: “Keep walking”. En wat gebeurt er? Ook Christine van de herberg in Villares de Orbigo vond het dringend nodig dat ik met mijn hoest naar de dokter ging. Omdat ik zeker geen longontsteking wil krijgen, ga ik mee naar de dokter. Zware keelontsteking en gelukkig geen longontsteking. Ik krijg anti biotica en direct na het innemen wordt ik intens moe en word emotioneel. Moet ik dan toch toegeven aan een dag rust? Ja! Dus vandaag niet: “keep walking” maar pas op de plaats. Dit vind ik heel moeilijk! En juist nu vind ik in mijn dagboek de volgende tekst: ” Je valt niet omdat je zwak bent, maar omdat je denkt dat je sterk bent”. Hmmm daar moet ik over nadenken. Dat doe ik op de sofa van de bovenverdieping.
14 juni, 17 km, zonnig 25 graden, Villar de Mazarife – Villares de Orbigo
Vandaag ben ik blij verrast als ik deze steen zie liggen:
Keep walking, Be greatfull, Enjoy every minute, Feel alive
Blijf lopen, ben dankbaar, geniet van elke minuut en voel je levend
Wat een kracht voel ik daaruit….dat wil ik alle lezers meegeven.
13 juni, 21 km, zonnig 25 graden, Leon – Villar de Mazarife
Ik was van plan om 6 uur te gaan starten en was toevallig om 5.15 uur wakker. Komt goed uit zou je denken….maar ik had geen zin om op te staan. Dat gebeurt me eigenlijk nooit, ik hou ervan om met zonsopkomst buiten te zijn. Ik geef eraan toe om te blijven liggen en wordt zomaar een uur later wakker. Nu had ik wel zin. Kom maar op met deze volgende wandeldag. Het café om de hoek was al open, dus ik kon starten met koffie en ontbijt. Mijn dag is weer goed begonnen.
12 juni, zonnig 22 graden, 18 km, Mansillas de las Mulas – Leon
Precies 1 week geleden startte ik uit Burgos om de Meseta te gaan lopen. 180 km verder en een grote ervaring rijker. In dit seizoen was het voor mij de eerste keer en ipv verwachte hitte, was het koel en bewolkt. Een les voor mij…..geen beren op de weg zetten die er niet zijn en gewoon stap voor stap genieten. Het was een prima temperatuur voor de Meseta.
Vanaf de herberg El Jardin loop je zo de oude stadsmuren binnen. De gele pijlen wijzen me, zoals altijd de weg.
11 juni, 27 km, droog tot aan de herberg, 20 graden, Bercianos – Mansillas de las Mulas
Wat heerlijk een 1 persoonskamer, dacht ik gisteren. Bleek het in herberg Santa Clara de muren niet tot bovenaan toe gesloten en de geluiden van de bar waren zeer goed te horen. Gelukkig was het om 22 uur stil beneden, zodat ik toch nog op tijd kon gaan slapen.
Eindeloos heet het blog vandaag. Dat heb ik ervaren. Helder weer, licht bewolkt zonnetje erbij en wat zijn de kleuren van de Meseta dan prachtig. Ik kan 360 graden om me heen kijken en ik geniet van elke stap.
De graanschuur van Europa wordt de Meseta ook wel genoemd. De beregenings apparatuur staat klaar voor gebruik. Voorlopig zullen ze die wel niet nodig hebben. Gisteren avond kwam het er weer met bakken uit.
10 juni, 24 km, koud 13 graden,motregen, Terradilla de los Templaros – Bercianos
De afgelopen dagen heb ik enthousiast verteld over de prima herberg Via Trajana in Calzadilla. En dat die over een hele mooie landweg gaat. Zelf had ik nog niet gereserveerd, in gedachten houden dat er altijd wel een plekje voor mij is. Op het keuzemoment zou ik beslissen of ik langs de originele route langs de weg of de mooie landweg zou gaan. Even voor de zekerheid bellen of er nog een plekje is……. Niet dus! Alle enthousiast gemaakte pelgrims zijn me voor. Dan ga ik naar Bercianos en vind een kleine privé kamer. Prima nu voor mij, want ik kamp nog steeds met een vervelende kriebelhoest in de nacht.
Het traject na Terradillos loopt over een licht glooiende landweg. Ook in het sombere weer prachtig om te zien hoe die gekleurde regenpakken zich voort bewegen.
9 juni,27 km, zwaar bewolkt 16 graden Carrion de los Condes – Terradillos de los Templaros
Het enige dat sterker is dan angst is hoop, en zeker ook geloof en vertrouwen. Geloof en vertrouwen kunnen je die hoop geven. Een mooie spreuk van een van mijn vorige Camino’s past hier bij. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan” (Pipi Langkous) Ik heb al eerder de Meseta doorkruist, dus ik weet dat ik het kan. Het is de eerste keer met koud weer en de eerste keer met alle gewassen groen, ipv verdord of bruin. De eerste keer met een overvloed aan fantastische bloemen langs de kant. Die groeien weldadig door de vele regen. Het blijft ook voor mij een uitdaging om juist op deze Meseta dagen van elke stap te genieten.
Het begon bij de brug toen ik Carrion de los Condos verliet. Eve aan de linkerkant naar beneden kijken.
8 juni, 16 km, regen, later droog 16 graden, Poblacion – Carrion de los Condes
Meseta dag……stel je voor 1 recht pad langs een drukke weg met regen. Geen mooie route, vandaag ga ik IN zo een Meseta dag. Niets te zien, alleen ervaren wat het met me doet.
7 juni, 18 km droog 17 graden, Albergue San Nicolas – Poblacion
Inkeer heb ik het verslag van gisteren genoemd. Het toeval wil dat ik daarna in mijn dagboek een tekst lees: “het is een kwestie van leegmaken”. Dan gaat het over wat je van jezelf verwacht, wat je denkt dat anderen verwachten en daaraan willen voldoen. Dat loslaten is leegmaken. Ik ben goed zoals ik ben en ik hoef me niet te bewijzen. Wat heerlijk als dat me lukt…. Als ik “leeg” ben is er ruimte voor nieuwe ideeën. De Meseta helpt daarbij…..En ook de sfeer die ik aantref in bv de Albergue San Nicolas. Er is geen elektriciteit binnen en we ontbijten met kaarslicht. Een vredig moment om de dag te beginnen.
6 juni, 24 km, licht bewolkt 20 graden, San Bol – San Nicolas
Bijna 3 maanden van huis nu. Steeds verder weg en het lijkt ook of ik steeds verder van mijn familie en vrienden ben. Ik realiseer me dat dat voor de thuisblijvers nu lastig is. Waar is Mieke??? Daar duurt 3 a 4 maanden erg lang en voor mij is het stap voor stap verder. Ik denk niet in tijd. Het voelt als: ik denk niet aan problemen uit het verleden, niet aan toekomstige dingen, alleen aan de dagelijkse dingen….wandelen, eten, drinken, slapen en dat iedere dag weer. Thuiskomen, weet ik uit ervaring….dat is lastig voor mij. Dat duurt wel enkele weken voor ik weer aan het normale leven gewend ben en verder ga. Met de verdieping en verrijking die deze Camino me brengt. Vandaag dan ook voor mijn liefste vrienden en familieleden een bloemetje. Ik ben jullie echt niet vergeten en draag je in mijn hart mee.
