28 november, 20 km, bewolkt 20 graden. Van Raposeira naar Cabo San Vicente

Yeah….we zijn op onze bestemming Cabo San Vicente. Eindelijk bij de zee..

Namens mij van harte gefeliciteerd voor alle wandelaars! Hinke, Heleen, Ans, Elly, Leo, Annemiek en Marion

Deze tekst (zie onder) was vandaag speciaal voor mij… vanmorgen heb ik de keuze gemaakt niet mee te gaan, omdat mijn scheenbeen aan de onderkant dik en warm is.🤔 En wat zeg ik dan tegen anderen? Hoog houden, koelen en rusten. Nu heb ik ook gevoeld hoe het is om een geplande route niet af te maken. .

Onderstaand verslag is dan ook van Elly

Vandaag de voltooiing van de Via Algarviana en ik heb het toch maar  gedaan!
We gingen al vroeg op stap, rond 9 uur. Helaas zonder Mieke vanwege haar gisteren ontstane scheenbeen ontsteking. Succes vandaag!

Het landschap wisselende vandaag voortdurend. We lopen omhoog en omlaag, door riet, akkers en door een maanlandschap met stenen en keien.

Dan verbeeld ik me weer dat ik door een duinlandschap loop en als ik zand zie waan ik me in de Drunense duinen. Het is herfst en lente ineen te zien aan de zaadbollen en het nieuwe blad van de distel. De crocus luidt bij ons het voorjaar in maar hier is het toch echt de herfst crocus. Er is een overvloed aan slakken, ik zie ze werkelijk overal: aan oude stengels, op palen en in planten.

Ook vandaag is er water om te passeren. Hinke staat paraat om de anderen te helpen.

Met regelmatig een rustpauze komen we er. Elke stap, elke bocht, elke heuvel is er een

En zo, stap voor stap naderen we de kust en het meest zuidwestelijke punt van Portugal.
We lopen 3 km langs een rechte weg, aan het eind slaan we rechtsaf en komen we op de vernieuwde weg die ons naar de vuurtoren voert. Lijkt dichtbij maar nog 2 km te gaan. Het uitzicht is fantastisch. 

En bij het wiel staat 0,00 km, dus we zijn er!

We maken foto’s om dit heuglijke moment te vieren en nooit meer te vergeten.

Ans en Heleen nemen afscheid van hun dierbare wandelstokken. Zelf gevonden, zelf gedragen……een maatje voor al je stappen.

Onze reis zit erop. Natuurlijk eindigen we met ons etappe drankje en onze laatste gezamenlijke maaltijd.

Ik kijk terug op 17 mooie wandeldagen. Iedere dag was weer een avontuur. Iedere dag gebeurde er wel iets, soms spectaculair zoals met de regen en soms was een het kleine gebeurtenis.

Een geweldige ervaring om van oost naar west Portugal te gaan. De Via Algarviana zit er op. 300 km onder onze voeten laten glijden. We nemen de herinneringen mee en gaan thuis verder met deze herinneringen in ons hart. Dank je wel aan alle lezers voor de support tijdens deze reis.

27 november, 21 km, zeer zonnig 20 graden van Barao de Sao Joao naar Raposeira

Opnieuw een heel gevarieerde route. Eigenlijk verwachten we het niet, maar we hebben veel hoogteverschillen te overbruggen.

Vanmorgen namen we afscheid van Vilafoia. Wat een gastvrijheid en warmte hebben we daar mogen ontvangen. Alles geregeld, ontbijt, een warme kamer, een lunchpakket, een etappe drankje en dat alles door alle mensen die bij Henk en Michel werken. Een warme bad!

En dat realiseren we ons meer nu we bij de accommodatie van vandaag aankomen. Good feeling hostel in Raposeira. Geen ontbijt, geen sanitair op de 1 persoonskamers, wel een maaltijd. We zeggen: “het is wat het is” en maken het samen gezellig.

Vanaf het centrum van Barao de Sao Joao klimmen we omhoog. Wat boffen we weer met het mooie weer.

Hier en daar een bos met dennenbomen, lange goede paden met op de horizon veel windmolens.

De verrassing van de dag kwam al na 4 km. Een biologische boerderij “Vinha Velha” waar we ook koffie konden kopen. Ook al waren we pas 4 km onderweg, deze mooie rustplek laten we niet aan ons voorbij gaan.

We krijgen plotseling een klein streepje zee te zien. Het glinstert in de verte. Nog 1 dag te gaan en dan komen we bij de zee aan. Ons eindpunt in zicht. Tja hoe voelt dat? Voorlopig zijn we heel blij dat we bijna alle km’s van de Via Algarviana hebben gedaan.

We vinden een mooie lunchplek. Wat stenen en nog heel even profiteren van deze zomer temperatuur in november.

Vlak voor het passeren van de N125 is het landschap heel anders. Sterk glooiend met mooie vergezichten. Zelf kies ik ervoor om bij deze weg rechtsaf te gaan, direct naar Raposeira. De anderen vervolgen de route en laten weten dat het nog heel pittig was.

Als we bij ons hostel aankomen, horen we dat er geen ontbijt is morgen. Dan gaan we maar even naar de supermarkt en in restaurant ” de Den” voor ons etappe drankje.

26 november, 2e deel naar Bensafrim en verder naar Barao de Sao Joao. Eerst bewolkt later zonnig 19 graden

De chauffeur Sergio brengt ons waar we gisteren waren gebleven. Ideaal, zo kunnen we steeds een nieuwe etappe ontdekken van de Via Algarviana en we verblijven steeds op dezelfde plek.

Het is relatief vlak en de route gaat vooral door een dal. Eerst het deel naar Bensafrim (boven aan op de kaart) het licht groene deel,12,5 km . Daarna nog 7 naar de eindbestemming.

Op onderstaande kaart kun je zien wat we nog te doen hebben. In het uiterste zuidwesten van Portugal. Bensafrim, Vila do Bispo, Cabo San Vicente.

Aan het begin van de etappe komen we in steen gehouden beeltenis tegen. Dit is een schaapherder. Door deze kunst willen ze de oude tradities laten zien.

Aan de andere kant hebben we een man die kurk oogst, wat nog steeds economisch gewicht heeft in dit gebied. De kurkstrippers zijn gespecialiseerde arbeiders: er is vaardigheid nodig om schade aan de bomen te voorkomen. We zien regelmatig stapels kurk liggen, klaar om te worden opgehaald en verder te verwerken.

Op het deel naar Bensafrim komen we volgens het boekje en de GPX track over water heen. De vorige keer in februari 2023 hebben we dat ook verschillende keren meegemaakt. Omwegen gezocht om niet te natte schoenen te krijgen. Daarom heb ik al dagen mijn waterschoenen bij me. Alles wat er aan water ligt is een kleine plas……

We hebben er wel lol om……..

Niet ver daarna hebben we onze eerste pauze, gewoon op onze zitmatjes of vuilniszakken aan de kant van het pad. Met dit ideale wandelweer is dat goed te doen. Zeker nu de zon weer te voorschijn kwam. Hier tegenover zien we wijnranken in herfstkleuren. Alle druiven zijn er inmiddels af, hier en daar zien we jonge blaadjes komen. De seizoenen lopen hier gewoon in elkaar over.

Een rustig pad, alles is hier groen, in alle schakeringen. En wij?…. We zetten gewoon alle stappen van in totaal meer dan 300 km.

We zien velden vol gele bloemen en de kurkeiken staan te pronken in hun schoonheid.

We komen in Bensafrim aan en hadden verwacht daar wat winkeltjes aan te treffen. Er was wel een kleine supermarkt. We gingen prinsheerlijk op een picknick plaats in het dorp zitten. Gewoon kijken wat op ons pad komt en er tevreden mee zijn. Bij het afhaalrestaurant vind ik een appeltaartje, die was erg lekker.

Na Bensafrim is het nog 6 km. We klimmen zelfs nog wat. Het is maar een klein bultje dichtbij de snelweg.

Aan de andere kant van het hek groeien vruchten, we denken avocado. Opnieuw een rustig pad. Vandaag komen we niemand tegen.

Het lijkt of hier meer leven is. Er wordt op het land gewerkt, we zien bewoonde huizen. In de dorpen de mensen gezellig met elkaar op de pleintjes eten en de dorpsroddels doornemen.

Naar Barao de Sao Joao dalen we af.

Het etappe drankje nuttigen we in het plaatselijke cafe.

Onze chauffeur Sergio komt er al weer aan. Wat een fijne service van Vilafoia.

Het was weer een heerlijke wandeldag!

25 november, zonnig 20 graden van Marmelete 18 km in de richting van Bensafrim.

Opnieuw een zeer zonnige dag vandaag. Vannacht had het flink geregend en toen we vanmorgen opstonden was het nog steeds aan het regenen. Onderweg zagen we een prachtige regenboog.

De weergoden zijn ons goed gezind. Na aankomst in Marmelete was het droog en de zon scheen al volop. Een nieuwe wandeldag ligt voor ons. Een eenvoudige wandeling vandaag met alleen in het begin een daling.

Marmelete is bekend om de Medronho vruchten. We hebben ze bijna dagelijks onderweg geplukt. Zo lekker! We lopen Marmelete uit en zien tegeltjes waar ze zijn uitgebeeld.

Als we terugkijken zien we Marmelete in het dal liggen.

Opnieuw een hele mooie glooiende route. Inmiddels zijn we zo gewend aan het stijgen en dalen dat we deze heuvels met veel gemak lopen. Ook realiseren we ons dat we  boffen met het weer en dan het wandelen in november in de natuur van  Zuid Portugal. We horen alleen onze voetstappen, een enkele vogel en soms het  gezoem van vele bijen bij de bloesem van bepaalde bomen.

Ook zien we bloesem van de eucalyptus. Witte bloem met in het midden de eucalyptus vrucht. De jonge lichtgroene ovale  bladeren, de bladeren van oudere bomen, die langwerpig en stug zijn en de afgebladderde stammen. Voor de natuur zijn eucalyptus bomen niet zo gunstig. Die  nemen al het vocht op. Op dit moment zijn hier en daar projecten te zien, waar de eucalyptus bossen worden vervangen door pijnbomen en dennen.

Na een km of 9 komen we in Romeiras aan. Een van de zeldzame bars onderweg. De tijd heeft hier stil gestaan. We drinken er koffie en merken dat we veel meer moeten betalen dan degene die er altijd komen. We gunnen het ze en betalen wat ze vragen. Daar hangen de Chayote vruchten, die ook schaduw brengen. Ze kunnen worden gebruikt als aardappelen

Na Romeiro lopen we door een dal met een watertje ernaast, de Ribeira de Vagarosa. Er is niet veel water te zien. Ook niet bij een voormalig water “Albufeira de Baragem de Odeaxere”. Volgens de taxi chauffeur staat er al zeker 10 jaar geen water in. Op het laagste punt is alleen te zien dat er mogelijk een plas heeft gestaan.

Na 17,5 km is het einde van onze wandeldag bereikt. We wachten bij een brug op onze chauffeur, die ons weer naar Monchique terugbrengt.

Wat is dan fijner dan in de tuin van Vilafoia het etappe drankje te nuttigen?

Nog 3 wandeldagen te gaan en dan komen we bij Cabo San Vicente aan….

24 november, 18 km van Monchique naar Marmelete, bewolkt, heel veel wind, 17 graden

De route van de Via Algarviana van vandaag is niet zo lang (14,8 km), daarom vertrekken we vanaf ons verblijf Vilafoia. Op onderstaand overzicht is dat het deel aan de linkerkant van het overzicht naar Monchique toe.

Vanaf Monchique gaan we  ongeveer 3 km klimmen, door de steegjes en hoeken van het dorp tot de route bij het bos aankomt.

Vanaf hier gaan we verder naar het klooster van Nossa Senhora do Desterro , dat verlaten en behoorlijk vervallen is. Het wordt afgeraden het klooster te bezoeken vanwege instortingsgevaar. Enkelen van ons zijn nieuwsgierig. We worden door een oude man uitgenodigd te komen kijken.

Op deze hoogte hebben we al een mooi uitzicht over Monchique.

Daarna wordt het pad een smal pad en komt uit in een  eucalyptusbos. Het is voor een kort stukje sterk stijgende over lastige keien

Beetje bij beetje begint het typische berglandschap zich te openbaren: er zijn weinig bomen, en we zien  rotspartijen.

De route gaat om de Foia top heen, het is ook mistig en zwaar bewolkt.We zien wel de zendmasten die op de top te zien zijn.

We missen verder het uitzicht. Wel zien we aan de noordzijde verlaten boerderijen

Net voorbij de Foia top zien we varkens die er loslopen. Kennelijk zijn we in hun gebied. Ze zien er heel gezond uit, wat een vrijheid hebben die beesten.

Vervolgens gaat het verder langs een prachtige vallei, waar nog oude landbouwterrassen en grazende dieren te vinden zijn. Het is een idyllische omgeving, nog een van de verrassingen van deze berg. Terrassen zijn het meest voorkomende type akkerland in bergachtige gebieden met steile hellingen. Ze zijn het resultaat van de constructie van smalle niveaus bouwland en vormen een soort trap langs de helling. Ze zijn gebaseerd op steunmuren van steen (in dit geval voornamelijk het nefeliensyeniet dat kenmerkend is voor de bergen). Dit is een duidelijke menselijke tussenkomst die het natuurlijke landschap gedurende vele jaren heeft veranderd, om de plek vorm te geven aan de behoeften van de bevolking. Tegenwoordig is het nog steeds een waardevol historisch, cultureel en agrarisch erfgoed.

Het gaat steeds harder waaien. Dat is prima voor de vele windmolens waar we pal onder lopen. We voelen ons erg klein bij de grote reuzen van windmolens.

Daarna begint de stevige daling naar Marmelete. De enige zonnestraal van die dag, piept net door de eucalyptus bomen heen.

We komen in Marmelete aan. Aan het begin van het dorp op een tegeltjes werk uitgebeeld. Een mooie dag, die we afsluiten in het plaatselijke cafe. Een wijntje kost er maar €1,20. Het hele dorp is daar verzameld. Even later staat de taxi klaar om ons naar Monchique terug te brengen.

23 november, 15 km, 2e deel van Silves naar Monchique, eerst mist later zon 18 graden

Op de app van de Via Algarviana hadden we gelezen dat er een deel van de route wordt afgeraden, door gevaarlijke honden. We besluiten unaniem dat niet te doen en kiezen voor het alternatief. Op dit overzicht de rode lijn, de blauwe lijn is de oorspronkelijke route.

Helaas is dat een aantal km’s stijgende langs een verharde weg. Op zich loopt het wel makkelijk, maar het lijkt meer moeite te kosten, omdat er weinig afwisseling is.

We stijgen 750 meter in 10 km, hier zitten flink steile stukken tussen. De klim naar de Picota berg. We nemen de tijd! Met elkaar hadden we afgesproken ieder half uur even te wachten. We hebben snelle klimmers en een aantal (waaronder ik…) die wat meer tijd nodig hebben. Ik ben trots op ieder die het toch maar heeft gedaan.

Het klimmen gaat gestaag en als we even de tijd nemen voor een pauze, zien we de mooie vergezichten.

Na 10 km komen we bij de top aan. We zien enorme rotsblokken met daarbovenop een uitkijktoren. Daar klimmen we naar toe. Grote rotsblokken, we moeten grote stappen zetten.

Dat zelfde geldt als we naar beneden gaan. Geen rood/witte aanwijzing te zien. We moeten de markering vinden door goed op de GPX te letten.

Ook de daling van 400 meter is pittig voor de knieën. Kleine bospaden en zo komt Monchique steeds dichterbij. We zien veel kurkeiken, met de donkere basten.

In het centrum van Monchique kunnen we nog net in het zonnetje zitten. Tijd voor het welverdiende etappe drankje…..

22 november, 17,4 km, half bewolkt 20 graden, van Silves 17,4 km in de richting van Monchique

Vanaf ons verblijf Vilafoia heb je een schitterend uitzicht over het dal naar de kust. Vanaf onze slaapkamers zien we de zon opkomen en als streepje aan de horizon, de zee. Een goed begin van de dag.

Na het ontbijt worden we naar Silves gebracht. Een half uur rijden en dan starten we met de wandeling.

Je ziet het aan het profiel dat we veel hoogteverschillen hebben en dat voelen we ook. Het gaat vandaag alleen maar omhoog en omlaag.

We starten naast het kasteel van Silves en dalen daarna af door de kleurrijke straatjes.

Van daaruit gaat het richting de  Serra de Monchique door de  citrusboomgaarden. We komen al snel in het berglandschap, gekenmerkt door een zeer kronkelend reliëf.

Hier en daar staan zelfs bankjes, waar we graag gebruik van maken. Net iets handiger dan een vuilniszak.😉

Een vuilniszak komt later ook van pas voor onze lunchplek. Hier op de Via Algarviana is tijdens het wandelen geen dorpje te vinden. We zijn dan ook erg blij met het lunchpakket.

Op de heuvels hebben we fantastische uitzichten. We zien ook dat de volgende heuvel alweer voor ons ligt, zeker als er iemand voorop loopt en ze als klein stipje te zien is.

Na een opeenvolging van ups en downs nadert de Via Algarviana de Ribeira de Odelouca. De route is hier verlegd. Waar is het boekje nog gesproken wordt over dat we door een rivier moeten waden, is nu een goede weg met brug aangelegd. Geen enkel probleem meer op deze etappe.

Als we na 17 km op de afgesproken plaats aankomen, is de taxi er ook precies. 😀. Zo is een te lange etappe van 32 km toch te doen….. Morgen worden we daar weer afgezet. Op de terug weg liet de chauffeur nog een mooi stukje in de beurt van de Picota top zien. We dachten dat we al hoog waren met de wandeling, deze top is nog veel hoger.

Er wacht ons morgen opnieuw een mooie dag!

21 november, 15 km, half bewolkt 20 graden, 2e deel van Messines naar Silves

Na een rit van 1 uur komen we weer bij de picknickplaats van het stuwmeer aan en gaan naar de Funcho dam.

T.i.:

In het stroomgebied van de Arade werden twee dammen gebouwd, dicht bij elkaar: de Funcho-dam,  en de Arade -dam .  Deze twee reservoirs hebben op dit moment vrijwel uitsluitend het doel water te leveren voor gebruik in de landbouw. Ze maakten de verspreiding mogelijk van citrusboomgaarden, die zich niet langer alleen op vruchtbaar, vlak land bevonden, maar werden verbouwd op de hellingen van kalkstenen heuvels, gestructureerd in terrassen, ter vervanging van droge boomgaarden, ooit de ‘koningen’ van de economie van de Algarve. Dit is één van de redenen waarom de ecologische waarde van dit gebied is afgenomen, met verlies aan biodiversiteit tot gevolg.

Het is een indrukwekkende stuwmuur, hier moeten we omheen lopen.

Dan begint de klim van 2 km! Het zwaarste stuk van de route.

De Via Algarviana loopt verder langs Ribeira do Arade en gaat het binnenland  de bergen in.

We kwamen 1 wandelaar tegen, die ons waarschuwde voor een diepe plas, meer dan enkel diep. We konden er gewoon omheen en vonden het echt niet lastig. We hadden een veel moeilijker traject verwacht.

We klimmen naar het hoogste punt van deze etappe en komen op 244 meter hoogte uit. We kunnen er 360 graden om ons heen kijken.

Het blijft goed opletten! Staat er een kruis bij een afslag of de rood witte streep. Je kijkt er zo overheen. Hier in dit gebied valt het bereik van internet weg en kunnen we elkaar niet altijd bereiken. We doen het dan met roepen en fluitsignalen. Ik ben blij dat later ieder weer bij elkaar is. We volgen een vallei met eucalyptus bomen.

Vlak voor Silves zien we op de top een oude windmolen. Daar loopt ook een pad naar toe, die slaan we maar over…..😉

Volgens het boekje zouden we dan een rivier over moeten steken. De Ribeira do Enxerim. Hier hadden we verwacht door het water te moeten waden, er lag een nieuwe weg en we hebben er geen rivier gezien. Wel zien we de contreien van het kasteel van Silves.

We worden verrast door een bloeiende boom. Het blijkt een zijde boom te zijn.

Vlak bij het kasteel vinden we een terras op het eindpunt van de etappe. Daar proosten we op.

Dit was alvast een mooie oefening voor de bergen naar Monchique. Hier komen we over 2 dagen aan.

20 november, zonnig 20 graden, 15 km van San Bartholomeu richting Silves. De etappe naar Silves is 30 km, we splitsen de etappe in 2-en.

De 9e etappe van de Via Algarviana begint in het centrum van het dorp São Bartolomeu de Messines, naast de hoofdkerk . We gaan ernaar binnen om een kaarsje aan te steken. Hoe mooi blauw is de lucht! Dat belooft weer een prachtige dag te worden .

T.i.

De bouw van deze kerk dateert uit het eerste kwartaal van de 16e eeuw.
De gevel, die een prachtige veranda (1716) heeft, vertoont een onmiskenbaar landschappelijk effect, vanwege een combinatie van verschillende materialen (kalk en zandsteen uit Silves)

We passeren diverse byzondere bomen. Waaronder een groep eucalyptus bomen en een Indische sering. (Met dank aan Marion)

We komen dichter bij de bergen en het landschap verandert.

Eerst komen we bij Ribeiro do Arade aan. De Via Algarviana volgt deze rivier. Een onverhard pad dat erg mooi is. We zien landschappen van de riviervallei en haar zijrivieren. Je kunt zien dat het water nog steeds erg laag staat. Als ik het zo inschat nog zeker 1 meter zou erbij kunnen.

Tegen de hellingen zien we dennenbomen. Zo keurig op een rijtje, die zijn daar vast geplant.

Ook deze met een grijs paarse gloed vonden we heel bijzonder. Elly heeft gevonden: Acacia Baleyana.

Als je denkt aan een lunchplek en je vindt er zo een in de stralende zon…meer heb je als wandelaar toch niet nodig?

Bij een picknick plaats dichtbij de stuwdam worden we opgehaald door Henk van Vilafoia in Monchique. Hier verblijven we 7 nachten en zullen dagelijks worden gehaald en gebracht naar het volgende deel van de Via Algarviana. Wat een fantastisch verblijf! Het etappe drankje nuttigen we in het restaurant.

19 november, 20 km, van Alte naar San Bartelomeu, meest zonnig 20 graden. Hemelsbreed is het misschien 10 km, wij gaan zowel ten noorden als ten zuiden van de A2 door de prachtige Algarve. Zo komen we makkelijk aan 20 km.

Vanaf Hotel Alte zitten we meteen op de route. Wel ging de mevrouw van de receptie de achterpoort voor ons openen.

In Perna Seca wordt de route een smal pad. De vegetatie wordt dikker en we komen al snel bij een beekje dat rijk is aan riviervegetatie, met essen en oleanders.

Het pad is hier en daar een lastige daling, waarbij we elkaar helpen.

Na het oversteken van de rivier komen we bij het dorp Torre aan met de witte huizen.

Onderweg zien vele bomen met rijpe sinaasappelen, echt door de zon gekleurd.  Ze blijken heel lekker te zijn en Annemiek plukt er een.

Na 2 uur wandelen hebben we er 8 km opzitten en hebben dan behoefte aan pauze. Een paar stenen en onze stoelen staan klaar. Vlak daarna is de enige plaats met horeca bij een tankstation. Hier verkopen ze ook koffie.

Vrij snel daarna klimmen we over een zeer ongelijk pad naar boven. Het voelt als zeer oud, alsof er een kar met paarden over zou gaan.

Een van de hoogtepunten van deze sector is de passage langs de oevers van Ribeiro Meirinho. 

Een erg mooi pad.

Een afwisselende route vandaag. Of de smalle paadjes tussen het groen, of landbouwwegen alsof we op vlak terrein door Nederland liepen. Met als verschil de sinaasappel bomen in plaats van appelbomen

Ook zien we bloeiende narcissen en schitterende Irissen.

We zien San Bartholomeu in de verte liggen. We logeren in het Bartholomeus guesthouse, precies aan de route en in het centrum.

18 november, 19,8 km zonnig, 20 graden

We keken naar buiten en zagen de zon opkomen vanaf onze slaapkamer van Casa de Mae. Eerst wat mistig, later een strak blauwe lucht. De zon lacht ons tegemoet. Een goed begin van de dag

Dat is wel iets om in de gaten te houden. De etappe is 16,2 km, we sliepen 1,4 km van de route en ook nu weer 1,4 km in hotel Alte. Verder dan het centrum, wel op de route van morgen.

Vlak na vertrek uit Salir zien we water raderen en diepe putten met water reservoirs. Zo kan de bevolking hier toch landbouw bedrijven, de aarde wordt zo nodig van water voorzien.

Het is wederom een heel gevarieerde route. We komen later door het lokaal beschermde landschap van Rocha da Pena op 479 meter hoog met vele plantensoorten. We zien veel bloeiende rozemarijn, sinaasappelbomen, granaatappel bomen bloeiende cactussen.

Het is erg rustig op deze route. We komen zelden iemand tegen. Vandaag een dame uit Zwitserland, die 6 weken vrij had voor ze aan haar nieuwe job begon. Ze liep tegengesteld. Later kwamen 3 Portugezen op ons pad, die wilden in 1 week aan het eindpunt zijn. Wij hebben na vandaag nog 9 wandelwagen voor de boeg en hebben er inmiddels 7 opzitten. We voelen ons in het ritme van een wandeldag thuis. De spierpijnen zijn weg, we kunnen goed uitrusten en we genieten volop.

In Benafim hebben we na 10 km pauze, we merken dat er hier leven in de brouwerij is. Mensen aan het werk, scholen….en voor het eerst sinds vertrek een mogelijkheid om cash te halen. Na het cafe was mijn geld helemaal op.😉🤔

We lopen verder naar het noorden door Barrocal Algarvio met de droge boomgaarden. We bereiken Ribeira do Freixo. Hier konden we voorzichtig oversteken. Hinke was er als eerste en helpt de anderen met droge voeten over te komen.

Daar is het laagste punt en dan begint de lange klim.  Het is een pittige klim.

We gaan door het stadje Alte en hebben daar alvast het etappe drankje.

Tja, en als we dan nog ruim 1 km 100 meter moeten klimmen is dat echt niet makkelijk.

We logeren in het schitterend gelegen Alte hotel.

17 november 16 km van Barranco do Velho naar Salir

Alweer de 6e etappe van de Via Algarviana.

Hier gaan we van de bergen van de Algarve naar de Barrocal, door kurkeiken- en aardbeiboombossen naar droge boomgaarden.

Na het vertrek uit Barrenco blijken we vooral op de hoogte van ongeveer 500 meter te blijven. Het is een bergrug met naar alle kanten uitzichten.

Vandaag hebben we gelukkig weer droog weer, wel nog meest bewolkt. Door de wijdse uitzichten is het lichtspel van de wolken goed te zien. Precies daar waar de zonnestralen de grond raken, licht het een beetje op.

We passeren de windmolen van Faranhão of Eira de Agosto , waar we zouden kunnen genieten van het panoramische uitzicht, dat reikt van de bergen tot aan de kust. De windmolen zien we al van verre liggen. Door de bewolking zien we de zuidkust niet.

We dalen vervolgens af naar Carrascalinho , langs een zeer bosrijk en aangenaam ravijn. Een zeer pittige daling van zeker 10 %.  We zien er veel kurkeiken, aardbeien bomen, bloeiende heide en ook bloeiende rozemarijn.

Als we beneden zijn krijgen we de uitdaging om een rivier te passeren, de Ribeira do Rio Seco. Eerst kunnen we er nog overheen springen, later wordt de uitdaging groter en sommigen gaan met blote voeten door het water.

Dit vinden we meevallen!

Het laatste deel naar Salir, zijn ommuurde paden, langs amandelbomen en ook citrusbomen, de sinaasappels vragen bijna om geplukt te worden. Een genot om er te mogen lopen.

We komen in Salir aan en er is eindelijk een geldautomaat. We denken dat we er kunnen pinnen. Dat blijkt niet zo te zijn. 🤔 We hebben bijna geen contanten meer. De Portugezen willen het liefst alles   contant, daar hadden we geen rekening mee gehouden. Vlak erbij vinden we een bar voor ons etappe drankje.

Hier in Salir is op zondagavond geen restaurant open…..we vinden een restaurant waar we eten kunnen bestellen. Dat komen ze straks brengen. Casa de Mae ligt buiten het dorp en het zou een flinke klim zijn. We boffen maar weer. 😉

16 november, 14 km van Feitera naar Barranco do Velho, droog en bewolkt 17 graden.

Omdat het zo verschrikkelijk veel had geregend wilden we vandaag een alternatief voor de route lopen. De groene route is de Via Algarviana, de rode hebben wij bewandeld.

Onderstaand is de beschrijving van de oorspronkelijke route.

In de 5e sector wacht u een spectaculair landschap, maar ook een van de meest veeleisende en moeilijke dagen van deze reis. Je loopt midden in Serra do Mú of Caldeirão , met een zeer bochtig en ruig terrein. De beklimmingen brengen je naar toppen waar je onvergetelijke panoramische uitzichten hebt en waar je van de gelegenheid gebruik wilt maken om diep adem te halen. De afdalingen volgen groene valleien en waterstromen.

We zouden de Ribeira de Odelette moeten oversteken en die is alleen begaanbaar als er niet teveel water staat. Dat doen we dan ook niet.

We laten ons naar Feitera brengen en starten met de wandeling. Omdat het over de weg is letten we veel op de details, zoals de kurkeiken, en de paddestoelen. Op de kurkeiken staat een kode, waarop je ziet wanneer ze de  laatste kurk hebben geoogst.

Langs de weg vinden we het toch maar saai. Als we een afslag naar “Barranco” zien, gaan we kijken hoever we komen. Blijkt dat precies daar een plaatselijke wandelclub te zijn die een rondwandeling van/naar Montas Novas heeft georganiseerd. Dat is leuk! We stijgen en dalen door het mooie landschap. De vrijwilligers staan langs de kant en delen fruit, water en snaps uit.

Dat is vlak voor een plek waar we nooit door zouden kunnen. Wat denk je? Er staat een auto klaar met laadbak en we mogen zomaar meerijden, samen met de wandelaars van de plaatselijke club .We hebben er veel plezier mee.

Fijn dat de plaatselijke bevolking de route heeft uitgezet. Die weten waar je het water kunt passeren. Een eind verder hebben ze pallets over het water gelegd, zodat we over het water kunnen in plaats van erdoor.

De eerste keer dat we een bar onderweg treffen, en dat is in Montes Noves. We kunnen met de jas aan net buiten zitten. Bij de bar verkopen ze “pastel de natas” een Portugese lekkernij met een soort custard pudding.

Dan is het nog 5 km over de weg naar Barranco. Onderweg smullen we van medronho (madrones), vruchten die worden gebruikt voor alcohol. Je hebt vele kg’s nodig om 1 liter drank ervan te maken.

Een andere wandeldag, zeker een om ook te onthouden…..

Morgen pakken we de Via Algarviana op naar Salir. We hopen dat we zonder wateroverlast door kunnen.

15 november, 14,5 km, heel veel onweer en regen van Vaqueiras naar Cachopo……tenminste, dat was de bedoeling. Door overstroomde waters liep het anders.

We hebben vandaag een jarige in ons midden. Ans, van harte gefeliciteerd. Tijdens het ontbijt zingen we haar toe.

Het regent nu en dan hard, nu en dan wat minder. De poncho’s blijven steeds aan en uit gaan. Het valt nog mee, het is goed te doen.

We zien bloeiende cactussen, olijven met veel regendruppels. En we zien overweldigende mooie natuur.

Toen kwamen we aan de eerste uitdaging. Diepe plassen, een stroompje dat plotseling een grote stroom met water was geworden. We hielpen elkaar om er zo droog mogelijk over heen te komen.

Het begon steeds meer te onweren en we besloten in Casas Baixas te gaan schuilen. Niemand te zien, we zien een piepklein plekje om te schuilen. Net genoeg voor 8.

Het onweer houdt maar niet op. We tellen tussen de donder en de bliksem. Het is niet te dichtbij. Het lijkt tussen de bergen op en neer te gaan.

Onderstaand verslag is van Elly. Zij ging met Leo, Hinke en Annemiek verder.

Toen de regen en het onweer begonnen af te nemen besloten we met 4- en de tocht verder te vervolgen. De anderen gingen met de taxi naar ons overnachtingsadres.
Zonder dat we het wisten begon het echte avontuur. Water kwam overal vandaan en stroomde naar het laagste punt. Niet als een kalm stroompje maar als een wilde watermassa. Niet alleen naast de paden maar ook over onze route 😱
We zagen wijnranken en olijfbomen in het water ipv ernaast.

We moesten klimmen, klauteren en springen, tot onze enkels door het water waden om onze weg te vervolgen. Uiteindelijk hebben we de alternatieve route op topo gps gevolgd naar de weg. Dit pad liep hoger dan het pad van de route waardoor we het laatste stuk zonder problemen konden bewandelen. De taxi haalde ons op (met dank aan Mieke) en zo kwamen we voldaan en vol verhalen aan bij het hotel waar we de komende twee nachten verblijven.

We stonden te wachten op de schuilplek en toen kwam er toch iemand naar ons toe. Mogen we even binnen schuilen vraag ik? Dat kon, we kwamen in een opberg ruimte met allerlei materialen. Blij dat we toch even uit de wind konden staan. We waren inmiddels heel koud geworden.

Gelukkig kwam de taxi sneller dan verwacht. Het was even droog, maar het zag er zeer dreigend uit.

We verblijven in Barranco do Velho, pension/restaurant Tio Bia voor 2 nachten met een voortreffelijk restaurant. Tussen Vaqueiras en Barranco is geen overnachtingsplaats te vinden. Morgen gaan we een klein stukje terug en gaan over de verharde weg naar Barranco. Het passeren van een rivier, wordt voor morgen nog afgeraden. We kijken terug op een wel heel bijzondere dag.

14 november, 24 km, heel veel buien 17 graden, van Furnazinhas naar Vaqueiras.

Dat wisten we wel dat het zeer waarschijnlijk een dag met buien zou worden. Vanmorgen zaten we aan een zeer rijk, uitgebreid ontbijt in de serre en we zagen dan ook vette druppels in het zwembad plonzen. We gaan wat later weg, de eerste bui bij het zwembad achter latend.

Opgewekt gaan we op pad. Een nieuwe dag ligt voor ons

De route was er een met een flinke oefening in voortdurend stijgen en dalen. Niet heel lang omhoog en ook niet zo steil, goed te doen,  onze spieren voelen het wel. Er wordt gewandeld…..😉

Omdat ons verblijf, Varandas do Vale in Furnozinhas 1 km van de route ligt, komt er ook zomaar een km bij. 22,9 was de etappe, totaal werd het 23,9 km. Eerst over een avontuurlijk paadje dat van de accommodatie naar het dorp liep.

Ook in de nacht had het al geregend. Het was lang geleden. Het nog groene Algarve wat afgestoft. Het groen is nog dieper groen geworden. We vinden het erg mooi.

Ook vandaag moesten we een riviertje oversteken. De Barranco de Maria Galega. Waar was dat dan? Ik kon het me niet herinneren. Met het terugkijken van de foto’s moet het hier geweest zijn.

We zien vandaag een  bloeiende Prunus en ook bloeiende amandelbomen. Iets verderop lammetjes. Heel gek om dat in dit seizoen te zien. Voor mij voelt het als voorjaar.

Intussen glijden de km’s onder onze voeten. Af en toe is het ook weer even droog en kunnen we wat meer van de omgeving zien.

We hadden al even pauze gehad, we zaten net en het begon weer te regenen. Hier op de Via Algarviana is geen enkele voorziening. We kiezen een randje aan de kant van het pad, een vuilniszak of zitmatje en ons stoeltje is klaar. Soms ging het erg hard plenzen en wat fijn……we hebben precies een afdakje in een dorpje bij een voordeur.

Later was het droog en we zochten een plekje om te rusten. Een ouder echtpaar was thuis, we mochten wel even op hun stoep pauzeren. We krijgen zelfs een snaps, die doen we toch maar niet. We hebben nog km’s te gaan.

In Vaqueiras vinden we een bar met winkeltje langs de weg. We hebben in geen 2 dagen winkeltjes gezien, inmiddels is al onze proviand op. Veel hebben ze niet. Ik neem er een pak crackers mee. Andere kopen yoghurt en repen. Dat is wel nodig. Het lunchpakket was een klein broodje. Daar kunnen we niet op lopen. We vinden dat we het etappe drankje verdiend hebben.

We hebben een slaapplaats in Casa d’Aldeia. Net genoeg kamers voor ons. Helaas was er door onvoorziene omstandigheden maar 1 persoonskamer ipv 2. We krijgen een 3 persoonskamer. Ook goed!! In het restaurant wordt heerlijk voor ons gekookt. Een stoofpot met aardappelen, vlees en erwten met worstelen. Ook een menu met vis, aardappelen en broccoli. Het smaakte ons goed

“the poncho must go on” wij laten ons niet uit het veld slaan….

13 november, 17 km, zonnig 17 graden van Balurcos naar Furnozinhas

Vandaag zouden we een rivier moeten oversteken, die volgens de beschrijving een avontuur zou zijn….We hebben het geprobeerd, dat zie je waar de rode lijn niet doorloopt…. Het loopt anders

Een mooie route met vergezichten, langs de randen van de heuvels, met de olijfbomen en hier en daar ook dennenbossen. Daarna dalen we af naar de Ribeira da Foupana.

We gaan onder een enorm viaduct door met een snelweg eroverheen. Steeds verder zakken we af naar de rivier.

Kruip door /sluip door proberen we de weg te vinden. We geven niet zo gauw op, maar vinden het toch te riskant om door het water te waden. De stenen zijn glad en niet iedereen durfde het. Dus we kiezen ervoor terug te gaan.

Later proberen we toch nog een dam te maken. Stenen verzamelen, doorgeven en neerplonzen.

Dan terug naar de snelweg, om er te komen moesten we onder een hek doorkruipen, tegen een talud omhoog klimmen op handen en voeten en tenslotte over een heel smal pad langs de snelweg, hoog boven de rivier. Ook dat was niet voor iedereen een optie en we gaan hier spitsen. Met 5 gingen de dappere dodo’s op pad.

Fijn om te zien dat we zo goed voor elkaar zorgen. In Corte Velho vinden ze nog een bar open. Die eerst helemaal niet te vinden was. Een piepklein barretje met een bijna tandeloze barman en petten die zeker 20 jaar niet waren afgestoft. Water voor thee wordt in een pannetje gekookt, voor € 1, wat wil je nog meer. Met veel plezier denken ze eraan terug.

De anderen gaan terug naar Parreiras. We kijken of er een alternatief is, dat zou op dat moment nog 12 km zijn. Dat vinden we te ver en we besluiten de taxi van gisteren te bellen. Wel meer dan 1 uur wachten, en dan gaan we toch op pad. We laten ons na Corte Velha afzetten en lopen zo toch nog het laatste stukje.

Het toeval wil dat we bijna gelijk aankomen. De ene groep over Furnozinhas, de andere eerder van de route af en bijna rechtdoor. De mevrouw van de accommodatie was al naar ons tegemoet gekomen.

Even van de route af ligt onze prachtige accommodatie, Varandas do Vale. Met een zwembad voor de deur en plaats voor 5 personen. 3 worden gehaald en gebracht naar een andere accommodatie. We eten straks hier, wat een gastvrije ontvangst.

Een zeer avontuurlijke dag!

12 november, 19 km, 23 graden zon, van Alcoutim naar Corte Tabeliao en met de taxi naar Balurcos

Prachtig! Een eerste kennismaking met het zuiden van Portugal. De eerste heuvels, de eerste dag van de Via Algarviana. En dat allemaal onder een strak blauwe lucht, zodat we even de grijze november luchten achter ons kunnen laten. We hebben ervan genoten. Het voelt als hoogzomer!

We volgen eerst de grens met Spanje langs de rivier Guadiana.

Eerst gingen we terug naar Alcoutim, om boodschappen te doen voor de lunch. Na 8 km is er horeca, maar of we daar wat te eten konden krijgen was niet duidelijk. De winkel ging om 9 uur open. We wachten geduldig langs de rivier Guadiana. Met een strak blauwe lucht en al een heerlijke temperatuur vinden we dat helemaal niet erg.

Na Alcoutim klimmen we al wat omhoog. De rivier nog naast ons, maar in de diepte.

We zien kurkeiken, olijfbomen en citrusvruchten onder het voortdurend glooiende landschap.

Bij Afonso Vicente hebben we boven op een heuvel pauze. Er is een beetje wind, zodat we het net niet te warm vinden.

Daarna gingen we naar een rivier. Ribeira dos Cadavais. Volgens mijn boekje, waar we mogelijk door het water zouden moeten waden…..ik dacht dat het hier misschien ook zo geregend had als in Zuid Spanje. Het lijkt er niet op. Er rest een klein stroompje. We worden er niet eens nat van.😉

Ten slotte klimmen we naar het dorpje Corte Tabeliao. Voor de eerste dag vind ik 19 km voldoende. Ik had een taxi geregeld die eerst de bagage ophaalde en ons daarna in Corte Tabeliao ophaalde. Een mooie dag ligt achter ons.

We overnachten in Balurcos in Casa do Vale des Hortas. Iets buiten het dorp. Vanavond is het 15 minuten lopen naar het restaurant. Dat is goed te doen. Voor het etappe drankje hoeven we niet de deur uit. De gastheer en mevrouw halen de biertjes uit de koelkast en een heerlijke fles wijn.

11 november 2024

We gaan op pad voor een nieuw avontuur! De Via Algarviana. Op onderstaande kaart is het de blauwe lijn die vanaf de grens van Spanje door de heuvel van de Algarve naar Cabo San Vicente gaat.

Reisbeschrijving: