24 juli, zonnig, 20 km, vanaf de visvijver in Valkenswaard naar Bruggerhuizen, Venbergse watermolen, Malpie, Borkel en Schaft naar Achterste brug
Wederom een erg mooie route! We waren benieuwd of we vandaag wel met droge voeten de route kunnen lopen….. Tot nu toe hebben we onderweg steeds een andere route moeten volgen om het water te ontwijken. En ja, gelukt! Ook langs de Dommel was het droog.
We zijn op pad met Elly, Gerard, Marion, John, Francie en Ingrid
Vanaf de visvijver zoeken we de geel rode markering op. Het was deze keer extra opletten, de struiken en brandnetels zijn zo hoog dat de tekens soms niet te vinden zijn en je er zomaar voorbij loopt.
We volgen de loop van de Dommel tot we bij het restaurant Venbergse molen aankomen. Dat is helaas gesloten, we vinden bij de kano plaats een fijn plekje voor onze pauze.
Dan gaan we naar De Malpie, een groot heide gebied, waar we de eerste heide in bloei zien. We komen ook langs de Malpieberg. Langs het groot Malpieven ligt een brug, vroeger een knuppelbrug van boomstammen.
Met dit heerlijke weer gaan we het dorp Borkel en Schaft binnen. Even van de route, maar wel met een terras. Dat doen we! Nog 3 km te gaan naar de Achterste brug, maar een alcoholvrij biertje gaat er wel in. Ons etappe drankje een beetje eerder.
Het laatste stuk gaat door de weilanden. Met overstapjes en heel veel brandnetels. Met het blad van de weegbree er even overheen wrijven en de jeuk is weg.😉
Deze prachtige wandeling laat steeds een stukje van de Dommel zien. Hier wordt volop gekanoed en ze hebben daar speciale glijbanen voor de kano.
We komen bij de auto van John en Marion uit. Marion brengt de wandelaars weer terug naar het beginpunt. Het was een mooie dag!
En dat was de laatste dag van onze Ardennen trip. Zeer mooi, en ook zeer zwaar! Zie vooral de hellings %, die tot 40% gaan…..
Informatie van de website Eislektrail
Tijdens de laatste etappe van het Escapardenne Eislecktrail is het volop genieten van de prachtigste stukken Ardennen. Er zitten een paar korte stevige klimmen tussen voor we het eindpunt het toeristische stadje La Roche en Ardenne bereiken. Bijna volledig onverharde paden met uitzichten onderweg over de Ourthevallei. Zeker bij de start vanaf Le Herou.
We besluiten dan ook bij Le Herou te starten, waardoor de etappe 18 km ipv de geplande 15 km werd. Dit is nog een deel van de zwarte route, die we gisteren waren gestart.
Het is het deel dat rondom de kronkelende Ourthe gaat.
We dalen eerst af naar de Ourthe en dan begint de lange klim van 250 naar 400 meter langs spectaculaire rotspartijen. Het vergt een grote concentratie. Steeds opnieuw een plek voor je voeten zoeken en zeker weten dat je stevig staat. De snelle klimmers konden een foto maken toen ze veilig boven waren.
We lopen ook stukken over een pad meteen langs de rivier. Soms zelfs ook door het water omdat de hoger gelegen rotsen veel moeilijker waren.
Spectaculair! Voor alle wandelaars, wauh! Wat goed dat jullie dit kunnen. Zeker voor degene die voor het eerst zo in deze omstandigheden klimt en daalt. Zo kronkelen we zeker 10 km langs of hoog boven de Ourthe. Tussen de inspanningen door nemen we ook pauze. Wat denk je van een lunch pauze aan de rand van de Ourthe op een steen, zomaar ervaren wat de stilte, het kabbelende water en de natuur met je doet.
Dit gaat zo door tot we bij Berismenil zijn aangekomen. Inmiddels is het warm en onze water voorraad is op. Wat mooi is het dat je dan ergens aanbelt en zomaar je watervoorraad kunt aanvullen. Hier lopen we over een hoogvlakte met mooie uitzichten.
We zien aan het einde van die hoogvlakte een dal, daar gaan we naar toe. We realiseren ons dat we erg boffen met het weer. Het is droog en een zeer aangename temperatuur.
Tot onze grote verrassing treffen we op 5 km voor La Roche en Ardenne een terras aan en ze zijn nog open ook. Dat doen we echt! Zo heerlijk om even te zitten, goed uit te rusten voor we aan die laatste km’s beginnen. Die ervaren we als redelijk eenvoudig. Het stijgt en daalt nog steeds, de toppen zijn minder steil. We gaan doorgaans dalen.
Dan zien we in het dal La Roche en Ardenne liggen.
Trots zijn we als we beneden zijn. Onze Eislecktrail zit er op.
Goed gedaan! Gefeliciteerd met deze monster prestatie voor Suzanne, Anneke, Jeannette, Ada, Ria, Janna en Leo. Natuurlijk ook voor Johan, Eddy en Marleen, die waren wat eerder in La Roche. Ik bewonder jullie doorzettingsvermogen en moed om door te gaan. Steeds opnieuw al die stappen zetten en iedere keer opnieuw de volgende heuvel trotseren.
We hebben een geweldige week ervaren. Met veel gezelligheid en een perfecte verzorging van Ans en Cees, met het ontbijt maaltijd en ontvangst met het etappe drankje. Dank je wel voor alles!
Een fantastisch mooie en zware etappe! Een deel van de etappe van Houffalize naar Nadrin met 1416 hoogtemeters.
Algemene beschrijving van de Eislektrail:
Tussen Houffalize en Nadrin zoekt Escapardenne Eislek Trail de meest wilde trajecten langs de rivier Ourthe op. Soms wandel je vlak naast de rivier, dan weer zoekt het pad het plateau boven de ingesneden vallei op, zoals bij Bonnerue of nabij Engreux. Afwisseling troef dus en je wandelt haast nonstop over onverharde paden. Onderweg passeer je ook de samenvloeiing van de twee Ourthes en kom je langs het stuwmeer van Nisramont. Kort voor Nadrin kom je in de buurt van het bijzonder pittoreske gehucht Ollomont.
We zijn ook deze morgen weer weggebracht naar Bonnerue, en de auto:s staan alweer bij het eindpunt. Een goed begin. Deze plek van Bonnerue ligt op 450 meter….
We dalen direct af naar de Ourthe. Meteen een stevige afdaling naar ongeveer 350 meter over kleine onverharde zigzag paden. Haarspeldbochten voor de wandelaars.
En zo we gedaald zijn gaan we ook weer omhoog. Die ervaren we als de eerste pittige klim van de dag. We hebben regelmatig pauze en zien bij de eerste pauzeplaats dat we pas 3 km hebben afgelegd in 1 uur.
Het is heel afwisselend. Dan weer hoger gelegen langs een heuvelrug, dan weer terug langs de Ourthe. Een zeer smal pad, waarbij we steeds over boomwortels en bomen klimmen.Net voorbij Engreux gaan we de Ourthe over.
Het Belvedère aux deux Ourthes heeft een prachtig uitzicht. Vandaag zien we meer wandelaars. Hier is ook een rondwandeling te zien.
Vlak daarna komen we bij een keuze punt. De zware zwarte route met kans op uitglijden of de makkelijke rode route. We kiezen de zwarte route, het is droog weer en we verwachten geen gladde stenen.
Het zijn hele smalle paden rechts de heuvel, links de afgrond. We concentreren ons om niet te vallen. We stappen ook over grote stenen en proberen goed onze weg te zoeken. Als het echt niet lukt gaan zitten helpt bij mij ook.
We passeren ook het stuwmeer van Nisramon. Tot mijn verrassing vinden we daar een open restaurant, tijd voor een onderbreking en om de water voorraad bij te vullen.
Niet ver daarna beginnen we aan een laatste zware klim, waar geen einde aan lijkt te komen. We worden opgewacht door de snelle klimmers…… Daarna gaan we over de velden naar Ollemont. Op onderste foto helemaal op de horizon.
We rijden naar ons adres in Burre en worden weer van harte verwelkomd. Intussen wordt onze maaltijd voorbereid.
Zo zijn onze wandeldagen…..Slapen, wandelen en bij thuiskomst relaxen en verwend worden. Wat willen we nog meer?
Op de eerste plaats willen we Ans en Cees alvast bedanken. Zij verzorgen ons met het ontbijt, boodschappen en een warme maaltijd. We worden echt verwend. Daardoor kunnen we op en top van de wandelingen genieten.
Een nieuwe uitdaging: de mooie Eislektrail in de Ardennen.
Escapardenne Eislek Trail loopt over 106 km van Kautenbach naar La-Roche-en-Ardenne door een schitterend deel van de Ardennen. Een langeafstandspad dat het Groothertogdom Luxemburg verbindt met de Waalse provincie Luxemburg, in 2012 ontstaan. Grensoverschrijdend dus en niet alleen letterlijk! Dit is het eerste wandelpad in de Benelux dat werd ontworpen volgens de strenge Europese normen voor een ‘Leading Quality Trail’.
Wij doen de laatste 50 km, van Tavigny naar La Roche en Ardenne, verdeeld over 3 dagen, vandaag naar Bonnerue.
Route die prima is gemarkeerd met een blauw golfje. Dit is de eerste markering, die we bij Tavigny zien.
We zijn erg blij met het vervoer, we zitten op 50 km van de route en het is bijna 1 uur rijden van onze accommodatie in Burre. Dank aan Cees, Johan, Leo en Eddy die ons naar het beginpunt brengen en dan ook nog de auto’s bij het eindpunt neerzetten. Intussen wachten we rustig. We gebruikten de tijd om de GPX track te downloaden.
Het eerste deel naar Houffalize is nog vrij vlak, het doet ons denken aan de lichte heuvels van midden Limburg. We denken nog “3 schoentjes”? Dat valt dan wel mee. Wegen langs de velden en door de bossen.
Dan komt de afdaling naar Houffalize, daar begint het een beetje op een moeilijkheidsgraad te lijken. Ongelijke stenen af en toe met modder.
Na Houffalize begint het echt. Een stijging van 14 %, we starten gewoon en als je naar aanpast aan wat voor jou mogelijk is, lukt het echt.
Al gauw zien we Houffalize diep onder ons liggen. Het gaat echt en je bent zo boven.
We lopen door de bossen. O.a. Dennenbossen met daaronder mossen die bijna lichtgevend zijn. Steeds sterk stijgend en dalend, over ongelijke paden. Het blijft goed opletten.
Op Topo GPS zien we dat we nog ongeveer 2 km te doen hebben. Dan komt plotseling een afslag naar rechts. Wel een hele hoge berg! Even denk ik, kan ik dat wel? Gewoon eraan beginnen en de eventuele beren nog niet op je pad zetten. Ik zie wel hoe het gaat. En ja, boven voelt het…yes het lukt. Toch maar even naar 390 meter hoog.
We komen het bos bijna uit en worden overvallen door hevige windvlagen met regen. Toch nog even de regenkleding aan en hopen dat we droog blijven.
We komen bij het eindpunt van deze etappe. Bonnerue. Daar staan de auto’s en er blijkt 1,3 km verder een restaurant open voor een kopje thee.
Deze 1e dag van de Eislektrail zit er op. Thuis in Burre staat ons etappe drankje en de lekkere hapjes alweer klaar.
15 juli, 15 km 27 graden zon van Maissin naar Redu.
Een glooiende wandeling door de bossen en langs de Lesse. We oefenen vast wat hoogteverschillen. Deze hoogteverschillen voelen als makkelijk te doen. Op onderstaand kaartje zie je dat het tussen 280 en 350 meter is. Dan gaan we morgen voor het echte werk de Eislektrail.
Op deze maandag morgen is het heel rustig. Het eerste deel is over landwegen. We lopen door de heuvels, het hooi is geoogst en ligt op rollen te drogen. Het is nog lekker fris, en warm genoeg voor de zomerkleren.
Al gauw gaan we door de bossen. Heel afwisselend, dennenbossen. Het vroege ochtend licht geeft nog mooie lange schaduwen. Hoe verder we naar de Lesse dalen, hoe meer modder. Het is al wat droger geworden en de tractoren hebben diepe groeven gemaakt.
We gaan door naar het boekendorp Redu. Open landschap met zicht op de kerk van Redu. Vandaag verwelkomen we ook Johan, die gisteravond is aangekomen.
In Redu hebben we even pauze. We zien wat actie bij een restaurant en vragen of hij al open is voor koffie. Nog niet zegt hij, maar voor ons wil hij wel open gaan.👍 We voelen ons verwend.
Na Redu lopen we zeker 4 km over een pad met de Lesse onder ons. Ook hier vandaag vrijwel geen mensen. Deze route begon met een “rode ruit” als aanwijzing, later een blauw vierkant. We moeten de route goed lezen en een GPX track is onmisbaar.
We wisselen steeds af met wie we lopen. Samen of in gedachten alleen. Als je wandelt heb je zoveel ruimte voor die mooie gesprekken of gewoon met jezelf, genietend van de mooie natuur.
We komen weer in Maissin aan. Dan nog 20 minuten rijden naar Burre. Wat staat er voor ons klaar? Heerlijke tapas. 😃😃 Een biertje erbij en onze dag is weer compleet. Vandaag in de schaduw, de patio is net te heet. We hebben het goed met zijn allen.
15 juli , 23 half bewolkt 10 km van Burre naar Mirwart
Vandaag de eerste dag dat we op pad zijn in de Ardennen. Vanmorgen om 8.45 uur vertrokken en om 11.30 in de Belgische Ardennen, Wallonië. Op onderstaande kaart ligt Burre bij Nr 4.
Vandaag maken we vanaf ons verblijf een rondwandeling van Burre naar Mirwart. Morgen van Maissin naar Redu en dan 3 wandeldagen van de Eislektrail.
Mooi om aan het stijgen en dalen te wennen. We beginnen met 10 % stijging. Een uitdaging? Zeker wel, maar we zagen boven pas dat het 10% was, en eigenlijk denk je dan: hè???
Dat was heel pittig. We zijn op weg met Ria, Ada, Janna, Anneke, Marleen, Leo, Suzanne en Jeannette. Eddie is net niet te zien, die staat achter Ada.
Het is meteen een omgeving met mooie vergezichten.
Eerst even langs het spoor, onder een tunnel door, door het bos en vele plassen die we prima kunnen passeren. 😉
Dan dalen we af naar het riviertje La Lomme. We zijn dan ongeveer 1,5 uur onderweg en zien bij La Lomme bankjes, een picknick tafel en…..plaats voor ons. We rusten er wat en gaan daarna weer klimmen.
In ons verblijf worden we hartelijk ontvangen door Ans en Cees met hapjes en het etappe drankje. We voelen ons verwend met deze speciale ontvangst.
En wat boffen we weer met het weer!!! Zo maar weer een week met volgens de voorspellingen zomerweer. We gaan ervan genieten.
10 juli 17 km droog 23 graden rondwandeling vanaf hotel de Naaldhof in Oss
Direct als je het fietspad het viaduct passeert ben je in het natuurgebied Herperduin. Herperduin ligt tussen Schaijk en Berghem en met de nummers van het wandelroutenetwerk hebben we zelf een route gevonden. (Via de site van Visit Brabant)
Dit natuurgebied is eigendom van de gemeente Oss. Vroeger bestond het gebied uit heide, stuifzand en landbouw, maar vanaf het einde van de 19e eeuw is het gebied beplant met grove den om het stuifzand vast te leggen. Er is ook een recreatieplas in dit gebied, genaamd ‘het Klompven’.
Vandaag was het de kennismaking voor de wandelaars van de camino Portugues die in september met Rita op pad gaan. Welkom voor Marion, Riekje en Trees. We wensen ze veel succes.
Ook welkom aan Gerard, Marianne, Joepke, Ria, en Annemarie.
Het Herperduin is een bosgebied met vennen en duinen. Op deze woensdag is het erg rustig.
Als we het gebied door zijn, hebben we pauze bij restaurant Pan en Zo. Een prachtig restaurant in de natuur. Daarna gaan we via een andere lus terug. Over het algemeen goed begaanbare paden. Hier en daar moesten we elkaar helpen om over het water te komen.
Ook passeren we een gebied met stuifzand.
Zeker de moeite waard om te bezoeken.
We sluiten de wandeling af met een etappe drankje bij restaurant de Naaldhof. Een erg leuke wandeldag!
Vandaag was het een deel van etappe 6 en etappe 7. We beginnen in Leenderstrijp en gaan via Soerendonk over de Groote Heide naar de Achelse Kluis en verder naar het noorden door het Leenderbos.
Hemelsbreed is het maar 4 km van het beginpunt naar het eindpunt. Met de auto moet je toch echt 20 km rijden om er te komen. We waren benieuwd of we de route weer zouden moeten aanpassen vanwege het hoge water. Dat viel deze keer wel mee. Wel hier en daar modder, maar ook een hoger gelegen paadje, of dat waar het gras nog net door de modder te zien is.
Direct na het vertrekpunt lopen we langs de Strijper Aa. In het boekje staat zelfs een alternatief bij hoog water. Wij gaan het altijd proberen.
Vlnr Frans, Els, Elly,Ingrid, Meriam, Josephine en Ria
In Soerendonk hebben we pauze, bij de plaatselijke snack bar, waar inmiddels ook zitjes zijn. We bestellen er een broodje of soep. Dat smaakt. Daarna gaan we over de Groote Heide naar de Achelse kluis.
Het is vandaag erg rustig. Zelfs bij de Achelse kluis is bijna niemand. Wij vinden het heerlijk. De rust van de natuur. We zien er ook de rups van het Jacobs kruis kruid en de bijbehorende plant. In juli zie je die vaak bij elkaar. Ook boomstammen met heel veel paddenstoelen. Je oog moet er maar net opvallen.
Vanaf de Achelse kluis gaan we nog 3 km naar het noorden, de route vervolgen. We zien ook dat je er nergens met de auto dichtbij kunt komen. Overal zijn de paden afgesloten met hekjes of slagbomen.
Net na de Achelse kluis leek het net of er toch teveel water zou staan. Rechts en links van de stenen is veel water. Kennelijk altijd een nat pad. Er zijn grote stapstenen. We zijn vergezeld met een beetje motregen…..daar kunnen we wel tegen.
Rond 16 uur vinden we het tijd voor het etappe drankje! Een heerlijke wandeldag over het Brabants vennenpad zit erop. Bijna alles onverhard door de Brabantse natuur, vandaag op de grens met België.
Er is een plaats vrij gekomen voor de Camino Français van 2-22 oktober 2024. Ook zijn er plaatsen vrij voor de wandelingen in Limburg vanaf Epen. 16-19 december 2024
Voor de Camino Français; Zie: voor meer informatie https://reizen.inbalansopweg.nl/reizen/camino-francais-2/
We wandelen van Leon naar Santiago en als afsluiting van Cee naar Finistere waar we een mooie zonsondergang hopen mee te maken.
Wie is voorbereid op 20 km per dag en gaat met ons mee? In 3 maanden kun je ook km’s opbouwen van 5 naar 20 km.
Al heel lang gedroomd van een camino? Of ken je iemand die graag mee wil?
Stuur een mail naar Info@inbalansopweg.nl.
Wandelen in het mooie Limburg? Van 16 tm 19 december 2024 gaan we de omgeving van Epen in Zuid Limburg verkennen. We wandelen ongeveer 17 km per dag, de eerste dag een panorama wandeling van 10 km. Kijk voor meer informatie bij:
26 juni 26 km, zeer heet en benauwd van Vaals naar Gulpen met 2 serieuze toppen. De Vaalserberg op 322 meter, de hoogste berg van Nederland en het Eyserbos
We vertrekken vanaf Gulpen met de bus naar Vaals en gaan direct beginnen met de klim. We vinden het wel spannend, de hoogste berg van Nederland. Op onderstaande kaart te zuiden van Vaals.
Door het bos klimmen we omhoog, we vonden het allemaal erg meevallen en komen toch gemakkelijk boven. Eigenlijk is het een 4 landen punt geweest. Ook neutraal Moresnet maakte, naast België, Nederland en Duitsland deel uit van het 4 landen punt. Moresnet, maar 344 ha groot . Beide landen wilden dat kostbare gebied, vanwege zinkwinning aan hun land toevoegen. In 1830 heeft België zich losgemaakt van Nederland en is het gebied toegewezen aan België.
Na het 3 landen punt gaan we met een kleine omweg door de Vijlenerbossen langs restaurant het Hijgend Hert. De Dutch Mountain Trail gaat hier ook over velden van de boeren of langs de rand van het bos met het mooie uitzicht.
Het Hijgend Hert is een van horeca gelegenheden die wel min of meer op de route liggen. Een speciale plek midden in het bos en we worden er gastvrij ontvangen voor een stukje Limburgse vlaai of soep. (Voor mij een alcoholvrije Radler…)
Bij Rott wordt de afdaling ingezet. Niet alleen dalingen, maar ook stijgingen vinden we op ons pad. Op het eerste hoogteprofiel is dat goed te zien.
Bij Wahlwiller is ook horeca open. We hebben er dan inmiddels 20 km opzitten en we hebben echt behoefte aan pauze. De hitte komt echt aan. We stoppen regelmatig en inmiddels is het al 15.30 uur. Ook nemen we een kijkje in de kerk en zien mooie beeltenissen van kunstenaar Aad de Haas.
En dan daarna….op weg naar de 2e top van vandaag. De Eyserberg op 197 meter.
Door de hekjes van de “route de vin” de wijngaarden, erg mooi om te zien.
Het is echt heel pittig! De hoogtelijnen liggen dicht op elkaar. We zijn al aan het einde van de dag en de laatste km’s ervaren we altijd als zwaar. En dan nog van 20 naar 26……we doen het uiteindelijk met 5-en. Zeer voldaan komen we boven.
Daarna dalen we af naar Gulpen. Een mooi paadje met ook nog eens heel veel water en modder van de Gulp.
We ploeteren door en zijn uiteindelijk pas na 18 uur binnen. Pffff een hele zware dag, die we ook hebben gehaald. Toppers!!!
28 juni, 17 km, half bewolkt 22 graden, van Eijsden naar Maastricht
En dat was de laatste dag van onze Dutch Mountain Trail, van Eijsden naar Maastricht met als hoogte punt, de Observant.Op deze kaart de blauwe lijn.
We starten met de laatste km’s vanaf ons hotel Le Bonheur langs het kasteel van Eijsden. Wat een verschil met de afgelopen dagen. Een prima wandel temperatuur van 20 graden. Het is nog bewolkt als we vertrekken.
De route is aan de westkant van de Maas, dit betekent dat we met de pont overvaren. De eerste pont vertrekt om 10 uur. We zijn ruim op tijd en zien er 3 anderen die ook de Dutch Mountain Trail lopen.
Aan de overkant van de Maas is het een vlak stuk naar de sluizen. Een mooie omgeving. We zien regelmatig een glimp van de Maas.
We zien ernaar uit om de laatste berg te beklimmen. D’n Observant: De meest westelijke top van de Seven Summits is net als de meest oostelijke top geen natuurlijke berg, maar een afval- berg. Hij is gemaakt van de deklagen van de Sint Pietersberg, die voor de mergelwinning voor een groot deel werd afgegraven, en in de jaren vijftig beplant. De naam komt van het Franciscaanse Observantenklooster dat vroeger op de Sint Pietersberg lag.
Vorig jaar hadden we met de groep de route gevolgd volgens de GPX track. Omdat ik nu wist dat het met een groep niet te doen is om over steile paden met handen en voeten naar boven te klimmen, had ik nu gekozen om via de haarspeldbochten naar boven te klimmen.
Dennis en Leo gaan het avontuur wel aan en zijn trots dat ze het hebben kunnen doen.
We hebben vandaag een “lady lijn”. We zijn ook boven aangekomen. En wel op precies dezelfde tijd. Stevig stijgende brede paden, dat is ons gelukt.
Na de Observant dalen we af en hebben onze welverdiende pauze bij restaurant den Observant. Over het terrein van de Enci klimmen we naar het eindpunt van het Pieterpad. Met een schitterend uitzicht over de terreinen van de Enci. Ik vond die vele treden zeer zwaar.
Daarna dalen we af naar de Maas. Maastricht is op de achtergrond al goed te zien. Ik schat nog een km of 4.
We kijken terug op een heel bijzondere Dutch Mountain Trail. De eerste week zomerweer, in de avond buiten eten. Maar ook ploeteren in de vele modder. Veel meer dan in het noorden van Nederland. Ontdekken dat de paden van de Dutch Mountain Trail niet allemaal makkelijk zijn. Losse stenen, keien die lang niet allemaal even groot zijn. De passen, die je terplekke aanpast. Wat kan wel, wat kan net niet. Steeds opnieuw vooruitzien waar je de eerste stap kunt zetten.Ondervinden dat het klimmen kan, dat we genoeg voorbereid zijn. Elkaar helpen, moe en zeer voldaan zijn.. We hebben het allemaal kunnen doen. Van harte gefeliciteerd met deze bijzondere prestatie Dennis, Leo, Ingrid, Nettie, Arien, Ria. Stuk voor stuk toppers. We hebben allemaal onze grenzen verlegd. We mogen er trots op zijn!
27 juni, 18,5 km,heet weer 29 graden, van Slenaken naar Eijsden
Een route met een “summit” Kattenroth op 209 meter en daarna, minstens zo pittig naar de hoogte van de Snauwenberg.
Opnieuw met warm weer, voor ons gevoel warmer dan gisteren. We gingen met de bus van Gulpen naar Slenaken en om 9.15 zijn we gestart. Slenaken ligt laag en we starten meteen met klimmen. We gaan snel naar het Belgische deel van de Dutch Mountain Trail. Regelmatig komen we de oude grenspalen tegen.
Onderweg leidt de route ons door natuurgebied Broekbos. Hiervoor gaan we eerst flink dalen en binnen 500 meter weer flink omhoog. We zijn tenslotte op de Dutch Mountain Trail en nemen ook die hoogte meters mee.
We hebben de hele route gecheckt of er ergens horeca zou zijn. We konden niets vinden. Wat blij kun je dan zijn als je onderweg een bloemenwinkel in Sint Martens Voeren ziet met het bord voor de deur ” open voor koffie en vlaai”. Blijken ze ook nog eens net open te zijn. Natuurlijk stoppen we daar.
Direct daarna beginnen we aan de top van vandaag Kattenroth. Vanaf Sint Martens Voeren direct over de hoogtelijnen naar boven. Met natuurlijk weer mooi vergezichten.
Na deze heuvel steken we een weiland over. Zomaar over het erf van de boer. Als je goed kijkt zie je aan de overkant het volgende stegelke liggen. Daar moeten we naartoe. De wandelaars die ons zijn voorgegaan hebben het pad voor ons gemaakt.
Ten westen van Mheer gaan we onderaan een heuvelrug in de richting van Eijsden. Met uitzicht over het dal. Hier zie je goed dat het heiig is. Onderweg vinden we boomstammen voor een korte pauze.
Dat kwam heel goed uit, vlak daarna volgde een heel smal pad met heel veel keien en hier en daar veel modder. Een km of wat ploeteren door de stenen massa. Langzaam wordt het terrein meer open en gaan we over een hoogvlakte met uitzicht op de Maas naar Eijsden.
De laatste loodjes zijn ook vandaag het zwaarst. Geen beschutting meer van de bossen. Open terrein en ja, in de loop van de dag wordt het steeds warmer. Bij ons hotel in Eijsden worden we gastvrij ontvangen. Hotel Le Bonheur heeft de biertjes en fris koud staan. Ook deze dag hebben we het etappe drankje verdiend.
25 juni, 18 km zeer zonnig 28 graden, van Gulpen naar Slenaken
Het ontbijt was later dan verwacht en er stond 25 km op het wandelplan van Vaals naar Gulpen. Vandaag wilden we op tijd terug zijn en daardoor hebben we het plan veranderend. We zijn vanmorgen vanaf Gulpen vertrokken en naar Slenaken gewandeld. De blauwe lijn met maar liefst 2 toppen. De Gulpenerberg op 157 en de Hakkenberg op 257 meter.
En zoals je op het overzicht ziet, alleen maar stijgen dalen. We hebben het vandaag minder zwaar ervaren dan gisteren. Waarschijnlijk omdat we het meeste van de bagage in Gulpen konden achterlaten.
Vanaf Gulpen gaan we direct de Gulpenerberg op. Met trapjes deze keer, en nog erg fit. We waren zo boven. Het Maria beeld torent hoog boven Gulpen uit.
We volgen de bosrand tot aan de Eperheide, volop bloemen op de terreinen van Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer. Zon en bloemen, vogels die volop fluiten. We vinden dit echt een zomer gevoel. Smalle paadjes, bijna alles over onverharde paden. Weilanden die we oversteken in de hoeken van het veld stegelkes. Dat zijn draaihekken en tegelijk scheidingen van de erven. Intussen stijgen en dalen we en zien mooie vergezichten.
Op naar Eperheide met het Gerardus restaurant met uitzicht over het dal. Wel even van de route af, maar omdat dit de enige horeca is, die dichtbij de route zit, kiezen we er toch voor. We hebben er dan al 10 km opzitten, hebben dorst en ook al trek in soep of Limburgse vlaai. Daarna gaan we de Hakkenberg beklimmen.
Helemaal door het bovenste bos, de modder zorgt ervoor dat we steeds rechts en links van het pad een paadje zoeken. Zelf vind ik het fijn om dan mijn wandelstokken te gebruiken om niet uit te glijden. Bij het hoogste punt zijn we opnieuw trots dat het ons is gelukt. Hier vind je ook de grenspaal tussen, Nederland, België en Duitsland.
De naam Hakkenberg komt van het hakken van hout in het Bovenste Bos. Het pad uit Terziet heet het Hakkenbergerpad.
We dalen af naar De Gulp. Een prachtig deel van de route. Je ziet hier goed dat het water flinke stukken van de wal heeft afgenomen. Via een bruggetje komen we bij het straatje I gen Treut uit.
Vooral door het bos gaan we naar het plaatsje Nurop. Daar gaan we van de route af, nog 2 km verder zijn we bij de bushalte om naar Gulpen te gaan. Tijd voor het welverdiende etappe drankje!
24 juni, 20 km, warm zomerweer 25 graden, van Kerkrade centrum naar Vaals
Een bijzonder mooie etappe met als 2e “summit” de Schneeberg op 257 meter
Dat betekent niet dat we ervoor geen heuvels ervaren. Het stijgt en daalt eigenlijk de hele dag. En zoals je op onderstaande overzicht goed kunt zien, het stijgt bijna ongemerkt. Vals plat heet dat. Dan merk je bijna niet dat je stijgt, alleen als je achterom kijkt.
We realiseren ons dat we wat het weer betreft bijzonder veel mazzel hebben. Tot nu toe heel veel regen en wat krijgen wij deze week……? Zomerweer. Een genot om door het Limburgse landschap te wandelen.
Het was wel speciaal om in een klooster kamer te logeren. Er was bijna niemand en dan lijken die gangen echt heel lang. Allemaal met uitzicht op de kerk. De kamers zijn op het binnenplein gericht. Op het plein waren tot diep in de nacht feesters, die naarmate het later was, steeds luider gingen praten. Ik heb uiteindelijk het raam maar dicht gedaan. Zeker lang genoeg geslapen, voor mij gingen om 21.30 uur de luiken dicht.😉
Vanaf de abdij Rolduc gaan we op pad. We hebben een zeer uitgebreid ontbijtbuffet en daardoor voldoende energie om te starten. We hebben er zin in om de volgende berg te ontmoeten.
Eerst 2 km terug naar de route. Even een weg zoeken die ook langs een supermarkt gaat. Helaas was de enige horeca onderweg dicht op maandag. We kochten er gelijk wat spullen voor de lunch. Daarna komen we snel bij de Anstelerbeek aan. Nog heerlijk koel door de schaduw, de zon komt net over de heuvel en laat de stralen door de bomen komen. Hier en daar is het pad langs het water smal en helpen we elkaar om over de boomwortels te klimmen. We verwonderen ons over de kracht van de natuur. Een boom is gedeeltelijk omgevallen, tegen gehouden door een andere boom, we kunnen er onder door lopen en er komen toch nieuwe bladeren aan.
Daarna komen we op meer open veld. Vaak een smal pad over het erf van een boer of langs een bosrand. Er ligt hier en daar veel water. Onder een tunnel bv. We wachten zelfs om een auto te laten passeren.
Indrukwekkend zijn de Draken tanden bij Vetschau. Ter informatie: Draken tanden:
Een overgebleven stukje van de Westwall (of Siegfriedlinie bij de geallieerden), een Duitse verdedigingslinie die vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebouwd en meer dan 630 km lang is tussen Kleef, aan de Nederlandse grens, tot aan de Zwitserse grens. Behalve bunkers, mitrailleursnesten, prikkeldraadversperringen en mijnenvelden, waren er ook betonnen tankversperringen, die ook wel drakentanden genoemd worden.
We gaan door naar Orsbach, waar restaurant Belle Vue is gevestigd. Gesloten, maar wij voelen ons vrij toch even te rusten met dat prachtige uitzicht over het dal tussen Orsbach en Vaals.
Direct daarna begint de klim naar de Schneeberg. Op dit overzicht zie je dat je met de hoogte lijn meeloopt en pas vlak voor de top een korte klim hebt. Hoe donkerder de achtergrond, hoe hoger je bent.
Deze toppers doen het allemaal. Summit 2 gehaald. Ook al kost dat veel moeite, we zetten door. We zien ook veel korenveld en onderweg, met hier en daar een klaproos.
Dan dalen we af naar Vaals. Een weg met haarspeldbochten heeft dalingen van 10%. Die doe we niet….we gaan over een wandelpad naar de Grens straat en vervolgens naar de bushalte.
Een gastvrije ontvangst volgt bij Herberg de Zwarte Ruiter. Etappe drankje op het terras. We hebben het goed samen.
Morgen gaan we met de bus terug naar Vaals en lopen dan naar Gulpen.
We gaan op pad voor de Dutch Mountain Trail. Zie onderstaande overzicht. We beginnen bij station Eygelshoven en gaan in 6 dagen naar Maastricht. De route staat weliswaar aangemerkt als 100 km, daar zijn de afstanden van/naar de overnachtingen niet meegeteld.
Dag 1: van Eygelshoven naar Kerkrade en overnachten in abdij Rolduc
Dag 2: van abdij Rolduc naar Vaals
Dag 3: van Vaals naar Gulpen
Dag 4: van Gulpen naar Slenaken
Dag 5: van Slenaken naar Eysden
Dag 6: van Eysden naar Maastricht
We gaan op pad met Arien, Ingrid, Ria, Mieke, Dennis, Leo en Nettie
Vandaag op deze eerste dag hebben we 15 km gelopen, met een berg: de Wilhelmina berg. Een top van 273 meter.
Direct na station Eygelshoven gaan we de natuur in. Hier in de omgeving is het erg druk met geparkeerd auto’s, waarschijnlijk allemaal voor het Pinkpop festival in Landgraaf. We horen in de verte de muziek, wij vinden het heerlijk om in de rust van de natuur te zijn.
We blijven vooral in de bossen, de paden stijgen en dalen.
Vlak voor de Wilhelmina berg zit een heel steil stuk met wegglijdende stenen. Je hebt bijna geen houvast, met elkaar helpen komen we er doorheen. Een passerende jonge dame hielp ons ook een stukje. Hier op dit overzicht zie je goed hoe we het steile stuk moeten beklimmen.
Bovenop hebben we uitzicht over de omgeving en Pinkpop. Een hele uitdaging om er te komen. We genieten ervan en tegelijkertijd willen we voorzichtig zijn.
Na de Wilhelmina berg hebben we een prachtige horeca gelegenheid, hotel de Winselerhof, hier voelen we ons erg welkom. Wat dacht je van onze eerste Limburgse vlaai.
Ook na deze pauze is het erg mooi. We komen door parken, o.a door de Amstel vallei. Met bruggetjes, stegelkes en, door de vele regen, heel veel groen en ook modder paadjes. We lopen dapper door de modder en passeren hoge boomstronken die zomaar over het pad liggen.
Onze wandeling eindigt vandaag bij Kerkrade centrum. Vlak voor de overnachtingsplek vinden we een cafe voor het etappe drankje. Verdiend,! We hebben ervaren wat klimmen is.
We overnachten in Abdij Rolduc, nog 2 km van de route. We gaan door een grote poort en ervaren de stilte van het klooster.
Wij wilden dat wel eens meemaken. Op het dak van de kathedraal lopen, de toren beklimmen en dan uitzicht hebben over de stad. We hadden er niet bij stil gestaan dat het dak schuine stenen heeft en ook niet dat er over de nok zouden moeten klimmen. We vonden het fantastisch om mee te maken. Hieronder wat foto’s van de excursie.
Informatie:
De kathedraal is 97 m lang en 22 m hoog. De toren is 76 meter hoog. Het zuidportaal is in romaanse stijl, het westportaal is barok en de noordkant neoclassicistisch en het heeft een gotische kloostergang. De kathedraal is gebouwd tussen 997 en het jaar 1211. Sinds 1985 is het op de wereld erfgoederen lijst te vinden.
De Botafumeiro is een circa 1,50 m groot, 53 kilo zwaar, wierookvat gemaakt door de goudsmid José Losada in 1851. Hij wordt op hoogtijdagen door het dwarsschip heen en weer gezwaaid aan touwen die onder de viering zijn opgehangen. Zie verslag van gisteren.
Natuurlijk sluiten we ook deze dag af met het etappe drankje. Net uit de wind op het pleintje bij de kathedraal.
We kijken terug op een enerverende camino, een lach, een traan, er zijn voor elkaar. Het saamhorigheidsgevoel wat elke camino zo mooi maakt. Een camino voor altijd in ons hart
11 juni, 17 km, bewolkt 20 graden van Areal naar Santiago
Yeah, we zijn er! 280 km verder, ons einddoel bereikt. Van harte gefeliciteerd met jullie prestatie. Ik ben reuze trots op Henny, Ellen, Ria, Marijke, Monica en mezelf…
Iedere keer opnieuw een uitdaging, zal het ons lukken, kloppen de afstanden, zijn de overnachtingen ok en is het vervoer van onze rugzakken goed geregeld..? Het blijft naast de uitdaging ook altijd spannend. Ieder kan geblesseerd raken of en keer vallen en ook weer opstaan en door…..Wij hebben het opnieuw samen gedaan. Al die stappen gezet, jezelf overwonnen, fysiek en/of mentaal.
Als je zo een prettig onderkomen hebt in een Hostal, helpt dat om goed uitgerust op pad te gaan. We waren zeer blij met pension rural Areal. Gisteren een menu in de tuin, vanmorgen werd voor ons ontbijt gezorgd. Met de vriendelijke gastvrouw en heer gaf dat ons het goede gevoel van gastvrijheid.
De route van vandaag was 17 km. Ongeveer 10 km na Padron gestart, zie onderstaand kaartje, vanaf Areal.
Het was een geleidelijke stijging. Over een grote afstand vals plat omhoog. Uiteindelijk ga je dat toch voelen. We lopen door een bos. Het is vrij rustig, alle pelgrims zijn vast voor ons vertrokken. Het pad is niet altijd makkelijk. Ongelijke stenen, boomwortels….net als in het echte leven is het niet altijd makkelijk.
Bij Milladoiro hebben we de laatste pauze. Veel pelgrims doen dat, voor ze doorlopen naar Santiago. Speciaal voor deze finale dag hebben we allemaal ons roze t shirt aangedaan. We krijgen vele enthousiaste reacties.
5 km voor Santiago zien we voor het eerst de torens van de kathedraal. We zijn er bijna, dat gevoel komt ook, ja, het gaat ons lukken.
Onderweg komen we ook een pelgrim tegen, die echt nog even de voeten moet laten rusten 😉
We dalen af naar de stad, dat hoort er ook bij. In de drukte komen we aanen we gaan naar het plein. Niet over de korste weg, want we willen samen door de poort aankomen. We gaan hand in hand zingend het plein op en vieren dat we er zijn.
We gaan de Compostela halen en aan mij de eer om de Compostela’s uit te reiken. Even aandacht voor ieder die op zijn manier al die km’s heeft afgelegd. Of het nu de eerste keer is dat je in Santiago aankomt of voor misschien de 5e keer, het blijft altijd bijzonder. We realiseren ons dat we het kunnen, dat onze voeten ons hebben gebracht naar onze bestemming. Stap voor stap en er gewoon aan beginnen. Dat vraagt soms moed om steeds weer op te staan en opnieuw te beginnen. Het mooiste van alles vind ik het samen volbrengen, voor elkaar zorgen, steunen en delen.
In het buro van de Compostela’s vind je ook “de Huiskamer” waar we heel hartelijk worden ontvangen door de vrijwilligers.
We besluiten in de avond om 19.30 uur naar de pelgrims mis te gaan. Fijn als afsluiting van deze enerverende dag. Een rustpunt. De kerk was helemaal vol. We zaten aan de zijkant. Volgens een bericht op Facebook zou de Botafumeiro niet voor 10 juli gaan. Wat teleurgesteld gaan we er zitten. Plotseling zien we mannen in rode pakken naar voren komen. Er komt geroezemoes in de kerk. Zou het dan toch?….. Yes! We zitten precies op de goede plek. De Botafumeiro komt precies over onze hoofden. We zijn er ontroerd van.
Onze dag is al zo vol met mooie ervaringen. We gaan ook nog naar de gezellige muziek, die om 22 uur begint. Op het plein voor de kathedraal. En na zonsondergang naar een heel bijzondere schaduw
Dank je wel Santiago voor al het moois dat je voor ons brengt!
10 juni, 17 km, 23 graden van Vilanova de Arousa met de boot naar Pontesecures en daarna via Padron naar Esclavitude en Areal
De dag begon heel vroeg vandaag…we moesten om 7 uur bij de boot zijn. Ik had een foldertje gevonden met een telefoon nummer van een boot. Die bel ik en we krijgen de boot van 7 uur toegewezen.
Dat vinden we niet erg. We zijn gewend om vroeg op te staan.
Dan komt de boottocht van ruim 2 uur over de Rio Ulla.
Een speciale vaartocht die ook als camino geldt omdat het herinnert aan de legende dat Jacobus met een bootje naar Padron is gebracht. Onderweg zien we ook speciale kruizen. We waren erg blij dat we binnen mochten zitten. Op het dek was het echt erg koud. Op het moment dat we er langs gingen, ben ik heel even naar buiten gegaan. Op de boot kunnen naar onze schatting meer dan 100 mensen. Zeker de helft waren Portugezen en die begonnen in de kajuit o.a het Portugese volkslied te zingen. Het was een erg leuke sfeer.
De boot meert aan in Pontesecures en in 3 km zijn we in Padron. De meesten van deze vroege boot gaan vandaag naar Santiago. We nemen uitgebreid de tijd om Padron te bezoeken. Bij Padron hoort de legende dat het bootje van Jakobus er is aangekomen. Op diverse afbeeldingen is te zien dat te zien. Ook vind je in de kerk de Meerpaal waar het bootje aan vastgemaakt zou zijn
We klimmen ook de berg naar Santiguano del monte, een kleine kapel die met vele trappen te bereiken is.
Deze ervaringen en kennis van de legende van Padron zijn voldoende om de Pedronia te krijgen. Die gaan we bij de tourist office ophalen. Ieder neemt het trots in ontvangst. De mevrouw neemt alle tijd op onze namen goed te verwerken.
Daarna gaan we op pad naar A Esclavitude. Eerst een stuk langs de drukke weg, later over veldwegen. Vlak voor Esclavitude komen we weer bij de drukke N550 uit.
Dan is het nog maar 4 km naar onze bestemming. Deze keer een prachtig pension dat ik via Booking heb gevonden.Pension Rural Areal. Wat een heerlijke plek. Een tuin met waslijnen, schaduw onder de druivenbladeren, een etappe drankje en….er wordt voor ons gekookt. We hoeven niet meer de deur uit. Hoe fijn is dat?
9 juni, 22 graden, half bewolkt 25 km van Armenteira naar Vilanova de Arousa
Na de stevige klim van gisteren is het nu een stevige daling.
Vooral het eerste deel is de daling zeer zwaar. Het is een van de allermooiste delen van een camino. De afdaling vanaf Armenteira. Op onderstaand overzicht het groene gedeelte.
Sprookjesachtig,met watervallen, onwerkelijk, intens genieten en ervaren “dat ik hier nu kan lopen” Het is bijna onbeschrijfelijk. De nederzettingen die we hier zien, de molens…..
Na Barrantes volgt een vrij vlak stuk langs de rivier. Nog steeds erg mooi met opnieuw watervallen.
In een klein kerkje in Pontearnelas ontmoeten we vrijwilligers die voor ons een stempel zetten. We steken er een kaarsje aan voor onze dierbaren en er krijgen een tekst mee over de symbolen van de camino. Een voorbeeld is natuurlijk de pijl. Als we geen pijl zien weten we de richting niet. Hoe voelen we ons als we niet weten waar naar toe? Ons leven is net een Camino. Soms voelen we ons verloren en kunnen we de weg niet vinden. Welke pijlen volg jij? Mooi om tijdens het wandelen bij stil te staan.
Het pad naar de zee, is vooral landelijk. We zien vele wijngaarden. De groene ranken groeien weelderig. Erg mooi om te zien.
Eindelijk zien we de zee. Met deze lange afstand denken we steeds bij een bocht,nu komt die, de zee…..Het geeft een beetje motivatie om door te gaan. Na de bocht zien we ook Vilanova de Arousa liggen. Het bewolkte weer maakt plaats voor de zon. Wat is het er mooi!
De brug over en dan zijn er er echt. Deze kanjers hebben de monster etappe volbracht. Ik ben reuze trots op ieder. Hoe je het ook doet, het is altijd goed.
Het was opnieuw een hele mooie Camino dag met allemaal hoogtepunten…..
8 juni, 22 km, bijna droog 23 graden van Pontevedra naar Armenteira
We zijn op de spirituele route. Vandaag met de grote klim naar het klooster van Armenteira, morgen de afdaling naar Vilanova de Arousa en maandag met de boot naar Padron.
Gisteren in Pontevedra zijn we alvast begonnen met ons spirituele deel. We gingen naar de pelgrims mis en tot mijn verrassing werd ik gevraagd om de 2e lezing in het Engels voor te lezen. Daarna mochten alle pelgrims naar voren komen voor een foto. Dat was heel speciaal.
In onze herberg Nacama hebben we geen ontbijt en dat betekent dat we gewoon op pad gaan en kijken wat open is. Niet veel! We hadden geluk en iemand wees ons het enige cafe dat open was. Daarna gaan we de stad uit over de gerenoveerde brug. Het oude deel is behouden, de nieuwe weg ligt er bovenop. Aan de zijkant zie je de Santiago schelpen.
Na 3 km gaan we over op de spirituele route. Ik heb maar even het hoogteprofiel uit het boekje van John Brierley gekopieerd. Je ziet een flinke berg, van wel 460 meter.
We klimmen en dalen gestaag naar Campano. Kleine paadjes tussen de varens, een heerlijk geurend eucalyptus bos, kleine dorpjes tegen de heuvel geplakt.
Combarro is overspoeld met toeristen. Het is dan ook een plaats, die bekend staat om de vele horreo’s op het strand. Het is op dat moment zwaar bewolkt en er vallen wat druppels.
Ja…….en dan is het zover we gaan beginnen aan de grote klim naar Armenteira met onderweg een “Mirador” een uitzichtpunt. Miradoro Loreiro. Na de steilste klim hebben we een pauze bij een bushokje.
We krijgen ook nog grote moeilijke stenen op ons pad. Hier kunnen we alvast een beetje oefenen voor morgen. Voor ieder is het te doen, of we krijgen hulp van onze beste klimmer Ria.
Dan, toch nog plotseling, zien we de parasols van een bar. We komen vanaf een hoog pad en worden vol enthousiasme ontvangen. We hebben deze etappe met succes afgerond.
Een bijzondere ervaring is de pelgrimszegen in het klooster. We worden toegezongen door ongeveer 10 nonnen, de jongste is misschien 30. Een intense sfeer. We kregen de zegen in het Engels. Dat begrijpen we, en het grijpt ons aan.
KLOOSTER VAN ARMENTEIRA
Zegen voor de pelgrim
*Moge het licht en de liefde van God uw stappen zegenen en leiden.
Mogen de wegen zich verheffen om je te ontmoeten.
*Moge je je hart openen voor stilte. En bewaar met dankbaarheid de vreugdevolle herinnering aan de goede dingen die je bent tegengekomen.
*Moge God je in zijn handen dragen naar de armen van St. James in Santiago.
*En dat je vol licht en vreugde terug mag gaan naar je huis.
