Zaterdag 16 april, dag 11 van Pontevedra naar Armenteira, 24km, zon en 19 graden

Voor degenen die ons volgen komt nu pas het verslag van gisteren. Door problemen met internet kon dat gisterenavond niet en overdag moesten wij natuurlijk weer wandelen, etappedrankje doen, installeren, opfrissen, voorbereiden voor morgen, uitzoeken waar te eten vanavond en ook nog gaan eten. Tussendoor internetproblemen oplossen en dit blog maken. Kortom, een dagje vakantie.

Het feest in de stad na de processie ging nog een tijdje door en er kwamen nog regelmatig feestende mensen door de straat. Daarbij was het warm in de kamer waardoor we allemaal niet onze beste slaapnacht hadden. In plaats van mijn wekker had ik het Santiago lied, gezonden door een man uit Baskenland op mijn telefoon afgespeeld waarbij iedereen opstond.

Bij een bakker konden wij eten en toen we bij de supermarkt kwamen was deze nog dicht. Dan maar bij een bakker water kopen en op pad. Net voor de brug was een supermarktje waar we vooral fruit kochten.

Het is bewolkt maar aan de horizon zien we wat lichte gaten in de wolken. Het weer is lekker fris om te lopen.  We zien twee dames lopen en we lopen een stukje met ze op. Ze komen uit Florida en wandelen korte afstanden. Dat ze genieten is wel duidelijk en dat doen wij ook iedere dag.

Bij dit bord verlaten we de binnenlandroute en gaan verder op de spirituele variant.

Die begint al snel met stijgen en het is rustig op deze route, we zien al snel niet veel wandelaars meer. Wanneer we bij een oude kerk komen staan we allemaal stil om deze op de foto te zetten. Dat is niet zo gemakkelijk door het tegenlicht.

Kort voor een hotel waar we koffie gaan drinken  staat een sinaasappelboom en gelijk plukt iedereen er een. Er liggen er verschillende op de grond net als veel schillen. Enthousiast worden de sinaasappels gepeld en opgegeten. Gelijk is de pret over, ze zijn zo zuur, gewoon niet te eten. Ze liggen snel op de grond bij alle anderen.

In het hotel drinken we heerlijke koffie en we krijgen er flinke stukken van een soort boodcake bij welke ons goed smaakt. We vinden het leuk om dit zomaar bij de koffie te krijgen.

De route staat goed aangegeven met mooie bordjes en het is inmiddels een stuk warmer geworden. Jasjes en of vesten gaan uit.

Het verbaast mij dat we al zo snel bij het Monastario in Poio zijn. We gaan vragen of we spullen uit onze zware rugzak daar achter kunnen laten. Natuurlijk, we kunnen gelijk inchecken. Ach dat lijkt ook wel handig alleen wisten we toen nog niet dat dit niet zo eenvoudig gaat. Zoveel mensen, zoveel paspoorten en als ik dan ook nog terugkom om te zeggen dat de kamer een tweepersoonsbed en een los bed heeft in plaats van de drie losse bedden die ik geboekt heb en dat er ook nog een lekkage op de kamer is wordt het helemaal paniek bij de vrouw achter de balie. Uiteindelijk komt alles goed. We krijgen een andere kamer boven zodat we krijgen wat we geboekt hebben en een extra bed erbij op de kamer beneden. Iedereen tevreden en we lunchen buiten in de mooie tuin waarna we ons pad vervolgen. We hebben 9 km gelopen en nog 15 te gaan naar Armenteira.

Af en toe is de weg best stijl en we passen ons tempo daarop aan. Een stukje langs het water bij Combarro is dan weer even gemakkelijk.

Lang duurt dat niet want we mogen weer klimmen. Naar Armenteira hebben we ruim 400 meter te klimmen waarvan sommige kleine stukken wel een helling van 45 graden lijken te hebben. Zo op de foto lijkt het wel mee te vallen maar het is zwaar, we doen het rustig aan.

Bij deze bushalte rusten we even uit en we grappen dat we de bus wel kunnen nemen die hier een keer in de drie dagen komt en niemand weet wanneer. Het waterkraantje wat net om de hoek staat komt goed van pas. Niet iedereen had voldoende water bij, de zon en het klimmen maakt toch dorstig. Het is het lekkerste water wat we tot nu toe gehad hadden.

Dapper lopen we verder en het is aangenaam dat we de verharde weg kunnen verlaten en op zandpaden komen.

Een smal pad wat naar beneden gaat is hier nog goed te doen maar wordt later wat moeilijker.

Dat gaat iedereen goed af, Elly denk ik nog het gemakkelijkst maar iedereen neemt zijn eigen tempo en dan komen we allemaal beneden waar we na een bocht een terras voor ons zien. Daar zijn we allemaal blij mee, we kunnen gaan genieten van ons welverdiende etappedrankje en nootjes.

Niet alleen wij hadden veel gezien onderweg. Ook Silvia had in Pontevedra veel gezien en mensen gesproken. Ze had een mooie collage gemaakt van haar dag.

Na het drankje gaan we naar het Monastario van Armenteira. Een mooie plaats om te bekijken. Daarna bel ik de taxi van een bedrijf dat stickers onderweg op palen had geplakt. Helaas, ze hebben geen mogelijkheid voor vijf personen. In het winkeltje naast het Monastario vraag ik de non of ze weet hoe ik een taxi kan regelen om ons terug naar Poio te brengen. Ze belt een taxi voor ons en wijst waar we kunnen wachten. We gaan daar zitten en gelukkig is Irene zo slim om te bedenken dat er geen enkele auto door de plaats rijdt. Het is er kermis, waarschijnlijk vanwege de Paasvakantie. We lopen een weg naar beneden en zien dan dat deze afgezet is. Er kon dus inderdaad geen auto naar boven rijden.

Met een taxibus komen we terug in Poio en gaan ons dan opfrissen en wat wassen. Om 9 uur kunnen we hier eten. A la Carte kunnen we vergeten. We krijgen pasta vooraf en vis met aardappelen als hoofdgerecht. Als toetje kunnen we kiezen uit fruit, yoghurt en ijs. Voldaan gaan we slapen.

Vrijdag 15 april, van Redondela naar Pontevedra, 24km, veel zon en 20 graden

Ik was net iets voor 7 uur wakker en zag dat Constance al op was, waarschijnlijk naar de badkamer.  Even later klopt er iemand op de deur, ik dacht dat het Elly was die de voeten van Irene en Silvia komt afplakken. Ze zei dat ze vroeg zou komen maar het was Constance die de code van de deur niet had. De blaar van Silvia zag er niet goed uit, rood en blauw, ze voelde zelf vannacht ook al dat het niet goed was. Toch maar beter weer de EHBO opzoeken. Gelukkig is deze niet zo ver maar als we er aankomen is het erg donker binnen. Toevallig loopt er een man langs en ik vraag waar de EHBO is. Hij zegt dat het centrum pas om 9 opengaat maar dat je voor spoed achterom moet zijn. De man loopt met ons mee om aan te wijzen waar we moeten zijn. Alle gegevens van Silvia worden weer ingevuld en even later zegt een man die waarschijnlijk ook op de ambulance werkt iets en het dringt pas even later tot Silvia door dat het haar officiële naam is. De man bekijkt de wond, communiceert met ons via Google translate en bespreekt daarna met de arts de wond en behandeling. De plek is gaan ontsteken en rust en antibiotica zijn nu nodig. Jammer maar de wond goed laten genezen is nu het belangrijkste. Met een recept kan Silvia naar de Pharmacia. We lopen naar het zaakje waar we kunnen ontbijten en daar wachten de anderen op ons. Elly en Hans gaan voor Silvia haar e-reader uit haar bagage die voor vervoer klaarstaat halen. Kan ze lekker lezen wanneer wij de route verder lopen. Nadat ik ook gegeten heb gaan we op pad er Silvia gaat kijken of ze de bus of trein kan nemen. We houden via de app contact en vinden het heel jammer dat we even niet met zijn allen verder kunnen. .

Het is kwart voor 10 als we op pad gaan en het is nog lekker fris. We hebben al mooie routes gelopen maar die van vandaag mag zeker een heel mooie route genoemd worden. Onderweg zien we mensen wat verkopen of muziek maken.

We zien een man, vrouw en een kind die ook de camino lopen. Het kind is bijna 20 maanden en krijgt een broertje of zusje. Hij zit in een wandelwagen waar hij af en toe liever uit wil om even te lopen. Ook zo kun je samen op camino. Ze zijn op dezelfde dag als wij begonnen in Porto en zullen ook op de zelfde dag in Santiago zijn.

Bij de brug van Arcade gaan we op een terras in de zon zitten. Even goed smeren want we willen niet verbranden. Bij de koffie krijgen we churros, een lekker spaans hapje.

Silvia is intussen in het hostel aangekomen en stuurt ons foto’s van de mooie kamer. Er komt straks een processie en een deel ervan wordt recht voor ons hostel opgebouwd. We zijn benieuwd.

We lopen verder over mooie paadjes en spreken een verkoper die ons vertelt over het mooie pad net voor Pontevedra. Dat ken ik inderdaad en bij de Santa Maria kapel uit 1618 moeten we zeker even gaan kijken. Dat doen we zeker omdat die de moeite waard is.

Foto’s van de kapel en het mooie pad

Leuk dat we Silvia weer zien bij het hostel. Even de stad in voor een drankje op het terras. We zijn net op tijd om iets te bestellen want zowat alles gaat dicht en pas tegen 8 uur open. Dan begint de processie die wij graag willen zien. Constance, Silvia en ik gaan nog naar de mooie kerk op een plein en Hans hoopt nog een terras te vinden wat lukt, net achter de kerk. Hij vindt de weg wel terug zegt hij.

We hebben besloten Pizza te laten bezorgen omdat we niet zo laat willen eten maar wel de processie willen zien. Wanneer het echt tijd wordt om te bestellen is Hans er nog steeds niet. Wij bellen en appen maar krijgen geen bericht. Even later is Hans er, hij had drie kwartier lopen zoeken naar het hostel, zijn telefoon was leeg en hij had geen adres. Je kunt hier gemakkelijk verdwalen omdat er geen logica in de straatjes zit. De Pizza wordt bestelt en deze is er snel. Gezellig zo met zijn allen op de kamer eten.

We zijn net iets na het begin bij de processie welke indrukwekkend is. En wanneer we op bed liggen kunnen we nog nagenieten van muziek en mensen die feest lijken te vieren.

Dinsdag 12 april, van Villadesuso naar Ramallosa, 23km, zon en regen, 14 graden

Wederom goed geslapen maar het was wel een koude nacht. Om 8 uur zijn we allemaal beneden en gaan we naar het barretje verderop om te ontbijten. Er komen verschillende mensen koffie drinken en het duurt een tijdje voor we ons ontbijt hebben. Koffie en thee hebben we wel snel. Het is leuk om te zien dat er zoveel mensen even koffie komen drinken en dat er nu ook wat fietsers zijn. De scholen hebben Paasvakantie, vandaar dat we veel jongeren zien die lopen of fietsen. Kort nadat we op de route zitten komen we bij een plaats waar veel stenen liggen. Er zijn er veel heel mooi beschilderd, je ziet steeds weer wat anders.

Een klein stukje verderop begint het te regenen en gaat onze regenkleding weer aan voor zover die nog niet aan was. Na de bui zien we een regenboog, dat vind ik altijd bijzonder. Na de bui volgt er nog een en die is wat groter, het water begint weer in mijn schoenen te lopen maar ook die bui houdt niet lang aan. Irene zag een leuke winkel, waarvan de eigenaar speciale dingen verkocht die hij zelf maakte. Je kon er ook wat fruit kopen waar je zelf voor mocht betalen wat je het waard vond.

Irene, Constance en ik gaan weer verder. De anderen zijn een stuk voor ons. Wanneer het nog harder gaat regenen ga ik plastic hoezen om mijn schoenen doen. Dat geeft best wel geluid met het lopen maar er loopt geen water meer in mijn schoen. Intussen loop ik nog verder achter en een tijdje op met een vrouw uit Duitsland die alleen loopt. Ze vertelt dat ze de boot naar Padron al gereserveerd heeft. Daar zal ik ook eens achteraan gaan. Bij een barretje zwaait Constance en ga ik ook naar binnen. Iedereen zit er al aan de koffie en de natte kleding hangt te drogen. Dat de vrouw uit Duitsland alleen loopt vindt iedereen dapper en ik zeg dat je er nu ook voor kunt kiezen om een dag alleen te lopen. Zie je de groep ’s avonds weer en indien nodig heb je back-up onderweg. Constance en Silvia gaan erover nadenken om dat te doen en ik ga kijken welke routes goed geschikt zijn hiervoor.

Wanneer we verder gaan is het droog. Een echtpaar komt ons een stukje verder bij een afslag tegemoet. Ze zijn bang dat ze dadelijk niet verder kunnen. De palen en pijlen zijn zo duidelijk dat wij het erop wagen. De route zou vlak langs het water moeten lopen en wij vinden het een mooi pad, fijn dat we dat niet gemist hebben. Bovendien lopen we niet weer een flink stuk over asfalt langs de weg en levert het weer een mooie foto op.

Na het mooie pad begint het klimwerk en valt er een buitje maar we krijgen het ook warmer en als het droog is gaan we wat uit doen en verder op pad.

We zijn nog geen 100 meter aan het lopen of het regent weer. Tussen de buien door worden we soms getrakteerd op een regenboog.

De paadjes naar boven vind ik leuk om te lopen en er bloeit heide.

Wanneer we bij een mooi uitzichtspunt met bankjes zijn nemen we daar plaats en degene die nog niet alles op heeft eet het brood op wat we vanmorgen uit het barretje meegenomen hebben. Het is veel lichter geworden, wat een mooi uitzicht hebben we nu we op dat moment boven zijn. En het blijft verder droog vandaag tot we bijna bij ons overnachtingsadres zijn.

In Baiona bezoeken we de kerk, het prachtige retabel uit de 12de eeuw wordt gerestaureerd. Silvia heeft even met de restaurateurs gesproken waarvan er ook stagiairs bij zijn. Mooi project als je hieraan mag werken.

Ik vraag de pastoor of ik een foto mag maken en of hij misschien een stempel heeft. Irene en Hans zijn alweer naar buiten maar alle anderen krijgen nu een stempel in het paspoort en onze namen worden in het grote boek geschreven.  Ook onze woonplaats, leeftijd en beroep wordt vermeld. Wij nemen nog een foto met de pastoor erbij en gaan dan naar buiten om op het terras wat te drinken en te eten in de zon.

We kregen onderweg een tip om naar de haven te gaan van Baiona waar een replica van de boot ligt waar Columbus mee uit Amerika kwam. De boot kan niet bekeken worden op de tijd dat wij er zijn en we gaan niet wachten.

En we bewonderen deze mooie beelden.

We lopen de laatste kilometers naar Ramallosa en krijgen regelmatig wensen voor een Bon Camino te horen. Dat blijft leuk. We slaan nog even in de supermarkt wat in, iedereen koopt fruit maar niemand snapt hoe je dit moet wegen om een etiket te krijgen. Het nummer of de code die je in moet voeren kunnen wij niet vinden. Ik loop naar de kassa, misschien staat er daar ook een. Dat is niet het geval en de caissière loopt mee om aan te wijzen waar de weegschaal staat. Ze snapt niet dat wij dat niet kunnen. Blijkt dat het haar zelf ook niet lukt en dat er nog iemand bij moet zodat ze met zijn tweeën voor ons bonnetjes kunnen maken. Wanneer Irene en Elly bij de kassa ontdekken dat de kiloprijs voor hetzelfde product dat ze hebben niet klopt zijn we nog een tijdje bezig om dit duidelijk te maken in ons beste spaans. Eenmaal buiten begint het weer te regenen en zijn we Hans kwijt. Gelukkig hebben we mobiele telefoons. Hans kan veel sneller winkelen en was bij de ingang naar buiten gegaan. Daar waren ook kassa’s. We logeren bij Pazo Pias wat vroeger een klooster was. We zetten onze spullen op de kamers en gaan dan naar een barretje voor ons etappedrankje. Hans trakteert omdat hij vandaag 42 jaar geleden verkering kreeg met zijn vrouw. Gefeliciteerd allebei en dankjewel. We komen terecht bij een barretje van een Spaanse dame die Nederlands spreekt. Ze is met een Nederlander getrouwd. Is wel handig voor ons, kunnen we in onze eigen taal bestellen.

We kregen advies van de barvrouw waar we lekker zouden kunnen eten maar als we langs de zaak lopen is deze dicht. Er staat wel een potje met servetjes buiten en het telefoonnummer erop. Wanneer ik dat nummer bel wordt er niet opgenomen. We gaan ons opfrissen en om half 8 terug. Wanneer we weer terug zijn is het nog dicht en gaan we op zoek naar een ander restaurant. Helaas is het of dicht of te ver weg om naar toe te lopen. De Pizza hut is wel open maar daar willen we liever niet naar toe. Misschien naast het barretje waar we ’s middags waren? Wanneer we daar naar toe lopen is het restaurantje waar we eigenlijk naar toe wilden open en gaan we daar naar toe. Het heeft weer zo moeten zijn. Je kunt hier pas om 8 uur eten en vanaf half 9 ontbijten. Kunnen we morgen uitslapen. We proosten en zijn het er allemaal over eens dat het weer een mooie dag was.