Categoriearchief: Camino Portugues

Aangekomen in Santiago

Camino Portugues

Dinsdag 19 april, dag 14, van Picaraña naar Santiago, 16km, zon, wolken en regen.

We hadden een mooie overnachtingsplek 16km van Santiago vandaan. Voor de laatste keer gaan we op pad, wandelend met onze rugzak naar ons einddoel Santiago. Iedereen, behalve ik dan komt daar voor de eerste keer en we hebben allemaal zo onze eigen gedachten over hoe het zal zijn. Om goed te kunnen lopen hebben we eerst ontbijt nodig. We kunnen terecht bij het restaurant waar we gisteren gegeten hadden. Dat is om de hoek en dat zou om 8 uur opengaan. Het begon een beetje tot meer te regenen voor we er waren. De serre was open maar het rolluik was nog dicht. We waren niet de enigen en na een paar minuten ging het rolluik omhoog en konden we naar binnen.

Na het ontbijt gaan we op pad en het is weer droog. Silvia wil graag mee en ze denkt ook wel dat ze het vol kan houden. Het gaat nu echt beter met haar teen.

De markeringspaal wordt goed in de gaten gehouden. We tellen nu echt af. Helemaal droog blijft het niet. Het is af en toe regenkleding aan en dan weer uit. In de zon is het echt warm als je uit de wind loopt, zonder zon en met wind is het behoorlijk fris. Het is echt zoeken naar de goede combinatie van kleding vandaag.

We hebben onderweg net als tijdens de andere wandelingen fijne gesprekken met elkaar en halverwege de route staat iemand langs de kant van de weg om ons naar een barretje te verwijzen. Onze laatste kop koffie of thee voor Santiago. Irene trakteert ons op churros. Ineens regent het weer flink, gelukkig zitten wij nu binnen en is het alweer droog wanneer we verder gaan.

Constance wil graag een foto van haar met het bord ‘Santiago’ en heeft het liefst dat onze beste fotograaf Irene deze zal maken. Veel van de foto’s die ik voor het blog kon gebruiken waren door Irene gemaakt en we zijn het er allemaal over eens dat zij er de beste kijk op heeft hoe een goede foto te maken. Helaas staat het bord ‘Santiago’ niet langs de route. Wie wel langs de route staat is deze kat.

En na 280 kilometer gelopen te hebben komen we op het plein aan. Een kippenvel moment dat niet van de kou komt voor sommigen van ons. Een groepsknuffel en felicitaties volgen. Daarna laten we een foto maken van ons.

We gaan naar Monastario San Martin Pinario waar we allemaal een eigen eenvoudige kamer hebben. Iedereen is onder de indruk van het gebouw. Een heel mooie plaats om in Santiago te kunnen overnachten. Tui die steeds voor drie mensen de bagage vervoerd had is er nog niet geweest. We gaan allemaal even naar onze kamer en spreken af om twee uur bij de lift te zijn. Dan gaan we ergens lunchen en daarna onze Compostella ophalen. Hiervoor moeten we een QR code scannen op onze telefoon en dan vullen we samen alles tegelijk in. We mogen naar binnen en krijgen een nummer. Tot mijn grote verbazing is de eerste van ons over twee nummers al aan de beurt. Ik herinner me nog goed dat ik hier wel eens meer dan een uur heb gewacht. Er staan voetstappen op de vloer en we maken er een sport van om allemaal van links naar rechts een stap naar voren te gaan als het volgende nummer verschijnt. Onze pelgrimspaspoorten worden nagekeken en afgestempeld waarna we onze welverdiende Compostella krijgen. Enkelen van ons koopt de verklaring van afstand erbij en een koker om de Compostella in te bewaren. We worden uitgenodigd door iemand van de huiskamer van De Lage Landen om boven te komen. Dat doen we en we krijgen er koffie en thee en praten over onze camino. Onze namen en wat gegevens kunnen we noteren op een blad. Er hangt een mooi kleed wat iemand gemaakt heeft. Hiervoor gaan we met zijn allen staan om weer een groepsfoto te hebben.

Na het bezoek lopen we over het plein naar een bar voor een etappedrankje en omdat het nu zo’n mooi weer is laten we nog een foto van ons maken voor de kathedraal. Wat een verschil van licht vergeleken met een paar uur geleden toen we aankwamen.

 

Het etappedrankje werd vooral koffie en een stuk Santiago cake ging er bij sommigen ook nog wel in. Daarna naar onze kamer, alleen Hans loopt nog even door de stad. Ik vraag nog of hij de weg wel terug weet. Ja hoor, ik weet het wel te vinden, zegt Hans. Wanneer we om kwart voor acht weer bij de lift zijn om te gaan eten vertelt Hans dat hij toch een stukje verkeerd gelopen was. Gelukkig nu wel snel de weg gevonden. Bij een zaakje waar altijd veel pelgrims gaan eten hebben ze een pelgrimsmenu en wij gaan daar naar toe. Vier dames uit Tsjechië die we onderweg regelmatig zagen zijn er ook. Ze vonden dat wij snel gelopen hadden. Ze waren kort na ons vertrokken en hadden ons helemaal niet meer gezien onderweg. Het menu smaakte prima en het is ook leuk om zoveel pelgrims te zien. Wel raar dat we behalve de Tsjechische dames en een jongedame die we onderweg nogal eens zagen verder niemand teruggezien hebben.

De mannen die regelmatig ’s avonds muziek maken onder de bogen tegenover de kathedraal zijn er niet vanavond bij het Monastario kunnen we niets meer drinken. Elly en ik gaan toch even zitten om nog gezellig wat te kletsen en Hans loopt nog even de stad in. Morgen gaan we samen hier ontbijten en daarna naar de markt en naar de mis. ’s Middags zal er wel geshopt gaan worden  en zullen we nog veel napraten. Het camino lopen is nu geëindigd en het kan zo maar zijn dat sommigen het caminovirus opgelopen hebben en nog vaker een camino zullen lopen. Ik vond het fijn met jullie als groep deze camino gelopen te hebben. We hebben veel meegemaakt en veel plezier gehad. Geniet nog van de tijd hier in Santiago.

Bedankt voor de reacties van alle mensen die dit blog gevolgd hebben. Ik vond het leuk om het te maken.

 

Met de boot naar Padron

Camino Portugues

Maandag 18 april, 2e Paasdag. Dag 13, van Vilanova de Arousa naar Picaraña, 13km en bewolkt.

Om half 7 liep de wekker af. We hadden ons allemaal goed voorbereid om snel klaar te zijn. Om 10 over zeven moesten we vertrekken naar de boot. Deze vertrekt om half 8 en we moeten er 10 minuten vantevoren zijn. Het is voor ons maar een klein stukje lopen gelukkig. We zijn inderdaad allemaal snel klaar en er is zelfs nog tijd voor een groepsfoto.

We zijn niet de enigen die met de boot meegaan. De boot vaart een keer per dag en alle pelgrims willen mee. Dat zijn er rond de dertig.

De boot is vol en de schipper legt uit hoe we gaan varen. Intussen gaat voor ons alles door, voeten worden behandeld.

De boot vaart hard en maakt veel golven, ik verwacht dat dit op de rivier wel rustiger gaat zijn maar deze verwachting gaat niet uitkomen. Wel wordt er rustiger gevaren wanneer de schipper uitleg geeft over de kruisen langs de kant of andere bezienswaardigheden.

Tijdens de boottocht kun je nog thee en een kleine croissant krijgen en na anderhalf uur stappen we net voor Padron van de boot. Het was een mooie ervaring en de schipper wenst ons bon camino.

Direct nadat we van de boot zijn worden we weer getrakteerd op op een mooie regenboog.

In Padron is het kermis en ik neem de groep mee naar Pepe om te ontbijten. Deze enthousiaste man vindt iedereen gelijk zijn vriend/vriendin en ontvangt je met een omhelzing. Gelijk vraagt hij hoeveel mensen er op de boot zaten. Hij hoopt deze mensen allemaal binnen te halen en doet zijn best mensen buiten te begroeten.

Nadat we ons ontbijt op hebben vertrekken we voor het vervolg van de camino naar Santiago. We zagen al een keer 27km op de paal staan maar zover gaan we vandaag niet. We zeggen Silvia gedag, zij blijft in Padron en hoopt morgen weer mee te kunnen lopen. Het is fris en we houden onze jassen aan. Constance en ik lopen een tijdje met twee Nederlanders op die we in Viladesuso zagen.

Irene loopt voorop en ik zeg haar dat we bij het volgende barretje wel even kunnen stoppen. Dat doet ze en ze stuurt een appje waar ze zit, dat houden we in de gaten en we vinden het al snel. We krijgen niets bij de koffie, helaas dat valt tegen, we begonnen er net aan gewent te raken.

En verder gaan we. De wandeling is wel wat anders dan gisteren. Alleen al het mooie open weer van gisteren missen we maar ook de route is niet zo mooi, toch lopen we allemaal lekker. We zijn er na twee weken zo aan gewend geraakt dat het raar is dat het binnenkort voorbij is maar… we hebben nog even.

Rond 1 uur zijn we bij Glorioso in Picaraña waar we twee mooie kamers hebben. Silvia heeft verteld dat er muziek is in Padron en wij besluiten zo snel mogelijk met de taxi naar Padron terug te gaan. We kunnen wanneer we er aankomen nog net even van de band genieten.

Ons etappedrankje nemen we hier op het terras en we krijgen er weer heerlijke tapas bij. Daarna wijst Silvia ons de weg door de stad en haalt Constance haar Pedronia.

We nemen de taxi terug maar moeten even zoeken. Ze zouden naast de politie-auto’s staan maar we zien ze niet. Twee voorbij lopende Spanjaarden leggen ons uit waar de taxi’s staan. Toevallig staat er nu even geen. Mochten we de politie zien dan kunnen die voor ons wel een taxi bellen. Dat vinden wij vreemd, zal bij ons in Nederland niet snel gebeuren. Al snel komt er een taxi en deze bouwt zijn auto snel om naar een 6-persoonsauto. De terugreis is duurder dan de heenreis maar ja, ander bedrijf en de taxi die we op de heenweg hadden mocht ons niet ophalen. We eten ’s avonds om de hoek en hebben mooie lampjes op de kamer. We liggen op tijd op bed om morgen goed uitgerust aan de laatste kilometers naar Santiago te beginnen.

 

De waterweg

Camino Portugues

Zondag 17 april, Pasen. Dag 12 van Armenteira naar Vilanova de Arousa. 27km en zon

We kunnen om acht uur ontbijten en om half negen met dezelfde taxi als gisteren naar Armenteira. Silvia gaat door naar onze eindbestemming. Om 10 voor negen beginnen we al met lopen en de zon staat nog laag.

Al snel komen we op de ‘Waterweg’. Er worden veel foto’s gemaakt, iedereen vindt het geweldig mooi.

Na de waterweg lopen we langs een waterstroom en we komen veel mensen tegen die waarschijnlijk ergens naar boven gaan. We hebben geen idee waar naar toe. Af en toe horen we knallen, waarschijnlijk wordt er ergens vuurwerk afgestoken. Een vrouw spreekt ons enthousiast aan maar we begrijpen niet wat ze bedoelt. Wel dat ze iets liefs zegt, bijzonder om zo maar aangesproken te worden en een lieve wens te krijgen. Constance krijgt zelfs een klopje op haar arm. We worden weer verrast met een bar en bestellen koffie. Ook hier krijgen we weer wat lekkers bij de koffie. Zelfs een klein glaasje jus d’orange.

Deze vrouw uit Tsjechië zien we een stuk verderop. Zij kon gisteren geen overnachting vinden in Armenteira,  wat ook de reden was dat wij in Poio sliepen. Ze was uiteindelijk nog 8km doorgelopen en had in een hotel overnacht.

We vinden een bar waar we kunnen lunchen en bestellen koffie en brood met omelet. We krijgen er een klein soepje met kikkererwten bij. Heerlijk, net als het brood. Alleen was dat voor de dames te veel. Hans moest zijn best doen maar het lukte hem om het op te eten. De dames bewaren het voor morgenvroeg.

We zien onderweg veel wijnvelden, de wijnstruiken worden hier over draden geleid zodat er een dicht afdak zal ontstaan.

Het is weer zonnig en een beetje wolken zijn wel fijn want anders zou het wel heel warm zijn op de open stukken. Blijven insmeren is wel belangrijk om niet te verbranden.

Op de stijle stukken is het wel weer zwaar

We gaan daarna dalen zodat we bij zee uitkomen. De toren stond vanuit ons zichtveld laag en toen we het kerkje van de zijkant zagen leek het niet bijzonder. Constance liep er toch naar toe en maakte er deze mooie foto van.

En dan komen we bij zee, prachtig is het, we gaan er even zitten om te genieten.

Hans zat op deze steen en kort nadat hij er vanaf ging en zijn rugzak een stukje verderop neergelegd had was het water ineens zoveel hoger dat hij blij was dat hij zijn rugzak niet op de steen had laten liggen. Ongelofelijk dat het water zo snel stijgt.

Nog een klein stukje lopen en dan zijn we er. We bellen Silvia die ook naar het terras komt zodat we samen onze verhalen uit kunnen wisselen. Silvia had zich uitstekend vermaakt in deze mooie plaats aan zee en leuke mensen gesproken die zaten te breien.

Een mooie dag zonder blog ’s avonds

Camino Portugues, Dagwandeling

Zaterdag 16 april, dag 11 van Pontevedra naar Armenteira, 24km, zon en 19 graden

Voor degenen die ons volgen komt nu pas het verslag van gisteren. Door problemen met internet kon dat gisterenavond niet en overdag moesten wij natuurlijk weer wandelen, etappedrankje doen, installeren, opfrissen, voorbereiden voor morgen, uitzoeken waar te eten vanavond en ook nog gaan eten. Tussendoor internetproblemen oplossen en dit blog maken. Kortom, een dagje vakantie.

Het feest in de stad na de processie ging nog een tijdje door en er kwamen nog regelmatig feestende mensen door de straat. Daarbij was het warm in de kamer waardoor we allemaal niet onze beste slaapnacht hadden. In plaats van mijn wekker had ik het Santiago lied, gezonden door een man uit Baskenland op mijn telefoon afgespeeld waarbij iedereen opstond.

Bij een bakker konden wij eten en toen we bij de supermarkt kwamen was deze nog dicht. Dan maar bij een bakker water kopen en op pad. Net voor de brug was een supermarktje waar we vooral fruit kochten.

Het is bewolkt maar aan de horizon zien we wat lichte gaten in de wolken. Het weer is lekker fris om te lopen.  We zien twee dames lopen en we lopen een stukje met ze op. Ze komen uit Florida en wandelen korte afstanden. Dat ze genieten is wel duidelijk en dat doen wij ook iedere dag.

Bij dit bord verlaten we de binnenlandroute en gaan verder op de spirituele variant.

Die begint al snel met stijgen en het is rustig op deze route, we zien al snel niet veel wandelaars meer. Wanneer we bij een oude kerk komen staan we allemaal stil om deze op de foto te zetten. Dat is niet zo gemakkelijk door het tegenlicht.

Kort voor een hotel waar we koffie gaan drinken  staat een sinaasappelboom en gelijk plukt iedereen er een. Er liggen er verschillende op de grond net als veel schillen. Enthousiast worden de sinaasappels gepeld en opgegeten. Gelijk is de pret over, ze zijn zo zuur, gewoon niet te eten. Ze liggen snel op de grond bij alle anderen.

In het hotel drinken we heerlijke koffie en we krijgen er flinke stukken van een soort boodcake bij welke ons goed smaakt. We vinden het leuk om dit zomaar bij de koffie te krijgen.

De route staat goed aangegeven met mooie bordjes en het is inmiddels een stuk warmer geworden. Jasjes en of vesten gaan uit.

Het verbaast mij dat we al zo snel bij het Monastario in Poio zijn. We gaan vragen of we spullen uit onze zware rugzak daar achter kunnen laten. Natuurlijk, we kunnen gelijk inchecken. Ach dat lijkt ook wel handig alleen wisten we toen nog niet dat dit niet zo eenvoudig gaat. Zoveel mensen, zoveel paspoorten en als ik dan ook nog terugkom om te zeggen dat de kamer een tweepersoonsbed en een los bed heeft in plaats van de drie losse bedden die ik geboekt heb en dat er ook nog een lekkage op de kamer is wordt het helemaal paniek bij de vrouw achter de balie. Uiteindelijk komt alles goed. We krijgen een andere kamer boven zodat we krijgen wat we geboekt hebben en een extra bed erbij op de kamer beneden. Iedereen tevreden en we lunchen buiten in de mooie tuin waarna we ons pad vervolgen. We hebben 9 km gelopen en nog 15 te gaan naar Armenteira.

Af en toe is de weg best stijl en we passen ons tempo daarop aan. Een stukje langs het water bij Combarro is dan weer even gemakkelijk.

Lang duurt dat niet want we mogen weer klimmen. Naar Armenteira hebben we ruim 400 meter te klimmen waarvan sommige kleine stukken wel een helling van 45 graden lijken te hebben. Zo op de foto lijkt het wel mee te vallen maar het is zwaar, we doen het rustig aan.

Bij deze bushalte rusten we even uit en we grappen dat we de bus wel kunnen nemen die hier een keer in de drie dagen komt en niemand weet wanneer. Het waterkraantje wat net om de hoek staat komt goed van pas. Niet iedereen had voldoende water bij, de zon en het klimmen maakt toch dorstig. Het is het lekkerste water wat we tot nu toe gehad hadden.

Dapper lopen we verder en het is aangenaam dat we de verharde weg kunnen verlaten en op zandpaden komen.

Een smal pad wat naar beneden gaat is hier nog goed te doen maar wordt later wat moeilijker.

Dat gaat iedereen goed af, Elly denk ik nog het gemakkelijkst maar iedereen neemt zijn eigen tempo en dan komen we allemaal beneden waar we na een bocht een terras voor ons zien. Daar zijn we allemaal blij mee, we kunnen gaan genieten van ons welverdiende etappedrankje en nootjes.

Niet alleen wij hadden veel gezien onderweg. Ook Silvia had in Pontevedra veel gezien en mensen gesproken. Ze had een mooie collage gemaakt van haar dag.

Na het drankje gaan we naar het Monastario van Armenteira. Een mooie plaats om te bekijken. Daarna bel ik de taxi van een bedrijf dat stickers onderweg op palen had geplakt. Helaas, ze hebben geen mogelijkheid voor vijf personen. In het winkeltje naast het Monastario vraag ik de non of ze weet hoe ik een taxi kan regelen om ons terug naar Poio te brengen. Ze belt een taxi voor ons en wijst waar we kunnen wachten. We gaan daar zitten en gelukkig is Irene zo slim om te bedenken dat er geen enkele auto door de plaats rijdt. Het is er kermis, waarschijnlijk vanwege de Paasvakantie. We lopen een weg naar beneden en zien dan dat deze afgezet is. Er kon dus inderdaad geen auto naar boven rijden.

Met een taxibus komen we terug in Poio en gaan ons dan opfrissen en wat wassen. Om 9 uur kunnen we hier eten. A la Carte kunnen we vergeten. We krijgen pasta vooraf en vis met aardappelen als hoofdgerecht. Als toetje kunnen we kiezen uit fruit, yoghurt en ijs. Voldaan gaan we slapen.

 

Processie in Pontevedra

Camino Portugues, Dagwandeling

Vrijdag 15 april, van Redondela naar Pontevedra, 24km, veel zon en 20 graden

Ik was net iets voor 7 uur wakker en zag dat Constance al op was, waarschijnlijk naar de badkamer.  Even later klopt er iemand op de deur, ik dacht dat het Elly was die de voeten van Irene en Silvia komt afplakken. Ze zei dat ze vroeg zou komen maar het was Constance die de code van de deur niet had. De blaar van Silvia zag er niet goed uit, rood en blauw, ze voelde zelf vannacht ook al dat het niet goed was. Toch maar beter weer de EHBO opzoeken. Gelukkig is deze niet zo ver maar als we er aankomen is het erg donker binnen. Toevallig loopt er een man langs en ik vraag waar de EHBO is. Hij zegt dat het centrum pas om 9 opengaat maar dat je voor spoed achterom moet zijn. De man loopt met ons mee om aan te wijzen waar we moeten zijn. Alle gegevens van Silvia worden weer ingevuld en even later zegt een man die waarschijnlijk ook op de ambulance werkt iets en het dringt pas even later tot Silvia door dat het haar officiële naam is. De man bekijkt de wond, communiceert met ons via Google translate en bespreekt daarna met de arts de wond en behandeling. De plek is gaan ontsteken en rust en antibiotica zijn nu nodig. Jammer maar de wond goed laten genezen is nu het belangrijkste. Met een recept kan Silvia naar de Pharmacia. We lopen naar het zaakje waar we kunnen ontbijten en daar wachten de anderen op ons. Elly en Hans gaan voor Silvia haar e-reader uit haar bagage die voor vervoer klaarstaat halen. Kan ze lekker lezen wanneer wij de route verder lopen. Nadat ik ook gegeten heb gaan we op pad er Silvia gaat kijken of ze de bus of trein kan nemen. We houden via de app contact en vinden het heel jammer dat we even niet met zijn allen verder kunnen. .

Het is kwart voor 10 als we op pad gaan en het is nog lekker fris. We hebben al mooie routes gelopen maar die van vandaag mag zeker een heel mooie route genoemd worden. Onderweg zien we mensen wat verkopen of muziek maken.

We zien een man, vrouw en een kind die ook de camino lopen. Het kind is bijna 20 maanden en krijgt een broertje of zusje. Hij zit in een wandelwagen waar hij af en toe liever uit wil om even te lopen. Ook zo kun je samen op camino. Ze zijn op dezelfde dag als wij begonnen in Porto en zullen ook op de zelfde dag in Santiago zijn.

Bij de brug van Arcade gaan we op een terras in de zon zitten. Even goed smeren want we willen niet verbranden. Bij de koffie krijgen we churros, een lekker spaans hapje.

Silvia is intussen in het hostel aangekomen en stuurt ons foto’s van de mooie kamer. Er komt straks een processie en een deel ervan wordt recht voor ons hostel opgebouwd. We zijn benieuwd.

We lopen verder over mooie paadjes en spreken een verkoper die ons vertelt over het mooie pad net voor Pontevedra. Dat ken ik inderdaad en bij de Santa Maria kapel uit 1618 moeten we zeker even gaan kijken. Dat doen we zeker omdat die de moeite waard is.

Foto’s van de kapel en het mooie pad

Leuk dat we Silvia weer zien bij het hostel. Even de stad in voor een drankje op het terras. We zijn net op tijd om iets te bestellen want zowat alles gaat dicht en pas tegen 8 uur open. Dan begint de processie die wij graag willen zien. Constance, Silvia en ik gaan nog naar de mooie kerk op een plein en Hans hoopt nog een terras te vinden wat lukt, net achter de kerk. Hij vindt de weg wel terug zegt hij.

We hebben besloten Pizza te laten bezorgen omdat we niet zo laat willen eten maar wel de processie willen zien. Wanneer het echt tijd wordt om te bestellen is Hans er nog steeds niet. Wij bellen en appen maar krijgen geen bericht. Even later is Hans er, hij had drie kwartier lopen zoeken naar het hostel, zijn telefoon was leeg en hij had geen adres. Je kunt hier gemakkelijk verdwalen omdat er geen logica in de straatjes zit. De Pizza wordt bestelt en deze is er snel. Gezellig zo met zijn allen op de kamer eten.

We zijn net iets na het begin bij de processie welke indrukwekkend is. En wanneer we op bed liggen kunnen we nog nagenieten van muziek en mensen die feest lijken te vieren.

We komen op de originele Portugues route

Camino Portugues,

Donderdag 14 april, dag 9, van Vigo naar Redondela, 20km, zon, 18 graden.

In het hostel waar 24 personen konden slapen in een ruimte met stapelbedden houden ze van licht. De lampen bleven de hele nacht aan. Als je boven sliep zoals Silvia en ik hoef je met een zaklamp niets te zoeken. We lagen niet zo laat op bed en hoorden later nog mensen binnenkomen. Toch was het hostel niet vol, sowieso waren er in onze rij nog twee plaatsen over zodat Hans naar beneden kon verhuizen. Om 7 uur stonden we op en werden er weer voeten verzorgd. Gelukkig gaat het met Silvia’s blaar heel goed. We eten in het hostel en gaan dan via de bakker voor lunch naar de route. Helaas zit de bakker er niet meer en kunnen we verderop broodjes voor de lunch kopen om mee te nemen. Het duurt wel even voordat we op de route zitten en lopen nog langs een uitgebreide drogist waar hansaplast wordt gekocht. Wanner we rolluiken open zien gaan waar een fruitmarkt achter tevoorschijn komt slaan we daar snel onze slag. Niet lang daarna zijn we de stad uit. Iedereen is daar blij mee, we houden meer van de rust. Foto’s hadden we niet gemaakt, dat deden we pas later toen het weer mooi werd in het bos zoals je ziet op deze foto’s.

We hebben een flink stuk gelopen als we de vis zien die dit jaar weer iets meer kleur heeft dat de vorige keer dat ik hem zag .

Bij een barretje stoppen we om koffie of thee te drinken. Fijn deze pauze, waren we wel even aan toe.Het uitzicht is wat anders geworden, minder zee te zien.

We lopen op brede bospaden, veel fijner dan asfalt

Ineens zijn we al aan de rand van Redondela waar we op een trap gaan zitten om het broodje nog op te eten, of aan de waterkant.

Het hostel is vrij nieuw zo lijkt het en na het inchecken gaan we direct op pad voor het etappedrankje. Maar eerst nog even was in de machine stoppen.  We vinden een leeg terras en proosten weer met elkaar. Daarna terug naar het hostel om de was in de droger te stoppen. Elly en ik gaan op zoek naar het strandje.  We vinden het niet en denken dat het aan de overkant van de rivier is, tenminste zo lijkt het. Bleek bruine drab te zijn maar het levert wel een mooie foto op.

Ondanks dat Redondela aan de originele Portugues route ligt is het qua pelgrims niet zo heel druk.

We zien enkele kunstwerken van afval in de stad. Leuk om te zien.

We lopen terug en zien de anderen weer op een terras zitten. Dan kunnen wij niet achterblijven en sluiten ons bij elkaar aan. Na een half uur verlaten we het terras en gaan we op stap naar het hostel om ons op te frissen, wat tijd voor onszelf te hebben en daarna te eten. We hadden weer een mooie en nu zonnige dag met minder kilometers en tijd om rustig aan de doen.

 

Op naar de havenstad Vigo

Camino Portugues

Woensdag 13 april, dag 8, van Ramalloso naar Vigo, 28km, zon en buien, 12 graden tot 19 laat in de middag

Silvia heeft besloten om eerst een gezondheidscentrum op te zoeken om haar blaar door te laten prikken. Deze is zo groot geworden dat het wel een verstandig besluit is. We gaan eerst naar het barretje waar we gisteren ons etappedrankje hadden om daar te ontbijten. Het gaat pas om half 9 open en dan bestellen Silvia en ik als eerste zodat wij weg kunnen voor de blaarbehandeling. We hadden yoghurt met muesli en vruchten, heerlijk en heel mooi opgemaakt. Omdat Maria niet genoeg yoghurt had voor de anderen geven Elly en ik onze bakjes. Deze zouden anders misschien stuk gaan in de tas en zo kon iedereen ervan genieten.

Het gezondheidscentrum was iets verder dan gedacht en het invullen van de verzekeringsgegevens vraagt nog het meeste tijd. We zijn meteen aan de beurt en de artsen schrikken van de grootte van de blaar. We kijken maar even niet. Er wordt een draadje ingebracht en alles wordt met betadine op een pleister afgeplakt. We kunnen daarna op pad. De anderen zijn iets eerder vertrokken. Wij gaan nog even naar het barretje voor toiletbezoek en net als we daar aankomen ziet Maria een vrouw op het terras zitten roken. Dat is verboden in deze plaats en misschien wel in heel Spanje. Devrouw wordt verzocht buiten het terras te gaan roken maar ze heeft daar geen zin in zegt ze. Maria zegt dat het haar terras is en dat de vrouw niet mag roken. Het wordt opgelost door de koffie weg te pakken en geld terug te geven. De vrouw zegt nog dat ze nu een klant gaat verliezen.

We gaan op pad en lopen een mooie route langs water en over smalle weggetjes.  Een keer vragen we ons af of wel goed zitten en lopen een stukje terug om dan de pijl te zien die we gemist hadden.

Er wordt door de anderen een foto doorgestuurd van het barretje waar ze op ons wachten. Ook de locatie wordt doorgestuurd en het lijkt verder dan het uiteindelijk was. Ook de Pharmacia is daar in de beurt waar Silvia betadine kan kopen.

We besluiten om verder langs de kust te gaan lopen. Is iets verder maar met de afstand naar het hostel wordt het uiteindelijk veel verder dan de 21km die het zou zijn. Maar de route was zo mooi dat het wel de moeite waard was. Terwijl we richting de kust lopen om daar de route op te pikken horen we ineens een klap. Bleek dat Hans op zijn telefoon bezig was en zo tegen een bushalte liep. Gelukkig had Hans zich niet bezeerd maar hij vroeg zich wel af wie er een bushalte op het trottoir neerzet. Tja, al lopend appen is nou ook weer niet zo handig. Hans besloot daarna om maar even stil te gaan staan om naar huis te appen dat hij waarschijnlijk wel in het blog zou komen. Nou, dat is gelukt. Kort daarna zijn we bij zee en dat vindt iedereen toch wel erg mooi. Niet voor niets heeft iedereen voor de kustroute gekozen.

Op de volgende foto zie je een petje op een stok en twee mensen erbij. Leken eerst poppen maar de mensen zijn echt, we zien ze later nog een keer wanneer ze ons voorbij lopen. We zitten dan op een terras luchen.

Een klein verlaten strand is ook mooi om even overheen te kunnen lopen.

Wat is de route weer mooi en we hebben heerlijk gegeten met de lunch maar het vraagt wel heel veel tijd. Morgen weer brood mee zien te nemen.

In dit hostel gaan we de nacht doorbrengen. We kregen een zegelstempel in ons paspoort,  heel bijzonder. Het etappedrankje slaan we even over, we zijn te moe en zullen straks proosten. Dat doen we inderdaad maar het wordt voor 4 mensen met thee. Daarna wordt er nog wel een wijntje gedronken. We hadden weer heerlijk gegeten en lopen via een pleintje met veel terrassen, die helemaal vol zitten, terug naar het hostel en gaan snel naar bed. Morgen loopt om 7 uur de wekker weer af.

We blijven genieten van weer een mooie route

Camino Portugues, Dagwandeling

Dinsdag 12 april, van Villadesuso naar Ramallosa, 23km, zon en regen, 14 graden

Wederom goed geslapen maar het was wel een koude nacht. Om 8 uur zijn we allemaal beneden en gaan we naar het barretje verderop om te ontbijten. Er komen verschillende mensen koffie drinken en het duurt een tijdje voor we ons ontbijt hebben. Koffie en thee hebben we wel snel. Het is leuk om te zien dat er zoveel mensen even koffie komen drinken en dat er nu ook wat fietsers zijn. De scholen hebben Paasvakantie, vandaar dat we veel jongeren zien die lopen of fietsen. Kort nadat we op de route zitten komen we bij een plaats waar veel stenen liggen. Er zijn er veel heel mooi beschilderd, je ziet steeds weer wat anders.

Een klein stukje verderop begint het te regenen en gaat onze regenkleding weer aan voor zover die nog niet aan was. Na de bui zien we een regenboog, dat vind ik altijd bijzonder. Na de bui volgt er nog een en die is wat groter, het water begint weer in mijn schoenen te lopen maar ook die bui houdt niet lang aan. Irene zag een leuke winkel, waarvan de eigenaar speciale dingen verkocht die hij zelf maakte. Je kon er ook wat fruit kopen waar je zelf voor mocht betalen wat je het waard vond.

Irene, Constance en ik gaan weer verder. De anderen zijn een stuk voor ons. Wanneer het nog harder gaat regenen ga ik plastic hoezen om mijn schoenen doen. Dat geeft best wel geluid met het lopen maar er loopt geen water meer in mijn schoen. Intussen loop ik nog verder achter en een tijdje op met een vrouw uit Duitsland die alleen loopt. Ze vertelt dat ze de boot naar Padron al gereserveerd heeft. Daar zal ik ook eens achteraan gaan. Bij een barretje zwaait Constance en ga ik ook naar binnen. Iedereen zit er al aan de koffie en de natte kleding hangt te drogen. Dat de vrouw uit Duitsland alleen loopt vindt iedereen dapper en ik zeg dat je er nu ook voor kunt kiezen om een dag alleen te lopen. Zie je de groep ’s avonds weer en indien nodig heb je back-up onderweg. Constance en Silvia gaan erover nadenken om dat te doen en ik ga kijken welke routes goed geschikt zijn hiervoor.

Wanneer we verder gaan is het droog. Een echtpaar komt ons een stukje verder bij een afslag tegemoet. Ze zijn bang dat ze dadelijk niet verder kunnen. De palen en pijlen zijn zo duidelijk dat wij het erop wagen. De route zou vlak langs het water moeten lopen en wij vinden het een mooi pad, fijn dat we dat niet gemist hebben. Bovendien lopen we niet weer een flink stuk over asfalt langs de weg en levert het weer een mooie foto op.

 

Na het mooie pad begint het klimwerk en valt er een buitje maar we krijgen het ook warmer en als het droog is gaan we wat uit doen en verder op pad.

We zijn nog geen 100 meter aan het lopen of het regent weer. Tussen de buien door worden we soms getrakteerd op een regenboog.

De paadjes naar boven vind ik leuk om te lopen en er bloeit heide.

Wanneer we bij een mooi uitzichtspunt met bankjes zijn nemen we daar plaats en degene die nog niet alles op heeft eet het brood op wat we vanmorgen uit het barretje meegenomen hebben. Het is veel lichter geworden, wat een mooi uitzicht hebben we nu we op dat moment boven zijn. En het blijft verder droog vandaag tot we bijna bij ons overnachtingsadres zijn.

In Baiona bezoeken we de kerk, het prachtige retabel uit de 12de eeuw wordt gerestaureerd. Silvia heeft even met de restaurateurs gesproken waarvan er ook stagiairs bij zijn. Mooi project als je hieraan mag werken.

Ik vraag de pastoor of ik een foto mag maken en of hij misschien een stempel heeft. Irene en Hans zijn alweer naar buiten maar alle anderen krijgen nu een stempel in het paspoort en onze namen worden in het grote boek geschreven.  Ook onze woonplaats, leeftijd en beroep wordt vermeld. Wij nemen nog een foto met de pastoor erbij en gaan dan naar buiten om op het terras wat te drinken en te eten in de zon.

We kregen onderweg een tip om naar de haven te gaan van Baiona waar een replica van de boot ligt waar Columbus mee uit Amerika kwam. De boot kan niet bekeken worden op de tijd dat wij er zijn en we gaan niet wachten.

En we bewonderen deze mooie beelden.

We lopen de laatste kilometers naar Ramallosa en krijgen regelmatig wensen voor een Bon Camino te horen. Dat blijft leuk. We slaan nog even in de supermarkt wat in, iedereen koopt fruit maar niemand snapt hoe je dit moet wegen om een etiket te krijgen. Het nummer of de code die je in moet voeren kunnen wij niet vinden. Ik loop naar de kassa, misschien staat er daar ook een. Dat is niet het geval en de caissière loopt mee om aan te wijzen waar de weegschaal staat. Ze snapt niet dat wij dat niet kunnen. Blijkt dat het haar zelf ook niet lukt en dat er nog iemand bij moet zodat ze met zijn tweeën voor ons bonnetjes kunnen maken. Wanneer Irene en Elly bij de kassa ontdekken dat de kiloprijs voor hetzelfde product dat ze hebben niet klopt zijn we nog een tijdje bezig om dit duidelijk te maken in ons beste spaans. Eenmaal buiten begint het weer te regenen en zijn we Hans kwijt. Gelukkig hebben we mobiele telefoons. Hans kan veel sneller winkelen en was bij de ingang naar buiten gegaan. Daar waren ook kassa’s. We logeren bij Pazo Pias wat vroeger een klooster was. We zetten onze spullen op de kamers en gaan dan naar een barretje voor ons etappedrankje. Hans trakteert omdat hij vandaag 42 jaar geleden verkering kreeg met zijn vrouw. Gefeliciteerd allebei en dankjewel. We komen terecht bij een barretje van een Spaanse dame die Nederlands spreekt. Ze is met een Nederlander getrouwd. Is wel handig voor ons, kunnen we in onze eigen taal bestellen.

We kregen advies van de barvrouw waar we lekker zouden kunnen eten maar als we langs de zaak lopen is deze dicht. Er staat wel een potje met servetjes buiten en het telefoonnummer erop. Wanneer ik dat nummer bel wordt er niet opgenomen. We gaan ons opfrissen en om half 8 terug. Wanneer we weer terug zijn is het nog dicht en gaan we op zoek naar een ander restaurant. Helaas is het of dicht of te ver weg om naar toe te lopen. De Pizza hut is wel open maar daar willen we liever niet naar toe. Misschien naast het barretje waar we ’s middags waren? Wanneer we daar naar toe lopen is het restaurantje waar we eigenlijk naar toe wilden open en gaan we daar naar toe. Het heeft weer zo moeten zijn. Je kunt hier pas om 8 uur eten en vanaf half 9 ontbijten. Kunnen we morgen uitslapen. We proosten en zijn het er allemaal over eens dat het weer een mooie dag was.

Vooral langs zee met hoge golven gelopen

Camino Portugues

Maandag 11 april, van A Guarda naar Villadesuso, 20 km, buien en zon, 14 graden

Ik heb nog nooit een hele nacht doorgeslapen tijdens een camino maar vannacht is het gelukt. Ik werd wakker omdat iemand licht aangemaakt had en ik vroeg me af waarom. Nou, omdat het tijd was om op te staan. Dus dan begint het opstaanritueel en vandaag ook nog even met de föhn het laatste restje vocht uit gewassen kleding halen, beneden ontbijten en daarna weer op weg. De man die bij het ontbijt stond hield alles goed in de gaten, mondkapjes en dienblad neerzetten in plaats van vasthouden maar hij ging ook iets halen waar je om vroeg. We konden kiezen uit het ontbijtbuffet en de jus d’orange was versgeperst. Buikjes vol, spullen pakken en op weg. Constance ging bij een kerk een kaarsje aansteken en de anderen wachten op haar. Via een omweg liepen we de stad uit en kwamen we bij de zee.

Als je deze aanwijzing nog mist ben je waarschijnlijk niet goed wakker. We zien hier de eerste paal met afstand tot Santiago, dat is nieuw voor ons. Nog 161,060 km te gaan. Na vandaag zijn we op de helft, wat gaat het snel en wat hebben we al veel meegemaakt.

We zien een man en vrouw op het strand en ze komen met een krat en mand naar boven. We vragen wat ze in de krat hebben verzameld. Ons spaans is niet zo goed dat we het kunnen vertalen hoe het heet maar we begrijpen dat het wordt gebruikt als voedingsstof in de bodem om planten te laten groeien.  De vrouw is erg aardig net als alle Portugezen en Spanjaarden die we ontmoeten.

Inmiddels is het gaan regenen en hebben we capes of regenjassen aan. In vergelijking met een paar dagen geleden is de hoeveelheid weinig vandaag maar er komt nog meer wat we toen natuurlijk nog niet wisten.

In een kapelletje kunnen we een kaars opsteken en een stempel zetten. Naast de kapel lopen schapen met een paar lammetjes.

De schaapsherder is erbij en we spreken hem nog even. Hij vindt dat wij, Irene en ik goed spaans spreken terwijl wij vinden dat dat wel meevalt.

Wanneer we een klein stukje verder zijn kom ik erachter dat ik mijn paraplu in het kapelletje had laten liggen en dan loop ik toch maar even terug. De anderen gaan door op mijn aanraden, ik zie ze in de volgende plaats wel ergens waar we een broodje kunnen kopen. Dat werd een luxe lunch deze keer in plaats van een broodje kaas.

 

De hoge golven proberen we vast te leggen maar dat lukt niet zo goed. Je zou verwachten dat wij veel door de wind zouden lopen maar dat is niet zo.

We hadden al eerder kleine horreos gezien,  bijvoorbeeld als brievenbus maar dit is een grotere. Ze werden gebruikt voor graanopslag.

De volgende foto lijkt wel een schilderij, zo kleurrijk kan de zee en de lucht zijn. Wij vinden het allemaal heel fijn dat we vandaag hiervan kunnen genieten met elkaar.

We zijn om 3 uur al bij ons overnachtingsadres, verdelen de kamers, hangen de was die niet droog was buiten in de zon en gaan dan voor ons etappedrankje naar een barretje verderop. Eigenlijk wilden de dames Sangria drinken maar die is er niet. Ik vraag of ze tinto de Verano hebben en ja hoor die hebben ze. Niemand kent het maar ik zeg dat ze dat wel lekker gaan vinden en na een slokje geproefd te hebben gaf iedereen mij gelijk. Ze vinden het heerlijk, misschien wordt dat nu wel ons drankje in plaats van de port die we vanaf Porto steeds dronken. Terwijl we ervan genieten valt ineens de regen met bakken uit de lucht en dan realiseren we ons dat de was die bijna droog was buiten hangt…

Het is weer droog wanneer we teruglopen en daarna schijnt de zon volop en met de wind erbij boven op het terras is de was toch nog snel droog.

Voor het avondeten hoeven we zowat alleen maar de straat over te steken. Bij hotel/restaurant Glasgow hebben ze een pelgrimsmenu en dat willen we nu wel eens nemen. Het was lekker en ruim voldoende en als echte Nederlanders verbazen we ons over de prijs. Drie gangen, inclusief wijn, water en brood. We lachen veel en gaan voldaan naar ons hostel waar we even later een paar jonge dames helpen om het noodnummer van het hostel te bellen. Er komt water op de benedenverdieping van de douches die wij boven gebruiken. Ze zullen iemand sturen en dan zoeken wij ons bed op en gaan morgen weer verder.

We zijn in Spanje!

Camino Portugues

Zondag 10 april,  dag 5, van Caminha naar A Guarda, 7km, zon en wolken.

Ik had weinig geslapen vannacht, wel veel muziek geluisterd en sta kwart voor 7 op. In de keuken schil ik een mango en snijd deze in stukjes om mee te nemen naar de kamer. Het is inmiddels 7 uur, inpakken van tas en afplakken van voeten duurt even maar dan kun je weer verder lopen. We gaan vandaag naar Spanje maar eerst nog even ontbijten in Portugal.  We lopen weer naar het plein en vinden daar een bakker voor koffie en broodjes. Terug bij het hostel horen we dat Miguel al is geweest maar volgens de beheerder komt hij wel terug. Dat hopen wij ook, we wachten buiten en even later komt de Jeep. Hans mag achterin maar moet wel een tas voor zich houden zodat hij niet gezien wordt.

We stappen in het bootje en zijn korte tijd aan de overkant waar we op het strand afgezet worden.

We lopen naar de vlonders en volgen de route langs de kust naar het hotel. Vandaag staan er 7km op het programma zodat we een dagje een beetje uit kunnen rusten. Tenminste als je niet mee gaat naar de berg Monte de Santa Trega gaat. Op een stuk staan schilderingen op bomen

De golven van  zee zijn hoger dan ik eerder gezien heb, de kleuren zijn prachtig. Ook vandaag worden er weer veel bloemen g er fotografeert.

We zijn iets voor een uur bij het hotel en iedereen is tevreden met de kamer. We hebben twee 3-persoonskamers naast elkaar op de tweede verdieping. Gaan ons installeren en daarna eten we tortilla in een barretje. Na deze lekkere hap gaan 3 mensen met mij mee naar de top van de berg. De andere twee blijven beneden in A Guarda. Het is een prachtige route naar boven en we zien opgeknapte ruïnes van een nederzetting. Op de top is het helaas mistig waardoor we daar geen uitzicht hebben maar onderweg hebben we mooie uitzichten gezien. We hebben nu ook 7km gelopen, in totaal 14 vandaag.

Hier was een huisje.

Dit lijkt een oude kansel

Terug beneden gaan we voor een etappedrankje op een terras en ’s avonds eten we bij restaurant Porto Guardes. We kijken allemaal terug op een mooie dag.