28 augustus, 15 km, bewolkt en wat motregen 20 graden van Lires naar Muxia

En dan zit het er echt op. Na Finistere zijn we ook bij onze geplande eindbestemming Muxia aangekomen. 130 km verder, onze voeten hebben ons zover gebracht.

Met nog een berg te gaan, vertrokken we deze  ochtend. Zien we er tegenop? Ik merk dat we allemaal zoiets hebben……dat kunnen we. Het heeft geen zin om ertegen op te zien. De heuvels zijn altijd anders dan we denken. Met 130 km, misschien wel 200.000 stappen, in de benen, zal dit ons ook lukken.

Het is 200 meter stijgen in 8 km, dat is ongeveer 4% en heel wat anders dan de 10% die we hier en daar hadden. Iets meer dan vals plat zeg maar.

De Camino van vandaag gaat vooral door de bossen. Door de lichte regen ruikt het bijzonder lekker. Geuren van eucalyptus komen ons tegemoet. Veel pelgrims lopen dit deel van Muxia naar Finistere en we komen dan ook veel pelgrims tegemoet. Echt niet druk, meer gezellig om anderen te ontmoeten. De wegen zijn goed begaanbaar. Wel is het pad vol met boomwortels. Beter dan een flink aantal jaren geleden, toen we over deze stapstenen moesten.

Ongeveer op de helft van onze etappe is in het dorpje Morquintan een nieuwe bar. We boffen hiermee, precies op dit moment is de lichte motregen een flinke bui. Jacobus zorgt goed voor ons 😉

Daarna stijgen we verder tot 270 meter. Bijna op de top van Monte Lourido. Hier op deze hoogte komen we bij de windmolens.

De afdaling naar Praia Lourido valt mee. Als we de zee weer zien, zijn we enthousiast. We voelen dat het eindpunt van onze camino nadert.

Wauh, we hebben het gedaan. Onze Camino van Santiago naar Finistere en Muxia. Als afsluiting na een andere Camino, de eerste kennismaking met een camino of als afsluiting van een bijzonder moment. Voor ieder een mijlpaal, ervaren dat je het nog kunt, ervaren dat je zover bent dat je het kunt. Trots op onszelf, vol vertrouwen de toekomst in. Wetend….elke reis begint met een eerste stap. Dat etappe drankje is nu een proost op het leven, op alle stappen die we nog gaan zetten. We nemen dan ook graag onze “Muxiana” aan, het document dat de route van Finistere naar Muxia is bewandeld.

Muxia ligt helemaal omgeven door de zee. In de avond gaan we naar het kerkje, de 0,0 paal en het monument ter herinnering aan de olietanker die hier voor de kust is gestrand. Als je helemaal omhoog klimt kun je zien dat Muxia een kleurrijk stadje is en omgeven door de zee.

Wat hebben we een mooie Camino ervaren. Dank ook aan de lezers van dit blog. Zo kunnen jullie ook een beetje met onze camino meewandelen.

Nogmaals van harte gefeliciteerd voor Nynke, Johanna, Fredy, Elly, Alie, Eveline en Silvia. Alle stappen gezet.

Tot slot een gedichtje van Ricky Rieter

Vanaf hier zal ik terugkeren naar het gewone leven van alle dag, niet gewoon meer na al wat ik ervaren heb en als rijkdom opgeslagen in de weg, die ik zelf ben.

27 augustus, 15 km, zonnig van Finistere naar Lires

Op weg naar Muxia ga je van Finistere naar het noorden. Een nieuw avontuur.

Is het hier in Galicië ook wel eens vlak? Misschien zou je dat denken. Het is niet zo. Op bovenstaande kaart zie je ook dat er langs de kust heuvels zijn.

Eerst zien we de zee ten oosten van Finistere. De zon geeft een zilveren glans over het water. We lopen meteen wat hoger en prachtige uitzichten.

Tot onze verrassing komt er een hele donkere lucht aan. Het begint te waaien. Net zoals bij ons aan zee, kan het zomaar zijn dat de bui overwaait. Dat gebeurde ook. Maar er was een fantastische regenboog. Gaan we het goud zoeken? Nee we weten, het goud dragen we bij ons in het hart.

We volgen de paden naar het noorden, dan weer bospaden, dan plotseling met uitzicht op zee. Het is best een zware dag vinden we, met veel klimmen en dalen.

Volgens het boekje is er geen horeca onderweg. Dan is het toch een verrassing om ergens halverwege een leuk tentje te vinden, waar je voor “donativo” iets kunt krijgen. Hier ontmoeten we andere pelgrims. Op weg van Muxia naar Finistere of, net als wij, van Finistere naar Muxia. We voelen ons verwend met een beetje yoghurt, wat fruit of kopje koffie uit een jampot.

In het bos waren we aan het pauzeren en er komen 3 jonge dames uit Italië langs. Wat een complimenten gaven die aan Alie. Was erg leuk om te zien. Hoe doe je dat vroegen ze? Nou…..Alie zei, gewoon bezig blijven en sporten.

Vlak voor Lires besluiten we om af te dalen naar Playa de Lires. Wat is dat mooi! Wel een lastige afdaling met veel losse stenen en erg ongelijk. Zeer de moeite waard. Zeker omdat aan het eind van de daling een restaurant te vinden is.

Daar aangekomen hebben we genoten van het prachtige uitzicht. Een baai, jongelui met kitesurfen, gezinnen en vriendengroepen die samen op het terras zitten.

Langs het water gaan we naar Lires, daar overnachten we in albergue/hotelkamer van As Eiras.

We zijn heel benieuwd naar de laatste etappe van Lires naar Muxia. Dat zien we morgen weer.

26 augustus, eerst wat regen, later licht bewolkt 25 graden. Van Cee naar Finistere en zonsondergang, 15 km en 6(!) naar de vuurtoren

En dat is dan de eerste mijlpaal. We hebben Finistere bereikt. Bijna 100 km verder…..het einde van de wereld. Bijzonder trots zijn we als we de Finistaella hebben opgehaald.

We sliepen in Albergue Moreira aan de haven van Cee. Dan is het meteen een verrassing als je naar buiten kijkt. Een spiegelgladde zee, de zon is nog net niet op. We lopen naar het centrum voor het ontbijt en gaan daarna op pad. We hebben er zin, zijn opnieuw voldoende uitgerust voor de volgende etappe.

Algauw klimmen we wat hoger. Via Corbucion heb je uitzicht over de zee. We klimmen verder en bij Alto San Roque zie je heel in de verte een kleine witte stip. Finistere….we komen eraan.

De verrassing is het strandje van Praia de Estorde. Met palmbomen en, dit is echt een verrassing, dolfijnen (?) die net voor de kust aan het spelen zijn. Als je geluk hebt zie je ze boven de golven komen. We hebben er dan 6 km opzitten. Zo een mooie plek kunnen we niet overslaan.

Als je naar Finistere loopt blijf je niet aan zee lopen. Dat kan niet, want je moet steeds rots partijen oversteken. Je raadt het al dat is steeds opnieuw klimmen en dalen. Steeds weer kom je bij de mooiste strandjes, bijna verstopt voor alle pelgrims. Als je even moeite doet kun je ze wel vinden. Over de rotsen lopen we over bospaden en zien dan Finistere liggen. Alie wijst het aan

Een bijzondere ervaring is ook het allerlaatste stuk over het strand. Met de voeten door het water. De indrukken van alle km naar Finistere worden nog eens verwerkt. Niet gedacht dat ik het zou kunnen. Kan ik het wel? Of kan ik het nog? Ben ik in staat het vol te houden, zonder me uit te putten?

Dit gaan we vieren. Samen sluiten we deze Camino naar Finistere af met ons etappe drankje.

De stempelkaart mee naar de VVV. We krijgen de Finistaella. Dik verdiend dames. Van harte gefeliciteerd. Ieder op zijn eigen manier, in eigen tempo en toch samen hebben we dit voor elkaar.

Na deze intensieve dag gaan we in de avond naar de vuurtoren om de zonsondergang te zien. We hadden de hele dag zon, dus dat zou moeten lukken………Tja, er kwamen wolken voor de zon en zo kregen we niet wat we hadden gehoopt. Wel met tapas erbij. Wij hadden een heel gezellige avond. Natuurlijk gaan we ook naar de 0,0 km paal. Die hoort erbij……

En dan morgen vertrekken we naar Muxia.

25 augustus, 17 km van O Logoso naar Cee, eerst motregen later zonnig 23 graden

De daling naar Cee staat in het boekje met een uitroepteken. Dat betekent steil naar beneden, 250 meter dalen in 3 km en dat over een pad met losse steentjes. Dat kunnen wij!!!

Een daling naar Cee betekent ook….de zee zien.

Vanmorgen begon de dag met wat motregen. Of was het laaghangende bewolking? Dan toch maar de regenkleding tevoorschijn toveren. Die zat inmiddels niet meer in de dagrugzak. Gelukkig was Correos nog niet langs geweest om de bagage op te halen. Bij de grens van Dumbria staan deze reuze schoenen. Wie de schoen past, trekke hem aan 😉

Vlak daarna is het echt zover. We gaan kiezen. De route naar Finistere of Muxia? Wij weten het wel. We gaan naar Finistere….

De route borden zijn duidelijk. Vergissen is bijna niet mogelijk. Bij het informatie centrum krijg je aanvullende informatie. Je volgt of de weg naar het zuidwesten of naar het noordwesten. Op de kaart goed te zien.

Er volgt een weg door een natuurgebied. Een glooiende weg met hier en daar wat bomen. Heel even verschijnt een regenboog. Net niet fel en lang genoeg om het goed op de foto te zetten. Door de nevel zien we ook veel spinnenwebben met druppels. We kijken onze ogen uit.

Het is ook de dag van de kapelletjes. Bij Ermita das Nieves hebben we even pauze. Ik zing het lied van “Pilgrim”. Een mooi moment. Een ander kerkje, San Pedro was open. Even een klein stukje van de route. Het kerkje is open, er is muziek en we steken een kaarsje aan voor onze dierbaren.

Ook al lijkt het alleen te dalen, we hebben ook steeds opnieuw stijgingen.

Dan zien we voor het eerst in de verte de zee. Als we heel goed kijken zien we zelfs Finistere liggen. Hebben we dan bijna het einde van de wereld bereikt? Er komt steeds meer blauwe lucht bij en de vergezichten rijgen zich aaneen.

Na de lange en felle daling komen we dan echt in Cee aan. Op weg naar albergue Moreira hebben we alvast ons etappe drankje.

Even toerist zijn? De watervallen van Cee zijn bijzonder mooi. Een taxi brengt ons ernaar toe. In 10 minuten ben je er, en zie je een wondertje van de natuur.

24 augustus, 17 km van Maronas naar O Logoso, bewolkt, 23 graden

Wat een groot verschil met gisteren. Onze Camino planning aangepast en vanaf Maronas de taxi gepakt naar ons overnachtingsadres Monte Aro. Vandaag weer terug met de taxi naar Maronas. Dat was een idee van Johanna en Nienke…..we willen wel de hele route lopen. Dat kan! Dat betekent dat we niet vanaf Monte Aro vertrekken, maar vanaf Maronas.

Die stijging volgens het hoogteprofiel is naar Monte Aro. We zijn reuze blij dat we die niet gisteren hebben gedaan. Nu in de koelte van de ochtend is het heel goed te doen. De temperatuur is maar liefst 15 graden lager. Het is een bijzonder mooie route over boerenweggetjes. Het land via kleine heggetjes verdeeld in kleine postzegels. Zo lijkt het als je er vanboven op kijkt.

Het lijkt even dat de stijging nog verder gaat. Na de grote stijging dalen we af in de richting van Embalse da Fervenza. Daar in de verte zien we het liggen.

Dat immense landschap naar Olveiroa is vooral dalen met af en toe een pukkeltje. Dat zie je niet, het lijkt of we aan de horizon staan.

Olveiroa is vooral een verblijfplaats voor de pelgrims. Er is een algemene herberg, wat bars en prive herbergen. We zien mozaïek met een pelgrim, grote horreo ’s en muurschilderingen. Johanna wil er wel bij….

Deze dag is het erg rustig. De etappe voor de meeste pelgrims is van Negreira naar Olveiroa van meer dan 30 km. We zitten ertussenin, en kunnen in alle rust van deze schitterende Camino genieten. Na Olveiroa beginnen we aan de klim naar Logoso. Langs de windmolens en diep beneden ons de rivier. We horen kleine watervallen, verder alleen een enkele vogel. Zouden hier en ok dieren leven vragen we ons af?

We lopen vandaag vooral ons eigen tempo. Wat leuk dat we elkaar bij onze herberg weer treffen. We worden er hartelijk ontvangen. Mieke de Hollanda? Ja die kennen ze wel…..😉Dit etappe drankje is weer verdiend.

23 augustus, 12,5 km, 25-35 graden van A Pena Alta naar Casa Pepe, Maronas

Spreuk van de dag:’Ik ben krachtig en prachtig. Wat ik graag wil, zal me lukken.’

En toch is dat wel een dingetje. Het plan was om door te lopen naar Monte Aro. Door het boekje van John Brierley was ik ervan uitgegaan dat het 15 km totaal zou zijn. Tot aan Casa Pepe was het al 12,5 km en er komen er nog 6,5 km bij. Bij Monte de Aro staat onze bagage. Deze groep had dat wel gekund denk ik. Maar. …….. intussen was het al 32 graden. Wat nu? Willen we het graag en kunnen we het dan? Na rijp beraad komen we tot de conclusie dat het niet verantwoord is. We stoppen en gaan met de taxi naar Monte Aro. Morgen zakt de temperatuur naar 25 graden en we gaan terug om het deel van Casa Pepe naar Monte Aro alsnog te doen. Dat komt dan op 17 km uit…….

En dan nog. Het lijkt volgens het boekje vlak. Zie onderstaand kaartje van Piaxe naar Maronas.

En wat komt eruit????

Deze morgen zagen we de zon boven de horizon komen. Wat een mooi moment van de dag. Laat de dag maar komen…..we wensen elkaar buen camino en gaan op pad.

Een wonderschone etappe. Met het mooie strijklicht van de ochtend wordt het zelfs nog mooier.

Wat kunnen we blij worden van onverwachte versnapering langs de weg. Een bakje bosbessen voor “donativo” Heerlijk.

Intussen gaan de km’s door de hitte doortellen. Ik had net gezien dat het naar Casa Pepe dan nog 4 km is. Dat gaat wel lukken, het tempo is er bij mij wel uit. Het stijgt en daalt en daalt en stijgt weer. Weliswaar niet veel meters, we voelen het wel.

Bij Casa Pepe rusten we wat uit en Flora en Pepe helpen ons aan een taxi om naar Monte Aro te gaan. Ook dat hoort bij Camino…….niet vasthouden aan plannen, maar denken wat kan wel. Trots op deze toppers, dat zij dat kunnen. Lief voor jezelf zijn, is altijd een optie en dan kan de keuze anders uitvallen…..

Wij proosten op deze mooie dag.

22 augustus, 10 km, zonnig en zeer heet 38 graden van Negreira naar A Pena

We staan voor de uitdaging, hoe doen we dat met die hitte? We weten het wel. Ook al is de afstand 10 km, zo vroeg mogelijk vertrekken, dan is het nog te doen. Zo ging het lopen na zonsopkomst en zorgen dat we er voor de middag zijn. En er hadden mazzel. Vrijwel helemaal in de schaduw van de bomen.

We ontbijten in de herberg, daar waar 4 wandelaars hun appartement hadden. Met een ruime keuken. De meeste pelgrims gaan nog vroeger op pad. We wachten tot het licht wordt. Als we vertrekken hangt er een laagje mist voor de berg. Onder de stenen arcaden verlaten we Negreira. Daar vinden we ook een monument voor de emigrant. Een zoon die zijn vader probeert tegen te houden. Een moeder die droevig achter blijft.

In het boekje van John Brierley staat vanaf Negreira een alternatief beschreven. Dit is de groene route op de kaart. Kies na Negreira de route langs de rivier Barcala en ga dan de steile weg naar Negreira. Daar voelen we wel voor.

Langs deze rivier is het prachtig! Met watervallen en de spiegeling van de bomen in het water. En dat in de ochtend koelte. Als we vertrekken is het 18 graden. De zon staat nog laag. Hier en daar zien we flarden van mist

Als we het bos uitkomen gaat de klim naar Zas beginnen. Dat is nog maar het begin van de klim. We klimmen daarna 7 km. Dan weer vals plat, dan weer pittige klimmetjes van wel 10%. Het begint alweer te wennen. Zonder buiten adem te komen, gaan we voetje voor voetje omhoog.

Als we even rond kunnen kijken, zijn er mooie vergezichten.

Morgen is de verwachting dat het nog steeds heet wordt en we hebben 15 km voor de boeg. We gaan de uitdaging aan….

21 augustus, 12 km van Ventosa naar Negreira, 19-30 graden, zon

Het verhaal van de wandelstokken….. Vanmorgen na het ontbijt ging Johanna even bellen en liep vast vooruit. Wij gaan net iets later en we zien nog wandelstokken staan. Die zijn vast van Johanna denken we, en we nemen ze mee. Na een km of 2 zien we Johanna met haar wandelstokken. Je raadt het al wij hebben die van een ander meegenomen🤔. Wat nu? Ik hou een auto aan en vraag of de chauffeur langs Casa de Boi zou willen rijden. Dat doet hij. We weten niet of ze gebracht worden. We hopen dat de wandelstokken op tijd terug waren bij de eigenaar……….

Casa de Boi is een zeer mooie nieuwe herberg met ook nog eens een uitstekend restaurant. We kregen er een pelgrimsmenu en wat is heerlijker dan in de avond buiten eten?

Vandaag is een hete dag en daarom kozen we ervoor om 7 uur te ontbijten. Hier in Galicië is het om 7.45 uur pas licht. We vertrokken dan ook net na zonsopgang. De eerste heuvel krijgen we te wandelen, de Alto Mar de Ovelas op 285 meter.

Voor onze albergue zien we deze mooie muurschilderingen. Van Santiago naar Finistere.

De kleine daling naar het laagste punt, de rio Dos Pases, ging als vanzelf. Over het asfalt in de nog wat koelere ochtend. Daarna is het 2 km met een stijging van 10 %. Ondanks de forse stijging een genot om op deze maandag morgen door zo een mooie natuur te lopen.

Vlak na de stijging is een bar Pancho, bij Trasmonte. Daar konden we broodjes voor de lunch kopen. De daling naar Rio Tambre gaat heel gemakkelijk. Het hoogtepunt van de dag is de Ponte Maceira, een oude brug uit de Middeleeuwen. Vlak voor de brug is een paadje, zodat je ook onder de bogen kunt lopen.

Dan is het nog ongeveer 4 km naar Negreira. Opnieuw een stijging, maar dat is veel minder steil en ook korter. Direct na Chancela nemen we een afslag naar albergue San Jose. Dan passeer je hotel Milan met een groot terras. Tijd voor ons etappe drankje met een bakje rijst en wat chips. We worden verwend.

Deze keer hebben we 2 appartementen. 1 bij de herberg en 1 wat verder weg. Maar geen nood…….we worden met de bagage gebracht. Alweer een Camino kadootje.

20 augustus, 10 km van Santiago naar Ventosa, eerst bewolkt, later zon 26 graden

Heel lang naar uitgekeken en eindelijk is het zo ver. De eerste wandeldag zit erop. Natuurlijk gingen we eerst naar de kathedraal, de pelgrimsmis hoort er bij. We hopen dat de Botafumeiro door de kerk slingert. Dat was niet zo. Er was wel een wierookvaatje en we hebben de pelgrims zegen ontvangen. De sfeer werd vooral gemaakt door de zang van een tenor.

Na de mis gaan we op pad. Maar eerst een foto met de kathedraal op de achtergrond. Inmiddels schijnt de zon en dan is de beste plek voor een foto bij de trappen. Het is erg druk op het plein. We hebben echt zin om te vertrekken, de natuur in.

Richting Finistere ben je zo de stad uit. We dalen eerst naar Rio Sarela en dan krijgen we de eerste klim. Volgens de route paal 89,586 km naar Finistere.

Na de klim kijken we terug waar we vandaan komen. De kathedraal is nog net te zien. De torens zijn nog maar kleine puntjes.

We wandelen door de eucalyptus bossen. In de schaduw is het heerlijk, daarbij komen de eucalyptus geuren je tegemoet. We dalen en stijgen. Geen enkele meter is vlak. Uit de bossen heb je steeds wisselende vergezichten over de dorpjes

We overnachten bij een nieuwe uitstekende herberg Casa de Boi in Ventosa. De bedden zijn gedekt, er liggen handdoeken en we kunnen ons eerste etappe drankje nuttigen in de schaduw. Wat willen we nog meer?