12 april, op weg naar Salamanca

Het gaat beginnen…..onze Camino van meer dan 450 km van Salamanca naar Santiago. Op 7 mei hopen we in Santiago aan te komen.

Zilverroute

De 1000 km lange Via de la Plata of Zilverroute die vanuit Sevilla naar Santiago de Compostella loopt is veruit de langste route van de St Jacobsroutes in Spanje. De Via de la Plata vormde in de middeleeuwen de belangrijkste weg naar Santiago vanuit het uiterste zuiden. Na Salamanca trekt u verder over de Meseta, Spanje’s hoogvlakte met eindeloze gele graanvelden en weggetjes van rode aarde, naar het noorden. Via Zamora met zijn vele Romaanse kerken en gebouwen gaat onze tocht verder naar het groene cultuurlandschap rond de Rio Terra met zijn vele valleien, eikenbossen en kanalen. Dit is het terrein van de schuwe Iberische wolf. Na het prachtige stadje Puebla de Sanabria betreden we dan eindelijk Galicië. De Via de la Plata loopt nu verder door het met eiken en kastanjebossen bedekte laaggebergte. Nadat u A Gudina gepasseerd bent, wordt de begroeiing opnieuw schaarser en heeft u prachtige vergezichten op de groene heuvels van Galicië. Eenmaal in Ourense aangekomen wachten u nog de laatste 100 km naar Santiago. Dit laatste stuk is wellicht de mooiste eindetape van alle Caminos. Het pad voert U door een zeer gevarieerd landschap van groene bergen, kastanjebossen en diepe valleien naar Santiago de Compostella uw eindbestemming. Deze lange tocht, van de droge vlaktes van Andalusië naar de groene bergbossen van Galicië, zal nog lang in uw geheugen naspelen met mooie herinneringen aan prachtige landschappen en onvergetelijke steden.

We gaan op pad met Elly, Frans, Betsy, Anja en Suzanne.

Ik wens jullie veel succes, geniet van elke stap.

Ik wens je toe
dat je ja kunt zeggen
tegen je omwegen
of ze nu vlak zijn
bergop of bergaf
rechtuit of vol bochten

Omwegen horen
bij je pelgrimstocht
bij je geschiedenis
bij je leven

Omwegen
zijn het zout
van je pelgrimsweg
en van het leven

Na aankomst in ons hotel gaan we nog even naar Plaza Mayor, ons eerste etappe drankje hebben we verdiend. Morgen gaan we op pad.

————————

13 april, 21 km van Salamanca naar Calzada de Valcunciel, licht bewolkt, 10 graden

Wat een bijzondere dag. Zomaar op een dag in april verder gaan op de Via de la Plata, vanaf Salamanca. Daar waar ik gebleven was in november 2021. 15 km volgens het boekje. Wij gaan eerst in de kathedraal een stempel halen en voor een van de wandelaars wandelstokken kopen. Zo komen we toch op 21 km uit.

Deze morgen was het maar 3 graden. Ik had de keuze gemaakt geen jas mee te nemen…..omdat de weersvoorspelling warm weer is. Ik doe het ermee, een extra laagje en dan is het ook warm genoeg. Zo gingen we via Plaza Mayor naar de kathedraal. Met een strak blauwe lucht ziet het er bijzonder mooi uit.

Dan de eerste stempel van de kathedraal en we gaan echt op pad.

Het duurt even voor we de stad uit zijn. Daarna volgen we geruime tijd de N630 en gaan ook onder de snelweg door, de A62. De drukte valt mee. We zien geen pelgrims onderweg. We lopen tot Aldeaseca de Armuna. Volgens de route zou er een bar moeten zijn. Ik vraag het en een aardige Spaanse mevrouw loopt zelfs met ons mee om ons een bar aan te wijzen die open is.

De gewassen zijn ingezaaid. Koolzaad bloeit weelderig. De wijdsheid is groot, je kunt hier 360 graden om je heen kijken. Bijna geen bomen, prachtige wolken luchten, alsof we in Nederland door de polder wandelen in plaats van hier in Spanje. Ook passeren we Castellanos de Villiquera. Hier zijn muurschildering gemaakt. Graffiti of kunst? Wij vinden het “kunstig gemaakt”. En zo gaan we naar Calzada de Valdunciel.

Rond 15.30 uur komen we bij de herberg aan. La Casa de Molinero. We treffen er andere pelgrims. Een Spanjaard vertelt ons dat we nu kunnen gaan eten. Vanavond is het restaurant dicht. Ok, doen we. Even zoeken naar crt de Zamora, 10 minuten van de herberg. Blijkt dat van dezelfde eigenaar te zijn. Meson Fuentebuena. Wat een heerlijk pelgrimsmenu voor €12. Voor mij witte bonen soep en merluza. Onze eerste dag zit erop!

14 april, 21 km, koel, licht bewolkt 12 graden

Een saaie route langs de snelweg vandaag? Helemaal niet! Voortdurend glooiend en we hebben bijna geen erg in de weg. We lopen op een pad een beetje onder de weg en hebben aan onze linkerzijde steeds mooie uitzichten

En hieronder zie je de hoogteverschillen. Tussen 800 en 900 meter voortdurend stijgen en dalen

Vandaag is er helemaal geen dorpje onderweg. Geen voorzieningen, bijna geen plekje om uit de wind te zitten. Vlak na Calzada de Valcunciel zien we rechts boven ons een “natuur kunstwerk”. Een opvliegende eend, een roofvogel, tarwe aren. We zien steeds meer details.

We komen bij een viaduct. Er staan 2 richtingen; water of geen water. Natuurlijk proberen we met water. Dat gaat niet lukken, we worden door een moeras tegen gehouden

We zien van heel dichtbij de rode wauw (foto van internet), horen en zien de veldleeuwerik, veel gallen (geen idee wat het is) ,zwarte rupsen (weet een lezer het) en een nest van wol.

Ook zien we een gezin met 2 jonge kinderen van 5 en 8 op de fiets en een schaapskudde met herder en honden.

Intussen verandert het landschap. Iets meer bomen, meer hoogteverschillen. We vinden het prachtig. Iedere 7 km hebben we even pauze, zoveel mogelijk uit de wind.

We zijn rond 14.30 uur in El Cubo de la Tierra del Vino. Eerst gaan we voor het etappe drankje en daarna naar onze herberg. We hebben er een 5 persoonskamer en ze maken voor ons het pelgrimsmenu. Om 20.00 uur. Kennelijk hier een normale tijd…..

Dagelijks regel ik voor mezelf, Frans en Betsy bagagevervoer. Hier is dat niet geregeld door bv Correos. Deze 2 dagen heb ik dat via een taxi geregeld. Frans had de eerste dag een spijkerbroek achter gelaten om een andere pelgrim er een plezier mee te doen. De eerste dag komt die met de bagage mee. De 2e dag schrijft Frans er “gratis”op…..tot onze verrassing komt de tas met de broek weer mee met de taxi….Haha🤔

15 april, 22 km van El Cubo de la Tierra del Vino naar El Perdigon, zonnig 8-25 graden

De hospitalero van albergue Torre de Sabre had het al gezegd. De etappe naar Zamora is de mooiste in deze omgeving. Van 850 naar 900 meter stijgen in 10 km is echt niet veel. Het levert wel hele mooie vergezichten op.

Gisteren hadden we om 20.00 uur ons menu. En dat was de 1e ronde….de 2e ronde voor de Spanjaarden was pas om 21.00 uur. Wij vinden 20.00 uur al laat. Voor het eten doen we een spelletje en proeven een wijn van 2/ jaar oud. Ik moet zeggen….nog nooit zo een lekkere wijn geproeft.

Na het ontbijt gaan we om 9 uur op pad. Het is nog heerlijk fris en de km’s glijden zomaar onder onze voeten weg.

Op weg naar Vilanueva de Campean. De kou van de vorige dagen is weg. Er is geen wind en door de zon warmt het lekker op. Hier zien we de druivenranken. Er zit nog geen blad aan. Voor de druiven is het nog wintertijd. We zien ook kurkeiken en veel velden vol met koolzaad.

De uitzichten met die blauwe lucht zijn verrassend mooi. We zijn er stil van.

In het dorpje Vilanueva de Campean is een bar open. Daar zien we zwaluwen af en aan vliegen, een ooievaar op een nest. Intussen is het voor ons tijd voor zumo de naranja (vers sinaasappelsap) en /of een broodje.

Om naar El Perdigon te gaan moeten we wat van de route afwijken. Eerst een heuveltje over, wat toch echt op een stevige klim lijkt. Dan zien we El Perdigon in de verte liggen.

Als we daar aankomen zien we de hotel eigenaar op ons wachten. De plaatselijke bar en het hotel zijn kennelijk van dezelfde eigenaar. Tijd voor het etappe drankje……

16 april, 13 km zonnig, 25 graden.

Vandaag gaan we van El Perdigon naar Zamora. Niet ver, zodat we wat tijd hebben om in Zamora rond te kijken en ook omdat de overnachtingen hier soms heel ver van elkaar liggen. De meeste pelgrim komen van Vilanueva de Campean en gaan rechtstreeks naar Zamora. Meer dan 30 km, te ver voor ons. De route is vrij vlak vandaag. Vooral licht dalend.

Hostal El Perdigon is een luxe Hostal. We hebben allemaal een 2 persoonskamer. Veel ruimte om in de tuin te zitten en vanmorgen een uitgebreid ontbijt, met zelfs taart toe. Daarna gaan we op pad.

Bij El Perdigon zijn veel bodega’s, bewaarplaatsen voor de wijn. Daarna lopen we de velden in. Het is wederom een prachtige dag. De zon schijnt volop, het is in de ochtend 8 graden. De route is gemarkeerd met grote palen waar een staf en kalebassen opzitten.

Na 1 uur nemen we pauze. We moeten goed smeren, zeker nu we in onze t-shirts en korte broek lopen. Op die grote palen, staan ook teksten en tekens. Voor mij voelt het als, verbinding met alle pelgrims.

In de verte zien we Zamora liggen. De kathedraal torent er hoog boven uit. Zamora ligt aan de rivier de Duero. Op de kaart zien we dat Zamora niet ver van de grens met Portugal ligt.

Deze keer gaan we op zoek naar de algemene herberg. Hier kunnen 32 mensen in, we kunnen niet reserveren. Eerst gaan we voor het etappe drankje. Daarna gaan we in de rij. De rugzakken op volgorde van binnenkomst. Gelukkig, we hebben plek. Er zijn 6 kamers, we hopen dat we bij elkaar liggen. Het gaat op volgorde van binnenkomst, je hebt niets te kiezen……De bagage is bij een cafe afgeleverd. Na overleg met de taxichauffeur weet ik welk cafe.

Na het inchecken gaan we de kathedraal bezoeken. Een mooi stadje, zeker de moeite waard er een dagje te blijven.

17 april, 21 km, zonnig 8-25 graden van Zamora naar Montamarta

Bagage verdwenen…..?

Bij een algemene herberg wordt geen bagage opgehaald. We gaan dan ook in het centrum ontbijten en hebben met een taxi afgesproken dat hij de bagage om 8.30 uur op komt halen en dan naar Montamarta te brengen. Het is altijd een kwestie van vertrouwen om bagage zomaar mee te geven…..Wat gebeurt er? We komen aan bij Casa Molina in Montemarta en onze bagage is er niet.🤔. We gaan bellen en krijgen de chauffeur eerst niet te pakken. De centrale gebeld en die hebben de chauffeur te pakken gekregen. Blijkt de bagage bij de algemene herberg te staan. Tja…..nog 2 km er bij en we hebben net een biertje op. Dat gaat niet lukken. Toevallig komt er een chauffeur een pakketje in de bar brengen, ik spreek hem aan en ja, hij wil dat wel doen. Hehe ons bagage avontuur is weer goed afgelopen.

De route van vandaag….mij doet het echt aan de meseta denken. Licht glooiend, geen bomen te zien, dus ook geen schaduw. Over onverharde kiezelpaden omringd door gewassen en de gele koolzaadvelden. Het lijkt langs de snelweg, dat is niet zo. Die ligt ver genoeg weg om in alle stilte deze mooie etappe te bewandelen. De temperatuur is door de wind heerlijk. Wat wil je nog meer met zo een strak blauwe lucht?

Op bovenstaande kaart is het de grijze lijn die naar het noorden gaat. De andere gaat direct naar het westen en komt Portugal binnen. De Camino Zamorano Portugues. Let op bij deze splitsing de Via de la Plata blijven volgen.

Eerst hebben we een smal pad direct langs de weg. Later brede paden, oneindig ver. We weten allemaal al, het gaat over “de ene voet voor de andere voet” en niet over hoe het verder zal gaan. We hebben dan ook als motto gekozen…”we zien wel”. Het mooie is dat we nu ook de weg naar binnen gaan. Wat doet het met je als je weinig afleiding door de natuur hebt, kun je dat ook aan? Inmiddels hebben we er 100 km opzitten en we beginnen te geloven dat we het kunnen.

Zo gaat het km’s lang. Bij een spoorweg viaduct vinden we een beetje schaduw. De zon is echt te fel om er in te gaan zitten. Het doet me aan het Ierse pelgrimsgebed denken. “Geef me wat schaduw bij zon” Precies op het moment dat we wilden pauzeren vonden we dit kleine schaduw plekje

Dan is het nog 4 km naar Montamarta. We worden zeer hartelijk ontvangen in Casa Rural Molino. Erg hulpvaardig om de rugzakken te traceren en ook onze was wordt gedaan. De bar voor ons etappe drankje is tegenover ons verblijf. We voelen ons verwend.

18 april, 23 km, 4-25 graden, zonnig, van Montamarta naar Granja de la Moreruela

Deze dag kent afwisseling. Een dorpje, een kasteel ruïne. Mooie uitzichten en dat terwijl we dicht bij de snelweg, de A66 lopen.

We lopen Montemarta uit via de kerk en gaan direct omhoog naar een kloosterkerk, dit is Ermita del Castillo. De Via de la Plata ligt dicht langs de snelwegen. Het stoort ook vandaag niet. We hebben uitzicht over het meer, we hebben weer prachtig weer en onze voeten en benen doen het nog steeds goed.

We komen ook langs de burgruine Castrotorafe. Er staan alleen nog kleine stukjes muur van. Wel indrukwekkend!

Informatie over Castrotorafe: Gelegen in de noordwestelijke hoek van de stad, bestaat het uit een deel van de omheining uit de 12e en 13e eeuw, het hoofdgedeelte uit de late 13e en vroege 14e eeuw en een artilleriebarrière die aan het einde van de 15e eeuw werd opgericht.

Het complex had een slotgracht, waarvan nu nog restanten zijn, en lag op een kleine verhoging.

Na 16 km komen we in Riego del Camino. Volgens mijn app van de Via de la Plata kunnen we er een bar vinden. Van een Spanjaard die we dagelijks tegenkomen horen we dat ze er broodjes hebben. Dat komt goed uit, gisteren was er in het winkeltje geen brood meer te krijgen. Tegelijkertijd met ons zijn er zo ongeveer 20 pelgrims onderweg, zoals Peter uit België, Thomas uit Duitsland, Spanjaarden, dames uit Hongkong en die zien we meestal weer aan het einde van de dag. De  meesten vertrekken eerder dan wij. Wij gaan 8.30-9.00 uur de deur uit.

De laatste km’s gaan door een vrij kaal landschap, licht stijgend en dalend. We overnachten bij Casa Rural Donde Victor Luna, met een grote tuin, veel zitruimte binnen. Tegenover de kerk. We voelen ons heel welkom.

Voor het etappe drankje gaan we naar de bar bij de algemene herberg.

19 april, 26 km, zonnig, 4-25 graden, van Granja de Moreruela naar Tabara

Vandaag hadden we een stuk dat me helemaal aan de Primitivo deed denken. Zo wonderschoon en klimmen en klauteren over een smal bergpad.

Vanaf Granja de Moreruela heb je 2 mogelijkheden. Of je kiest voor de Sanabres richting Ourense of je kiest voor het vervolg van de Via de la Plata. Heel goed opletten. Voor de kerk ga je naar links, vlak daarna is er de splitsing. Op de kaart volg je niet de weg naar het noorden, maar kies je de westelijke lijn op de kaart.

Het is een ander landschap als we naar de richting van Rio Esla lopen. Veel meer bomen, we zien veel kurkeiken. De afdaling naar de Rio Esla is spectaculair. Met losse stenen is het ook goed oppassen om niet te vallen. Handig is dan om zigzag naar beneden te gaan.

Dan komen we bij de brug van Rio Esla uit. De grote bogen van de brug vangen de zon. Na de brug staan we voor de keuze. Gaan we over het smalle pad of over de weg? “We hebben het nog nooit gedaan, dus ik denk k dat ik het kan”. Zo spreken we elkaar moed in. Het zal toch wel te doen zijn….? Anders zou er wel een waarschuwing zijn. We gaan dan ook over het bergpad.

Direct begint de klim. Grote stenen, diepe stappen. Uitzicht over de Rio Esla. Dit zijn de paden, die ik zo graag bewandel. Wat mooi dat we dit samen kunnen doen.

Daarna wordt het landschap weer meer open. Met vennetjes, gewassen die uit de grond schieten, bloeiende brem. Bijna teveel om te noemen.

In Faramontanos de Tabara hebben we pauze. Gelukkig vinden we een bar die open is. We zijn wel toe aan wat te eten. Komen we daar aan, zegt de mevrouw achter de bar…..alles is op. Ik vraag om tortilla français, gaat ze zomaar eitjes voor ons bakken. Wat tomaatjes erbij, en toch nog vers stokbrood en we kunnen er weer tegenaan.

We hebben er dan al 19 km opzitten. De officiële route is dan nog 8. Dat zou wel heel veel zijn. We kiezen uiteindelijk voor de weg. Even geen pad met allemaal keien. Over de weg is het nog 6 km. Ja…..deze laatste loodjes wegen zwaar. We moeten ook nog een spoorweg viaduct oversteken en dat is best gevaarlijk. Geen andere mogelijkheid. We zijn blij dat we er zijn. Deze zeer mooie bijzondere dag zit er ook weer op.

20 april, 22,4 km, zonnig 8 – 25 graden van Tabara naar Santa Maria de Tera

Geen plaats in de herberg?

“Er is altijd wel plek” was me verzekerd, toen ik belde naar de algemene herberg van Santa Maria de Tera. Onderweg had ik al wel gedacht, zou dat zo zijn? We zijn op dit moment met ongeveer 20 pelgrims onderweg en ja….in Santa Maria de Tera is maar 1 herberg. Je raadt het al…..vol. Wat nu? Ik bel naar ons volgende adres en daar blijkt ook vandaag plaats te zijn.

De etappe van vandaag is opnieuw mooi. Licht glooiend, zoals je op dit overzicht kunt zien. Vandaag vooral naar het noorden.

We zijn al om 7.45 uur de deur uit. De zon is net op, het licht over de graan velden is nog warm. Ieder gaat deze morgen op zijn eigen tempo vooruit. De meeste pelgrims vertrekken ook vroeg en hebben nauwelijks pauze. Later blijken die wel een plaats in de herberg te hebben.

Onderweg komt er een splitsing. Via Villanueva de las Peras of via Bercianos de Valverde. De route wijst naar Villanueva als officiële route. Volgens de app Via de la Plata was de andere de officiële route, maar omdat er in Villanueva horeca is gaan we toch langs die kant. Er zijn hier enorme branden geweest. Over grote afstand verbrande bomen op de heuvels. Als er onder dan volop lupines bloeien, realiseren we ons hoe krachtig de natuur is. In de sloten horen we de eerste kikkers, de sloten zijn hier en daar helemaal bedekt met witte bloemen. Er is nog steeds genoeg te zien. Zo gaat dat als je stap voor stap gaat.

Als we in Santa Maria de Tera aankomen, gaan we eerst naar de algemene herberg. Daar is onze bagage afgeleverd. In het cafe gaan we een oplossing zoeken voor onze slaapplek en daarna een taxi bellen om naar de volgende plaats te gaan. Daar vinden we een ruimte met 6 losse bedden. Gelukkig zijn er dekens …….

Morgen gaan we terug met de taxi en gaan wandelen van Santa Maria de Tera naar Olleron.

21 april, 15 km, bewolkt, 20 graden van Santa Maria de Tera naar Olleros de Tera

In herberg La Trucha overnachten we 2 keer. Dit omdat de herberg van Santa Marta de Tera vol was en we een oplossing vonden bij deze herberg. Het is er koud en donker, in de avond werd de koffie voor het ontbijt van de volgende dag klaar gezet. We hadden allemaal een 1 persoonsbed met veren…… Het menu was voortreffelijk! De eigenaar van de herberg is kok. Dat komt goed uit. Omdat het zo koud is gaan we buiten ontbijten, daar schijnt de zon en is het net zo fris als binnen. De in de magnetron opgewarmde thee en koffie nemen we mee naar buiten.

De taxi kwam om 9.30 uur en zo waren we rond 10 uur terug in Santa Marta de Tera. We werden verrast. De taxichauffeur zei dat de mevrouw van de rondleiding in de kerk er was en zij wilde voor ons wel even open blijven. Een heel sfeervolle kerk. We waren erdoor geraakt. De Romaanse kerk is van de 12e eeuw. Het beeld van de heilige Jacobus is aan de buitenkant. Het voelt voor ons niet als een vermoeide pelgrim, maar meer als een pelgrimszegen. De mevrouw nodigde uit om te zingen, omdat er zo een mooie akoestiek is. Dat klopte, ik heb er gezongen…….een mooi moment. Het licht door de ramen valt op de dag dat de lente komt, precies als straal naar binnen. Nu was dat niet te zien

De route van vandaag loopt door een dal van een beek, bossen werden afgewisseld met paden langs landerijen.

Omdat we wat later vertrokken hebben we bijna geen andere pelgrims gezien. Heerlijk rustig, genietend van het landschap. Dagelijks zien we nieuwe bloemen in bloei en andere vlinders. Vandaag de witte brem, oranje slaapmutsje, steeds meer klaprozen en oranje tipje (witte vlinder met oranje vlakken op de vleugels) Hier zien we ook de Camino palen met de km naar Santiago erop. Nog 315 km te gaan.

2 km voor Olleron komen we in Calzadilla de Tera. Daar is om 13.30 nog een winkel met groot assortiment open. We hebben geluk meestal zijn die om 13 uur dicht. We hadden al gezien dat er onderweg morgen geen winkels zijn en of een bar pas na 14 km. Meestal is dat ons 2e pauze moment en het is fijn wat bij ons te hebben. Met de boodschappen lopen we de laatste 2 km naar Olleron. Intussen is het bewolkt geworden en er is veel wind. Mogelijk gaat het vanavond regenen….🤔Ruim voor de regen zijn we in Olleron, tijd voor ons etappe drankje. Nog in de zon. Hoe mooi is dat…….

22 april, 25 km koel en licht bewolkt 16 graden. Van Olleros naar Mombuey

Afgelopen nacht had het geregend. Kijken we deze ochtend uit het raam van onze herberg…..droog met een strak blauwe lucht. Na het zelf gemaakte ontbijt gaan we op pad. Het is pas 7.45 uur als we de deur uit gaan, de zon is net op. We lopen naar het westen en dat geeft hele lange schaduwen.

De route is bijna 25 km en is voortdurend licht stijgend. Zoals je op het 2e overzicht ziet van 780 meter naar 950 meter. Je merkt het bijna niet, alleen denk je…..wat is het zwaarder dan gisteren.

Al snel komen we bij het stuwmeer uit. De Embalse de Ntra. Sra. De Avanganzel. Aan de andere kant stroomt Rio Tara, die veel lager staat. We zien aan de randen resten van woningen. Het is deze zaterdag erg rustig en ook een mooie omgeving. We steken de stuw over en gaan aan de rechterkant langs het meer.

Tot onze verrassing zien we een bord met “koffie” over 3,5 km. We hadden niet verwacht dat we hier iets tegen zouden komen. Blijkt dat te zijn bij de herberg van Villar de Farion. We worden gastvrij binnen gevraagd en de man uit Zimbabwe ging voor ons koffie zetten. We treffen er ook Tobi, een Duitser die gewoon gaat kamperen. We delen wat brood en kaasjes met hem. Hij lijkt geen geld te hebben.(,?)

Dan gaan we naar Rionegro del Puente. De weg ernaar toe is glooiend met aan weerszijden begroeiing. Vooral veel kurkeiken. Daar zou wel een bar open moeten zijn. Op deze zaterdag nog niet. Die wachten vast op de pelgrims die in de loop van de middag aankomen. We nemen er even pauze op een bankje. We hebben voldoende meegenomen voor vandaag…😉

Na Rionegro is het meer open terrein. We lopen op een heuvelrug en hebben uitzicht naar alle kanten. Zowel rechts als links van ons zijn hogere bergen te zien. Inmiddels zijn er meer wolken. Die doen ons meer denken aan Hollandse stapelwolken. In de verte lijkt het ook wat te regenen.

Rond 15 uur komen we in Mombuey aan. Na 25 km zijn we blij dat we er zijn. In Mombuey is alleen een herberg van 8 personen. Het hotel is op zaterdag gesloten. Omdat ook in de volgende etappe plaats alleen een algemene herberg is, gaan we overnachten in Puebla de Sanabria. De taxi van Mombuey naar Puebla de Sanabria staat al klaar. Morgen gaan we weer terug naar Mombuey.

23 april, 17 km, beetje regen, 16 graden van Mombuey naar Asturianus

De 11e wandeldag zit er weer op. Door de nieuwe hoge snelheids trein door dit gebied zijn vele paden vernieuwd. (De grijze lijn op deze foto) Dat kun je goed zien. Meteen breed genoeg, vrijwel alles onverhard en ook nog eens door prachtige natuur. Vandaag gaan we van Mombuey naar Asturianus.

Ver genoeg van de snelweg, de A52 en de kleinere weg de A526 om te ervaren hoe het is om geen geluid van het verkeer te ervaren. We lopen in de stilte. Horen en zien veel vogels en verder onze voetstappen en het tikken van de wandelstokken. We zien volop de witte brem in bloei. Samen met de mossen, zoals rendiermos en baardmos wordt het een beetje mysterieus.

De heuvels worden wat hoger, de bloemen staan in bloei. We zien muurnavel, oranje slaapmutsje en dat in combinatie met duivekervel. De compositie wordt zo voor ons klaargelegd. Een kwestie van het zien en de foto is klaar

In Cemadilla hebben we pauze. In de verte zagen we een kerktoren. Meestal is bij een kerkje wel een plekje om te zitten. Dat is is ook nu het geval. Ik vraag nog of er een cafeetje is voor koffie. Nee zei de man, er wonen maar 25 mensen. Tegelijkertijd dacht ik aan een voorval van meer dan 10 jaar geleden, toen ik ook om koffie vroeg🤔.

Onderweg komen we de km paal tegen met nog 270 km. We hebben er nu ongeveer 230 km opzitten, bijna op de helft. Die 270 km denken we te gaan doen in nog 14 wandeldagen. We zitten al zo in het ritme van de dag, dat we vergeten welke dag/datum het is. Tijdens het wandelen gaat het over de eerste stap en niet hoeveel er nog komen. We krijgen vertrouwen dat het ons gaat lukken.

Er is geen horeca onderweg. De heuvels volgen elkaar steeds op. Ben je boven dan zie je de volgende heuvel alweer liggen. Zomaar een gewone pelgrimsdag.

Morgen komen we in Puebla de Sanabria aan.

24 april, 16,5 km, licht bewolkt 22 graden, van Asturianos naar Puebla de Sanabria

Deze tekst zagen we op een huis: Ik vraag niets meer: de hemel boven mij en de weg onder mijn voeten. Zo gaan we dagelijks op pad…….

Hotel Los Perales ligt aan de voet van Puebla de Sanabria. We zijn hier nu 3 nachten, morgen gaan we verder. In de avond rond 7 uur gaan we naar het centrum. 1 km naar boven lopen. We zijn dan al uitgerust en het valt wel mee, in 15 minuten zijn we bij een restaurant.

Vandaag gingen we voor de laatste keer een stukje terug op de route. Naar Asturianos en daar vandaan op pad. We gingen om half 8 op pad naar een chauffeurscafe voor ons ontbijt. (800 meter lopen) De taxi komt ons daar ophalen. De zon is al op, de wolken geven een mooie schaduw op de bergen.

De Camino gaat ook vandaag rechts en links van de snelweg. Af en toe horen we het verkeer. Meestal is het ver weg.

Asturianos ligt bijna op 1000 meter hoogte. We hebben direct bij vertrek al prachtige paden, die me heel erg aan Galicië doen denken. Begroeide muurtjes langs de paden, hier en daar met plassen, die we met enige moeite passeren.

We steken de snelweg diverse keren over. Intussen zijn we nog hoger gekomen en kijken uit over de bergen die steeds dichterbij komen. De hellingen hebben witte brem, een soort gele brem en we zien ook vele soorten en kleuren van bloeiende heide. Bij elke stap zien we weer wat anders.

We lopen daarna op hele rustige wegen. De uitzichten zijn prachtig. We zien als het ware voor onze ogen de bomen voorzichtig van kleur veranderen. Dan zien we in de verte, hoog gelegen Puebla de Sanabria liggen.

We dalen af tot aan de rivier. Hoog erboven torent de kerk en de vestingwerken boven ons uit. We gaan 230 treden omhoog klimmen of gaan langs de weg omhoog. Onze conditie is inmiddels prima en we komen makkelijk boven.

Het etappe drankje hebben we bijna op het hoogste punt, voor de kerk op Plaza Mayor. Met een “Tinto de Verano” verse jus d’orange of een lekker biertje sluiten we deze dag af.

Na de kerk pakken we de route weer op en dalen af naar ons hotel los Perales.

25 april, 22 km, licht bewolkt 22 graden. Van Puebla de Sanabria naar Padornela

Het ontbijt in hotel los Perales, staat om 8.30 uur gepland. Dat vinden we voor onze geplande etappe van 22 km wel wat laat. We vragen het na en we kunnen om 7 uur ontbijten, wel met opgewarmde koffie uit de magnetron. Dat doen we toch maar. Ook maken we dan zelf de tostadas. Zo gaan we om 7.30 uur op pad.

Vandaag is het de eerste dag met heel veel hoogteverschillen. Zoals de etappe bij Gronze is verdeeld, zou het 30 km zijn. Dat doen we niet. We gaan via Requejo naar Padornelo. Dat is 22 km. Dit overzicht lees je van links naar rechts. Padornelo ligt net na de top van Portela de la Ganda.

10 km stijgen? Pfff daar had ik nooit aan gedacht dat ik dat zou kunnen. Gisteren nog zagen we de bergen in de verte liggen, nu zitten we er middenin. Met een gezonde spanning gaan we op pad. Eerst naar Requejo. Eerst langs de snelweg, later langs de rivier, de Rio Castro. Erg nat, we moesten dan weer links, dan weer rechts van de plassen lopen om geen natte voeten te krijgen.

We passeren kleine dorpjes, lopen door een bos en passeren de 240 km paal. Over de helft!!! Wegkruisen met Jacobus erop en op de muren van de dorpen, kunst, die precies bij de boerendorpen past.

Net voor Requejo is het wel heel lastig om met droge voeten aan de overkant te komen. Er liggen losse stenen in het water, boomstammen om voorzichtig voetje voor voetje erover te gaan. Het komt aan op evenwicht en een beetje geluk. Ik ben ook altijd bang om te vallen. Ik spreek mezelf moed in door hardop te zeggen wat ik ga doen……

Na Requejo begint de echte klim van vandaag. In de beschrijving van de Via de la Plata app, lezen we dat we vooral de aanwijzingen moeten volgen. “Desvio para obras” staat er. Omleiding door werkzaamheden. We worden km’s lang langs de N 525 geleid. Gelukkig is het rustig en is de strook om te lopen niet te smal. Enkele fietsers passeren ons, ze gaan amper harder. Hoog boven ons ligt de snelweg de N52.

Nog 5 km te gaan en daar zien we ineens dat we toch naar een kleiner pad terug kunnen. Dat doen we. Het lijkt of we direct weer terug kunnen. Dat is niet het geval. We gaan onder de beide grote wegen door en maken een lus tegen de heuvels. Tot onze verrassing ligt er een brug over de Rio Castro om de heuvels met elkaar te verbinden.

Voor de afwisseling erg mooi.

Waar blijft Padornelo? We zien het niet liggen. Dat klopt want het ligt net na de top. We logeren in hotel Padornelo bij een benzinestation. Morgen gaan we via Lubian Galicië binnen.

26 april, 20 km, zonnig 20 graden van Padornelo via Lubian naar Vilavela

Was het gisteren een echte berg etappe? Nu we die van vandaag hebben afgerond, weten we zeker: deze was veel zwaarder dan gisteren.

De daling is van Padornelo van 1300 meter naar ongeveer 950 meter in 10 km. Zeer zwaar was de stijging na Lubian in 4 km van 300 meter. We hebben daar meer dan 3 uur over gedaan.

Ons hotel Padornelo ligt direct aan de route. Het is een hotel bij een benzinestation, goed om de lange etappe van Requejo te verdelen. We streven naar ongeveer 20 km per dag, en dan kom je hier uit. Eerst een stukje langs de N525 later gaan we langs een prachtig pad naar beneden.

We zien wel hoe hoog we waren. Diep beneden ons zien we de snelweg, het spoor en de gewone weg. De paden gaan zigzag naar beneden.

Daar in Lubian vinden we weer een winkel, die open is en een bar. Die treffen we hier niet veel, het komt dan ook aan op een goede planning. Waar kunnen we wat kopen, is er ergens een bar om te pauzeren. Het is een leuke plaats om doorheen te lopen.

Daarna begint de grote stijging naar de top. A Portela Grande. Een geweldige ervaring om op zulk moeilijk terrein te stijgen. Keien, watervallen, kleine randjes naast het water, steeds opnieuw zoeken.

Trots komen we boven aan. Daar vinden we de grens met Galicië.

Dan is het nog weer 300 meter dalen en helaas toch nog weer wat stijgen. Mijn benen wilden niet meer. Maar ja….geef je het dan op? Dat kan niet, we staan in “the middle of nowhere” Dus gaan we gewoon door…..

Ook vandaag hebben we een overnachtingsplek gevonden langs de N525. Hostel Porte Galega. Het ligt 1 km van de route.

27 april, 13 km, bewolkt, later zonnig, 22 graden. Van Vilavella naar A Gudina

Met de zware etappe van gisteren nog in de benen, vinden we het een heel relaxte dag als we 13 km plannen. Meestal komen er een paar “Mieke” km’s bij. Vandaag kloppen de km’s met de planning. Tja….🤔

Vlak is het nooit hier in Galicië. Vandaag gaat het heel geleidelijk en de hoogte verschillen zijn niet groot. Na het ontbijt van 7.30 uur gaan we op pad. Even ongeveer 1 km terug om de route weer op te zoeken.

Ook vandaag is het vrijwel overal over onverharde paden. Dat wil zeggen, bv rechts en links water en in het midden een pad van 40 cm breed om over te lopen. We weten ook dat we in Galicië zijn. Heel veel koeien poep op de weggetjes. Ook zijn hier en daar bruggetjes aangelegd om het water te kunnen passeren.

Na een km of 5 gaan we flink klimmen. Wat een prachtig gebied. Reusachtige rotsblokken, aan weerszijden witte en gele brem en er bloeien steeds meer bloemen. Elly heeft het opgezocht en gevonden dat het een orchidee is. We ervaren stilte. De vogens zingen hun mooiste lied, we horen alleen onze eigen voetstappen.

De laatste km’s van vandaag dalen we af naar A Gudina. Wat mooi om te ervaren dat we elkaar helpen op moeilijke momenten. Durf je even ergens niet over, dan is er altijd wel iemand van de groep die je helpt. A Gudina ligt in een dal, we blijven nog steeds ongeveer op 1000 meter hoogte. A Gudina ligt ingeklemd tussen de nieuwe snelweg, het nieuwe spoor. Even weg van de landelijke rust.

We overnachten in pension Oscar meteen aan het begin van de stad. Hier hebben we ook een menu. Omdat hier pas een maaltijd om 21. uur mogelijk is, geven we de voorkeur aan de middag. Kennelijk een goede plek. Allemaal Spanjaarden die er tussen de middag eten. Ze bevelen Caldo Galego aan, de heerlijke soep met koolbladeren, die je overal in Galicië ziet. Het was ook smullen……

28 april, 21 km, licht bewolkt, 24 graden, van A Gudina naar Campobecerros

Als ik in een woord de dag van vandaag zou beschrijven is het “uitzicht”. Opnieuw bijzonder mooi. We lopen bijna voortdurend op ongeveer 1000 meter en hebben naar alle kanten uitzicht. Geen bomen, alleen kleurrijke bergen, weggetjes en stilte….

In A Gudina vinden we de verklaring van de plotselinge 30 km meer naar Santiago. Met het binnen komen van Galicië was de km paal van minder dan 200 plotseling 30 km meer. We begrepen er niets van. Nou kloppen mijn geplande km’s nooit helemaal (het zijn er meestal meer🤔🤔), maar 30 km verschil is het toch nooit. We kiezen voor richting Laza, dat betekent dat we weer onder de 200 km zitten.

Eerst gaan we een stukje stijgen.De zon is nog even verstopt achter de wolken. De brede paden leiden ons als vanzelf naar de goede richting. Bij een kruising of splitsing staat altijd wel een pijl. Die zijn hier heel bijzonder, ook in grote stenen.

Bij een hoog punt hebben pelgrims een stapel stenen gelegd. Wij leggen er ook bij. Voor b.v. een zieke vriendin, het voelt als intense verbondenheid. Het doet ons een beetje denken aan Cruz de Ferro. Het bijzondere tegenlicht, maakt er een “Mariabeeld” van.

We blijven op hoogte en weldra zien we onder ons een enorm watergebied. De Rio Camba en het natuurgebied Vilarino de Conso We zien wel dat het droog is. Aan de begroeiing te zien, zou het water zeker 2 meter hoger kunnen zijn. Ken je dat gevoel? Letterlijk “adembenemend” op het moment we dit water zien. Met de half bewolkte lucht, maakt het het licht schouwspel compleet.

Licht stijgend en dalend krijgen we bij elke bocht een ander schouwspel. Bij deze etappe zijn enkele huizen te zien. Bij een komt iemand naar buiten en ik krijg zomaar water. De enige mensen die er nog wonen, zijn zeker bereid je te helpen, als je wat nodig hebt.

3 km voor het einde komt de daling van 200 meter. Dat is fors, en er liggen ook losse steentjes en keien. Voor een aantal de eerste keer om zo te dalen. Wat helpt is ook nu kleine stapjes, gewicht in de hakken en de banden boven aan je rugzak losser maken.

We zijn er rond 14.30 uur. Hier in Spanje betekent dat je een pelgrimsmenu kunt nemen. Dat kan tot 15 uur. Bij de enige bar in Campobecerros. We overnachten in een herberg, met 7 stapelbedden. Bijna alles is bezet……Ben heel benieuwd of we goed kunnen slapen.😉😉

29 april, 27 km, droog, licht bewolkt 22 graden van Campobecerros naar Albergueria

Van Campobecerros dalen we naar Laza. Van ongeveer 1000 meter hoogte naar 500 over 12 km. Dat is heel goed te doen. Het venijn zit vandaag echt in de staart. De laatste 5 km vanaf Tamicelas 540 meter stijgen naar 965 meter. Dit heb ik als zeer zwaar ervaren……..

Net na 7 uur gaat de bar van Campobecerros open. Het zijn de kleine momenten van verwondering deze morgen. Eerst ochtenrood, later wat mist in het dal, de zon komt er net door. Nog een beetje later, bergruggen in allerlei grijstinten. Een kadootje van de dag.

De afdaling naar Laza loopt over een breed pad langs de bergrug. De bochten volgen de bergen. Het dal is rechts van ons de bergen links. Dat geeft mooie vergezichten. Hier is volop boomgroei en het valt ons op dat er ineens bladeren aan de bomen zitten.

Een km of 6 voor Laza is er een rustplek door bewoners gemaakt. Met (koude) koffie, koekjes, bananen en een paar stoelen. Wij als pelgrims zijn er erg blij mee. Er staat een doosje met “donativo” erop. Dat betekent dat je geeft wat het je waard is, zodat ze er weer nieuwe spullen van kunnen kopen. Zo een verrassing is op de Via de la Plata de eerste die we tegenkwamen.

In Laza vinden we een bar die open is. In Campobecerros is geen winkel meer en we hadden niet veel voorraad meer. In de bar maakt de man verse broodjes met kaas en tomaat. Blijkt dat dezelfde persoon als degene die onze bagage naar Albergueria heeft gebracht. Er zijn hier niet veel ondernemers en kennelijk helpen ze elkaar . Daarna gaan we verder naar Albergueria. Het eerste deel valt erg mee, vals plat alsof er een touw aan je trekt. Na Tamicelas wordt het zwaar. Het lukt ons om 45 minuten door te stijgen, met kleine pasjes en rustig aan gaat dat prima. De meeste paden zijn goed te doen. Een klein stukje is over leistenen, die naar alle kanten wijzen. We zijn blij dat we in Albergueria boven komen.

We verblijven in Albergue Rincon, tegenover de bar waar je heel veel schelpen vindt. Ook in 2012, toen ik hier ook liep, heb ik een schelp mogen beschrijven. Het is leuk te zien dat er heel veel zijn. Ik heb die van mij van 2012 niet gevonden. Ook hier is geen winkel. We hebben dan ook wat uit Laza meegenomen en Betsy en Suzanne hebben voor ons gekookt. Wat is dat fijn als je na zo een lange wandeling heel moe bent en er wordt voor je gezorgd.

30 april, 22 km, eerst mistig, later zonnig 10-26 graden. Van Albergueria naar Xunqeuira de Ambia

Iedere dag is het landschap anders. Vandaag via dorpjes, zoals Vilar de Barrio met de typisch Galicische horreo’s, boeren, die hun land bewerken.

In de mist klimmen we omhoog. Het is nog lekker fris. Boven gekomen zien we een kruis staan. Pelgrims leggen er steentjes neer.

Als we wat meer kunnen zien, is het landschap geel met paars gekleurd. De heide is net in bloei gekomen. Hele velden met geel en paars. De Galicische muurtjes zijn begroeid met allerlei vetplanten. We zien de varens de grond uitschieten.

In Vilar de Barrio hebben we pauze. Hier zien we alle pelgrims die ook in Albergueria waren. De vroege starters komen uit Laza, die hebben in Vilar de Barrio er al 15 km opzitten. We zien nu ook nieuwe gezichten. Een Camino vanuit Portugal komt ook door Vilar de Barrio. Daarna gaan we klimmen. Zo ongeveer 100 meter en we komen in een prachtig gebied met enorme rotsblokken.

De daling naar Xunqeuira is nog pittig. Het gaat door bospaden naar beneden.

Rond 14.15 uur komen we in Xunqeuira aan. Nog precies op tijd voor een pelgrimsmenu. Hoe heerlijk is het om zo de dag af te sluiten. De temperatuur is inmiddels 25 graden en in de zon wordt het uiteindelijk te warm. In de schaduw nemen we nog een “postre”, nagerecht.

1 mei, 21 km, 10-30 graden, zonnig van Xunqeuira naar Ourense

Van Xunqeuira naar Ourense is het vooral dalen van 550 naar 150 meter. Dit overzicht lees je van rechts naar links.

Een eenvoudige etappe vandaag met vooral verharde wegen. Wel een keer fijn volgens de een, even rust voor je enkels. Het hoort er natuurlijk ook bij, zegt een ander. Het kan niet alleen maar mooi zijn. Wat mij betreft, een Camino dag langs doorgaande wegen, door een industrie terrein en langdurig door de stad Ourense.

Het zit in de kleine dingen vandaag. Het advies om vooral vroeg te vertrekken, de dag ervoor al ontbijt regelen, omdat op 1 mei een feestdag is en het ontbijt cafe pas om 8.30 uur open gaat. We waren erg blij met deze adviezen. Zo gingen we om 7 uur de deur uit en konden van een mooie zonsopgang genieten.

En ook dat na 8 km in Panelas een bar open is met een winkeltje. Ook hier boffen we….. Op 1 mei zou alles dicht zijn. Hier kunnen we nog wat kopen voor vandaag. Een stukje brood, muesli repen, wat yoghurt, bananen, Aquarius. Een pelgrimhand is zo gevuld. Alleen per dag kijken wat je nodig hebt, de rest komt morgen wel weer. We zien bloeiende fluitenkruid, laag hangende wolken , een strak blauwe lucht met de gele brem.

Via Seixalbo lopen we Ourense binnen. Het duurt dan nog wel even voor we in het centrum zijn. We logeren in hostel Grelo, in een zeer ruime kamer voor 12 personen, die we met 6 personen bezetten. Je snapt het al. We hebben allemaal een beneden bed.😃 Het is niet druk en de hospitalero houdt de kamer alleen voor ons.

Na het inchecken gaan we naar Plaza Mayor voor een menu. Vanwege 1 mei geen pelgrimsmenu, maar a la carte. Met een Sangria, Canja of glas Albarino is het er goed vertoeven. Als toetje gaan we ernaast een ijsje eten.

Even in de stad rondkijken hoort er ook bij. Morgen gaan we weer stijgen en wandelen naar Cea.