9 mei, 26 km, zonnig 27 graden

De meest bekende (en gevreesde) etappe van de Meseta zijn de 17 km na Carrion de los Condes. Een rechte weg waar geen einde aan lijkt te komen tot aan Calzadilla de la Cueza.

We beginnen de dag met felicitaties voor onze jarige Michiel. Een lied en klein kadootje in de vorm van een sigaar en een magneet. Er komt een moment dat hij ervan gaat genieten. Ook vanavond tijdens het eten waren er sterretjes en zongen alle pelgrims. En dat terwijl we nu al bijna halverwege onze Camino zijn.

Vanwege het warme weer hadden we besloten om 6 uur te gaan ontbijten. Het restaurant was al open en daar willen we graag gebruik van maken. We vinden het prettig te starten na het ontbijt.

Om 6.30 uur waren we op pad. Hier in Noord Spanje was het in de ochtend 7 graden, om 9 uur was het al 10 graden. We vinden het heerlijk in de ochtend koelte. Na ongeveer 4 uur waren we in Calzadilla de la Cueza. Daar kijk je al heel lang naar uit. Eerst zie je een kerktoren en dan heb je nog zeker 1/2 uur te gaan voor je er bent. Alle pelgrims die met ons dezelfde etappe lopen, kom je daar weer tegen. Natuurlijk houden we daar ook even pauze.

Daarna zou je volgens het boekje een keuze hebben om of langs de weg te lopen of door het land. Het pad langs de weg is omgeven door de paarse bloemen, Tamarisk. ( Dank aan een lezer van het blog). De weg door het land is niet meer te vinden. We zien geen markeringen. Dat zien we wel na Ledigos. Daar kun je kiezen.

Zo komen we aan het einde van Terradillos de los Templarios uit, waar we overnachten in de gastvrije herberg Jacques de Molay. We hebben er een kamer voor 6 personen een fijne tuin en een wasmachine.😉. Met deze zon is het zo droog…..

10 mei, 28 km zonnig 28 graden

In onze herberg Jacques de Molay zou het ontbijt om 7 uur zijn. Omdat het warm wordt wilden we toch wat vroeger vertrekken. Even 3 km starten en we kunnen ontbijten in Moratinos. Ik check even of dat kan en inderdaad dat gaat lukken. Zo vertrokken we in het donker. De weg was al iets verlicht. De zon komt om 6.45 uur op.

Bij Moratinos zijn oude bodega’s te vinden. Nog in gebruik voor voedsel opslag. Er zijn nog 2 families die daar zelf wijn maken.

De etappe van vandaag brengt ons op de helft van de Camino. Vlak voor Sahagun is daar een standbeeld van.

We waren van plan het certificaat van 1/2 weg de Camino te gaan halen. Dat kon tot voor kort in de Iglesia Senora la Peregrina. Daar is op dit moment een tentoonstelling en aan het begin van het dorp staat niet waar je de certificaten kunt halen. Bij albergue Cluny, in de eerste kerk in het centrum. We wilden niet meer terug gaan.🤔. Het loopt dus een beetje anders dan gepland. Wel zien we het beeld van “centro del Camino”. Alvast proficiat voor allen….de helft hebben we erop zitten.

De uitdaging van vandaag zit in het vinden van de groene route naar Calzadilla. Over de snelweg heen naar Calzada del Coto en dan niet terug gaan naar de Camino Français. We hebben ontdekt dat er altijd een oplossing komt, ook al kies je niet de juiste weg.🤔. Zo gaat dat op de Camino: er komt altijd een oplossing……

De Meseta laat zich op dit stuk goed voelen. Een weg van 8,5 km rechtdoor, zonder enige beschutting. Door de velden, met weinig aanwijzingen. Inmiddels maken we gebruik van locatie delen en zo kon ik Ineke bevestigen dat ze nog steeds op de goede weg zat.

We zijn blij en trots op elkaar, dat we deze dag met de vele km en de hitte hebben volbracht. We overnachten in Via Trajana met een zeer warm welkom. We hebben er lage bedden, een menu en ontbijt en (wat dacht je wat) een koud voetenbadje……(rara van wie zijn die voeten?)

11 mei, 24 km, 28 graden zonnig

Het kan niet anders dan dat we de groene route vanaf Calzadilla naar Mansilla las Mulas vervolgen tot aan Reliegos. Daarna voegen we weer samen met de oorspronkelijke route. Mooi die leegte hoor ik zeggen….en ook wat saai. Het duurde zolang voor we koffie hadden.

Even overleggen over de route, ieder gaat vandaag zijn eigen weg, bij een bar wachten we op elkaar. Ook werd ik deze ochtend toegezongen voor mijn verjaardag en kreeg ik een mooi kado en een kaart. Ben ik heel blij mee.

De ochtendzon kleurt het landschap goud. Eindeloze wegen leiden ons naar de afslag Reliegos. De velden gekleurd met gele bloemen. Een kanaal dwars door het landschap. Valle de Valse Arcos genaamd. Hier zijn bijna geen andere pelgrims.

Op naar Reliegos. Met dank aan Hinke, zij heeft met locatie delen aangegeven hoe de route loopt en waar de bar is. Knap gedaan! Zo kon ieder het makkelijk vinden.

Het laatste stuk loopt nog 6 km langs de weg. Bomen langs de weg voor wat schaduw. Hier ook weer de gezelligheid van de andere pelgrims. De meesten zijn blij dat de Meseta er op zit. Zelf hou ik erg van die eindeloze vlaktes, zeker als er bijna niemand is. Voor mij geeft het verdieping. Deze etappe sluiten we af meteen etappe drankje en we vieren mijn verjaardag….. Vandaag heb ik de mooie leeftijd van 64 bereikt….Op naar nog vele wandel jaren.

12 mei, 20 km, bewolkt 25 graden

Op de eerste plaats wil ik de lezers hartelijk danken voor de felicitaties. Zo voelde ik me echt jarig.

Wat een nacht in albergue El Jardin. Het was gisteren heel heet, de deuren bleven open, we sliepen met 20 personen in een ruimte en in de nacht scheen het licht van de lantaarnpaal precies in mijn gezicht. Nu slaap ik altijd met oordopjes en heb ik niet snel last van snurkers. De hitte kan ik niets aan doen, dan me er bij neerleggen. Het meest lastig voor mij was het licht in mijn ogen. Toch maar een oogmasker aanschaffen……Maar het ontbijt maakte alles goed en de mensen waren nu heel vriendelijk. Deze herberg heeft toch weer een plusje gekregen….Zo gingen we op weg.

De route van vandaag loopt voornamelijk langs de drukke N601. Naast de weg is een beetje verdiept een wandelpad aangelegd. Het is vandaag de dag van geuren en bloeiende planten. De brem is in volle bloei en ook de seringen ruiken volop. We zien velden met paarse orchideeën.

Na Puente Villarente gaan we het veld in met een lichte stijging naar Arcahueja. Mooi als je dan terugkijkt en het glooiende landschap achter je ziet. We hebben weer zin in de heuvels. Laat ze maar komen. Voor ons zien we de Montes de Leon. De komende dagen gaan we er meer van meemaken.

Na de heuvels zien we Leon opdoemen. We gaan verschillende keren een snelweg over. Het valt ons toch wat tegen. Als je Leon ziet liggen is het nog 4 km door de stad. Die duren lang. Tot we in het oude centrum komen, in het voetgangers gebied. Daar is dan toch nog plotseling de prachtige kathedraal en het bisschoppelijk paleis van Gaudi.

Samen met Hinke drinken we ons etappe drankje. De anderen hadden behoefte om even uit te rusten. Hard nodig na zo een nacht en de grote etappes van de laatste dagen. In ons pension San Martin nemen we het ervan.

De kathedraal van Leon is zo bijzonder met de vele glas in lood ramen. Steeds als ik in Leon ben, wil ik er even gaan kijken. Een kleine selectie van de pracht. Zeer indrukwekkend.

We sluiten de dag af met een bezoek aan een pizzaria. Direct naast de kathedraal en de hele middag open. Zo konden we op Nederlandse tijd naar het restaurant en toch nog op tijd gaan slapen. Erg leuk dat onze Camino maatjes van de eerste dagen gezellig met ons mee gaan.

13 mei, 21 km, zonnig 25 graden

Het duurt altijd wel even voor je zo een grote stad als Leon uit bent. Was het gisteren aan het einde van de dag echt tegenvallend, deze ochtend lopen we lekker de stad uit. Het is nog heerlijk fris (10 graden) de stad ontwaakt langzaam, mensen gaan naar hun werk. De bars zijn open voor een ontbijt en een koffie. Heel speciaal is hotel het Parador waar je voor bijna € 200 per nacht kunt slapen. Wij gaan er aan voorbij. 6 schimmen in de ochtend. We houden het bij de herbergen.

Voor dit Parador zit een pelgrim wel heel lang te wachten op nieuwe schoenen. Zo anders was het voor Michiel. Gisteren was ons pension naast een schoenmaker en voor een klein bedrag heeft Michiel nieuwe hakken aan zijn schoenen laten zetten. Voor het Parador zie je aanwijzingen voor de andere route van Leon naar Oviedo. Wie weet ga ik die ook nog eens lopen

Ook bijzonder is de kerk in La Virgen del Camino. Moderne kunst om de apostelen uit te beelden.

Vandaag kiezen we een groene route naar Vilar de Mazarife. Dat is even goed opletten. Het is duidelijk aangegeven, en er is een routebord. Toch zijn er nog velen die geen idee hebben hoe ze moeten gaan. Zoals vandaag we treffen een echtpaar, die ook naar Vilar de Mazarife gaan. Ze hadden werkelijk geen idee wat ze zouden moeten kiezen.

De groene route vind ik bijzonder mooi. Vooral tot aan Chozas de Abajo. Licht glooiend, een rode aarde. Wat bomen, de velden gekleurd met gele bloemen en hier en daar klaprozen.

We staan even stil bij het monument van de Nederlandse vrouw, Nies Klem die er in 2019 is omgekomen. We denken aan haar familie. Met dit monument zal ze niet worden vergeten.

Na Chozas de Abajo is het een rechte geasfalteerde weg. Weinig hoogteverschillen. Al zingend komen in Villar de Mazarife aan. Ieder naar eigen muziekkeuze. Het mooie is dat zingen energie geeft en we ongemerkt aankomen.

Tijd voor onze Tinto de Verano en een biertje…..

14 mei, 17 km bewolkt, later wat regen, 22 graden

Ja…we hebben nog een jarige in de groep. Vandaag is Ansje jarig en natuurlijk maken we voor haar een speciale dag met felicitaties. In Albergue Tio Pepe werden we ook verwend met een taartje.

Het was een allerhartelijke ontvangst in deze herberg. Wat nog niet voorgekomen was…..mijn reservering staat er niet bij. Ook al had ik de dag ervoor nog gecheckt. Gelukkig was Hinke vroeg en zij maakte me attent dat er geen plek was gereserveerd. Ik vroeg of ze een oplossing had en ja hoor, het kwam toch nog goed. Hoe het komt weet ik niet, dat het weer goed gekomen is, zie ik als een klein Camino kadootje. Na een goed ontbijt gaan we op pad. Voor de herberg was een ooievaars nest. Die zien we hier velen. Mooi om te zien hoe ze voer komen brengen naar hun jong

Vandaag blijven we allen bij elkaar en passen ons tempo aan aan de mogelijkheden. Even schakelen, maar het bevalt ons goed. Zelf vind ik het het gezellig, en ik wissel steeds met wie ik loop. We hebben in Hospital de Orbigo samen pauze, een fijne plek in de tuin bij bar El Puente.

Hier hebben ze een bord geplaatst….pas op voor overstekende pelgrims. En dat terwijl we zo voorzichtig zijn en de route pijlen goed volgen…

Een van de meest bekende plekken op de Camino Français is de hele lange brug in Hospital de Orbigo. Omdat we vandaag met allemaal op pad zijn, is het tijd voor een groepsfoto. Een andere pelgrim wilde ons wel even vastleggen.

Daarna is het nog 3 km naar Villares de Orbigo. De afstand naar Astorga vind ik te ver. Dat zou 30 km zijn. We splitsen het in 2 delen en zullen morgen net voorbij Astorga komen. Nog net voor aankomst worden we overvallen door een bui. Dat hadden we voorzien. Ieder had de regenkleding bij zich.

We vieren de verjaardag van Ansje met ons etappe drankje… Proost!

Ik vind het heel fijn om in de herberg Villares de Orbigo te overnachten. Heel gastvrij, tijdens Coronatijd nieuwe Nederlandse eigenaren Martin en Merel. We wensen hen heel veel succes. We werden extra verwend met heerlijke Cava in de tuin. Een topontvangst.😃😃

15 mei, 21 km half bewolkt, een korte bui, 18 graden

Wat maakt een herberg een goede herberg? Dat vroegen Martin en Merel van albergue Villares aan ons. Heel belangrijk voor ons is een gastvrije ontvangst. Daarnaast schoon, ruimte, zowel binnen als buiten en als het even kan lage bedden. Als het menu en ontbijt perfect is verzorgd en goed smaakt zijn we als pelgrims echt ontzettend tevreden. Dat hebben we mogen ervaren bij albergue Villares. Met een Camino smile gaan we de deur uit.

En wat maakt een Camino dag een speciale dag? Dat zijn speciale ervaringen, zoals het opnieuw ontmoeten van David van de “Cantina la Casa de los Dioses”, muziek onderweg, en dan nog een heel mooi toeval. Ik had een T-shirt laten liggen en precies als ik ga bellen, blijkt Merel mij te bellen, dat ik een T-shirt heb laten liggen. (Toeval???) Het wordt toegevoegd aan de bagage die Correos voor ons verder brengt. Ik blijf ervan genieten.

De route vandaag was vooral voor Astorga erg mooi, een gebied direct na Villares de Orbigo door de heuvels. 10 km natuur, met kleine hoogteverschillen.

Het zou vandaag droog blijven, we weten het niet als we de bergen in gaan. De lucht is dreigend donker, de zon piept er voorzichtig door. Ik hou wel van die dreigende luchten. Afgelopen nacht was er veel onweer. Daar heb ik niets van gehoord. Mijn oordopjes sluiten goed af.

De eerste mooie ontmoeting was bij een Columbiaan, boven op de berg, waar hij wat fruit en steentjes verkoopt. Een vrijwillige bijdrage is voldoende.

We vervolgen onze weg door de heuvels, licht glooiend. We mogen vast wat oefenen voor de heuvels van de komende dagen. De aarde is rood, de regen van de afgelopen nacht maakt de aarde nog wat roder. Het ochtend licht is warm en geeft dit natuurgebied extra kleur.

De zon komt steeds meer door als we een uitzicht over Astorga krijgen. Het grote kruis boven aan de berg vangt precies wat zonlicht. In de verte zien we de kathedraal liggen.

Daarna volgt een steile afdaling. Ook als je wat last van knieën of schenen hebt, kun je makkelijk dalen als je zigzaggend naar beneden gaat. Dat maakt net het verschil of je wel of niet pijn krijgt met dalen. Beneden staat een dorstige pelgrim te wachten. Als je de kraan aanzet loopt er water uit de drinkfles.

Om Astorga in te komen passeer je een spoorweg. Daar ga je overheen met een zigzaggende brug. We zagen ook een ouder echtpaar oversteken, gewoon over het spoor. Gevaarlijk, vonden wij. We volgen keurig de pijlen voor de pelgrims.

Zo lopen we het drukke Astorga in. Niet onze eindbestemming vandaag, we gaan nog 5 km verder. We bewonderen de kathedraal en het paleis van Gaudi aan de buitenkant en nemen wat tijd voor de lunch.

Dan starten we met de laatste 5 km. Een pad langs de weg en licht stijgend. We passeren dit kerkje, Ecco Home en we staan stil bij een monument voor Lion Spijkers, een Nederlander, die tijdens zijn Camino in 2018 is overleden. Zo wordt hij niet vergeten. Wij realiseren ons dat we dankbaar zijn dat wij wel kunnen lopen. Zover onze voeten ons brengen. Nog 260 km en 13 wandeldagen te gaan naar Santiago.

16 mei, 21 km, droog bewolkt 16 graden

Er is ook weleens een dag bij dat je denkt, waar ben ik aan begonnen of is het genoeg zo? B.v. als je een keer minder geslapen hebt, pap in je benen hebt en het net lijkt of je niet vooruit komt…..Hoe ga je daar mee om? Bij mij is er meestal een berusting, dat komt wel goed, morgen slaap ik weer beter. We peppen elkaar op en kijken dan vooral hoe ver we al gekomen zijn. Het was ook geen eenvoudige etappe vandaag met maar liefs 500 meter stijgen en hele kleine dalingen

Ook herberg Casa Flor is heel prettig. De kamers een beetje klein, en een douche en wc in een ruimte, maar wel een kamer voor onszelf. We hadden een heerlijke maaltijd en een goed verzorgd ontbijt. Wat willen we nog meer. De etappe van vandaag heeft eigenlijk 3 delen. De eerste 10 km een stijging van 100 meter. Dat is een soort vals plat. Naar Rabanal  in 7 km 150 meter erbij en de laatste 5 km naar Foncebadon 250 meter. Naar Rabanal is het voortdurend een pad langs de weg.

In El Ganso is de bekende Cowboy bar. Na de kerk is er ook een, bij herberg Gabino. Daar is een winkeltje bij en de eigenaars zijn erg aardig. Wij hebben daar even pauze en vinden er ook de snelle wandelaars.

Het mooiste deel van de etappe is van Rabanal naar Foncebadon. Witte en gele brem, grote heide struiken en….de zon breekt ook later door. Ook al ervaren we het als zwaar, we kunnen toch van de omgeving genieten. We weten nog hoe het moet. Kleine pasjes, zo langzaam dat je niet hoeft te hijgen en uren door kunt gaan. Dat was deze laatste 5 km wel nodig. We deden er zeker 1,5 – 2 uur over.

En dan zijn we in Foncebadon. Een dorpje met vrijwel alleen herbergen en een enkel winkeltje. We kijken terug over het dal en zien hoe ver we zijn gestegen. Het was weer een topdag. We komen binnen bij albergue Convento en zien onze wandelmaatjes in de hoek aan het etappe drankje. Dik verdiend vandaag!

17 mei, 22 km half bewolkt, droog 20 graden

Dat was een etappe om niet te vergeten! Een hoogtepunt was het bereiken van  Cruz de Ferro, met daarna de spectaculaire afdalingen naar Acebo en later naar Molinaseca.

Albergue Convento is sinds enkele jaren helemaal verbouwd naar allemaal 6 persoons kamers. Voldoende ruimte, rustig gelegen. Heel wat anders dan wat ik me herinner van slapen in een kelder. Kortom: zeker aan te bevelen.

Vanaf deze herberg zitten we meteen op de route. We stijgen direct verder naar Cruz de Ferro op 1505 meter. We lopen tussen de bloemen, wit, paars, geel. Zo mooi! Daar in de verte zien we Cruz de Ferro liggen.

Hoe zou het zijn? Gaan we daar ons steentje neerleggen? Van huis meegenomen of spontaan opgeraapt en verlegd. Dat kan ook: “ik heb een steen verlegd”. En vanzelf krijgt het een betekenis. Ieder van ons doet het, de rugzak wordt ietsje lichter. Van oudsher leggen pelgrims er een steentje, ter gedachtenis aan iets of iemand of voor je zelf om een gedachte te bekrachtigen. Voor mij zijn het 2 stenen. Een lichte en een donkere. Het symboliseert voor mij vertrouwen en dat ik altijd hulp kan vragen.

We kijken even terug. Dan is het kruis in tegenlicht goed te zien.

De wolken komen af en aan. Hele donkere wolken en de zon is er vaak bij. We zien diverse regenbogen vandaag. Wauw! Daar sta ik even bij stil en zing spontaan met Deense Luna het lied “over de rainbow”. We zijn er allebei ontroerd van.

De grote uitdaging zit in de daling van 1500 naar 1000 meter in 4 km naar Acebo. Niet makkelijk met heel veel keien. We noemen het uitdaging en proberen zoveel mogelijk de knieën te sparen. Deze daling is zeer vermoeiend. We vinden het er zo mooi, dat we dat ook snel vergeten.

De afdaling naar Molinaseca is wellicht nog zwaarder. De stenen zijn groot en glad. We zijn blij dat het niet regent. Deze afdaling zouden we dan niet kunnen doen. Na 5 km zijn we in Molinaseca. Trots dat we het hebben kunnen halen.

We logeren in albergue Santa Marina, waar we de luxe hebben van 2 3 persoons kamers. Met de snelle wandelaars hebben we een gezellig etappe drankje. Ziezo deze wonderschone etappe zit erop….

18 mei, 23 km, droog en bewolkt 23 graden

Na de 2 zware afdalingen van gisteren was het vandaag even bijkomen. De beenspieren hebben wat rust en dat konden ze goed gebruiken. Een vrij vlakke etappe door vooral stedelijk gebied, met als toetje door de wijngaarden naar Cacabelos.

Na een heerlijke nachtrust en goed ontbijt in herberg Santa Marina in Molinaseca gingen we op pad. Direct voor Ponferada heb je de keuze om 6 km door de stad te lopen of via een kleine omweg langs Ponferada met uitzicht op de stad. Een prettige rustige weg. We zeggen allemaal wat heerlijk dat je nu ook de omgeving kunt bekijken en niet alleen naar de grond om je pad te vinden.

Tegenover het kasteel van Ponferada vinden we een bakker, voor onze eerste pauze na 7 km. Dat bevalt ons goed, zeker als we rond 22 km zitten. We treffen er ook wat pelgrims die dagelijks met ons de etappes lopen. Het voelt goed, als oude bekenden, om elkaar steeds weer te ontmoeten en verhalen te delen.

Vandaag zit het in de kleine dingen. Klaprozen in het korenveld, een mooie spreuk bij de bakker, een wonderbaarlijke wolk, een bijzondere stempel, klepperen de ooievaars, ontmoetingen met 3 Amerikaanse dames en een Hans uit Nederland. Intussen glijden de km onder onze voeten. We zijn onder de 200 km!!!

Het mooiste deel van vandaag is na Camponaraya door de wijngaarden naar Cacabelos. We zijn in het wijngebied de Bierzo aangekomen en ook morgen lopen de Camino paden door de wijngaarden. In een paar weken zijn de druivenstruiken Ford gegroeid. In plaats van alleen de houten ranken, zitten er nu volop bladeren aan en zelfs al beginnetjes van druiven. Inmiddels is het steeds meer bewolkt aan het worden. De wolken zijn mooi en maken het landschap compleet.

Vandaag is onze herberg: La Gallega in Cacabelos. Ook hier kennen ze me nog 😉 en we zijn van harte welkom.

19 mei, 22 km, eerst bewolkt, later zonnig 25 graden

Gaan we de Camino Duro na Villafranca doen of niet? Enthousiast als ik ben, heb ik verteld dat er 2 mogelijkheden zijn om van Villafranca naar Trabadelo te gaan. Kies je dan voor de minst zware route of durf je te kiezen voor de zwaarste met heel veel hoogtemeters en vooral een zware afdaling? Een uitdaging met als beloning uitzicht over Villafranca. Wat ben ik trots op mijn medewandelaars…..ze durven allemaal de zwaarste te kiezen.

Ook de route door de wijngaarden van Cacabelos naar Villafranca is zo mooi. Dat zijn de eerste 9 km. Licht glooiend met rechts en links heuvels begroeid met druivenranken. Op dat moment schijnt de zon nog niet. Het is heerlijk fris weer, ik schat ongeveer 10 graden. We stijgen en dalen makkelijk.

Zelf twijfel ik ook of ik de zware route moet nemen. Mijn schoenen gaan ongeveer 1200 km mee en thuis dacht ik, dat gaat nog net. Het blijkt….net niet. Te ver afgesleten en voor mij betekent dit aan de zijkanten, geen profiel meer en aan de binnenkant 3 mm profiel. Zo ga ik erg scheef lopen en doen mijn voeten pijn. Tja, een les voor de volgende keer. Andere inlegzolen geprobeerd en halverwege gewisseld. Ik voelde het al gelijk. Ik ga mee met de zware uitdaging…. ( En het is goed gegaan). Zie overzicht bord. Het wordt de route naar Padrela.

Dat is dan 10 km stijgen van 500 naar ongeveer 900 meter, waarbij het eerste deel het meest steil is. Wat ik had onthouden was dat het alleen in het begin steil was en daarna vrij vlak. Dat blijkt niet te kloppen en dat voelen we goed. Maar deze kanjers hebben inmiddels allemaal zo een goede conditie dat het gewoon lukt. De beloning met inmiddels een blauwe lucht en fantastisch uitzicht is dan ook groot.

In Pradelo treffen we een bar open. Net daarvoor 3 Amerikaanse dames die het als wij zo trots waren dat ze het hadden gehaald. Als we nog gaan wandelen, drinken we geen alcohol, maar “cerveza con lemon” zonder akcohol smaakt al heel erg goed.

Dan de beloofde zware daling van 400 meter in 4 km. Dat valt ons erg mee. De daling naar Acebo en Molinaseca was ons veel zwaarder gevallen. Of heeft het ook met verwachtingen te maken??We zijn er uiteindelijk best snel.

Beneden worden we opgewacht en de verhalen van deze bijzondere dag worden gedeeld. Proost, morgen gaan we in de richting van O Cebreiro.

20 mei, 18 km, zonnig en heet 30 graden

Soms heb je dat bij een overnachtingsadres. We voelen ons verwend. Dat is zo bij pension El Puente in Trabadelo, dat gerund wordt door de Nederlandse Elly uit Rotterdam. 2 persoonskamers, een heerlijk vegetarisch menu en ook een ontbijt voor de vroege vogels. Een prima plek om in 2 etappes naar O Cebreiro te gaan. Zeker aan te bevelen.

Je ziet het niet zo goed, naar de route vanaf Trabadelo naar Herrerias stijgt voortdurend. Ruim 13 km vals plat, alsof er iets aan je rug trekt. Voor mij betekent het al: aanpassen met kleinere stapjes en zorgen dat ik niet buiten adem komt. Ook hier geldt op tijd wat eten. Ik heb in het verleden de “hongerklop” ervaren en dan is de energie van mijn “loopmotor” volledig op. Als je te laat wat eet, kun je je echt naar voelen. Zo zorg ik dat ik altijd wat te eten bij me heb.

Naar Herrerias loopt de Camino langs de weg. In dit dal is hoog boven ons ook de snelweg te zien. Gebouwd op grote pilaren om de hoogteverschillen te overbruggen. Ook vandaag zijn het de kleine dingen die de dag kleuren.

Na Herrerias gaat de stijging pas echt goed starten. Van 700 naar 1150 meter in 6 km, dat is hard werken. Zeker met deze hitte. Gelukkig is er een deel in de schaduw. Vlak voor La Faba treffen we Michiel en Ansje die in de schaduw hadden gepauzeerd en wat gegeten.

Door het open veld stijgen we verder omhoog. Onverharde wandelpaden, ernaast witte en gele bloeiende brem. Uitzicht op de bergen voor ons die ons morgen naar O Cebreiro leiden.

Met deze hitte zijn we blij dat we niet verder naar O Cebreiro gaan. Toen ik ging reserveren waren alle adressen vol. Het enige dat ik had kunnen proberen is de algemene herberg. Daar slaap je met 50 op een grote kamer, met stapelbedden die ook nog tegen elkaar staan, met een gangetje van 50 cm. Dat wilde ik niet kiezen….zo verblijven we in herberg La Escuela in Laguna, 2,5 km voor O Cebreiro op een eigen 6 persoonskamer. (Met dank aan Hinke) Die km naar O Cebreiro komen er morgen bij. Maar eerst het verdiende etappe drankje van vandaag.

21 mei 24 km, bewolkt en benauwd 27 graden

De “zomerdienstregeling” was vandaag ingegaan. Het zou 33 graden worden en dan is het heel belangrijk om je plan aan te passen aan de omstandigheden. Dat betekent voor ons, vertrekken met zonsopkomst. En dat voor een etappe over O Cebreiro en met een daling naar Triacastela.

Tja, een half uur voor zonsopkomst vertrekken is hier in Noord Spanje om 6.30 uur. De bar van albergue Escuela gaat pas om 8 uur open, we willen toch wat ontbijten en daarvoor hadden we een broodje kaas besteld. Daar zaten we dan om 6.15 uur met een stuk droog brood en water. Daarna vertrekken we als dieven in de nacht.

Als eerste is de klim naar O Cebreiro. Nog 150 meter over 2,5 km stijgen, als laatste toetje van het prachtige pad naar boven. De heuvels verkleuren voorzichtig grijs, hoe verder weg hoe grijzer. Het pad wordt nog een beetje door de maan verlicht. We letten goed op dat we niet struikelen. Net voor de top bereiken we Galicië, en ja….mijn hart gaat wat sneller kloppen. Het voelt voor mij als thuiskomen.

Toch veel sneller dan verwacht komen we boven aan. Dan blijkt dat de restaurants toch al open zijn en we daar kunnen we geen weerstand aan bieden. Een kopje koffie. Dat voelt een beetje ondeugend omdat we de eerste 2 uur door zouden lopen. Maar ha, plannen zijn om te veranderen…..De muren zijn versierd met paarse bloemen, de daken van O Cebreiro zijn met riet bedekt. Helaas is het kerkje nog gesloten. Even sfeer proeven in het dorp. Boven gekomen zien we dat Ansje ons net voor is

Na O Cebreiro is het stijgen en dalen naar nog 2 toppen. De Alto San Roque op 1270 meter en Alto de Poio op 1330 meter. Ook die klimmetjes zijn pittig door het hoge stijgingspercentage. Bij Alto San Roque vind je het bekende pelgrimsmonument.

De grote uitdaging van vandaag zit in de langdurige daling van Biduedo naar Triacastela. Van 1200 naar 670 meter en dat over 6 km. Dat voel je en is allang niet meer vals plat te noemen. Helaas neemt de bewolking steeds meer toe. Het blijft nog wel droog en er steekt een stevige wind op. De omgeving is erg mooi. We merken dat er veel pelgrims onderweg zijn. Veel nieuwe gezichten. Deze zijn of net gestart,bv in Leon of later in Saint Jean Ik denk dat de meesten die met ons in Saint Jean Pied de Port starten 1 of 2 dagen voor ons zijn. En dat zijn soms afstanden die 25-30 km per dag zijn. We kiezen voor ongeveer 20 km.

Het laatste stuk gaat omlaag over bospaden. In Ramil passeren we een boom met een omtrek van wel 8 meter. Onvoorstelbaar groot. Als je goed kijkt kun je er van alles in zien. Ik zie er bv een hond in…..

Dan zien we in de verte Triacastela liggen. Een pleister plaats voor vele pelgrims. Wij logeren in albergue Complexo en hebben ook hier een kamer voor ons zelf. Er kunnen 8 personen in, dat betekent maar 2 bovenbedden in gebruik. Een ruimte voor onszelf vinden we fijn. Dan kunnen we op tijd gaan slapen 😉 en storen we geen anderen met opstaan……

21 mei, 19 km 18 graden, vooral droog, bui van 10 minuten

De dag begon met de keuze, ga je over Samos of ga je rechtstreeks naar Sarria. Over Samos is 25 km, rechtstreeks is 19 km. Direct bij het verlaten van Triacastela is de splitsing. Toch zijn er pelgrims die zich vergissen en ongemerkt toch met de 25 km wandeling beginnen. Hier is het dan ook rechtsaf, als je rechtstreeks wilt gaan.

Deze nacht heeft het veel geregend en de temperatuur is gezakt naar ongeveer 15 graden. Als het dan geregend heeft is er hier in Galicië een mist in het dal. Met de zon er op is het voor ons een mooie start van de dag.

We klimmen naar Alto Riocabo op 910 meter. Niet zo hoog als enkele dagen geleden, maar er zitten steile stukken tussen. Tot onze verrassing lopen we deze keer mensen voorbij, die ons eerst in te hoog tempo inhaalden en daarna uit stonden te hijgen. Misschien nog niet zoveel ervaring…? Intussen zien we naast mooie bospaden ook prachtige vergezichten.

Nog een andere verrassing was dat de alternatieve bar na de top open was. Hier treffen we Ansje en Michiel die meestal net voor Ineke en mij zijn. Je kunt daar wat fruit kopen en koffie kopen, die je uit een jampotje drinkt. Een heel relaxed moment. We laten wat geld achter als donativo bijdrage. Net buiten de poort zien we ook een labyrint.

In de middag was regen voorspeld en we zien ook donkere luchten aankomen. Helaas treffen we toch wat regen. Bij Pintin nemen we nog even pauze, en kunnen eindelijk een Boadilla con tortilla Français bestellen. (Broodje gebakken ei) We treffen daar een groep Columbianen, waarvan een priester. Hij spreekt me aan en heeft het over een massage met een stok…. Ik laat het toe en het voelt goed. De anderen hadden muziek aan en waren salsa aan het dansen. Een bijzondere ontmoeting.

Net in Sarria is een informatie kantoor open. We kopen daar een nieuw pelgrimspaspoort, omdat die van ons bijna vol is en we vanaf Sarria 2 stempels per dag nodig hebben. Daarna klimmen we de lange trappen op naar het centrum. Moeten we die echt op? Ja, die kunnen er ook nog bij. Deze dag was relatief eenvoudig en relaxed, op dit lastige staartje na….

We logeren in albergue Don Alvaro en hebben er een 6 persoons kamer met allemaal lage bedden….we worden weer verwend. In het restaurant ernaast drinken we samen ons etappe drankje. Nog 120 km te gaan.

23 mei, 20 km, bewolkt, later regen,15 graden

Vandaag vertrekken we uit Sarria en komen in de loop van de dag bij de “100 km” paal aan. Net buiten Sarria nemen we de tijd om een foto te nemen. Er wordt een wandelstok tegen een hek geplaatst en het valt zomaar door een hek heen….dat is de 4e wandelstok. Misschien niet meer nodig en kun je het nu zonder hulpmiddel?

Bij albergue Don Alvaro in Sarria krijgen we na het pelgrimsmenu nog een “chipito”. Een lekkere kruidenlikeur, en de open haard wordt aangestoken. We treffen daar een man uit Australië, die net als wij in Saint Jean Pied de Port is gestart. Meestal loopt hij ongeveer 30 km per dag, mogelijk zien we hem nog in Santiago…

Ook vandaag is het weer flink klimmen en dalen. Net na Sarria een stevige klim over een bospad, later steeds glooiend. Galicië, met de kronkelende bospaden, uitzichten over de landerijen.

Die donkere lucht daarachter, was de voorbode voor het weer dat volgde. Het werd een regendag. Weliswaar geen plensregen, maar toch voldoende om onze regenkleding aan te trekken om niet te nat te worden.

De Camino paden zijn hier in Galicië ook de paden waarover de boeren de koeien naar de weide brengen. Het is dan ook manoeuvreren tussen de koeien “vlaaien”. Vandaag kwamen we een boer met zijn koeien tegen. Ook bijzonder vonden we 2 honden met Camino schelp, die als vanzelf de weg vinden. Ze lopen rustig tussen de pelgrims en dragen ook een schelp.

Het was vandaag extreem druk. Twee grote bussen met tieners die vandaag gestart zijn in Sarria en vele anderen die de laatste 100 km doen. Als je tussen die groep liep, was het enorm veel lawaai en onrust. Ineke en ik liepen erachter en nadat de meesten die sneller waren ons hadden gepasseerd, werd het wat rustiger. Het is even wennen en met die drukte mis je ook het familiegevoel van de Camino met een groet voor iedereen. Gemengde gevoelens vandaag….ook een trots gevoel dat we al 680 km hebben afgelegd en nog maar 100 km te doen hebben. Dat gaat ons lukken toch? We gaan ervoor! Deze “drukte hobbel” kunnen we ook aan.

We overnachten in Casa Banderas in Vilacha, net voor Portomarin. Heerlijk rustig met ongeveer 10 pelgrims. Er wordt voor ons gekookt, morgen krijgen we ontbijt met een eitje en bij aankomst stond er een tapas plankje voor ons klaar. De meest noodzakelijke boodschappen kunnen we van hier meenemen. Wat willen we nog meer?

24 mei, 22 km, 13 graden, bewolkt en een paar uur regen

Het was een goede start met het ontbijt in Casa Banderas in Vilacha. Een kleine herberg met voor Portomarin voor 11 personen met een heel persoonlijk tintje.

Het grote voordeel van vertrekken voor een grote plaats, zoals Portomarin, is dat je in alle rust kunt vertrekken. Vlak daarbij is een keuzemoment. Kies je de moeilijk afdaling of kies je de geadviseerde route? Hinke was al naar Portomarin geweest, en had ervaren dat het inderdaad lastig is. Bij een eerdere Camino had ik hetzelfde gevoel. We kiezen deze keer voor veiligheid. Dat is bij het keuzepunt rechtsaf.

Het is ook een mooi stukje van de Camino, met uitzicht op Portomarin aan de andere kant van de rivier. Omdat het water van het stuwmeer (Embalse de Belesar) laag staat kun je ook de oude brug zien. Portomarin is herbouwd tegen de berg aan omdat het geheel onder water was verdwenen. We zien nu nog restanten van het oude dorp.

Ook vandaag kent de Camino de nodige hoogteverschillen. We stijgen van 330 meter naar 720 meter over 15 km. Langdurig vals plat, zeg maar, met hier en daar een stevige klim. Onderstaand hoogteprofiel is vanaf Portomarin.

Dat eerste rustige deel tot aan Portomarin, was daarna wel anders. We lopen in een stroom mee van zeker 3 scholen van elk 70 leerlingen. Van Sevilla, van Murcia en Granada. Alle herbergen op de etappe plaatsen zijn vol. We hopen morgen weer wat rustiger te kunnen lopen. De aanbeveling is om zeker niet op zondag in Sarria aan te komen, dan is de meeste drukte. We wisten natuurlijk wel dat het de laatste 100 km druk zou zijn. We moeten echt wel even schakelen. De Camino loopt evenwijdig aan de drukke weg. Er is alles aan gedaan om de Camino iets van de weg af te leggen, tussen struiken.

De verrassingen van vandaag zitten in de kleine dingen. Het valt ons op dat er pelgrims zijn die wel erg grote last “wegleggen”. Of hier en daar wordt er een bloemetje bij gelegd.ik ga meer op die details letten en probeer me niet te storen aan de drukte.

Bijzonder vandaag was het bezoek aan Castro maior. Ruïnes van woningen die in de 4e eeuw voor Christus tot aan de 1e eeuw na Christus zijn bewoond. Indrukwekkend! Met dank aan de Hospitaleros van Casa Banderas, die ons erover hadden verteld. Zeker de moeite waard om even van de camino af te wijken.

Daarboven heb je 360 graden uitzicht. Beneden zie je de constante stroom pelgrims aan je voorbij lopen.

Vlak daarna begint het te regenen. We hebben geluk. De meeste regen valt als we net zitten te lunchen in Casa Molar. Met ons schuilen er vele pelgrims voor de regen. We vervolgen onze weg en vlak bij Ligonde worden we door een boer geroepen. Kaasjes te koop uit een raam. Dat lijkt me wel lekker en ik koop er een. Ook in Ligonde is een speciale herberg “la Fuente”. Daar krijgen we een foldertje met de 5 symbolen van de pelgrimstocht van: een rugzak, een pijl, een schelp, een wandelstok, een pleister. Voor ieder van ons is een symbool net iets meer van toepassing. 😉

Waar Galicië ook om bekend staat zijn de eucalyptus bomen. Vandaag regende het en de geuren komen je tegemoet. De basten, de bladeren en ook de vruchten kunnen dan zo heerlijk naar eucalyptus ruiken.

Vandaag logeren we in Portos, in albergue A Pasa Formika. 5 km voor Palas de Rei. Een prima plek. De lady’s kunnen er in ieder geval ook “Boer zoekt vrouw” kijken. Voor elk wat wils.

25 mei, 22 km, half bewolkt 17 graden

De route van vandaag was vooral door het bos en dorpen met kerken, die open waren. De eerste 5 km tot aan Palas de Reis waren bijzonder rustig. Alle pelgrims slapen in Palas de Reis, waar wij sliepen waren we met 11 personen. Zo konden we van de mooie natuur in Galicië genieten en van de zon die zich voorzichtig laat zien en voelen.

Ook vandaag hebben we wel hoogteverschillen. Het is tenslotte Galicië en daar is het nergens vlak. Na Palas de Reis dalen we wat en daarna gaat het over de bospaden op en neer.

In Palas de Reis was het kerkje uitnodigend open. We horen muziek en krijgen er een stempel. Vanaf Sarria hebben we 2 stempels per dag nodig, vandaag was dat makkelijk. Ik heb in Palas de Reis nog maar een pelgrimspaspoort extra gekocht….de derde sinds Saint Jean Pied de Port.

Na Palas de Reis volgen we vooral bospaden, hier en daar afgewisseld met dorpjes met open kerken. Het is aangenaam rustig als we er vertrekken. De grote groepen scholieren zijn door naar Arzua en zien we waarschijnlijk nog in Santiago. De pelgrims die er ook lopen hebben geen haast, groeten en hebben een praatje. Zo passeren we steeds 2 mannen uit Californië van in de 80. Geweldig om te zien.

Ook het kerkje in Lobreiro is open, Santa Maria met nog originele fresco’s. Ook daar nemen we een kijkje.

Niet ver van Melide ligt Furelos. Je denkt eigenlijk dat je in Merida bent. Het is dan nog 1,5 km naar Melide. Wat zullen we doen? Nog even een stop voor de laatste km? We stoppen er even, gewoon vondst het kan en we geen haast hebben.

Melide staat bekend om de inktvis restaurants.We zien de inktvis uit het kokende water komen en krijgen een hapje pulpo. Michiel en ik lusten het wel. We kiezen niet voor een pulpo restaurant. We logeren deze keer in albergue San Anton. Een prima plek in het centrum. Wat fijn om na een wandeldag samen het etappe drankje te gebruiken in de tuin en ervaringen te delen. Vlak ernaast ligt het goede restaurant Chiquitin, voor ons pelgrims menu.

26 mei, 26 km zonnig 28 graden

Een zware en bijzondere etappe…. Zwaar door de km en de hoogteverschillen, bijzonder omdat we persoonlijk een stempel kregen van een non net na Arzua.

In de uitstekende herberg San Anton in Melide konden we ook ontbijten. Dat vinden we altijd handig, dat we er niet de deur voor uit hoeven. Met de andere pelgrims lopen we de stad uit. Wat een heerlijk weer, lacht ons tegemoet. We hebben zin in deze dag. Sommigen willen juist wat vertragen en genieten van elke km. Het gaat nu plotseling zo snel.

Ook vandaag lopen we vaak door de bossen. Hier in Galicië horen de eucalyptus bomen er helemaal bij. We vinden de vruchten die op eikels lijken en zelfs nog bloesem. De meeste bloesem is al voorbij. Ik denk dat dat in april te zien is. De bomen zijn te herkennen aan afgebladderde basten. De blaadjes op de grond zijn van vorig jaar. We zien ook diverse vormen van eucalyptus bladeren. De meeste bladeren zijn langwerpig. Geuren doen de bladeren, de basten en ook de vruchten als je ze openbreekt.

Net na Melide kom je op een keuzepunt. Over stapstenen of over de weg? Bij hoog water kun je niet over de stapstenen en zul je de andere moeten kiezen. Even overleggen….. Wij gaan over de stapstenen.

Tot aan Ribadiso is het 11 km. Op het hoogteprofiel zie je dat er toch 3 stevige toppen zijn. Niet ver, we voelen het wel. Heel leuk op de Camino Français zijn de kraampjes, zoals hier. Je kunt er fruit kopen..

Bij Boente is het kerkje ook open. We krijgen een prentje van Jacobus. De vrijwilligers zijn er erg actief. Natuurlijk krijgen we er ook een stempel. Na Arzua staat een non buiten stempels uit te delen. We krijgen zelfs een lintje en ze wilde wel met me op de foto.

We passeren schoolkinderen. Zij gaan ook een stukje van de Camino lopen. Op zoek naar de km palen en kijken wat er op staat. Hun juf vraagt waar wij vandaan komen en waar we gestart zijn. Vol verbazing kijken ze ons aan.

Vandaag overnachten we in Albergue Alborado in Salceda. Op het traject van Arzua naar Pedrouzo was alles vol. We hadden geluk dat we terecht konden. In de tuin hebben we ons etappe drankje en vieren de verjaardag van Jane. Nog een jarige op onze Camino. Van harte gefeliciteerd.

27 mei, 28 graden en zon, 18 km

We zijn er bijna! Het geeft me vleugels en we lopen heel ontspannen naar Lavacolla toe. Vlak voor Lavacolla vinden we dit pelgrimsbeeld bij de gemeente grens van Santiago.

In het naastgelegen café van albergue Aldorada konden we om 7 uur gaan ontbijten. Het liefst vertrekken we na een goed ontbijt. We nemen er de tijd voor.

In de ochtend is het heerlijk koel, zeker als we door de bossen lopen. Wat is het fijn om zo, in alle rust, te vertrekken. Bijna geen pelgrims voor ons, en ook achter ons is het rustig. Dat is het grote voordeel van vertrekken in een “tussen plaats”. In een stad als Pedrouzo en Arzua kunnen 100-en pelgrims slapen en dan is het bij vertrek ook druk.

In de bossen na Pedrouzo krijgen we wel een heel bijzondere stempel van was in ons paspoort en ook een kleine medaillon. We konden zelf kiezen en kozen beiden voor de levensboom. Deze staat voor alle facetten in je leven. Gezondheid, werk, familie en welbehagen. We realiseren ons dat we dankbaar zijn dat we zover zijn gekomen en er ook van genieten. De maker van de stempel geeft ons ook zijn “Camino smile” mee. Beiden begrijpen we wat dat is……

Na Pedrouzo komen we langs het vliegveld van Santiago. Soms kun je ze vlak boven je zien vertrekken. Het Camino pad loopt meteen naast het prikkeldraad.

Dan is het nog maar een klein stukje naar Lavacolla. Daar is een prachtige grote herberg met ook 6 persoonskamers, een prachtige tuin en een fijne zitruimte. Dat komt goed uit. Onze bagage die al die weken keurig op tijd bezorgd was door Correos, was vandaag echt laat. We zitten in de tuin en rusten alvast uit. Hier in Galicië kun je pas om 20.00 uur eten. Dat vinden we erg laat. We kiezen voor een bezorg maaltijd van pizza’s en zitten in de keuken en in de tuin. We hebben weer een mooie dag gehad!

Nog 12 km te gaan!

28 mei, 12 km heet 30 graden

We zijn er! Van harte gefeliciteerd. Wat een kanjers. 800 km verder, sneeuw en kou, van winter naar lente en zomer. Ik ben erg trots op alle medewandelaars

In de frisheid van de ochtend gingen we op pad. We weten nu dat we het gaan halen en toch ….we hebben een beetje schoolreis gevoel. Het komt eraan, maar we weten nog niet wat ons te wachten staat. Ons eindpunt Santiago.

De enige nog overgebleven heuvel is Monte de Gozo. We zeggen tegen elkaar….is dat nu alles? We hebben wel voor hetere vuren gestaan. Gewend aan het klimmen en dalen in de Pyreneeën en ook de Montes de Leon naar O Cebreiro is deze laatste top een makkie. We wijken er even van de route af om naar het pelgrimsmonument te gaan. Vanaf dit punt kun je de kathedraal zien. Is dat echt zo? Jazeker, daar ligt onze eindbestemming

Dan dalen we af voor de laatste 5 km door de stad. De pelgrims die we tegenkomen hebben ook allemaal dat gevoel”nog een klein stukje”. We zien ook velen die met moeite en pijn voortgaan. Ook dat hoort bij Camino. Geen Camino zonder pijn. Wij camino wandelaars weten wat dat betekent. Soms is het mentaal, soms fysiek. Dan het mooie moment. We gaan de trappen af. De doedelzakspelers staan onder de boog muziek te maken.

Als totale verrassing staan de zoons van Hinke op het plein. Met een groot spandoek. Wat een emoties. De spanning van al die weken valt van ons af. Dankbaar en trots dat we het kunnen. Met meer vertrouwen dan 6 weken geleden. Allemaal stralend en tevreden.

We kijken terug op een bijzonder mooie Camino. Ons etappe drankje smaakt. We hebben het verdiend.