12 juni, 17,2 km, zonnig en zeer benauwd van Rubiaes naar Valenca
In albergue Ninho kun je nu ook een warme maaltijd gebruiken. Zeer smakelijk en zeker aan te bevelen. De meesten hadden deze keer gekozen voor de vegetarische variant met kikkererwten en rijst. Na het ontbijt gingen we op pad. Er was voor de hele dag regen voorspeld en we hebben weer geluk. De hele wandeling droog. Het was wel zeer benauwd, net of alle energie verdwenen was.
De route van vandaag begon met de klim over Alto San Bento op 270 meter. Een mooi onverhard pad door de bossen.
De daling naar het dorpje Fontoura is met mooie vergezichten. Daar hadden we gedacht aan onze eerste pauze. Op deze maandag is veel gesloten. De bekende pauze plek tegenover de kerk is ook dicht. Een klein stukje van de route afwijken en we vinden een cafe dat open is. Tijd voor onze koffie stop.
Dan is het verder dalen naar de vestigingsplaats Valenca. We gaan er binnen via de vestingspoort. Valenca is geheel omgeven met vestingmuren. Heel indrukwekkend!
Op het plein hebben we eerst ons etappe drankje voor we naar ons hostel gaan. We overnachten in Hostel Bulwark binnen de vestingsmuren.
En dan morgen naar Spanje. We gaan de grens over……
11 juni, 20 km, zonnig 23 graden van Ponte de Lima naar Rubiaes
Het is niet alleen de meest zware route maar misschien ook wel de mooiste van de Camino Portugues. We gaan over de Alto Portela Grande op 405 meter.
Iedere dag is het een verrassing. Voor vandaag was droog en bewolkt weer voorspeld…..we krijgen zon met een heerlijke wandeltemperatuur. Wat is het dan mooi!!!! Het grote beeld van Jacobus op de brug, de spiegeling van het karakteristieke kerkje aan de andere zijde van de brug, de nevel die een beetje over de bergen hangt. We beginnen de dag met een stralend gevoel.
Direct na de oude romaanse brug kunnen we een stempel krijgen en natuurlijk verkoopt hij ook wat souvenirs. Speciaal voor ons luidt hij de bel 6x. Op deze zondag horen we meer onderweg. In de kerkjes in de nabijgelegen dorpjes zijn vieringen. We denken dat de deuren openstaan of het gezang wordt versterkt door microfoons. Het klinkt prachtig door het dal en het motiveert ons de stappen te zetten.
Na Revolta begint de klim naar Alto da Portela Grande. In Revolta hebben we even pauze en kopen een kaarsje voor in de kerk. Naar Portela Grande is een stevige klim in 3 km van 150 meter naar 405 meter. Vooral op je eigen tempo. Het zijn flinke stapstenen en bij elke stap maak je keuzes. Je probeert een paar meter vooruit te kijken. Daarna zie je wel verder. Je past ieder moment aan wat mogelijk is. Teruggaan is geen optie, dus elke gemaakte keuze is goed. Ik vind het heerlijk om zo te klimmen en te ervaren wat goed voor mij is. Waar de meest steile klim begint, kun je niet missen, dat is met een hele grote pijl gemarkeerd. Bij Cruz dos Franceses leggen we een steentje neer voor iemand die ons dierbaar is of voor ons zelf, b.v. voor moed of dankbaarheid.
Boven aangekomen genieten we van het uitzicht en van onze euforie, dat we het toch maar hebben gedaan. Het is ons gelukt.
Daarna begint de afdaling. Voor het geval je het niet ziet, door pelgrims met takken tot een pijl verwerkt. Na de daling wacht de beloning. Na 10 km hebben we een bar, waar we allemaal een tomatensalade namen. Leuk was dat we daar Siobhan uit Ierland weer tegen kwamen. Het wordt al een beetje familie gevoel.
Dit was weer een mooie Camino dag. Nog 1 dag in Portugal, morgen gaan we naar Valenca.
10 juni, 14 km, buien, van Casa Fernanda naar Ponte de Lima
Verblijven bij Casa Fernanda is een Camino ervaring die ik elke pelgrim gun. Het is speciaal…… De gastvrije ontvangst, de zorg voor de pelgrims, een heerlijke maaltijd, samen met de pelgrims aan tafel en later op de avond samen zingen en bij ons ook nog dansen en muziek.
Vandaag hebben we een jarige in ons midden. We feliciteren Nancy van harte.
De etappe naar Ponte de Lima is niet ver. Nog geen 15 km. Na Ponte de Lima is binnen een km op 8 geen goede accommodatie te vinden en zo kies ik ervoor de etappe plaats Ponte de Lima aan te houden. Van Barcelos naar Ponte de Lima is 35 km, dat is veel te ver en die verdelen we dan in 2-en. Dus Barcelos – Casa Fernanda en dan naar Ponte de Lima
De hele nacht had het flink geregend. We dachten droog te kunnen vertrekken, maar voordat we de deur uit gingen begon het opnieuw te stort regenen. We wachten even en gaan dan op pad. Met weemoed nemen we afscheid van Fernanda en Jacintho.
De regenkleding gaat aan en uit. Intussen ruikt het bijzonder lekker. De bloeiende bomen en hier en daar de eucalyptus bomen. We lopen over kleine paden en rustige boeren weggetjes.
Een eind verder komen we langs het kerkje Facha met daarbij een Jacobus op blauwe tegeltjes.
De Rio Lima komt in zicht. 2 grote bruggen, waarvan de laatste de oude romaanse brug. De enorme Lindebomen leiden ons naar het centrum.
We overnachten in “Old Village Hostel” 1 km van het centrum. Hier is dat 1 km omhoog, van rivier de Lima af.
Deze keer hadden we gekozen om direct bij aankomst te gaan eten. Rond 13.30 kun je in het goede Gaio restaurant een pelgrimsmenu krijgen. Dat was heel lekker. In de avond gingen we nog even naar de rivier. Inmiddels schijnt de zon uitbundig. Tijd voor een Sangria op een zonnig terras.
Bij de rivier vind je ook een voorstelling van strijdende Romeinen. Het water staat nu hoog, het lijkt net of ze echt uit het water komen.
Morgen gaan we over de oude Romaanse brug. De etappe naar Rubiaes met een hoge top van 450 meter. Deze uitdaging gaan we ook aan.
9 juni, 20 km bewolkt 20 graden van Barcelos naar Casa Fernanda
In Barcelos gingen we gisteren naar de mis met aansluitend de pelgrimszegen. In de Heilige Antonio kerk, ongeveer 15 minuten lopen van het centrum van Barcelos. Het was druk in de kerk, misschien vanwege de feestdag. Het koor zong en dat maakte het voor ons speciaal en indrukwekkend. Aan het einde van de mis mochten we naar voren komen om de zegen te ontvangen. Zie ook onderstaande tekst. De priester wilde ook wel met ons op de foto. We kregen ook allemaal een beschilderd steentje. Dankbaar nemen we die aan.
PILGRIMS BLESSING
BLESSING PRAYER
Almighty God,
Who always concedes your mercy to those who love You And are never away from those who seek You, Attend your servants in this pious pilgrimage And direct their paths according to Your will, So that, sheltered in daylight with Your protective presence And lighted at night with the light of Your grace, They may have You as their journey companion And happily arrive to their destination.
Vandaag hebben we de eerste serieuze heuvel. De Alto da Portela op 170 meter.
Het zag er erg dreigend uit bij ons vertrek. Zien we er tegenop? Er was veel kans op regen voorspeld……wij hebben het onderweg droog gehouden. Onderstaand was het uitzicht van ons hostel.
De eerste km naar Arantes zijn al meteen met hoogteverschillen. Arantes is nog maar 5 km na vertrek. Toch even een kleine pauze. Daarna begint de echte klim. In het cafe is deze mooie muurschilderingen te vinden.
We klimmen omhoog naar Alto de Portela. Met kleine stapjes omhoog en in rustig tempo is het voor iedereen goed te doen. Met prima voorbereiding kunnen we het allemaal aan. We treffen onderweg steeds dezelfde mensen. Ook een groepje dames uit Zuid Afrika, die net als wij Nederlands spreken. Leuk om hun taal te horen. Later heb ik ze het pelgrimslied van Amanda Strydom laten horen.
Op weg naar Casa Fernanda passeren we een zeer oude brug. Ponte das Tabuas. Op die oude kunnen we ons inbeelden hoeveel pelgrims hier al gepasseerd zijn. We voelen ons met al die pelgrims verbonden
Dan is het nog maar een klein stukje naar Casa Fernanda. We worden al verwacht en zeer hartelijk ontvangen. Onze was wordt gedaan, we krijgen hapjes en een wijntje en dat allemaal met die heerlijk Camino smile van Fernanda. We treffen hier ook Linda uit de USA. We kwamen haar gisteren in Barcelos tegen. En ook een vader met 4 dochters uit de USA. Ben benieuwd naar de avond………..
8 juni, 16,4 km, eerst droog, later zware buien van Rates naar Barcelos
In de ontbijtruimte van de Casa Mattos in Rates, lijkt het wel een museum. Alsof ik even terug stap naar het begin van de jaren 80, zo 45 jaar geleden.
Gisteren waren we heel verbaasd. In de straten van Rates lag overal een laagje zand. Vanmorgen snapten we het. De straten werden klaar gemaakt voor de processie ter gelegenheid van de sacramentsdag. Bijzonder om te zien, hoe zo een klein dorp met alle inwoners aan de slag gaan.
T.i.: Sacramentsdag is het rooms-katholieke hoogfeest dat de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in de eucharistie centraal stelt. In een aantal katholieke landen wordt het gevierd op de tweede donderdag na Pinksteren. In Nederland vindt het feest tegenwoordig plaats op de twee zondag na Pinksteren.
Daarna gingen we op pad. Niet echt hoge heuvels, wel steeds stijgen en dalen. De hoogste top ligt op 150 meter, de Goios.
Het is een mooie route vandaag met veel onverharde paden, langs kleine dorpjes en langs eucalyptus bossen.
Op de gemeente grens van Barcelos staat het symbool van Barcelos en Portugal. De haan met bijbehorende legende: De legende gaat als volgt: Op een dag in de 17e eeuw werd er zilver gestolen van een landeigenaar. Een bedevaartganger onderweg naar Santiago de Compostella wordt als schuldige aangewezen. Deze ontkent maar wordt wel schuldig bevonden en ter dood veroordeeld. Hij vraagt of hij de rechter thuis mag bezoeken. De rechter blijkt aan een maaltijd te zitten en de veroordeelde wijst naar een geroosterde haan op tafel. Hij vertelt dat de haan zal gaan kraaien op het moment dat hij opgehangen wordt en dat hij daarmee zijn onschuld zal bewijzen. De rechter besluit hierop de haan niet meer te eten. Wanneer de man wordt opgehangen begint de haan te kraaien. De rechter ziet zijn fout in en rent naar de galg maar is net te laat. De man heeft het echter toch overleefd doordat de knoop het niet gehouden heeft.
We hebben pauze op de bekende plek van de Camino. De bar van Antonio, Petra Furada. Ze kennen me daar inmiddels en hij wilde ook wel voor ons poseren. Intussen hadden we allemaal wel zin in een broodje met kaas en tomaat. Die tomaten zijn hier zo lekker.
Vlak daarna kun je Monte Franqueira beklimmen, een alternatieve route. Een uitdaging van 150 meter stijgen in 3 km. Nancy en Maria gaan het doen. Ze zeggen na afloop: goed te doen en zeker aan te bevelen. Zeker als het goed weer is en niet te warm. En …ze vinden het er erg mooi. Een kerk, een klooster en mooi uitzicht.
De anderen vervolgen de Camino en gaan rechtstreeks naar Carvalhal. Intussen wordt de lucht heel donker. Volgens buienradar zou de regen pas over 1 uur vallen. We voelen de wind opsteken en zien de bui recht op ons af komen. Wat denk je? We staan precies bij een kapelletje om te schuilen. “Jacobus zorgt voor ons”
Het wordt weer droog en we gaan via Barcelinos naar Barcelos. Opnieuw komt er een hele donkere lucht aan. We kunnen nog net een terrasje met overkapping bereiken voor ons etappe drankje. Het regent zo hard dat we toch nog nat worden.
7 juni, 21 km, bewolkt 23 graden van Vila Cha naar Rates
Om de dag in Vila Cha af te sluiten gaan we naar een cafeetje direct aan zee. Het is dan weliswaar bewolkt en helaas geen zonsondergang, het blijft mooi om het aan zee donker te zien worden. We boften …..eigenlijk gingen ze sluiten. We mogen nog naar het terras. Wat denk je van een portje aan zee???
Vandaag gaan we vanaf Vila de Conde terug naar de centrale route. Eerst nog 8 km langs de kust, later door het binnenland.
Na de eerste 8 km gaat het vals plat omhoog. Het is niet veel stijging, iets meer dan 100 meter, je voelt het wel.
Van Vila Cha naar Vila de Conde gaan we weer over de vlonders. De zee is kalm, het is bewolkt. De zeedistels staan fier in weer en wind te bloeien. Prima wandelweer. Er zijn meer pelgrims onderweg. De meesten hebben in de herberg van Labruge overnacht.
In Vila de Conde is het goed opletten. Hier kies je voor de kustroute of de verbindingsweg naar Rates. De weg naar Rates is niet altijd zo goed gemarkeerd. Je hebt wel de GPX track nodig. We lopen langdurig langs het heel indrukwekkende aquaduct.
Het Santa Clara-aquaduct is ontworpen om het Santa Clara-klooster van water te voorzien. De waterbron bevindt zich in de gemeente Terroso, in de naburige gemeente Póvoa de Varzim, op ongeveer 7 km afstand. Het eerste deel ervan was ondergronds en het laatste deel was opgehangen, vastgehouden door een groep van 999 bogen. De bouw begon in 1626, toen D. Maria de Meneses tot abdis werd gekozen, maar werd kort daarna onderbroken wegens een fout bij de berekening van de helling van het aquaduct. De bouw werd in 1705 ter hand genomen en in 1714 voltooid, waarbij het probleem van de watertoevoer naar het klooster was opgelost.
Deze verbindingsweg naar Rates gaat door o.a. Beiriz met de mooie kerk en door de eucalyptus bossen. Na de regen van afgelopen nacht ruikt het er heerlijk. We zien de jonge aanplant met de ronde blaadjes en de langwerpige bladeren van de oudere bomen. We zien ook steen mannetjes op een muurtje. De pelgrims samen onderweg naar Santiago leggen er eentje bij of maken een nieuwe.Zo voelen we ons verbonden.
Dan komen we bij Rates aan. De hele oude kerk staat aan het begin van het dorp. De Sao Pedro de Rates. Het is een Kloosterkerk gebouwd op een oud pre-existent religieus gebouw op dezelfde plaats waar waarschijnlijk andere openbare religieuze diensten werden gehouden door Romeinen.
In Rates is een algemene herberg. Wij slapen in Casa Matos. Een oud huis met een enorme tuin. We worden er gastvrij ontvangen. Natuurlijk gaan we eerst samen wat drinken.
6 juni, 20 km, meest bewolkt en benauwd 28 graden, van Porto naar Vila Cha
Het Best Guest Porto Hostel in Porto is erg centraal gelegen, niet ver van de kathedraal. Prima accommodatie, ruim. En toch veel herrie van de weg en van de mensen die uitgaan. Na een prima ontbijt gaan we op pad.
We denken aan Ria, die met ons mee zou gaan en wensen haar sterkte. In gedachten en onze harten loopt zij met ons mee.
Als je dan toch zo dicht in het centrum bent, is het zeker aan te bevelen om in de stationshal te gaan kijken. Vele blauwe tegels laten een beeld zien van o.a de veldslagen en de visserij. Wauh, was het eerste dat ik hoorde toen we de hal binnen kwamen.
Een klein stukje verder lopen en dan heb je uitzicht over de Douro. De hoogte van de tram en het uitzicht is compleet. Als je terugloopt in de richting van de kathedraal zie je dit kunstwerk. De uitdrukking op het gezicht, je blijft ernaar kijken.
En dan is het zover. We gaan voor de eerste stempel van de Camino naar de kathedraal. Precies om 9 uur open en dan gaan we ook naar binnen. Voor € 3 de moeite waard. Je kunt ook in de toren klimmen. Deze ochtend hebben we energie genoeg en klimmen dapper naar boven. De kathedraal werd gebouwd in de 12e eeuw in Romaanse stijl. Vooral in de gotische periode en in de 18e eeuw onderging het een aantal verbeteringen. Binnen in de kathedraal zijn de sacristie, het klooster, de kapel van João Gordo, de kapittelzaal en een tentoonstelling van heilige kunst allemaal opmerkelijk.
Tijd voor een kopje koffie met pastel de nata… (Mmmm lekker) Daarna gaan we met de metro naar Mercado. Dat is de blauwe lijn in de richting van Matosinhos. Een vriendelijke medewerker van de metro helpt ons met een kaartje uit de automaat. De metro is zeer vol. Gelukkig zaten we er allemaal in😉.
Deze eerste dag blijven we langs de kust naar het noorden. Van de metro naar Vila Cha is het 15 km. Prima begin na het bezoek aan Porto.
Zo langs de kust is het de km’s lange vlonders langs het strand, vissersdorpjes zoals Lavra en Labruge. En ook de vuurtoren vlak na Matosinhos, de Obelisk en de geweldige rotspartijen.
Vlak voor Vila Cha is het mooiste deel van deze dag te vinden. De vlonders worden trappen, omhoog en omlaag en tegelijkertijd uitzicht over de wonderschone baaien en door de zee gepolijste enorme keien.
Dan zien we van verre Vila Cha liggen. De vissers repareren er hun netten. Dan komen we bij onze bestemming, pension Sandra, waar we zeer gastvrij worden ontvangen en waar ons etappe drankje op ons wacht…..
Morgen gaan we via Vila do Conde naar de binnenlandse Camino Portugues, naar Rates.
We zijn er klaar voor! Een nieuw avontuur, lang gekoesterd, lang gedroomd, spannend en nu…….gaan we het doen. We gaan starten in Porto en we hopen op 18 juni in Santiago aan te komen. 13 wandeldagen 270 km.
We zijn:Nancy, Anja, Marlies, Maria, Ingrid en Mieke
Nog op tijd om naar de haven te gaan om een restaurant te zoeken.
Door de schilderachtige straatjes dalen we af naar de Douro. Een prachtig begin van onze Camino.
Een top wandeling, net over de grens ten zuid oosten van Bergen op Zoom, ten noorden van Kalmthout.
Een bijzonder mooie route met als startpunt de parking noord van Kalmthout. Daar vind je ook een bord met routes. Wij hebben de route van “de mooiste routes” . Totaal volgens de beschrijving 18 km. Een deel is tussen maart en juni afgesloten vanwege het vogelbroedseizoen. In totaal is het nu 21 km geworden.
De route voert ons over de heidevelden, door de bossen en langs verstilde vennen. Zeer de moeite waard om dat gebied te bezoeken. Bij de parkeerplaats is ook een routebord, zodat je zelf ook een route kunt maken.
Op deze zonnige zaterdag is het erg rustig. Met dit mooie weer spiegelt de blauwe lucht in het water. De ene ven nog groter dan de andere. Aan het begin van de wandeling lopen we langs het stappersven.
De stilte gebieden passeren we door overstaphekjes. Er zouden ook grote grazers moeten zijn, die hebben we niet gezien. Hoog boven het gebied torent de uitzichttoren. Een flinke klim en daar is het uitzicht nog mooier.
Na 10 km hebben we pauze in Kalmthout, net even van de route. Ook op de terugweg lopen we over kleine paadjes, zandwegen en door de bossen. Een deel van de route gaat over Mont Noir.
Op het einde van de 19de eeuw kocht Firmin Mignot, een Brussels Industrieel, een stuk heidegebied en trok er een landhuis op. Dit landhuis was een voormalig Roemeens paviljoen van een wereldtentoonstelling. Hij doopte zijn landgoed ‘Mont Noir. Het huis werd later eigendom van Bernhard Bernsohn, een Antwerpse diamanthandelaar, die er een recreatieoord van wilde maken. Die plannen zijn gelukkig nooit uitgevoerd. Van het landhuis blijven alleen de zuilen over van de poort aan de oprijlaan.
Na deze heerlijke wandeling gaan we naar Huijbergen voor ons etappe drankje. Door het rulle zand toch een zware wandeling. We hebben het etappe drankje weer verdiend.
31 mei, 28 km, zonnig 24 graden, van Baarle Nassau naar Breda
En dat was alweer de 10e etappe. Volgens de beschrijving 23,9 km, als je even horeca in Chaam zoekt komen er zo 2 km bij en ook naar station Breda is 1 km extra. Strava meet 29,7 km…….. Er zijn altijd grote verschillen in km’s. Meestal hou ik die van Topo GPS aan, die was helaas niet volledig geregistreerd.
In Baarle Nassau is het handig parkeren aan de Loswal en aan het einde van de wandeling is er een directe bus terug vanaf Breda.
Een bijzonder mooie afwisselende route. Door bossen, smalle dijken en de plaatsen Chaam en Ginneken.
We gaan vandaag op pad met: Josephine, Suzanne, Elly, Gerard, Piet en John. Zie prachtige camino paal met Maria beeldje ervoor. Meteen een monumentje.
Bij een kapelletje voor Chaam vinden we de 2e stempel van vandaag. Meestal is het niet de Camino schelp die je voorop moet houden, maar de sticker van de stempel.
Na Chaam lopen we de bossen in over een slingerend zandpad en daarna over een smalle wal. Aan de linkerkant kijken we uit over de weilanden.
Na de pauze bij de Fazant, op 17,5 km gaan we over een fietspad door het Ulvenhoutse bos. Later komen we door het natuurgebied Wolfslaar
Na Ginneken komen we in Breda. In de Sint Joostkapel vinden we ook een stempel. Er branden vele kaarsen en we steken er ook een aan. Voor ieder die een kaarsje nodig heeft, of om aan iemand een moment speciaal te denken.
Dat was onze Camino Brabant dag, die we afsluiten met een etappe drankje aan de markt.
De N70 is altijd mooi, of het nu zomer, herfst, winter of zoals nu lente is. Het is een rondwandeling met deze keer als start Beek-Ubbergen.
Zoals je ziet kronkelt de route over alle bergen en dalen tussen Nijmegen, Berg en Dal en Beek-Ubbergen. Een prima oefening voor allen die bv trainen voor een Camino of gewoon het heerlijk vinden om lekker moe te worden van stijgen en dalen.
Vandaag heten we in het bijzonder Ingrid, Maria en Marlies welkom die op 5 juni meegaan met de Camino Portugues. Zij hebben laten zien dat ze voldoende voorbereid zijn. Als je de N70 kunt en je bent niet te moe, dan zal de Camino Portugues ook wel lukken. We hebben er vertrouwen in. Natuurlijk zijn de andere wandelaars ook altijd van harte welkom, Gerard, Bart en Rob.
Vlnr Bart, Maria, Marlies, Gerard, Rob en Ingrid
Na 3 klim en daal km’s komen we op de Duivelsberg aan. Op vrijdag geopend van af 11 uur. Precies op het moment dat we aankomen gaan ze open.
De N70 trail route in Berg en Dal bij Nijmegen is uniek in haar diversiteit en afstandsmogelijkheden. De route is goed gemarkeerd met groene paaltjes.
Op maar weinig plaatsen in Nederland tref je zo’n unieke wandelroute aan als de N70 route in het Rijk van Nijmegen. De N70 wandelroute kenmerkt zich door haar diversiteit in route en startlocaties, en door haar verschillende afstandsmogelijkheden. De N70 trail route loopt over 8 ‘bergen’ door de glooiende bossen van Berg en Dal en omgeving. Onderweg biedt het heuvelachtige landschap prachtige vergezichten over de polders, uiterwaarden en het rivierenlandschap van rivier de Waal en de Rijn. Ook het cultuurhistorische karakter van de N70 natuurwandelroute is uniek. Het ontstaan van de N70 route gaat terug naar 1970.
We sluiten de wandeling af op het terras van Hotel ’t Spijker, dichtbij parkeerplaats aan de Nieuwe Holleweg.
24 mei, 16 km, zonnig 17 graden van Eijsden naar Maastricht
De allerlaatste beklimming is de berg D’n Observant, de meest westelijke top van de Dutch Mountain Trail.
En wat voor een berg……voor mij de eerste keer dat ik op d’n Observant kom. Met 157 meter hoog, lijkt dat niet zoveel. Uit onderstaand overzicht blijkt die zeer steil. En moeilijk was die ook. D’n Observant is geen natuurlijke berg, maar een afvalberg van de deklagen van de Sint Pietersberg, die voor mergel winning werd afgegraven. De naam komt van het Franciscaanse klooster dat vroeger op de Sint Pietersberg lag.
Deze keer konden we met de Pont over, die vanaf 10 uur vaart en vanaf Eijsden vertrekt. Op deze zonnige frisse morgen is het niet erg om daar even te wachten. Aan de andere kant van de Maas zien we een bord dat uit het Frans vertaald lijkt….😉
We lopen langs Lanaye een Franstalig, Belgisch dorp. Algauw klimmen we hoger en hebben uitzicht over de Maas en de Sint Pietersplas. Het klimt al gestaag, we denken nog is dit d’n Observant al?
De echte klim begint later. Over hele smalle paden, hier en daar moeten we ons aan de wortels van bomen omhoog trekken en houvast zoeken aan de bomen. We helpen elkaar met het aangeven van een stok, of zelfs een “kontje” geven was echt nodig. Sommige paden zijn hindernispaden omdat er ook nog eens boomstammen liggen. Let goed op: de route is gewijzigd, het aller gevaarlijkste deel is eruit gehaald. Je kunt ook kiezen om over een breed pad te gaan dat is de rode route naar de top.
Je kunt natuurlijk wel snappen dat we na dit avontuur zeer trots waren dat het ons is gelukt. We wisten ook: terug gaan is geen optie, we moesten door. Naar beneden gaan is waarschijnlijk nog veel gevaarlijker…..
Van harte gefeliciteerd! Deze toppers hebben alle 7 de summits van de Dutch Mountain Trail gehaald. Niet weten, kan ik het wel? Kan ik het nog? Hoe zal het gaan met mijn nieuwe knie? Heb ik voldoende stabiliteit om het te doen en ben ik goed genoeg getraind? Yes! Allemaal jezelf overtroffen met moed, en doorzettingsvermogen, elkaar helpen en als groep staan voor elkaar. We konden letterlijk op elkaar bouwen. Boven op die berg zingen Jan en ik nog voor onze medewandelaars “Pilgrim” van Enya. Een mooi moment.
Helaas was uitgerekend vandaag de trap bij de ENCI groeve in onderhoud en konden we er niet overheen. Vanaf het restaurant hadden we een prachtig uitzicht over de Groeve. Daarna gaan we langs de Maas naar het eindpunt van de Dutch Mountain Trail Maastricht.
Na een laatste etappe drankje gaan we weer naar huis. Ieder zijn eigen weg, verder met waar je was. Met de mooie herinneringen aan de Dutch Mountain Trail in je broekzak om altijd op terug te kunnen kijken.
22 mei, 23 km, bijna hele dag droog, 13-20 graden van Slenaken naar Eysden
Ook van Slenaken naar Eysden is het eerste deel tot aan Mheer zeer heuvelachtig met een echte top: Kattenroth op 209 meter, ten zuiden van Noorbeek, net in België, 7 km na het vertrek in Slenaken.
We vertrokken met de bus van Gulpen naar Slenaken voor de Dutch Mountain Trail van vandaag. De laatste overnachting in Gulpen en dat betekent dat we de bagage meenemen naar Eysden. We waren nu 2 dagen verwend en hadden alleen in de rugzakken, regenkleding en wat te eten en drinken voor onderweg. Met dank aan Ans, zij kent iemand die onze bagage wel wil vervoeren. Vanaf de bus in Slenaken zoeken we de route weer op. Door de velden en regelmatig passeren we de grens met België. Bij vertrek regende het licht, motregen🤔er was ook 0,1 mm voorspeld. Toch ging het heel even iets harder regenen. Niet lang genoeg om de regenkleding te testen wel om even te showen…
We kwamen langs het Broekbos. Dat is waar je bij het hoogteprofiel rond ongeveer 5 km een daling en direct daarna een stijging ziet. De blauwe lijn op de overzichtskaart. Je ziet ook dat we het pad rechtdoor hadden gekund. Maar ja, we lopen de route en nemen hoogteverschillen voor lief. Je weet vantevoren ook nooit hoe zwaar het is.
Daarna gaan we door open velden naar het hoogtepunt Kattenroth. Gelegen op 209 meter, direct omhoog van het dorp Sint Martens Voeren. Waarschijnlijk omdat we ons erop instellen, nu komt een zware berg. Eigenlijk vinden we het allemaal meevallen.
Vlak voor Mheer gaan we door een weiland vol met bloemen. We vinden onze weg door stegelkes, dat zijn kleine draaihekken, soms zo klein dat je er met rugzak niet door kunt. Het is wel even om, maar we gaan in Mheer toch even een kopje koffie halen, natuurlijk eten we een Limburgse vlaai😉
Na Mheer is het alleen nog dalen. We lopen door een zeer smal dal en komen in het stukje Heuvelland waar nog hoogstam fruitbomen staan. Voor we afdalen naar Eysden hebben we een weidse blik over het Maasdal, van Vise naar Maastricht.
We overnachten vandaag in Hotel le Bonheur vlak bij het Station van Eysden. Daar voor de deur is het goed vertoeven. Uitrusten onder het genot van het etappe drankje.
Nog 1 dag te gaan. Morgen komen we in Maastricht aan.
22 mei, 18 km, mistig 15 graden, later zon, van Gulpen naar Slenaken
Hemelsbreed 8 km, volgens het pad van de Dutch Mountain Trail wordt het bijna 18 km. Vandaag was het de beurt aan de Gulpenerberg op 157 meter en de Hakkenberg op 252 meter. De 5e van in totaal 7 bergen.
Zoals je ziet op onderstaand hoogteprofiel zijn het echt niet alleen de genoemde bergen, die ervoor zorgen dat het zoveel hoogtemeters zijn. Vandaag blijft de Dutch Mountain Trail met alle paden flink stijgen en dalen.
Volgens de route ga je met haarspeldbochten omhoog naar de Gulpenerberg. Wij nemen de trappen, tja hoeveel treden zou het zijn? Ook al is het mistig, we worden er zeer warm van en boven aangekomen, gaan we ontdekken dat we niets van Gulpen zien. Door de mist is het zicht beperkt en zien we het hoog boven Gulpen uittorende Mariabeeld.
We volgen de paden aan de oostzijde van het Schweiberger bosch en de Eyserheuvelrug. De grasvelden vol met gele bloemetjes. Het Dunnenbosch, gelegen in het grote gebied Geul- en Gulpdal, vormt samen met het Schweibergerbosch en het Wagelerbosch een aaneengesloten bosgebied. Karakteristiek van het Dunnenbosch zijn de steile kalkhellingen aan de westkant van het gebied. Deze kalkhellingen zorgen voor bijzonder flora.
Op de vele bospaden van vandaag komen we een schaapsherder tegen, die met 500 schapen de heuvel afrent. Zelfs de kleinste schapen draven dapper mee.
De enige horeca die we vandaag zouden kunnen treffen is de Gerardus hoeve bij Eperheide. Voor een kopje koffie en wat lekkers maken we graag een ommetje. Daarna gaan we vrijwel ongemerkt naar de 2e officiële hoogtepunt, de Hakkenberg. Dit ligt ten westen van Teuven, in het Teuvenerbosch. De Hakkenberg is 252 meter en dankt zijn naam aan het feit dat het Bovenste Bos gebruikt werd voor hakhout. Af en toe heb je aan de randen prachtige vergezichten, een beetje meer dan in de vroege ochtend.
Het Teuvenerbosch vormt slechts een deel van een veel groter boscomplex tussen de vallei van de Gulp en het plateau. Het merendeel van het complex bestaat uit privébos en strekt zich uit over de taal- en landsgrens heen. Het bosreservaat zelf omvat historische, inheem- se loofhoutbestanden. Behalve in enkele specifieke zones mag de natuur hier haar gang gaan. We zijn hier op de heuvelrug in dit grote boscomplex. Als je het bospad naar beneden volgt, ga je door een zogenaamde holle weg. Dat is een weg die is uitgesleten door eeuwenlang gebruik te voet of met paard en kar. Hierdoor ligt het wegdek nu lager dan het omliggende land. Je treft ze niet alleen in bossen aan, maar ook in het cultuurlandschap. Naast een cultuurhistorische waarde hebben holle wegen ook een belangrijke natuurwaarde. Door de verzonken ligging heerst er in holle wegen een microklimaat. Daar hebben specifieke dier- en plantensoorten het juist extra naar hun zin. Zo vinden schaduwplanten als varens beschutting in de holle weg. Varens produceren geen echte zaden, maar planten zich voort door middel van ‘sporen’.
Als we bij het plaatsje Nurop zijn kiezen we de weg naar Slenaken om daar de bus te nemen terug naar Gulpen. De hoge top ten zuiden van Noorbeek bewaren we voor morgen. Genoeg hoogtemeters voor vandaag…… De 4e dag zit er op. Terug in Gulpen gaan we voor het etappe drankje.
21 mei, 25 (!) km, sluierbewolking 24 graden, van Vaals naar Gulpen
Met 2 heuse toppen, het Drielandenpunt op 322meter en het Eyserbos op 197 meter een zware dag, ook door het totaal aantal km van 25.
Toch handig die directe busverbinding van Gulpen naar Vaals en dat voor minder dan €3. Dat maakt voor Gulpen een ideale plaats om te overnachten tijdens de Dutch Mountain Trail. In Vaals nog even 1 km lopen om de route op te pakken en hup….de eerste klim kondigt zich gelijk al aan. De Vaalserberg met het Drielandenpunt. Met een hoogte van 322 meter is de Vaalserberg de hoogste berg van Europees Nederland. Hier bevindt zich het drielandenpunt tussen Nederland, België en Duitsland. Gelegen in het prachtige Limburgse heuvellandschap is de Vaalserberg zowel een baken van rust en natuurschoon als een symbool van eenheid en verbinding.
Het 3 landenpunt is ook nog een 4 landenpunt geweest. Het landje neutraal Moresnet, 344 ha, lag als een taartpunt ten zuiden van de Vaalserberg. Toen België zich in 1830 losmaakte van Nederland was het een 4 landenpunt.
Vele km blijven we in de heuvelachtige bossen, Schimperbosch, Holsetterbosch, Kelperbosch en Vijlenerbosch. Het mooie van de Dutch Mountain Trail is dat je vaak langs de randen loopt en daarvoor vergezichten hebt over Zuid Limburg. Een lust voor het oog zijn ook de velden met boterbloemen en de meidoorn.
We kwamen dichtbij het restaurant “Het hijgend hert”. Dat is zo mooi gelegen en zeker de moeite waard. We waren na 10 km wel toe aan koffie met Limburgse vlaai. Omdat het zondag is en er veel mensen worden verwacht, worden we “geplaceerd” (we krijgen een plaats toegewezen)
Na het plaatsje Roth stijgen en dalen we naar Wahlwiller. In de verte zien we het hoogst gelegen bergdorp Vijlen. De paden ernaar toe zijn wederom zeer mooi. Onverhard en met dit zomerweer goed te doen. De modder van de regen van afgelopen maanden is alweer verdwenen. Wahlwiller is bekend om de mooie kerk met muurschilderingen van Aad de Haas.
We besluiten voor de laatste klim nog even in Wahlwiller te pauzeren. Dat hebben we wel verdiend op zo een zware dag.
Dan zijn het nog 7 zware km’s naar de top van het Eyserbos op 197 meter. Op het hoogteprofiel zie je dat we eerst stijgen, dan nog weer dalen en dan pas de felle stijging naar het Eyserbos.
Die laatste stijgkm’s vallen niet mee. De daling naar Gulpen is verrassend mooi. Ook over onverharde paden zakken we af naar de Geul en vinden zo de kortste weg naar herberg “De Zwarte Ruiter”. Als we er bijna zijn valt mijn oog op dit gedicht, die ik graag met de lezers deel.
20 mei, 20 km, licht bewolkt 20 graden, van Kerkrade naar Vaals
Na de overnachting in abdij Rolduc is het 2 km om weer op de route te komen. In Kerkrade gaan we eerst boodschappen voor de lunch doen en gaan dan op pad. De route is vooral door Duitsland.
Op onderstaand overzicht zie je dat we 10 km geleidelijk stijgen. Zeg maar voortdurend vals plat. De piek van vandaag is de 2e berg. De Schneeberg.
In de abdij van Rolduc was een hele grote groep zangers en die hadden allemaal tijd voor het ontbijt gereserveerd en wel om 8 uur. Zo kwam het uit dat we pas om 9 uur zouden kunnen ontbijten, en dat vinden we toch erg laat. Na overleg kregen we een ontbijtpakket, die we dan wel in de tuin op konden eten🤔 Met de koffie was het een prima (en nog koud) ontbijt.
Het uitzicht is meteen al prachtig. Glooiend met aan de ene kant de heuvels en de andere kant het dal. Daarna volgen we een tijdje de Anstelerbeek mer de hellingbossen. Je ziet hier goed hoe het water de zijkanten vormt. Soms zijn de boomwortels het enige houvast. Er zitten diepe treden bij en dan is er altijd een helpende hand.
Op verschillende plekken op de route zien we delen van de Westwall. Het ziet eruit als Toblerone blokken. Ze maakten deel uit van de in de jaren 30 gebouwde Siegfried linie . 600 km lange grensversterking, bestaande uit bunkers, muren en deze drakentanden. Duitsland was vanuit het westen ondoordringbaar.
We volgen onze route door de velden van de boeren. Langs Forsterheide, Horbach, Bocholtz en later Orsbach. Een mooie route met veel afwisseling. De horizon vaak gevuld met windmolens. Hier op deze hoogte vangen ze veel wind. Tja…. horizonvervuiling of noodzaak? We zien de noodzaak er wel dan in en ik kan het ook wel als onderdeel van de natuur zien. We maken zelfs gebruik van de trappen om even te pauzeren.
Bij Orsbach vind je het schitterend gelegen terras “Bellevue”. Zeker, het is een prachtig uitzicht en daar genieten we dan ook van.
Om naar de Schneeberg te gaan blijven we daar op hoogte. Het dal naar Vaals toe rechts onder ons, met uitzicht over het hoogst gelegen dorp Vijlen en het 3-landenpunt met de Juliana toren. De velden hier en daar gekleurd met mosterdzaad. Je ruikt het al van verre. Het pad zelf is omrand met bloeiende meidoorn. Het steile pad door de bossen naar de Schneeberg valt ons erg mee. De Schneeberg ligt in Duitsland en dankt zijn naam aan de kalkgrond, die in de zomer opvallend licht van kleur is. Daar zien we niet zoveel van. Het is vooral bos en groen wat er zien.
We dalen af naar Vaals om daar aan de doorgaande weg de bus naar Gulpen te nemen.
In Gulpen overnachten we 3 nachten in herberg De Zwarte Ruiter. Morgen gaan we terug naar Vaals voor het vervolg van de route.
Een pittige dag vandaag. Het etappe drankje is zeker verdiend. Met het zonnige zomerweer is het goed vertoeven op het terras.
19 mei, 13,2 km, prachtig weer, zonnig 18 graden, dag 1 van station Eygelshoven naar station Kerkrade, met overnachting in abdij Rolduc.
Een echte uitdaging in ons mooie Limburg. We vertrekken in Eygelshoven en gaan via de hoogste punten van Zuid Limburg naar Maastricht. We komen ook net over de grens met Duitsland en België. Een lange afstand wandelpad, gemarkeerd met Blauw Wit. Let op GPX track en/of boekje van de route is wel nodig.
Deze morgen begon met “2 Mieke stunts”. Ik kwam bij de bushalte, blijkt mijn bus net vertrokken. Ik loop terug naar mijn appartement en vraag aan iemand of hij de gelegenheid heeft me naar het station te brengen. Gelukt: zo was ik op tijd op het station. Stunt 2: In Heerlen zijn we inmiddels met 4 personen. Stappen we in de verkeerde trein….? Arriva heeft 2 treinen, een sneltrein en een stoptrein. Wij moeten de stoptrein hebben. Nog net op tijd uitgestapt. Een half uur later wel in de goede trein. Om 12 uur waren we er bijna allemaal. Als je op station Eygelshoven Markt uitstapt, komen er zomaar 2 km bij voor het startpunt van de Dutch Mountain Trail.😉
We zijn op pad met: Ans, Walter, Debby, Jan, Janna, Elle en Thea
Het is meteen ook een stevige etappe met flinke hoogtemeters. Vandaag de Wilhelminaberg 220 meter. Hemelsbreed nog geen 7 km, met de 2 km erbij naar de abdij Rolduc komen we op 13 km uit.
Direct bij station Eygelshoven ben je in de natuur. Immense hellingbossen. De Dutch Mountain Trail is hier en daar met blauw wit gemarkeerd. We moeten goed opletten. Bij elk paadje naar rechts of naar links kan het zomaar zijn dat we erin moeten. Als ik even achterblijf om mijn stokken te pakken, zijn de anderen net een paadje te ver gegaan. Geen probleem…. met de route op topo GPS vind je zo de route weer terug. Jan, Elle en Walter hebben de route ook en helpen de weg te zoeken.
Dan begint de klim naar de Wilhelminaberg. Gelukkig is het droog weer nu. We kunnen de paden afsnijden en vrijwel recht omhoog klimmen. Via de boomwortels is er een soort trappetje ontstaan. Boven aangekomen hebben we een prachtig uitzicht. De Wilhelmina berg is ontstaan als steenstortberg van de Staatsmijn Wilhelmina. Tussen 1906 en 1969 in bedrijf.
Na de Wilhelminaberg vinden we een terras bij restaurant Windelerhof. Het prachtige weer en de vriendelijke mensen nodigen ons uit op het terras te gaan zitten. Tja en in Limburg hoort er toch echt een stukje vlaai bij. We zien er nog niet veel van dat we zo dicht bij het centrum van Kerkrade zijn. We worden door allerlei parken aan de westkant van het spoor geleid. Een weldaad als je zo van rust en natuur houdt.
Na het station gaan we via het centrum naar Abdij Rolduc. Natuurlijk hoort hier ons eerste etappe drankje bij. Over rust gesproken….zo ongeveer 2 km na het station kom je bij het het prachtige voormalige klooster. Hier gaan we voor 1 nacht intreden en kijken of er morgen weer “uit ” willen treden ..
Door annuleringen zijn er plaatsen vrij gekomen bij de camino Francais en bij de dagwandeling van 26 mei, de N70 bij Nijmegen.
1 plaats bij de camino francais van 13 september tot 3 oktober 2023 en 3 plaatsen bij de camino francais van 16 september tot 6 oktober 2023 die door Simone wordt begeleid.
De N70 is een van de meest mooie rondwandelingen van Nederland met uitsluitend heuvels bij Berg en Dal, de Duivelsberg etc. Zeer uitdagend en heerlijk om te ervaren hoe het is om zo te stijgen en dalen en dat jij zover bent dat je dat kunt.
Stuur een mailtje als je graag mee wilt of vragen hebt naar info@inbalansopweg.nl
Het is vooral het aankomen in Santiago. Niet fysiek, dat zijn we al. Meer in de rust komen na de Camino en alles laten bezinken. Wat heeft de Camino voor je betekent, ben je jezelf tegen gekomen en hoe dan? Was dat moeilijk of mag het zijn wat het is?
Zodra het gaat schemeren gaan we naar de geheimzinnige schaduw toe. Naast de kathedraal, in de hoek naast de winkel van de kathedraal. Speciaal om te ervaren dat er soms ook iets is, wat je niet altijd kunt zien.
Hoe mooi is de kathedraal als het net nog niet helemaal donker is.
Een belevenis is de muziek, die je iedere dag kunt horen, om 22 uur in de avond. Een groep enthousiaste muzikanten die wisselend van samenstelling Spaanse volksmuziek ten gehore brengt.
We gaan in het Almeda park lunchen. Daar heb je prachtig uitzicht over de stad. Je vindt er de dikste eucalyptus boom, die bekend staat als liefdesboom. Voor in het park zijn de 2 fleurige Maria’s te zien. In de tijden van Franco mochten vrouwen niet kleurrijk gekleed gaan, zij deden het toch en daarom is er een monument gemaakt, ter herinnering aan deze opstandige dames……
In de middag hebben we gereserveerd voor een excursie op het dak van de kathedraal. Je kunt via internet een kaartje kopen of in het kantoortje aan de linkerzijde van de kathedraal op het plein aan de voorkant. Het kaartje geeft nu ook toegang tot het kathedraal museum. Daar ben ik nog niet zo vaak geweest. Het is de moeite waard om er eens rond te kijken. Ook kun je er op de balustrade lopen met uitzicht over de pelgrims die op het plein aankomen.
Dan was het de beurt voor de excursie op het dak. Een belevenis op zich. Ik heb wel een beetje hoogtevrees, dit lukt me wel. Je ziet de torens van dichtbij, de bebouwing in de buurt, zoals San Martin Pinareo waar we overnachten.
Tatata: na de mis van 12 uur op onze vertrekdag (9 mei) zien we tot mijn grote verrassing de Botafumeiro door de kerk zwaaien. Is dat de euforie van het aankomen? Ik voel die speciale spanning in de kerk. Het gaat gebeuren. Met dank aan een groep pelgrims die ervoor betaald heeft. Een enorm touw met daaraan het vat van 65 kg wordt door 6 man met kracht en beheersing in beweging gezet. Het mooie lied is erbij, alles bij elkaar maakt het mij ook emotioneel. Het mag er zijn, met grote dankbaarheid dat wij dat met elkaar de Camino hebben afgerond.
Wat een goede keuze om gisteren 8 km meer te gaan, zodat we vandaag nog de allerlaatste 13 km stappen. Het is schitterend weer en we hebben er zin in. Om 7.45 gingen we al op pad.
Het begon met wat mist, het Galicische landschap gaat onder onze voeten door.
We zien wat meer monumenten onderweg. Hier legt Elly nog een steentje neer. De hele weg met haar meegegaan, nu na bijna 500 km, net voor Santiago hoort het hier. Precies waar nog De rust is, met Santiago in zicht. De pelgrims die we zien, hebben allemaal zoiets van…..die laatste loodjes kunnen we ook aan.
Het is ook wel speciaal, die laatste km’s. Nog even in gedachten de laatste 4 weken doornemen. Wat heeft het me gebracht, wat neem ik mee naar huis. Ik hoor: er ligt een boek voor me open, nog leeg, vol met mogelijkheden, vrijheid om te kiezen. Of eerst was het, is het nu nog zo ver? En nu denk ik: ik ga stap voor stap en ik zie wel. Heb ik nu zo tegen die berg opgezien? Nu weet ik hoe ik het moet doen. En ook…..ik ga het in de toekomst anders doen. Nieuwe keuzes maken en op een andere manier tegen dingen aankijken.
Er is euforie als we dan in de verte Santiago zien. Zijn dat echt de torens van de kathedraal? De Via de la Plata komt Santiago binnen via oude paden, we gaan onder de snelweg door, en dan is het laatste stuk, stijgen naar het centrum.
Samen hand in hand lopen we het plein op. Door onze Camino met elkaar verbonden. Lief en leed gedeeld, samen bijna 500 km afgerond. Wat een mooie Camino hebben we gehad. Zwaarder dan ik had verwacht, delen zoals de Primitivo, vlakten zoals de Meseta, groen en heuvels in Galicië. Dagelijks droog weer, niet te warm en ook veel zon.
We gaan daarna door naar het pelgrimskantoor voor onze Compostela. Via de QR code vullen we de gegevens in. Er is geen lange rij. We zijn zo aan de beurt. De meesten kiezen ook voor een afstand certificaat. 493 km staat er vanaf Salamanca.
Even de trap naar boven en daar vinden we de huiskamer voor de ontvangst van de Nederlanders. We krijgen er koffie en een koekje. Trots zijn we op elkaar en alle stappen die we samen hebben gezet.
Morgen nog een dagje Santiago. We gaan ervan genieten.
