18 mei, 23 km, droog en bewolkt 23 graden

Na de 2 zware afdalingen van gisteren was het vandaag even bijkomen. De beenspieren hebben wat rust en dat konden ze goed gebruiken. Een vrij vlakke etappe door vooral stedelijk gebied, met als toetje door de wijngaarden naar Cacabelos.

Na een heerlijke nachtrust en goed ontbijt in herberg Santa Marina in Molinaseca gingen we op pad. Direct voor Ponferada heb je de keuze om 6 km door de stad te lopen of via een kleine omweg langs Ponferada met uitzicht op de stad. Een prettige rustige weg. We zeggen allemaal wat heerlijk dat je nu ook de omgeving kunt bekijken en niet alleen naar de grond om je pad te vinden.

Tegenover het kasteel van Ponferada vinden we een bakker, voor onze eerste pauze na 7 km. Dat bevalt ons goed, zeker als we rond 22 km zitten. We treffen er ook wat pelgrims die dagelijks met ons de etappes lopen. Het voelt goed, als oude bekenden, om elkaar steeds weer te ontmoeten en verhalen te delen.

Vandaag zit het in de kleine dingen. Klaprozen in het korenveld, een mooie spreuk bij de bakker, een wonderbaarlijke wolk, een bijzondere stempel, klepperen de ooievaars, ontmoetingen met 3 Amerikaanse dames en een Hans uit Nederland. Intussen glijden de km onder onze voeten. We zijn onder de 200 km!!!

Het mooiste deel van vandaag is na Camponaraya door de wijngaarden naar Cacabelos. We zijn in het wijngebied de Bierzo aangekomen en ook morgen lopen de Camino paden door de wijngaarden. In een paar weken zijn de druivenstruiken Ford gegroeid. In plaats van alleen de houten ranken, zitten er nu volop bladeren aan en zelfs al beginnetjes van druiven. Inmiddels is het steeds meer bewolkt aan het worden. De wolken zijn mooi en maken het landschap compleet.

Vandaag is onze herberg: La Gallega in Cacabelos. Ook hier kennen ze me nog 😉 en we zijn van harte welkom.

17 mei, 22 km half bewolkt, droog 20 graden

Dat was een etappe om niet te vergeten! Een hoogtepunt was het bereiken van  Cruz de Ferro, met daarna de spectaculaire afdalingen naar Acebo en later naar Molinaseca.

Albergue Convento is sinds enkele jaren helemaal verbouwd naar allemaal 6 persoons kamers. Voldoende ruimte, rustig gelegen. Heel wat anders dan wat ik me herinner van slapen in een kelder. Kortom: zeker aan te bevelen.

Vanaf deze herberg zitten we meteen op de route. We stijgen direct verder naar Cruz de Ferro op 1505 meter. We lopen tussen de bloemen, wit, paars, geel. Zo mooi! Daar in de verte zien we Cruz de Ferro liggen.

Hoe zou het zijn? Gaan we daar ons steentje neerleggen? Van huis meegenomen of spontaan opgeraapt en verlegd. Dat kan ook: “ik heb een steen verlegd”. En vanzelf krijgt het een betekenis. Ieder van ons doet het, de rugzak wordt ietsje lichter. Van oudsher leggen pelgrims er een steentje, ter gedachtenis aan iets of iemand of voor je zelf om een gedachte te bekrachtigen. Voor mij zijn het 2 stenen. Een lichte en een donkere. Het symboliseert voor mij vertrouwen en dat ik altijd hulp kan vragen.

We kijken even terug. Dan is het kruis in tegenlicht goed te zien.

De wolken komen af en aan. Hele donkere wolken en de zon is er vaak bij. We zien diverse regenbogen vandaag. Wauw! Daar sta ik even bij stil en zing spontaan met Deense Luna het lied “over de rainbow”. We zijn er allebei ontroerd van.

De grote uitdaging zit in de daling van 1500 naar 1000 meter in 4 km naar Acebo. Niet makkelijk met heel veel keien. We noemen het uitdaging en proberen zoveel mogelijk de knieën te sparen. Deze daling is zeer vermoeiend. We vinden het er zo mooi, dat we dat ook snel vergeten.

De afdaling naar Molinaseca is wellicht nog zwaarder. De stenen zijn groot en glad. We zijn blij dat het niet regent. Deze afdaling zouden we dan niet kunnen doen. Na 5 km zijn we in Molinaseca. Trots dat we het hebben kunnen halen.

We logeren in albergue Santa Marina, waar we de luxe hebben van 2 3 persoons kamers. Met de snelle wandelaars hebben we een gezellig etappe drankje. Ziezo deze wonderschone etappe zit erop….

16 mei, 21 km, droog bewolkt 16 graden

Er is ook weleens een dag bij dat je denkt, waar ben ik aan begonnen of is het genoeg zo? B.v. als je een keer minder geslapen hebt, pap in je benen hebt en het net lijkt of je niet vooruit komt…..Hoe ga je daar mee om? Bij mij is er meestal een berusting, dat komt wel goed, morgen slaap ik weer beter. We peppen elkaar op en kijken dan vooral hoe ver we al gekomen zijn. Het was ook geen eenvoudige etappe vandaag met maar liefs 500 meter stijgen en hele kleine dalingen

Ook herberg Casa Flor is heel prettig. De kamers een beetje klein, en een douche en wc in een ruimte, maar wel een kamer voor onszelf. We hadden een heerlijke maaltijd en een goed verzorgd ontbijt. Wat willen we nog meer. De etappe van vandaag heeft eigenlijk 3 delen. De eerste 10 km een stijging van 100 meter. Dat is een soort vals plat. Naar Rabanal  in 7 km 150 meter erbij en de laatste 5 km naar Foncebadon 250 meter. Naar Rabanal is het voortdurend een pad langs de weg.

In El Ganso is de bekende Cowboy bar. Na de kerk is er ook een, bij herberg Gabino. Daar is een winkeltje bij en de eigenaars zijn erg aardig. Wij hebben daar even pauze en vinden er ook de snelle wandelaars.

Het mooiste deel van de etappe is van Rabanal naar Foncebadon. Witte en gele brem, grote heide struiken en….de zon breekt ook later door. Ook al ervaren we het als zwaar, we kunnen toch van de omgeving genieten. We weten nog hoe het moet. Kleine pasjes, zo langzaam dat je niet hoeft te hijgen en uren door kunt gaan. Dat was deze laatste 5 km wel nodig. We deden er zeker 1,5 – 2 uur over.

En dan zijn we in Foncebadon. Een dorpje met vrijwel alleen herbergen en een enkel winkeltje. We kijken terug over het dal en zien hoe ver we zijn gestegen. Het was weer een topdag. We komen binnen bij albergue Convento en zien onze wandelmaatjes in de hoek aan het etappe drankje. Dik verdiend vandaag!

15 mei, 21 km half bewolkt, een korte bui, 18 graden

Wat maakt een herberg een goede herberg? Dat vroegen Martin en Merel van albergue Villares aan ons. Heel belangrijk voor ons is een gastvrije ontvangst. Daarnaast schoon, ruimte, zowel binnen als buiten en als het even kan lage bedden. Als het menu en ontbijt perfect is verzorgd en goed smaakt zijn we als pelgrims echt ontzettend tevreden. Dat hebben we mogen ervaren bij albergue Villares. Met een Camino smile gaan we de deur uit.

En wat maakt een Camino dag een speciale dag? Dat zijn speciale ervaringen, zoals het opnieuw ontmoeten van David van de “Cantina la Casa de los Dioses”, muziek onderweg, en dan nog een heel mooi toeval. Ik had een T-shirt laten liggen en precies als ik ga bellen, blijkt Merel mij te bellen, dat ik een T-shirt heb laten liggen. (Toeval???) Het wordt toegevoegd aan de bagage die Correos voor ons verder brengt. Ik blijf ervan genieten.

De route vandaag was vooral voor Astorga erg mooi, een gebied direct na Villares de Orbigo door de heuvels. 10 km natuur, met kleine hoogteverschillen.

Het zou vandaag droog blijven, we weten het niet als we de bergen in gaan. De lucht is dreigend donker, de zon piept er voorzichtig door. Ik hou wel van die dreigende luchten. Afgelopen nacht was er veel onweer. Daar heb ik niets van gehoord. Mijn oordopjes sluiten goed af.

De eerste mooie ontmoeting was bij een Columbiaan, boven op de berg, waar hij wat fruit en steentjes verkoopt. Een vrijwillige bijdrage is voldoende.

We vervolgen onze weg door de heuvels, licht glooiend. We mogen vast wat oefenen voor de heuvels van de komende dagen. De aarde is rood, de regen van de afgelopen nacht maakt de aarde nog wat roder. Het ochtend licht is warm en geeft dit natuurgebied extra kleur.

De zon komt steeds meer door als we een uitzicht over Astorga krijgen. Het grote kruis boven aan de berg vangt precies wat zonlicht. In de verte zien we de kathedraal liggen.

Daarna volgt een steile afdaling. Ook als je wat last van knieën of schenen hebt, kun je makkelijk dalen als je zigzaggend naar beneden gaat. Dat maakt net het verschil of je wel of niet pijn krijgt met dalen. Beneden staat een dorstige pelgrim te wachten. Als je de kraan aanzet loopt er water uit de drinkfles.

Om Astorga in te komen passeer je een spoorweg. Daar ga je overheen met een zigzaggende brug. We zagen ook een ouder echtpaar oversteken, gewoon over het spoor. Gevaarlijk, vonden wij. We volgen keurig de pijlen voor de pelgrims.

Zo lopen we het drukke Astorga in. Niet onze eindbestemming vandaag, we gaan nog 5 km verder. We bewonderen de kathedraal en het paleis van Gaudi aan de buitenkant en nemen wat tijd voor de lunch.

Dan starten we met de laatste 5 km. Een pad langs de weg en licht stijgend. We passeren dit kerkje, Ecco Home en we staan stil bij een monument voor Lion Spijkers, een Nederlander, die tijdens zijn Camino in 2018 is overleden. Zo wordt hij niet vergeten. Wij realiseren ons dat we dankbaar zijn dat wij wel kunnen lopen. Zover onze voeten ons brengen. Nog 260 km en 13 wandeldagen te gaan naar Santiago.

14 mei, 17 km bewolkt, later wat regen, 22 graden

Ja…we hebben nog een jarige in de groep. Vandaag is Ansje jarig en natuurlijk maken we voor haar een speciale dag met felicitaties. In Albergue Tio Pepe werden we ook verwend met een taartje.

Het was een allerhartelijke ontvangst in deze herberg. Wat nog niet voorgekomen was…..mijn reservering staat er niet bij. Ook al had ik de dag ervoor nog gecheckt. Gelukkig was Hinke vroeg en zij maakte me attent dat er geen plek was gereserveerd. Ik vroeg of ze een oplossing had en ja hoor, het kwam toch nog goed. Hoe het komt weet ik niet, dat het weer goed gekomen is, zie ik als een klein Camino kadootje. Na een goed ontbijt gaan we op pad. Voor de herberg was een ooievaars nest. Die zien we hier velen. Mooi om te zien hoe ze voer komen brengen naar hun jong

Vandaag blijven we allen bij elkaar en passen ons tempo aan aan de mogelijkheden. Even schakelen, maar het bevalt ons goed. Zelf vind ik het het gezellig, en ik wissel steeds met wie ik loop. We hebben in Hospital de Orbigo samen pauze, een fijne plek in de tuin bij bar El Puente.

Hier hebben ze een bord geplaatst….pas op voor overstekende pelgrims. En dat terwijl we zo voorzichtig zijn en de route pijlen goed volgen…

Een van de meest bekende plekken op de Camino Français is de hele lange brug in Hospital de Orbigo. Omdat we vandaag met allemaal op pad zijn, is het tijd voor een groepsfoto. Een andere pelgrim wilde ons wel even vastleggen.

Daarna is het nog 3 km naar Villares de Orbigo. De afstand naar Astorga vind ik te ver. Dat zou 30 km zijn. We splitsen het in 2 delen en zullen morgen net voorbij Astorga komen. Nog net voor aankomst worden we overvallen door een bui. Dat hadden we voorzien. Ieder had de regenkleding bij zich.

We vieren de verjaardag van Ansje met ons etappe drankje… Proost!

Ik vind het heel fijn om in de herberg Villares de Orbigo te overnachten. Heel gastvrij, tijdens Coronatijd nieuwe Nederlandse eigenaren Martin en Merel. We wensen hen heel veel succes. We werden extra verwend met heerlijke Cava in de tuin. Een topontvangst.😃😃

13 mei, 21 km, zonnig 25 graden

Het duurt altijd wel even voor je zo een grote stad als Leon uit bent. Was het gisteren aan het einde van de dag echt tegenvallend, deze ochtend lopen we lekker de stad uit. Het is nog heerlijk fris (10 graden) de stad ontwaakt langzaam, mensen gaan naar hun werk. De bars zijn open voor een ontbijt en een koffie. Heel speciaal is hotel het Parador waar je voor bijna € 200 per nacht kunt slapen. Wij gaan er aan voorbij. 6 schimmen in de ochtend. We houden het bij de herbergen.

Voor dit Parador zit een pelgrim wel heel lang te wachten op nieuwe schoenen. Zo anders was het voor Michiel. Gisteren was ons pension naast een schoenmaker en voor een klein bedrag heeft Michiel nieuwe hakken aan zijn schoenen laten zetten. Voor het Parador zie je aanwijzingen voor de andere route van Leon naar Oviedo. Wie weet ga ik die ook nog eens lopen

Ook bijzonder is de kerk in La Virgen del Camino. Moderne kunst om de apostelen uit te beelden.

Vandaag kiezen we een groene route naar Vilar de Mazarife. Dat is even goed opletten. Het is duidelijk aangegeven, en er is een routebord. Toch zijn er nog velen die geen idee hebben hoe ze moeten gaan. Zoals vandaag we treffen een echtpaar, die ook naar Vilar de Mazarife gaan. Ze hadden werkelijk geen idee wat ze zouden moeten kiezen.

De groene route vind ik bijzonder mooi. Vooral tot aan Chozas de Abajo. Licht glooiend, een rode aarde. Wat bomen, de velden gekleurd met gele bloemen en hier en daar klaprozen.

We staan even stil bij het monument van de Nederlandse vrouw, Nies Klem die er in 2019 is omgekomen. We denken aan haar familie. Met dit monument zal ze niet worden vergeten.

Na Chozas de Abajo is het een rechte geasfalteerde weg. Weinig hoogteverschillen. Al zingend komen in Villar de Mazarife aan. Ieder naar eigen muziekkeuze. Het mooie is dat zingen energie geeft en we ongemerkt aankomen.

Tijd voor onze Tinto de Verano en een biertje…..

12 mei, 20 km, bewolkt 25 graden

Op de eerste plaats wil ik de lezers hartelijk danken voor de felicitaties. Zo voelde ik me echt jarig.

Wat een nacht in albergue El Jardin. Het was gisteren heel heet, de deuren bleven open, we sliepen met 20 personen in een ruimte en in de nacht scheen het licht van de lantaarnpaal precies in mijn gezicht. Nu slaap ik altijd met oordopjes en heb ik niet snel last van snurkers. De hitte kan ik niets aan doen, dan me er bij neerleggen. Het meest lastig voor mij was het licht in mijn ogen. Toch maar een oogmasker aanschaffen……Maar het ontbijt maakte alles goed en de mensen waren nu heel vriendelijk. Deze herberg heeft toch weer een plusje gekregen….Zo gingen we op weg.

De route van vandaag loopt voornamelijk langs de drukke N601. Naast de weg is een beetje verdiept een wandelpad aangelegd. Het is vandaag de dag van geuren en bloeiende planten. De brem is in volle bloei en ook de seringen ruiken volop. We zien velden met paarse orchideeën.

Na Puente Villarente gaan we het veld in met een lichte stijging naar Arcahueja. Mooi als je dan terugkijkt en het glooiende landschap achter je ziet. We hebben weer zin in de heuvels. Laat ze maar komen. Voor ons zien we de Montes de Leon. De komende dagen gaan we er meer van meemaken.

Na de heuvels zien we Leon opdoemen. We gaan verschillende keren een snelweg over. Het valt ons toch wat tegen. Als je Leon ziet liggen is het nog 4 km door de stad. Die duren lang. Tot we in het oude centrum komen, in het voetgangers gebied. Daar is dan toch nog plotseling de prachtige kathedraal en het bisschoppelijk paleis van Gaudi.

Samen met Hinke drinken we ons etappe drankje. De anderen hadden behoefte om even uit te rusten. Hard nodig na zo een nacht en de grote etappes van de laatste dagen. In ons pension San Martin nemen we het ervan.

De kathedraal van Leon is zo bijzonder met de vele glas in lood ramen. Steeds als ik in Leon ben, wil ik er even gaan kijken. Een kleine selectie van de pracht. Zeer indrukwekkend.

We sluiten de dag af met een bezoek aan een pizzaria. Direct naast de kathedraal en de hele middag open. Zo konden we op Nederlandse tijd naar het restaurant en toch nog op tijd gaan slapen. Erg leuk dat onze Camino maatjes van de eerste dagen gezellig met ons mee gaan.

11 mei, 24 km, 28 graden zonnig

Het kan niet anders dan dat we de groene route vanaf Calzadilla naar Mansilla las Mulas vervolgen tot aan Reliegos. Daarna voegen we weer samen met de oorspronkelijke route. Mooi die leegte hoor ik zeggen….en ook wat saai. Het duurde zolang voor we koffie hadden.

Even overleggen over de route, ieder gaat vandaag zijn eigen weg, bij een bar wachten we op elkaar. Ook werd ik deze ochtend toegezongen voor mijn verjaardag en kreeg ik een mooi kado en een kaart. Ben ik heel blij mee.

De ochtendzon kleurt het landschap goud. Eindeloze wegen leiden ons naar de afslag Reliegos. De velden gekleurd met gele bloemen. Een kanaal dwars door het landschap. Valle de Valse Arcos genaamd. Hier zijn bijna geen andere pelgrims.

Op naar Reliegos. Met dank aan Hinke, zij heeft met locatie delen aangegeven hoe de route loopt en waar de bar is. Knap gedaan! Zo kon ieder het makkelijk vinden.

Het laatste stuk loopt nog 6 km langs de weg. Bomen langs de weg voor wat schaduw. Hier ook weer de gezelligheid van de andere pelgrims. De meesten zijn blij dat de Meseta er op zit. Zelf hou ik erg van die eindeloze vlaktes, zeker als er bijna niemand is. Voor mij geeft het verdieping. Deze etappe sluiten we af meteen etappe drankje en we vieren mijn verjaardag….. Vandaag heb ik de mooie leeftijd van 64 bereikt….Op naar nog vele wandel jaren.

10 mei, 28 km zonnig 28 graden

In onze herberg Jacques de Molay zou het ontbijt om 7 uur zijn. Omdat het warm wordt wilden we toch wat vroeger vertrekken. Even 3 km starten en we kunnen ontbijten in Moratinos. Ik check even of dat kan en inderdaad dat gaat lukken. Zo vertrokken we in het donker. De weg was al iets verlicht. De zon komt om 6.45 uur op.

Bij Moratinos zijn oude bodega’s te vinden. Nog in gebruik voor voedsel opslag. Er zijn nog 2 families die daar zelf wijn maken.

De etappe van vandaag brengt ons op de helft van de Camino. Vlak voor Sahagun is daar een standbeeld van.

We waren van plan het certificaat van 1/2 weg de Camino te gaan halen. Dat kon tot voor kort in de Iglesia Senora la Peregrina. Daar is op dit moment een tentoonstelling en aan het begin van het dorp staat niet waar je de certificaten kunt halen. Bij albergue Cluny, in de eerste kerk in het centrum. We wilden niet meer terug gaan.🤔. Het loopt dus een beetje anders dan gepland. Wel zien we het beeld van “centro del Camino”. Alvast proficiat voor allen….de helft hebben we erop zitten.

De uitdaging van vandaag zit in het vinden van de groene route naar Calzadilla. Over de snelweg heen naar Calzada del Coto en dan niet terug gaan naar de Camino Français. We hebben ontdekt dat er altijd een oplossing komt, ook al kies je niet de juiste weg.🤔. Zo gaat dat op de Camino: er komt altijd een oplossing……

De Meseta laat zich op dit stuk goed voelen. Een weg van 8,5 km rechtdoor, zonder enige beschutting. Door de velden, met weinig aanwijzingen. Inmiddels maken we gebruik van locatie delen en zo kon ik Ineke bevestigen dat ze nog steeds op de goede weg zat.

We zijn blij en trots op elkaar, dat we deze dag met de vele km en de hitte hebben volbracht. We overnachten in Via Trajana met een zeer warm welkom. We hebben er lage bedden, een menu en ontbijt en (wat dacht je wat) een koud voetenbadje……(rara van wie zijn die voeten?)

9 mei, 26 km, zonnig 27 graden

De meest bekende (en gevreesde) etappe van de Meseta zijn de 17 km na Carrion de los Condes. Een rechte weg waar geen einde aan lijkt te komen tot aan Calzadilla de la Cueza.

We beginnen de dag met felicitaties voor onze jarige Michiel. Een lied en klein kadootje in de vorm van een sigaar en een magneet. Er komt een moment dat hij ervan gaat genieten. Ook vanavond tijdens het eten waren er sterretjes en zongen alle pelgrims. En dat terwijl we nu al bijna halverwege onze Camino zijn.

Vanwege het warme weer hadden we besloten om 6 uur te gaan ontbijten. Het restaurant was al open en daar willen we graag gebruik van maken. We vinden het prettig te starten na het ontbijt.

Om 6.30 uur waren we op pad. Hier in Noord Spanje was het in de ochtend 7 graden, om 9 uur was het al 10 graden. We vinden het heerlijk in de ochtend koelte. Na ongeveer 4 uur waren we in Calzadilla de la Cueza. Daar kijk je al heel lang naar uit. Eerst zie je een kerktoren en dan heb je nog zeker 1/2 uur te gaan voor je er bent. Alle pelgrims die met ons dezelfde etappe lopen, kom je daar weer tegen. Natuurlijk houden we daar ook even pauze.

Daarna zou je volgens het boekje een keuze hebben om of langs de weg te lopen of door het land. Het pad langs de weg is omgeven door de paarse bloemen, Tamarisk. ( Dank aan een lezer van het blog). De weg door het land is niet meer te vinden. We zien geen markeringen. Dat zien we wel na Ledigos. Daar kun je kiezen.

Zo komen we aan het einde van Terradillos de los Templarios uit, waar we overnachten in de gastvrije herberg Jacques de Molay. We hebben er een kamer voor 6 personen een fijne tuin en een wasmachine.😉. Met deze zon is het zo droog…..

8 mei, 20 km zonnig 23 graden

Direct bij onze herberg, Luz de Fromista, vinden we op deze zondag ochtend een bakker die al voor 7 uur ontbijt serveert. Top! Zo begonnen we onze dag goed en gingen we op pad op deze zonnige dag.

Het is een echte Meseta dag. Overal vlak, rechte wegen.

We besluiten unaniem de groene route te kiezen. Op dit punt met 2 wegwijzers kies je dan rechtsaf. Het is heel verleidelijk om de pelgrims die voor je lopen te achtervolgen. Vandaag ging iedereen over de groene route, kan niet missen.

We hadden er niet op gerekend maar vinden toch een bar open bij Villovieco. We zijn dan 7,5 km op pad en dan is het een goed moment voor een pauze. Net na de brug aan je linkerhand. Ook al hebben we ons eigen tempo, vaak treffen we elkaar bij de eerste pauze. Fijn! Dan ervaar ik dat het goed gaat en kan met een gerust hart loslaten. Ze komen er wel.

We vervolgen het pad langs het riviertje, nu aan de schaduw zijde. Een mooi pad met roze bloeiende struiken. Lijkt een beetje op heide. (Misschien kent een lezer het?) Zo gaan we verder tot het kerkje Ermita de la Virgen del Rio.

Langs de weg gaan we naar Villalcazar de Sirga. Bekend om de oude Romaanse kerk en het pelgrimsmonument. Zeer geduldig wacht die al jaren op de pelgrims die graag met hem pauzeren.

Daarna volgt een 6 km lang pad naast de grote weg. Deze km vallen niet mee. Muziek en een goed gesprek helpen om de afstand makkelijker te overbruggen. De bermen beginnen rood te kleuren van de klaprozen. De laatste km naar Carrion de los Condes.

We zoeken na aankomst een terrasje, waar we onze verhalen van die dag delen. Ook vandaag kijken we terug op een mooie dag.

Een speciale belevenis is de mis met de zingende zusters. Dat dacht ik…..de kerk is veranderd in een museum. Bij navraag bij de algemene herberg blijkt dat de zusters niet meer zingen bij de pelgrimsmis, vanwege Corona regels. Ik hoop van harte dat het terugkomt, deze speciale ervaring gun ik alle pelgrims.

7 mei, 26 km, zonnig 22 graden

“Maar klim zo hoog als je kan en overzie het dan, er valt zoveel te kijken” (uit een lied van Blof)

Zou het een magisch moment zijn om met zonsopkomst boven op de heuvel, de Alto de Mostelares te zijn? Je weet het nooit…we gaan om 6 uur ontbijten en zijn om 6.30 uur op weg.

Wat een mooi moment! We hebben geluk. We zien de zon over de heuvel komen. We zijn trots dat we 1 km stijgen met 12% allemaal aankunnen. Rustig aan, zonder te stoppen. Allemaal kanjers, die deze klim hebben afgerond.

Ook de daling na deze top is best zwaar. Vooral voor de knieën. Voor ons ligt een grote vlakte. Ook hier komt de zon na een poosje onze ruggen verwarmen, zodra die over de heuvel piept. Daarna is het zo goed als vlak met uitzicht over de groene velden.

Bij het kerkje San Nicolas is het leuk even binnen te kijken. Ook hier kunnen pelgrims slapen. Zeer eenvoudig, geen elektriciteit. De pelgrims mogen het ritueel ervaren van voeten wassen. Een venster is met tegenlicht net een pelgrim….

Naar Boadilla del Camino en Fromista wordt het steeds vlakker. Af en toe een klein bultje geven iets meer uitzicht over de vele tinten groene velden.

Het zit meer in de details vandaag. De vogels fluiten naar hartelust, we horen veldleeuwerik, koekoek, karekiet en soms kan ik er net een fotograferen. Of een veldje met klaprozen, daar kan ik zo blij van worden.

Het laatste deel naar Fromista loopt langs een kanaal met sluizen. We voelen ons even in Nederland. Een kanaal met pad ernaast voor de wandelaars. Tot mijn verrassing is er een pelgrims boot. Je kunt er voor een paar euro opstappen…😉 We overwegen het, maar besluiten toch dat we alle km willen lopen.

We komen toch bijtijds aan in Fromista. Fijn om vroeg te vertrekken met een grote afstand. We slapen in Albergue Luz de Fromista, een mooie herberg gerund door een Nederlandse en Spanjaard die een tijd als docent in Nederland heeft gewerkt.

“Take your time, clear your mind, reflect, think, solve”

Dag 17, 21 km, zonnig 18 graden

Vandaag past vertraging bij mijn gevoel. In de vroege ochtend vertrokken we uit Hornillas, op weg naar Hontenas. Het is goed zoals het is, ieder van de groep kiest zijn eigen weg en dan past het voor mij om in de vertraging te kunnen gaan.

Naar San Bol is het licht heuvelachtig. Het vroege ochtend licht geeft een glans over het landschap. We staan af en toe stil om de omgeving in ons op te nemen.

Hontenas is ook zo een dorp die je pas op het laatst ziet liggen. De kerktoren torent erboven uit. De kerk waar we ook even binnen gaan. De muziek is aan, we steken een kaars aan voor onze dierbaren. Er staat een mandje met briefjes. We kiezen er allemaal een. Een mooi moment.

Ik had het onderstaande briefje: dat past wel bij mij. Het leuke is dat de tekst die ieder vond van toepassing was.

Als we ons hoofd vullen met goede dingen, is er geen ruimte voor slechte dingen om binnen te komen.

Na Hontenas hebben we een pad door het dal. De velden zijn groen, de gewassen groeien weelderig. Voorzichtig komen de bloemen in bloei. Er is al een enkele klaproos te zien. Ik denk een km of 4.

Het laatste stuk naar Castrojeriz gaat over een verharde weg. Het is vlak. In de verte zien we Castrojeriz liggen. We komen ook langs San Anton, de ruïne die vanaf half mei ook een pelgrimsherberg is.

We blijven de Camino volgen en komen bovenlangs het dorp binnen op zoek naar onze herberg Rosalia. Een voor mij bekende herberg met voor ons een 6 persoons kamer met allemaal 1 persoons bedden. Dat voelt heel luxe….Meteen daarbij is een bar voor ons etappe drankje. Nog enkele dagen en dan zijn we op de helft.

5 mei, 22 km, zonnig, 16 graden van Burgos naar Hornillos del Camino

Intens, dat is het eerste woord wat me te binnen schiet als ik aan deze dag denk. We zijn op de Meseta aangekomen. Vrijwel vlak met een hoogtepunt: Alto Meseta

We begonnen de dag met een lesje….Ik had een bakker gevonden waar we konden ontbijten en die was om 7.45 uur open . We waren heel snel klaar met inpakken en dachten dat we verder in Burgos wel een plekje zouden vinden voor ons ontbijt. Niet dus… Zo lopen we meer dan 10 km door tot Tardajos waar we pas wat vinden. Dat gaan we niet meer doen. Eerst ergens ontbijten voor we op pad gaan. We lopen langdurig door de stad om Burgos uit te komen. Daarna een vlakke landweg door parken.

We vervolgen onze camino naar Rabe de las Calzadas. De deur van een klein kerkje staat open. Er klinkt muziek, het Ave Maria. We zijn al ontroerd. Een nonnetje begroet ons, zet een stempel in ons paspoort en zegt ons: jij bent die pelgrim en de Camino wijst je de weg. Beschermt je, en brengt je alles wat je nodig hebt. Ze raakt ons met een diepe verbondenheid. Je voelt dat ze voor ieder speciaal aandacht heeft. Een intens moment…..

Ook de muurschilderingen raken ons. Op deze 5 mei, bevrijdingsdag, staan we ook even stil dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je vrijheid kunt ervaren. Twee handen in elkaar of naar elkaar reiken, sprekende ogen, een beeld van pelgrims onderweg.

De Meseta is begonnen. Bekend om grote vlakten, bijna geen bomen te zien. Tijd van verdieping? We gaan het ervaren. Ik geniet enorm van de Meseta. Ruimte, vrijheid, oneindigheid.

Op deze speciale dag legt Ineke haar steentje neer. Ertussen, zodat het een geheel wordt met de rest. Bescheiden, vooral niet overheersend. Een mooi moment.

Dan, toch plotseling, zien we Hornillos del Camino liggen. In een putje, zo voelt het. De weg slingert zich naar het dorp. De pelgrims zien we als kleine miertjes weer verderop het dorp uitklimmen. Voor ons is het de eindbestemming.

Na zo een enerverende dag logeren we in albergue El Alfar in Hornillos del Camino. In deze plaats is een pelgrimsmis in de kerk. Een mooie ervaring. Samen zingen en dat in de talen van de pelgrims die er zijn Met de andere pelgrims genieten we van het pelgrimsmenu.

4 mei, 14 km, zonnig 14 graden aankomst in Burgos

De eigenaresse van albergue Santa Fe in Cardunuela was heel blij dat ik voor een 2e keer bij haar herberg terugkeerde. Ze had een foto van vorig jaar gebruikt voor een beetje publiciteit. Gisteren werden we speciaal verwend met champagne na het pelgrimsmenu ter gelegenheid van moederdag. Een herberg die ik zeker aanbeveel, 14 km voor Burgos.

Zo gingen we na het ontbijt op pad. Op weg naar onze eerste mijlpaal Burgos.

Hoe voelt het om op pad te zijn? Als een zware last, waarbij je denkt: “was ik maar thuis gebleven”? Of lichtvoetig, zonder zorgen. Je bagage zo licht als een veertje? 😉 Wat je meeneemt in je rugzak is al draaglijk of kan er nog wat uit?

Ik herinner me mijn 1e Camino en mag met een gerust hart vaststellen dat er al heel wat uit mijn rugzak lichter is geworden…..de vele beren op mijn weg zijn meestal verdwenen en vertrouwen is er voor in de plaats gekomen. Dat gun ik elke pelgrim.

Deze keer wilden we de groene route naar Burgos nemen, langs de rivier. Dat is echt goed opletten. Voor je het weet loop je gewoon de pijlen achterna en kom je niet bij de rivier uit. Nadat je de AP1 bent overgestoken is het linksaf en niet de grijze route rechtdoor. Je loopt langs het vliegveld en als je bij de weg bent rechtdoor. De route die je kunt downloaden van het Genootschap, geeft de mogelijkheden ook goed weer.

We kwamen dan ook langs de rivier de stad in. Vele mensen maken een wandeling langs de rivier. We worden steevast begroet met buenas dias en Buen Camino. Het valt ook op dat hier velen met mondkapje lopen. Het is niet verplicht.

Burgos bereikt!!!

We logeren bijna direct nadat de groene route de stad binnenkomt. Bij Hotel Monjes Magnos. Proficiat voor alle medewandelaars, de eerste mijlpaal is binnen. Dat vieren we met wat tapas en nog even thee en frisdrank. Ik heb er helemaal vertrouwen in dat het ons gaat lukken.

Natuurlijk ga ik daarna naar de kathedraal. Die is zo mooi van binnen met de beelden en de gouden trap. Altijd even doen….

Op naar de volgende 500 km……!

3 mei, 25 km mistig en koud 8 graden van Villafranca naar Cardunuela

Vandaag was het een dag van “loslaten”. En: ” ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan”. Heel mooi om te zien dat ieder het vertrouwen heeft gekregen om alleen op pad te gaan. Kan ik de weg wel vinden, durf ik het alleen? Hinke had het voorbeeld al gegeven…die durft alleen en gaat op haar eigen tempo op pad. Als ik dan zie hoe ze geniet als we elkaar weer zien in de nieuwe herberg, dan is het voor mij goed. Heel belangrijk dat ieder zijn/haar tempo loopt. Het is jou Camino, en zo ontdek je waar je grenzen liggen, wat jou tempo is en of je het fijn vindt. Ik ben reuze trots op alle wandelaars, die zomaar alleen op pad durven gaan. En ik? Ik vind het best lastig om het los te laten….

Het was ook de dag van Montes de Oca op 1100 meter hoogte. Vooral de eerste 5 km kende de hoogste stijgingen. Later over de hoogte na Atapuerca.

Het was zeer mistig en koud in de vroege ochtend. We hadden de regenkleding aan, vanwege de mist, maar zeker ook tegen de kou. Omdat je weinig ziet, geeft mist je de gelegenheid meer naar binnen te gaan

Er is niet veel te zien zo. Wel zien we een soort heide struiken in prachtig paars. Ook kijken we even bij het monument ter gedachtenis aan fussilades ten tijde van de Spaanse burgeroorlog in 1939.

De wandeling door het bos naar San Juan de Ortega is meer dan 12 km. De rode klei is door de regen veranderd in glibberige klei die met kilo’s aan je schoenen blijft plakken. Ook de fijne pleisterplaats “Oase” is deze ochtend verlaten. De pelgrims vinden er even geen pauze plek. Veel te koud! We denken dat die er zelfs niet meer door kan met zoveel water en diepe sleuven.

Net als je denkt waar blijft toch San Juan de Ortega, zie je tussen de bomen plotseling de kerk en wat gebouwen. We hebben er even pauze en we treffen andere wandelaars van onze groep.

De Camino naar Ages gaat over een bergrug met mooie uitzichten rechts en links. Bij het dalen zie je het dorpje liggen.

We vervolgen ons pad naar Atapuerca en daarna naar de top op 1100 meter met het grote kruis ” Cruz de Matagrande”. Ook vinden we daarboven een labyrint van stenen. Daar realiseer je je hoeveel pelgrims hier dagelijks lopen en een spoor achterlaten in de vorm van een steen. Heel indrukwekkend.

De afdaling is een pittige met overal grote stenen. Goed zoeken waar je je voeten neerzet. In het boekje van John Brierley staat er een uitroepteken. Dat betekent lastig……We hebben een klein beetje meer uitzicht over het dal en zien ook weer gele velden met koolzaad. Dat zijn de laatste km van vandaag naar Cardunuela.

In albergue Santa Fe worden we gastvrij ontvangen. Ik kom er graag….een van de pareltjes op de Camino. Met een pelgrimsmenu sluiten we de dag af.

2 mei, 12 km, regen 10 graden van Belorado naar Villafranca

Het is even schakelen van zeer mooi weer naar een regendag. Dan komt het best goed uit dat we een korte afstand hebben om morgen de Montes de Oca te passeren. Ook vandaag was het al stijgen naar 950 meter.

Vanaf onze albergue Cuatro Cantones gingen we op pad. Toen was het nog droog en optimistisch als we zijn, hoopten we op een droge dag. In Belorado vind je muurschilderingen. Dat lijkt me een mooie activiteit om een stad op te fleuren.

Op weg naar Villambista was het toch al nodig dat we onze regenkleding aantrokken. Bij de eerste bar in het dorp was het lekker druk, de pelgrims die we steeds zien, waren daar ook.

Na Villambista gaan we op pad naar Villafranca. De heuvels zijn hier wat hoger en voor ons zien we de bergen liggen. Ook al is het donker weer, de omgeving is mooi en nog bijzonder groen. De vorige keer was ik er in oktober, dan is de hoofdkleur bruin van de aarde in plaats van gewassen.

We logeren in hotel San Anton Abad. Hoog gelegen en een beginpunt van de stevige etappe door de heuvels. Een fijne plek waar de eigenaar van het hotel een speciale herberg voor de pelgrims heeft gemaakt. Vanavond mogen we in het restaurant van het hotel een pelgrimsmenu gaan eten.

Deze tekst zagen we bij de receptie: ….Don’t come to the Camino for answers….

1 mei, 24 km, zonnig en warm 24 graden van Santa Domingo naar Belorado

Op deze zondag ochtend hadden we het plan om weer bij een bar te gaan ontbijten. Naast onze herberg zou een bar open zijn om 7 uur. Dat was niet het geval. Ik weet dat Spaanse tijd 7 uur, geen 7 uur hoeft te zijn. We gingen naar de hoofdstraat en daar vonden we een bar om te ontbijten. Onze dag begon weer goed.

Een dag met steeds klimmen en dalen door de glooiende velden. Met deze strak blauwe lucht zijn de lijnen van de gewassen goed te zien.

Santa Domingo verlaten we over Rio Oja. Het lijkt wel een sprookje met dat lage strijklicht.

Voor Granon komen we langs Cruz de los Valientes. Die zie je hoog boven de stijgende weg uit torenen. We zien ook dat onze schaduwen in het natte gras wel heel speciaal zijn😉

Een van de eerste stopplaatsen voor alle pelgrims is Granon na bijna 7 km. De bar is het eerste wat je ziet als je na een klim in Granon aankomt. De muren zijn versierd met een schilderij met pelgrim.

Na Granon heb je uitzicht over de Camino. Eerst sterk dalende, daarna glooiend. We verlaten de Rioja streek en komen in Castilla y Leon. Kan niet missen…. Op een groot bord zie je dat we daar aangekomen zijn.

De Camino naar Belorado loopt naast of dicht in de buurt van de N120. Waar mogelijk is de wat verder landinwaarts. De omgeving blijft bijzonder. Een lange rechte weg met veel te zien.

In Viloria hebben we even pauze. Bij herberg Viloria waar we een eitje, wat koffie etc kunnen kopen. We worden zeer gastvrij verwelkomd. Wel even fijn om in de schaduw te zitten.

De laatste km gaan langs de weg en zo komen we Belorado binnen. Samen even een etappe drankje op Plaza Major voor we naar de herberg Cuatro Cantones gaan. Daar hebben we een eigen kamer en een badkamer voor onszelf. Dat zijn van die speciale kleine dingen waar we als pelgrims heel blij van worden. Een heerlijke plek…..

30 april, 21 km, zonnig 20 graden van Najera naar Santo Domingo

Nog even terugkomen op een foto van gisteren, met dank aan Ad die de betekenis heeft achterhaald. Een uitleg die ik graag met de lezers deel, ook voor jou weg…..

De tekst luid als volgt; Als je kind bent denk je aan hoe het zal zijn als je groot bent. Je droomt van iets groots. Je beseft niet dat je het beste al in je hebt. Op die plek. Op dat moment. Op de middagen bij je oma. In de armen van je moeder. In de blik van je vader. Het is daar. In de kleine dingen. We leven ons leven op zoek naar wat we al hebben. Het is alleen maar een kwestie van de weg terug naar huis vinden. Daar waar onze herinneringen zich bevinden………

De etappe van vandaag is er een van glooiende velden met zover je kunt kijken koolzaadvelden. Heuvels met pelgrims die door dalen gaan en weer te voorschijn komen.

In de albergue Puerta de Najera is geen ontbijt, net als bij de meeste herbergen. Meestal is er een café open. Vandaag niet…..Misschien komt het omdat we zeer ontevreden waren over de maaltijd en zo waren vertrokken. We gingen terug naar de herberg, gelukkig waren er nog andere pelgrims weg, zodat we terug naar binnen konden. Daar gaan we eerst ontbijten.

Direct na Najera komen we in een natuurgebied met rode aarde. De zon is net over de heuvelrug, de rode aarde kleurt warm. Alle pelgrims gaan opgewekt op weg. Het is extra genieten als de zon schijnt.

Zo gaan we naar Azofra, 6 km na Najera. De eerste bar in het dorp doet goede zaken. Met 3 staan ze te helpen en we zijn zo aan de beurt. De meeste pelgrims stoppen daar ook. We gaan er steeds meer herkennen. Het is al warm genoeg om buiten te zitten.

Het landschap na Azofra ziet er anders uit. Druivenranken, waar de groene blaadjes aankomen afgewisseld met groene graanvelden en het koolzaad. Het is 10 km vals plat. We stijgen intussen van 500 naar 745 meter. We vinden het erg mooi.

Precies boven aan de top staat een man die tegen “donativo” fruit en wat te drinken verkoopt. Een prima plek voor een volgende pauze.

Na Ciruena blijft het glooien. Je ziet dat de weg naar een dal gaat, er weer uitkomt en dat je aan de horizon niet weet hoe het verder gaat.

Dan is daar, toch plotseling, zicht op Santa Domingo. De kerk torent erboven uit. Boven aan de heuvel staat een monument van de heilige Santa Domingo, als bruggenbouwer.

Stapje voor stapje gaan we naar Santiago. Intussen hebben we meer dan 200 km gelopen. We hebben dit etappe drankje weer verdiend.

De kathedraal van Santa Domingo is zeker de moeite waard om te gaan kijken. De levende kippen in een hok in de kerk, maar vooral ook de mozaïeken in de cripte.

We logeren in de zeer mooie herberg Confradia del Santo, vlak voor de kathedraal. Ertegenover op het plein hebben we een heerlijk menu. We zitten voor de eerste keer buiten en dat op 30 april.

29 april, 19 graden, 18 km zonnig van Navarette naar Najera

Het was volop genieten vandaag. Een relaxte etappe, die even een soort adempauze lijkt en ook de keuze die werd gemaakt om precies op je tempo te lopen, dat goed voor jou is. Zonder te hoeven inhouden aan de ene kant en zonder te hoeven haasten aan de andere kant. Heel mooi om te voelen dat we allen stralend aankomen op de bestemming.

We gingen bij een bar naast de kerk ontbijten. Speciaal voor de pelgrims om 7 uur open. De meesten vinden dat een heel relaxte start van de dag. We hebben tijd genoeg, dat doen we dan.

Daar gaat Hinke. Vandaag om te ervaren, hoe het is om alleen de weg te vinden, je eigen tijd in te delen en te vertrouwen dat het gaat lukken. Elke stap brengt je dichter bij je doel.

De route is niet ver van de A12 af. Wel kent de Camino de mooiste paden in de buurt van de A12. Licht glooiend, in de Rioja streek, in de verte zien we sneeuw op de toppen. We zien wel pelgrims, die lopen met ons mee in ongeveer hetzelfde tempo. Je haalt ze in bij een pauze en even verder is het net andersom. Met die mensen raak je vertrouwd en het begint als “Camino familie” te voelen.

De Camino brengt ons naar Ventosa. Een kleine omweg, maar met foto kunst langs de weg en als beloning een terrasje in de zon.

Na Ventosa lopen we door de velden naar Alto San Anton en daarna een slingerend pad naar de hoogte met de “naald”.

Na deze top komen we ook op een bekende plaats, de Bijenkorf, een plek waar pelgrims kunnen rusten in de regen of in de hitte. Ook vandaag wordt ik geraakt door de tekst die op de zijkant van de ingang staat. We hebben het erover wat je kan raken, zoals deze tekst.

Wat is na zo een dag heerlijker dan de dag afsluiten met een etappe drankje. Proost, op deze bijzondere dag ……