4 dagen op pad in Zuid Limburg. Vanaf mijn woonplaats 2 uur rijden en dan zijn we in een totaal andere omgeving. Vandaag hebben we een rondwandeling, morgen gaan we naar Gulpen, dan naar Holset en de laatste dag weer terug naar Epen. Hemelsbreed misschien 10 km, met alle bochten erbij maken we er 17 of 18 km van.
Vlnr Gerard, John, Tiny, Elly, Lydia, Ellen, Constance en ik
In het gastvrije verblijf Herberg de Smidse in Epen zijn we allemaal om 13 uur aanwezig. Tijd genoeg voor een rondwandeling naar Mechelen.
Hier in Zuid Limburg zijn er per gemeente rondwandelingen uitgezet. Op een grote kaart kun je zien hoe je al die paaltjes wandelingen aan elkaar kunt knopen. We gaan over Kosberg, Kruisbosch, Dissen, Schweiberger Bosch, Overgeul naar Mechelen. Door het mooie Geuldal terug naar de Smidse. Precies voor het donker waren we weer terug.
De zon komt er door en we krijgen zomaar een mooi landschap voor onze voeten. Hier en daar zijn er nog bladeren aan de bomen, de bomen kleuren nog oranje. De lage winterzon doet de rest. Op weg naar Mechelen.
In Mechelen hebben we pauze. Dan is het nog 3,5 km door het dal van de Geul. Dat kronkelende riviertje, dat ons zo naar Epen terugbreng. Omgeven door bomen met grote trossen maretakken.
Rond 16.30 uur komen we weer in Epen aan. Een mooie dag…… De tekst van de dag wil ik graag met de lezers delen.
8 juni, van Milsbeek naar Malden, 20 km droog tm 14 uur, later regen
En ook de 3e dag van de Walk of Wisdom kent veel heuvels. De Sint Jansberg, Mookerheide, Mokerschans, Heumense Schans. Alleen de laatste 5 km waren vlak, ervoor alleen maar stijgen en dalen.
Vandaag konden we weer starten waar we gisteren gebleven waren. Het is zo fijn dat we werden opgehaald en weer weggebracht, zodat er geen extra km bij komen. Vandaag was de etappe ten zuiden en westen van Groesbeek. Eerst langs het Koningsven; een moerasgebied. We horen er volop kikkers en zien er vele orchideeën in bloei staan.
Niet ver daarna gaan we naar de Sint Jansberg, bekend om prachtige bronbeekjes en aloude bomen op heuvels die gevormd zijn in de Ijstijd. Het is steeds klimmen en dalen.
We troffen een natuurfotograaf. Die wilde wel even tijd maken voor een groepsfoto.
Na de Sint Jansberg komen we op de Mookerheide. Nog te vroeg voor bloeiende heide. We hadden er het rijk alleen en klimmen en dalen over de smalle paden. Met het uitzicht nemen we de eerste pauze.
We boffen echt met het weer! De meeste regen is deze dagen in de nacht gevallen. Op de Heumense Schans begint het te regenen. We ontkomen er niet aan. Het deert ons niet. De regenkleding gaat aan en opgewekt gaan we verder.
De Mookerschans en de Heumense Schans zijn beiden verdedigingswerken.
U staat hier bij de Heumense Schans, een van de twee aarden verdedigingswerken op de stuwwal tussen Nijmegen Mook De schans heeft de opmerkelijke vorm van een vijfpuntige ster. Meestal had dit type schans vier, zes of acht punten deze was eenvoudiger aan te leggen en beter te verdedigen. In de geschiedenis van de vestingbouw geldt deze ‘Sterreschans daarom als een zeldzaamheid.
Bij het zweefvliegveld terrein, ten noorden van de Heumense Schans hadden we alvast ons etappe drankje. Daar begint het stevig door te regenen. We horen iets van …”taxi?” Nee hoor, we maken die laatste 4,5 km ook nog af. Een beetje beschutting in de bossen, weggescholen in onze regenjassen.
Onze 3 daagse wandeling eindigt aan de Rijksweg tussen Malden en Nijmegen. “Het lijkt wel een week onderweg”. “Wat ontspannend in deze mooie natuur.” Zomaar een paar reacties over deze fijne dagen. Of: nu weet ik dat ik het kan! Onzeker gestart, kan ik het wel? Nu vol vertrouwen uitzien naar een komende Camino. Ik kijk terug op 3 heerlijke, pittige wandeldagen. Deze Walk of Wisdom zit er op. Wijzer weer naar huis, met nieuwe ervaringen rijker…….
7 juni, van Groesbeek naar Milsbeek 19 km droog, 20 graden
De tweede dag is opnieuw een dag met heuvels. Nog niet in het begin naar Kranenburg, maar door het Reichswald in Duitsland.
Het symbool van de Walk of Wisdom lijkt een engel. Het blijkt het symbool van een pelgrim. Het is een mens die als plant ontkiemt. Elke mens heeft een eigen “unieke kiemkracht” , volgens de bedenkers van het symbool, Huub en Adelheid Kortekaas. Dat vinden we wel een mooi beeld om mee op pad te gaan.
Vanaf de Wylerbaan vertrekken we in de richting van Kranenburg. In de verte zien we het Reichswald al liggen. De heuvel recht voor ons, lijkt nog ver weg.
Onderweg is er verder geen horeca, dus we wijken even af van de route en gaan het stadje Kranenburg in. Bij de VVV krijgen we een ringetje, bij de bakker gaan we koffie drinken en wat lekkers erbij. Kranenburg is van oudsher een pelgrimsplaats. Het verhaal gaat dat er een wonder is gebeurd op de plaats waar een hostie is uitgespuugd. We lopen langs de dikke boom waar dat gebeurd zou zijn.
Dan volgt een weg van 9 km door het bos. Hier in Duitsland even niet gemarkeerd en zeker belangrijk om de GPX track te hebben. Een prachtig oerbos, met vele reuzevarens.We horen er alleen de vogels en lopen zo uren genietend door het bos.
Intussen passeren we het hoogste punt de Brand erg. Ook hier medewandelaars een steentje neer. “Wat mag er uit jou rugzak?” Ik zie dat enkele stenen worden verlegd. Een kleintje en een grotere. Het is altijd goed.
De varens zijn reuze groot. Hier en daar volgt de Walk of Wisdom een pad helemaal tussen de varens. Een beetje een struin pad. We volgen dan ons GPX track.
We dalen af naar het Koningsven. Nog even een kleine pauze, voor we naar ons eindpunt van vandaag gaan. Restaurant de Diepen. Helaas op dinsdag gesloten. We worden er weer opgehaald en verblijven nog een nacht in Groesbeek.
6 juni, 24 km Nijmegen Groesbeek, een paar buien, verder droog
Wat is dat? De Walk of Wisdom en waar ligt dat? De wandeling is ontstaan door ideeën van Pater Damiaan Messing. Gebruik maken van de bestaande route rondom Nijmegen en er eeen echte pelgrims tocht van maken. De weg naar binnen noemt hij het. Zo gaat dat met wandelen, het geeft je inzicht in je eigen weg. Als je goed kijkt is het de vorm van een duif.
Vandaag starten we bij het station in Nijmegen en gaan in noordoostelijke richting. Door de Ooijpolder later via Ubbergen over de Vossenberg, Wylerberg, de Duivelsberg naar Groesbeek. Hemelsbreed 10 km, wij maken er wel 24 km van. Topo GPS geeft 27, dat is inclusief vervoer naar ons overnachtingsadres.
Dan denk je hoogteverschillen in de buurt van Nijmegen? Toch 491 hoogtemeters. Pittig en zo mooi. We gingen eerst naar de Stevenskerk waar een officieel beginpunt is met een reuze engel, het symbool voor de Walk of Wisdom.
Vlnr Lida, Coby, Josephine, Ina, An, Christa en Ina
Nog maar 1 dag op pad en we voelen al: “het maakt niet uit wat je van elkaar bent, maar wat je voor elkaar betekent”
De zon kwam af en toe te voorschijn bij ons vertrek vanaf station Nijmegen en later ook tijdens de wandeling door de Ooijpolder. Het had die dag ervoor veel geregend en we dachten dat het wel erg modderig zou zijn. Dat viel reuze mee. Blijft het schitterende landschap met daarbij Nederlandse schapen wolken. De Waal met veel vrachtschepen, de polders. De vogels zingen hun hoogste lied.
Wat ook opviel waren de grote hoeveelheid rupsen in een soort spinrag. Honderden bij elkaar. Die spinrag zorgt er vast voor dat niet alle vogels het opeten.
Nadat we bij “Oortjeshekken” pauze hebben gehad gaan we via het dorp Persingen richting Ubbergen. Daar vinden we een trekpontje. Dat is vooral samenwerken en afwisselen. Het waait hard en in het begin komt er maar moeilijk beweging in. Leuk om samen te doen.
Krijgen we al heuvels vandaag? Hoor ik vragen. Jazeker, die beginnen na Ubbergen en ten zuiden van Beek. De paden van de Walk of Wisdom zijn vandaag vooral onverhard. Het lijkt of ze de mooiste paden in de heuvels hebben uitgezocht. Een prachtig deel van Nederland, zeker de moeite waard
Ook bij restaurant de Duivelsberg hebben we nog even pauze. Er valt in de middag wat meer regen dan in de ochtend. Terugkijkend vinden we de regen meevallen. We vervolgen ons pad over de stijgende en dalende paden, vaak over de akkers van boeren.
Na 24 km vinden we het voldoende. We hebben het goed. We logeren in Groesbeek en Tonny van ons B&B komt ons halen, geeft ons een etappe drankje en verzorgt een maaltijd. Boffen, als er zo goed voor ons wordt gezorgd. Zo kunnen we morgen op pad voor de volgende etappe.
31 januari was het plan om de etappe van St Agatha naar Boxmeer te bewandelen samen met Tea, Frances en Annemiek. Plotseling was er een storm in Nederland en het KNMI gaf kleurcode oranje. We besloten niet te gaan en vandaag gingen we de route afronden. De auto’s staan op het eindpunt. Jolle brengt ons naar St Agatha. We lopen terug naar de auto.
Een mooie afwisselende route langs de Maas, natuurgebied de Maasheggen, diverse plassen van de vroegere Maasloop en de polders naar Boxmeer. Ook vandaag waren er geen kapelletje en kloosters open.
Eerst liepen we door de kloostertuin van het Kruisheren klooster met de kunst en mooie teksten.
De zon lacht ons tegemoet als we over de Uiterwaarden van de Maas lopen. Op dat moment is er nog geen wind, de zon voelt aangenaam warm.
In Beugen werden we verrast door kunstobjecten. De kunstenares kwam nog naar buiten om ons binnen uit te nodigen. Daar gingen we niet op in ….
Door de polder gaan we naar Boxmeer. Nog even kijken of de kapel open was. Dat niet ….wel was er mooie kunst op de muur.
Na 19 km zat onze inhaal dag van het Kloosterpad erop. Natuurlijk sluiten we ook deze dag af met ons etappe drankje. Tot een volgende keer…..
8 maart, 22 km zonnig 10 graden van Eijsden naar Maastricht
Onze Dutch Mountain trail zit erop. Wat een geweldige uitdaging en ervaring om in 6 dagen meer dan 100 km en meer dan 1700 hoogtemeters te realiseren. Alpenweides, snelstromende beken, rotswanden en spectaculaire vergezichten….we hebben het allemaal ervaren. En dat met iedere dag zon en een strak blauwe lucht. Dat was het mooiste kadootje tijdens deze super wandeling. Van harte gefeliciteerd voor allen. Jullie hebben heel goed gedaan. Jezelf overtroffen, angsten gevoeld en aan gegaan. Het echte berg gevoel is ontstaan.
Omdat het pontje vanaf Eijsden niet vaart tm maart gingen we eerst langs de Maas naar het zuiden. Onderstaand zie je onze route en de hoogte verschillen van vandaag. Dat zijn laatste bergen: de Observant en de Sint Pietersberg en zo je ziet vlak voor de eerste 12 km.
We gaan dus eerst over de brug van de Maas. Het is even puzzelen om te zien hoe je als voetganger weer op het juiste pad komt. Het leek verboden voor voetgangers. Daarna zien we een pad aan de uiterste linkerzijde van de brug
Na het sluizen complex van Ternaaien lopen we eerst langs enorme kalkrotsen en zien de grote berg van Den Observant links naast ons liggen. Het is eerst nog een stukje over de weg.
Dan begint het pad van den Observant. Marion en Lida zijn altijd de eersten. Ze waren al best hoog en het leek geen eenvoudig pad. Volgens mijn GPX waren we nog niet op de juiste plek om te gaan stijgen. Ik loop samen met Marion verder. De anderen blijven bij elkaar, de steile paden trotseren en elkaar helpen. Het valt inderdaad niet mee, ze komen samen toch boven. Het was 1 avontuur!
Deze toppers hebben de top van D’n Observant gehaald. En ook Marion natuurlijk.
Samen met Marion proberen ook wij de weg te vinden. Omgevallen bomen belemmeren onze weg. Er zijn zo een steile stukken tussen dat ik het niet verantwoord vind. We gaan terug naar het begin van de klim. Jammer, maar samen vastbesloten. De anderen waren al bij Den Observant, wij worden ernaar toe gebracht.
D’n Observant is geen natuurlijke berg, maar een afvalberg. Hij is gemaakt van de deklagen van de Sint Pietersberg, die voor de mergelwinning voor een groot deel werd afgegraven en in de jaren 50 beplant. De naam komt van het Observanten klooster dat op de Sint Pietersberg lag. De Enci groeve is daardoor ontstaan. Een on Nederlands prachtig natuurlandschap. Sinds 2020 ligt de fabriek stil.
We lopen door de steengroeve en beklimmen daarna de trap van meer dan 200 treden. Terugkijkend op het grote ENCI terrein. Het water is onnatuurlijk blauw. We kijken onze ogen uit
We dalen af naar de Maas….het is nu nog een klein stukje. 4 km, toch nog 1 uurtje voor we op een terras van de Maas ons laatste etappe drankje nuttigen. Nu al met weemoed kijken we terug op 6 geweldige dagen.
7 maart, 5 graden, 17 km, koude oosten wind, veel zon, van Noorbeek naar Eijsden
Dat was echt een eenvoudige etappe vandaag. Na Mheer vrijwel vlak tot aan Eijsden. Van Noorbeek naar Mheer een korte stijging om weer op de route uit te komen.
Voor degenen die de Dutch Mountain trail ook in 6 dagen willen doen, kies bv voor Slenaken als etappe plaats. Dan is de afstand met deze 2 dagen ongeveer gelijk en heb je de laatste top van Kattenroth erbij. We gingen vanochtend met de bus naar Noorbeek en klimmen weer omhoog om op de route te komen. Het is wederom een strak blauwe lucht, nu wel met een ijskoude wind. De jassen blijven aan als we de wind op de velden op de rug hebben.
Noorbeek
Overal waar je er hekje bij een weiland ziet, is het goed opletten. De bewegwijzering is niet volledig en de GPX track is onmisbaar. De bewegwijzering is de wit/blauwe sticker, goed kijken, dan zie je het soms. De Dutch Mountain trail gaat zoveel mogelijk over onverharde paden. Na Mheer door een heel smalle geul langs het bos.
Voordat we afdalen naar Eijsden krijgen we een weidse blik over het Maasdal van Vise naar Maastricht. In de verte aan de andere kant van de Maas, zien we de laatste top al liggen. Die bewaren we voor morgen.
We worden helemaal om Eijsden heen geleid en komen bij het kasteel uit. Het is in particulier bezit, de poort staat open en we kijken er even rond. Een laantje met bomen, het mooie kasteel, de moeite waard er even te kijken.
Ook al is het koud, we kiezen het terras aan de Maas. Nog een uitdagende dag te gaan. We hebben er zin in.
6 maart, 26 km zonnig, later bewolkt, 7 graden van Gulpen naar Noorbeek
Net als gisteren werd de afstand langer dan verwacht. Bij dit traject van de Dutch Mountain trail zijn er maar liefst 3 toppen, zoals ze in het boekje zijn benoemd. De Gulpener berg op 157 meter, Hakkenberg ten noordoosten van Terziet op 252 meter en tenslotte vlak ten zuiden van Noorbeek Kattenroth op 209 meter. Pfff en dan nog diverse toppen ertussen. Opnieuw een zware dag….. zoooo mooi dat je toch al snel vergeet hoe zwaar ik het vond. De Dutch Mountain trail….zo bijzonder mooi. Voor mij ook een top lange afstand wandeling.
Van Gulpen naar het zuiden, de Eperheide, door België ten oosten van Teuven, ten zuiden van Slenaken, opnieuw door België naar Sint Martens Voeren en naar het noorden, ons eindpunt van vandaag: Noorbeek.
De dag begon met de steile klim naar de top van de Gulpener berg. Direct bij herberg de Zwarte Ruiter de trappen naar boven nemen. Volg hiervoor geel/oranje van het Krijtlandpad en je kunt bovenaan de route van de Dutch Mountain trail weer oppakken. Het heeft gevroren, een klein beetje nevel, een wonderschone start.
De Gulpener berg, de eerste top van vandaag
Over de velden en langs het Schweiberger Bosch dalen en klimmen we. Goed dat hier een GPX track van is. Je zou anders echt niet weten hoe je het veld over moet gaan. We lopen vooral aan de oostzijde van de berg….een zonnetje laat zijn stralen voelen, zodat we het zeker niet als koud ervaren.
We horen de specht, zien doen we hem niet. Steeds opnieuw, verder horen we niets. De vink en de veldleeuwerik hebben we ook gehoord. De natuur komt tijdens het lopen dichterbij. Intens genieten we van wat we zien en horen. Vandaag komen we niet langs horeca. We pauzeren even op een bankje voor we naar de Gerardus hoeve gaan De Gerardus hoeve ligt niet ver van de route en we besluiten daar na 10 km toch een ommetje voor te maken. Hoog gelegen, prachtig uitzicht, het terras loopt al vol. Hoe heerlijk is het om zo in de winterzon te pauzeren?
De 2e hoge top is de Hakkenberg. Daar komen de grenzen van Nederland, Vlaanderen en Wallonië samen. Hakkenberg dankt zijn naam aan het hakhout dat uit Het Bovenste Bos werd gehaald. Ook vandaag hebben we weer veel hindernissen te nemen. Op handen en voeten kruipen we onder de omgevallen bomen of als het kan, klauteren eroverheen.
De top blijkt te liggen bij de grenspaal. We waren er uiteindelijk toch ongemerkt voorbij gegaan. Iets verder vieren we dat we ook deze top hebben gehaald.
Ook het Teuvenderbos kent erg veel hoogteverschillen. Steeds tussen 150 en 250 meter op en neer. Ben je boven, dan zie je het volgende dal weer liggen. En ja je raadt het al, alles wat je daalt, moet je ook weer stijgen.
Via de dorpen Nurop en Plank gaan we op weg naar onze laatste hoogtepunt van vandaag. Het is inmiddels bewolkt en er is een koude wind. De jassen van de ochtend gaan aan en zo komen we bij Kattenroth aan. Deze laatste top valt echt niet mee. We lopen schuin tegen de berg omhoog.. Het eindpunt van vandaag van de route. Daar vandaan gaan we naar Noorbeek om de bus naar Gulpen te pakken.
We hebben nog tijd voor ons etappe drankje in een café in Noorbeek. Dat is fijn voor we de bus van 17.41 uur hebben. Toppers ik ben trots op ons. Alweer 26 km in de benen en dat met zoveel hoogteverschillen….
5 maart, 26 km zonnig 9 graden van Vaals naar Gulpen
Vandaag hadden we 3 toppen, de Vaalserberg, Vijlener bossen en tot slot Eyserbos. Met in totaal 1386 hoogtemeters. Een heel pittige dag!
Hieronder zie je goed hoe de route loopt. Van Vaals over de Vaalserberg net het Drielandenpunt, hoog over Holset en Vijlen, afdalen naar Wahlwiller en vervolgens met veel UPS en downs klimmen naar het Eyserbos en terug naar Gulpen. Vanaf Wahlwiller is het over de weg 3 km, wij maken er 9 van. Vooral die laatste klim was een echte kuitenbijter.
In de vroege ochtend beginnen we aan de klim bij de Vaalserberg. Ook vandaag lacht de zon ons tegemoet, het prachtige Limburgse land aan onze voeten.
Door de bossen klimmen we naar het hoogste punt van Nederland met de Wilhelmina toren en Drielandenpunt. Op deze zaterdag is het al druk als we boven komen. Deze eerste top valt wel mee hoor. We zijn er zo.
De restaurants bij de Wilhelmina toren slaan we nog even over. We hebben gezien dat we langs restaurant het “Hijgend Hert” komen. In totaal 9 km na de start en dat lijkt ons een prima plek voor de pauze. We hebben al zin in de Limburgse vlaai. Heel afwisselend langs de randen van het bos door de velden en door het bos. We genieten met volle teugen.
Ook bij het Hijgend Hert was het druk. We zitten buiten onder het afdak en hebben een dekentje tegen koude benen. Het voelt als wintersport.
Het houdt niet op met de mooie landschappen en het vele stijgen en dalen. We gaan door een aantal dalen naar Wahlwiller. Daar nemen we even tijd voor het kerkje met prachtige plafondschilderingen. Zeker aan te bevelen daar even te kijken.
Op naar de laatste berg het Eyserbos op 197 meter. Dat lijkt niet zoveel, de stijgingspercentage zijn fors. Ik heb het als de zwaarste klim tot nu toe ervaren. Ja, het is aan het eind van de dag en we hebben er toch al 20 km opzitten. We gaan ervoor en ervaren samen hoe het is om boven aan te komen.
Tatata we zijn boven. Daar hoort een selfie van Joepke bij en het trotse gevoel dat we samen delen.
We dalen af naar Gulpen. Intussen is het bijna 18 uur. Toch een hele dag onderweg voor deze monster tocht. Dag 3 van onze Dutch Mountain trail.
4 maart, 20 km, zonnig 8 graden van Kerkrade naar Vaals
Vandaag bereiken we de 2e van de 7 hoogste bergen, de Schneeberg op 257 meter. Goed te zien in het hoogte profiel is dat het vandaag vrijwel voortdurend stijgt en pas voor Vaals daalt. In totaal 663 hoogtemeter. Zo hebben we de eerste etappe van de Dutch Mountain trail in 2 dagen gedaan. Vanwege de overnachting in abdij Rolduc 2 km gisteren en vandaag extra
Na een uitgebreid ontbijtbuffet in de abdij van Rolduc gaan we op pad. Als we de stad uit zijn en de Dutch Mountain trail weer hebben gevonden gaan we geruime tijd langs de Anstelerbeek. Een kronkelend riviertje met een smal pad ernaast. Door de omgevallen bomen moesten we hier en daar klauteren. Wat fijn om te ervaren dat ieder elkaar helpt met het lenen van een stok of een hand ter ondersteuning geeft. Het had gevroren, de grasvelden waren nog wit, er lag een dun laagje ijs op de plassen.
Het langzame stijgen begon na de rivier. Over onverharde paden, een plateau, zodat het niet lijkt dat je in de heuvels loopt. Voorbij Horbach zie je ze steeds meer. Driehoekige obstakels, delen van een 600 km lange grensversterking van o.a. Drakentanden. De zogenaamde Westwall. Duitsland was vanuit het westen ondoordringbaar door deze verdedigingslinie .
Over een heuvelrug passeren we de stad Bocholtz. Het lijkt vrijwel vlak, intussen blijven we stijgen en gaan zo over de velden naar Orsbach, met restaurant Bellevue, in de wintermaanden alleen op zaterdag en zondag open. Wij nemen het ervan en rusten uit op de stoelen die bij het terras staan.
Vlak daarbij start een wandelpad met links de weg naar een hoogtepunt punt, de Schneeberg. Rechts een prachtig uitzicht over het dal waar Vaals in ligt. Omdat we al zoveel gestegen waren, was dat kleine stukje steil omhoog maar kort. We gaan toch even vieren dat ook deze top is behaald.
We dalen af tot in Vaals. Daar is een directe bus naar Gulpen waar we onze overnachting hebben in herberg de Zwarte Ruiter. Een hele handige verbinding, in 20 minuten ben je er en er gaan vele bussen per uur. Ons etappe drankje is verdiend. Dag 2 van de Dutch Mountain trail zit erop…….
3 maart, 14 km, zonnig 12 graden van station Eygelshoven naar Kerkrade station
De Dutch Mountain trail……die zijn we gestart. Nou weet ieder die mijn blog leest, dat ik het motto heb “het is altijd weer”….met dit zonnetje erbij wordt het toch zeker wat mooier. De Dutch Mountain trail gaat over de 7 hoogste toppen van Zuid Limburg en is de zwaarste lange afstand route van Nederland genoemd. De start is in Eygelshoven, en we hopen op 9 maart in Maastricht aan te komen. We maken er 6 dagen van.
Vandaag is ons traject van rechtsboven, Eygelshoven over de Wilhelmina berg naar het zuiden. Hoogte verschil; 263 meter. Een stevig begin!
De allereerste top is de Wilhelmina berg op 225 meter. Deze is ontstaan als steenstortberg van de Staatsmijn Wilhelmina. Van boven gezien heb je een weids uitzicht over de mijnstreek. Wij zijn erg trots als we er bovenop staan
Vlnr, Marion, Piet, Lida, Marion, Joepke, Gerard, Marjo en Mieke
Vanochtend waren we om 11.45 bij het station. De meesten met de trein, enkelen een paar uur met de auto. Direct bij het station gaan we de natuur in en voelen direct de hoogte verschillen. De voorzichtig ontwakende natuur aan onze voeten.
Na de Wilhelmina berg is een restaurant. Luigi’s genaamd. We wanen ons in Mediterrane sferen. Uit de wind en zo ontzettend lekker in de zon. We nemen het ervan. De afstand vandaag is precies goed voor deze middag.
Na de Wilhelmina berg volgen we de Anstelerbeek. Een mooi dal met kastelen en de zo in Limburg bekende bonen met maretakken. Hier is nog wel wat modder. Het valt reuze mee. Marion O is blij dat ze haar hoge schoenen heeft meegenomen. De paden zijn hier en daar nog versperd door de storm van de vorige week.
Over een heuvelrug gaan we langs een kapelletje en een oude tempel naar Kerkrade. Bij de tempel zat een andere wandelaar en die maakte ons attent op de bijzondere akoestiek onder het dak van de tempel.
In Kerkrade gaan we door het centrum voor ons etappe drankje. We overnachten in abdij Rolduc en hebben daar allemaal een 1 persoons kamer. Prachtig gelegen en we worden zeer gastvrij ontvangen.
Een zeer geslaagde dag! Morgen gaan we naar Vaals/Vaalserberg.
Tot slot…Voor alle pelgrims onderweg. Ik wens je een mooie Camino toe
De Via Coriovallum is ontstaan als oefentraject voor mensen die naar Santiago gaan. Ervaren wat het is om met rugzak te wandelen, wat heb je nodig, en vooral wat kun je thuislaten. De route ligt in Zuid Limburg, met 2 lussen tussen Houthem en Heerlen. Alle trajecten zijn uitstekend met het openbaar vervoer bereikbaar. Daardoor is Heerlen een prima standplaats. Ook in Houthem is een pelgrimsherberg. Voor mij een echte Camino…..
En dat was de laatste dag alweer van onze Via Coriovallum. Van Vijlen naar Mamelis, Bocholtz, Simpelveld terug naar Heerlen
Zoals je ziet de hele dag klimmen en dalen. Er zat geen vlak stuk tussen met in totaal 931 hoogtemeters. Een pittige dag, die eigenlijk in een foto is uit te leggen.
De dag begon zonnig en vanaf het hooggelegen Vijlen gingen we eerst dalen om na de verkeersweg te klimmen naar het klooster Mamelis. Het Klooster was open, maar er was net een mis bezig.
Door de bossen en over landweggetjes klimmen we naar Bocholtz. In de beschrijvingen lezen we dat café oud Bocholtz open zou moeten zijn en we een stempel zouden kunnen krijgen. We hopen ook vandaag op Limburgse vlaai.😉. En ja we worden verwend….
We gaan door naar Simpelveld. We vinden daar een Lourdes grot met Maria. Steeds stijgende en dalende paden met veel modder. We moeten goed uitkijken om niet uit te glijden.
Het deel van vandaag wat het meest zwaar was, was het Imstenradarbos. Smalle paden met veel hoogteverschillen en diepe modder. Wat kies je, rechtdoor, aan de linkerkant of rechterkant. Altijd rekening houden met de diepte van de plassen en de hoogte van het schoenen. Ook hier zijn er diverse bomen door de storm omver geblazen.
Nog 5 km te gaan om in de binnenstad van Heerlen uit te komen. De Via Coriovallum leid je door parken en langs watertjes. Je hebt er niet zo’n erg in dat je in de bebouwde kom loopt. Moe en zeer voldaan komen we bij het centrum uit. Op naar het laatste etappe drankje.
3 stormen doorstaan, veel regen, tjonge wat een kanjers! Van harte gefeliciteerd met het afronden van deze mooie Camino de Via Coriovallum. Een Camino hier in het mooie Limburg, met heuvels, vergezichten en in dit geval de elementen van extreem weer. We hebben het gered en het ook als heel bijzondere Camino ervaren. Tot een volgende keer.
Met 733 hoogtemeters en de harde wind met regen was het opnieuw een zware dag. Er was geen sprake van om in Gulpen met de bus verder te gaan, iedereen wilde lopend Vijlen bereiken. Ik ben reuze trots op ons doorzettingsvermogen en de moed om toch door te gaan
Deze ochtend gingen we na het ontbijt terug naar Houthem, daar waar we gisteren waren geëindigd. De km naar het station komen er nog bij, daarmee komen we weer op 23 km uit.
Vanaf station Houthem gaan we via het kasteel Sint Gerlach door de prachtige beeldentuin. De uitgemergelde pelgrim is een “voorbeeld” voor ons. Met de staf en de schelp en de mantel wordt hij herkenbaar voor degenen die al onderweg naar Santiago zijn geweest of binnenkort willen gaan. Tot onze verrassing was het deze ochtend zonnig met een koude wind. “Even van genieten” zeiden we nog. Hier kregen we ook een mooie stempel van de pelgrims herberg. Daar kun je ook overnachten, er kunnen er max 6 slapen.
Na dit kasteel zochten we ons pad door het zeer natte Geuldal met veel modder. Ik had gelukkig mijn regenbroek aan, de modder zat al snel tm mijn knieën. Ook hier waren veel bomen omgewaaid. Vooral waar wind veel vat kreeg op de maretakken.
Aan de overkant van het Geuldal lopen we tegen de helling aan en zien hier ook beversporen, de bomen zijn zover afgeknaagd dat ze ook hier omgevallen zijn of toch al heel snel om gaan vallen.
Het gaat steeds harder regenen. We hebben de wind meestal schuin achter of van opzij. In Sibbe hadden we gehoopt op een café, die open zou zijn. Tja het is maandag en dat was gesloten. Wel was het gemeenschapshuis open, en we hebben daar heel even binnen wat kunnen eten. Daarna werden we weggestuurd. De aanwezige dames moesten sluiten en een paar modderige pelgrims mochten niet zomaar schuilen. Dus gingen we verder naar Gulpen. Dat was pas na ruim 13 km. We waren er echt aan toe.
Na de uitgebreide pauze bij de Zwarte Ruiter in Gulpen gaan we langs het mooie klooster bij Wittem. Een intense sfeer raakt ons. De kapel en ook de bijbehorende kerk. Het beeld van de Heilige Gerardus met daarachter 2 schaduwen…..De deuren staan open en we voelen ons welkom. Er wordt mooie muziek van Taize gedraaid en ik fluit zachtjes de mij bekende melodieën.
Over de hellingen gaan we geruime tijd stijgen. We blijven daarna op hoogte. In de verte zien we de hoogst gelegen kerktoren van Nederland, Vijlen. We boffen. Na het klooster zien we in de verte een zware bui hangen, zelf hebben we droog weer en de zon laat zich nog even zien. Vlakbij Vijlen kun je de verharde weg nemen of….je raadt het al, een pad met veel modder. We kiezen voor het laatste…
We kijken terug op een bijzondere dag…Proost.
We logeren in het sfeervolle hotel Cuba Libre in Vijlen. Morgen alweer de laatste dag. We gaan dan van Vijlen naar Heerlen. We hebben er zin in, mede door de wat betere vooruitzichten.
De derde dag van onze Via Coriovallum. De 2 noordelijkste delen hebben we gehad. Nu is het de beurt aan de directe verbinding tussen Heerlen en Houthem, van oost naar west. Met 682 hoogtemeters.
Ook vandaag was er weer een harde wind, hier in Limburg windkracht 6/7 uit het westen. Ja …volle tegenwind. Toen we weg waren dachten we, we hadden de route ook kunnen omdraaien…🤔 Holle wegen, een wandelpad over de steengroeve. Zelfs door een wijngaard met echte Limburgse wijn. Langs grote boerderijen met de zo karakteristieke binnenplaatsen.
In de ochtend hadden we nog vooral motregen. Zo konden we toch nog van de omgeving genieten. Dalende en stijgende wegen door het Limburgse land.
Hier en daar waren er bomen over het wandelpad gevallen. Lenig😉als we zijn konden we toch makkelijk passeren.
In de plaatsen waar we langs kwamen, waren er al volop carnaval activiteiten. In een kroeg in Klimmen verzamelden zich de feestvierders voor een wandeling en versnaperingen in diverse cafés. Wij vinden een ander café voor onze pauze. We hadden er al 10 km opzitten. Wat is het boffen dat we met deze harde wind, regen en kou binnen kunnen pauzeren.
Naar Klimmen toe was het flink klimmen. We bleven daarna zowat op hoogte en kwamen hoog boven Valkenburg uit bij een mooi kapelletje met kruisweg en vanzelfsprekend mooie uitzichten.
We dalen af naar Valkenburg door het bos met zigzag paden, later langs de Geul. Hier is het meer uit de wind en af en toe hebben we droge momenten. In Valkenburg zien we nog hoe hoog het water van de zomer heeft gestaan. Vooral bij het laagst gelegen gedeelte zien we dat de huizen meters onder water hebben gestaan.
Van Valkenburg naar Houthem lopen we door een dal. Op weg naar het eindpunt van de wandeling, het mooie oude station
Alweer een verrassende dag! Zouden er ook hier bomen omgewaaid zijn, kunnen we overal lopen? En: gaat de trein naar Spaubeek al? De etappe van vandaag gaat van Spaubeek naar Heerlen, via Hoensbroek.
De NS gaf de boodschap dat er geen treinen zouden rijden. We kiezen ervoor om met de auto naar Spaubeek te gaan….zien we onderweg dat de treinen van Arriva hier wel rijden. Maakt niet uit, zo zijn we al om 9.30 bij het station van Spaubeek. Het wordt een fantastische dag. Dichtbij het station vinden we de Annakapel. Helaas was dit nog gesloten voor een eerste stempel van deze etappe. Er zijn vele bomen omgevallen en het pad achter het kerkje is vol met veel modder. We kiezen de weg die erachter loopt. Zo is GPX ook handig. Je kijkt of er een weggetje dichtbij ligt.
Verschillende keren lopen we onder een verkeersweg door. We merken dat we dicht bij Heerlen zijn. De route loopt over mooie paden veelal langs de Geleenbeek.
Na 8 km zijn we bij kasteel Hoensbroek. Met het pelgrimspaspoort kun je er gratis in. Zeker de moeite waard om er rond te kijken. Er is ook een restaurant in de kelder. Onze Limburgse vlaai wacht al op ons.
Verder op weg naar het centrum Heerlen. Het lijkt op de kaart dat we veel in de stad lopen. Dat is de laatste km. Daarvoor lopen we over de Kaumerberg en door parken de stad in. De bomen laten hun maretakken zien. Waar zijn dat ook alweer voor?😉
In Heerlen centrum worden we verwelkomd met kleurrijke letters. Het valt ons op de flats zo fleurig geschilderd zijn. De kunstenaars hebben goed hun best gedaan. We worden er blij van.
Het hoogtepunt van vandaag was de ontvangst in de Pancreaskerk. We kregen er de mooie stempel en hoorden het verhaal van het beeldje boven de deur. Ook steken we een kaarsje aan voor dierbaren.
We sluiten de dag af met een etappe drankje op het plein voor de kerk en gaan naar restaurant de Twee Gezusters voor ons pelgrimsmenu. Morgen vertrekken we van ons overnachtingsadres Nivon huis Eikholt direct op de route….
Nieuw avontuur….! De Via Coriovallum in het prachtige Zuid Limburg. In 5 dagen gaan we deze route afronden. Van Houthem naar Spaubeek, Spaubeek Heerlen, Heerlen Houthem, Houthem Vijlen en weer terug naar Heerlen. Is wel gemarkeerd met Santiago stickers, met een GPX track kom je er uit.
Limburg zou de provincie zijn met de minste wind en de trein zou tm 14 uur rijden. Wij kwamen om 10.30 uur in Heerlen aan en het plan was om vanaf Spaubeek de trein naar Houthem te nemen. We waren daar en we kregen het bericht dat er geen treinen meer zouden rijden. Tja wat doe je dan? We hadden daar 2 auto’s, dus de beslissing is snel gemaakt. We gaan met 1 auto naar Houthem. Daar startten we de dag met koffie en Limburgse vlaai bij kasteel Sint Gerlach.
Vlnr Mieke, Fred, Bernadette, Cora en Ellen
We hebben vooral wind in de rug vandaag. We merken dat het makkelijk loopt en we vinden de storm nogal meevallen. Bij een kapelletje hebben we even pauze en lijken zelfs uit de wind te zitten. We checken het weer en het zou voorlopig droog blijven. Het is al heel donker ….
We gingen op pad. Plotseling draaide de wind van zuidwest naar west en het begon te hagelen. We kwamen amper vooruit en zijn zelfs teruggegaan naar dat kapelletje om uit de wind te kunnen staan. Ik kan me niet herinneren dat het zo hard waait. Het was ook snel weer droog. Degenen die alleen een poncho hadden, hadden een drijfnatte broek. Het water liep in de schoenen. Bij zo een noodweer heb je geen tijd genoeg je regenkleding aan te trekken.
Om 16 uur waren we in Spaubeek en gingen op pad om de auto daar op te halen. Ons etappe drankje hadden we bij de startplaats in Houthem . In Heerlen overnachten we in het Nivon natuurhuis Eikholt. We blijven hier 3 nachten. Voor deze route erg handig, omdat het dicht bij het centrum ligt en alle eerste etappe plaatsen met de trein goed te bereiken zijn
De laatste etappe van het Kloosterpad gaat naar Den Bosch toe. De start is vanaf het Klooster hotel Zin in Vught. Wij hebben daar niet overnacht en hadden nog 10 km te wandelen tot aan het Klooster hotel.
Hemelsbreed is het misschien 7 km. Wij gaan ten zuiden van Vught onder de A2 door en vervolgens over landgoederen en Sint Michielsgestel en langs de Dommel, Halder en Haanwijk door het Bossche Broek terug. Op deze maandagochtend is het erg rustig als we over landgoed Sparrendaal wandelen. Het landgoed werd in 1899 aangekocht door de Missionarissen van Scheut. Momenteel is het van het Brabants Landschap. Op dit landgoed is een klein kappeletje. Sfeervol….er ligt een schriftje waar mensen hun gedachten of gebeden op schrijven.
Daar dichtbij komen we langs de begraafplaats van de missionarissen van Scheut. Zij waren werkzaam in o.a. Afrika.
De eindplaats van etappe 14 van het Kloosterpad is Kloosterhotel zin. Zoals de naam al doet vermoeden is het een voormalig klooster. De fraters van wie het klooster is wonen met de communiteit op het terrein en zijn nog altijd actief bij ZIN. Zo helpen de fraters geregeld mee bij het ontbijt en verzorgen zij de meditatiesessies. Wij worden daar hartelijk ontvangen en mogen in de koffiekamer binnen rusten en krijgen er koffie.
Door de bossen en over landgoed Zegenwerp gaan we naar Sint-Michielsgestel. De zon komt steeds vaker te voorschijn als we bij de Dommel aankomen. We nemen er even pauze en genieten van het mooie uitzicht.
Langs het waterrad komen we in Sint Michielsgestel aan. We vinden hier de Oude Toren, het instituut voor Blinden. Natuurlijk gaan we bij de Oude Toren pauzeren. Tijd voor een kopje soep 😉.
Het laatste deel gaat langs de Dommel naar Halder en Haanwijk en daarna door het Bossche Broek naar het centrum van Den Bosch
Om aan de andere kant van de Dommel te komen gaan we met het pontje. Even hard werken. We wisselen af… Altijd leuk!
Dan is het echt nog maar een klein stukje naar het station. 26 km in de benen, trots dat we ook deze afstand hebben gehaald. Het waren weer 2 mooie dagen. Dank je wel Elly, Joepke, Rita en Ineke voor de fijne tijd samen. Tot een volgende keer.
Vandaag starten we met een vervolg van het Kloosterpad, voor 2 dagen , de laatste etappes naar Den Bosch. We logeren bij de Kruishoeve in Vught. De afstand van het Kloosterpad tot hier is 16 km. We hebben het met 6 km uitgebreid over de Vughterheide en de Lunetten.
We beginnen bij het landpark van Huize Assisie. Al 110 jaar vormt Landpark Assisië een broedplaats voor nieuwe ontwikkelingen, met name in de zorg voor kwetsbare burgers uit de samenleving. In 1904 startte het toenmalige ‘Huize Assisië’ de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. De Broeders Penitenten startte dit initiatief dat zorgde voor landelijke bekendheid. Zij beschermden de samenleving tegen ‘de idioten’ en boden deze mensen met een verstandelijke beperking met hart en ziel 24 uur per dag, 7 dagen in de week goede zorg.
Van links naar rechts Ineke, Joepke, Rita en Elly
Daarna gaan we door de polder naar het noorden en komen in natuurgebied de Brand. De Brand maakt deel uit van het Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen en ligt tussen de eigenlijke duinen en de dorpen Udenhout en Biezenmortel. Het gebied bestaat uit vochtige graslanden en hakhoutbossen en wordt doorsneden door het riviertje de Zandleij en de daarin uitstromende Zandkantse Leij. Vochtig is het zeker! Als er teveel water staat kun je een alternatieve route kiezen. Wij konden er wel doorheen.
Een kleine omweg naar restaurant de Rustende Jager voor we de Drunense Duinen ingaan. Bij wandelknooppunt 21 even naar links. We hebben zin in koffie met een Udenhout de broeder…
Het is zo dicht bij mijn woonplaats Den Bosch en toch komen we op paden van de Drunense Duinen die ik niet ken. Vooral door het oostelijke deel. De zon schijnt volop en dan is het hier extra mooi.
Na dit droge deel passeren we nat grasland met vlonders. Ook nog een onderdeel van de Drunense Duinen.
We pauzeren even bij de Guldenberg en gaan door in de richting van onze eindbestemming. Omdat het tot ons hotel 16 km is, maken we er een lus bij langs de gevangenis en de Lunetten bij Vught.
Na 22 km vinden we het goed thuiskomen in het hotel. Het eerste etappe drankje hebben we verdiend.
En vandaag zit het erop. Heel Texel rond gewandeld. De laatste etappe vanaf Paal 9, via de haven van de pont en terug naar het beginpunt, Den Burg.
Eerst over het strand. Wat is het toch heerlijk om nog even over het strand te lopen. Met zuidwesten wind tegen. Net niet te koud, ruisende branding, meeuwen die opvliegen. Een enkele voetstap in het zand. Onze gedachten die komen en gaan. Alvast even deze Texel dagen in gedachten.
Het pad over de duinen is niet eenvoudig te vinden. Er staat 350 meter na paal 8.80 linksaf. Een smalle duinovergang. Met GPX proberen we het. Uiteindelijk vinden we weer een aanwijzing.
Er volgt een pad langs De Horsmeertjes en later langs de Mokbaai. Echt aan te bevelen, Texel in de winter. We hebben de wandelpaden voor onszelf. Zeker nu de restaurants open zijn en niet buiten in de koude wind hoeven te pauzeren.
Tot aan ’t Horntje volgen we een smal pad langs de Mokbaai. Heel onverwacht is er de trap naar boven en zien we de veerboot.
Daar hebben we even pauze. De laatste 8 km is door de polder.Veelal over onverharde kleine dijken met kreken en oneindige polder landschappen. We krijgen in het laatste halfuur nog een paar spetters. Die tellen niet mee. Ook deze laatste dag voelt voor ons als droge dag en een kadootje om van zo’n mooi eiland als Texel te mogen genieten.
Terugkijkend om 4 Texel dagen….ik heb genoten. De natuur, elkaars gezelschap en ons verblijf in het Stayokay hostel in Den Burg. Niet te vergeten de service van de Texelhopper, die ons dagelijks naar het beginpunt en eindpunt haalde en bracht. Tot een volgende keer!
