6 oktober, 25 km zonnig, 22 graden

25 km? Volgens het boekje van John Brierley 23,1 km. De etappe loopt door Logrono en dan gaan we naast de Santiago kerk ook de kathedraal bezoeken. Heel erg mooi, neem er even de tijd voor.

Na het ontbijt in Viana lopen we volgens de Camino het centrum uit. Je komt dan langs de ruïnes van San Pedro. We werden erop gewezen er zeker te gaan kijken en ook het parkje erachter met mooie uitzichten. Dat klopt! Er werd muziek voor ons aangezet en intussen keken we uit over het land naar Logrono. Een mooi begin van deze nieuwe Camino dag.

De weg naar Logrono is vrij vlak. De Camino leidt je bijna helemaal door parken, zodat je bijna niet de snelwegen in de gaten hebt. De tunnels zijn versierd met graffiti kunst. Sommigen zijn erg mooi.

Vanaf Logrono kun je de Camino met deze tekens herkennen. Die zitten in de vloer verwerkt.

Al dalend naar Logrono zit deze mevrouw er nog steeds. Gelukkig kan ze haar waar weer uitstallen. We kopen er wat en omdat Marijke even haar stok vergeten was hebben we er ook koffie.

We nemen de tijd voor de Santiago kerk en de kathedraal. Bij het bezoek aan deze laatste was er een mis en werd er gezongen.

Zelf vond ik deze in het portiek van de kathedraal erg mooi. Misschien ga ik dit proberen te schilderen……

Het duurt een tijdje voor we de drukke stad uit zijn. Vanaf Parque de la Granera zijn we weer in het groen. Ook dit deel is nog vlak.

Tot we bij “Alto Granera” komen. Daar stijgen we naar 520 meter en komen de wijngaarden weer in zicht.

Ieder die de Camino Français bewandeld heeft zal een foto hebben van deze reclame voor de Rioja wijnen…..

Dan is het nog een klein stukje. We zien Navarette op de heuvel liggen. Op het terras onder de kerk zijn we weer bij elkaar. Leuk om de verhalen van de Camino dag te delen.

5 oktober 2021, 18 km, droog, bewolkt 22 graden

Als je in het boekje van John Brierley kijkt, heb je nog geen enkele indruk van de route. Je ziet hoogte verschillen tussen de 400 en 570 meter en verder laat je je gewoon verrassen.

Het is wederom een wonderschone etappe. Eerst redelijk vlak tot Sansol, dan afdalen naar de rivier, de Rio Linares en dan door het schitterende natuurgebied met paden over de heuvels. Dat zie je dan wel op de kaart, het gaat steeds op en neer.

Vanaf onze herberg La Fuente gaan we naar een café om te ontbijten. (Buen Camino) Omdat we toch nog naar de bakker gingen, zagen we daar een betere plek. Tip voor de lezers….en een volgende keer.

Om 8.30 uur gaan we op pad, onder de stadspoort door, de heuvels tegemoet.

We zien de zon tevoorschijn komen. Al gauw zien we alleen de wolken met af en toe een zonnestraal over het landschap.

Toch gaat het naar Sansol ook al stijgen. Weliswaar niet veel, het doet ons een beetje aan Zuid Limburg denken. De lucht is donker, het lijkt of het ergens in de buurt regent. Wij houden het droog.

Als we Sansol uitlopen zien we het dorp Torres op gelijke hoogte. In het boekje staat hier een uitroepteken voor de afdaling. Die kennen we en bereiden ons voor op de moeilijkheidsgraad. Het hele pad is opnieuw ingericht en vlak gemaakt. We vinden het erg meevallen.

Het hoge kerkje, genaamd Santo Sepulcro in Torres is open. Daar gaan we even kijken. Gerrit schrijft iets in het boek, Marijke en ik zingen hier. We worden er allebei blij van.

Van het gebied bij Alto del Porto blijven we genieten. De kronkelende paden zijn langs de heuvels aangelegd en geven elke 5 minuten andere uitzichten.

Bijzonder zijn de steen mannetjes en ook zelfs een brug door voorbijkomende pelgrims verzameld. Heel indrukwekkend. Zoveel aandacht, zoveel verbondenheid. Als je er een steentje bijlegt, zorg je ervoor dat de stapel die al ligt blijft bestaan.

Met grote haarspeld bochten gaan we naar beneden.

We lunchen in de natuur, precies wanneer we hardop zeggen, wat zou een bankje fijn zijn. Corrie zei nog….een bakje koffie erbij en we zijn compleet. Ook dat treffen we daarna zomaar bij een barretje, Casita Lucia, onderweg.

Het laatste stuk naar Viana loopt vlak langs de grote weg, de N111. We zien regen boven Logrono. Wij houden het ook vandaag weer droog.

We zoeken een café voor ons etappe drankje, voor we naar onze appartementen gaan. Deze keer had ik geen overnachting in een herberg kunnen vinden in Viana. Ook prima, met lakens en een handdoek…😉 Wat kunnen wij als pelgrim daar van genieten.

4 oktober, 26 km zonnig 22 graden

We ervaren zoveel gastvrijheid in de herberg Etxeurdina in Villatuerta dat we  deze herberg zeker aanbevelen. Vooral de behulpzaamheid en advies van Juan stellen we erg op prijs.

We nemen in de ochtend afscheid van Trea. Zij heeft voor het eerst in haar leven zoveel dagen achter elkaar gewandeld en hiermee zeker 100 km gehaald. Proficiat met deze prestatie en fijn dat je bij ons was.

Ook had Juan voor ons geregeld dat de shop open zou zijn om een nieuwe regenjas te kopen. Een regenjas had de regen van gisteren niet kunnen doorstaan en was toe aan vervanging 🤔.

Bij vertrek was de zon net boven de horizon. De warme ochtend kleuren geven een mooi accent aan de wegen naar Estella. Op het overzicht zou je het niet zeggen. We dalen over kleine paadjes af naar Estella.

Op advies van Juan gaan we de groene route over de bergrug doen. Een voortdurende stijging van 300 meter over 7 km. Dat is minder dan 5%. We gaan het proberen. De eerste keer voor mij en zeker de moeite waard. We gaan dan niet over Azqueta en over Villamayor. Vooral het deel tussen deze plaatsen is zeer zwaar.

Net voorbij Estella is een wijn fontein bij het klooster van Irache. Daar willen de meesten wel van proeven…wat speciaal: wijn uit de muur.

De groene route is echt heel mooi. We lopen een bos. Intussen stijgen we. Het gaat over het algemeen geleidelijk. In de verte zien we het kasteel boven Villamayor de Monjardin liggen. En ook de grote bult die we op hadden gegaan van Azqeuta naar Villamayor.

Na de regendag van gisteren is het vandaag koel en een heel zuivere lucht. Dat heb je hier als de wind uit het noorden komt. We stijgen en dan dalen we weer even. Bijna helemaal op gelijke hoogte.

De daling vanaf Luquin is over een pad met stenen en kuilen. Dat valt even niet mee. Ten westen van Villamayor sluit de groene route weer aan op de andere route. Daar treffen we weer andere pelgrims. Velden, omgeploegde akkers, mooie paden en hier en daar veel Jacobskruid met ontelbare vlinders. Dat is bijna nog 10 km. We zingen en delen muziek met elkaar. Dan lopen we met die, dan met die. Dan passen we zijn NS aan aan het tempo van die ander. We hebben het goed samen.

Omdat het vandaag 26 km is, wegen de laatste km toch heel zwaar. Nog 6 km voor het eind nemen we nog even pauze voor we de huizen van Los Arcos zien.

En vanavond….. hebben we een uitstekend pelgrimsmenu in restaurant Movi. Alle pelgrims verzameld in 1 restaurant. Leuk om elkaar weer te zien.

2 oktober, zonnig, 20 km 25 graden

Een van de hoogtepunten van de Camino Français is het bereiken van de Alto del Perron. Dat gaan we vandaag doen.

Om 7.45 uur gingen we de deur uit op zoek naar ontbijt. Een prima locatie, albergue Plaza Cathedral en waren ook erg tevreden. Aan te bevelen!

Dan kun je het beste naar het plein bij het gemeentehuis gaan, hadden ze gezegd. Dat klopt we waren van harte welkom bij een hotel en meesten hadden eieren met spek. Een goede start.

In Pamplona is het vlak en we worden door de parken geleid. Hier hebben we niet eens erg in de grote stad. Na 5 km begint langzaam maar zeker de stijging naar Zariquiegui. Door de velden klimmen we naar boven.

Het lijken dorre vlakten. De oogst is binnen en de boeren hebben alles weer glad gemaakt. Het voelt eerder rijk dan dor. De zon schijnt volop. De landschappen gaan aan onze voeten voorbij.

De afstand naar Zariquiegui vinden we toch te ver om in een keer te lopen. Door de stijging van 450 naar 600 meter hebben we eerder rust nodig gehad. Voor een volgende keer….🤔In het dorp is een winkel open voor koffie en wat lekkers. We zitten voor de kerk op een bankje en nemen daar wel voldoende rust.

De grote klim van 600 naar 750 meter volgt. Ook dit is bijzonder mooi. Langs een heuvelrand met bovenaan windmolens en de beelden op de Alto del Perron.

Het lukt ons allen om boven te komen. We hebben duidelijk snelle stijgers. Zelf hoor ik nu bij de langzame stijgers en ben heel trots dat het ons lukt.

Zo mogelijk nog zwaarder en zeker vergelijkbaar met de afdaling naar Zubiri is de afdaling na de Alto del Perron. Het staat in het boekje als zware afdaling met uitroeptekens. Langzaam maar zeker komen we beneden.

Na een pauze in Uterga bij de bar van een herberg gaan we het laatste stuk naar Muzurabal. Over een heuvelrug met uitzicht naar beide kanten. We staan stil om foto’s te nemen.

Daar is Muzurabal onze herberg ligt dichtbij deze kerk. Het is albergue Menzizabal.

30 september, 22 km veel zon 22 graden

“Is het vanaf nu zo goed als vlak hier?” Dat hoorde ik gisteren. Nou…..echt niet. We zijn in de uitlopers van de Pyreneeën en daar zitten hele stevige klimmen en net zo stevige dalingen bij.

Dit is de etappe van vandaag. Eerst redelijk vlak naar Burguette en Espinal. Daarna een stevige klim naar Alto Mezquiriz. Er volgt een daling van 250 meter op 3 km, gemiddeld een % of 8. Na deze daling gaan we naar 810 meter terug. Over een km of 6. Onze conditie wordt goed getest vandaag. Het allerzwaarste is de daling naar Zubiri over een stenig ongelijk pad van 810 naar 500 meter. En ….deze kanjers doen het allemaal

Het is net licht als we vertrekken. In onze grote slaapzaal sliepen we met 30 Chinezen. Om 3 uur gingen ze douchen, om 5 uur hardop praten en om 6 uur ging de muziek aan. Pffff. Vandaag hebben we een ruimte voor onszelf bij de mooie herberg Palo Avellano. Dat wordt vast een beter nachtje.

De dorpjes Burguette en Espinal hebben van die mooie witte huizen. Vaak nog versierd met prachtige bloemen. Na Burguette gaan we meteen stijgen.

Het is nog fris in de ochtend. Maar wat mooi. De bomen beginnen voorzichtig te kleuren. Wel duizend tinten groen. Genieten.

Bij Rio Error is een brug met stapstenen. Even blijven staan vraagt Irene. Nou dat valt niet mee…als ik stil sta word ik snel wiebelig.

Kun je je bedenken wat een vorstelijk plekje, net na Viskarret. Weliswaar geen stoel, deze plek maakt dat gemis meer dan goed.

De stijging begint direct daarna over een betonpad en later verder door het bos. Intussen een aangename temperatuur.

Tja, ook voor mij kost stijgen veel inspanning. Als ik het heel rustig doe met kleine pasjes heb ik net lucht genoeg. Ik zie de anderen ook hard werken. De 3e of 4e dag wordt altijd als meest zwaar ervaren. We komen er wel. Ik zie zoveel ontspanning naast die lichamelijke inspanning. De Camino smile is al ontstaan. Daar word ik heel blij van.

Irene vindt de steen mannetjes heel mooi. De legt er altijd eentje bij met een persoonlijke tekst. “Be you”. Mooi hè?

Bij Alto de Erro hebben we nog even pauze. Nog 4 km dalen staat ons te wachten. Dat valt echt niet mee. Ik doe dat erg graag, het is goed opletten.

Corrie vindt dalen veel fijner dan stijgen. Je ziet ze glunderen.

Tata…we zijn er. Deze proeve van dalen is ook gehaald. Na deze dagen groeit ons vertrouwen dat Burgos en Santiago mogelijk wordt.

Morgen naar Pamplona.

29 september 2021, 18 km naar de top van 1450 meter, droog half bewolkt en mist.

We hebben vandaag een jarige! Irene, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Dat hebben we gevierd. Irene kreeg een hele mooie Camino armband van Trea en het etappe drankje kregen we van Irene.

Een hele stevige etappe vandaag met vele hoogtemeters. De Pyreneeën over….dat doe je niet zomaar. Omdat we vanaf Orrison starten is het te doen en blijven de km beperkt. En ooooo wat is het mooi.!!! Daarmee vergeten we hoe zwaar we het vinden.

Het begon met een prachtige zonsopkomst. Direct vanaf de herberg voor ons. Wauh wat een mooi moment. Er staat een klein beeldje van Jacobus en dat maakt het beeld compleet. Met een beetje fantasie zie je een pijl in de wolken.

We stijgen ruim 2 uur voor we bij een Foodtruck komen. Zo leuk we ontmoeten de wandelaars die we hebben gezien bij Beilari en Orrison. Het voelt als een familie.

We voelen ons klein in deze immense bergen. Als je dan precies wandelaars ziet die op een top lopen, krijg je daar een beetje gevoel bij.

Als we bij Maria komen is het inmiddels bewolkt. Natuurlijk gaan we even kijken.

Er steekt een koude wind op en we zijn blij dat we vandaag niet onze korte broek of wandelrokje aan hebben. Ook hier merk je dat het hoog is en dan snel koud voelt. Bij de Foodtruck hebben we pauze.

Nee hoor….dan zijn we nog lange niet bij de top. We gaan van de weg af en gaan over een graspad nog veel hoger. Tot wel 1450 meter.

Net voor de top gaan we door een prachtig oud bos.

Dan bereiken we de top van vandaag. Het voelt als: “wauh, dat we dat kunnen”. In de mist is het tijd voor onze groepsfoto.

De afdaling…..in het boekje staat een uitroepteken. Dat betekent een lastige gevaarlijke afdaling. Ik ken het, we hebben die eerder wel gehad. Er zijn mensen bij de top die ons precies de goede weg wijzen…Kies de GR route. Dat doen we. Die is prachtig mooi, open en gaat voor een belangrijk deel over de weg. Blij verrast zijn we dat de zon er nog even doorkomt!

Volgens een schema bij Orrison is de route minstens 5 uur wandelen. Wij waren om 8.15 uur de deur uit en rond 15 uur bij de herberg. Neem van mij aan dat we zeker niet getreuzeld hebben. Gewoon een zware etappe.

Vanuit de rust kwamen we bij het grote klooster. Daar moesten we wel even aan wennen.

Morgen op weg naar Zubiri.

28 september, 641 hoogtemeters, 12 km

Op pad…… vandaag ben ik gaan lopen. Ik was het maanden al van plan….

We zijn vlnr Trea, Irene, Marijke, Ilse, Corrie en Gerrit.

Onze lange treinreis van gisteren zit er op. Om 8.15 uit Amsterdam en om 16.50 in Bayonne. Dan een boemeltreintje naar Saint Jean Pied de Port. De Thalys naar Paris du Nord, met de metro naar Paris Montparnasse en met de TGV naar Bayonne. Die tickets had ik van tevoren geboekt. De tickets van de laatste trein niet. Ik dacht die nog op internet te kopen. Dat gaat niet op de dag zelf. Gelukkig konden we nog net op tijd bij het loket een ticket kopen. In 1 uur sta je dan in Saint Jean Pied de Port.

Nog even een stukje lopen naar de herberg van Beilari. Wat fijn om daar zo gastvrij ontvangen te worden. Joseph doet een kennismakingsspel met een “bal” en ieder stelt zich voor. Er waren mensen uit Canada, Zwitserland, Frankrijk. Leuk! We voelden ons als familie.

Dan worden we wakker… Het uitzicht is adembenemend. Dat wordt een mooie dag. Hier en daar mist de zon komt er voorzichtig overheen. We klimmen nog naar de Citadel voor we echt op pad gaan.

En wat voor een etappe…641 meter stijgen in 8 km, de hoogtemeters tellen voor een km of 4. Dat is echt veel en dan is deze afstand prima voor een eerste dag.

De etappe is een zware, maar ook heel mooie etappe. Uitzichten over de bergen, elke bocht een nieuw uitzicht. We genieten er enorm van. Ook ervaren we de hoogte verschillen als heftig. De spieren en ons uithoudingsvermogen krijgen het zwaar.

Bij Hunto hebben we even pauze. Een welverdiende pauze. Na meer dan 1 uur klimmen ben je er echt aan toe.

De mooie uitzichten gaan maar door. Voor ons natuurlijk heel verrassend. De bergen aan onze voeten.

Vroeg in de middag zijn we bij Orrison. De eerste etappe zit erop.

Stiekem toch een beetje trots dat we het allemaal hebben gehaald… .. Proost

Morgen komen we in Spanje aan.