Zaterdag 9 april, van Carreco naar Caminha, 24km, zon, wind en vooral droog.

Gisteren had iedereen goed gelopen ondanks de regen en de vele kilometers, een knappe prestatie van ons allemaal. Vandaag zullen we wat minder kilometers hoeven te lopen. We sliepen op een mooie slaapzaal, allemaal op het laagste bed. Dat van Hans was het allerlaagst, op de grond was voor hem nog plek.

Nadat we alle droge spullen in en de natte aan de tas gemaakt hadden gingen we op pad. Eerst een stukje teruglopen om koffie / thee en brood bij een bakker te kopen. Er staat een klein jongetje is de deuropening en hij vraagt of wij binnen willen. Als wij ja zeggen maakt hij mooi de deur een stukje verder open voor ons. Iedereen die wij tegenkomen in Portugal is aardig en behulpzaam, van jong tot oud.

De koffie en het brood drinken en eten we buiten op. De bakkerij heeft binnen niet genoeg plaats.

29km lopen door de vele regen van gisteren zorgde ervoor dat iedereen natte voeten had. Dat leverde wel wat pijnplekken op die na het stukje lopen naar de bakker al goed voelbaar waren. Om de groep niet op te houden willen de dames die er last van hadden doorlopen maar dat is niet zo’n goed idee. We helpen met elkaar met afplakken van de pijnplekken waar beginnende blaartjes onder blijken te zitten. Daarna zijn ze blij dat ze het hebben laten doen, het wandelen is weer aangenamer.

We zijn nog maar net op de weg terug langs de albergue als de eigenaar langsrijdt en stopt. Hij zegt dat we vandaag de mooiste route van Portugal gaan lopen. Dat zou mooi zijn na de regendag van gisteren. Bij de albergue spreken we nog even met de moeder van de eigenaar en dan verlaten we toch echt deze mooie overnachtingsplek. We hebben hier allemaal genoten.

De route is al meteen mooi en we genieten van het weer en de vele bloemen en planten. Deze worden de hele dag gefotografeerd. Vooral de blauwe regen staat verschillende keren op de foto. Maar ook het natte pad van de vele regen van gisteren wordt vastgelegd.

Bij de eerste pauzeplek wordt een partijtje tafelvoetbal gespeeld door de grootste fanatiekelingen van dit spel. Het is een spannende strijd die gelijk eindigd.

Wat is het genieten vandaag, veel afwisselende paadjes en waterstroompjes en dan de zon erbij, geweldig! Het was al mooi om de camino te lopen maar vandaag genieten we nog meer.

In Vila Praia de Ancora aangekomen kopen we water, belegde broodjes en fruit en als we een terras zien gaan we weer van een kopje koffie / thee genieten. Elly zal deze plaats nooit vergeten. Ze heeft haar kopje thee in de hand wanneer er ineens iets in haar kopje en op haar hoofd beland. Het duurt heel even tot het tot haar doordringt dat het vogelpoep is. Even de haren uitspoelen bij het toilet en de serveerster komt nieuwe thee brengen, dat is heel aardig.

We vervolgen de route maar nemen wel het pad langs de kust. De golven zijn hoog vandaag, mooi om te zien.

We zien ook twee leuke beelden van steen

Wanneer we bij Moledo lopen en de pijlen volgen zie ik dat we langs een weg gaan lopen. De route langs de kust is mooier maar dan moeten we een stukje terug. Toch hebben we er dat voor over. Het blijkt een goede beslissing. We waren langs een man gelopen die ons er nu op wijst dat we langs de zee om gaan lopen. Met de kaart erbij wijst hij het ons aan maar wij lopen toch echt liever een mooie dat een kortere route. De man blijkt stempels voor in ons paspoort te hebben en omdat hij op de eerste verdieping zit krijgen we een stok om aan te wijzen welke je wil. Ook een armbandje krijgen we erbij.

We lopen daarna naar de zee en verder door het bos.

We komen bij Rio Minho / Rio Miño waar we even later plaatsnemen op een steen om even van de rivier te genieten. De taxiboot komt naar ons toe en biedt ons de oversteek naar Spanje aan. Wij gaan morgen pas naar Spanje en hij spreekt met ons af om ons om half 10 bij het hostel op te komen halen met zijn auto om ons daarna met zijn bootje naar Spanje te brengen voor een klein bedrag. De Ferry-boot is stuk, dat hadden we ook al van de man met de stempels gehoord,  dus fijn dat het zo kan.

Op naar het hostel waar we in de kamer met dit mooie plafond een nachtje zullen slapen. Er slaapt ook nog een jongeman die niet de camino loopt maar helaas wel snurkt

We gaan een etappedrankje doen nadat we voor morgen fruit ingeslagen hebben want dan is het zondag en zijn de winkels dicht. Heerlijk om weer buiten in de zon op een terras te kunnen zitten. ’s Avonds gaan we bij een Italiaans restaurant eten waar we heerlijk gegeten hebben en daarna moe maar voldaan gaan slapen.

Vrijdag 8 april, van Antas naar Carreco, 29 km, heel veel regen en af en toe droog.

Wanneer de wekker afloopt is het droog, de voorspelling was dat het om 4 uur ’s nachts zou gaan regenen. We kunnen niet ontbijten bij het hostel waar we twee 3- persoonskamers hadden. De kok is ziek. Een stukje terug is een bar en die zou open zijn. We gaan daar naar toe en inderdaad de bar is open. De eerste klanten staan er al aan de bar met koffie en een wijntje erbij. Wij houden het bij koffie, thee en een broodje kaas. Voor lunch nemen we ook een broodje mee. In het winkeltje wat bij de bar hoort scoren we nog yoghurt en fruit en kunnen er tegen om op pad te gaan. Maar eerst een foto van ons in het leuke barretje. De eigenaresse gaat er snel bijzitten.

Het is nog steeds droog als we vertrekken en lopen terug langs het hostel en vervolgen de camino. De gele pijlen wijzen ons weer de weg. We lopen een tijdje door het bos en vinden het fijn dat het droog is anders zijn de stenen best wel glad.

Een prachtige stuk over paadjes eindigt met de betonnen platen die over de rivier liggen.

Een stuk verder begint het wat te regenen. Tassen worden ingepakt en regencapes gaan aan. We lopen weer in het bos en een Portugees op zijn racefiets stopt en wanneer hij hoort dat we uit Nederland komen zegt hij dat we dan met de fiets naar Santiago zouden moeten gaan. Nederlanders zijn fietsers zegt hij lachend, hij hield ons even aan de praat en dan gaan we verder waarna het al snel harder begint te regenen.  Stoppen is geen optie dus gaan we maar door. Het eerste barretje dat we zien gaan we bezoeken. Er zitten meer natte pelgrims, dames uit Tsjechië. We hangen onze capes over stoelen en nemen koffie, thee en een enkeling wat lekkers erbij. Irene is ondanks dat we best veel eten al afgevallen vertelt ze ons, haar broek zit al losser. Ik heb het idee dat dit bij mij nog niet het geval is en neem nog een hap van mijn stukje cake. Ik had wel een pastel de nata willen kopen maar deze waren op. Een paar van onze dames waren mij voor. We zullen toch weer verder moeten en als we buitenkomen regent het nog harder, gelukkig even later wat minder hard maar we worden allemaal best wel nat. Na weer door een bos gelopen te hebben zien we een overdekte ingang zien van een appartementencomplex dat leeg lijkt te staat. Daar stoppen we om ons brood op te eten.

Daarna steken we de brug over naar Viano do Castelo. We moeten achter elkaar lopen op het voetpad en we hebben allemaal genoeg aan onszelf om niet van het voetpad te waaien. Het regent inmiddels weer harder en we komen kletsnat aan de overkant van de Rio Lima aan. Daar is een barretje waar we uitdruppen en ik mijn schoenen uittrek die kletsnat zijn. Kranten helpen ze een beetje droger te krijgen. Gelukkig heeft de regencape mij zo goed als droog gehouden. Als verzopen katjes zitten we aan tafel om ook wat op te warmen en te genieten van koffie en thee. Bij het toilet is een handdroger waar ook de haren wat droger mee gemaakt worden.  Het is een stuk droger als we weer aanlopen en komen langs een chocoladefabriek. We kunnen door de raam zien dat ze bonbons aan het maken zijn. Gisteren hadden we het over zo’n fabriek gehad.

Droge en natte perioden wisselen elkaar af en bij aankomst in het hostel is het droog. De schoenen niet, die mogen bij de kachel met wat papier erin.

Intussen wordt er volop geappt

Het etappedrankje kunnen we hier nuttigen en het is zelfbediening en zelf betaling. Fijn dat we niet meer de deur uit hoeven. Dit hostel is veel te mooi om weg te gaan en we hebben voor vandaag wel genoeg gelopen.

We laten eten bezorgen, geen pizza maar vlees of visschotels. Ze zijn heerlijk en Tobi uit München eet bij ons aan tafel mee. Hij verstaat Nederlands en we spreken af en toe Engels met hem. Na 10 minuten komt hij erachter dat wij Duits spreken en we kunnen er wel om lachen dat we zo automatisch in het Engels beginnen terwijl Duits ook kan.

Als toetje heb ik nog een stukje Tony Chocolonely voor iedereen en we hebben nog een gezellige avond en vanaf half 10 gaat de een na de ander naar bed. We hebben een kamer voor tien met zijn zessen. Kunnen er vijf mensen beneden slapen en de zesde… die krijgt een matras op de grond. We zijn te moe om naar boven te klimmen. Morgen is het niet zo ver naar de volgende plaats. Toch laten we de wekker op tijd aflopen, de meesten zijn toch wel wakker om 7 uur.

Woensdag 7 april, dag 2, van Estela naar Antas, 21km, zon en wolken, 15 Graden

Na een luxe kamer in Hotel Contrix en een goed ontbijt gaan we op stap. Het is nog een beetje fris maar dat is prima om te lopen.

We ruiken de eucalyptusbomen en zien grote citroenen en een sinaasappelboom. Om limoncello te maken zou je maar 4 van deze grote citroenen nodig hebben. Recepten zijn op Internet te vinden en we krijgen uitleg van iemand die ervaring heeft met het maken hiervan.

Op een mooie tijd zien we een barretje waar we buiten kunnen zitten omdat er windschermen zijn. De wind is best fris en we zouden anders te veel afkoelen. Na een korte tijd komen er een vader en dochter ook op het terras zitten. Ze komen uit België, zijn direct vanaf Porto begonnen en de vele kleine en grote kinderkopjes hebben er waarschijnlijk voor gezorgd dat de dochter al 6 blaren heeft. Ze heeft anders nooit blaren. Mooi wanneer je als ouder en kind samen een camino kunt lopen. Hopelijk houden ze het vol want met zoveel blaren is de tocht een stuk zwaarder. Onze voeten doen het nog prima en iedereen loopt vrolijk verder.  We zien een stuk verderop een beeld van Petrus. Er staat een bordje naast het beeld maar de Portugese tekst is te moeilijk voor ons om te lezen. Op de achtergrond bij de groene luifel is een winkeltje waar we belegde broodjes kunnen kopen voor onze lunch die we even later op een bankje aan zee op gaan eten.

Een mooie spreuk wordt gewaardeerd en gefotografeerd.

Wanneer we in het begin van de middag weer bij een barretje komen besluiten we heel democratisch om door te lopen. Er zijn al wat donkerdere wolken te zien en zijn liever eerder bij het hostel dan vandaag al nat te worden. Voor morgen wordt de hele dag veel regen voorspelt waar we allemaal tegenop zien maar het ook gewoon gaan ervaren. We nemen nog wel een korte pauze op een bankje, de lucht is niet zo dreigend meer. Mooie tijd om even het verhaal wat gisteren niet in het blog stond aan Constance te vertellen, zij had het niet meegekregen omdat ze een stukje van het terras haar broodje op ging eten. Bij het barretje waar we koffie en thee dronken kwam Elly van het toilet en omdat ik net naar binnen wou lopen liep Elly aan de andere kant naar buiten. Tenminste dat was de bedoeling. Gelukkig zag ze ineens iets wazigs en hield ze zich in waardoor ze maar zachtjes tegen de raam liep. Gelukkig had ze zich amper bezeerd.

Het zou niet zo ver meer zijn en na een soort van vijver zou het hostel aan de rechterkant van de weg moeten zijn. We lopen nog maar kort en ineens zie ik het hostel al. Irene en Constance zijn het voorbij gelopen, we bellen ze hierover. De ingang was een klein stukje terug en zag er net zo dicht uit als de deur op de foto. Gelukkig doet de bel het en doet er iemand de poort open. Hij legt uit dat het grote huis al jaren in zijn familie is, waar de dieren op stal stonden zijn nu kamers waar wij mogen verblijven. In het grote huis woonden zijn opa en oma vroeger en het personeel sliep tussen het huis en de stal. In de tuin ligt een zwembad wat ik voor vijver op de app aangezien had. De muur die eromheen staat stond niet op de app. We hebben twee driepersoonskamers, zetten onze spullen weg en gaan naar een barretje om de hoek. Daar zijn alleen vrouwen als wij binnenkomen. De port wordt door het merendeel gedronken, lijkt een traditie te worden waar we in Porto mee begonnen. Silvia had van een hondje gedroomd en in het barretje waren twee jonge hondjes die er precies zo uitzagen als de hond in de droom. Ze mag een hondje vasthouden en zou zelf toch wel graag weer een hond willen.

Deze kikker viel mij op en staat wel symbool voor het plezier wat we met elkaar hebben. We hadden ’s avonds weer goed gegeten bij een restaurant in de buurt maar waren wel verbaasd over de rekening. Na wat puzzelen en uitleg van de ober kwamen we eruit. De olijven en het brood met boter en smeerkaas wat voor ons op tafel gezet werd hadden wij gezien als iets wat je krijgt omdat we al vaker iets gekregen hadden bij hetveten. Hier stond het gewoon op onze rekening. Het is inmiddels helemaal donker als we teruglopen en Hans heeft een hoofdlamp die heel goed van pas komt op de donkere stukken van de straat. Hij zegt dat de lamp hem vaak goed van pas komt, alleen moet je niet ergens naar binnen kijken wat hij demonstreerd door zijn gezicht naar de muur te wenden. We zien het helemaal voor ons dat je in je huis zit en er dan iemand met een lamp op zijn hoofd naar binnen schijnt. Al lachend komen we bij het hostel aan.

Woensdag 6 april, dag 1, van Póvoa de Varzim naar Estela, 14 km. Zon, wind en 16 graden

Met zijn allen op een slaapzaal voor 8 personen is een nachtje die voor de meesten nieuw en wennen is. Er sliepen bij ons op de kamer nog twee jonge mannen. Ene kwam uit Miami en was een rondreis aan het maken. De andere kwam uit Duitsland en had een studiebijeenkomst van Erasmus. Ik had redelijk geslapen en was wel regelmatig wakker. De meesten van ons hadden weinig geslapen maar iedereen stond goed gemutst op en pakte zijn spullen weer bij elkaar.

In dit hostel, het Porto Lounge Hostel hadden we op de derde verdieping onze kamer. ’s Ochtends konden we hier ontbijten. Geen heel uitgebreid ontbijt maar er was genoeg te eten. Daarna de stad in en we lieten onze bagage nog even achter. Dan loopt gemakkelijk door de stad.

Op naar de kathedraal voor onze eerste stempel. Constance en ik gingen de kathedraal nog bezoeken en de anderen gingen via smalle straatjes naar de rivier de Douro. Ik was een aantal jaren eerder in de kathedraal geweest en was nu verrast door het deel wat aan de kathedraal vast zat wat nu ook te bezichtigen was en de toren die we konden beklimmen.

Dit is de zijkant van de kathedraal die je als eerste ziet wanneer je vanuit het centrum aan komt lopen.

Een van de kleine ruimten waar een dienst gehouden kon worden. De muziek die we zacht op de achtergrond horen past helemaal bij de sfeer.

Uitzicht vanaf de toren.

Ook tegeltjes langs de trap die ons naar de schatkamer bracht. Na de bezichtiging liepen wij ook naar de Douro waar we de anderen op een terras zagen. Wij gingen daar ook koffie drinken, heerlijk in de zon. We gaan daarna terug naar ons hostel, halen de bagage op en de bagage die vervoerd wordt is al weg. We nemen de metro naar Póvoa de Varzim waarvoor we onze metrokaart eerst op moeten laden. Gelukkig helpt een behulpzame medewerkster ons mee. Eenmaal in de metro vragen we ons af of we soms helemaal naar Spanje gaan. Nee hoor bij Póvoa de Varzim, het eindstation, stappen we uit, we moeten echt nog wat dagen lopen voor we in Spanje zijn.

We laten een groepsfoto maken en dan gaan Hans, Constance,  Silvia, Elly en Irene voor het eerst een dag camino lopen. Voor mij is het de tweede keer dat ik deze route loop en dat gaat met dit gezelschap vast weer leuk worden.

De zee is blauwer dan dat ik hem ooit gezien heb. We lopen over vlonders en we hebben hetzelfde tempo. We zien onderweg drie andere pelgrims. Dat is niet veel, twee dames uit Nederland hadden eerst de binnenland route een stuk gelopen en toen een fout gemaakt om op de kustroute te komen. Ze moeten zodoende 11 km meer lopen, gelukkig lopen wij goed en komen we na 14 km. bij het hotel, een luxe overnachting waar we van gaan genieten. Het etappedrankje smaakt weer prima en daarna hebben we een uurtje voordat we kunnen eten. Lekker opfrissen, wasje doen, contact met thuisfront en daarna worden we door de hoteleigenaar in twee groepjes naar een barretje met restaurant gebracht. Hij vraagt of hij ons ook moet halen maar dat hoeft niet, we lopen straks wel terug. Het was al heel lief dat hij ons bracht. We lopen even een klein stukje terug om wat fruit te kopen en verbazen ons over de prijzen  ik koop een appel voor 15 cent bijvoorbeeld. In het barretje zitten alleen mannen en ze kijken ons vreemd aan. We kunnen doorlopen naar het restaurant waar we een paar tafels bij elkaar zetten. De inrichting is al lang niet meer verandert vermoeden wij en we denken dat de kokkin snel opgetrommeld is wanneer we haar even later de keuken in zien duiken waar ze heerlijke vis en salade bereid. Irene en ik nemen nog een stuk viennetta-ijs na en Constance durft nog wel een pittig kopje koffie te drinken. We hadden gezellig zitten kletsen, lopen terug en sluiten deze mooie wandeldag af. Benieuwd wat ons morgen zal brengen.

Vanmorgen op het busstation zie ik Elly met wie ik samen naar Schiphol reis. De bus en de eerste trein waren een klein beetje later maar we konden de volgende trein nog gemakkelijk halen en waren op de afgesproken tijd op Schiphol. Daar zagen we Irene als eerste, ze was er al een hele tijd, ze kon vroeg door iemand weggebracht worden en had genoten van het lezen tot wij kwamen. Constance zagen we kort daarna  en even even later was Hans er ook en waren we compleet. Silvia was al een paar dagen eerder gegaan om in Porto rond te kijken. Inchecken ging vlot en ook bij de douane ging het snel. Daarna hadden we nog veel tijd om koffie te drinken, te lunchen en natuurlijk kennis te maken met elkaar.

Na een rustige vlucht met de cityhopper waren we op de geplande tijd in Porto waar het beter, lees warmer en droger weer was dan in Nederland. Met de metro naar het centrum en dan een klein stukje lopen naar ons hostel waar we kennis maken met Silvia. Voor bijna iedereen wordt het een nieuwe ervaring om met 8 mensen op een kamer te slapen. Voor het zover is gaan we op pad voor ons etappedrankje, een echte etappe hebben we nog niet gelopen maar dat maakt niet uit. We gaan op een terras zitten tegenover station São Bente waar we daarna even naar binnen lopen.

Een prachtig station wat je zeker even moet gaan bekijken als je in Porto bent. Er is nog meer wat je moet gaan zien in Porto maar dat doen we morgenvroeg. We gaan nu naar een restaurant om te eten. Het is jammer dat het grote plein nu een renovatieplaats is maar we komen nog wel langs een mooie fontein.

In het restaurant wachten we op ons eten, we lusten wel iets. Het is inmiddels 7 uur en omdat het hier een uur vroeger is eten we best laat.  De ober had denk ik in de gaten dat we honger hadden want terwijl we wachten op het eten brengt hij wat hapjes voor ons zodat we alvast kunnen beginnen. Aan het eind van de maaltijd was iedereen moe en gingen we in het hostel ons bed opzoeken. Terwijl ik dit schrijf hoor ik al iemand zachtjes zagen en ga ik ook maar eens slapen.

Aanstaande dinsdag 5 april gaan we naar Porto!

Daar gaat onze camino Portugues beginnen. We lopen de kustroute en nemen drie dagen de spirituele variant. Je kunt ons iedere dag volgen op deze website.