4 april, regen, later buien, 20 km, Chatellus – Dun les places

Dankbaar en blij voel ik me vandaag. Op de eerste plaats door de hartverwarmende, gastvrije ontvangst door Paul in Chatellus. Een pareltje op mijn Camino. Maar ook voor de reacties en heel motiverende berichtjes, die ik van vele lezers, vrienden en familie ontvang. Het doet me heel goed.

Bij vertrek regende het. En omdat het de hele nacht had geregend, adviseerde Paul me een route over de weg naar Marigny-l’Eglise. Het pad was door de regen te diep uitgesleten en daardoor belastend voor de enkel. Een klein weggetje, zonder verkeer, wel verhard.

Lees verder Dankbaar →

3 april, 20 km, droog, 16 graden, Vezelay- Chatullus sur Cure

Een bijzonder begin van deze ochtend. In de kleine kapel van de kathedraal werden de pelgrims om 7 uur ontvangen. Nonnen en paters zingen zo zuiver, kippenvel kreeg ik ervan. En na de mis hebben we de zegen ontvangen. Een heel speciale sfeer, ik was er ontroerd van. We kregen de volgende tekst:

Wees voor haar een schaduw in de hitte van de dag, een Licht in de duisternis van de nacht, een verlichting bij vermoeidheid, opdat zij gezond en gelukkig aankomt.

Lees verder Ontroerd →

2 april, treindag van Sezanne naar Vezelay

In mijn dagboek vind ik vandaag de volgende tekst:

” De echte ontdekkingsreis is geen speurtocht naar nieuwe landschappen, maar het kijken met nieuwe ogen” . Dat wens ik alle pelgrims toe en ook mezelf.

Een dag voor reflectie…..

Ik zit in de trein en zie het landschap aan me voorbij trekken. Heuvels en licht glooiende velden. Wat anders dan “stap voor stap”. Vreemd ook voor mij. Het voelt als weer opnieuw beginnen. “Zelfs een 1000 km lange reis, begint met een eerste stap” En ook…loslaten, voor mezelf toe staan dat plannen zomaar mogen veranderen. Dat de pijn aan mijn enkel een aanwijzing kan zijn, rustig aan, je hoeft “enkel” voor jezelf te zorgen….

Door de aanwijzingen in Maps.me dacht ik dat er een treinstation in Sezanne zou zijn. Niet dus, wel een station, geen trein meer… Zo ging ik dus eerst met de taxi naar Romilly du Seine om daar de trein van 8.50 te halen.

Nu 2 x overstappen in Dijon Ville en Laroche Migennes. Bij de laatste heb ik 5 minuten overstap tijd…. Uitstappen in Sermizelles Vezelay en dan is het nog 8km naar Vezelay. Hier wilde ik een taxi nemen, geen taxi te zien. Dan toch maar lopen. Het is heerlijk weer. Daar op die heuvel ligt Vezelay. Je ziet de contouren van de kathedraal. Dat was trouwens een heftige klim!

Lees verder Naar Vezelay →

1 april, eerst koud, veel wind en regen, later droog 11 graden, Monmort- Baye- Sezanne

Wat zijn dat Camino verrassingen? Zomaar hulp krijgen en wat toevallig op je weg gebeurt, of wat je toevallig ziet. Ik voel me dan dankbaar en blij. Het begon deze ochtend. De afstand van Monmort naar Sezanne is 33 km. Dat is voor mij te ver. Er tussen zou een slaapplek zijn, maar daar kregen we geen contact mee. We vragen of we naar Baye gebracht kunnen worden. Jazeker, dat kan. Voor een klein bedrag worden we in Baye tegenover de kerk afgezet. De eerste Camino verrassing is binnen.

Het is heel donker weer en het lijkt erop dat het gaat regenen. Het is een koude wind, ik schat max 4 graden. Ik nader dit kerkje en precies als ik daar ben, gaat het regenen. Ik vind een droog en windvrij plekje om mijn regenpak aan te trekken. Het 2e Camino kadootje is binnen.

Vandaag weer een etappe, vrijwel alleen onverharde paadjes over de erven van de boeren. Licht glooiend met het lijnenspel van de bomen.

Plotseling word ik geraakt door hoe deze boom eruit ziet. Het lijken wel “Maria figuren” ik blijf er even bij stilstaan en laat het goed op me inwerken. Ook dit is voor mij een Camino verrassing….

En….voorjaar, langs de kant van de weg

Het kan natuurlijk niet anders op de Via Campaniensis in het voorjaar na een zeer natte winter….ik loop over een bospad, vol met water en modder. Gewoon doorlopen is het motto. Ik ben over slechtere paden geweest.

Na een half uur zwoegen is er plotseling Sezanne, een grote stad waar we zo opkijken. Sezanne ligt in een dal en langs de wijngaarden daal ik af naar de stad.

Daar tref ik Karin en Frans. Samen drinken we wat. Deze hebben we verdiend.

Moe en voldaan lopen we naar het BEJAARDENHUIS…. We slapen in Foyer François de Sales, hier worden we door de nonnetjes ontvangen. We gaan naar de avondmis van de kapel en we eten daarna samen met de bejaarden. Heerlijke boekweit pannekoek met champignon ragout. Dat smaakt. Wat een ervaring!

31 maart, droog, half bewolkt, 20 km Moussy-Monmort

Vandaag had ik 3 van mijn reisgenoten op bezoek….. vertrouwen, intuïtie, angst. Onderweg staat een auto met chauffeur op me te wachten. Hij geeft me zijn kaartje met naam en als ik in de problemen kom, kan ik hem bellen. Tja….ik dacht aan het voorvalletje van januari 2010 op de Camino Portugues. Ipv koffie bracht die man me naar de slaapkamer. Dus angst speelde vandaag een grotere rol dan intuïtie. Wat naar dat ik soms zomaar mijn vertrouwen kwijt ben. Bij aankomst heb ik in het restaurant navraag gedaan en die man is absoluut te vertrouwen…..

In de ochtend was het nevelig en direct vanaf Moussy ga ik 160 meter stijgen. Ik volg de route en dat is de donkere lijn op onderstaande kaart.

Lees verder Uitdaging →

30 maart, 20 km, droog, later een beetje regen 12 graden, Germeine- Moussy

“Problemen zijn geen obstakels, maar wegwijzers”. Deze tekst kreeg ik in 2009 bij mijn eerste Camino van mijn vriendin Leanne. Vandaag heb ik er vaak aan moeten denken. Waar ik dacht de modder en water kan niet erger, bleek vandaag echt wel te kunnen. Na het dorp Germaine gingen we het bos in. Die groene strook op de kaart.

Lees verder Survival 2 →

29 maart, droog en half bewolkt, 10 graden, van Reims naar Germaine, 20 km

In Reims heb ik nauwelijks bewegwijzering gezien. Om de stad uit te komen is het dan ook handig om het boekje te lezen van de Via Campaniensis of heel goed op Maps.me te kijken. Bij een kanaal ( je volgt de tram naar het zuiden) moet je een trapje af en het kanaal volgen. Pas na 4 bruggen staat er het eerste teken.

Dan begint het echte werk weer. Bij Rilly la Montagne klimmen we omhoog. Het eerste Champagne stadje. De druivenstruiken worden nu met de hand gesnoeid. Met dit mooie weer zijn er veel boeren buiten aan het werk. Het is heel mooi, de boeren laten de pelgrims zomaar over hun land lopen. Onderaan het bord (er loopt een spoor naast) zie je de sticker van de route. Het dorpje tegen de heuvel is Rilly la Montagne.

Bovenaan staat een oude wijnpers. Van hier af zie je de stad Reims met de torens van de kathedraal.

Mijn inmiddels dierbare rugzak….

Daar begint de klim door het bos. Ook hier is het zeer glibberig en nat.

Ik let goed op de tekens….denk ik en ik loop een heel eind rechtdoor. Nergens een teken meer te zien. Ik loop terug tot waar ik er een vind en kijk nog goed. Maps geeft een onjuiste locatie, dus ik weet niet meer of ik goed ben. De weg kwijt? Nou zeg ik altijd…”nieuwe wegen ontdekken” ipv de weg kwijt, maar het is toch anders. Op mijn intuïtie ben ik km lang rechtdoor naar het zuiden gelopen. (De zon in mijn gezicht…) Plotseling zie ik eindelijk toch weer een sticker, de bovenste die er half af is. ?

Nog een klein stukje en dan ben ik bij onze gite. Toen ik door de poort liep, wist ik het weer. Hier ben ik meer geweest, de gite van het dorp Germaine(Gre, Sikke, misschien weet je het nog)

28 maart, 17 km regen, 7 graden

Om naar Pomacle te komen liepen we gisteren Bazancourt uit via een industrieterrein. Zo kwamen we het makkelijkst bij familie Floquet, die in het boekje van Via Campaniensis als laatste staat bij Bezancourt. 4 km verder, dat wel. Na het ontbijt wilden ze wel met ons op de foto.

Lees verder Reims →

27 maart, regen, 7 graden, 27 km

Alweer een dag met verrassingen. We hebben ontbeten in de herberg van Chateau Porcien. In Bezancourt was er geen plaats in de herberg. En we vonden uiteindelijk een plekje bij particulieren in het plaatsje Pomacle. Daardoor is de geplande afstand geen 23 km maar 27.

Lees verder Regen en tegenwind →

26 maart, 22 km, droog, bewolkt, later zon 15 graden

Die Belg van enkele dagen geleden, die ik geld had gegeven is ontmaskerd. Een lezer had hem ook ontmoet, en ook na een zielig verhaal geld gegeven. (Zie foto 24 maart) Dus toekomstige pelgrims…. voorzichtig en volg je intuïtie. Als je een situatie n vertrouwd, niets doen. Wij hadden een fijne start in Lalobbe. Na een heerlijk ontbijt gaan we op pad. Ton en Karin van de gite in Lalobbe maken zelf een “stempel” voor het pelgrimspaspoort.

Lees verder Op weg naar Chateau Porcien →

25 maart, 15 graden, zonnig, Aubigny de Pothees – Lalobbe

Marie en José Lagard hadden een 4 gangen diner gemaakt. Wat een verwennerij. Als pelgrim dit te mogen ontvangen, daar voel ik me dankbaar voor. Eerst in de zon buiten, later in de schuur het diner. Vannacht veranderde de wintertijd naar zomertijd. We gaan toch om 8 uur ontbijten, dat betekent een korte nacht.

Lees verder Modder →

24 maart, 22 km, zon 15 graden, Rocroi -Aubigny les Pothees

Het is toch ook wat….slaap ik in de algemene herberg van Rocroi (zeer mooi, warm en schoon) en is daar iemand die van Santiago terugkomt.

Lees verder Voorjaarsdag →

23 maart, 24 km, 3 graden droog, van Mesnil naar Rocroi

De officiële route zou 31 km zijn. Dat vind ik te ver en zo zoeken we een alternatief van 24 km. Zie blauwe stippellijn vanaf Hotel Mesnil naar Rocroi. Een prima route door het bos over een breed pad. Als je de afstand ook te ver vindt, zeker dit alternatief opzoeken.

Het hotel ligt in het dal en we beginnen met een stevige klim.

Een glooiend bospad brengt ons naar Oignies sur Thierache. Daar in het dorpje is een bakker en een restaurant. We zien de eigenaar en hij maakt voor ons de deur open, zodat we binnen een kopje koffie kunnen drinken. Wat gastvrij!

Daarna begint de survival…we worstelen ons door de modder en over boomstammen. Het staat echt zo aangegeven. We moeten in deze kuil. Er staan zowel rechts als links bordjes.

Hier zijn boswerkzaamheden geweest en in deze kuil liggen alle boomstammen. De kuil vol met water en modder moeten we geruime tijd volgen. Dan weer links, dan weer rechts.

Soms zakken we tot de enkels in de modder, of moeten via een paar takken oversteken.

Het uiterste randje is het meest droog. Ook Frans komt er doorheen.

Na deze worsteltocht is het nog 7 km. Vanaf nu zitten we op de Via Campaniensis. De pijl is hier met de open kant als richting. En er wordt gemarkeerd met blauw geel.

Vlak voor Rocroi mogen we gewoon naar het toilet. De mannen rusten vast wat uit.

22 maart, de hele dag regen, 22 km

Givet ligt in een inham in Frankrijk en vandaag gaan we even naar het westen en komen weer in België. We volgen niet de stippellijn, maar de route die in het bruin is aangegeven.

Lees verder Weer terug naar België….. →

21 maart, 26 km van Leffe naar Givet, licht bewolkt 7 graden

Beste lezers,

Dank jullie wel voor al je reacties. Het is byzonder motiverend. Ik geniet erg van de reacties, op zowel Facebook als op de site. Ik kan niet iedereen persoonlijk bedanken, en ik hoop nog veel reacties te ontvangen.

De pater van de abdij van Leffe kwam ons nog speciaal gedag zeggen en een stempel van de abdij zetten.

Lees verder Al in Frankrijk →

25 km, eerst sneeuw later zon 7 graden

Zo loopt het toch anders vandaag. Alleen verder….niks hoor….In de jeugdherberg van Namen waren we met 4 pelgrims met dezelfde bestemming. Waarom dan niet samen op pad?

Dat doen we. Dirk Jan, Frans, Karin en ik. De mannen voorop, die hebben een iets hoger tempo.

Langs beide zijden hoge rotspartijen, dorpjes die tegen de bergen geplakt zijn. De Maas zal in de zomer zeker veel toeristen trekken, nu zijn de cafés langs de Maas gewoon dicht. Bij Profond de Ville, zijn we 2 uur onderweg en hebben 9 km afgelegd. Er komt een mevrouw langs, ik vraag of er café open is….. natuurlijk! We hebben weer geluk; op het marktplein is er een open. Een welverdiende pauze, waar we uitrusten en warm zitten. Het is inmiddels opgeklaard als we naar buiten gaan.

Het leven van een pelgrim is toch eenvoudig, wandelen, rusten, eten, drinken en slapen. Ergens anders hoef je niet aan te denken. Weer 2 uur verder waren we vlak voor Yvoir. We kijken even naar rechts en zien ergens lampen aan. Een pizzeria die open is tot 14 uur. We hebben mazzel vandaag, het is op dat moment 13.30. En vanavond bij de paters krijgen we een broodmaaltijd.

Bij Leffe gaan we over de sluizen naar de andere kant, want we mogen slapen bij de Abdij van Leffe.

In de avond gaan we naar de Vespers. Nog 5 paters zingen en wij werden uitgenodigd mee te lezen. De pater die ons begroette wenste ons een mooie wandeling naar Santiago. Wij zaten op het koor gedeelte.

19 maart, 23 km, op weg naar Namen

Tja, deze morgen heb ik afscheid van Marina genomen. Gastvrij ontvangen in haar huis en zo wandelde Marina op mijn vraag enkele dagen mee. Precies op het juiste moment was ze er. Ik zat er even doorheen. Direct kreeg ik energie om verder te gaan. Vandaag ging ze terug naar Tienen. En dan nu alleen verder.

Lees verder En nu echt alleen verder →

18 maart, 28 km, -1 graden, gevoelstemperatuur – 10; de koudste 18 maart sinds de metingen.

Maar wij hadden het niet koud. Met mijn vestje, mijn donsjasje, thermo ondergoed, regenpak en muts op hebben we ook deze kou getrotseerd. Wel hangen de ijspegels aan de onderkant van de regenpijpen. Op naar Hoegaarden waar we op de foto werden gezet door de Schepen van toerisme. Deze foto wordt op een dag in september officieel gepresenteerd, met alle andere foto’s van de pelgrims.

Lees verder Eerste Santiago schelp in Hoegaarden →

17 maart, ijskoud oostenwind, sneeuw, Scherpenheuvel – Tienen, 18 km (en 8 met de auto)

Mijn motto “het is altijd weer” wordt vandaag getest. Thermo onderbroek aan, winterjasje, regenkleding en een muts. Zo gingen we op pad. Meer dan 15 graden kouder dan gisteren. We konden het nog niet geloven. Zo vertrokken we deze ochtend uit Scherpenheuvel om 8.15 uur.

Lees verder Het is altijd weer →

16 maart, af en toe regen, Tongerlo – Scherpenheuvel

Voor de abdij van Tongerlo vinden we de blauw/gele stickers van de Via Monastica. Onderweg denk ik aan de tekst: “op zoek naar reisgenoten”. Ik ben ze al tegen gekomen. Mijn eigen reisgenoten…. mijn onzekerheid, mijn durf, mijn moed, mijn ongeduld… Zoals gisteren. Ik passeer een restaurant, die open is, ik stop niet, want het was nog geen tijd..(??). Na ongeveer 1 uur wel toe aan pauze. Geen restaurant te bekennen. Ben ik in een piepklein portiek voor een huis op de grond gaan zitten….Met weemoed dacht ik aan het restaurant. Met mezelf afgesproken dat ik de momenten gewoon ga nemen…?

Lees verder Verrassing bij de abdij van Averbode →