In de herberg van Castro genieten we van de gastvrijheid. Deze keer kiezen we niet voor een menu maar vanuit de vitrine van de bar. Alles vers gemaakt en ik koos voor pasta met spinazie en kaas. Heerlijk. Net als vorig jaar wilde ze wel op de foto.
Erg blij dat ik toch mee kan, met mijn arm in een mitella. Ik word geholpen met aankleden, mijn rugzak omdoen etc. Zoals pelgrims elkaar helpen.? Vandaag staat de grote afdaling naar het stuwmeer bij Grandes de Salima op het programma. De zwaarte zit in deze daling. 800 meter in 8 km.
Tot onze grote verrassing hebben de meesten van ons toch goed geslapen in de herberg van Borres. 22 personen in een ruimte van 5-5 en verrassend rustig. Op weg naar het ontbijt glij ik uit en dacht nog…dat valt mee.
Het is echt mistig, het zicht is ruim genoeg om toch te kiezen voor de Hospitales. Mogelijk schijnt boven de zon. Meer dan 600 meter stijgen is echt veel, en de Hospitales is een uitdaging!!
In Palacio de Meres in Tineo is het goed toeven. We hebben zelfs een mogelijkheid voor een sauna en maken er gebruik van het pelgrimsmenu. Na het ontbijt stappen we de deur uit. We voelen ons verwend!
Alweer een paar van die Camino momenten waar je blij van wordt! In Salas was het dit weekend feest en ook maandag waren alle winkels nog gesloten. Wat een toeval…..in de herberg, Albergue la Campa, was het ontbijt inbegrepen. Dan doen we het de rest van de ochtend met restanten (een pelgrim gooit nooit brood weg….) .
Het begint net licht te worden als we door de poort van Salas gaan.
Het was een grote ruimte in de herberg van Cabruana waar we sliepen op stapelbedden. Jazeker, dat is wennen, maar het meest lastig waren de vele muggen. Ik hoor ze niet, door de oordoppen die ik altijd in heb, maar ben wel 20 keer gestoken. Ook de anderen hebben een ware strijd met de muggen geleverd. Dat is dan vast het seizoen, want normaal gezien, lusten de muggen mij hier niet. Vanaf de herberg hoeven we niet terug naar El Freisno, maar kunnen onze weg vervolgen. Goed gemarkeerd en zeker een goed alternatief voor Villa Penada, ook omdat hier ook een restaurant en bar is. De route gaat vandaag naar Salas. 300 meter dalen en hetzelfde weer stijgen.
20 augustus, 21 km, eerst koel later zeer zonnig 25 graden
“Wek mijn zachtheid weer, geef mij terug de ogen van een kind”
Dat gevoel van dankbaarheid kregen we vanochtend, toen we om 7 uur de deur uit stapten. Met de ogen van een kind al het moois wat op je pad komt ontvangen. Het licht gloort aan de horizon, de eerste vogels gaan zingen en in het dal kijken we uit op mist. Zo mooi!
Door de vertraging van het vliegtuig van Barcelona naar Oviedo lagen we pas om 1.30 uur in bed. Dan blijven we wat langer liggen en we hadden gepland om 9 uur te vertrekken. Een aantal van ons laat de bagage vervoeren en …precies als wij klaar zijn met inpakken staat Correos voor de deur. De Spaanse post verzorgt uitstekend het vervoer. Voor € 52 alle etappes TM Santiago. Het eerste Camino kadootje is binnen.
“Wie naar Santiago trekt leert luisteren naar de zoete melodie van de stilte, het ritme van de voetstappen in een schier eindeloze deining van landschappen en seizoenen”
Camino Primitivo; 310 m van Oviedo, dwars door de bergen van Asturias. Een overweldigende camino. De zwaarste en de mooiste camino. Wij gaan ervoor!
We kwamen aan op maandag: twee dagen te vroeg. Een epiloog naar Finisterre, het eind van de wereld. We reizen naar Cee en lopen vanaf daar het laatste stuk. Inge, de dochter van Elle, heeft zich na haar reis naar India en Marokko bij ons gevoegd.
Het weer is opeens zo slecht dat zelfs de pelgrim op weg naar de vuurtoren er een loopneus van kreeg0 kilometer!
De waarheid moet soms in een pakpapiertje verpakt worden, met een strikje er omheen. En de slingers moet je zelf ophangen. Ook op de camino. In Finisterre had iemand ze al voor ons opgehangen.
In de rij staan voor het ontbijt; dat zijn we niet gewendNog n klein stukje maarEen stempel zetten in de kerk……onder t toeziend oog van JacobusDe laatste pauzestop van deze camino bij San MarcosHé, opeens de Denen die we heel lang niet zagenStempeltje bij Monte de Gozo…… en dan de laatste 5 km de stad in’t Lijkt of we er al zijn…maar dan zijn er nog San Lazaro en San Pedro, de suburbs van SantiagoVooral Kristel heeft flink de pas erinOnder de poort door…En dan zijn we er! 320 km verderCompostelaEn ook eentje voor ElleEn ‘ s avonds is er feest in de stadEen mooi eind van deze camino
13.07 uur:
We staan in de rij op het pelgrimskantoormet maar een paar pelgrims voor ons
Het terras bij O Empalme. Druk!A Rua. Behoorlijk warm, dat laatste stuk voor Pedrouzo
Toen het – ergens aan het begin van deze camino – bewolkt en mistig was, riepen wij om zon. Be careful what you wish for…Maar we arriveren in Pedrouzo, waar het overal – in de herberg, op straat & in het restaurant – wárm, eigenlijk bloedheet is
In de ochtend nabij Ponte FerreiraHet is nog vroeg als we vertrekken, want het belooft weer een warme dag te wordenNog een aardig klimmetje, zo op het eind van de primitivoWe drinken koffie met Alfonso in de 1e barKristel maakt een nieuwe vriend, die ze in de rugzak mee naar huis wil nemenen Elle geniet nog even van de rust op de primitivoRond de middag zijn we in Melide, waar de Primitivo in de Frances overgaat. Daar eten we eindelijk het bolleke ijs waarover we het al dagen hebbenNa de eerste kilometers over de camino frances eten en slapen we in de herberg tegenover het kerkje van Boente
13.00 uur:
Op het terras in Melide:… veel te zien: nieuwe pelgrims en een bruiloft
Een goede koffiestop op het stuk waar vroeger alleen cola-automaten stondenSantiago Matamoros, Jacob de Morendoder, boven het altaar in de kerk tegenover de koffieEr wordt gewerkt op het Galicische landEn wij lopen naar weer zo n verrassingskarretje op een mooie plek in het groenEen stempel in het credencial…en weer verder richting de grote stadHet duurt nog heel veel niet heel interessante kilometers voor we Lugo zien liggenDaar aangekomen besluiten we dat t eerst tijd is voor iets feestelijks.Een aardbeien G&T!We hoeven tenslotte nog maar 100!Na de luxe binnenkomst op naar de iets minder luxe Xunta albergue…alwaar we wonderbaarlijk goed slapen op de grote slaapzaal. Nou ja, na 30 km..
Het is nog donker als we de herberg verlaten, maar na de koffie is het licht. We beginnen wat vroeger, omdat de ochtendkilometers zo veel makkelijker gaan dan die aan het eind van de dag.
We zijn met z’n 3-en vandaag, want Lisette loopt ook vandaag met Brenda. De Camino Primitivo is een fysiek zware camino, en halve etappes zijn voor Lisette en Brenda ruim voldoende.
We stoppen bij Montoutou, de oude pelgrimsherbergruïne, die nog tot begin vorige eeuw in gebruik was… en daarna nog eens in de paradijselijk gelegen bar bij Paradavella, waar je alle pelgrims die onderweg zijn voorbij ziet komen. Gelukkig houdt Kristel goed bij wie we al ‘kennen’ en wie nog nietDeze hond loopt een paar kilometer voor ons op de camino. Af en toe kijkt hij om of we nog wel volgen. Daarna loopt ie nog een stuk achter ons. Vreemd, zo’n viervoetige gids die precies de caminopaaltjes volgt
We krijgen het zwaar, tijdens de behoorlijke klimmetjes, maar vooral aan het eind van de dag tijdens de laatste kilometers naar Cadavo over een lange stijgende en dalende weg in de volle zon.
In Cadavo ploffen we in de 1e bar neer om uit te blazen en te verkoelen. Daarna nog een klein stukje naar een nieuwe priveherberg…
13.00 uur!
We vragen de Poolse priester een foto van ons te maken om 13.00 uur…en dus was hij ons uitzicht ☺
We zitten vroeg klaar voor het ontbijt in Grandas’s Ochtends is het nog koel
Maar na 10 kilometer hebben we echt al schaduw nodig
Uirzicht na de eerste heftige klim
Twee mijlpalen vandaag. De eerste: we stappen over de grens tussen Asturias en Galicie1e colaatje van Elle in Galicie
bij de karakteristieke bar in AceboA Fonsagrada in de verte: zo hóóg. En de 2e mijlpaal: we zijn op de helft van de Camino PrimitivoPelgrimsontvangstkantoortje in A Fonsagradamet een bijzondere caminoreisgids uit de 17e eeuwWe krijgen de pelgrimszegen na de mis in het sfeervolle kerkjeWijn uit een Galicisch kommetje!
Ah, Lisette is ziek. Misschien de gehaktballen van gisteren? Zij blijft in bed en laat zich halverwege de dag samen met de Canadese Brenda naar Grandas de Salime brengen. Wij gaan gedrieen in de mist op pad.
We lopen naar La Mesa, waar een huis met een bordje ‘donativo’ ons naar binnen lokt. Een dame serveert ons een goede koffie in haar keuken, terwijl manlief vertelt over de bessenkweek.
Bij het kapelletje in Buspol ontmoeten we Sven en Adrian, de Duitse vader met zijn drietalige zoon, weer. Vanaf daar lopen we zigzaggend naar beneden naar het stuwmeer van Grandas. Dat duurt een tijd. Het is een soort menselijke knikkerbaan: tweehonderd meter naar links, stukje naar beneden, tweehonderd meter naar rechts, stukje naar beneden, weer naar links, enzovoort. We pauzeren ergens hslverwege de knikkerbaan op een tots met uitzicht op het stuwmeer van Grandas de Salime.
We lopen eerst tot na het dorp Borres, waar de wegen zich splitsen: óf je loopt het stuk door de bergen óf je neemt de route via Pola Allande, een lager gelegen dorp. Er is weer veel mist, dus niet helemaal de ideale omstandigheden voor de hospitalesroute.
Ochtendsquats
Nadat Elle en ik caminofitness bedachten (squats doen met je rugzak op) besluiten we op te splitsen: Lisette en ik gaan via Pola de Allande en Kristel en Elle lopen over de berg.
Op de bergElle en Kristel zien paarden bovenLisette en ik lopen veel lager…maar zien ook veel moois, én:wij hebben koffie! In een jaren vijftig bar.Gelukkig treffen Kristel en Elle deze charmeur boven op de berg met koele drankjes en muziekOndertussen treffen wij beneden Jose Manuel, een vroeger beroemde Spaanse acteur die nu een vreemde bar runt in Porciles
Uren later treffen we elkaar weer in het dorp Lago, waar de bar op zondag helaas gesloten is.
Daar komen ze aan!
Vanaf daar doen we de laatste relaxte kilometers samen naar Berducedo, een boerendorp waar we inchecken in het pension. Daarna weer het gebruikelijke pelgrimsritueel van een drankje, douchen en een welverdiende maaltijd.
13.00 uur!
Elle, Kristel, een Waals belgische en een Spanjaard op de bergmet dit uitzichtLisette en ik onder de berg:wij zien dit!
Een korte dag omdat we morgen de ruta Hospitales willen lopen: over de berg. Campiello is dan een logische stop.
Adrian, 13 jaar
Het is weer mistig en vandaag lukt het de zon niet echt daar doorheen te komen. Morgen gaat het misschien zelfs regenen en dan zou de berg gevaarlijk kunnen zijn…
Maar vandaag lopen we relaxed en breiden de route uit met een extra ommetje naar de kloosterruine Obonos. Daarna weer trek in koffie en daarom lopen we van het klooster naar een nabijgelegen dorp. Een echte bar lijkt er niet te zijn, maar Loli – de eigenaresse van een buurtwinkel – maakt voor ons een tafel in de winkel en serveert koffie in grote koppen. Wij vermaken ons uitstekend met het bestuderen van de bezoekers en de inhoud van de winkel.
Loli schenkt koffie
Daarna weer terug naar de route voor het laatste stuk naar Campiello, een gehucht waar twee megaherbergen vechten om de gunst van de passerende pelgim. Wij kiezen casa Ricardo: twee prachtige kamers in een waar pelgrimsparadijsje!
Ah, Lisette is ziek. Misschien de gehaktballen van gisteren? Zij blijft in bed en laat zich halverwege de dag samen met de Canadese Brenda naar Grandas de Salime brengen. Wij gaan gedrieen in de mist op pad.
Dat duurt een tijd. Het is een soort menselijke knikkerbaan: tweehonderd meter naar links, stukje naar beneden, tweehonderd meter naar rechts, stukje naar beneden, weer naar links, enzovoort. We pauzeren ergens hslverwege de knikkerbaan op een tots met uitzicht op het stuwmeer van Grandas de Salime.
Een korte dag omdat we morgen de ruta Hospitales willen lopen: over de berg. Campiello is dan een logische stop.
Daarna weer terug naar de route voor het laatste stuk naar Campiello, een gehucht waar twee megaherbergen vechten om de gunst van de passerende pelgim. Wij kiezen casa Ricardo: twee prachtige kamers in een waar pelgrimsparadijsje!
