27 april, eerst regen, 20 graden van Los Arcos naar Viana

Het regent pijpenstelen als we de deur uitgaan. Casa Abuela in Los Arcos heeft voor de deur een overkapping. Even droog staan voor vertrek.

Als je de dag ervoor hebt overwogen om een dagje uit te rusten en dan toch vertrekt in de stromende regen, ben je voor mij een kanjer. Zou dat zo de hele dag zijn? We hopen van niet en later blijkt het na een paar uur droog te zijn. Dat is fijn, want ook vandaag is het een prachtig natuurgebied bij Alto del Poyo op 570 meter.

Bij Sansol is de eerste pauze. Het regent nog en we kunnen overdekt zitten. Het is niet koud en als je dan uit de wind kunt zitten is het prima.

Na Sansol ga je terug naar de rivier. Met een dalingspercentage van 10 %. Ook nog gladde stenen, dat valt niet mee

Intussen ben ik met de bus naar Viana gegaan, hebben we ingecheckt in ons appartement en ga ik terug om de anderen tegemoet te lopen. Dat is leuk…buen Camino zeg ik tegen iedereen en ik krijg verbaasde blikken. Een enkeling vraagt waar ik naartoe ga. Ik zing onderweg en anderen zingen met me mee. “One Day over the rainbow” had ik uitgekozen. Make your dream come true.. dat doen we allemaal. We gaan ervoor.

Daar zijn ze. We treffen elkaar op 4 km voor Viana. Leuk! Ook Ad en Jane zijn er en we delen de ervaringen.

Samen klimmen we uit het dal omhoog en dalen daarna af naar Viana. Dat zie je al van verre liggen. De kerk toren op de top.

Hier in Viana was het lastig om accommodatie te vinden. Uiteindelijk vond ik de appartementen (Vianatxiki) net buiten het centrum van de stad. Met een flinke trap komen we in het centrum. Daar hebben we vanavond een pelgrimsmenu in een hotel. Ook kunnen we daar morgenochtend ontbijten. We hebben gezien dat een kopje koffie daar nog € 1,30 is en tostadas voor € 1,80….😉

26 april, 27 km zonnig 21 graden van Villatuerta naar Los Arcos

De groene route vanaf Villatuerta. Dat is wat Jordi van albergue Extuerdina voor ons heeft uitgedacht. Meteen de natuur in en niet via Estella. Dat kan want…..de wandelstok die Ansje nodig had, hebben we van hem gekregen. De Camino geeft dat wat we nodig hebben….

Vandaag ben ik er zelf niet bij. Ik ging met de taxi. Met dank aan Sienie, zij heeft de prachtige foto’s aangeleverd. Na het heerlijke ontbijt, met een eitje en yoghurt gaan we in 7.30 uur de deur uit. De zon is net over de horizon, de kerk van Villatuerta staat in het volle zonlicht.

Op weg naar Luquin, de eerste plaats waar een bar zou zijn. Helaas op dinsdag gesloten. We ontmoeten een Nederlandse vrouw die er in een Commune leeft. (Van God los…) Daar krijgen we koffie. Toch even een moment om te rusten. En dat bij mensen thuis. Het voelt als verwend worden.

Wat is het mooi om te ervaren, dat als je zoekende bent, er zomaar hulp is. De weg naar Monasterio Irache is van Villatuerta niet goed gemarkeerd. We zoeken en we zien en horen allemaal Spanjaarden die ons weer op weg helpen.

Nadat we uit het bos waren gekomen lopen we over de velden naar Los Arcos. Glooiend en steeds opnieuw andere vergezichten.

We kijken terug op een bijzondere dag.

25 april, 24 km zonnig 20 graden van Muruzabal naar Villatuerta

Opnieuw een dag met veel hoogte verschillen. Weliswaar niet heel ver omhoog en omlaag, maar zeker met stevige kuitenbijters, vooral naar Cirauqui en naar Lorca.

Wat is het fijn de dag te starten met een al warm wordende zon en een strak blauwe lucht. Het geeft net dat beetje extra aan onze Camino. We voelen ons echt bevoorrecht dat we hier kunnen lopen.

Eerst passeren we Obanos met een opvallende kerk en pelgrimssymbolen.

We hadden gehoopt dat de sportzaak in Puenta la Reine open zou zijn. Ansje had ervaren dat met een wandelstok lopen net wat gemakkelijker gaat. We wachten daar nog wat, maar helaas. ..de beloofde 10 uur open is vandaag niet van toepassing. We kopen wat brood bij de warme bakker en gaan op pad. In Puenta la Reine zijn op de kerktoren al ooievaars te zien. Hier komt er net een aanvliegen. Over de oude Romaanse brug gaan we de stad uit.

Daarna begint de eerste klim naar Maneru. Een stijging van 350 naar 470 meter. We weten al bijna hoe langzaam we kunnen gaan om in een keer door te kunnen gaan. Op de top wachten we even op elkaar. Zouden er al klaprozen bloeien vragen we ons af? We worden op onze wenken bediend. Wat ontzettend mooi!

Daarna gaan we op pad naar Cirauqui. Een dorpje dat je al van verre ziet liggen. De druivenstruiken beginnen uit te schieten. De velden staan vol met bloemen. De vogels zingen hun hoogste voorjaarslied. En wij….wij zijn erbij.

Bij het kerkje dat je bovenop ziet mag je zelf een stempel zetten. Hinke wil daar wel een stempel. We lopen onder de toren door, daarvandaan dalen we aan de andere kant weer naar beneden.

Ook naar Lorca toe krijgen we een stevige klim door prachtige natuur. We nemen daar nog even pauze voor we naar onze eindbestemming gaan. Villatuerta bij albergue Etxuerdina. Een zeer gastvrij adres, waar we allerhartelijks worden ontvangen.

Ook deze dag zit er weer op. 6 dagen, zeker 100 km, vele hoogtemeters. De ontspanning na de inspanning….yes we kunnen het!

24 april, 22 km droog, zwaar bewolkt 12 graden van Pamplona naar Muruzabal

Een van de hoogtepunten van de Camino Français is het bereiken van de top: Alto del Perdon. Een pelgrimsmonument van koperen pelgrims. Het voelt ook echt als:” yes we can do it”

De eerste 6 km door de stad, staan niet bij het hoogte profiel. Die km waren helemaal vlak.

Op zondag lijkt het lastig om ergens te ontbijten. Niets is minder waar. De bakker bij het gemeentehuis is vanaf 8 uur open en ook diverse bakkers met een zitje voor een kopje koffie onderweg. Ik zou zeggen vertrekken vanaf de herberg en zien waar je wat kunt ontbijten. Er is altijd wat.

Al snel worden we door parken geleid. Op deze zondag ochtend is het erg rustig. De meeste pelgrims zijn zeker 1 uur eerder weg. We hebben de tijd, we gaan niet helemaal naar Puenta la Reine. Muruzabal ligt 5 km ervoor

Een lust voor het oog. De vele glooiende velden met het gele koolzaad, de zon die zich af en toe laat zien. We hebben geluk met het weer vandaag. De voorspelling was een grote kans op buien, deze keer was het meer daar dan hier bij ons.

Al van verre zie je hoe de weg loopt. De pelgrims zie je als kleine mieren tegen de heuvel opklimmen.

Bij Zariquiequi hebben we even pauze. Bij de kerk is een winkeltje en je kunt een kopje koffie kopen. Bij de kerk kunnen we op muurtjes zitten of gewoon even blijven staan.

Daarna begint de echte klim pas echt. 150 meter stijgen in 3 km. Dat is veel. We doen het rustig aan en nemen tijd om van de omgeving te genieten. De Alto del Perdon, we komen eraan. Vandaag nemen we afscheid van Ad en Jane. Zij gaan na 4 dagen zelfstandig verder. Wat gaan we hen missen…. We zullen ze nog regelmatig tegenkomen, vandaag zo wie zo.

Dan, toch nog plotseling komen we boven. Altijd een foto moment. Vooral als er niet veel mensen zijn en er het moment is dat precies de zon erop schijnt.

Aan de andere kant van de berg is het zeker zo mooi. Vanaf Alto de Perdon kun je Uterga en Muruzabal al zien liggen. Deze afdaling staat met een uitroepteken in het boekje. Inmiddels is het iets makkelijker geworden, door de aanleg van enorme traptreden.

We gaan nog even wat drinken in Uterga voor we de laatste km van vandaag afleggen. Ook deze dag was weer een om niet te vergeten.

24 april, veel regen, 12 graden van Zubiri naar Pamplona

Wat een mooi pad, links en rechts van de grote weg! Een smal pad met heel veel modder en ook gladde stenen. Begrijpelijk dat we voorzichtig aan deden.

Het lijken geen grote hoogteverschillen. Het pad voert vlak langs de bergruggen en beweegt met de bergen mee. Dus steeds korte stijgingen en dalingen.

Het verblijf in onze herberg El Palo Avellano was voortreffelijk. We hadden een kamer voor ons zelf, met eigen sanitair. Een heerlijk menu in de herberg en ook konden we er ontbijten. Na het ontbijt gaan we om 8.15 op pad. Een nieuwe dag. Wat zal ons deze dag brengen?

.

We komen langs een groot terrein waar Magna wordt gewonnen. We gaan er met een grote trap naar beneden.

Op weg naar Zuirain gaat het steeds harder regenen. We worden getrakteerd op een regenboog. Op dat moment ben ik even met Paula uit Brazilië. Zij wil zeker met mij naar de regenboog om goud te zoeken. Het was zo een stralende vrouw, die heeft het niet meer nodig. Haar “camino-smile” was er al.

Omdat bij Zuirain het eerste restaurant is na 10 km, treffen we daar weer elkaar en ook de andere pelgrims. Vanaf Rochesvalles hoorden we dat er meer dan 300 op pad zijn. Die zijn zich nu een beetje aan het verdelen. Ook zijn er in het weekend veel Spanjaarden onderweg. Het is dan ook druk op de Camino Français. Ik ervaar het niet zo. Het is meer gezellig om de pelgrims die je hebt ontmoet weer te zien. De stempel van het restaurant is van het ijzeren beeld bij de ingang. Een “uitgemergelde” pelgrim gaat toch weer op pad.

Naar Pamplona toe gaan we onder de weg door en verder aan de rechterkant van de weg. Met een hoge trap komen we op hoogte en hebben uitzicht over Arte en Villaval.

Het is ook af en toe droog en worden gelijk getrakteerd op de uitzichten over Pamplona.

De laatste km naar Pamplona lijken ver. Het is nog bijna 5 km door de stad. De grote stadsmuren zijn de eerste tekenen dat we in het historisch centrum komen.

We hebben deze keer een zeer goed pension met 1 en 2 persoonskamers. We ervaren het als heel luxe met zelfs een eigen handdoek….In de avond gaan we bij Cerveceria restaurant ” Viva san Fermin” eten. Niet ver van ons pension, dichtbij het gemeentehuis.

Op naar een nieuwe dag vol met uitdagingen.

22 april, 22 km zonnig in de ochtend 14 graden van Rochesvalles naar Zubiri

We waren verrast dat de zon deze ochtend scheen. De hospitaleros hadden gezegd dat het de eerste 14 dagen zo slecht zou blijven. We genieten er maar van, wat we aan zon hebben gezien hebben we maar mooi gehad.

Ook vandaag was het een stevige etappe. Door de hoogteverschillen en de zware afdaling naar Zubiri. In het boekje staat niet voor niets een uitroepteken…..Hieronder staat 17 km, de afstand naar Burguete niet meegeteld.

Nog even een nagekomen foto en mooie tekst van Joseph van Beilari: We waren er allemaal van onder de indruk. Graag deel ik het met jullie lezers.

Hello dear pilgrims,

I hope the Spirit of the Camino takes care of your body and nourishes and heals our souls.
Go on, step by step, step on mother earth trusting that She supports us unconditionally. Continue walking trusting in the great family that we make up humanityand lift your heart to Heaven full of gratitude.
May the Path fulfill your deepest desires and lead you to your highest destiny.

Terug naar vandaag. Natuurlijk komt de foto van het vertrek van onze route erbij. 790 km te doen. Nadat we de Pyreneeën zijn overgestoken is het vertrouwen toegenomen dat we het kunnen. En ja vermoeidheid van dag 3/4 hoort erbij. Laat ik zo zeggen, deze kanjers hebben al laten zien dat ze kunnen doorzetten, ook bij mindere omstandigheden.

Deze startfoto is vlak na het klooster waar we hadden overnacht. De meesten hadden een goede nachtrust gehad. Verrassend als je met zo een grote groep mensen slaapt.

De route kent naast de hoogte verschillen vele bospaden. Met de warmte van de zon zien we vele bloemen, de blaadjes schieten aan de bomen. De vogels fluiten hun voorjaarslied. Ook zij hebben zin in de dag.

Het blijft maar stijgen en dalen. Ook op weg naar Alto de Erro. Er lijkt bijna geen eind aan te komen. De daling naar Zubiri is bijna 4 km. Echt niet makkelijk. Een steenslag pad met gladde stenen, die gelukkig al wat zijn opgedroogd. We denken dat het met natte paden veel moeilijker zal zijn

Intussen is er prachtige natuur te zien vandaag. Nog besneeuwde bergtoppen, daar waar we gisteren waren op 1400 meter.

Het loopt een beetje anders met het etappe drankje. Eerst een paar douchen, anderen wat drinken en andersom. We hebben er niet minder plezier van…

21 april, mist, regen en kou 2-4 graden van Orrison naar Rochesvalles

Buffelen, beproeving of uitdaging?

Voor mij wel alle drie…. We hebben de Napoleon route af kunnen ronden. Dat is echt buffelen met zoveel hoogtemeters die maar niet ophouden, in de regen, kou en mist een beproeving. Hoe gaan we om met mist en regen en kou? Kunnen we accepteren dat het zo is? Maar ook de grote uitdaging! Afdalen door het bos met sneeuw en gladde stukken. En toch… genieten dat het is gelukt en dat we allemaal heelhuids zijn aangekomen in Ronchesvalles

Bij vertrek uit Orrison was het nog 2 minuten droog. We zagen al gauw dat we toch echt de regenkleding aan moesten trekken. Daarna volgt een stijging van een paar uur. Dat betekent met rustige passen blijven doorgaan.

Wat verder zagen we echt geen hand voor ogen. De wind stak op, meestal hadden we de wind in de rug. Dan gaat het nog. Ook hier leggen pelgrims steentjes neer. We voelen ons verbonden met al die andere pelgrims die ook op weg zijn. In gedachten gaan degenen mee, die voor altijd in ons hart zijn.

Jean Jacques van de refuge in Orrison was zeer gastvrij en behulpzaam. Hij had ons verzekerd vooral niet door het bos af te dalen, omdat het te glad en echt heel steil is. We zouden rood-wit moeten volgen en van de Camino afwijken. Er staat in ons boekje een uitroepteken, dat betekent pas goed op. De meesten van ons waren toch via het bos afgedaald. Trots ben ik dat ze het gedaan hebben. Gelukkig waren ze samen gebleven. Michiel en Ineke waren bij mij en wij hadden de weg gekozen. Die was zonder meer goed te doen.

In het bos was het prachtig. Hyacinten uit de Pyreneeën. Hele velden vol met paarse bloemen.

In de herberg van Rochesvalles zijn Nederlandse vrijwilligers aan het werk. Een van de vrijwilligers kent me. Jaren geleden heb ik hem geholpen aan een kamer in Santiago. We hoeven niet in de hele lange rij en we krijgen zo ons bed toegewezen. Het is hier helemaal vol. Zoveel mensen. We worden blij van die fijne extra aandacht. In de avond gaan we eten bij Hotel Posada. Een pelgrimsmenu en daarna naar de kerk voor de pelgrims zegen. Het was een heel bewogen dag….

20 april, regen

Bij Beilari was het een soort thuiskomen Joseph zorgt goed voor de pelgrims, hij geeft je een heel warm welkom gevoel. Die spirit is zo speciaal dat ik dat graag aan de mede wandelaars laat voelen. “De Camino smile is er al”

De eerste dag en dan meteen al 600 hoogte meters is best veel. Zeker als je net als wij in een vlak land wonen. Daarom kies ik ervoor de eerste dag in Orrison te stoppen. “Heftig dagje” hoor ik zeggen, als we er zijn.

Het winkeltje met Camino spullen was al open. Ik had me voorgenomen een nieuwe regenjas te kopen. Met mij gingen anderen ook een aanvullende jas kopen. De mevrouw van de winkel was erg blij met dit weer. Wij wat minder, een hele dag regen valt niet mee. Die gele, die binnen staat ben ik….bijna onherkenbaar 😉

We starten de dag met een korte wandeling naar de Citadel. Voor een mooi uitzicht. Dat is zeker waar, we kunnen nog in het dal kijken. Na nog een kopje koffie gaan we toch op pad. We hebben geen haast, en we verzamelen moed om in de regen te starten.

We lopen Saint Jean Pied de Port uit en zien tot onze verrassing dat de Napoleon route is gesloten. We kunnen nog in Orrison komen. Ik ben heel benieuwd of we morgen over de Napoleon route naar Ronchesvalles kunnen gaan. We wachten het af.

We hadden gedacht bij Hunto te pauzeren. Helaas was die gesloten. We konden er wel even droog onze sandwich opeten. De anderen waren vast doorgelopen. De route is goed gemarkeerd en inderdaad we moeten op een gegeven moment van de weg af en een modderpad in. Dat is het meest zware stuk van vandaag. Je zou zo denken dat er na die bocht wel een einde komt aan de stijging….De mist wordt dichter en we zien alleen nog schimmen in de mist. Zitten we nog goed vraag ik me af?

Met een heel tevreden gevoel, “Yes we can do it”, zitten we even later aan de koffie in de bar. Morgen zien we wel weer.

19 april

800 km lang, 40 wandeldagen. Wat heb ik er zin in. Ook voor mij weer een uitdaging om opnieuw te starten. Het is de Camino Français van Saint Jean Pied de Port naar Santiago. Dat is van Zuid Frankrijk naar noord west Spanje.

We reizen met de trein van Amsterdam naar Parijs (Paris Nord), overstappen naar Paris Montparnasse en in een directe trein naar Biarritz. Daar wacht een taxi op ons, die ons naar Saint Jean Pied de Port brengt.

We vinden elkaar op het station in Amsterdam. Hinke die nog nooit met de trein in Amsterdam is geweest, treft een mede reiziger. Zij brengt haar naar het centraal station. Precies voor haar neus sta ik. Er valt meteen een last van haar af. De dagen voor vertrek waren spannend. Alsof je in een wachtkamer zit. Wat gaat er gebeuren, zal ik het wel kunnen, hoe gaat het dragen van je rugzak. Alle beren komen langs. We gaan de beren trotseren……

We zijn vlnr Ineke, Jeanne, Sienie, Mieke, Michiel, Anky, Ansje, Hinke en Ad.

Om 21.15 waren we in Saint Jean Pied de Port waar we werden verwelkomd met een heerlijke maaltijd. In verbondenheid met vrede van Joseph gaan we morgen op pad.