6 oktober, 24 km, half bewolkt 24
Het loopt anders vanochtend. Met 4-en hadden we vannacht buikloop en we voelen ons nog niet lekker. Wel Johanna, die was ver genoeg opgeknapt en die gaat samen met Jellie op pad. Het is nog donker als ze om 7.30 uur de deur uit gaan.
5 oktober, 13-25 graden, 22 km
Wat een fijne herberg El Palo Avellano in Zubiri. Een ruime kamer, eigen douches en toilet en deze herberg staat op de lijst “Vegetarian Way”. Ze maken alles zelf en het pelgrimsmenu was heerlijk.
Het is net licht als we weer over de brug terugkeren naar de route. Dat is wel iets waar je goed op moet letten. Hoe gaat de route verder? Als je aankomt, zoek je alleen de herberg, maar je vergeet te kijken naar het vervolg…..
Direct na Zubiri komen we langs een gebied waar Magna wordt gewonnen wordt.
In het dorpje Illaratz ontmoeten we Henk uit Nederland die de hele Camino met een rugzak op wielen wil volbrengen. Het bevalt hem goed en daarmee kan hij zijn rug ontzien. Trap af zien we dat hij de wagen trekt. Voorwaarts zijn de beugels aan een heupgordel gemaakt. Mooi om te zien hoe hij dat doet.
We krijgen vandaag een Camino kadootje. We komen bij een kerk van de 12e eeuw, die door een vrijwilliger wordt gerenoveerd. De kerk heet Abadia en ligt bij de plaats Illaratz. Of we tijd hebben, want dan kan hij wel een rondleiding geven. Hij laat zien wat er allemaal onder het cement tevoorschijn is gekomen en wat ze nog verwachten. Ze zoeken vrijwilligers die komen helpen.
Er komen muurschilderingen tevoorschijn en ook een crypte. Binnenkort komen ze onderzoeken wat zich erin bevindt.
We vinden het heel boeiend, zeker als hij laat zien dat er aan de buitenkant een Jacobsschelp staat, en dat de route hier pal langs heeft gelopen. Wat een mooi verhaal!
Een klein stukje verder treffen we deze muurschildering. Met passie geschilderd, dat zie je zo. We zouden de kunstenaar wel willen ontmoeten. Die zoveel emoties kan weergeven, moet wel een boeiende mens zijn.
Na 10 km komen we bij Café La Parade. Een pleisterplaats voor alle pelgrims. We ontmoeten er de mensen die we al in Orrison en Saint Jean zagen . Het voelt nu al als een Camino familie.
Het is een mooi kronkelend pad langs de heuvel en het gaat voortdurend licht omhoog en omlaag. Johanna loopt net aan de andere kant in het licht.
We nemen de alternatieve route naar het mooie kerkje in Zabaldika. Helaas is het gesloten, maar we kiezen wel voor de route die hier vanaf dit kerkje langs de heuvel loopt. Jellie wacht er even op een muurtje..
Connie en Jellie hebben een iets hoger tempo en lopen voorop. Dit pad loopt hoog langs de autoweg naar Pamplona. Ik had er niet bij gezegd dat het ook hier nog steeds omhoog zou gaan.
Annet, Johanna en Kristel lopen achter me. Hier komen ze omlaag van het kerkje.
Dan zien we plotseling een bidsprinkhaan die een andere lijkt te gaan opeten. Gruwelijk dat wel en tegelijk ook boeiend. Ik had het nog niet gezien. Die zaten gewoon op het pad.
Na het pad lopen we over de brug Villava binnen. Dit grenst aan Pamplona. Het is toch gek, je loopt een stad binnen en dan lijkt het of je bijna op de plaats van bestemming bent. Het is dan nog 4 km en ja, die laatste km zijn zwaar. Zoals altijd. Ik ruik dan de stal, word moe en ga harder lopen…..
Dan zien we de stadsmuren van Pamplona met de uitkijktorens.
We zijn er, door de stadspoort lopen we Pamplona binnen.
Vandaag nemen we afscheid van Kristel. Ze gaat verder alleen op pad. Dank je wel Kristel, we hebben het fijn gehad samen. We wensen je Buen Camino en we zien elkaar vast nog. Jij op jou Camino, en wij op onze weg.
4 oktober, 24 km, zonnig, 24 graden
Het is 6 uur in de ochtend en dan worden we gewekt in De herberg. De vrijwilliger komt ons wakker zingen met “Laudate”. Veel te vroeg denk ik nog, maar even later gaat het licht aan. Ik sta toch maar op voor weer een nieuwe Camino dag.
Een pittig dagje vandaag! Het is natuurlijk niet zo dat als je in Ronchesvalles bent aangekomen, dat het daarna dan een makkie is. En dat geldt zeker voor de etappe naar Zubiri. Voortdurend stijgen en dalen en de laatste daling over een zeer steil keien pad van 3,5 km en meer dan 300 meter dalen. Zie ook de ❗ tekens op de kaart. Dat betekent….zware afdaling.
Maar wat was de dag weer mooi. In Burguete doen we, zoals alle pelgrims, boodschappen in het supermarktje. De winkelier doet het met passie. Zoveel vriendelijkheid, en service, en als toetje een heerlijke bonbon.
De zon komt net over de horizon als we over de landweggetjes lopen.
Vandaag ben ik “Paparazzi” . Op het moment dat er een mooie foto ontstaat ben ik er om te wachten.
Of weer even omkijken….
We lopen vandaag door wat dorpjes Espinal en Viskarret. Heel schilderachtig met witte vakwerkhuizen, bakken met geraniums en zeer schoon. Of, zoals hier, broeken met bloemen.
In Espinal hebben we onze pauze. Bij de bar Keler worden we met veel plezier ontvangen door de barman. Hij heeft duidelijk passie in zijn werk en geeft ons pelgrims een warm Camino gevoel.
Intussen wachten de rugzakken op hun baasjes……
Vandaag is de route veelal over bospaden met fijne schaduw, waardoor het een heerlijke wandeltemperatuur blijft.
Tja…ga je hier over de brug of door het water? Het heeft niet veel geregend en er is niet veel water, maar het kan wel glad ziin. Ik kies, net als Annet en Johanna voor de stapstenen. Ze liggen wel wat ver uit elkaar, zodat ik het steen voor steen die en niet doorstap.
Ook de stijgende paden zijn prachtig geplaveid. Het is een stevige klim. Ook voor alle medepelgrims die we vandaag weer ontmoeten.
We dachten dat we al op de top Alto Error zouden zijn, als we een lunchplek hebben gevonden. Dat niet….er volgt nog steeds flinke stijgingen, die maar niet op lijken te houden.
Dan nog 3,5 km dalen over een keienpad. Dat is voor vandaag het zwaarste stuk. We moeten uiterst concentreren om niet te vallen. Nu is het gelukkig mooi weer. Het lijkt me met regen nog veel zwaarder….
Trots als we zijn op wat we vandaag hebben gelopen, proosten we op onze vriendschap en de fijne groep. Nu al het vertrouwen gekregen dat we het samen gaan doen.
3 oktober, 18 km, zonnig, 20 graden
Om deze etappe te mogen en kunnen lopen in dit zonnige weer is een van de mooiste Camino kadootjes die je kunt bedenken. We voelen ons dankbaar en zijn zo ongelooflijk trots op ons zelf. Het wordt verteld….dit is de zwaarste etappe. Dat klopt. Eerst meer dan 10 km stijgen, dan 6 km dalen. Beiden meer dan 10%. Van tevoren zeiden we tegen elkaar, kunnen we dit? Ik zei als je deze etappe kunt lopen, dan kun je de rest ook. Wat blijkt, het is ons gelukt. Wel allemaal erg blij dat we er zijn.
In Orrison wordt voor ons gekookt. Het welbekende menu, kip met een aardappel schotel met doperwten en worteltjes. Heerlijk!!! We genieten er met zijn ongeveer 40 pelgrims van. De meeste pelgrims gaan rechtstreeks naar Saint Jean Pied de Port. Dat vind ik voor de eerste dag echt teveel, en daarom kies ik voor Orrison die we gisteren al na 8 km bereikten.
2 oktober, half bewolkt later zon, 12 graden 8 km
Dat is een kort dagje, zul je denken. Nou dat klopt wel, maar met een stijging van meer dan 600 meter niet voor de poes. Vooral de laatste 2,5 km was erg zwaar. 350 meter stijgen in 2,5 km betekent meer dan 10%. De enkele auto’s die er waren reden in de eerste of 2e versnelling naar boven.
1 oktober; op weg naar Saint Jean Pied de Port
De grote uitdaging van 800 km, 6 weken onderweg. De route begint in het uiterste zuidwesten van Frankrijk, Saint Jean Pied de Port. We gaan in 2 dagen over de Pyreneeën en komen dan in noord oost Spanje aan. Na ongeveer 800 km hebben we heel noord Spanje doorkruist. We verwachten rond 10 november aan te komen.
27 & 28 september 2018: Milladoiro – Santiago de Compostella (8 km)
Iedereen uit de groep kiest er bewust voor om ook de laatste kilometers naar Santiago met elkaar te willen lopen. We hebben deze camino met elkaar gelopen en ervaren en we willen ook de aankomst met elkaar beleven.
Vanuit het donker van de ochtend lopen we vanaf Milladoiro letterlijk naar het licht van de kathedraal. Lees verder Thuiskomen betekent verder gaan
Update: wij zijn binnen. Na 14 dagen en 260 kilometer lopen, zijn wij vanmorgen bij de kathedraal van Santiago aangekomen. Trots, dankbaar, blij, ontroerd en gelukkig, we zijn het vandaag allemaal!
Zie je de verschillen met ons vertrek, vandaag precies twee weken geleden?
Vandaag vieren wij onze aankomst, morgen lees en hoor je meer over onze laatste ervaringen.
Pelgrims groeten vanuit Santiago,
Nico, Barbara, Martha, Marion, José en Irene
Dag 14: 26 september 2018, Padron – Milladoiro (19 km (+11 km voor Nico)
Vanwege de warmte vertrekken we ook vandaag weer vroeg. We verlaten, uitgezwaaid door de buurman van onze albergue, Pepe, het onvergetelijke Padron.
We zijn er ons bewust van dat dit onze laatste volle loopdag is. We hebben afgesproken om ons zeker vandaag niet te haasten.
Dag 13: 25 september 2018, Caldas de Rei – Padron (19 km)
Deel 2
We zijn in Padron. De spullen staan in de albergue, tijd voor een nadere kennismaking met deze plek. Pepe hebben we al ontmoet, tijd voor een bezoek aan de historische plekken en voor het eten van de lokale specialiteit.
Dag 13: 25 september 2018, Caldas de Rei – Padron (19 km)
Deel 1
Vandaag is het wat mij betreft een bijzondere dag: we gaan naar Padron. Tijdens het eten heb ik gisteravond aan de groep verteld waarom ik dit zo’n bijzondere plek vindt. Lees verder Knuffel van Pepe
Dag 12: 24 september 2018, Pontevedra – Caldas de Reis (22 km)
Na een zweterige nacht, het is ook ’s nachts hier erg warm, gaan de eerste pelgrims al om 5.20 uur op stap. Wij vertrekken iets later dan normaal. We hebben geen haast en we hebben de wekker vanmorgen iets later gezet. Rond 8.00 uur verlaten we de albergue, buiten schemert het nog.
Dag11: 23 september 2018, Redondela – Pontevedra (21 km)
De dag begint onrustig. Bijna iedereen heeft in de zeer warme en wat minder lekker ruikende slaapzaal slecht geslapen. En in de keuken blijkt dat het eten van een Zuid-Afrikaanse groep en van mijzelf uit de koelkast is verdwenen.
Ondanks de onrust, die vooral in de Zuid-Afrikaanse groep groot is, nemen wij de tijd voor een met elkaar gedeeld ontbijt. De oploskoffie, het brood van gisteren en de kaas helpen ons om langzaam wakker te worden.
Marion heeft besloten vandaag alleen te gaan lopen. Ze wil graag eens ervaren wat het met haar doet om zelf haar weg in de stilte te vinden. Ze vertrekt als eerste, een half uur voordat wij gaan lopen. Ik zwaai haar bij de deur van de albergue uit, ik ben met haar benieuwd hoe zij deze dag gaat ervaren.
De rest van ons vertrekt als het bijna licht is. Het is nog mistig, fijn om te gaan lopen als het nog niet zo warm is.
Bij de brug van het dorpje Arcade drinken we op een terras een kop koffie. Met een mooi uitzicht en met lekkere churros.
Het is vandaag bijzonder druk, vele pelgrims zijn onderweg. Leuk om naar al die verschillende mensen te kijken en bijzonder om met diverse van hen al lopend kennis te maken.
Direct na onze pauze stijgen wij het dorpje verder in. De graanschuurtjes (horreos) en de was zijn foto-geniek.
Het is erg warm (30 graden) en in combinatie met het klimmen betekent dat dat je veel water nodig hebt. Veel pelgrims hebben hervulbare flessen of waterzakken. Maar er zijn ook pelgrims die flesjes meedragen die ze onderweg bij de afvalbak achter laten.
Even later passeren wij een lang draadstalen hek. Een mooie plek om een kruis te plaatsen.
De juiste richting wordt ons op allerlei manieren steeds goed aangegeven. Ook oude schoenen hebben zo een doel.
Nico en Barbara lopen voorop. Zij zijn het die onze lunchplek vinden. Gelukkig is er voor ons nog een tafel vrij.
De laatste 7 km lopen wij rustig verder. Er is veel contact met andere pelgrims, met name José maakt graag en makkelijk contact.
Halverwege kunnen we kiezen: lopen wij langs de weg of nemen wij de alternatieve route langs de rivier? Beide routes blijken tot mijn aangename verrassing sinds kort heel goed aangegeven te staan. Dat was toen ik hier in meimaand was, zeker nog niet het geval.
De route die we kiezen is mooi, ook Martha kan deze groene keuze die veel schaduw biedt, wel waarderen.
Ons eindpunt van vandaag is de enige pelgrimskapel waarbij een vrouwelijke pelgrim het middelpunt vormt.
Het verhaal wil dat als je in deze kapel bij het Jacoba-beeld bent geweest, het vervolg van je camino voorspoedig zal verlopen.
En indien nodig of gewenst: er is een speciale pelgrims-biechtstoel beschikbaar.
We treffen Marion weer bij deze kapel. Zij heeft een mooie dag gehad waarbij zij toevallig (?) precies op het moment dat een zondagsmis in de kapel van start ging, daar aanwezig was.
In de slaapzaal van de albergue praat ik met Marion na deze wat onrustig gestarte dag over verlangzamen.
Verlangzamen is een werkwoord dat de woorden verlangen en langzaam in zich heeft. Een woord waarmee wij ons in deze fase van de camino steeds meer verbonden voelen. En een ervaring die we onszelf en anderen in het gewone leven zo gunnen.
Een woord dat nu, terwijl ik dit verslag schrijf, door vier van de vijf pelgrims uit de groep in praktijk wordt gebracht. Ondanks het door hen geplande stadsbezoek, liggen ze nu lekker te slapen.
Vandaag, een dag waarin we met en zonder elkaar, zoals zo mooi wordt beschreven in dit gedicht, iets hebben geproefd van de waarde van verlangzamen.
Vertraag
Vertraag
Vertraag je stap
Stap trager dan je hartslag vraagt
Verlangzaam
Verlangzaam
Verlangzaam je verlangen
Neem je tijd
En laat de tijd je nemen
Laat
-Leonard Nolens-
Dag 10: 22 september 2018, Vigo – Redondela (20km)
In de albergue waar wij slapen is het mogelijk om voor €5,00 gebruik te maken van het ontbijtbuffet. Uit gemak kiezen wij daarvoor, dan kunnen we met een goede bodem op stap.
Als we na betaling van het bedrag tot de ontbijtruimte worden toegelaten, moeten we wel even lachen. Het buffet bestaat uit heel veel rollen Maria-koekjes, voorverpakte cakejes en croissants, brood dat kan worden geroosterd en heel veel pakken corn-flakes. We laten het ons smaken, ook een sober wat onverzorgd ontbijt helpt ons op weg.
Na het ontbijt vertrekken wij. Omdat ik heb gehoord dat iedere pelgrim in de grote stad Vigo tijdens het volgen van de pijlen verdwaalt, kiezen we ervoor een eigen route te gaan lopen. Zo lang je je eigen weg loopt, kun je immers niet verdwalen?
We starten met een kleine klim naar een Middeleeuws kasteel dat op een heuvel vlakbij het hostel ligt. Door de oude poort kunnen wij naar binnen. Vanaf het hoogste punt hebben we een mooi uitzicht over de stad, de zee en de riviermonding.
Vanaf het kasteel dalen wij af naar het centrum van de stad. Op de weg naar beneden passeren we drie ankers, een veelbelovend teken voor ons vervolg van de camino?.
In het oude centrum bezoek wij de kathedraal. De deur is nog gesloten, door een voor de kerk zittende bedelaarster worden we door een zijdeur naar de pastoor gebracht.
De pastoor zet met aandacht een stempel in het pelgrimspaspoort.
En vervolgens nemen we onze tijd om de stilte in de kathedraal te kunnen ervaren.
Na een echt en lekker kopje koffie verlaten we Vigo. Via een parkje en langs de havens vinden we onze weg naar het punt waar weer gele pijlen staan. En via een pittig klimmetje komen we, zonder te verdwalen (!!!) weer op de camino.
Even later signaleert Nico ons 100 kilometer-punt, het punt vanaf waar we, om in Santiago in aanmerking te kunnen komen voor een Compostella, elke meter zelf moeten lopen en we, als bewijs, elke dag twee stempels moeten laten zetten.
De route richting Redondela biedt mooie uitzichten.
En onderweg zien we een bijzondere brug.
De zon is vandaag fel en de temperatuur is erg hoog, zo rond de dertig graden. Een pauze in de schaduw wordt door elk van ons gewaardeerd.
.
Na deze lunch lopen wij langs een vis op het droge,
Het stadje waar wij vandaag naar toe lopen, is een echt pelgrimsplaatsje. Hier komen de Camino Portugues por la Costa, de route die wij lopen, en de camino Portugues Central bij elkaar. Er zijn hier meerdere albergues om deze pelgrims een slaapplek te bieden.
Wij slapen bij een albergue privado in het centrum van het stadje. Een albergue waarbij de slaapzaal met panelen is verdeeld in kleine kamertjes.
En een albergue waar alle stinkende wandelschoenen op een rek in de schuur staan uit te dampen.
Het stadje nodigt uit om even lekker rond te dwalen. Na het doen van de was en na een verfrissende douche gaat iedereen zijn of haar eigen weg. Even een paar uur doen waar je zin in hebt, winkelen, op een terrasje zitten of een verslagje maken voor deze site.
Het leven op de camino bevalt ons goed.
Dag 9: 21 september 2018, A Ramalossa – Freixa – Vigo (25 km en onnoembaar veel hoogtemeters)
Na 8 dagen in restaurants te hebben gegeten, hebben we wel eens zin in wat anders. Door Barbara, Nico, Marion en José wordt uitgaande van de zeer beperkte voorzieningen die er in het klooster zijn, inkopen gedaan. Het resultaat is een kleurrijke en gezonde avondmaaltijd gewoon bij ons eigen thuis voor vandaag.
En tijdens het eten brengen we een toast uit op iedereen die via deze blog, whatsapp, mail en alle andere manieren met ons meeleeft en meereist. Leuk om jullie enthousiaste reacties te lezen en horen!
De daaropvolgende nacht geniet elk van ons van een rustige privé-kamer.
Na deze nacht kunnen wij dus uitgerust op stap. In de schemer van de ochtend vertrekken we rond 8 uur voor de volgende etappe.
Door de bewoners van een van de huizen waar wij langskomen wordt ons een goede weg toegewenst.
Het lopen gaat bij ieder vrij soepel. Op een enkele blaar en wat pijnlijke knieën na, gaat het lopen en het klimmen een ieder heel goed af. Ik geniet ervan dat iedereen zijn of haar eigen tempo heeft gevonden.
De route staat ook hier goed aangegeven, we krijgen steeds de bevestiging dat we op de goede weg zijn.
In een van de tuinen zijn de kiwi’s bijna rijp.
Sommige huizen zijn mooi juist doordat ze zo vervallen zijn.
En deze jonge kat had ik graag als nieuwe huisgenoot verwelkomt.
Na ongeveer 11 km lopen staan we voor een keuze. We kunnen de normale weg nemen, de voor de hand liggende optie die ons in 10 km naar onze albergue zal leiden. Op de foto is dat de oranje route. Ook is er de mogelijkheid voor de langere, moeilijker weg te kiezen. Een route door het groen, zeker drie kilometer langer en met iets meer klimmetjes. Op de foto is dat de groene route.
Na enige aarzeling en na een korte pauze beslist iedereen voor de lange variant te gaan.
Al direct lopen we op deze route over een mooi licht stijgend bospad. We lijken de goede keuze gemaakt te hebben.
We passeren een kleine waterval.
En moeten via de stapstenen een beekje oversteken.
De route gaat over veel onverharde paden door het bos. Steeds hoger, hoger en hoger. Bij elke bocht verwachten we dat we mogen gaan dalen, bij heel veel bochten blijken we weer verder te mogen stijgen. De luchtvochtigheid in het bos is ongeveer 80%, de temperatuur is 25 graden. Het zweet druipt op een gegeven moment van elk van onze gezichten.
Na een zeer steile weg met een hellingsgraad van ruim 45 graden, komen we aan in een dorpje. Hoogste tijd om even uit te blazen en hoogste tijd voor nieuwe energie.
Door de overbuurman worden we verrast met vers geplukt vingen. Een, in Mieke’s woorden echt camino-kadootje.
Met nieuwe energie gaan we weer verder omhoog, het hoogste punt, het punt waarvan we eerder zeiden: ‘Daar zullen we toch niet helemaal naar toe gaan?’ komt nabij.
Uren later lopen we eindelijk Vigo tegemoet.
En tegen vijf uur naderen we, op karakter, het eindpunt, een albergue in deze grote stad.
De bedden zijn gauw verdeeld.
En tijdens het etapoedrankje komt de energie al snel weer terug. We hebben het gedaan, we voelen ons vermoeid en hebben ondanks en dankzij deze mooie, zeer pittige etappe een mooie dag beleefd.
Want waarom zouden we de makkelijke weg kiezen als er genoeg energie is om van de mooiere, moeilijke weg te genieten?
Dag 8: 20 september 2018, Mougas – A Ramallosa (17 km)
Het is nog donker als wij allemaal klaar zijn met ons ontbijt (bestaande uit oploskoffie en een voorverpakt cakeje). Met twee zaklampen en met behulp van enige straatverlichting beslissen we om de duisternis te trotseren
We lopen in het donker vrij dicht bij elkaar, zo voelen wij ons veiliger en zien we met elkaar datgene wat gezien moet worden: de gele pijlen, hondenpoep en oneffenheden op de grond.
Langzamerhand wordt het licht en wordt de wereld groter. En wat volgt is een pad over een in de mist hangende berg waarbij de natuur door de geur, de uitzichten en de vogelgeluiden ons doet verstillen.
Barbara, Martha en Nico lopen voorop.
Rond half elf komt de zon boven de berg uit. De mist lost dan snel op. We genieten, zoals je aan José en Marion kunt zien, van het lopen door de ontwakende natuur.
De afdaling eindigt in het stadje met de naam Baiona. Daar worden we welkom geheten door een bijzondere kapel. Een kapel zoals ik die nog niet eerder heb gezien.
We passeren ook een prachtige villa. Martha voelt zich er direct thuis.
Het centrum van bet stadje ligt aan een monding van een rivier. Op het grote plein bezoeken we twee Romaanse kerken. Kerken die zich van binnen zowel sober als rijk tonen.
Tijdens het wandelen hebben wij steeds meer contact met andere pelgrims. José loopt zoals je op deze foto ziet een stukje samen met vier mensen uit Colorado. Deze vier mensen zijn speciaal vanuit de VS naar Europa gevlogen om een week samen de camino te gaan lopen.
Eerder dan verwacht zijn wij bij de brug die vlakbij het klooster ligt waar wij vannacht hopen te kunnen slapen.
Rustig lopen we vervolgens de laatste 500 meter naar deze albergue. Ik vind het toch wel een beetje spannend, zal er plek voor ons zijn? In mijn hoofd is plan B en plan C al voorbereid. De rest van de groep heeft daar gelukkig geen last van.
Vlak voordat we de poort naar het klooster naderen, horen we snelle voetstappen dichterbij komen. Drie pelgrima’s hebben de race ingezet, zij willen voor ons in de rij voor de bedden gaan staan.
En bij het klooster aangekomen gunnen wij het hen van harte dat zij hun rugzakken vooraan in de rij zetten. En tot mijn vreugde constateer ik dat plan B en plan C niet ten uitvoer hoeven te worden gebracht: wij zijn nummer 4 tot en met 10 in de rij voor de hier beschikbare 40 slaapplekken.
Na 1,5 uur wachten in de kloostertuin, mogen we twee aan twee inchecken. Na registratie van ons paspoort en na ondertekening van een formulier krijgt elk van ons een bed toegewezen. Best een formeel moment.
Elk van ons heeft vandaag, voor zover gewenst, een eigen kamer. Een kamer met een opgemaakt bed, handdoek, wastafel en bureautje. Wat een luxe valt ons toch ten deel!
En na zo’n dag, die in het donker begon, hebben wij voldoende redenen om op een terras aan de riviermonding met elkaar een toast uit te brengen op ons tot nog toe erg voorspoedige pelgrimsleven.
Dag 7: 19 september 2018, Guarda – Mougas (19 km)
Als ik vanmorgen naar buiten ga, is het nog erg donker. Veel donkerder dan de afgelopen dagen om deze tijd. Heb ik de wekker per ongeluk een uur te vroeg gezet?
Dag 6: Vila Praia de Ancora – Monte Thecla – Guarda (17 km en 500 hoogtemeters)
Het lopen en ervaren van de camino geeft al snel een band. Tijdens het gemoedelijke ontbijt in de keuken van het guesthouse waar wij vannacht hebben geslapen voelen wij met elkaar een familieband. Lees verder Het strikje van Nico
17 september, 13 km + 6 naar de vuurtoren, mist,17 graden
Onze laatste dag vandaag. 16 wandeldagen zitten erop. Voor Gré, Toos, Elly, Tine en Mariet echt een overwinning. Zoveel moed en vertrouwen om deze uitdaging aan te gaan en voelen dat je het kunt. En nu dan dankbaar en blij zijn dat we onze bestemming hebben bereikt.
“Ik heb het al ooit gedaan, en ik denk dat ik het weer kan”. ?
De weersvoorspelling was half bewolkt en we hebben deze ochtend alleen bij zonsopgang een klein zonnestraaltje gezien. Wat een mooi moment. De zon over de haven van Cee.
Dag 5: Viano do Castelo – Vila Praia de Ancora (19 km)
Na een nacht vol krakende bedden gaan we in de zeemist, die hier aan de kust in vlagen komt en gaat, weer goed gemutst op stap. Lees verder Wandelen zoals wandelen kan zijn