Vrijdag 7 april 2023, van Rubiães naar Valença, 20km, 24 graden en zon

Gisterenavond lagen we allemaal vroeg op bed en na het blog schrijven sliep ik snel. Af en toe was ik even wakker en sliep ik gelijk weer verder tot ik een wekker af hoorde gaan.  Dat was de eerste nacht dat ik veel geslapen heb. We stonden op, voeten werden verzorgd en ontbijten deden we met zijn allen in het keuken van O Ninho. Om 8 uur vertrokken we, op naar Valença.

In de ochtend is het nog lekker fris om te lopen en over de keien paden moeten we goed opletten waar we voeten en stokken neerzetten.

De zon kwam over de heuvel en dan zie je de schaduw van ons wandelaars

De waterstroompjes en het watervalletje is leuk om te zien.

Ineke vond het gisteren net als de anderen een pittige dag. Het kost haar sinds de longontsteking van afgelopen winter veel energie om te lopen maar ze zet door. Ook hier waar het pad best stijgt, wat je op de foto niet goed ziet.

De zon begint steeds meer te schijnen en het is een goede wandeltemperatuur. Vandaag heb ik iedereen gevraagd om na te denken over wat het verschil is tussen het mannenbrein en het vrouwenbrein. Omdat Geert de enige man in de groep is en hij er wel tegen kan om af en toe geplaagd te worden door ons kan het wel leuk zijn om het verschil te kennen en elkaar dan nog beter te kunnen begrijpen. Alhoewel ik denk dat sommige bijdehante tantes van de groep er nog meer grappen over zullen maken. Ik denk ook dat Geert daar wel tegen kan, hij is zelf ook wel in voor grappen.

Met zijn allen op de foto waarbij ik met gevaar voor eigen leven de groep vast ga leggen. Ze grappen erover dat het zo maar mijn laatste foto kan zijn wanneer ik niet op tijd aan de kant ga voor een auto.

We hebben vele mooie paden vandaag. Dit is er zeker een van. Ondanks haar blaren loopt Wilma goed door, ze vindt het zelf ook goed gaan.

Het tempo zit er vandaag weer goed in en zoals iedere dag lopen we dan weer eens met de ene en dan weer eens met de andere. Het tempo wisselt en er wordt gewacht op elkaar waardoor we echt als een groep kunnen lopen.

Onderweg zien we Lara Elliot uit Canada die haar stretch-oefeningen doet. Zou eigenlijk voor ons allemaal goed zijn maar we nemen daar de tijd niet voor.

Hernan, de beheerder van het hostel legt mij uit waar we vanavond kunnen gaan eten. Hij heeft voor ons een reservering gemaakt om 7 uur. De ideale tijd voor ons, zodat we op tijd naar bed kunnen.

Zo zien de stapelbedden eruit. Hier slapen Ina, Ineke, Jeannette en Wilma. Geert zijn stapelbed staat in het midden van de kamer en Thea en ik slapen achteraan. Er zijn nog drie bedden bezet waarmee de kamer vol is.

Na ons opgefrist te hebben, iedereen zijn eigen gang even ging en we uiteindelijk aan ons etappedrankje met een nootje buiten op het terras voor het hostel zitten vragen we Hernan om een foto van ons te maken en een met hemzelf erop. Zoals je ziet een vrolijke man. Na het etappedrankje gaan we eten en of het door het drankje of toch het verschil in hoogte van de traptreden kwam weet ik niet maar Geert nam de stenen trap met een tree niet goed en viel. Hij had zijn tenen bezeerd en de Portugezen waren gelijk bezorgd. Het bordje wat Geert in zijn hand had was stuk maar verder was alles heel gebleven.  Toen Geert boven kwam had Hernan al ijs voor hem klaar om even zijn voet te koelen. De Portugezen zijn vriendelijk en behulpzaam. Het was een heel stuk lopen naar restaurant Avenida maar het was het waard. Er werd weer veel gelachen nu we elkaar konden verstaan bij het eten. Ik zal maar niet schrijven waarover. Ook over gein onderweg zal ik niets schrijven. De uitleg over het verschil in mannen- en vrouwenbrein houdt iedereen nog tegoed

Net voor ik ga slapen horen we, twee jongedames uit Duitsland en ik muziek en dat blijkt van een processie te zijn. Speciaal voor deze groep ben ik op pad gegaan om foto’s te maken zodat ze zien wat ze gemist hebben.

Donderdag 6 april 2023, van Ponte de Lima naar Rubiães, 25km, 23 graden en zon

Vanmorgen liep om 6 uur de wekker af omdat we om 7 uur gaan ontbijten en vroeg op pad willen zijn. Het ontbijt was karig maar toen we klaar waren kwamen de verse broodjes. Om half 8 vertrekken we vanaf het hostel om naar de route te gaan. We komen op de bomenlaan uit en lopen langs de Lima naar de Romeinse brug. Voordat we deze oversteken slaan we nog water en lunch in. Na de brug zien we een balie waarachter een man staat die vanalles maakt en verkoopt. We kunnen er ook een stpel laten zetten. Wanneer dit gebeurd is moet je met een krijtje het cijfer van het aantal stempels dat hij gezet heeft met 1 verhogen. Na het zetten van alle stempels komt de man vanachter de balie vandaag en trekt aan de bel en slaat met zijn staf voor iedere gezette stempel.

Een klein stukje verderop lopen we links langs het water. Goed opletten want je wilt er niet invallen.

Het is nog lekker fris, een fijne temperatuur om te lopen.

Terwijl wij lekker lopen zijn anderen volop aan het werk.

Een mooi waterstroompje en een kleine waterval. Inmiddels loopt de groep wat verder uit elkaar maar zien we elkaar bij het laatste barretje voor we een berg over gaan lopen.

Wat deze tekening op de steen betekent weet ik niet maar grappig is het wel.  Het lopen naar de top gaat voor de  een wat makkelijker dan voor de ander. Uiteindelijk is het verschil maar 20 minuten.

Het valt Ineke en mij op dat we minder door bos naar boven zijn gelopen, het keek alsof er een brand was geweest en dat kunnen we hier goed zien.

De steen met het kruis en de kleine stenen die mensen erbij gelegd hebben staat nu iets voorbij het hoogste punt.

Na een welverdiend etappe zit de stemming er al snel goed in. Woordverssprekingen zoals overschrijdend grensgedrag worden al snel hilarisch.

Dan nog de laatste kilometers naar het hostel waar vlak voordat we er zijn deze mooie meiboom te zien is. We slapen weer met bijna allemaal op 1 kamer.  Is ook weer gezellig. Na een pelgrimsmenu een stukje verderop en een kop koffie of thee in de keuken van hostel Ninho gaan we slapen. Hopelijk laat Geert vanavond wel alles aan de muur hangen. Gelukkig was het hem gisteren wel gelukt het gordijn andersom opnieuw op te hangen.

Woensdag 5 april 2023, van Vitorino dos Piães naar Ponte de Lima, 19 km, 23 graden, veel zon

Om 8 uur zaten we aan het ontbijt wat Jacinto voor ons klaargemaakt had. Broodjes, pasta met kaneel en soja, yoghurt en cake staat allemaal voor ons pelgrims klaar. En natuurlijk koffie en thee. Zo kunnen we met een goed gevulde maag beginnen. Fernanda is op tijd terug om ons gedag te zeggen wat ze met veel enthousiasme doet en zegt dat we nooit moeten opgeven maar camino’s moeten blijven lopen. Via kleine wegen en mooie paden lopen we vroeg in de ochtend naar Ponte de Lima.

De weg lijkt vlak maar dat is deze zeker niet. Gelukkig is het nog niet zo warm om te lopen

Ook achter muurtjes zijn soms mooie plantjes te vinden. Thea kent er vele. Onderweg konden we een keer onze waterflessen vullen. Fernanda vertelde dat we deze overal veilig kunnen vullen of er moet een bordje bijstaan dat het geen drinkwater is. Het duurt wel een tijd voordat we ergens koffie kunnen drinken. We kunnen er wel gelijk ook broodjes kopen voor de lunch. We zullen al begin van de middag in Ponte de Lima zijn. Stoppen kost veel tijd en als er maar een pauzeplek is lopen we natuurlijk door.

Onderweg wordt ons vaak een mooie camino gewenst door de Portugezen of door andere pelgrims.  Ook wij wensen andere lopers een mooie camino. Bij deze boom staat de wens op een bordje en er liggen veel stenen onder de boom die pelgrims achterlaten met een reden.

Bij deze struik ruiken we jasmijn terwijl we deze niet zien. De eigenaar hoort ons praten en zegt dat we even moeten wachten. Hij plukt voor ons sinaasappels uit zijn boom en geeft er ieder van ons enkele, heel aardig van hem. Verderop liggen er bij een huis enkele op een muur om mee te nemen.

Het Old Village Hostel waar we overnachten ligt een stukje buiten het centrum. We verlaten de camino iets eerder zodat we straks niet vanaf de rivier naar boven hoeven te lopen. We worden hartelijk ontvangen en hebben mooie kamers. Na ons opgefrist te hebben en onze spullen gewassen zijn gaan we op pad naar de drogist en een bar voor een etappedrankje. De camino smeed een band tussen mensen. Zoals je ziet hebben Wilma en Thea ook een band samen.

Ik vraag de Hostel beheerder waar we een pelgrimsmenu kunnen eten en hij verwijst ons naar Solar de Picote. Hij maakt een reservering voor ons en geeft hij ieder van ons koekjes als welkomspresentje. Na een heerlijk 3 gangen pelgrimsmenu wandelen we terug en zoeken we onze kamers op. Voeten worden door Thea verzorgd. Gelukkig is Geert goed in klussen, tenminste dat hoop ik want op de kamer waar hij slaapt is de gordijnrail van de muur gekomen. Uiteraard hoor ik morgen graag hoe dat gebeurd is, er zal wel weer iets aparts gebeurd zijn want we hoorden nogal wat gelach van die kamer komen

Dinsdag 4 maart 2023, van Barcelos naar Vitorino dos Piães, 23km, 21 graden en weinig wind

Vandaag vertrokken we iets eerder. We konden om de hoek ontbijten en nemen gelijk lunch mee. Even teruglopen naar de route en ik maak nog even een foto van deze stellages die waarschijnlijkheid iets met Pasen te maken hebben. Wilma heeft besloten het vandaag wat rustiger aan te doen zodat haar blaren hopelijk rust krijgen om te genezen.

We lopen langs een school waar deze kinderen het leuk vinden om naar ons te kijken, wie weet lopen ze zelf nog ooit een Camino.

Deze grote jongens, Thomas en Asier zijn al samen aan het lopen. Thomas komt uit Engeland en woont en werkt in Madrid. Asier komt uit Baskenland en werkt als astroloog. Ze vinden het leuk als ze zichzelf in dit blog terug kunnen zien. Hope you can read or translate it and bon camino.

Ook vandaag weer regelmatig mooie bloemen langs te weg of in de tuin te zien.

We vragen ons af wat deze wijzer betekend? Het heeft waarschijnlijk iets met een station te maken maar wat het precies is weten we niet.

Wanneer er even op de achterhoede gewacht wordt is ieder plekje schaduw welkom. Doordat  er nauwelijks wind is voelt het vandaag heel erg warm en ondanks het smeren met een zonnebrandcrème is bij sommigen de huid nog best rood geworden. Een petje of hoedje is geen overbodige luxe, net als bescherming in je nek. Mijn Santiago shawl natmaken geeft ook verkoeling.  Jeannette wil heel graag een klein beetje regen en dan is er wel iemand bereid om wat water in haar nek te gieten. Ze kan er wel om lachen.

We worden hartelijk ontvangen door Fernanda .met bier en wijn en de waarschuwing om koud bier met deze warmte niet te snel te drinken na de inspanning. Na het douchen zitten we lekker uit te rusten en te praten met andere pelgrims die ook bij Fernanda logeren. Een vrouw uit Australië loopt bijna 40 km per dag, respect. Intussen staat Fernanda ‘oliebollen’ te bakken. Deeg gevult met kabeljauw en kaas. Daar smullen we lekker van terwijl er meer wijn gebracht wordt.

Met ongeveer 20 mensen zitten we aan een lange tafel in de keuken van Fernanda en Jacinto. We krijgen soep, rijst, groenkool, salade, vis, kip en boontjes in tomatensaus. Fantastisch en leuk om een keer samen met andere pelgrims te eten. Daarna komt er nog Port en vuurwater op tafel en vraagt Fernanda om een Nederlands liedje te zingen over Amsterdam.  We kennen niet meer dan een regel daarvan en zingen dan maar het Wilhelmus. Daarna zingen Fernanda en Jacinto voor ons wat iedereen geweldig vindt. Dan nog wat chocolade op tafel en afstemmen hoe laat we kunnen ontbijten. Slapen en morgen weer een nieuwe dag. Iemand ligt behoorlijk te snurken en ik denk dat het iemand van onze groep is…

Maandag 3 april, van Rates naar Barcelos, 20 km, 17 graden, bewolkt met waterig zonnetje tussendoor.

Na een koude nacht met weinig slaap word ik loopt om 7 uur de wekker af. Geert had deze af laten lopen en hij slaapt boven in een ruimte boven de kamer die Jeannette en ik delen. Eigenlijk is het voldoende voor Geert om zich om te draaien in bed want dat piept dan ontzettend.

We ontbijten beneden in deze kamer en dan de laatste spullen inpakken en weer op pad maar eerst een foto met de gastheer en gastvrouw.

Zoals je ziet is de vrouw des huizes niet zo groot maar ondanks dat tilde ze de grote tas van Ina mee van de trap.

De eerste stappen zijn weer gezet en we gaan zometeen linksaf naar een zaakje voor een lunchpakket om verderop weer op de weg te komen en dan de verkeerde weg links af te slaan. Een vrouw zegt in het Portugees dat we niet goed zitten. Niet dat we dat verstaan maar we begrijpen het. Ze praat verder in het Portugees en wijst waarheen. Zowel de navigatie van Geert als van mij wijst een andere weg aan. De vrouw besluit om haar dochter een stukje met ons mee te sturen omdat ze denkt dat we haar niet verstaan. Uiteraard nemen we dat aanbod aan en we bedanken het aardige meisje.

We lopen meer over onverharde paden en er is iemand aan het hardlopen met een klein rugzakje. Zou zo maar kunnen dat hij ook naar Santiago gaat.

Wanneer ik deze kikker zie dan word ik daar vrolijk van. Een echte kikker zien we onderweg niet maar wel een hagedis die helaas te snel is om op de foto te zetten.

Onderweg is er regelmatig iets wat iemands aandacht trekt. Bloemen, een waterstroom, planten of dieren maar ook mensen. Een oudere vrouw met een hoofddoekje die alleen Portugees spreekt is wel in voor een praatje. Helaas versta ik geen Portugees maar ik begrijp haar wel een beetje. Ze vind het leuk dat we met zoveel vrouwen zijn, en met een man zeg ik. Ze maakt een wegwuifgebaar en schud haar hoofd. Nou dan verschillen we toch van mening, voor ons hoort Geert bij de groep. We nemen afscheid en gaan verder.

Hier zien we de hagedis allemaal en nu lukt het Jeannette om deze goed op de foto te krijgen.

Vandaag komen we in Barcelos aan en onderweg zien we deze haan, het symbool van deze stad. Net voor Barcelos ligt Barcelinhos en daar is een apotheek. Geert haalt zonnebrandcrème en Wilma diverse middelen om haar blaar en rode plekken te verzorgen. Ook worden er paracetamolpillen gekocht. De apothekersassistente legt alles rustig uit en vertelt over haar camino met haar familie. Ze laat er ook foto’s van zien en wanneer wij weg gaan zien we dat er verschillende mensen binnengekomen zijn die allemaal rustig staan te wachten.

Na een etappedrankje op het terras waar soepbolletjes tevoorschijn komen bij gebrek aan pinda’s lopen we de laatste kilometers naar onze overnachting. De bagage staat al op Ina, Ineke, Thea en Wilma te wachten. We laten ons  inschrijven en Rodolfo zegt de bagage wel naar boven te brengen. Heel aardig maar daar maakt niet iedereen gebruik van. De zware tas twee verdiepingen omhoog sjouwen doen sterke dames zelf. Nou, morgenvroeg mogen ze op de kamer blijven staan. Wat een service en we installeren ons in de kamers. Ina helpt Wilma met het afplakken van haar blaar. Zo helpen we elkaar steeds met iets.

Om 7 uur zijn we bij de Pelgrimsmis waar we de zegen krijgen voor Pelgrims. Na de mis krijgen we een stempel in ons Pelgrimspaspoort, een waterflesje als we willen en mogen we een steentje uitzoeken. Ook mogen we met een broeder op de foto. Daarna gaan we bij een Italiaans restaurant eten waar we weer een gezellige avond hebben en we weer veel plezier hebben samen. Het begint al onduidelijk te worden welke dag het is. Iemand vindt het bijzonder dat er op dinsdagavond zoveel mensen in de kerk zitten, gelukkig zijn anderen nog wakker en dan wordt er opgemerkt dat het maandag is, we zijn al goed in loslaten. Onderweg terug naar ons overnachtingsadres loopt Jeannette zomaar een etalage voorbij waar een poes in ligt. Geert roept Jeannette terug die als kattenliefhebbers graag even gaat kijken. Jeannette was onder de indruk. Onze overnachting ligt langs een spoorlijn en voor ik ga slapen hoor ik een paar keer een trein voorbij denderen. Hopelijk waren dat de laatste voor vandaag. Hoe dan ook het is in iedere geval veel warmer hier dan op ons overnachtingsadres van gisteren.

2 April 2023, van Vila Chá naar Rates, 24 km, zon en 20 graden

Gisterenavond kom ik in de kamer en ik hoor een piepje, leek ergens van het bed van Thea te komen. Haar telefoon lag erop maar die was het niet. Zoeken, zoeken en na alles op zijn kop gezet te hebben bleek in het laatste vak wat ze opende haar wekker te zitten die zacht een piepgeluid maakte. Ze was deze al vanaf de aankomst in Porto kwijt, toch wel fijn dat ze die nu gevonden had doordat die vanzelf afliep en ze deze kon zetten. Ze zet hem op zeven uur, dat is wel een mooie tijd om even te blijven liggen en dan op te staan.  ’s Ochtends loopt inderdaad de wekker af maar het bleek nog maar 6 uur te zijn, de wekker wist natuurlijk niet dat wij in Portugal zijn waar het een uur vroeger is. Afijn, terug in bed en lekker een uurtje slapen. Thea had de wekker weer gezet maar nu liep die niet af, gelukkig had ik mijn wekker als back-up gezet zodat we toch op tijd op waren.

Na ontbijt, stempel zetten en lunchpakket mee vertrekken we om 9 uur. De zon schijnt en het waait niet zo hard, worden we allemaal blij van. Er zijn nog wel wat hogere golven maar minder dan gisteren.

Een deel van het vlonderpad is weg waardoor we over het duinrand moeten lopen. Dat is wel zwaar lopen maar het is niet zo ver.

Het vlonderpad is lang en gaat hier over water.

Over water gesproken, door de regen van gisteren was niet alles droog maar daar heeft Wilma een creatieve oplossing voor.

In Vila de Condo zitten we lekker op het terras met een koffietje en pastel de nata erbij. Deze lekkernij is al vanaf Porto favoriete. Vanaf hier wijken we van de route af zodat we niet langs een drukke weg lopen. Nadeel is dat we deze op GPX moeten lopen, voordeel dat we een rustige en mooie route lopen, langs best wat delen van het aquaduct uit de Romeinse tijd.

Prachtig dat delen van het aquaduct tussen de huizen staan

We genieten van het weer, niet te warm en niet te koud en van de vele mooie bloemen onderweg. De gesprekken worden soms even wat minder, ik hoor al iemand zeggen: ik word er stil van waarna de songtekst ‘het is zo stil in mij, ik heb nergens worden voor’ in mijn hoofd zit en ik er maar niet opkom wie het zingt. Toch is het heerlijk om af en toe even in stilte te lopen maar ja als de vrolijke noot ook in de groep zit blijft het natuurlijk nooit lang stil.

Barretjes en bankjes zijn er niet veel maar op of tegen een muur(tje) zitten kan ook om je lunch op te eten. Nadat we weer op pad waren en we een uur of zo verder waren zien we iets wat lijkt op een barretje. We gaan er binnen en worden luid begroet door een groep mannen die Sparta – Feyenoord zitten te kijken. In Portugal staat in iedereeen zaak minimaal een tv. We bestellen een drankje en we krijgen er pinda’s bij die snel op zijn. Het barretje heet Picote Barra en zou ons niet opgevallen zijn als er niemand buiten zat.

Wanneer we in Rates aankomen zien we veel auto’s geparkeerd staan en delen van de plaats zijn afgezet. Bij de kerk staan veel mensen en ook mensen die deel lijken te gaan nemen aan een processie. We lopen naar ons overnachtingsadres waar de eigenaar en eigenaresse ons verwelkomen en onze kamers aangewezen worden. Daarna vraagt de eigenaresse om met onze Pelgrimspaspoorten te komen en af te rekenen maar de Processie komt langs en dat gaat voor. Voor ons een beetje verwarrend maar we gaan ook de processie bekijken. Mooi om te zien en handig dat deze recht voor onze deur voorbij kwam. ’s Avonds zijn we een pelgrimsmenu gaan eten en praten we over de dag en andere onderwerpen. Zo sluiten we deze mooie dag af.

Leuk dat Geert nog in het gastenboek van het restaurantje schrijft.

1 April 2023 van Porto naar Vila Chã, 20km, regenachtig en later zon, 15 graden.

Vanmorgen werd ik wakker van de wekker die om 7 uur afliep. Had ik toch nog wat geslapen. Overnachten midden in de stad op vrijdagavond met het raam een stukje open omdat het warm was in de ruimte was misschien niet het beste voor een rustige nacht. Af en toe sliep ik bijna maar schoot ik weer wakker van een geluid van buiten van mensen die daar een gezellige avond hadden of auto’s die door de straten reden. Ineens hoorde ik veel knallen, bleek van vuurwerk te komen. Wat een lawaai zeg, Jeannette keek uit het raam maar zag niets, je zou toch zeggen dat het geknal van heel dicht bij kwam. Thea sliep zo goed dat ze er niet eens wakker van werd. Afijn ondanks alles was ik niet moe toen ik opstond en had ook nog veel naar muziek geluisterd om de andere geluiden buiten te sluiten.

Tegenover het hostel zit een bakkerij met een grote ruimte erbij om te ontbijten. We genieten er van koffie/thee, broodjes en jus d’orange. Ook nemen we broodjes mee voor de lunch. Wanneer we buitenkomen miezert het een beetje en helaas was het bijna niet droog terwijl we naar de Kathedraal en de Douro liepen. We haalden een stempel bij de Kathedraal en maakten foto’s van het uitzicht

Op deze foto lijkt Thea met haar handen in de zij Ina wel eens even iets uit te leggen maar ze trok de banden aan van de rugzak net toen ik de foto maakte.

Ina was ineens haar telefoon kwijt, kon hem nergens vinden. Ze werd door iemand even gebeld en toen was het duidelijk dat die in haar jaszak zat. Gelukkig, telefoon kwijtraken op de eerste dag is niet leuk en doet mij aan een andere Camino denken een aantal jaren geleden. Gelukkig kwam die telefoon toen ook weer boven water… Even later lopen we langs de Kapel van Onze Vrouwe van de Waarheid. We werden er door twee aardige dames ontvangen en ze vertelde ons dat het beeld van de Vrouwe van de Waarheid was en dat het nu de dag was van het vertellen van leugens. O ja, het is 1 april.

Beneden bij de Douro met uitzicht op de  Ponte Dom Luis is het nog steeds erg regenachtig zodat we een terrasje pakken daar maar overslaan.

Met de metro gaan we naar Mercado om daarna te beginnen met de eerste stappen naar Santiago. Een stukje verderop beginnen de vlonders waar in verschillende talen de wens voor een mooie camino staat.  Af en toe komen we mensen tegen die ons een mooie camino wensen en zien we enkele andere wandelaars.

Wanneer we langs de vissershuisjes lopen is het zowat droog en kan de regenkleding wel weer uit. Vandaag zijn we veel bezig geweest met regenkleding aan en uit te doen maar beter zo dan plensbuien.

Bij dit kleine stalletje zit een vrouw die niet op de foto wil maar Geert wel. De vrouw vindt het wel leuk dat we een foto van haar producten maken. Onderweg zien we meerdere stalletjes met groenten en fruit en er wordt vandaag vaak over tomaten gesproken.

Een klein stukje voor we bij ons overnachtingsadres Café Sandra zijn begint de zon door te komen en blijft het vanaf daar droog. We nemen eerst ons etappedrankje en gaan dan naar de kamers. Iedereen vindt het heerlijk om in een ruime kamer te kunnen slapen en iedereen had genoten van de wandeling en van elkaar. We hebben het gezellig samen en gaan maar eens lekker vroeg slapen.

Vandaag zetten we de eerste fysieke stappen van onze Camino Portugues. Uiteraard gingen daar voorbereidi gen en regelwerk aan vooraf en dat heeft iedereen goed volbracht. Rugzakken/bagage hebben we allemaal bij en we zien elkaar op Schiphol. Inchecken en door de douane gaat voorspoedig, geen wachtrijen en we zitten bijna allemaal in een andere rij in het vliegtuig. Aangezien ik de middelste plaats van een rij van drie heb en een plek met veel beenruimte komt Jeannette naast mij zitten bij het raam en ik gebaar naar Wilma dat er nog en plaats is. Zitten we met zijn drieën en kunnen we alvast verder kennismaken. We hebben een rustige vlucht en het vliegtuig land met een klap op de landingsbaan. Gelukkig konden de wielen dat hebben. Alle bagage is ook meegekomen en dan op weg naar de metro. Er staan flinke rijen voor de kaartjesautomaat en heel veel mensen staan te klungelen. Wij ook, maar nadat de eerste weet hoe het werkt worden de anderen geholpen. Even wachten op de metro en dan instappen. Voor Wilma en Thea sloot de deur te snel maar gelukkig niets ernstigs. Op het laatst besluit ik ook te gaan zitten en net dan vertrekt de metro. Gelukkig stond er een paal waar ik me aan vast kon houden.

Vanaf metrostation Trindade is het een klein stukje naar Hostal Tomas Market waar we niet met zijn allen op een kamer zullen liggen maar in 3 of 2 kamers of toch niet? We wachten maar af en uiteindelijk is de ruimte in 3 delen van 2 stapelbedden verdeeld en liggen wij met 3en in een ruimte en met 4en in de andere. Na een beetje rommelen gaan we de stad in.

Uiteraard lopen we de hal van metrostation Sao Bente in en worden daar foto’s gemaakt. Twee dames hebben een beetje honger en schieten de Mc.Donalds in maar daar kunnen ze alleen een menu kopen en dat is te veel voor ze.

Gelukkig vinden we iets verderop een zaakje waar we een etappedrankje nemen. Sommigen nemen er wat te eten bij en anderen pastel de nata, een Portugese lekkernij van bladerdeeg, vanilleroom en een gebrand laagje.

Een uur later gaan we weer op pad om ergens te eten. Een stukje lopen komen we in een buurt waar veel Portugezen zitten te eten en daar gaan wij ook eten. Ze gaan voor ons een tafel klaarzetten, waarna we heerlijk hebben gegeten als we tenminste geen frietjes hadden, die waren bijna koud of een Griekse salade hadden waar te veel olijven en tomaatjes in zaten. Onderweg terug vinden Jeannette en Wilma dat het geen service is als ze morgen geen ontbijt op bed krijgen. Ja, jammer dames, het is hier geen hotel.