6 oktober, met de taxi naar Cee. 13 kilometer lopen naar Finistera en 3 naar de kaap. En de zon gaat onder in Finistera. 12-25 graden

‘Het toetje van onze camino’ noemt Mieke het. Zo kun je het inderdaad zien. Heel anders dan de etappes op de Camino Frances. Maar ook erg fijn.
We starten in Cee bij de haven. We zijn aan zee. Dat betekent een verandering van sfeer en nieuwe indrukken. Bijvoorbeeld een wit zandstrand, het geluid van de branding van de zee, meeuwen die herrie maken.

We lopen naar het aangrenzende stadje Corcubion, een mooi oud stadje met een prachtig kerkje en bijzondere huizen.

Daarna het eerste  klimmetje van deze dag.

En dan komt de kaap van Finistera in zicht (de witte puntjes meest links).

We drinken koffie in een chique hotel aan het strand van het plaatsje Estorde.

Wat is die zee mooi blauw en de stranden wit! We lopen verder naar het volgende dorpje.

En wat zijn de uitzichten mooi met Finistera steeds beter in zicht.

Vlak voor Finistera kunnen we kilometers over het strand lopen.

En dan zijn we in Finistera. We lunchen op een terras in de haven

Aan het eind van de middag doen we boodschappen voor de picknick op de Kaap vanavond. En wandelen nog eens 3 kilometer bergop naar de Kaap van Finistera. Het is warm en voelt als zwaar de hele tijd bergop.

Na 360  kilometer lopen bereiken we het kilometer 0.00 punt. Een geweldige prestatie met elkaar, zonder blaren en steeds als groep bij elkaar gebleven.

Het duurt nog even voordat de zon echt ondergaat. We eten en wachten.

En maken ondertussen bijzondere foto’s.

En dan zakt de zon ineens snel.

We komen in het donker terug in Finistera.

Tot slot nog een tekst van Ernest Hemingway die ik dagen geleden op de ‘wall of wisdom’ zag staan.

‘ Het is goed om een doel te hebben om naartoe te reizen; maar uiteindelijk is het de reis die telt’.

Ik hoop voor ons allen op een mooie voortzetting van onze reis.

5 oktober, Santiago, 13-24 graden

Nog even terug naar gisteravond. De kathedraal is ’s avonds prachtig verlicht.

Op het plein voor de kathedraal speelde de tuna bekende Spaanse en Zuid Amerikaanse liedjes. Een tuna is een muziekgroep die bestaat uit studentent en oud-studenten. In het seizoen spelen ze bijna dagelijks onder de bogen op het plein. En dat is een feest. We hebben een uur meegedanst ondanks onze moeheid.

Dan vandaag. We kunnen uitslapen, maar gaan toch om 8 uur ’s ochtends de kathedraal  bezoeken. Het is dan rustig en we kunnen zonder in de rij te hoeven staan het graf van Jacobus bezoeken.

Daarna genieten we van het uitgebreide ontbijtbuffet in het klooster. Het voelt als een luxe om weer een eigen kamer te hebben en zo’n ontbijt.

Het is nog mistig als we daarna ter oriëntatie een stuk rond het oude centrum lopen langs mooie punten als de tuin van hotel Costa Vella, de markt, de universiteit, het moderne winkelcentrum en het Alameda park. Zo kan iedereen daarna zijn/haar eigen keuze maken voor de rest van de ochtend en middag.

Of gewoon op het plein gaan zitten kijken naar alle pelgrims die vandaag aankomen.

We sluiten de dag ’s avonds af met samen eten en een laatste drankje in de Ierse pub om de hoek.

4 oktober,  14 km, 14-26 graden. Monte do Gozo en Santiago!!!

Wat een hektische dag, de laatste etappe naar Santiago. Maar wat een mooie aankomst. Gefeliciteerd Lia, Gerrit, Karin, Joke, Piet, Rob en Geke in Nederland. Het was geweldig met jullie.
We vertrekken om 7 uur wetende dat we een tijd in het donker lopen. En zonder  ontbijt vooraf. Nog geen bar open. Dus gisteren is er bij de supermarkt ingekocht. We willen de pelgrimsmis van 12 uur halen. Dat is normaal gesproken de belangrijkste pegrimsmis op de dag met de meeste kans op het wierookvat (botafumeiro). Vroeger was de mis van 12 uur de enige per dag. Tegenwoordig zijn er wel 3. We zullen zien. Ik weet dat de route vanaf hier over verharde wegen gaat.  Er zal denk ik voldoende zicht zijn. En we zullen niet de enigen zijn.

Het gaat vlot. Er zijn nog weinig pelgrims onderweg en de bars zijn nog dicht. Binnen een uur zijn we al bij Monte do Gozo waar we wel kunnen ontbijten en wachten tot het voldoende licht is om mooie foto’s te maken.

En de zon komt op de Monte do Gozo.

We lopen naar de twee beelden die naar de kathedraal van Santiago wijzen. Het lukt nog niet goed dezelfde weg te wijzen als de beelden doen. We oefenen.  Een collage.

Vanaf Monte do Gozo is het nog 5 kilometer lopen naar de kathedraal van Santiago. Al snel komen we het eerste bord van Santiago tegen.

We lopen verder en het wordt almaar mooier en zonniger.

Wat goed dat we zo vroeg zijn weggegaan. Het is de dag van Franciscus van Assisi. Het wordt bomvol in de kerk. Een uur van te voren zitten we er al en hebben prachtig uitzicht op het zwieren van de botafumeiro. Ik vind het weer indrukwekkend en ontroerend na zo’n inspannende en mooie tocht.

We passeren de doedelzakspeelster op weg naar het plein, waarna we op het plein voor de kathedraal aankomen, dé plaats voor een foto.

We lunchen bij het plein.

Daarna gaan we naar het pelgrimsbureau voor het Compostela en naar de Huiskamer voor de Nederlandssprekende pelgrims. En we ontmoeten bekenden van onderweg.

Na zoveel inspanning en emotie hebben we ’s middags even rust in onze eigen pelgrimskamers in het klooster tegenover de kathedraal. Straks gaan we weer de hort op. Morgen een vrije dag Santiago, vrijdag met taxi naar Cee en de laatste 13 kilometer lopen naar Finistera en nog 3 kilometer naar de kaap voor de zonsondergang. Best druk, maar ook heerlijk.

3 oktober, 18 km, bewolkt, 15-20 graden. Over het wonder van Jacobus (of Gerrit?) en koffie met mayo

Is het een wonder van Jacobus (of van Gerrit zelf)?  Hij loopt weer mee vandaag en hoe! Beide ogen zijn open en hij kan zijn bril op. Hij heeft alleen nog wat last van zijn ribben.

De start van de dag is niet helemaal als gepland. Het miezert na zoveel warme zonnige dagen. De eerste bar heeft geen tostada en de croissants zijn op. We drinken er alleen koffie. Als we daarna naar buiten gaan is het droog. De volgende bar na 2 kilometer  wordt bemand door vriendelijke, maar nog niet helemaal ingewerkte zuid amerikaanse dames. Gerrit krijgt mayonaise in plaats van suiker bij zijn koffie . De koffie Americano lijkt op expresso. Maar de tostada is heerlijk. Dat maakt alles goed voor een alsnog frisse doorstart van onze etappe.

l

2 oktober,   26 km, 15-24 graden, half bewolkt. Van de koe die niet beviel

Arzua is een grote plaats die we langs een lange weg met herbergen aan weerszijden doorkruisen.

Na Arzua lopen we langs weiland en door eucalyptusbossen naar ons overnachtingsadres van vandaag.

Ons overnachtingsadres is aangenaam net als het etappedrankje.

d

1 oktober. Airexe – Melide.  24 kms.  15-32 graden    Boerendorpjes, kerkjes, kruisen, ‘pulpo’ en een onverwachte wending.

Het was  onverwacht een rare dag  vandaag. Eerst nemen we afscheid van Geke die wegens familieomstandigheden naar huis gaat.

Vervolgens na 8 kilometer de valpartij van Gerrit. Hij struikelt over een steen. Het ziet er akelig uit. Een ambulance wordt gebeld, waarmee hij eerst naar de eerste hulp van Palas del Rey 400 meter verderop wordt gebracht. Vandaar gaat hij samen met zijn vrouw Karin voor verder onderzoek naar het ziekenhuis van Lugo, 40 kilometer verderop. Gelukkig valt de schade mee. Eind van de middag is hij weer bij de groep in Melide, ons volgende overnachtingsadres. We zijn erg blij. Nu afwachten wanneer hij weer mee kan lopen.

29 september. Sarria – Vilacha,  21 km, 13-28 graden. Voorbij het 100 kilometer punt.

Het is een aparte ervaring om in Sarria te zijn met zoveel pelgrims. We hadden een prima kamer met lage bedden in een herberg aan de Rua Maior.

’s Avonds eten we pizza als afwisseling op de dagelijkse pelgrimsmenu’s die we tot nu toe genoten. We hebben gemerkt dat er best veel Nederlanders onderweg zijn. Anita uit Arnhem eet met ons mee. Zij is ook in Leon gestart en slaapt in hotels.
Het wordt een warme dag. Daarom starten we zo vroeg mogelijk met lopen, al voor half 8.  Te vroeg blijkt later.  Er hangt namelijk een dikke mist die langzaam optrekt. Op een geasfalteerde weg lopen is zo vroeg geen probleem, maar een bospad wel. Voordat we Sarria verlaten kunnen we nog wel in het donker een foto maken bij de letters.
Daarna wachten we een kwartier en zien veel mensen passeren met koplampen. Het is een lange file vanuit Sarria.  Dat is wennen.

Onze herberg is midden in het boerenland. In een gehucht van 30 inwoners. Lekker rustig en een aangename plek met mooi terras en tuin.

28 september,  16 km, 14-25 graden. Over holle wegen. Het wordt weer warm.

Leuk om in Samos te zijn. We hebben een rondleiding door het enorme klooster gehad. Het is een van de oudste kloosters ter wereld, Benedictijns 5de, 6de eeuws van oorsprong. ’s Avonds  konden we buiten eten. Het wordt weer warmer. Bijzonder dat dit eind september in Galicië nog kan.

Vandaag lopen we een relatief korte etappe naar Sarria. Dat is de plaats waar iedereen start die maar 100 kilometer wil of kan lopen, het minimum vereiste aantal kilometers voor een Compostela. En dat zijn er velen. Het zal de komende dagen veel drukker worden, verwacht ik. In Sarria hoef je je niet te vervelen.  Het is een oud stadje, bestond al als vesting voordat de Romeinen kwamen.  Koning Alfonso IX overleed hier in de 13de eeuw als pelgrim. Er is nog wat uit die tijd te zien. Je kunt er boodschappen doen of op een terrasje aan de Rua Maior, de pelgrimsweg door het oude centrum gaan zitten kijken naar iedereen die hier vertrekt. Hoe wit hun gymschoenen nog zijn, net en schoon hun kleding.

Maar eerst mogen we er nog naar toe lopen. Dat gaat door glooiend landschap met loofbos, gehuchten, over holle wegen, met uitzicht over riviertjes en velden. Zo is Galicië. Twee pelgrims wijzen ons de weg Samos uit.

We lopen in het begin als groep. De nevel lost op.

De zon komt op.

We lopen heuvel op, heuvel af.

Op holle wegen. Laagjes kleding gaan uit en Gerrit trakteert op dropjes.

De bar onderweg is dicht. We pauzeren bij een kerkje.

Na een relatief korte etappe lopen we bijtijds en ontspannen Sarria binnen. Nog een groepsfoto vlak voor de historische trap van 50 treden naar de Rua Maior waar onze herberg is.

27 september,  20 km, 13-20 graden, half bewolkt

Het was echt feest gisteravond bij het gezamenlijke eten met 70 pelgrims. Er werd zelfs gedanst op Galicische muziek. Leuk om mee te maken. Het deed me denken aan Casa Fernanda op de Camino Portugues. Het slapen ging iets moeizamer. Ook het vinden van mijn schoenen vandaag.

We gaan om kwart voor 8 in het nog bijna donker op pad. Dat ziet er zo uit. Maar dan komt de zon echt op. Prachtig.

De eerste 9 kilometer dalen we van ca. 1300 naar 600 meter in Triacastela. Afspraak is dat we elkaar daar zien. Iedereen loopt voor me uit dus tot Triacastela alleen maar foto’s van de natuur.

800 jaar oude kastanjeboom in Ramil vlak voor Triacastela

In Triacastela houden we onze eerste pauze. Daarna is het nog 10 kilometer naar Samos. Eerst moeten we kiezen. Het wordt linksaf.

We lopen eerst 3 kilometer lang tussen de weg en een wildstromende rivier. Daarna over holle wegen langs riviertjes, weiland en door gehuchten.

Onze tweede stop is na 15 kilometer.

Horreo (graanschuur)

Rechtsboven een horreo (graanschuur, typisch voor Galicië). Hieronder rood met witte paddestoelen (zo rood zie ik ze niet in Nederland) en een palloza (Galisisch huis).

Rood met witte paddestoelen

Palloza (Galisisch huis)

En dan zien we het klooster van Samos van bovenaf en later van dichterbij. We zijn er.