Ik was al een dagje vroeger afgereisd naar Sevilla om op tijd de medepelgrims te kunnen verwelkomen op de luchthaven van Sevilla. Blijkbaar hadden ze haast want het vliegtuig was een half uur vroeger dan voorzien.
En toen waren ze nog met drie: Joke, Tiny, Elly. Op het laatst was er nog eentje ‘afgevallen’…
Onze taxichauffeur stond de ‘familie Vermeulen’ netjes op te wachten en bracht ons naar ‘Apartamento Turistico La Casa de la alcazaba’ in Mérida, onze startplaats voor deze Camino.
Onze slaapplaats is pure luxe; voor iedereen een aparte kamer en een bed met echte lakens! 🤷🏻♂️
Uiteraard waren we verplicht om – naar goede gewoonte (dat lees ik hier toch in de talloze reisverslagen) – de obligate verplichtingen te volbrengen met een “etappedrankje”; voor de dames de betere ‘vino blanco’ en voor ondergetekende een ‘cerveza sin alcohol’…
De volgende dagen wordt het hier erg warm; tussen de 26 en 28 graden! Daarom starten we morgen goed op tijd.
“And in the end, it’s not the years in your life that count, it is the life in your years” (Abraham Lincoln)
Vanaf maandag start een nieuwe Camino; de Via de la Plata.
De 1000 km lange Via de la Plata die vanuit Sevilla (in het zuiden van Spanje) naar Santiago de Compostella loopt is veruit de langste route van de St Jacobsroutes in Spanje. De Via de la Plata vormde in de middeleeuwen de belangrijkste weg naar Santiago voor christenen afkomstig uit het door moslims overheerste Zuid-Spanje en Noord-Afrika. Zeker in deze periode van het jaar is het er niet zo druk.
Helaas zal Mieke deze Camino nog niet gidsen; door een valpartij is ze nog onvoldoende hersteld. Ik zal ongeveer de helft van de afstand gidsen (wellicht tot Granja de Moreruela) en daarna neemt Irene over.
Mij voorstellen hoeft wellicht niet; je vindt me terug in de reisverslagen op deze website, vooral in 2015 en enkele in 2016.
Voor mij is het grootste deel van deze Camino nog nieuw; ik liep de Camino Mozarabe van Malaga naar Cordoba en de Camino Sanabrés (een deel van de Via de la Plata van Granja de Moreruela over Ourense naar Santiago de Compostela).
Ik vlieg zondag al naar Sevilla zodat ik maandag op tijd de groep kan opwachten op de luchthaven en dan rijden we samen per taxi door naar Mérida, onze officiële vertrekplaats. Sommigen van de medepelgrims stapten reeds de voorgaande etappes van Malaga naar Cordoba en van Cordoba naar Mérida.
Yes! We zijn in Reims aangekomen. Storm, kou, regen en veel modder. Ik ben zo trots op Ted, Tessy, Hilde en Ellen. We zijn samen in Reims aangekomen. 11 wandeldagen, 276 km. Van harte gefeliciteerd, deze mijlpaal hebben jullie bereikt.
Vandaag was het een vrij vlakke etappe. De moeilijkheid zat vandaag in het 10 km lange pad over een oude romaanse weg. En je snapt het al……heel veel modder en dat zover je kon kijken rechtdoor.
Het valt niet mee met al die geplakte modder aan je voeten.
Daar na al die modder…is dat de kathedraal? Jazeker nog ver weg, vanaf de oude Romeinse weg kijk je zo naar de stad.
Ik ga ze tegemoet lopen naar Bethany. Dat is waar de ondergrond verhard is, zodat we samen Reims in kunnen lopen. Dan is het nog ongeveer 5 km. De aankomst in Reims gaan we vieren. In het café bij de kathedraal, op een terrasje. Wat is het fijn dat alles zo goed is gegaan. Nu mogen we van een heerlijke temperatuur genieten, dat hebben we verdiend. Champagne, bier of een sapje, het maakt niet uit. We zijn trots en voldaan.
Daarna gaan we de kathedraal bezoeken. Zo mooi van binnen en van buiten dat het de moeite waard is er even stil te staan.
De stempel die we in de kathedraal kregen. Onze Camino zit erop.
De kathedraal van Reims staat bekend om zijn mooie glas in lood ramen.
Dank je wel lieve dames voor deze speciale Camino. Hilde die ons enorm heeft geholpen door, daar waar nodig, met behulp van Maps.me de weg heeft gevonden. Elkaar helpen en op elkaar wachten. Delen en ontvangen. De mooie dingen van de Camino, die op ons pad zijn gekomen, samen ervaren. En….de Camino smile die jullie weer aan mij geven. Vol dankbaarheid neem ik die aan……
We worden wakker en we vinden speciaal in verband met Valentijnsdag dit mooie hart van chocola. Dank je wel Ellen, hier gaan we lekker van smullen.
De algemene herberg in Chateau Porcien is een fijne plek om te overnachten. Ook omdat de afstanden naar Bezancourt en Reims dan beiden goed te doen zijn. Maar ook omdat het een herberg is, dichtbij een supermarkt, een bakker.
Wat dacht je wat??? We mogen het brood van de warme bakker in restaurant Longchamp opeten. Daar maken we gebruik van! Lekker een kopje koffie/thee erbij en ons ontbijt is compleet.
Vandaag is een dag waar de Via Campaniensis zijn naam eer aan doet. Helemaal door de champagne streek met eindeloze vergezichten, licht glooiend, over veldwegen en over kleine verharde wegen.
Rustig aan vertrek ik naar Bazancourt. Onderweg kom ik de dames tegen en ik besluit ze tegemoet te lopen. Dat was bij het dorpje Avancon. Op dat moment hadden ze er 8 km opzitten en was het tijd voor een pauze.
Het is zo een heerlijke temperatuur, de wind is gaan liggen, het is de hele dag droog, zodat ik in mijn vest kan lopen.
Ik loop na dat dorp verder mee naar Saint Loup en Champagne en weer terug. Toch 7 km in totaal. Daar ben ik heel tevreden mee, en zo kan ik de km rustig opbouwen. De landschappen blijven glooiend en geven de mooiste vergezichten.
Rustig aan lopen ze verder naar Bazancourt. Daar wacht ik ze op, om daarna in Warmerville in Auberge de Bois te gaan overnachten.
Het is dan nog 5 km van de route af. Ted, Hilde en Ellen willen die km er nog wel bij stappen. Wat volgt is een sprookjesachtig pad met vele voorjaarsbloemen. Ondanks dat dit extra km zijn genieten ze er enorm van.
En dan komen ook zij bij Auberge die Bois in Warmerville aan. We zijn de enigen in dat hotel. Het lukte me niet een overnachting in Bezancourt te vinden voor 5 personen. Voor wie ook wat zoekt, dit is een goed alternatief. Het restaurant is vanavond gesloten, helaas. We kunnen gaan eten in een pizzeria. Ook prima!
13 februari, 22 km, flinke bui, verder droog 11 graden
Ook Ton en Karin van de gite in La Lobbe laten ons voelen, wat welkom zijn betekent. Hun huis open stellen voor pelgrims, met hun bevriende buren afspreken dat we in hun huis mogen slapen en een maaltijd voor ons regelen en een uitgebreid ontbijt. We zijn er heel blij mee. Chemin de Compostela staat bij hun voordeur en meestal betekent dat, je mag altijd aanbellen.
Het was een heel afwisselende, mooie route vandaag. Naar Wasigne bos, veel stijgingen en dalingen en heel veel modder, daarna open velden onder de windmolens met glooiende paden. Ook weer veel modder en waterpaden.
We volgen de bruine route, de oranje is een extra lus van de GR
Op weg naar Wasigne, heel veel modder. De afstand is 6 km, maar we doen er zeker 2,5 uur over.
In Wasigne gaat het ineens keihard regenen. We zijn net bij een bakker geweest en schuilen onder de grote oude wasplaats. Daar staat Wasigne om bekend.
We staan daar te schuilen en we worden uitgenodigd om binnen te komen. Het tweede kadootje van vandaag is binnen. Zomaar een wildvreemde die je vraagt: wil je even binnen komen. We nemen het graag aan. En we krijgen ook nog thee en koffie.
Ook daarna was het ploeteren door de modder en waterpaden. Over het pad was echt geen optie. We kozen ervoor om er net naast te lopen. De modder zuigt aan de schoenen. Je schoenen worden zwaarder.
Hier moesten er toch echt doorheen
Vandaag ga ik de dames vanaf Chateau Porcien tegemoet. Ik had berekend dat ze ongeveer om 16.30 binnen zouden kunnen zijn. Ik vertrok tegen 3 uur, zodat we elkaar na 3 km zouden treffen.
Ik zie nog niets als ik de heuvel op loop, geen dames te zien. Daarvoor moet ik eerst tot boven op de heuvel zijnDaar zijn ze, in dat immens grote landschap met glooiende paden
Het lijkt vlak op de overzichtskaart. (Zie hoogteprofiel) dat is niet helemaal het geval. Het is echt nog klimmen en dalen.
We slapen in Chateau Porcien in de algemene herberg. Keurig, goed onderhouden en met verwarming. Ik kan de verwarming vast aanzetten en omdat er geen dekens zijn, zal de verwarming ook wel aanblijven.
Zonsondergang vanaf de chambre d’hote in Aubigne. Er was net een hagelbui voorbij een zonnetje verlicht net de velden.
Gisteren werden we verrast met everzwijn. Voor mij een verrassing, want dat had ik nog nooit gegeten. Bij elke gang een ander wijntje. Weer hartstikke verwend. Hr en mw Launoy doen er alles aan het ons naar de zin te maken. Ik zie de dames stuk voor stuk stralen en dankbaar ontvangen.
Helaas gaat deze chambre d’hote ook verdwijnen. Nog een jaar kunnen pelgrims van hun gastvrijheid genieten.
Vlak bij Aubigny is een carmelieten klooster. Dat was een flink stijgende smalle weg met een schitterende omgeving.
Ik vond daar een klein glazen kapelletje en een heel mooi Maria beeldje. De wandelaars kozen ervoor niet omhoog te klimmen.
Dit was de route vandaag. Eerst een glooiende boerenweg, daarna bos en een sterke afdaling om in Signy de l’Abbey te komen.
Echt weer ploeteren. Dikke vette modder, glijdend naar beneden. Je kon echt niet door de modder. Daar stond water in en het was spiegelglad.
Ook Hilde, Tessy en Ted kruipen door het struikgewas.
In het bos waren ook weer bomen ongevallen. We moeten daar zo overheen. Erop zitten en je benen er over gooien.
De hazelaar trekt zich niets aan van de kou. Die staat al helemaal in bloei.
Na het bos worden er door een strook land geleid, met links en rechts prikkeldraad. Max een meter breed. Het is er oneffen en hier en daar modder. Het voelt een beetje gevaarlijk, toch bang dat we uitglijden.
Na 4 uur (12 km) bereikten we Signy de l’Abbey. We hadden wel even gestopt om wat te eten, dat was na 2 1/2 uur. Het was te koud om even goed te pauzeren. Wat heerlijk is het dan dat je kunt pauzeren in een restaurant. Juist op dat moment ging het hard regenen. De overdekte pauze komt op het juiste moment.
Daarna hadden we de keuze. Opnieuw door het bos of toch langs de weg. Genoeg in de modder gezwoegd. We kiezen unaniem voor een stuk langs de weg. Zomaar komt de zon even tevoorschijn en hoe…..Zo mooi!
Nu zijn we in Lalobbe bij de familie Roelvink. Opnieuw een geweldige gites. We drinken daar ons etappe drankje in een heel ontspannen sfeer.
Ultreia…voorwaartsJacobus met een tafelbelletje.Vlak na de zonsondergang, een mooi verlicht kerkje, vlak voor de deur van de gite.
11 februari, zwaar bewolkt droog, 22 km 4 graden en veel wind
Stempel van mw. Pernelet in ons pelgrimspaspoort
Dat zijn van die pareltjes op de Camino. Mensen die in hun huis pelgrims ontvangen en met stralende ogen geven wat voor iedereen zo fijn is en zeker voor ons pelgrims. Zo maakte ze dit kleine kunststukje in ons pelgrimspaspoort, een gemeend “Bon courage” en alle hulp en advies wat je maar wilt. We krijgen zelfs een schelpje mee en als je wilt een klein gaatje, zodat je de schelp als ketting kunt gebruiken of aan je rugzak kunt hangen.
Een hele andere dag vandaag. Waar we gisteren de hele dag in de beschutte bossen liepen, was het vandaag meestal glooiend landschap, oneindige verten. We volgen de Via Campaniensis, die in Rocroi start en wij gaan tm Reims. Vandaag naar Aubigny les Pothees via de bruine lijn op de kaart. (De oranje lijn is de GR die vele km langer is.
Via Campaniensis van Rocroi naar Reims, voor ons nog 105 km te gaan.
Zo staat de route gemarkeerd. Of met een geel blauwe streep op een paal of waar je ook maar kunt bedenken.Oneindige verten…. oneindige mogelijkhedenWe hadden ook bospaden…..Ellen maakt de foto’s onderweg. In haar camera zit het schijfje van mijn camera. Zo kan ik deze goede foto’s voor het blog gebruiken.Op weg naar Chilly. Kun je je voorstellen….eerst een langdurige klim en dan afdalen met zo een mooi uitzicht.Ook hier zijn er bomen omgewaaid. Klauteren hoort erbij. Ook vandaag geen enkele voorziening. Als er dan even een bushokje is, uit de wind, San maak je daar gebruik van. Gelukkig wisten we van tevoren dat er niets was en dan zorg je dat je een lunchpakket bij je hebt.Ja…….we vinden voorjaar. Maretakken in bloei. Volgens legende brengt geluk bij het zoeken naar nieuwe liefde…… Prachtig hè?Vlak voor Aubigny les Pothees is de Camino een pad onder het spoor door. Nog een klein stukje.Van de kerk af, is het nog 700 meter klimmen naar ons overnachtingsadres bij Mevr. Launoy. Zal ik jullie ophalen??? Nee hoor deze kanjers klimmen naar boven. Hier op de achtergrond Aubigny les Pothees.
We worden hartelijk ontvangen en in de keuken krijgen we ons etappe biertje. En wat een luxe…. we hebben hier 4 kamers…
10 februari, 20 km “stappen”, veel regen 10 graden
De etappe van vandaag gaat bijna helemaal door het bos. Wat zou de storm gedaan hebben met de bomen??? We gaan het zien. Op Maps.me is het groen als er bossen zijn..
De route naar Rocroi zou 28 km zijn. Te veel voor ons. Daarom kiezen we voor de stippellijn, die toch 4 km korter is. Hilde is een prima gids en brengt ons naar de aansluiting met Oignies.
Ik loop een stukje mee naar boven om het eerste stuk aan te duiden.
Na de eerste sterke stijging was het een vrij breed pad, over een heuvelrug met niet teveel hoogteverschillen. Het ruikt heerlijk, de dennen verspreiden de heerlijke dennengeur. Het stof is van de bladeren. De modder is heel nat. Ook natte aarde ruikt lekker. Maar weldra wordt het survival. Over 8 km doen de dames 3,5 uur.
Zoveel water, soms moesten we er doorheen, de andere keer konden we erlangs.
Onderweg waren ze echt toe aan pauze. In Oignies zagen ze een Rode Kruis gebouw. Daar zijn alle vluchtelingen welkom. Ook wij? Uiteindelijk mochten ze daar rusten, en een boterham eten. Het leek of niemand mocht beslissen…..
In Oignies was ik al een tijdje aan het wachten. Daar zouden we samen wat drinken, maar echt alles was dicht. Veel café’s zijn er mee gestopt en ook kleine winkeltjes. Hier was nog wel een supermarkt en bakker open. Ik wachtte in mijn autootje en precies op het moment dat ik dacht, ik ga eens kijken, kwamen ze eraan. Daarna vinden we de aansluiting op de route, zie sticker op de paal.
Na Oignies was het traject nog zwaarder. Vele paden onbegaanbaar en het was steeds aan het regenen.
Ook Ellen worstelt zich door het water en modder.
Ergens was alles ook afgezet met prikkeldraad. Een boer die het niet goed vond dat er over zijn erg gelopen wordt? Het is toch echt de richting…we moeten erdoor. Ik ben erg trots…ik voel saamhorigheid en merk “we komen er samen wel uit”. Ook elkaar helpen bij lastige stukken.
Deze keer slapen we in een chambre d’hote (een bed en breakfast) bij een heel aardige kunstzinnige familie. (Christiane Pernelet). We worden enorm verwend. Een heerlijk gezond maal. Morgen krijgen we een lunchpakket mee, hoe fijn is dat, wanneer er geen horeca is.
We hielden de weersvoorspelling goed in de gaten. Omdat we lazen over zware storm in Nederland, zou het hier toch ook storm kunnen zijn? In de ochtend windkracht 4, later zou het windkracht 6 worden. Volgens Ellen (die de wind goed kent door haar vaarervaring) is dat nog niet gevaarlijk. Dus gaan we op pad. Het is zondag en daarom had ik uitgezocht waar we kunnen ontbijten. Bij een erg leuk café op de markt. Die was al om 8.15 open.
Het is vandaag de eerste echte heuveldag. Op dit kaartje lopen we van linksboven (Givet) naar rechts onder. (Vierves de Viron)
En…het is de eerste dag in de heuvels. Prachtige landschappen trekken aan ons voorbij. Dit is vlak voor Aubrives. Wat staat er op dat bord? Ik kan er met de auto niet door. Er staat “inonde”. Overstroomd???..Ik vraag het na aan een meneer van het waterschap die er toevallig stond. Kunnen voetgangers er ook niet door? Jawel…over die dijk.
Niet te geloven. Echt overstroomd! Waar die bomen stonden, daar is de weg van de auto’s. Via een grote omweg kon ik toch naar Aubrives, daar zouden we samen pauzeren.
In Aubrives zou een restaurant open kunnen zijn voor de eerste stop. Dat was helaas gesloten. Ik wachtte daar en we vonden een bushokje uit de wind.
Ik ging verder en de verrassing was heel groot in Hierges was een erg leuk restaurant open. Na een half uur van Aubrives. Een fijne plek op ruim 2 uur lopen van Givet.
De route is niet altijd duidelijk gemarkeerd. Soms staan er zelfs 2 richtingen aangegeven. Dan kun je toch op maps.me kijken zou je zeggen? Nou…in de bossen heb je niet altijd de juiste gps positie. Een eind verder zijn de aanwijzingen juist vernieuwd. Witte vierkante bordjes, vastgeschroefd aan bomen. Daar waar de gele pijl wijst is de goede richting. De aanwijzingen volgend kwamen we niet in Mazee uit. Kennelijk zijn de routes hier vernieuwd/aangepast?
Niet helemaal de route kunnen vinden, wel weer terug op de goede weg. Zo komen ze uit in Treignes, waar een café bij de kerk open was. Daarna op weg naar Vierves sur Viroin. Smalle paden, natuur, een bosgebied. Prachtig om te lopen.
Inmiddels was het wel harder gaan waaien. Plotselinge windstoten en dan moest je oppassen niet omver geblazen te worden.
We overnachten in Hotel Petit Mesnil in Vierves sur Viroin. Een klein eenvoudig hotel met erg vriendelijk personeel. We voelen ons welkom.
Een van de lezers van het blog (dank aan Imre) maakte me erop attent dat als de Maas hoog staat het beter is om niet de Via Monastica te volgen, die vanaf Leffe aan de oostkant van de Maas te lopen. Ik werd aan het denken gezet en overlegde met de pater van het klooster. Die zei ook….het is niet veilig en het water overspoelt de paden.
Gisteren waren we uitgenodigd om de vesper viering bij te wonen. 6 paters zingen gregoriaans. Het was een bijzondere sfeer.
Als je in het klooster van Leffe wilt slapen, dan even van tevoren bellen. Gastvrij ontvangen ze je, en je mag betalen wat het je waard is. Na een goed ontbijt gingen we op pad. De pater was er ook vanochtend nog even bij komen zitten. De poort uit en op pad.
Ik loop een stukje mee en ga aan de andere kant van de Maas terug. De Maas stroomt heel hard en ik loop ook nog even bij de VVV binnen en vraag om advies. Nee, het is echt te gevaarlijk zegt ze en ook aan de andere kant, want de auto’s rijden heel hard en de weg is smal.
Bij de brug over de Maas zie je grote saxophone. Dinant is de stad van Sax
Zo gaan we naar Waulsort en dat is wel 8 km langs deze weg. Bij de VVV hadden ze maar een advies. Neem de bus. Nou….al die tijd dat ze er liepen…geen bus te zien. Ieder ervaart het anders. Wel of niet hier lopen. Ze helpen elkaar goed en als er een auto komt gaan ze strak langs de kant staan. Aan de linkerkant lopen is geen optie. Alleen een vangrail…..
De officiële route van de Via Monastica passeert een rots. Die hangt naar voren en het pad is overstroomt. In het boekje staat, misschien moet je er kruipend onder door. Of je rugzak voor je uitschuiven. Precies op het moment dat ze daar waren , kwamen er toch wandelaars en die liepen erg te aarzelen…. De juiste beslissing om er niet te lopen. Ellen en Hilde zouden het wel gedurfd hebben.
In Waulsort heb ik een restaurant gevonden wat open was. Een sfeervol oud huis van 1900. Daar drinken we samen een kopje thee/koffie
Op naar Hastiere. De gevaarlijke punten zijn voorbij en aan de goede kant van de Maas vinden ze een heel mooi stuk. Bospaden, modderpadenrustig lopen zonder verkeer en pauzeren. Het is genieten.
Het laatste stuk naar Givet valt even tegen. Na Hastiere is het nog 11 km. En dat terwijl ik 8 km had gezien op Maps. Misschien tot het begin van de stad. Givet is een grote stad en het laatste stuk is altijd zwaar.
We worden wakker en zien de zon over de Maas opkomen. Het is windstil, een klein beetje mistig, zonnetje erbij. Onze dag kan nu al niet meer stuk.
Klaar om te vertrekken, we zijn blij dat Ellen erbij is.
We volgen de route langs de Maas, steeds aan de westzijde. Pas bij Dinant steken we de Maas over. Omgeven door de heuvels van Wallonië, is het stuk langs de Maas vlak. Het is nog steeds op de “Ravel” de oude spoorlijn, wat nu helemaal fiets/wandelpad is.
Het heeft licht gevroren. Er ligt rijp op de vlonders op de Maas. Voorzichtig wordt het warm genoeg om de rijp te ontdooien. Toen we vertrokken was het nog wit.
Intussen ga ik op onderzoek uit in Profond de Ville. Dat is na 8 km en het zou fijn zijn om daar te pauzeren. Dat kan. Café du Centre tegenover de kerk is open. Ik loop de dames een stuk tegemoet en geniet met volle teugen van de prachtige omgeving.
Daarna gaan we naar Anhee. Ik had gedacht Yvoir, maar die plaats blijkt aan de andere kant van de Maas te liggen. Een beetje ver. Anhee ligt 10 km verder dan Profond de Ville. Ik was naar Anhee gereden en vond aan het begin van het dorp een pizzaria. Die was maar tot 14 uur open. Ik had ingeschat dat de dames er rond 13.30 uur zouden kunnen zijn. Een bord spaghetti tussen de middag gaat er wel in. Ze waren zo aardig daar, dat ze wel op ons wilden wachten. Vanavond slapen we in een klooster en daar hebben we een broodmaaltijd. Zo komt het heel goed uit dat we binnen konden zitten en van een warme hap konden genieten.
De etappe is mooi van het begin tot het eind. De Maas geeft veel bochten en na iedere bocht heb je een ander uitzicht. Daar is Dinant. Nog even de brug oversteken, dan zijn we er.
Voor Dinant steken we de Maas over en gaan eerst op zoek naar een bar voor ons etappe drankje. Ik had het over het hoofd gezien. Hilde, Ellen en Ted zagen meteen waar we moesten zijn . Tegenover de abdij is een heel gemoedelijke bar. Ik proef een Leffe brun en het smaakt me heerlijk….
In de abdij van Leffe hebben we allemaal een kloosterkamertje. Even terug in de tijd. Door een poortje naar binnen en via enorme gangen naar het kamertje.
Hier werd vroeger Leffe bier gebrouwen. De deuren herinneren nog aan deze periode. Inmiddels wordt het bier elders gebrouwen.
We vervolgen onze Camino over de Ravels. De oude spoorlijn die een vrijwel rechte lijn heeft door het landschap. Dat zorgt er voor dat je de hoogte verschillen niet zo merkt. Het blijft nog even vals plat. Naar Namen zijn de totale hoogteverschillen 122 meter, zoals je op dit overzicht van Maps.me kunt zien.
Het had gevroren toen we het oude schoolgebouw van Emmanuel Wautier verlieten. Een mooi statig oud (en koud) huis met twee steile trappen…..Viel niet mee de bagage omhoog te dragen. We werden verwend met een heerlijke maaltijd. Na de vele km van gisteren waren we erg blij met een bed, gastvrijheid en een warm maal. Wat kun je daar tevreden mee zijn.
In Vedrin ga ik op onderzoek uit. Zou er een café open zijn als de wandelaars er langs komen? Op het moment dat ik eraan kom is alles nog dicht. Ik maak een kleine wandeling van de kerk naar het wandelpad en zie daar dat er een bord staat dat Vedrin in wijst. En ook….als ik terug ben bij de kerk is het café open. Yes! Heerlijk om even binnen te pauzeren.
Het is zo een stralend weer vandaag. Een strak blauwe lucht, op pad, wat wil je nog meer.
Het is een frisse start, met vorst aan de grond.
Het zijn de kleine dingen waar we zo van genieten. De lage zon net boven de populieren en het Ravel pad omringd door bomen met volop fluitende vogels. Zo wil je toch wel de Camino ervaren…….
Na Vedrin is het nog 6 km naar Namen. We zijn bij de Sambre en hier zie je ook goed hoogte verschillen. Een Nederland had de weg gewezen naar de jeugdherberg van Namen en dat is langs de Sambre. De kortste weg, maar niet door het centrum van Namen.
Daar wilden toch heen om een taartje te gaan eten. We hebben het verdiend…mmm dat smaakt.
Intussen is Ellen ook gearriveerd, zodat we morgen met 5 naar Dinant vertrekken. Vlnr Ellen, Tessy, Hilde, Mieke en Ted.
Dat is toch leuk deze ochtend…..de Camino voorziet en dat begon al vandaag. Om van het Alpha hotel te vertrekken waren er nog geen pijlen van de Via Monastica. Via google maps gaan ze op pad naar Hoegaarden. Wel belangrijk om dan op “te voet” te zetten, want met de auto is het veel verder. Komen ze toch plotseling de pijlen van de Via Monastica tegen en vinden een heel mooi pad. Hehe gevonden.
Daar in de verte ligt Hoegaarden, dat topje van de kerk die je ziet wordt de eerste stopplaats.
Vandaag gaan we van Tienen naar Mehaigne. Licht stijgen, zoals je in het hoogteprofiel ziet.
Het Alpha hotel in Tienen is echt aan te bevelen. En wat is lekkerder dan met de benen omhoog uitrusten. Heel gastvrij, verzorgd (luxe voor ons pelgrims….met echte handdoeken en een opgemaakt bed) en direct naast een goed restaurant en bakker. De bakker was al om 7 uur open, zodat ik vers brood voor het ontbijt en de lunch kon halen. We voelen ons verwend.
In Hoegaarden vinden we ook een grote pijl, onze Camino op de kaart in Hoegaarden.
Maar eerst even pauze
Wijs geworden van gisteren, heb ik gekeken waar we kunnen pauzeren. Na Hoegaarden is dat in Geldenaken. Of ….let op Nederlandse lezers, we zijn hier in het Franstalige deel van België en daar heet het Jodoigne. Ik vind precies aan de route in Jodoigne een pauze plek bij een frituur en ik loop ze een stukje tegemoet. Dit is de oude spoorbaan, 33 km rechtdoor naar Namen.
Door het mooie weer, zien we ook wat meer dan het landschap. Licht glooiend, heuvelachtig, mooi vergezichten.
Aan het einde van de dag is er prachtig licht. De bomen omranden het pad en een tunnel met tegenlicht geeft net dat beetje extra.
We krijgen vandaag nog een kadootje. We kunnen overnachten bij Emmanuel Wautier. Een van de weinige plekken hier in de buurt als je onderweg bent op de Via Monastica. Het kwam wel niet zo goed uit, maar Emmanuel denkt in oplossingen en zijn vrouw komt speciaal voor ons om 17.30 thuis. Dat betekent dat we proberen niet eerder aan te komen. Helaas was de laatste geplande pauze plaats gesloten en dus ga ik op zoek naar een café, die wel open is. Voor de wandelaars niet fijn, die zullen even buiten pauzeren.
Deze tekst kreeg ik deze ochtend van een vriendin, die ik graag met je wil delen….
Ik vroeg om wijsheid, en kreeg problemen om op te lossen…
Ik vroeg om voorspoed, en kreeg hersenen, het verstand, om te kunnen werken…
Ik vroeg om moed, en kreeg obstakels om te overwinnen….
Ik vroeg om liefde, en kreeg mensen op mijn pad met problemen, die ik kon helpen…..
Ik vroeg om gunsten, en ik ontving kansen…..
Ik kreeg niets van wat ik wilde, maar ontvang alles wat ik nodig had.
Leef je leven zonder angst. Ga je obstakels tegemoet met de wetenschap dat je ze kunt overwinnen!
4 februari, 24 km, lichte regen en beetje zon, 7 graden
Vandaag zijn we heel blij met de hulp van Marina. Zij heeft een route uitgestippeld van Scherpenheuvel naar Tienen. De Via Monastica is veel verder. Dat zou 30 km zijn. Dank je wel Marina, voor jou fantastische begeleiding.
Hier in Vlaamsch Brabant is het licht glooiend. Vanaf Scherpenheuvel krijgen we te maken met de kleine hoogteverschillen. “Scherpenheuvel” doet zijn naam eer aan. Ook op Maps.me zie je de hoogte verschillen. De stippellijnen is de kortste route. Die gaat veel langs de grote weg Marina heeft rustige weggetjes uitgekozen die 2 km langer zijn. Daarmee op 24 km. Goed gedaan dames. Ik ben trots op jullie.
Met mijn autootje kom ik de dames tegen op weg naar Bekkevoort.
De lucht is afwisselend blauw met hele donkere wolken. Meestal lopen we tussen de buien door. Het valt heus mee.
Helaas was het café in Bekkevoort gesloten. De eerste pauze plaats ging aan de neus voorbij. Bij een kapelletje was er plaats om te rusten en droog te zitten. Nog een beetje vroeg…..dat was een eerste Camino les. Als je ergens kunt zitten… Altijd doen, ook al is het nog vroeg.
Later was er een bushokje. Droog en uit de wind. Al heel wat als het koud is. Hier nemen we pauze.
Of in een oude kerst stal….ook hier waren Josef en Maria op zoek naar een warme stal. Het hooi van de kerst stal was al opgeruimd. Heel even was het hier pauze.
Om 15.15 uur waren ze al in Tienen. We slapen in het Alpha hotel en we hebben een prachtig appartement. Direct bij het hotel is een restaurant. Goed voor ons etappe drankje. Die is verdiend.
Voor vertrek ging ik nog heel even de basiliek binnen. Vooral onderstaand houtsnijwerk vond ik de moeite waard om bij stil te staan. Een pelgrim met zijn schaduw zijde op de muur….
Op 4 februari 2020 gaan we op pad. Net ten noorden van Tienen ligt Scherpenheuvel en we gaan de paarse route naar het zuiden, via Jodoigne, Namen, Dinant, Givet naar Rocroi.
Dan heb ik toch een dilemma. Nog een rustdag of voorzichtig aan? Gisteren in Villafranca had ik een hotel (las Donas) en ik heb er vele uren geslapen. Ik voel me veel beter en ik besluit toch op pad te gaan.
Volgens mijn eerste plan zou ik vandaag ook in Villafranca aankomen. Dat komt goed uit dacht ik, dan neem ik de bus van Ponferada naar Villafranca. Zo loop ik Ponferada binnen, zie een bus aankomen en vraag of deze bus naar ‘Estation de autobuses” gaat. Nee zei ze, maar wacht maar even aan de overkant. Dat doe ik, niet helemaal snappen wat er gaat gebeuren. Dezelfde chauffeur komt terug, en heeft intussen geregeld dat een andere bus op mij wacht, zodat ik direct naar het busstation kom. Dat is pas service en ik ontvang het graag.
Bij vertrek uit Molinaseca was er een prachtig dreigende lucht te zien.
