’s Avonds in Puente la Reina ontmoeten we in het restaurant de koreaan die we op dag 1 op weg naar Orisson tegenkwamen. Hij had geen bed in Orisson gereserveerd en moest toen ’s middags nog over de berg naar Roncesvalles. Hij vertelt ons die dag door een auto te zijn opgepikt en vervolgens naar Roncesvalles te zijn gebracht. Jan vraagt of hij bij ons komt zitten en hij blijkt een in Californië wonende Filipijn te zijn. Tito is zijn naam, net als het restaurant waar we op dat moment zitten. We kijken uit naar zijn boek ’the camino for wimps’ dat ie over z’n tocht wil schrijven.

18 km hoeven we maar de volgende dag, naar Villatuerta. In de boekjes lijkt dit een vlakke dag, maar we klimmen toch best een stuk naar Mañeru. Als we omkijken zien we heel in de verte de windmolens waar we gisteren nog naast stonden. In Cirauqui hebben we de eerste 100 km van deze camino erop zitten: croissantjes en koffie van de bakker aldaar.

We lopen naar Lorca, waar we lunchen, en vanaf daar is het nog maar een klein stukje naar Villatuerta, het einddoel van vandaag. We zijn er al rond 1 uur. Lekker: veel tijd om te rusten en rond te hangen. We eten paella in de herberg en dan is het weer pelgrimsbedtijd.

We zijn van plan vroeg te vertrekken en zijn allemaal al voor de wekker wakker. 24 km naar Puente la Reina, met die Alto de Perdon om te beklimmen en af te dalen. Een eerste koffiestop in Cizur Menor en daarna nog eentje in het laatste dorp voor de Alto. Daar staat het beeld dat iedereen kent van foto’s. We maken foto’s.

Het is druk op de camino: er zijn echt veel pelgrims onderweg en soms doen we dus een beetje filewandelen. Op andere stukken is het dan opeens weer opmerkelijk rustig. Ik geniet van het feit dat de groep zo geniet: verwonderde opmerkingen over bloemen en uitzichten laten mij als ook weer zien hoe mooi het hier is.

Na een broodje in Uterga moeeten we nog 8 km. Dat lukt dan ook heus nog wel.

Het bleef droog, het werd zelfs zonnig, alle voeten zijn nog perfect in orde, op een klein blaartje na, de stemming is goed en Sjan meldt waanzinnig trots op haarzelf en op ons te zijn. Morgen gaan we het rustiger aan doen: 18 km naar Villatuerta. De was zit nu in de machine, we eten straks een pelgrimsmenu in Puente la Reina. Om het op z’n gronings te zeggen: het kon minder!

Sjan wekt ons met het Wilhelmus op haar telefoon, ter ere van koningsdag. Na het doehetzelf ontbijt in de herberg blijkt het even te regenen, maar ook vandaag zijn de weergoden ons gunstig gezind en blijft het verder droog. Het wordt zelfs warm. We pauzeren in Larrasoana en bezoeken het onofficiele caminomuseum van Santiago en Camino, een broer en zus die echt zo heten, en die in een huis waanzinnig veel spullen van voorbijtrekkende pelgrims hebben verzameld. Ze zijn er zelf niet, maar we ontmoeten een broer die de sleutel heeft als we op zoek zijn naar koffie. Lilian laat er een hartje van de kleinkinderen achter.

Dan gaat het mis: ik val op mijn knie. De schade blijft beperkt tot een schaafwond. Een tijdje later komt Lilian erachter dat ze een gehoorapparaat mist. In het volgende dorp nemen we een taxi terug naar Larrasoana om te gaan zoeken. Helaas – ondanks behulpzame mensen en een aardige taxichauffeur die ijverig mee gaat zoeken – vinden we het niet. Verder lopen dan maar. Die laatste kilometers naar Pamplona zijn dan best zwaar. Even rusten, douchen, caminoboodschappen en dan eten. Het begint te wennen…

Het is koud & guur als we het klooster van Roncesvalles zonder ontbijt verlaten. Regenjassen aan, packcovers over de rugzak en naar Burguete waar we ontbijten en de rugzak bevoorraden in de supermarkt. Langzaamaan wordt het weer beter en pellen we steeds meer lagen af. We hebben een goede pauzestop halverwege en niet al te ver voor Zubiri vinden we nog een mobiele verrassingsbar waar je tevens ondergoed achter kunt laten als je op zoek naar een nieuwe liefde. Lilian doet een poging met een geimproviseerde bh.

Een fijne dag met bospaadjes en vergezichten. Die voorspelde regen laat nog op zich wachten, en ’s avonds is het goed toeven in albergue Suseia, waar we echt goed te eten krijgen en lekker in de tuin kunnen zitten. We laten een was doen en liggen ruim voor pelgrimsbedtijd in een zespersoons kamertje. We gaan goed!

Wij doen de koningsetappe van de Camino Frances – de route Napoleon – in twee dagen. Gisteren liepen we van Saint Jean naar Orisson: een luttele 8 km, maar wel zo ongeveer de heftigste van de hele camino. Het was geweldig wandelweer: zon en niet te warm, heel aangenaam. We houden een kleine pauze in Honto en rond 12 uur zijn we al in Orisson.

Daar hebben we dan uitgebreid de tijd om te rusten, een wasje te doen, op het terras te zitten, een beetje te lezen, een evaluatierondje te houden en nog een klein wandelingetje in de omgeving te maken voordat het tijd is om te eten. Een goed maal, met veel pelgrims van allerlei nationaliteiten. Debby sluit het rondje ‘wie ben je en waarom doe je de camino?’ op spectaculaire wijze af met ‘ ik ben eigenlijk vergeten waarom ik dit ook alweer wilde doen’. Daarna slapen op een prettig zespersoons kamertje.

De volgende ochtend ziet de wereld er heel anders uit: bewolkt, mistig en een kleine miezerregen. Vandaag gaan we echt de berg over. Vanwege de mist hebben we geen spectaculaire uitzichten, maar eigenlijk is lopen in dit weer ook heel mooi. Het valt niet iedereen even makkelijk, die kilometers naar Roncesvalles. Maar eenmaal daar is het leed snel vergeten en dompelen we ons onder in het pelgrimscircus aldaar: wachten op een bed, een drankje in de bar en temidden van vele andere pelgims eten in La Posada. We hebben het gehaald!

Naam(vereist)

E-mailadres(vereist)

Website

Bericht

Verzenden

Δ

De Franse Spoorwegen staken, en dus hebben we weinig aan onze lang geleden aangeschafte treinkaartjes naar Bayonne. Plan B: we gaan met een busje en met Ton als chauffeur verplaatsen we ons in twee dagen naar Zuid-Frankrijk. Vanmiddag om drie uur arriveerden we – na twee dagen in de auto met een tussenstop in een F1-hotel – in Saint Jean Pied de Port, vanaf waar we in zes weken naar Santiago en hopelijk ook Finisterre zullen lopen.

‘We’ dat zijn Lilian, Chandra, Sjan, Debby, Jan en ik. We bezochten inmiddels het pelgrimskantoor, zaten op het terras en nu zijn de dames vertrokken naar de pelgrimsmis, Jan schrijft, Ton rust en ik zit buiten bij de gite voor een 1e blog.

Morgen gaat t echt beginnen.