30 mei, 18,4 km, benauwd motregen, even droog, later flinke buien, Logrono – Ventosa
Het blijft een lastige voor mij. Ik zeg altijd het gaat over het onderweg zijn, de ontmoetingen, het ervaren van “De Weg”. En toch wil ik ook vooruitkomen en dan tellen de km’s. En juist die km’s, ook al waren het er maar 18,4 wegen zwaar. Ik zie nu waardoor….vals plat. 300 meter stijgen. En ik maar denken wat gaat het zwaar vandaag.?
Dinsdag 29 mei 2018, 14de en laatste wandeldag van Padron naar Santiago. 28km en 18 graden. Wolken, beetje regen en af en toe een waterig zonnetje.
Om 6 uur vertrokken we omdat we een flinke tocht voor de boeg hebben, regelmatig pauze willen houden en niet al te snel willen lopen. Meike had al een hele tijd pijn in haar linkerknie en sinds gisteren ook pijn in haar rechtervoet. Haar rugzak laat ze vervoeren en ze heeft een bandage gekocht om haar voet te ondersteunen.
Bij een hotel willen we gaan ontbijten maar het blijkt pas om 7 uur open te gaan. Gelukkig hebben we allemaal nog iets te eten en drinken bij ons en hebben we vanmorgen voor we vertrokken iets gegeten. Doordat het een beetje regent maak ik minder foto’s. Onder een boom lukt het wel even.
Meike heeft zoveel pijn dat het echt niet meer gaat om door te lopen. Even informeren naar een bus en bij een gebouw naast een kerk is een behulpzame vrouw die uitlegt waar de bushalte is en zelfs met Meike mee naar de halte loopt. Een heel verstandige en dappere beslissing. Ze heeft veel dagen met pijn gelopen wat alleen te doen was met pijnstillers en nu ook nog heftige pijn in haar voet erbij wordt toch echt te gek. Ik hoop dat als ik 74 ben ook nog zoveel kilometers met mijn rugzak kan lopen. Wij zijn blij als we een pension zien waar we ook wat kunnen eten en koffie kunnen drinken.
Het is droog geworden en we lopen lekker door.
Hier hebben we een keuze… wat is wijsheid? Gelukkig wist Frans ook nog dat de linkse route de kortste is en dat spreekt ons wel aan.
En dan na meer dan 280km komen we aan op het plein en worden we ontvangen door een Nederlander. Hij heet ons van harte welkom en zijn vrouw begint te lachen. Ze zijn toeristen die met de camper op vakantie zijn. De man is direct bereid een foto van ons te maken.
Gefeliciteerd Frans, Ilse, Meike en ook Elayne en Larisse met het bereiken van Santiago. En ik dank alle mensen die mijn blog gevolgd hebben en eventueel daarop gereageerd hebben. Hoop dat jullie mee hebben kunnen genieten. Voor mij was het weer een fantastische wandeltocht waarvan ik heb genoten. Nu zitten we in de kathedraal voor de pelgrimsmis. Hopelijk zwaait het wierookvat voor ons.
29 mei, koel bewolkt weer 15 graden, later regen, Sansol – Logrono
De meeste dagen heb ik heerlijk kunnen slapen. Al vroeg lig ik erin, zo rond 21.30 gaan de luiken al dicht. Deze nacht was het anders. Een slaapzaal van 28 personen met naast me een snurker. Nou is dat voor een nacht niet zo erg en ik sta opgewekt om kwart voor 6 op. Zo ga ik eerst om 6 uur ontbijten en dan mijn spullen inpakken. Een mooie herberg aan de rand van Sansol.
Maandag 28 mei 2018, van Vilanova de Arousa naar Padron, 5km wandelen en 28 wandelkilometers met de boot. 19 graden, zon en wolken.
We kunnen pas om 9 uur ontbijten wat geen probleem is omdat we pas om half 2 met de boot kunnen die 2km verderop ligt. De eigenaresse maakt werk van het ontbijt maar het blijft Spaans: toast, jam en koffie of thee en cake. Op verzoek brengt ze ook 2 soorten kaas. Op ons gemak pakken we daarna in en gaan naar Vilanova centrum. Het is eb en wederom mooi weer.
‘We hebben al een pokkeneind gelopen en we moeten nog een pokkeneind’, verzucht Debby halverwege de dag boven haar coca cola zero. ‘Dat geeft niks, want in Palas de Rei is toch geen flikker te doen’, antwoordt Sjan. 25 km in totaal, maar toch voelt 25 km aan het eind van de dag nu heel anders dan een paar weken geleden.
Het is een grijze Galicische dag: maar later knapt het weer op, de zon komt zelfs tevoorschijn en ook deze dag hebben we geen regen. Zo langzamerhand denk ik dat we heel misschien wel zonder regen Santiago zullen bereiken. Dat klop ik dan meteen weer af.
Tja, wat zal ik er verder over zeggen: het was een relaxte dag: we dronken koffie onderweg, Jan speelde gitaar bij een leuke donativo stop in Ligonde, we aten een broodje, scoorden een extra stempel voor de laatste 100 km, liepen weer een stukje, roken koeistront, hoorden blaffende honden en zagen horreos en heel veel groen en heel veel pelgrims. Alhoewel het aantal pelgrims kleiner leek te zijn dan gisteren vanuit Sarria. Zouden die het nu al hebben opgegeven?
Kerk van PortomarinGroenWasgoed en kippenGitaar en Jan in Ligonde
28 mei, 19 km, eerst regen later droog 20 graden, Villamayor – Sansol
Het is heel anders hier op de Camino francais. Er zijn meer pelgrims onderweg, elk plaatsje heeft wel een herberg, er zijn winkels en restaurants. En toch….de Camino francais blijft me aantrekken. Misschien juist omdat ik graag terugga naar wat ik fijn vind en weer bekende herbergen opzoek. Een soort thuiskomen. Dat geldt zeker ook voor andere pelgrims om me heen. Een praatje maken onderweg, een praatje maken met degene die toevallig naast je zit. De herberg van Villamayor was me ook bekend. In 2009 was ik er ook. Deze wordt gerund door een christelijke Nederlandse organisatie. Gisteren ben ik na het eten naar een meditatie avond gegaan. Een speciale ervaring met muziek en gebed. Een moment om stil te staan, stil te worden….
Vanaf Triacastela kun je op twee manieren naar Sarria: hoog bovenlangs of lager langs het klooster van Samos. De eerste is kort, maar zwaar, de tweede optie wat langer. We kiezen voor Samos en gaan langs het zevende eeuwse klooster, dat een aantal malen gedeeltelijk verwoest werd door brand, en doen ook de rondleiding door het klooster: het meest indrukwekkend zijn de hedendaagse religieuze muurschilderingen.
Daarna was het plan om via de weg door te lopen naar Sarria, maar die route is niet meer bewegwijzerd, dus uiteindelijk lopen we naar de andere route terug: in totaal 24 km. Het blijft ook deze dag droog en in Sarria nemen we ons intrek in weer een prettige herberg en eten we bij een italiaan.
De volgende dag is het grijs buiten, en er zij opeens opvallend veel pelgrims. Sarria is de 100 km plaats, het aantal kilometers dat je gelopen moet hebben om in aanmerking te komen voor een compostela, en er lijken veel mensen van start te zijn gegaan, op nieuwe schoenen en met kleine dagrugzakjes.
Ik ben megaverkouden en besluit een 1 persoons kamer in Portomarin te boeken, zodat ik niet een hele slaaspzaal wakker hou met mijn gehoest. We zijn de 100km paal gepasseerd: het aftellen kan beginnen.
Jacobus net buiten TriacastelaKerkjeRustig zen wandelende vrouwBosbloempjeVogel onderwegKlooster in zichtIn het klooster waar al duizend jaar pelgrims worden opgevangen
Detail van de 20e eeuwse muurschilderingenNog 1: beetje spooky
…en een mooie JacobusSarria, de 100 km plaatsNet buiten SarriaPelgrimsoptocht100 km to go!100 km stempel: vanaf nu 2 per dagPortomarinPortomarinEten in Portomarin
Zondag 27 mei 2018, 12de wandeldag van Armenteira naar Vilanova de Arousa. 24km en 20 graden. Zon en wolkjes.
Gisteren teruggelopen naar het Monasterio om bij een restaurantje aan het pleintje ervoor een etappedrankje te drinken en te gaan eten. De pater die Ilse’s medaillon gezegend had zien we lopen en hij draagt een petje onder de kap van zijn monnikspij, een moderne man. In de auto voor het klooster worden koekjes verkocht. Wat een contrast, zo’n mooie oude toegangspoort en een klein vrachtwagentje.
27 mei, 18 km, Lorca – Villamayor de Monjardin, zonnig 23 graden
Ook al zou ik het vergeten….de Camino brengt me “toevalligheden”. Er kwam deze ochtend de gedachte bij me op, zal ik nu naar huis gaan of niet? Zie ik plotseling deze tekst in Estella: Don’t stop walking. Deze kwam binnen….. doorgaan dan ook. Die toevalligheden zetten me weer even op de plek. Dat zijn juist ook de kleine dingen waar ik zo van geniet.
Gisteren nog even door Lorca gelopen. Aan het eind van het dorp is een winkeltje, met alles wat een pelgrim nodig heeft. Die donkere lucht was Lorca voorbij, wij kregen geen regen.
Bloeiende cactussen.. Zo mooi heb ik ze nog niet gezien.
Nu op de Camino francais, wil ik lekker vroeg vertrekken. Het is dan koel, de vogels fluiten volop en ik ben toch wakker. Met een stuk brood in de hand ga ik om 6.30 uur de deur uit. Geen andere pelgrim te zien. Heerlijk die rust in de ochtend.
De zon komt op en net even tussen de wolken door.
Bermen vol klaprozen, daar kan ik heel blij van worden.
De camino heet hier Donejakue Bidea.
Na 2 uur lopen kom ik in Estella aan. Zou er al koffie en ontbijt te krijgen zijn? Jazeker, in de straat waar de Camino doorkomt, vind ik dit gastvrije koffie huis.
Er is ook een winkel open waar ik nieuwe sokken kan komen. De gaten vallen erin en ik heb graag korte sokken. Wat schetst mijn verbazing…..? Olivier. Op de weg van Vezelay naar Le Puy weken met hem opgetrokken. Op 22 april het laatst gezien en dan staat hij plotseling voor me in Estella voor de winkel. We zijn erg blij dat we elkaar zien. Meer dan een maand en 1000 km verder. De Camino brengt het weer samen☺️
Daarna nog 9 km naar Monjardin. Een mooi glooiend landschap waar ik plotseling het klooster van Irache zag liggen.
Ja….en daarvoor kun je wijn tappen uit de muur. Nu drink ik tijdens het lopen niet, maar een slokje in mijn waterfles moet toch kunnen, denk ik…..?
Monjardin zie je al van verre liggen, tegen een heuvel aan. Ik herinner me van de eerste keer in 2009 dat ik het zo ontzettend ver vond en uitgeput op een bankje in Azqueta neerplofte.
Daar op de linkerkant van de berg (halverwege) ligt Monjardin.
De paden hier zijn keurig onderhouden. Breed met kleine kiezels, zodat het ook makkelijk loopt.
Daar is de toren van Monjardin.
In Monjardin is een winkeltje annex bar. Ik krijg zo een grote plastic beker om een blikje lemon limonade te mengen met bier. Dat heb ik verdiend….
26 mei, 20 km, zware regenval vanochtend, later droog 22 graden
“Partir c’est mourir un peu”. Zo voelt het vandaag een beetje voor mij. Afscheid nemen van de ontzettend zware en mooie route Voie de Arles. Met als hoogtepunt Col de Somport. Maar ook van mijn Camino vrienden Daniel, Juan, Johanna en Lourdes. Wat zal ik hen missen!
Zaterdag 26 mei 2018, van Poio naar Armenteira. 11de wandeldag, 13km en 20 graden. Zon, droog en enkele wolkjes.
Bij het klooster konden we niets te eten krijgen. We werden naar restaurant O Remo gestuurd. Daar hadden ze geen pelgrimsmenu dus aten we a la carte. Het was heerlijk maar ook wat duurder dan we gewend waren.
We kookten voor het eerst zelf in de herberg in Liñares, vanwege geen restaurant in de buurt: pasta met groenten en sla. Best okee. De volgende dag weer op tijd op, want al weer vroeg gerommel op de slaapzaal. ‘Het is vijf voor zeven’, roept Lilian als we buiten staan. Snel naar het eerste dorp voor koffie en tostadas. Het is maar 18 km vandaag, en dat is inmiddels eigenlijk eigenlijk te weinig voor ons: de conditie is aanmerkelijk beter dan vijf weken geleden.
We zijn in Galicië, en dat is aan alle kanten merkbaar: het is ochtend en de wolken liggen op het land, in het dal. Wij lopen hoger en dat levert veel spectaculaire fotomomenten op. Op de Alto San Roque zitten we opeens middenin in een wolk. Verder ook heel erg Galicië: honden, koeiestront, horreos (de kleine graanschuurtjes op poten) en: dreigende regen.
We weten het weer droog te houden. Een half uurtje na aankomst in de prachtige herberg begint het, en nu regent het best serieus. Ik denk dat we het morgen echt te verduren gaan krijgen… Kijken hoe we ons daarin staande gaan houden. Of lopende eigenlijk. In NL is het heerlijk weer, begreep ik.
Getting readyWolkenDe pelgrim op San Roque in een wolkBoom in een wolkWijkende wolkMeer wolkLilian en Jan met wolkKoeCamino artBoomHerberg!
Vrijdag 25 mei, 10de wandeldag, van Arcade naar Poio. Ruim 25km en 19 graden. Wolken, beetje regen en een beetje zon.
Na een ontbijtje bij het hotel gingen we op pad naar Pontevedra. Het was in tegenstelling tot de weersvoorspellingen droog. Gelukkig komen weersvoorspellingen niet altijd uit. De regen die de hele dag zou vallen blijft uit, alleen een uurtje in de ochtend valt er wat.
Al verschillende dagen heb ik niets over Elayne en Larissa geschreven die niet in A Guarda bleven maar verder liepen dan wij. Ze blijven namelijk steeds een stukje voor ons lopen omdat ze dat prettiger vinden. Het verschil in looptempo zorgde ervoor dat niemand fijn kon lopen. Wij niet vanwege het vele keren wachten en zij niet omdat ze druk voelden om door te moeten lopen. We appen elkaar wel iedere dag zodat we op de hoogte blijven van waar we zijn, ook foto’s worden uitgewisseld waarvan hier een paar:
Ook vandaag is het meer klimmen/dalen dan langs de kust maar iedereen stapt dapper door. Na een koffiepauze gaan de gamaschen ook aan omdat we door hoger nat gras zullen gaan lopen. Ziet er modieus uit, toch?
Een stukje voor Pontevedra nemen we een andere route dan de meest gebruikte. Dit is een pad wat langs een waterstroom kronkelt. Op het eind lopen we door een tunnel langs water en komen dan aan de rand van Pontevedra uit. Meike vindt het net lopen in de Biesbos.
In Pontevedra lopen we een kerk in het centrum in. Daarna kopen we een broodje of nemen wat we hebben in de rugzak en eten dat op een bankje aan een plein op. Daarna nog een ijsje voor de liefhebbers en dan gaan we weer op pad. Het is te vroeg om al ergens in te checken, bovendien willen we de spirituele route gaan lopen en die is vanaf Pontevedra behoorlijk zwaar. Dus snoepen we er vandaag alvast wat kilometers van af.
Ik heb wel informatie over de route maar geen kaart en in het boekje Camimo Portugues staat de route niet beschreven. Op de app zie ik een kruis staan en ik denk dat het van het monasterio is waar we naar toe gaan maar het blijkt een kerk te zijn.
Dat valt even tegen zeker na het steile klimpaadje net daarvoor. Gelukkig is er 50m verder een hotel waar we iets kunnen drinken en even bij kunnen komen. Ik bel het monasterio om zeker te zijn dat ze plaats hebben en dat hebben ze voor ons. Gelukkig, dan lopen die laatste 3km toch wat gemakkelijker.
Eindelijk zijn we bij het klooster waar we ruime kamers hebben maar helaas niets kunnen eten. Op internet vinden we wel iets in de buurt en we kunnen er om 8 uur gaan eten. 10 minuten lopen lukt straks nog wel. Intussen drinken we ons etappedrankje, rusten we uit en schrijf ik een keer voor het eten het blog.
25 mei, 24 km, eerst regen, later droog, Monreal – Eneriz
De etappe van vandaag zou 31 km zijn naar Puente la Reina. Dat is teveel, ik ga het rustiger aan doen. Alles nagekeken, alleen Gronze had een plaats in Eneriz. Juan gaat voor ons bellen en het blijkt vol te zijn, maar die mensen hadden niets bevestigd. Vanmorgen om 6.45 kregen we een telefoontje dat wij het appartement konden hebben. € 75 voor 5 personen. Niet gek. Een Camino kadootje, dat we iets gevonden hebben. Na morgen gaat ieder zijn weg. Johanna heeft al een stuk van de francais gedaan, Daniel gaat naar huis en ieder gaat zijn tempo lopen. Gisteren eerst nog een gezamenlijke maaltijd met al de pelgrims op mijn route.
Donderdag 24 mei 2018, 9de wandeldag. Van Vigo naar Arcade, bijna 27km en 21 graden. Zon en wolken. ’s Avonds een beetje regen.
Ontbijt bij het hostel dat is wel makkelijk toch? Zeker, maar wat we kregen voor wat we ervoor betaalden stond niet in verhouding. Volgende keer maar weer een bakker met koffie/thee service opzoeken. We vertrokken om kwart voor 8 omdat er in de middag regen komt. Ik vind het fijn om vroeg op pad te zijn. We drinken nog even koffie voordat we Vigo uitlopen want je weet nooit hoe ver het is naar de volgende koffiestop. We krijgen er churros bij en die laten we niet staan. Daarna echt op pad.
De afstanden hier op de Camino Aragones zijn voor mij net te lang. Wat had ik graag tot aan Izco gegaan en dat zou dan 18 km zijn. Genoeg voor mij. Helaas is die herberg gesloten en de eerst volgende was tot aan Monreal. De hoogteverschillen en de temperatuur spelen met parten. Mijn knie is toe aan rustig aan doen.
Heel Spanje wordt al dagen geplaagd door tormentas – donderbuien – maar wij hebben nog steeds nauwelijks een drup regen gehad. Gisteren begon het met regenen toen we binnen waren, en ook vandaag beginnen we in de zon aan de beruchte klim naar O Cebreiro. Die blijkt erg mee te vallen: we nemen pauzes in elk dorp, brengen tijd door in het kerkje van O Cebreiro en de toeristenwinkeltjes daar. Daarna is het nog maar een klein uurtje naar Liñares. Dat ging weer heel vlot en in lekker weer. We zijn in Galicie en hoeven nog maar 151,5 km volgens het boek van Debby.
Door de Valcarce valleiBeautiful morningSjan hangt een droom in de boom
KoffiepauzeKlimmetjePauzetje
UitzichtjeGalicië!Jacobusje……in het kerkje van O Cebreiro
Door de wijnvelden van de Bierzo op weg naar Villafranca. Daarna kun je kiezen: of beneden door de vallei of bovenlangs de camino duro, de zware. Jan en ik doen de duro: inderdaad behoorlijk klimmen, maar wel heel mooi. Beneden hebben de dames het ook naar hun zin. Die zijn al een tijdje in de herberg als wij tegen vieren arriveren.
De velden in
De puerta del perdon in Villafranca de Bierzo
Route bovenlangs of door de vallei?
Bloem met beestje 1Bloem met beestje 2Bloem met beestje 3
Bar Marcos in Molinaseca gaat speciaal een uur eerder open voor ons, zodat we na een luxe hotelnacht ook kunnen ontbijten. Daarna lopen we naar Ponferrada. Tijd voor koffie. We besluiten het Castilio Templario, het grote tempelierskasteel, te bezoeken.
Tweeenhalf uur later gaan we pas weer op pad. Eerst Ponferrada uit en dan door dorpen en velden naar Cacabelos, waar ons onderkomen voor de nacht zich bevindt. Stukje lopen, cola, stukje lopen, ijsje, stukje lopen, smoothie in het bos, stukje lopen, herberg. Een lekker dagje!
Woensdag 23 mei 2018, van Ramellosa/Nigran naar Vigo, 25km en 20 graden. Zon en wolken.
Een nachtje slapen in een eigen kamer is een leuke afwisseling, ook al hoor ik door de muren nog heel zacht gesnurk. Doorslapen lukt niet zo goed en als ik wakker word schijnt de maan binnen, prachtig is dat. We gaan om half 8 op pad om ergens te ontbijten. Over een oude Romeise brug lopen we naar de straat waar een bakkertje is.
