En jawel, we hadden dan toch veel geluk vandaag! De faculteit geneeskunde van de universiteit van Santiago vierde vandaag de inauguratie van de afgestudeerde doctors… inclusief viering in de kathedraal met het befaamde wierookvat (Botafumeiro).
De Botafumeiro is het grootste wierookvat ter wereld en wordt gebruikt aan het einde van de pelgrimsmis in de Kathedraal van Santiago de Compostella.
13 en 14 april
We gaan dezelfde dag door naar Finistere, want daar willen we de zonsondergang gaan bekijken. Een weg van 3 km stijgen om naar het einde van het land te gaan.
Vandaag gaan we naar ‘het einde van de wereld’, zo noemde men de kuststrook aan de Atlantische Oceaan. Dit was al een heidense gewoonte, toen men nog geloofde dat de aarde vlak was. Later heeft de katholieke kerk dit heidense gebruik gerecupereerd als bedevaart.
Nog even de laatste heuvel van Monte de Gozo, de laatste kuitenbijter, de laatste km, de laatste keer “we zijn er bijna”.
En een paar uurtjes later bereiken we Santiago. We gaan onmiddellijk onze ‘Compostela’ afhalen in het pelgrimsbureau.
De “Compostela” was in vroegere tijden een met de hand geschreven document met zegel van de kardinaal-priester, en sinds de 16de eeuw in gedrukte vorm. Het bezit van die bewijsbrief bood bijkomende voordelen: vooreerst een gedeeltelijke aflaat (zelfs een volle aflaat tijdens een H. Jakobusjaar) én vervolgens een gemakkelijker toegang tot de faciliteiten (in gasthuizen, refuges, hospitalen, hospices, kloosters enz.) voor onderdak en eten, tijdens de lange terugweg. Eenmaal thuis konden de pelgrims, met die bewijsbrief in de hand, opgenomen worden in een Jakobus-broederschap.
Onze laatste lange stapdag start vandaag terug onder een goede gesternte. Zonnig en warm. We wandelen van Calzada naar Labacolla, op zo’n tien kilometer van Santiago.
Onder zware bewolking starten we en na enige tijd begint het te regenen. Niet zo erg, de Camino mag immers niet te gemakkelijk zijn. We wandelen door een prachtig gebied, temidden van eucalyptus bossen. In Galicie blijft het glooiend, kleinere heuvels met voor ons stijgingen en dalingen en daardoor bij elke stap veranderende vergezichten.
Elke morgen worden we gewekt door mijn wekmelodie “it’s a long way to Tipperary”. We zijn stilaan getraind om zeer snel onze rugzak te maken en kunnen zelfs in het donker alles terugvinden.
Helaas… Spanjaarden blijken niet altijd even stipt te zijn en gemaakte afspraken voor bijvoorbeeld het tijdstip van een ontbijt kunnen gemakkelijk met een half uurtje opschuiven! Ook dat is de Camino.
Vandaag krijgen we koeler weer en ze hebben regen voorspeld. Gelukkig blijft de regen uit. We stappen naar Melide, een stadje waar sinds de Middeleeuwen twee Sint-Javobsroutes samenkomen. Het stadje ligt in de provincie A Coruña en in de regio Galicië.
Ook vandaag stralend weer op de Camino! We stappen eerst tot Portomarín (met de lange brug over de Rio Miño) en daarna vervolgen we onze weg naar Ventas de Narón.
Internet blijkt ook hier zeer langzaam te werken; daarom helaas maar enkele foto’s.
Na de forse stijging van gisteren is het vandaag de daling van 1330 meter naar 670 meter naar Triacastela. Daarna gaan we verder naar Samos, en het blijft heuvelachtig onderweg. De temperatuur blijft boven de 20 graden en zoals het er naar uit ziet, zal dit tot zeker 15 april zo blijven….. Dat belooft wat!
Ochtendgloren in Alto do Poio
Bij het opstaan zijn de dalen nog gevuld met mist, maar al gauw krijgen we terug een staalblauwe hemel en een brandende zon. Adembenemend mooi!
Bij Villafranca zijn er meerdere mogelijkheden. Kies je voor een route door de bergen b.v. over Alto Pradela of de route langs de weg? We kiezen voor de route langs de weg. De camino Douro is inderdaad erg zwaar! En vanwege het warme weer en de afstand van 26 km is het beter de route langs de weg te kiezen.
Het vertrekpunt Cacabalos ligt nog 7 km voor Villafranca.
‘Stille’ zaterdag vandaag… ook voor de ghost writer!
Maar de zon blijft ook vandaag stilletjes z’n werk doen en blijft genadeloos branden. We zoeken al eens vaker de schaduw op.
We stappen 26 km van Cacabelos naar Vega de Valcarce. Morgen hebben we de koninginnerit: de beklimming van de ‘O Cebreiro’. Dit wordt een echt Paascadeau!
We zitten in de “Goede Week”; stralend weer, altijd zon, temperatuur boven de twintig graden!
Agnes blijkt deze morgen ziek te zijn en we vragen een chauffeur of we mee kunnen rijden naar Ponferrada. Daar kunnen we een apotheek vinden want hier in Spanje is veel dicht op Goede Vrijdag.
En op onverwachte momenten maak je soms de mooiste ervaringen mee.
Bij aankomst in Ponferrada gaat net de boeteprocessie uit. Een prachtig evocatie in een historisch kader met op de achtergrond het kasteel van de Tempeliers van Ponferrada.
Een blauwe lucht, temperatuur tot 21 graden, en besneeuwde bergtoppen rondom ons. Een stijging van 1000 naar 1400 meter. Wat fantastisch om hier met een strak blauwe lucht te mogen stappen!
Vandaag zitten we hoog in de bergen en hebben inderdaad geen internet. Zo gebeurt het dat dit reisverslag 1 dag later beschikbaar is.
Poort in Rabanal del Camino
Vandaag krijgen we dus de stevige beklimming naar Cruz de Ferro voor de voeten geschoven.
Vandaag krijgen we prachtig en zonnig weer en een temperatuur tot 20 graden. We volgen niet de drukke weg van León naar Hospital de Órbigo, maar volgen de Camino Principal naar Villar de Mazarife; een rustige wandeltocht opnieuw temidden van de ontluikende natuur.
… hebben we nog een processie ter ere van Maria meegemaakt; het is hier nl. deze week de ‘Semana Santa’. Het was een fantastische ervaring, ingetogen en beklijvend.
Vandaag krijgen we eindelijk een heerlijke temperatuur tot 18 graden! De volgende dagen wordt het nog warmer. De appelsienen hangen hier al aan de bomen!