De herfst van ons leven? Onderweg horen we van 2 jonge mannen dat ze het meer “lente” noemen, zo goed als wij de vele heuvels gewoon oplopen.
450 hoogtemeters in Nederland? Ik hoor die vraag vaak. Een van de mooiste en zwaarste wandelingen in de buurt van Nijmegen, start bv bij restaurant Tante Koosje. Opnieuw gemarkeerd met groene palen en op diverse plaatsen te starten. Een prima training voor bv de Camino. Het is zeker veel meer dan de “Zevenheuvelenweg” waar ik de 4 daagse lopers over hoor praten.
Wij vinden het pittig. En zeker….als je de N70 loopt en niet te moe bent, ben je klaar om te vertrekken voor een Camino. Zo gaat Ineke mee met de Camino Ingles, Tiny en Marja met de Via de la Plata, Jaap, Cees en Marianne gaan in april 2022 de Camino Portugues bewandelen. Dina is intussen zo enthousiast, dat ik denk dat ze misschien ook wel eens mee zal gaan…….
Intussen genieten we van de opkomende herfst. Al enkele paddestoelen, de geuren van modder, de mossen op de bomen.
De N70 is ook zo mooi omdat het meest onverharde paden zijn met als het te steil wordt traptreden. Die zijn soms zo hoog dat het hard werken is voor mijn en andere nieuwe knieën.🤔
Natuurlijk sluiten we deze heerlijke dag af met een etappe drankje bij Tante Koosje.
Het klavertje 4 is afgerond. Vandaag gingen we naar het westen, de Neterselsche heide. De route heet “De Verstillingsroute”
Verstillingsroute van Vessem, Casteren, dal van de Grote Beerze Netersel, Neterselsche heide, Westelbeers
Waarom heet het de Verstillingsroute, vragen we ons af. Eigenlijk weten we het wel. De mooie natuur, de rust, de bloeiende heide, we worden er stil van. Wat maakt jou stil staat in het boekje? Een kaarsje opsteken in het kapelletje voor jezelf of je dierbaren, een mail ontvangen waar ik verlegen van word, samen in stilte in de kapel doorbrengen. Het zijn de kleine dingen die het doen, waar we vandaag even bij stil staan. Opgewekt gingen we vandaag de deur uit. Uitgezwaaid door Jan en Anneke de vrijwilligers van de Pelgrimsherberg.
Ook vandaag hebben we geluk wat het weer betreft. In de nacht heeft het veel geregend, we gingen de deur uit en het was droog. Net ten zuidwesten van Vessem op weg naar Casteren treffen we een “verstild ven”. Het natuurschoon ligt voor onze voeten.
Het gaat maar door met “genieten momenten”. De paden langs de Grote Beerze, het natuurgebied Dal van de Grote Beerze met bossen en heideveldjes.
Daarna komen we bij de Neterselsche heide. De heide staat volop in bloei. Ook vandaag zien we geen wandelaars. Het is natuurlijk maandag, maar toch…zijn er dan zo weinig wandelaars die dit prachtige gebied kennen? Wij vinden het prachtig.
In de Mariakapel in Westelbeers vinden we ons verstillings moment. De kapel is van 1637, waarschijnlijk ontstaan na een pestepidemie.
Vandaag is vooral ook een wandeling met vergezichten. Langs de riviertjes, de boerenerven en ook op de terugweg naar Vessem langs heide gebieden. De geuren van de heide en de paarse kleur maken het nog net iets mooier.
Natuurlijk sluiten we onze dag af met een etappe drankje.
Dank je wel Gerard, Hilde, Lida en Anneke voor de fijne tijd. De warme vriendschap en het samen onderweg zijn. Tot een volgende keer.
Tot slot een mooie tekst uit het boekje: “Omdat ik geweest ben, waar ik geweest ben. En jij nu bent waar jij nu bent, zal ik nooit helemaal kunnen zijn, waar jij nu bent en jij nooit helemaal kunnen zijn waar ik geweest ben. Maar we kunnen elkaar het verhaal vertellen. En dat zal voldoende zijn. (Van Awraham Soetendorp)
Vandaag alweer de 3e dag van onze mini pelgrimage vanaf de pelgrimsherberg Kafarnaum. De route heet Stroom en bosroute. Stroom: we lopen in het dal van de Kleine Beerze, bos, via het E3 strand gaan we door de bossen naar het noorden terug. Deze route ligt ten zuidoosten van Vessem.
De Stroom en Bosroute
Het zou de slechtste dag van de week zijn met veel regen in Vessem. Iedere dag dat we keken, leek de regen voor Vessem aan ons voorbij te gaan. Zouden we zoveel geluk hebben? 2 druppels waren er bij vertrek, en nog 2 druppels bij aankomst. Ja! We hebben geluk de hele dag blijft het droog. In de nacht had het wel veel geregend en het dal van de Beerze is bekend als nat terrein. Soms gingen we links,van weer rechts van de plassen. Het is er erg mooi.
Dit deel van de route is van de Via Monastica en recent gemarkeerd met deze blauw gele bordjes. Ze vervangen de oranje blauwe stickers en hier en daar is de route aangepast. We vinden makkelijk de weg. Het is ook een pad geworden met natuuropdrachten, zoals hier bij onderstaande foto, een detail en een overzicht van iets natuurlijks.
Daarna volgen we de route naar het E3 strand. Volgens het boekje is er daar een restaurant. Het is toch nog een eind van de route, we schatten ruim 1 km meer. Even overleggen: zou het open zijn, we kunnen ook aan het strand zitten… Uiteindelijk kiezen we ervoor om te gaan kijken. We voelen ons verwend. Ze zijn eigenlijk niet open, en toch mogen we al binnen komen. We waren toe aan pauze, er stonden al 10 km op de teller.
In Knegsel komen we langs het monument van de oude kerk. Het is het Heilig Hart monument en je ziet de fundamenten van de kerk.
De directe omgeving van Knegsel is zeer bosrijk. Ten noorden van Knegsel ligt een afwisselend natuurgebied. Beukenlanen, smalle graspaden….we kunnen er geen genoeg van krijgen.
Bij de open plek in het bos waar vroeger de molen heeft gestaan hebben we onze pauze. Het heet er de Molenberg.
Het laatste deel van de route is meer open, langs de erven van de boeren. De lucht kleurt af en toe erg donker, met een zonnetje eronder. De maïs kleurt mooi onder die donkere lucht.
Ook vandaag hebben we ons etappe drankje bij restaurant de Gouden Leeuw, op de hoek bij de pelgrimsherberg. Toen we er vertrokken, moesten we toch nog even de regenkleding aan… Op naar de laatste wandeldag. Tot slot voor deze dag, een tekst uit het routeboekje: “door te lopen ontmoet ik je elke keer opnieuw, mijn beste reisgenoot”.
21 augustus, 20 km, warm en af en toe zon 25 graden, Heideroute
De 2e dag van onze mini pelgrimage brengt ons naar het noordwesten. Langs de Kleine Beerze naar Middelbeers en terug over de Landschotse Heide. Opnieuw een zeer mooie wandeling, bijna allemaal onverharde paden.
Waar het gisteren vooral het wandelroutenetwerk was, is het vandaag deels Via Monastica en vanaf Middelbeers de lange afstand route “Pelgrimspad” die vanaf Amsterdam naar Maastricht gaat. Deze keer lazen we de route en waar het onduidelijk zou kunnen zijn waren stickers geplakt. De richting is waar de sticker is geperforeerd. Goed opletten dus. In combinatie met de door mij gebruikte app, lukt alles heel goed.
Vanaf Vessem worden we langs volkstuintjes geleid. Ons pad er naar toe ingezaaid met bloemen. Blauw, geel, wit we zien er veel. Ook insecten en wantsen. Voor hen is het zomer.
In de ochtend is het gras nog nat. De paden, zijn smal, onverhard en we zien veel van het landelijke Brabant. Boeren die gastvrij wandelaars over hun erf laten lopen. Ook nu op deze zaterdag zijn er bijna geen wandelaars te bekennen.
We komen ook langs de “strijkster”. De legende gaat dat zij met haar handen kon genezen. Een kunstenaar heeft een beeld ontworpen en je kunt ook je handen in haar handen doen….het zou verlichting brengen.
Voor de weg naar Middelbeers, volgen we de Kleine Beerze een kronkelend riviertje met vele libellen en waterjuffers.
Na Middelbeers volgen we rood/wit de wegwijzers van de pelgrimsroute en komen zo bij de Landschotse Heide. In deze tijd van jaar staat de heide in bloei, we kijken uit over het meer en wandelen er helemaal omheen. Voor onze pauze zoeken we een plekje bij het meer. Even van de route af, een bijna helemaal overwoekerd pad, met hekjes en een trapje om over het prikkeldraad te komen.
De laatste loodjes terug naar Vessem…..waar ons etappe drankje op ons wacht. Gezellig. Ook Anna sluit bij ons aan..Een heerlijk moment om nog even stil te staan bij de ervaringen van die dag.
Hier vanaf de Pelgrimshoeve in Vessem is er een mini pelgrimage van 4 wandeldagen, een klavertje 4, iedere dag een andere richting. Een gastvrije plek voor je voorbereiding van je Camino. Wij worden er ook heel gastvrij ontvangen. Een warm bad!
De Merenroute
Onze eerste dag is een wandeling van 16 km in het noordoosten van Vessem Deze wandeling hebben we ervaren als een heel afwisselende wandeling. Tussen Vessem en Wintelre ligt het Groot- en Klein meer, 2 natuurlijke vennen. We zijn: Marion (vandaag te gast), Anneke, Lida, Hilde, Mieke en Gerard.
Direct vanaf Vessem wandelen we door grote bosgebieden. Dennenbossen, loofbossen, prachtige struinpaadjes.
Na de vele regen van het afgelopen weekend ervaren we hoe heerlijk het is, door een bos te lopen. De geuren van natte dennenbossen , modder en mos komen je tegemoet. Al het stof is er door de regen afgespoeld. De muggen en dazen laten zich volop zien….daar hebben we wel wat voor.
Bij het Grootmeer zien we de heide in bloei staan. Velden vol. Kennelijk heel schoon water. We zien enorm veel libellen, zelfs veel paringswielen. Dat zou ik nog eens mooi vinden te fotograferen. Dat lukte niet tijdens de vlucht.
Juist daar kwam de zon er even te voorschijn. Een bankje met dit schitterende uitzicht, daar willen we wel even pauzeren. Na het meer waren er ook bospaden. Meer open aan de rand met uitzicht over de landerijen van de boeren. Velden worden omgeploegd, de maïs staat hoog.
Vlakbij Vessem komen we langs de Mariakapel met gebrandschilderde ramen. Sfeervol….hier in Brabant steken veel mensen die er langs komen een kaarsje aan.
Mariakapel met een fraai keramiek Mariabeeld.
De route is zo mooi gekozen, de mooiste paadjes krijgen we te zien. We eindigen precies bij de Pelgrimshoeve. Natuurlijk hoort daar ons eerste etappe drankje bij. We zaten daar net en er kwam een vrouw met rugzak voorbij. Dat moet haast wel een pelgrim zijn. (Anna) Ze sluit zich gezellig aan bij ons. Ze kwam terug van de Via Monastica en voor ze naar huis zou gaan wil ze nog even de warme gastvrijheid ervaren van de Pelgrimshoeve.
In het boekje van de routes, staan ook hele mooie teksten die ik graag met je deel.
Gaandeweg de weg gegaan, de weg gegaan om stil te staan om stil te worden stil van binnen gaandeweg de weg naar binnen” Van: Leo Jacobs.
Voor de lezers van dit blog, morgen vertrekt Irene voor de Camino Portugues langs de kust en Simone voor de Camino vanaf Sarria. Heel veel succes, buen Camino. Ook zij maken dagelijks een verslag, dat jullie ook kunnen volgen.
Verrassend! Dat was deze wandeling als ik een woord zou moeten kiezen. De vestingstad Grave, door het dal van de Graafschap Raam, bosgebied, kazematten. Bijna elk half uur een andere omgeving, met ook nog bezoek aan het natuurgebied Langven.
Route: Grave-vesting en het Raamdal van “de Mooiste routes”
Als eerste gingen we over de Vestingwal van Grave met de mooie binnentuin van het Arsenaal. Vroeger was het een psychiatrische inrichting waar de mensen in de ommuurde tuin mochten lopen. Nu is het weer helemaal gereconstrueerd en weer als wandelgebied geschikt gemaakt.
Het was fijn om weer met medewandelaars op pad te gaan. Joepke, Tiny, Liesbeth en Josephine die al vaker met mij op pad gingen. Een warm bed voor Jeanne die voor de eerste keer meeging en voor het eerst 19 km liep. Het ging heel goed, daar mag je best trots op zijn.
Daarna gingen we door het centrum van Grave, de haven en het oorlogsmonument van Marketgarden. Dat is een stalen helm op een hoge sokkel.
Het Raamdal is prachtig. De kronkelende rivier, de veelal onverharde paden, de bossen waar we doorheen lopen. Het is een stiltegebied en het valt me inderdaad op dat je er niets hoort.
En natuurlijk hoort het Langven bij deze wandeling. Een gebied waar grote runderen grazen. Deze keer zien we ze alleen op het informatie bord. Een vorige keer lagen ze op het pad en moesten we een grote bocht eromheen lopen.
Een erg leuke dag, die we samen afsluiten met een etappe drankje op de markt van Grave. Dat hoort erbij. Tot een volgende keer, altijd welkom…..
Wat een bijzondere ervaring. Ons Smokkelpad in Twente over de Duitse grens. Vandaag gingen we van Overdinkel naar het zuiden, de Duitse plaats Gronau, even de bebouwde kom van Losser aanraken en daarna eerst langs de weg en door het bos naar de Judith hoeve
We vertrokken vanaf de Gerardus Majella kerk in Overdinkel door het kerkebos. Bijzonder mooi aangelegd met houtsnijwerk van de Kruisweg, een waar labyrint en door de zon beschenen glas in lood. Een aangename start.
Op weg naar Gronau kwamen we bij een wegversperring. De rivier de Dinkel kent vaak overstromingen en op dit moment zijn ze hier aan het werk om de Dinkel meer ruimte te geven. We vragen na of we er door kunnen. Bouwvakkers zeggen dat het kan, buurtbewoners geven aan dat het onmogelijk is. Wel worden we verwezen naar een bakker….daar zouden we koffie kunnen krijgen en wat lekkers, blijkt later. Daar hebben we wel 2 km extra voor over.
Helaas betekent dit dat we 5 km over de weg lopen tot we bijna in Losser zijn.Daar zien we een nest van koeien… Dit kunstwerk is van 2003. Ieder in de omgeving kent het wel.
Rond 13 uur hebben we pauze. Het Smokkelpad kent vele onverharde paden. We hebben onze pauze bij een bankje. Zo weinig hebben we nodig, een bankje, een vuilniszak en even tegen een boom uitrusten.
Het laatste stuk is veelal door het bos. Niemand te zien. Wat een rust. We genieten van alle laatste stappen.
Bij de Judith hoeve bereiken we het eindpunt van ons Smokkelpad. 4 dagen genieten van de mooie natuur, de uitstapjes naar Duitsland van de fijne gesprekken onderweg en de vriendschappen die tijdens de wandeling ontstaan.
Dat gaan we vieren….voor enkelen de eerste keer om 4 dagen ongeveer 20 km te lopen, voor anderen om het weer opnieuw te ervaren. Ik ben trots op jullie en denk met veel plezier terug aan deze dagen
Een toepasselijk biertje ” de Smokkelaar”. Welkom terug wandelaars, tot een volgende keer.
3 augustus, 20 km, via de Duitse grens naar Losser en Overdinkel, bewolkt, droog 20 graden
In dit mooie, voor mij onbekende, Twente is het echt genieten. De stilte, de natuur, de grenspaden, bijna geen auto’s te horen, een gebied dat zeker de moeite waard is om te ontdekken.
Hemelsbreed is het maar 10 km. Je ziet door al die bochten door de mooie gebieden dat wij er zeker 20 van maken.
Regelmatig passeren we rivier de Dinkel. De rivier lijkt niet heel hoog te staan. We zien zelfs een zandbank.
In Losser zelf worden we langs oude gebouwen geleid. Zoals hier, Erve Kraesenberg. Een boerenerf van de 17e eeuw. Het was helaas gesloten toen we er voorbij kwamen.
Aan de rand van plas Oelemars staat een uitkijktoren. Gerard beklom deze 106 treden en kon van boven naar beneden ons fotograferen, net kleine mieren.
Het Oelemars is door de mens gevormd. Ooit was het een hoogveengebied, dat gecultiveerd is door zandwinning. Nu een belangrijk natuurgebied voor vogels met vele soorten.
Steeds gaan we naar en over de Duitse grens terug. Zo komen we ook langs het Franciscaner klooster Barbel. We nemen er een kijkje. De kerk is altijd open. Erg mooi is de mozaik van de voorgevel.
Steeds hoopten we de drielandensteen te zien. We waren er dicht bij, maar zagen het niet. Wel vonden we de toeristische informatie. Drie landen? Het stamt uit 1659, de plaats waar Nordrhein Westfalen, Niedersachsen en Nederland samenkomen
Dan het laatste stuk naar Overdinkel. De Smokkelplaats. Dat komt omdat Overdinkel precies aan west, Zuid en oost door Duitsland wordt omgeven.
Daar staan de auto’s op ons te wachten. Geen horeca daar, dus na een kleine pauze gaan we terug voor ons etappe drankje bij het hotel.
Morgen de laatste km van ons Smokkelpad. Ook deze dag lijkt weer een droge dag te zijn…. We kijken er naar uit
2 augustus, half bewolkt, 20 graden, 22 km vanaf Denekamp naar het zuiden
Het is wel een beetje plannen vandaag. We streven naar ongeveer 20 km per dag. Waar kom je uit, waar kun je parkeren en hoe komt iedereen weer bij het beginpunt. Hier bij de grens is er geen openbaar vervoer en we kiezen ervoor 2 auto’s bij het eindpunt te zetten. Dus eerst 3 personen bij het beginpunt brengen, doorrijden naar het eindpunt en de 2 chauffeurs van het eindpunt weer naar het beginpunt brengen. Ik hou wel van puzzelen, zeker als alles past.
We beginnen bij het Omringkanaal van Denekamp aan de Stroothuizerweg. Het is heerlijk wandelweer vandaag. Het zonnetje schijnt en het licht in het water, spiegelt de wolken. We hebben er zin in!
Hier in Twente vinden we het prachtig. Langs boerderijen, kleine paadjes, bospaden, voor elk wat wils.
We lopen op de grens van Duitsland en Nederland, de Vrijdijk. Bekend door het smokkelen van bv boter, sigaretten en drank. Om de smokkelaars op te sporen werden Commiezen gestationeerd in de Commiezen hutten.
Die Commiezen hutten liggen half verscholen, ze liggen een beetje verdiept. Binnen in kun je bij slecht weer schuilen. ( En ze zijn ook gebruikt als toilet😐)
Op het moment dat we pauze willen nemen worden we verrast door een huisje, waar we zelf koffie kunnen maken en zelfs met een QR code kunnen betalen. We voelen ons zomaar verwend met deze Twentse gastvrijheid.
Het is mooi om te zien. Bermen bezaaid met bloemen. Hier bv met zonnebloemen, die net open zijn gekomen.
We vervolgen onze weg. Er zijn veel fietsers onderweg, meestal is er een wandelpad naast het fietspad. Aan de Duitse kant staat er soms een hek en we zien ook grenspalen.
Hier en daar staat een Twentse tekst. Gerard begrijpt dat wel, het lijkt erop. Er staan ook hier QR codes bij, met informatie over het Smokkelpad.
Hij heeft een slecht humeur…..
Precies als we denken, waar zouden we pauzeren, vinden we weer zo een gastvrije plek.
Zomaar de grens overgaan voelt nu ook wel een beetje als smokkelen. We zijn op “doorreis” en gaan na een km of 4 weer terug naar Nederland. Niemand die ons kwam controleren. Wel kun je je hier voorstellen dat controle vroeger belangrijk was.
De laatste loodjes. We gaan naar het eindpunt, daar waar de route 30 km aangeeft. Hier zijn geen wegen over de grens en we hebben de auto’s aan de Nederlandse grens staan. Daar komen toch nog 1,5 km bij. Geen probleem….ieder is goed getraind en het gaat erg goed.
Niet ver van deze brug staan de auto’s op ons te wachten. Daar waar de Losserdijk, overgaat naar de Denekamperdijk. Daar gaan we morgen verder. Verder op ons Smokkelpad. Wat was het een heerlijke dag. Bij ons hotel op het terras drinken we ons etappe drankje.
Een nieuw avontuur vinden we in het Smokkelpad in Twente. In totaal 62 km op de grens met Duitsland. We volgen de grijze lijn op onderstaande kaart. Gemarkeerd met wit paarse bordjes.
Wandelen in de voetsporen van smokkelaars: dat doe je in het oosten van Twente. Terwijl je door een landschap met weilanden, woeste gronden, bossen en beken wandelt, kom je langs oude ‘commiezenhutten’, zoals die aan de Vrijdijk. Vanuit deze hutten speurde de ‘commies’ de omgeving af.
Vandaag waren we om 12 uur in Beuningen. Ons overnachtingsadres is 1 km van de route. (Fletcher) Na 1 km waren we aan het begin van de route. Vandaag rondom Denekamp, met extra km van en naar ons hotel.
We zijn van links naar rechts: An, Gerard, Marjolein, Riny en Marjo.
We hoopten op een droge dag. Onze voorspellingen van diverse apps waren heel verschillend. Deze hebben we tenminste vastgelegd 😉, het is tenslotte zo voorbij.
We dachten nog….de regenjassen moeten echt aan. Wat blijkt…… het valt reuze mee. Het zet niet door en het blijft bij wat druppels.
Wat is het hier een mooie omgeving. De boerderijen liggen ver van elkaar. Het is licht glooiend en de gewassen op de akkers groeien weelderig.
Op het moment dat we even willen pauzeren, is het een beetje aan het regenen en kunnen we droog zitten onder een brug.
Langs het omleidingskanaal aan de oostzijde van Denekamp gaan we naar het zuiden. Een mooi onverhard pad met inderdaad een zeer dreigende lucht.
Omleidingskanaal
Bij een volgend knooppunt gaan we van de route af om weer naar ons hotel terug te gaan. Dichtbij is een museum met terras, waar we ons eerste etappe drankje kunnen gebruiken. Ja…in de ☀️. Echt genieten. Zo sluiten we onze eerste dag af.
Deze dagwandeling is ook van de site “de mooiste routes” en heeft de naam, kliffen, kuilen en Kozakken. Startpunt Beaufort huis bij Austerlitz.
Beschrijving:
Door een afwisselende, bosrijke omgeving voert deze wandeling u langs een aantal interessante plekken, te beginnen met het Beauforthuis zelf. U zult, zowel geologisch als historisch gezien, verrassende bijzonderheden tegenkomen. Door naald- en loofbossen, parkachtige terreinen, stuifgebieden en heidevelden wandelt u over smalle paden, brede boswegen of lange zichtlanen door de geschiedenis van grootgrondbezit en Franse overheersing. Bijna altijd loopt u over onverharde ondergrond.
Zoals je op de kaart ziet, veelal door de bossen, en kleine stroken heide gebied.
Het was weer een reuze gezellige dag. De wandelaars van Marieke waren er bijna allemaal. Het voelde als een echte eerste Camino dag. Voor jullie allen alvast Buen Camino.
Dichtbij het restaurant vind je een plattegrond en er zijn ook paaltjes routes te vinden. De makers van deze route hebben alle soorten paden gevonden. Ook kleine kruipdoor, sluipdoor paadjes en die mooie brede lanen. Een ervan loopt rechtdoor dwars door dit gebied, wel 12 km lang
Het is dan weer even droog, dan weer regen. Jas aan jas uit. We vinden het niet erg en genieten vooral van de Camino verhalen en wat je allemaal meeneemt.
Af en toe is het een open gebied, zoals hier bij het natuurgebiedje de Krakeling.
Ook jij bent van harte welkom! “Plannen maken kan altijd…..”
Beste Wandelaar,
Je ontvangt deze nieuwsbrief, omdat je deze al eerder hebt ontvangen of omdat je bent aangemeld. Wil je deze nieuwsbrief niet meer ontvangen? Via deze link kan je afmelden.
In deze nieuwsbrief:
– Nieuwe plannen in Nederland in 2021 en 2022
– Plaatsen vrij in 2021
– Nieuwe plannen in Spanje / Portugal 2022
– Update 2021
– Informatie-avonden
– Dagwandelingen
Veel leesplezier en graag tot ziens bij een wandeling.
Mieke Schrieks | In Balans op weg – Wandelreizen naar Santiago
Een hele stevige wandeling met voortdurend hoogteverschillen, en dat gewoon in Nederland. Of volgens de beschrijving van “De mooiste routes”: Zevendalen.
Zevendalen is een fraaie afwisselende wandeling in het heuvelgebied van de Sint Jansberg. U loopt op en neer door mooie bossen en langs akkers en ontdekt onderweg de Mooker Schans en de Heumense Schans. Dit zijn verdedigingswerken uit de zeventiende eeuw. Na de prachtige Mookerheide doet u het heuse Zevendal aan.
Route Zevendalen van De Mooiste Routes
Volgens de route beschrijving start de wandeling vanaf Plasmolen. Omdat we dan geen horeca onderweg zouden hebben kiezen we ervoor te starten bij station Mook Molenhoek. Zo hebben we halverwege pauze bij Pannenkoeken restaurant Den Tol.
Deze wandeling is bijzonder mooi. De eerste heide staat in bloei, velden vol met zomer bloemen, heuvels en onverharde paden.
Vanaf het station gaan we de trap op naar de wandelgebieden en komen als eerste bij de Heumense schans.
Informatie Heumense schans als verdedigingswerk
Velden vol boerenwormkruid, Jacobs kruiskruid, een lust voor het oog. We zijn op zoek naar de rups die op het Jacobs kruiskruid zit en uiteindelijk vinden we die ook.
Het blijft stijgen en dalen en wat is dan fijner om even uit te rusten en van het uitzicht te genieten. Vandaag waren we maar met 3, Elly, Annemiek en ik. Altijd goed en gezellig.
Hier vinden we ook de eerst bloeiende heide. Nog niet veel. Het is veel later dan in 2020, toen eind juli alle heide in bloei stond.
Bij het passeren van het Zevendal is het wederom een bloemenzee. Een rustige zondag, het lijkt of velen op vakantie zijn.
In de bossen van de Sint Jansberg is het heerlijk koel. Beukenbossen, afgewisseld met vele eikenbomen en dennen.
Ook op de terugweg passeren we weer het Zevendal en de noordkant van de Mookerheide en de Heumense Schans. In zoveel natuur is de beschrijving soms moeilijk. Bij deze 7 stammige boom moesten we linksaf . Was even zoeken vanaf welke plek we de 7 stammen zouden zien.
Deze boom hangt helemaal over het pad.Elly en Annemiek kunnen het nog net ondersteunen.
Bij het station Molenhoek is geen horeca. We gaan toch even op zoek in het dorp. Erg leuke horeca met ijssalon op een pleintje. Hier hebben we ons etappe drankje. Tot een volgende keer Elly en Annemiek.
Wat is dat leuk! Een reünie met de wandelaars van de Camino Primitivo van 2019. Vertrek vanaf station Den Bosch
Vlnr Janny, Peter, Rianne, Karin en Gerrit
Het centrum van Den Bosch is direct gelegen aan het natuurgebied De Bossche Broek. We wandelen langs de Dommel de stad uit en hoopten via een klein pontje over te kunnen steken. Door het hoge water was dat nog niet mogelijk en gingen we langs de vestingmuren naar een andere ingang van het Bossche Broek.
Hier zie je wel dat het water hoger staat, de aanlegsteiger is ook onder water.
En wat leuk is…..hier start ook zomaar een Camino naar Santiago. Trek er 3 maanden vooruit en je kunt er komen. We kwamen ook iemand tegen met schelp die nu onderweg was…..
Een eind verder konden we wel het water oversteken en kwamen zo bij de Loonse Baan in Vught. Een pad leidde ons naar de Vughterheide. Alleen maar de pijlen volgen. Het blijft even goed opletten. Je bent er zo voorbij.
We gaan even pauzeren bij het café van het museum van kamp Vught. Als je hier gaat wandelen is er een mogelijkheid om het museum ook te bezoeken. We hadden er een tijdslot voor moeten reserveren. Helaas was alles vol. We gaan even een klein stukje terug naar de fusillade plaats. Zeer indrukwekkend.
Langs de Lunetten gaan we over kruipdoor sluipdoor paadjes. Een route van “de mooiste routes” genaamd Broek en Heide. Net even buiten het wandelroute netwerk om, en heel mooie paadjes. Het is erg rustig, we komen bijna geen andere wandelaars tegen.
Het laatste stuk is langs het Drongelens kanaal. Ook hier staat het water hoog. We kunnen erdoor en komen zo over het verdedigingswerk van de Isabel kazerne.
Een voetgangersbrug over het spoor brengt ons zo weer in de binnenstad terug.
Nog even ons welbekende etappe drankje….een biertje gaat er dan wel in. Tot een volgende keer.
Vandaag is de de dagwandeling vanaf station Mook Molenhoek. De Kloskorf van de Mooiste routes.
De Kloskorf vanaf station Mook Molenhoek
Beschrijving route: Deze gevarieerde rondwandeling brengt je door het grensgebied van het noordelijke puntje van Limburg en het zuiden van Gelderland. Vanuit het station ga je rechtstreeks de natuur in. De route gaat door bossen, heidevelden, langs paardenweides, een jachtslot en door een heemtuin met een aantal bankjes en picknickplekken. Aan het begin en aan het eind van de wandeling klim je via een trap de stuwwal op en af. Daarna gaat de route deels door glooiend landschap maar zonder zware klimmen of steile afdalingen. Vandaag ook met activiteiten bij het zweefvliegveld.
Het is vandaag ook de wandeling voor de mede wandelaars van Irene. Van harte welkom aan Gabrielle, Pieternella van de Camino Portugues en Francis van de Camino Ingles.
Het is inderdaad een steile trap die ons naar de hoogte van de stuwwal brengt.
De wandeling door de bossen brengt ons naar de Heemtuin van Malden. Daar zien we velden vol met diverse tarwesoorten en vele bloemen. Een lust voor het oog. Daar komt ook de naam Kloskorf vandaan. (Die hebben we gemist) Een Kloskorf is een afgedekt holle boomstam met een gat voor de bijen. Volgende keer zeker gaan kijken…..
Het is een prachtige wandeling. Veelal bos, hier en daar open stukken door het zand. Ook beukenlanen, hier zie je goed dat de bladeren aan de buitenkant zitten. Zo beschermt de boom haar eigen boomstam tegen de zon.
Bij het zweefvliegveld is het boscafe Zweef Inn open. Het is dan 4 km voor het einde van de etappe….. Er is heerlijk alcoholvrij bier te koop. Nog lekker ook….. Beter om tijdens de wandeling geen alcohol te nemen. Dat gaat echt in je benen zitten.
Proost! Dat smaakt.
De route bij Jachtslot Mookerheide is hier en daar niet meer zoals de GPS track leidt….even goed opletten, enkele paden bestaan niet meer. Het mooiste stuk van de wandeling is voor het laatst bewaard. Nog even over de Mookerheide. Dalend over de mooie zandpaden.
Terug over de steile trap komen we weer bij het treinstation uit.
Tot een volgende keer. Gabrielle, Pieternella en Irene, alvast Buen Camino…..
26 juni, 12 km, droog, 15 graden van Midsland Noord naar West Terschelling
Ons “Waddenwandelen” zit er op. Deze keer op de Waddeneilanden Vlieland en Terschelling. Volgens het boekje 86 km, met het extra rondje op Vlieland en de aanloop km van/naar de bus kwamen we op 112 km uit.
Ook vandaag verrassend mooi. Met bos, duinen, onverharde paden en boerenlandschap en tenslotte de Waddenzee.
Natuurlijk gaan we de uitkijktoren beklimmen. Niet gedacht dat ons dat zo makkelijk af zou gaan. Zo zie je maar dat je in de flow van het wandelen komt en je steeds conditie bij krijgt. Of toch die steile trap op durft, waarvan je had gedacht dat je dat nooit zou doen.
Het uitzicht is erg mooi over het meertje van Hee.
Nog een klein stukje duinen. Zouden we nog even naar de zee gaan? Volgens de kaart is dat echt te ver. Dat gaat niet lukken. We willen de boot van 14 uur halen.
Wel hebben we nog even tijd voor onze pauze bij hotel Bornholm, ongeveer na 8 km. Ik kan het niet nalaten. Een stukje cranberry taart. Overal waar je komt wordt die net anders gemaakt. Nu als soort chease cake. Lekker!
Ook hebben we nog even tijd om naar de beelden te gaan kijken, op de waddendijk. Erg mooi, waarbij ik even een foto van Miets kies omdat ze samen met Marianne was toen de zon scheen.
Wij vieren het slot van onze Waddenwandelen. Fantastisch dagen, wat hebben we genoten. Mooie natuur, verbindende gesprekken, nieuwe vriendschappen. Van harte gefeliciteerd, jullie hebben het heel goed gedaan. Kanjers, stuk voor stuk.
In gedachten en met weemoed wandelen we terug naar ons hostel voor de bagage en over de Waddendijk naar de boot.
Bedankt Gerard, Miets, Joke, Yvonne en Marianne, voor alle mooie gesprekken, het vertrouwen in elkaar en dank je voor de mooie woorden bij ons afscheid. Tot een volgende keer. We gaan verder met Waddenwandelen, dan gaan we naar Ameland……
24 juni, 22 km, ZON, 17 graden. Van Hoorn door duinvalleien naar het oosten, naar het zuiden, de Waddenzee en daarna door de polders naar Hoorn. Van Hoorn door het bos en heide velden naar Midsland Noord.
“Wadbijzonder” was deze dag zeker. Elke stap genieten, elk uur een totaal ander landschap. We kunnen er niet genoeg van krijgen. Ook Terschelling heeft ons hart veroverd. Het is zo gemakkelijk vanaf ons Stayokay hostel een bus naar alle richtingen van het eiland. De wandeling zodanig plannen dat we ook weer met de bus terug kunnen.
We beginnen in het Hoornse bos. Een gevarieerd bos met hoge dennen en loofbomen.
Niet ver daarna komen we in een natte vallei en er staan velden vol met cranberries. In dit jaargetijde beginnen de bloemen roze te kleuren. Erg mooi om te zien.
Eindeloos. Je kunt er 360 graden om je heen kijken. Graspaden, met hier en daar de geel rode richting plaatjes. Blij zijn we met de route ok GPS. Anders hadden we vandaag vast veel moeten zoeken. Zo de moeite waard om hier te lopen, een beetje zoeken is helemaal niet erg.
Bij het strandpaviljoen “Heart Break hotel” gaan we de duinen over. Vlak ervoor een meer, waar we de kieviten en scholeksters zien overscheren.
We zijn er om 11 uur….helaas voor ons, is het nog gesloten. De medewerkers zijn er al en helpen me aan vers water.
Vandaag is het maar 1 km over het nog lege strand. In het boekje staat: bij paal 18600 rechtsaf, er staat geen bordje en er is geen pad. We gaan “pad vinden” en besluiten goed op elkaar te letten. We beklimmen de hoge duinen en laten ons met het gewicht in de hakken door het zand naar beneden glijden. We vinden het een avontuur.
Als we dan boven op de duintoppen staan, voel ik me best trots.
We zagen het punt waar we uit zouden moeten komen……maar er was maar een heel smal pad. Er zat niets anders op dan hopen dat er geen prik struiken staan. Ik ga dapper voorop en zo ben ik in de gelegenheid deze dappere lopers te fotograferen. Allemaal doorzetters en gewoon proberen en ervaren hoe heerlijk het is om je door het zand te laten glijden.
Er volgt een zeer nat gebied. Of in het midden waar de grassprietjes door het water heen groeien of hogerop. Ieder heeft zijn eigen tactiek.
Dan komen we bij de Waddenzee aan. Een prima plek voor onze lunch. De strak blauwe lucht wordt afgewisseld door de lage witte wolken. Het licht boven de Waddenzee wordt prachtig.
Ja…..deze dappere wandelaars gaan ook op de smalle plank haar een drijvend vlot, genaamd de Streken, dat zich opent als het water hoog is. Zo mooi gelegen! Voor een Oeral festival ontstaan. Het werkt met de getijden en is steeds anders. Ter herinnering aan Joop Mulder.
We lopen een paar km langs de Waddenzee. Daarna gaan we de polder in naar Hoorn. De boeren zijn bezig met het grasland. Na de regen en nu de zon wil het wel groeien. Op de dijk en de trap liggen de schaapjes, die niet zomaar aan de kant gaan.
Na een terrasje in Hoorn gaan we voor de laatste 4 km. Wederom een ander landschap. Een paar km door het Formerumerbos en tenslotte nog een heide veld, de Landerumerheide.
Wat een veelzijdige, prachtige wandeling. De natuur en het prachtige weer maakten de dag compleet. Ons etappe drankje op het terras van Stayokay is een mooie afsluiting.
23 juni, 20 km, bewolkt 14 graden, Hoorn West Terschelling
😉 hoort bij foto van de titel
De eerste etappe van Waddenwandelen op Terschelling start bij de boot en eindigt niet ver van Hoorn af. Wij kozen ervoor om naar het eindpunt te reizen met de bus. Die stopt zowat voor de deur bij ons hostel.
Stayokay hostel op Terschelling
Onderstaand zie je de totale route van Waddenwandelen op Terschelling. Voor ons vandaag vanaf Hoorn een deel oranje en dan langs de noordkant naar het westen. Morgen gaan we helemaal naar het oosten.
We starten vandaag vanaf Hoorn naar het noorden voor een prachtig stuk langs het strand. Het is bijna eb. Het strand is eindeloos breed.
Het verschil tussen eb en vloed is enorm groot. Belangrijk om te weten of het snel vloed wordt, omdat je zomaar verrast kunt worden door het water. Dat zie je hier goed, de geulen zijn zo weer volgelopen.
Het strand is zo breed, het zand wordt opgewaaid tot nieuwe duinen. Het begint in het klein, steeds worden de duinen groter.
Precies om 11 uur komen we bij een strandtent aan. Juist als wij er zijn, gaat het open.
Na het strand volgen we geruime tijd een fietspad, met aan weerszijden duinen en broedgebieden voor de vogels. We vinden daar een heel mooi plekje voor de lunch.
Het mooiste deel van vandaag was langs het groene strand. Rond 1800 de westgrens van Terschelling. Later groeide de zandplaat de Noordsvaarder aan het eiland vast, raakte begroeid en kreeg de naam Groene Strand
Een heel veld vol orchideeën. Prachtig om te zien. We zoeken het op en lezen dat het de gevlekte orchis zou kunnen zijn. We vinden het prachtig!
Heel onverwacht zien we om de hoek van het eiland West Terschelling opduiken.
In West Terschelling gaan we even richting centrum…..ons etappe drankje smaakt uitstekend. Dat hebben we verdiend.
En dat was dag 3 alweer…. Vandaag gingen we met de bus naar het Posthuys en daar vandaan start onze etappe.
Het liep anders dan gepland. Gisteren kreeg ik een mailtje dat mijn geplande taxi boot van Vlieland naar Terschelling van 15.10 uur was vervallen en dat we de sneldienst van 19.05 uur krijgen….? Oei, dat betekent dat we geen gebruik kunnen maken van de maaltijd in het Stayokay hostel van Terschelling. Flexibel als ze zijn krijg ik geld terug. Marianne en Miets gaan op onderzoek uit, want we hebben zin in kibbeling. Zo reserveren ze alvast bij het restaurant van de haven. Makkelijk en achteraf ook beter. De afstand van de gele route was 21 en dat zouden we zeker niet kunnen halen. Dus, kortom de annulering komt goed uit, we kunnen de hele dag van deze prachtige route genieten.
Langs de zee, door natte duinvalleien, door het bos, langs de haven en dat op een zon overgoten dag, met een heerlijke temperatuur van 17 graden.
Voor de aansluiting op de route lopen we eerst naar het noorden voor een 2 km langs de zee. Altijd als ik dan over de duinen de zee zie, is het een soort thuiskomen. Als kind heb ik aan de kust gewoond en dat blijf je voelen.
Het strand is eindeloos, voor 10 uur zijn we de enigen. We horen de meeuwen, de golven en ieder voor zich gaat zijn momentje nemen. Het eigen ritme met het ritme van de zee.
Heb je de schoonheid van de kwallen gezien? Het glanst, is doorzichtig en heeft ook nog rode streepjes. Alleen al leuk om ernaar te kijken.
De route is zeer afwisselend. Steeds opnieuw gaan we over de hoge duinen naar het binnenland. Drassige paden met aan weerszijden vennetjes, grassen en kikkers. We horen ook de wulp en zien de wulp een duikvlucht maken.
We zien veel vingerhoedskruid, het lijken wel orchideeën.
Tja, hoe moeten we hier verder? Rechtdoor of links? Dit is een punt om goed op te letten. De ene is van de heenweg, linksaf gaan we nu. Dat is of de tekst goed lezen of even checken met Topo GPS.
Er zijn enkele laaggelegen paden, die vol zijn met water. De route loopt erdoor. Ook rechts en links van het pad, zien we veel water. Geen optie om erdoor te gaan. Ook hier helpt Topo GPS. We gaan even terug en zoeken een nabijgelegen hoger pad
Ook vandaag beklimmen we het hoogste punt bij de vuurtoren en zien daar zowel de Waddenzee als de Noordzee.
Af en toe is er ook bewolking en dan nog geen kwartier later is het weer strak blauw. We zien vandaag wel veel fietsers onderweg en er zijn paden die we delen. Of er is een pad naast, dat gaat ook goed.
De laatste keer dat we de duinen overgaan is bij de havens. Een dalend en later stijgend pad brengt ons weer op het strand.
Ik zie iedereen genieten. Het lijkt net of we al dagen onderweg zijn.
Via de jachthaven lopen we naar het dorp terug, bagage ophalen, bij restaurant Zeezicht gaan we kibbeling eten. Natuurlijk is er eerst tijd voor ons etappe drankje. Om 19.05 uur hebben we de snelboot naar Terschelling. De komende 3 dagen gaan we op dit eiland verder met “Waddenwandelen”
“Blijf om je heen kijken en geniet, de wereld is zo mooi” staat op de foto boven dit blog. Dat vinden wij van Vlieland. Zo mooi, zo puur, zo stil. Gewoon overweldigende natuurschoon…ook met regen. Vandaag gingen we helemaal naar het westen, tot de Vliehorst.
Het regent als we vertrekken en we zijn verrast. Miets en ik hebben dezelfde regenkleding. Voor haar de eerste keer dat ze deze poncho aan had. Met uitsparing voor rugzak, mouwen en rits aan de voorkant. Een grote regenjas zeg maar.
Direct bij ons hotel vinden we de eerste aanwijzingen. De geel met rode sticker die ons de weg wijst.
We beginnen met de enorme trap naar de vuurtoren, geen idee hoeveel treden, 40 meter hoog, misschien 200? Het is een stevige start en hier zie je gelijk het mooie uitzicht naar de Waddenzee.
Daarna volgen prachtige paden door het bos. Vooral het mos is mooi om te zien. O.a. rendiermos dat alleen groeit als de lucht schoon is. Ook duinvalleien begroeid met heide en hoogte verschillen. Iedere paadje, iedere bocht heeft een ander weids uitzicht.
De route is heel goed gemarkeerd en brengt ons ook naar uitzicht punten. Een keer hadden we een markering gemist en konden we via Topo GPS de route terugvinden.
Na onze pauze bij het Posthuys gingen we langs de Kroons polders. Ontstaan om Vlieland te beschermen tegen de zee. Opzichter Kroon liet rietschermen aanbrengen ten oosten van de Vliehorst. Daardoor ontstonden stuifdijken met 4 nieuwe polders, allemaal verschillend, omdat het zoutgehalte varieert. We zien er op dit moment vele paarse bloemen.
Het blijft gestaag regenen. De paden zijn vol met water. Inmiddels zijn we allemaal verzopen katjes…..
We besluiten om via de Postweg terug te gaan, zodat we de bus van 15.15 uur kunnen halen. Het was toen nog 3 km.
Morgen gaan we met de bus naar het Posthuys om dan via de noordkant en duingebied naar het oosten te gaan. Als het net zo afwisselend is als vandaag, zien we een mooie dag tegemoet. Zie bij onderstaande foto vooral de paarse lijn. Volgens de verwachtingen….met droog weer.
