We zijn er klaar voor! Een nieuw avontuur, lang gekoesterd, lang gedroomd, spannend en nu…….gaan we het doen. We gaan starten in Porto en we hopen op 18 juni in Santiago aan te komen. 13 wandeldagen 270 km.
We zijn:Nancy, Anja, Marlies, Maria, Ingrid en Mieke
Nog op tijd om naar de haven te gaan om een restaurant te zoeken.
Door de schilderachtige straatjes dalen we af naar de Douro. Een prachtig begin van onze Camino.
3 juni, 21 km, zonnig 23 graden
Een top wandeling, net over de grens ten zuid oosten van Bergen op Zoom, ten noorden van Kalmthout.
Een bijzonder mooie route met als startpunt de parking noord van Kalmthout. Daar vind je ook een bord met routes. Wij hebben de route van “de mooiste routes” . Totaal volgens de beschrijving 18 km. Een deel is tussen maart en juni afgesloten vanwege het vogelbroedseizoen. In totaal is het nu 21 km geworden.
De route voert ons over de heidevelden, door de bossen en langs verstilde vennen. Zeer de moeite waard om dat gebied te bezoeken. Bij de parkeerplaats is ook een routebord, zodat je zelf ook een route kunt maken.
Op deze zonnige zaterdag is het erg rustig. Met dit mooie weer spiegelt de blauwe lucht in het water. De ene ven nog groter dan de andere. Aan het begin van de wandeling lopen we langs het stappersven.
De stilte gebieden passeren we door overstaphekjes. Er zouden ook grote grazers moeten zijn, die hebben we niet gezien. Hoog boven het gebied torent de uitzichttoren. Een flinke klim en daar is het uitzicht nog mooier.
Na 10 km hebben we pauze in Kalmthout, net even van de route. Ook op de terugweg lopen we over kleine paadjes, zandwegen en door de bossen. Een deel van de route gaat over Mont Noir.
Op het einde van de 19de eeuw kocht Firmin Mignot, een Brussels Industrieel, een stuk heidegebied en trok er een landhuis op. Dit landhuis was een voormalig Roemeens paviljoen van een wereldtentoonstelling. Hij doopte zijn landgoed ‘Mont Noir. Het huis werd later eigendom van Bernhard Bernsohn, een Antwerpse diamanthandelaar, die er een recreatieoord van wilde maken. Die plannen zijn gelukkig nooit uitgevoerd. Van het landhuis blijven alleen de zuilen over van de poort aan de oprijlaan.
Na deze heerlijke wandeling gaan we naar Huijbergen voor ons etappe drankje. Door het rulle zand toch een zware wandeling. We hebben het etappe drankje weer verdiend.
31 mei, 28 km, zonnig 24 graden, van Baarle Nassau naar Breda
En dat was alweer de 10e etappe. Volgens de beschrijving 23,9 km, als je even horeca in Chaam zoekt komen er zo 2 km bij en ook naar station Breda is 1 km extra. Strava meet 29,7 km…….. Er zijn altijd grote verschillen in km’s. Meestal hou ik die van Topo GPS aan, die was helaas niet volledig geregistreerd.
In Baarle Nassau is het handig parkeren aan de Loswal en aan het einde van de wandeling is er een directe bus terug vanaf Breda.
Een bijzonder mooie afwisselende route. Door bossen, smalle dijken en de plaatsen Chaam en Ginneken.
We gaan vandaag op pad met: Josephine, Suzanne, Elly, Gerard, Piet en John. Zie prachtige camino paal met Maria beeldje ervoor. Meteen een monumentje.
Bij een kapelletje voor Chaam vinden we de 2e stempel van vandaag. Meestal is het niet de Camino schelp die je voorop moet houden, maar de sticker van de stempel.
Na Chaam lopen we de bossen in over een slingerend zandpad en daarna over een smalle wal. Aan de linkerkant kijken we uit over de weilanden.
Na de pauze bij de Fazant, op 17,5 km gaan we over een fietspad door het Ulvenhoutse bos. Later komen we door het natuurgebied Wolfslaar
Na Ginneken komen we in Breda. In de Sint Joostkapel vinden we ook een stempel. Er branden vele kaarsen en we steken er ook een aan. Voor ieder die een kaarsje nodig heeft, of om aan iemand een moment speciaal te denken.
Dat was onze Camino Brabant dag, die we afsluiten met een etappe drankje aan de markt.
26 mei, 15 km, zonnig 18 graden
De N70 is altijd mooi, of het nu zomer, herfst, winter of zoals nu lente is. Het is een rondwandeling met deze keer als start Beek-Ubbergen.
Zoals je ziet kronkelt de route over alle bergen en dalen tussen Nijmegen, Berg en Dal en Beek-Ubbergen. Een prima oefening voor allen die bv trainen voor een Camino of gewoon het heerlijk vinden om lekker moe te worden van stijgen en dalen.
Vandaag heten we in het bijzonder Ingrid, Maria en Marlies welkom die op 5 juni meegaan met de Camino Portugues. Zij hebben laten zien dat ze voldoende voorbereid zijn. Als je de N70 kunt en je bent niet te moe, dan zal de Camino Portugues ook wel lukken. We hebben er vertrouwen in. Natuurlijk zijn de andere wandelaars ook altijd van harte welkom, Gerard, Bart en Rob.
Na 3 klim en daal km’s komen we op de Duivelsberg aan. Op vrijdag geopend van af 11 uur. Precies op het moment dat we aankomen gaan ze open.
De N70 trail route in Berg en Dal bij Nijmegen is uniek in haar diversiteit en afstandsmogelijkheden. De route is goed gemarkeerd met groene paaltjes.
Op maar weinig plaatsen in Nederland tref je zo’n unieke wandelroute aan als de N70 route in het Rijk van Nijmegen. De N70 wandelroute kenmerkt zich door haar diversiteit in route en startlocaties, en door haar verschillende afstandsmogelijkheden. De N70 trail route loopt over 8 ‘bergen’ door de glooiende bossen van Berg en Dal en omgeving. Onderweg biedt het heuvelachtige landschap prachtige vergezichten over de polders, uiterwaarden en het rivierenlandschap van rivier de Waal en de Rijn. Ook het cultuurhistorische karakter van de N70 natuurwandelroute is uniek. Het ontstaan van de N70 route gaat terug naar 1970.
We sluiten de wandeling af op het terras van Hotel ’t Spijker, dichtbij parkeerplaats aan de Nieuwe Holleweg.
24 mei, 16 km, zonnig 17 graden van Eijsden naar Maastricht
De allerlaatste beklimming is de berg D’n Observant, de meest westelijke top van de Dutch Mountain Trail.
En wat voor een berg……voor mij de eerste keer dat ik op d’n Observant kom. Met 157 meter hoog, lijkt dat niet zoveel. Uit onderstaand overzicht blijkt die zeer steil. En moeilijk was die ook. D’n Observant is geen natuurlijke berg, maar een afvalberg van de deklagen van de Sint Pietersberg, die voor mergel winning werd afgegraven. De naam komt van het Franciscaanse klooster dat vroeger op de Sint Pietersberg lag.
Deze keer konden we met de Pont over, die vanaf 10 uur vaart en vanaf Eijsden vertrekt. Op deze zonnige frisse morgen is het niet erg om daar even te wachten. Aan de andere kant van de Maas zien we een bord dat uit het Frans vertaald lijkt….😉
We lopen langs Lanaye een Franstalig, Belgisch dorp. Algauw klimmen we hoger en hebben uitzicht over de Maas en de Sint Pietersplas. Het klimt al gestaag, we denken nog is dit d’n Observant al?
De echte klim begint later. Over hele smalle paden, hier en daar moeten we ons aan de wortels van bomen omhoog trekken en houvast zoeken aan de bomen. We helpen elkaar met het aangeven van een stok, of zelfs een “kontje” geven was echt nodig. Sommige paden zijn hindernispaden omdat er ook nog eens boomstammen liggen. Let goed op: de route is gewijzigd, het aller gevaarlijkste deel is eruit gehaald. Je kunt ook kiezen om over een breed pad te gaan dat is de rode route naar de top.
Je kunt natuurlijk wel snappen dat we na dit avontuur zeer trots waren dat het ons is gelukt. We wisten ook: terug gaan is geen optie, we moesten door. Naar beneden gaan is waarschijnlijk nog veel gevaarlijker…..
Van harte gefeliciteerd! Deze toppers hebben alle 7 de summits van de Dutch Mountain Trail gehaald. Niet weten, kan ik het wel? Kan ik het nog? Hoe zal het gaan met mijn nieuwe knie? Heb ik voldoende stabiliteit om het te doen en ben ik goed genoeg getraind? Yes! Allemaal jezelf overtroffen met moed, en doorzettingsvermogen, elkaar helpen en als groep staan voor elkaar. We konden letterlijk op elkaar bouwen. Boven op die berg zingen Jan en ik nog voor onze medewandelaars “Pilgrim” van Enya. Een mooi moment.
Helaas was uitgerekend vandaag de trap bij de ENCI groeve in onderhoud en konden we er niet overheen. Vanaf het restaurant hadden we een prachtig uitzicht over de Groeve. Daarna gaan we langs de Maas naar het eindpunt van de Dutch Mountain Trail Maastricht.
Na een laatste etappe drankje gaan we weer naar huis. Ieder zijn eigen weg, verder met waar je was. Met de mooie herinneringen aan de Dutch Mountain Trail in je broekzak om altijd op terug te kunnen kijken.
22 mei, 23 km, bijna hele dag droog, 13-20 graden van Slenaken naar Eysden
Ook van Slenaken naar Eysden is het eerste deel tot aan Mheer zeer heuvelachtig met een echte top: Kattenroth op 209 meter, ten zuiden van Noorbeek, net in België, 7 km na het vertrek in Slenaken.
We vertrokken met de bus van Gulpen naar Slenaken voor de Dutch Mountain Trail van vandaag. De laatste overnachting in Gulpen en dat betekent dat we de bagage meenemen naar Eysden. We waren nu 2 dagen verwend en hadden alleen in de rugzakken, regenkleding en wat te eten en drinken voor onderweg. Met dank aan Ans, zij kent iemand die onze bagage wel wil vervoeren. Vanaf de bus in Slenaken zoeken we de route weer op. Door de velden en regelmatig passeren we de grens met België. Bij vertrek regende het licht, motregen🤔er was ook 0,1 mm voorspeld. Toch ging het heel even iets harder regenen. Niet lang genoeg om de regenkleding te testen wel om even te showen…
We kwamen langs het Broekbos. Dat is waar je bij het hoogteprofiel rond ongeveer 5 km een daling en direct daarna een stijging ziet. De blauwe lijn op de overzichtskaart. Je ziet ook dat we het pad rechtdoor hadden gekund. Maar ja, we lopen de route en nemen hoogteverschillen voor lief. Je weet vantevoren ook nooit hoe zwaar het is.
Daarna gaan we door open velden naar het hoogtepunt Kattenroth. Gelegen op 209 meter, direct omhoog van het dorp Sint Martens Voeren. Waarschijnlijk omdat we ons erop instellen, nu komt een zware berg. Eigenlijk vinden we het allemaal meevallen.
Vlak voor Mheer gaan we door een weiland vol met bloemen. We vinden onze weg door stegelkes, dat zijn kleine draaihekken, soms zo klein dat je er met rugzak niet door kunt. Het is wel even om, maar we gaan in Mheer toch even een kopje koffie halen, natuurlijk eten we een Limburgse vlaai😉
Na Mheer is het alleen nog dalen. We lopen door een zeer smal dal en komen in het stukje Heuvelland waar nog hoogstam fruitbomen staan. Voor we afdalen naar Eysden hebben we een weidse blik over het Maasdal, van Vise naar Maastricht.
We overnachten vandaag in Hotel le Bonheur vlak bij het Station van Eysden. Daar voor de deur is het goed vertoeven. Uitrusten onder het genot van het etappe drankje.
Nog 1 dag te gaan. Morgen komen we in Maastricht aan.
22 mei, 18 km, mistig 15 graden, later zon, van Gulpen naar Slenaken
Hemelsbreed 8 km, volgens het pad van de Dutch Mountain Trail wordt het bijna 18 km. Vandaag was het de beurt aan de Gulpenerberg op 157 meter en de Hakkenberg op 252 meter. De 5e van in totaal 7 bergen.
Zoals je ziet op onderstaand hoogteprofiel zijn het echt niet alleen de genoemde bergen, die ervoor zorgen dat het zoveel hoogtemeters zijn. Vandaag blijft de Dutch Mountain Trail met alle paden flink stijgen en dalen.
Volgens de route ga je met haarspeldbochten omhoog naar de Gulpenerberg. Wij nemen de trappen, tja hoeveel treden zou het zijn? Ook al is het mistig, we worden er zeer warm van en boven aangekomen, gaan we ontdekken dat we niets van Gulpen zien. Door de mist is het zicht beperkt en zien we het hoog boven Gulpen uittorende Mariabeeld.
We volgen de paden aan de oostzijde van het Schweiberger bosch en de Eyserheuvelrug. De grasvelden vol met gele bloemetjes. Het Dunnenbosch, gelegen in het grote gebied Geul- en Gulpdal, vormt samen met het Schweibergerbosch en het Wagelerbosch een aaneengesloten bosgebied. Karakteristiek van het Dunnenbosch zijn de steile kalkhellingen aan de westkant van het gebied. Deze kalkhellingen zorgen voor bijzonder flora.
Op de vele bospaden van vandaag komen we een schaapsherder tegen, die met 500 schapen de heuvel afrent. Zelfs de kleinste schapen draven dapper mee.
De enige horeca die we vandaag zouden kunnen treffen is de Gerardus hoeve bij Eperheide. Voor een kopje koffie en wat lekkers maken we graag een ommetje. Daarna gaan we vrijwel ongemerkt naar de 2e officiële hoogtepunt, de Hakkenberg. Dit ligt ten westen van Teuven, in het Teuvenerbosch. De Hakkenberg is 252 meter en dankt zijn naam aan het feit dat het Bovenste Bos gebruikt werd voor hakhout. Af en toe heb je aan de randen prachtige vergezichten, een beetje meer dan in de vroege ochtend.
Het Teuvenerbosch vormt slechts een deel van een veel groter boscomplex tussen de vallei van de Gulp en het plateau. Het merendeel van het complex bestaat uit privébos en strekt zich uit over de taal- en landsgrens heen. Het bosreservaat zelf omvat historische, inheem- se loofhoutbestanden. Behalve in enkele specifieke zones mag de natuur hier haar gang gaan. We zijn hier op de heuvelrug in dit grote boscomplex. Als je het bospad naar beneden volgt, ga je door een zogenaamde holle weg. Dat is een weg die is uitgesleten door eeuwenlang gebruik te voet of met paard en kar. Hierdoor ligt het wegdek nu lager dan het omliggende land. Je treft ze niet alleen in bossen aan, maar ook in het cultuurlandschap. Naast een cultuurhistorische waarde hebben holle wegen ook een belangrijke natuurwaarde. Door de verzonken ligging heerst er in holle wegen een microklimaat. Daar hebben specifieke dier- en plantensoorten het juist extra naar hun zin. Zo vinden schaduwplanten als varens beschutting in de holle weg. Varens produceren geen echte zaden, maar planten zich voort door middel van ‘sporen’.
Als we bij het plaatsje Nurop zijn kiezen we de weg naar Slenaken om daar de bus te nemen terug naar Gulpen. De hoge top ten zuiden van Noorbeek bewaren we voor morgen. Genoeg hoogtemeters voor vandaag…… De 4e dag zit er op. Terug in Gulpen gaan we voor het etappe drankje.
21 mei, 25 (!) km, sluierbewolking 24 graden, van Vaals naar Gulpen
Met 2 heuse toppen, het Drielandenpunt op 322meter en het Eyserbos op 197 meter een zware dag, ook door het totaal aantal km van 25.
Toch handig die directe busverbinding van Gulpen naar Vaals en dat voor minder dan €3. Dat maakt voor Gulpen een ideale plaats om te overnachten tijdens de Dutch Mountain Trail. In Vaals nog even 1 km lopen om de route op te pakken en hup….de eerste klim kondigt zich gelijk al aan. De Vaalserberg met het Drielandenpunt. Met een hoogte van 322 meter is de Vaalserberg de hoogste berg van Europees Nederland. Hier bevindt zich het drielandenpunt tussen Nederland, België en Duitsland. Gelegen in het prachtige Limburgse heuvellandschap is de Vaalserberg zowel een baken van rust en natuurschoon als een symbool van eenheid en verbinding.
Het 3 landenpunt is ook nog een 4 landenpunt geweest. Het landje neutraal Moresnet, 344 ha, lag als een taartpunt ten zuiden van de Vaalserberg. Toen België zich in 1830 losmaakte van Nederland was het een 4 landenpunt.
Vele km blijven we in de heuvelachtige bossen, Schimperbosch, Holsetterbosch, Kelperbosch en Vijlenerbosch. Het mooie van de Dutch Mountain Trail is dat je vaak langs de randen loopt en daarvoor vergezichten hebt over Zuid Limburg. Een lust voor het oog zijn ook de velden met boterbloemen en de meidoorn.
We kwamen dichtbij het restaurant “Het hijgend hert”. Dat is zo mooi gelegen en zeker de moeite waard. We waren na 10 km wel toe aan koffie met Limburgse vlaai. Omdat het zondag is en er veel mensen worden verwacht, worden we “geplaceerd” (we krijgen een plaats toegewezen)
Na het plaatsje Roth stijgen en dalen we naar Wahlwiller. In de verte zien we het hoogst gelegen bergdorp Vijlen. De paden ernaar toe zijn wederom zeer mooi. Onverhard en met dit zomerweer goed te doen. De modder van de regen van afgelopen maanden is alweer verdwenen. Wahlwiller is bekend om de mooie kerk met muurschilderingen van Aad de Haas.
We besluiten voor de laatste klim nog even in Wahlwiller te pauzeren. Dat hebben we wel verdiend op zo een zware dag.
Dan zijn het nog 7 zware km’s naar de top van het Eyserbos op 197 meter. Op het hoogteprofiel zie je dat we eerst stijgen, dan nog weer dalen en dan pas de felle stijging naar het Eyserbos.
Die laatste stijgkm’s vallen niet mee. De daling naar Gulpen is verrassend mooi. Ook over onverharde paden zakken we af naar de Geul en vinden zo de kortste weg naar herberg “De Zwarte Ruiter”. Als we er bijna zijn valt mijn oog op dit gedicht, die ik graag met de lezers deel.
20 mei, 20 km, licht bewolkt 20 graden, van Kerkrade naar Vaals
Na de overnachting in abdij Rolduc is het 2 km om weer op de route te komen. In Kerkrade gaan we eerst boodschappen voor de lunch doen en gaan dan op pad. De route is vooral door Duitsland.
Op onderstaand overzicht zie je dat we 10 km geleidelijk stijgen. Zeg maar voortdurend vals plat. De piek van vandaag is de 2e berg. De Schneeberg.
In de abdij van Rolduc was een hele grote groep zangers en die hadden allemaal tijd voor het ontbijt gereserveerd en wel om 8 uur. Zo kwam het uit dat we pas om 9 uur zouden kunnen ontbijten, en dat vinden we toch erg laat. Na overleg kregen we een ontbijtpakket, die we dan wel in de tuin op konden eten🤔 Met de koffie was het een prima (en nog koud) ontbijt.
Het uitzicht is meteen al prachtig. Glooiend met aan de ene kant de heuvels en de andere kant het dal. Daarna volgen we een tijdje de Anstelerbeek mer de hellingbossen. Je ziet hier goed hoe het water de zijkanten vormt. Soms zijn de boomwortels het enige houvast. Er zitten diepe treden bij en dan is er altijd een helpende hand.
Op verschillende plekken op de route zien we delen van de Westwall. Het ziet eruit als Toblerone blokken. Ze maakten deel uit van de in de jaren 30 gebouwde Siegfried linie . 600 km lange grensversterking, bestaande uit bunkers, muren en deze drakentanden. Duitsland was vanuit het westen ondoordringbaar.
We volgen onze route door de velden van de boeren. Langs Forsterheide, Horbach, Bocholtz en later Orsbach. Een mooie route met veel afwisseling. De horizon vaak gevuld met windmolens. Hier op deze hoogte vangen ze veel wind. Tja…. horizonvervuiling of noodzaak? We zien de noodzaak er wel dan in en ik kan het ook wel als onderdeel van de natuur zien. We maken zelfs gebruik van de trappen om even te pauzeren.
Bij Orsbach vind je het schitterend gelegen terras “Bellevue”. Zeker, het is een prachtig uitzicht en daar genieten we dan ook van.
Om naar de Schneeberg te gaan blijven we daar op hoogte. Het dal naar Vaals toe rechts onder ons, met uitzicht over het hoogst gelegen dorp Vijlen en het 3-landenpunt met de Juliana toren. De velden hier en daar gekleurd met mosterdzaad. Je ruikt het al van verre. Het pad zelf is omrand met bloeiende meidoorn. Het steile pad door de bossen naar de Schneeberg valt ons erg mee. De Schneeberg ligt in Duitsland en dankt zijn naam aan de kalkgrond, die in de zomer opvallend licht van kleur is. Daar zien we niet zoveel van. Het is vooral bos en groen wat er zien.
We dalen af naar Vaals om daar aan de doorgaande weg de bus naar Gulpen te nemen.
In Gulpen overnachten we 3 nachten in herberg De Zwarte Ruiter. Morgen gaan we terug naar Vaals voor het vervolg van de route.
Een pittige dag vandaag. Het etappe drankje is zeker verdiend. Met het zonnige zomerweer is het goed vertoeven op het terras.
19 mei, 13,2 km, prachtig weer, zonnig 18 graden, dag 1 van station Eygelshoven naar station Kerkrade, met overnachting in abdij Rolduc.
Een echte uitdaging in ons mooie Limburg. We vertrekken in Eygelshoven en gaan via de hoogste punten van Zuid Limburg naar Maastricht. We komen ook net over de grens met Duitsland en België. Een lange afstand wandelpad, gemarkeerd met Blauw Wit. Let op GPX track en/of boekje van de route is wel nodig.
Deze morgen begon met “2 Mieke stunts”. Ik kwam bij de bushalte, blijkt mijn bus net vertrokken. Ik loop terug naar mijn appartement en vraag aan iemand of hij de gelegenheid heeft me naar het station te brengen. Gelukt: zo was ik op tijd op het station. Stunt 2: In Heerlen zijn we inmiddels met 4 personen. Stappen we in de verkeerde trein….? Arriva heeft 2 treinen, een sneltrein en een stoptrein. Wij moeten de stoptrein hebben. Nog net op tijd uitgestapt. Een half uur later wel in de goede trein. Om 12 uur waren we er bijna allemaal. Als je op station Eygelshoven Markt uitstapt, komen er zomaar 2 km bij voor het startpunt van de Dutch Mountain Trail.😉
We zijn op pad met: Ans, Walter, Debby, Jan, Janna, Elle en Thea
Het is meteen ook een stevige etappe met flinke hoogtemeters. Vandaag de Wilhelminaberg 220 meter. Hemelsbreed nog geen 7 km, met de 2 km erbij naar de abdij Rolduc komen we op 13 km uit.
Direct bij station Eygelshoven ben je in de natuur. Immense hellingbossen. De Dutch Mountain Trail is hier en daar met blauw wit gemarkeerd. We moeten goed opletten. Bij elk paadje naar rechts of naar links kan het zomaar zijn dat we erin moeten. Als ik even achterblijf om mijn stokken te pakken, zijn de anderen net een paadje te ver gegaan. Geen probleem…. met de route op topo GPS vind je zo de route weer terug. Jan, Elle en Walter hebben de route ook en helpen de weg te zoeken.
Dan begint de klim naar de Wilhelminaberg. Gelukkig is het droog weer nu. We kunnen de paden afsnijden en vrijwel recht omhoog klimmen. Via de boomwortels is er een soort trappetje ontstaan. Boven aangekomen hebben we een prachtig uitzicht. De Wilhelmina berg is ontstaan als steenstortberg van de Staatsmijn Wilhelmina. Tussen 1906 en 1969 in bedrijf.
Na de Wilhelminaberg vinden we een terras bij restaurant Windelerhof. Het prachtige weer en de vriendelijke mensen nodigen ons uit op het terras te gaan zitten. Tja en in Limburg hoort er toch echt een stukje vlaai bij. We zien er nog niet veel van dat we zo dicht bij het centrum van Kerkrade zijn. We worden door allerlei parken aan de westkant van het spoor geleid. Een weldaad als je zo van rust en natuur houdt.
Na het station gaan we via het centrum naar Abdij Rolduc. Natuurlijk hoort hier ons eerste etappe drankje bij. Over rust gesproken….zo ongeveer 2 km na het station kom je bij het het prachtige voormalige klooster. Hier gaan we voor 1 nacht intreden en kijken of er morgen weer “uit ” willen treden ..
Door annuleringen zijn er plaatsen vrij gekomen bij de camino Francais en bij de dagwandeling van 26 mei, de N70 bij Nijmegen.
1 plaats bij de camino francais van 13 september tot 3 oktober 2023 en 3 plaatsen bij de camino francais van 16 september tot 6 oktober 2023 die door Simone wordt begeleid.
Kijk voor meer informatie op de site bij https://reizen.inbalansopweg.nl/reizen/camino-francais-vanaf-leon/
De N70 is een van de meest mooie rondwandelingen van Nederland met uitsluitend heuvels bij Berg en Dal, de Duivelsberg etc. Zeer uitdagend en heerlijk om te ervaren hoe het is om zo te stijgen en dalen en dat jij zover bent dat je dat kunt.
Stuur een mailtje als je graag mee wilt of vragen hebt naar info@inbalansopweg.nl
8 mei, bewolkt droog 18 graden
Het is vooral het aankomen in Santiago. Niet fysiek, dat zijn we al. Meer in de rust komen na de Camino en alles laten bezinken. Wat heeft de Camino voor je betekent, ben je jezelf tegen gekomen en hoe dan? Was dat moeilijk of mag het zijn wat het is?
Zodra het gaat schemeren gaan we naar de geheimzinnige schaduw toe. Naast de kathedraal, in de hoek naast de winkel van de kathedraal. Speciaal om te ervaren dat er soms ook iets is, wat je niet altijd kunt zien.
Hoe mooi is de kathedraal als het net nog niet helemaal donker is.
Een belevenis is de muziek, die je iedere dag kunt horen, om 22 uur in de avond. Een groep enthousiaste muzikanten die wisselend van samenstelling Spaanse volksmuziek ten gehore brengt.
We gaan in het Almeda park lunchen. Daar heb je prachtig uitzicht over de stad. Je vindt er de dikste eucalyptus boom, die bekend staat als liefdesboom. Voor in het park zijn de 2 fleurige Maria’s te zien. In de tijden van Franco mochten vrouwen niet kleurrijk gekleed gaan, zij deden het toch en daarom is er een monument gemaakt, ter herinnering aan deze opstandige dames……
In de middag hebben we gereserveerd voor een excursie op het dak van de kathedraal. Je kunt via internet een kaartje kopen of in het kantoortje aan de linkerzijde van de kathedraal op het plein aan de voorkant. Het kaartje geeft nu ook toegang tot het kathedraal museum. Daar ben ik nog niet zo vaak geweest. Het is de moeite waard om er eens rond te kijken. Ook kun je er op de balustrade lopen met uitzicht over de pelgrims die op het plein aankomen.
Dan was het de beurt voor de excursie op het dak. Een belevenis op zich. Ik heb wel een beetje hoogtevrees, dit lukt me wel. Je ziet de torens van dichtbij, de bebouwing in de buurt, zoals San Martin Pinareo waar we overnachten.
Tatata: na de mis van 12 uur op onze vertrekdag (9 mei) zien we tot mijn grote verrassing de Botafumeiro door de kerk zwaaien. Is dat de euforie van het aankomen? Ik voel die speciale spanning in de kerk. Het gaat gebeuren. Met dank aan een groep pelgrims die ervoor betaald heeft. Een enorm touw met daaraan het vat van 65 kg wordt door 6 man met kracht en beheersing in beweging gezet. Het mooie lied is erbij, alles bij elkaar maakt het mij ook emotioneel. Het mag er zijn, met grote dankbaarheid dat wij dat met elkaar de Camino hebben afgerond.
Wat een mooi einde van onze Via de la Plata…..
Yeah, na bijna 500 km hebben we Santiago bereikt.
7 mei, 14 km, aankomst Santiago
Wat een goede keuze om gisteren 8 km meer te gaan, zodat we vandaag nog de allerlaatste 13 km stappen. Het is schitterend weer en we hebben er zin in. Om 7.45 gingen we al op pad.
Het begon met wat mist, het Galicische landschap gaat onder onze voeten door.
We zien wat meer monumenten onderweg. Hier legt Elly nog een steentje neer. De hele weg met haar meegegaan, nu na bijna 500 km, net voor Santiago hoort het hier. Precies waar nog De rust is, met Santiago in zicht. De pelgrims die we zien, hebben allemaal zoiets van…..die laatste loodjes kunnen we ook aan.
Het is ook wel speciaal, die laatste km’s. Nog even in gedachten de laatste 4 weken doornemen. Wat heeft het me gebracht, wat neem ik mee naar huis. Ik hoor: er ligt een boek voor me open, nog leeg, vol met mogelijkheden, vrijheid om te kiezen. Of eerst was het, is het nu nog zo ver? En nu denk ik: ik ga stap voor stap en ik zie wel. Heb ik nu zo tegen die berg opgezien? Nu weet ik hoe ik het moet doen. En ook…..ik ga het in de toekomst anders doen. Nieuwe keuzes maken en op een andere manier tegen dingen aankijken.
Er is euforie als we dan in de verte Santiago zien. Zijn dat echt de torens van de kathedraal? De Via de la Plata komt Santiago binnen via oude paden, we gaan onder de snelweg door, en dan is het laatste stuk, stijgen naar het centrum.
Samen hand in hand lopen we het plein op. Door onze Camino met elkaar verbonden. Lief en leed gedeeld, samen bijna 500 km afgerond. Wat een mooie Camino hebben we gehad. Zwaarder dan ik had verwacht, delen zoals de Primitivo, vlakten zoals de Meseta, groen en heuvels in Galicië. Dagelijks droog weer, niet te warm en ook veel zon.
We gaan daarna door naar het pelgrimskantoor voor onze Compostela. Via de QR code vullen we de gegevens in. Er is geen lange rij. We zijn zo aan de beurt. De meesten kiezen ook voor een afstand certificaat. 493 km staat er vanaf Salamanca.
Even de trap naar boven en daar vinden we de huiskamer voor de ontvangst van de Nederlanders. We krijgen er koffie en een koekje. Trots zijn we op elkaar en alle stappen die we samen hebben gezet.
Morgen nog een dagje Santiago. We gaan ervan genieten.
6 mei, half bewolkt, 21 km droog 18 graden van Bandeira naar Ponta de Ulla en verder naar Castrelo
Hadden we vandaag al het gevoel om Santiago binnen te lopen? Het leek er wel al op. Het plan was om van Bandeira tot aan Ponte de Ulla te lopen, en morgen 21 naar Santiago. We waren in Ponte de Ulla al om 11.30 uur. Tja, wat doen we? Weet je wat we gaan alvast 2 uur verder, dan hebben we dat morgen maar vast gehad. En zo ging het. Alsof we al vleugels hebben. Deze kanjers kiezen vandaag voor 21 en morgen blijven er nog 13 (of zoiets) over naar Santiago.
Ver beneden ons ligt de N525. We lopen veel hoger over een weggetje. Waar heb je dat nog, hoor ik zeggen. Op een zaterdag ochtend onderweg en dan helemaal geen verkeer horen en dan lopen op een weg met dat mooie uitzicht? Het is dan licht glooiend en dat valt erg mee.
We lopen ook door bossen. Mooie brede paden, ze lijken wel net speciaal voor ons aangelegd of aangeharkt, dat kan ook. Ook zien we de bloesem van de eucalyptus bomen en een bloeiende plant (of is het cactus?) die ik nog nooit heb gezien. Weet een lezer wat het zou kunnen zijn?
We boffen vandaag…..geen horeca naar Ponte de Ulla, wel een automaat, waar je wat kunt kopen en ook een koffie automaat. Het is naast een houtzagerij en is er eigenlijk voor de werknemers gezet. Ook wij kunnen er zitten.
Daarna gaan we door naar Ponte de Ulla. Een weg met 10% daling. Van 350 naar 80 meter. Het is er erg glad door de regen van de afgelopen nacht. We kunnen er alleen lopen als we in de berm lopen. Enkele fietsers waren er onderuit gegaan. Beneden gekomen gaan we onder de brug door en later eroverheen. Beneden heb je een mooi uitzicht over de hoger gelegen snelweg.
Na wikken en wegen kiezen we ervoor, alvast te starten, met een deel van de etappe van morgen. De voorspelling was dat er de komende uren 70% kans op regen zou zijn. En om nu in de regen te starten? Het bleef droog😉. En ……de grote stijging van 80 naar 300 meter kunnen we maar vast gehad hebben. Zo klimmen we naar Outeiro en vinden er een lunch plaats, vlakbij de algemene herberg. Zeker ook een optie om te overnachten, maar omdat je daar niet kunt reserveren, had ik voor een overnachting in Ponta Ulla gekozen.
Nog 3,3 km verder? Ja, we doen het toch maar. We zitten zo in de flow, dat we er bijna geen erg in hebben. We lopen door tot Castrelo. Daarna zakken we af naar de N525. Er zou dan ongeveer een bus naar Ponte de Ulla moeten komen. Wat denk je? Elly ziet de bus aankomen en geeft de chauffeur een teken dat we graag mee willen. Precies op tijd kunnen we voor €1,55 terug naar Ponte de Ulla. Zo kan het ook…..
We overnachten in Albergue Cruceiro. Een hotel bij een benzinestation, omgebouwd tot pelgrimsherberg. Wij zijn er blij mee😃. Ook nog net op tijd kunnen we een pelgrimsmenu krijgen. Wat een verrassende dag!!!!
5 mei, 18 km, half bewolkt 18 graden van A Laxe via Sillida naar Bandeira
Is het dat we er zo aan gewend zijn geraakt? Het dagelijkse ritme van wandelen, eten, drinken, slapen en verder niets…..de grond gaat als het ware onder je voeten door. Je denkt niet meer aan de km’s die voor je liggen, de dagen nog te gaan. Alleen die ene voet voor de andere voet.
We volgen nog steeds de richting van de N525. Vandaag vooral de daling vanaf A Laxe en de heel geleidelijke daling na Sillida.
Inmiddels kennen ze me ook in Galicië….. gisteren een fotograaf ontmoet,die een pelgrim op de foto wil zetten voor een artikel over het gebrek aan accommodaties op dit deel van de Camino. Dat klopt! Er zijn alleen algemene herbergen te vinden op 30 km, hier kun je niet reserveren. Bijna geen prive herbergen, dus dan zijn we aangewezen op hostels en hotels. Even puzzelen en dan kom ik er altijd uit. Toch leuk zo een artikel met foto.
Het is heel afwisselend vandaag. Holle wegen door de bossen, uitzichten over het mooie Galicië. Wolken afgewisseld met zon, de kolen voor de Caldo Galego in volle bloei.
Als we onder een hoge brug doorlopen, hebben we het gevoel van een heel oud pad. We klimmen en dalen en later gaan we over een stenen pad, dat overstroomd is. Zo een pad hebben we dagelijks wel een stukje. Voorzichtig zoeken we er onze weg.
In Sillida hebben we even pauze. We vonden er ook een winkel voor onze dagelijkse boodschappen en bankjes in de zon bij de kerk. Tot nu toe zijn bijna alle kerken gesloten. In Sillida is de kerk open en we krijgen er ook een stempel. Vanaf Ourense is het eigenlijk 2 stempels per dag, om in Santiago de Compostela te krijgen. Omdat er veel horeca gesloten is, valt dat nog niet mee. Stempels krijg je bv in een kerk, cafe of overnachtingsplek.
We zien steeds meer eucalyptus bomen. Omdat het heeft geregend komt de geur ons tegemoet. We vinden ook de vruchten van deze bomen. Door de zuivere lucht is er ook veel baardmos te vinden. In een tunnel zijn de wanden bekleed met kenmerken van de Camino, zoals de schelp en het zwaard.
We lopen verder naar Bandeira. We overnachten in hostel Conde de Rey, meteen langs de grote weg. We hebben er ons etappe drankje en ook om 15 uur ons pelgrimsmenu.
Morgen een korte etappe naar Ponte de Ulla, dan zondag naar Santiago…… Santiago we komen eraan! Vol vertrouwen dat het ons gaat lukken.
4 mei, 19 km, veel buien, 18 graden van Castro Dozon naar Laxe
Vandaag is het vooral dalen en in het algemeen over goed begaanbare verharde en rustige wegen, afgewisseld met bospaden.
Eerst gaan we om 7 uur ontbijten bij het gastvrije restaurant Sol y Luna in Cea. Dan komt de taxi om ons terug naar Castro Dozon te brengen. Voor ons de eerste dag met wat meer regen. De buien komen af en aan. De wolken zijn zo donker dat je vrijwel weet dat het gaat beginnen. Zeker als de wind uit de richting van de wolken komt. En dan moet je snel zijn, het kan zomaar gaan plenzen. Af en toe komt de zon erdoor. Wij maar hopen op een regenboog……
Volgens de beschrijving van de Via de la Plata app (wise Pilgrim) zou er onderweg een keer horeca zijn. Bij het station van Lalin en in het dorp Eirexe. Ook deze zijn dicht. Misschien te vroeg in het seizoen? We weten het niet en hebben gewoon pauze, zittend op een vuilniszak met de voorraad die we de dag ervoor hebben gekocht.
Als de zon erdoor komt, zien we wat van het mooie groene Galicië. Het is niet ver van de N525 en de snelweg AP53. Daar merken we niets van. We gaan er een keer overheen of onderdoor. We lopen door kleine mini dorpjes, af en toe zien we er mensen. Zoals Pucallos en A Xesta, enkele woningen, de meesten zijn onbewoond.
Dit deel van de Via de la Plata heeft op ongeveer 30 km per dag algemene herbergen. Zo ook in A Laxe. Spannend….want we kunnen er niet reserveren. Iets anders is hier niet. Er kunnen ongeveer 40 pelgrims slapen, we dachten dat gaat wel lukken. En ja hoor, we komen net na 13 uur aan en er is plek voor ons. Een mooie grote herberg, waar we slapen op een kamer van 4 stapelbedden. Alleen het bovenbed opmaken is wel een dingetje…….
Waar is onze bagage? Normaal gezien staat het altijd voor ons klaar op het adres waar we slapen. Dat is niet zo bij een algemene herberg. Even contact zoeken met Correos (de Spaanse post) en dan blijkt de bagage bij restaurant Maria y Jose te staan. Dat komt goed uit, als we op tijd zijn, willen we ook wel in de middag eten.
In dit restaurant was een fotograaf van een Galicische krant. Die heeft een foto van me gemaakt en straks word ik nog gebeld. Als het goed is staat de foto morgen in de krant. Ben heel benieuwd……..
3 mei, 21 km eerst een kleine bui, later zonnig van Cea naar Castro Dozon
Een uitdaging…..langs het klooster van Oseira of via de kortere weg naar Castro Dozon? Moeilijkheidsgraad 2 zou toch mee moeten vallen denk je? Nou dat was echt niet eenvoudig! Zoals je uit onderstaand overzicht ziet, voortdurend stijgen en dat over grote granieten stenen. Deze rode route had Frans gekozen, op de kaart de onderste rechtstreekse lijn.
De andere route gaat over Oseiro. 14,5 km en nog 4,5 km erbij. Dat is 19 zou je zeggen. Wij komen op 20,5 km uit, meestal is het gewoon meer. Geen idee over de zwaarte en de stijgingen. Voor mij vandaag een hele zware dag. Het leek wel of mijn benen niet meer omhoog wilden. Hadden we een heuvel gehad….hup de volgende ligt alweer klaar.
In Cea kies je al welke route het wordt. Wat op dit moment een rol speelt is dat de herberg van Castro Dozon is gesloten. De meeste pelgrims kiezen vandaag dan ook de kortste route van 14,5 km en zullen voor de eerste herberg (A Laxe) dan nog 18 km meer gaan lopen. Wij doen dat niet en gaan aan het einde van de dag met de taxi terug naar Cea.
Er was maar liefst 88% kans op regen voorspeld. Tja, is dat 88% van de hele dag? Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het heeft 10 minuten geregend. Wij zeggen dan ook, een droge dag. De route naar het klooster vinden we erg makkelijk. We hadden gerekend op een cafe bij het klooster. Die was vanwege vakantie gesloten. Geen nood, we hebben altijd wel wat bij ons. Wel hadden we geluk. Precies om 10.30 was er een rondleiding in het klooster.
Het klooster van Santa María de Oseira werd in 1141 een klooster van de Orde van de Cisterciënzers, een orde van Franse monniken gestuurd door Sint Bernard van Clairvaux. De monniken die in 1835 vertrokken, moesten vanwege overheidsbeleid vertrekken. Ze keerden in 1929 terug, dit keer naar een streng hervormde cisterciënzergemeenschap, gewoonlijk de trappisten genoemd. Het klooster is een populaire stop op de bedevaart naar Santiago de Compostella. Zo ook voor ons, we nemen er de tijd voor.
Hier is ook een aloude apotheek te zien. We stellen ons voor hoeveel wijsheid over medicijnen en kruiden er toen al was.
De route na het klooster was onverwachts zwaar. Daar beginnen de stijgingen pas echt. We gaan opnieuw naar meer dan 800 meter. Over grote ongelijke rotsblokken klimmen we omhoog. Daar hebben we prachtig uitzicht. Toen we even verkeerd liepen, zelfs met uitzicht over het klooster.
Ook 4 km voor Castro Dozon zou een bar zijn. Die is er wel, maar deze lijkt definitief gesloten. We treffen er de 4 Portugezen die tegelijkertijd met ons in het klooster waren. Die hadden toch echt gerekend op horeca onderweg. We delen ons brood, de mueslirepen, kaasjes en alles wat we kunnen missen. Dat doet goed om met anderen te delen wat je hebt. In Castro Dozon vinden we wel een cafe voor het etappe drankje.
De taxi komt en brengt ons terug naar Cea. Morgenochtend staat die weer voor ons klaar om ons terug te brengen naar Castro Dozon.
2 mei, 24 km, zeer warm 30 graden van Ourense naar Cea
We zitten onder de 100 km!!! We zijn er bijna, zo voelt het. Nog 5 dagen te gaan.
Vandaag is deze etappe gemarkeerd als zwaar. Dat snappen we nadat we het hebben afgerond. We zijn allemaal moe en heel voldaan. Vooral de eerste 7 km gaan met een hoog % omhoog.
Het was pas 7 uur toen we de deur uitgingen. De zon was meteen al warm. Ourense ontwaakt. Plaza Mayor is nu leeg als we er overheen lopen. Als we de brug overgaan is de zon net te zien. Een goudgele gloed over het water. We kunnen ons geen mooier begin van de ochtend voorstellen. Laat die klim naar komen……
Trots zijn we als we de berg allemaal aankunnen. Ieder met zijn/haar eigen tempo. Je eigen kadans vinden en niet denken/ voelen die ander gaat veel sneller. Ourense zien we steeds lager onder ons. Voor we de eerste pauze hebben zijn we al 11 km onderweg. Voor ons de eerste keer dat we pas na 3 uur pauze hebben. En dat komt goed uit. In Tamallancos is een ontbijtcafe aan de doorgaande weg en ze hebben er een winkel. Door het weekend en de 1 mei viering hadden we geen boodschappen kunnen doen.
De Camino gaat verder over smalle wegen en graspaden, door bossen en over oude bruggen. We kunnen ons voorstellen dat hier al eeuwen pelgrims lopen. Plotseling zit er blad aan de druivenranken van de Galicische wijnen. De horreo’s staan te wachten op nieuwe oogsten. De meesten zijn erg vervallen, sommigen keurig opgeknapt.
We zijn rond 14.30 uur al in Cea, precies op tijd voor een pelgrimsmenu in restaurant Sol y Luna. Dat is er eten wat de pot schaft. Wat ons betreft heerlijk. Ravioli met pesto, spinazie en kaas, en als hoofdgerecht salade met karbonade. Een wijntje erbij en dat voor de prijs van €12. Een mooie afsluiting van onze wandeldag.
1 mei, 21 km, 10-30 graden, zonnig van Xunqeuira naar Ourense
Van Xunqeuira naar Ourense is het vooral dalen van 550 naar 150 meter. Dit overzicht lees je van rechts naar links.
Een eenvoudige etappe vandaag met vooral verharde wegen. Wel een keer fijn volgens de een, even rust voor je enkels. Het hoort er natuurlijk ook bij, zegt een ander. Het kan niet alleen maar mooi zijn. Wat mij betreft, een Camino dag langs doorgaande wegen, door een industrie terrein en langdurig door de stad Ourense.
Het zit in de kleine dingen vandaag. Het advies om vooral vroeg te vertrekken, de dag ervoor al ontbijt regelen, omdat op 1 mei een feestdag is en het ontbijt cafe pas om 8.30 uur open gaat. We waren erg blij met deze adviezen. Zo gingen we om 7 uur de deur uit en konden van een mooie zonsopgang genieten.
En ook dat na 8 km in Panelas een bar open is met een winkeltje. Ook hier boffen we….. Op 1 mei zou alles dicht zijn. Hier kunnen we nog wat kopen voor vandaag. Een stukje brood, muesli repen, wat yoghurt, bananen, Aquarius. Een pelgrimhand is zo gevuld. Alleen per dag kijken wat je nodig hebt, de rest komt morgen wel weer. We zien bloeiende fluitenkruid, laag hangende wolken , een strak blauwe lucht met de gele brem.
Via Seixalbo lopen we Ourense binnen. Het duurt dan nog wel even voor we in het centrum zijn. We logeren in hostel Grelo, in een zeer ruime kamer voor 12 personen, die we met 6 personen bezetten. Je snapt het al. We hebben allemaal een beneden bed.😃 Het is niet druk en de hospitalero houdt de kamer alleen voor ons.
Na het inchecken gaan we naar Plaza Mayor voor een menu. Vanwege 1 mei geen pelgrimsmenu, maar a la carte. Met een Sangria, Canja of glas Albarino is het er goed vertoeven. Als toetje gaan we ernaast een ijsje eten.
Even in de stad rondkijken hoort er ook bij. Morgen gaan we weer stijgen en wandelen naar Cea.
30 april, 22 km, eerst mistig, later zonnig 10-26 graden. Van Albergueria naar Xunqeuira de Ambia
Iedere dag is het landschap anders. Vandaag via dorpjes, zoals Vilar de Barrio met de typisch Galicische horreo’s, boeren, die hun land bewerken.
In de mist klimmen we omhoog. Het is nog lekker fris. Boven gekomen zien we een kruis staan. Pelgrims leggen er steentjes neer.
Als we wat meer kunnen zien, is het landschap geel met paars gekleurd. De heide is net in bloei gekomen. Hele velden met geel en paars. De Galicische muurtjes zijn begroeid met allerlei vetplanten. We zien de varens de grond uitschieten.
In Vilar de Barrio hebben we pauze. Hier zien we alle pelgrims die ook in Albergueria waren. De vroege starters komen uit Laza, die hebben in Vilar de Barrio er al 15 km opzitten. We zien nu ook nieuwe gezichten. Een Camino vanuit Portugal komt ook door Vilar de Barrio. Daarna gaan we klimmen. Zo ongeveer 100 meter en we komen in een prachtig gebied met enorme rotsblokken.
De daling naar Xunqeuira is nog pittig. Het gaat door bospaden naar beneden.
Rond 14.15 uur komen we in Xunqeuira aan. Nog precies op tijd voor een pelgrimsmenu. Hoe heerlijk is het om zo de dag af te sluiten. De temperatuur is inmiddels 25 graden en in de zon wordt het uiteindelijk te warm. In de schaduw nemen we nog een “postre”, nagerecht.
