20 oktober 2017
“Een weg is een pad waarlangs je voortgaat, terwijl je elke dag ’n beetje groeit” (van Andree Chedid)
We gaan op weg naar Leon om de laatste 320 km van de camino Francais naar Santiago af te leggen. De route loopt van oost naar west en we komen o.a. in Astorga en passeren Cruz de Ferro. De plaats waar pelgrims een steentje neer kunnen leggen, wat ze van thuis meegenomen hebben.
21 oktober 2017, 22 km 15 graden, licht bewolkt
Gelukkig! Nog geen rugzak, maar wel een en ander kunnen kopen in een “Chines Bazar” in het dorpje la Virgin del Camino, waar ze werkelijk alles verkopen. Zo ben ik weer bereikbaar, heb een warme jas gekocht, slippers en douchegel……En nu maar hopen dat mijn rugzak morgen komt? Onze eerste Camino engel troffen we gisteren in Leon. Bij de algemene herberg van de Benedictijnen hebben we allemaal een pelgrimspaspoort kunnen kopen. Ook die zaten nog in mijn rugzak. Ze was zo begripvol en lief, heerlijk om te ontvangen. En wij….helemaal gelukkig!
22 oktober 2017, 17 km, zonnig 20 graden
Op het weerbericht zien we dat er nu veel regen valt in Spanje, maar hier is het al sinds augustus droog. We worden door de eigenaresse van Tio Pepe uitgezwaaid, nadat we er in de bar uitgebreid hadden ontbeten. Een “desayuno” voor €3,50, inclusief koffie en jus d’orange. Dat is een goed begin van de dag. Het was voor mij ook heel speciaal, want ik mocht zomaar een slaapzak lenen. Wat een gastvrijheid!
Dan volgt een lange rechte weg richting Villavente. Het heeft gevroren vannacht en het is goed dat ik een jasje heb gekocht.
De kaardebollen (in de zomer paars bloeiend) zijn uitgebloeid en geven een mooi silhouet bij de opkomende zon. Een kortdurend moment om even terug uit te kijken.
In Villavente is 1 bar na 10 km en daar zien we al onze mede pelgrims weer. Die zijn ook ongeveer net zonsopkomst vertrokken. Gezellig! Op dit moment zien we veel Duitsers, Canadezen en enkele Spanjaarden. Ik probeer Iberia te bereiken ivm mijn rugzak en krijg hulp van een Spanjaard. We voelen ons verbonden. Ook bij hem lukt het niet….te weinig bereik… Rustig wachten dan maar.
Het is zo mooi om te zien dat mede pelgrims samen een grote pijl leggen. Steentje voor steentje, waarbij elk steentje bijdraagt aan de pijl. “Ik heb een steen verlegd”… Dat liedje komt spontaan bij ons op. Zo voelt dat ook. Op weg naar Santiago, maak je veranderingen mee.
Hospital de Orbigo is bekend om de lange brug. Elke pelgrim op weg naar Santiago zal deze in zijn herinnering hebben. Ook deze pelgrims komen over de Camino brug. Zekerheden achterlaten, nieuwe wegen vinden, je eigen grenzen verkennen, wat is voor mij ok?? En wat niet meer?? We zijn pas 3 dagen onderweg en voelen het nu al.
Nog 4 km nu naar Villares de Orbigo, waar Christiene ons hartelijk ontvangt. Ik krijg kleding, zodat mijn eigen kleding in de was kan en ook een slaapzak. Zij zorgt zo voor elke pelgrim. Een gouden hart op de juiste plaats. Dankbaar zoeken we onze slaapplek op. Daarna is het tijd voor de borrel?. 
23 oktober 2017, 15 km, zonnig 20 graden
Wie had dat gedacht…ik niet! Na diverse pogingen om de luchtvaartmaatschappij te bereiken had ik het opgegeven. Zondag…Tot mijn grote verrassing kwam de rugzak om 21.30 alsnog aan. Hehe ? Ook de chauffeur wilde delen in mijn blijheid en spontaan kreeg ik 2 kussen. De geleende spullen konden weer terug. Dank ook voor Christien van de herberg van Villares.
24 oktober, 22 km, zeer mooi weer, 22 graden
Speciaal voor alle lezers van dit blog, een bloemetje voor jou….?. Het is je gegund.
25 oktober 2017, 17 km, zonnig 22 graden
Een zware etappe vandaag! 350 meter stijgen en 350 meter dalen en dat over meest paden met losse stenen.
26 oktober 2017, 18 km, zonnig 25 graden
Een uitdaging vandaag voor mijn dames Mariet. Afdalingen waar uitroeptekens bij staan zijn niet voor de poes. ? Zo was dat van Acebo naar Molinaseca.
Wat in deze periode een uitdaging is, blijkt het vinden van een winkeltje te zijn die open is. En een bar waar we kunnen ontbijten. De bar in Rabanal aan het begin van het dorp zou open zijn, maar toen we er om 7.30 uur aankwamen, was alles gesloten. Wat vinden we…..? Het nieuwe hotel/herberg aan het einde van het dorp biedt ontbijtbuffet. Dat komt goed uit! Een Camino kadootje. Daarna gingen we op pad. De zon tovert lage schaduwen over de bergen en komt snel tevoorschijn.
Het is toch niet te geloven, zoveel mooi weer en dat voor eind oktober. Ook in de ochtend is het al 10 graden. Zeker niet te koud voor mijn wandelrokje…. De daling valt nog echt mee en het pad is goed te doen. Mariet doet goed haar best.
Via zo een mooi pad zien we het eerste huis van Riego de Ambros. Oud en vervallen met een houten balustrade. De rode aarde van het pad kleurt er mooi bij.
De mensen uit het dorp, zitten langs de weg om ons Buen Camino te wensen. Zoveel er langskomen…voor ons voelt het speciaal.
Dan gaat het beginnen. De afdaling van 4,7 km naar Molinaseca. Heel goed opletten waar je je voeten zet en als je niet zeker bent, even gaan zitten.
Het is echt heel zwaar en vooral als je angstig bent valt het niet mee. We blijven goed langs de bergkant, vooral niet te dicht bij de afgrond.
We krijgen hulp van Frank die ons tegemoet liep.
We zijn trots het lukt ons!
Het is bijzonder mooi. Als we even de tijd nemen om rond te kijken. De herfstkleuren laten zich voorzichtig zien.
Dan zien we eindelijk Molinaseca aan onze voeten liggen. De grote weg kronkelt onder ons naar boven en beneden. Dat kun je ook doen, maar die is 4 km langer. Bij regen zeker overwegen.
Hier hebben we uitgebreid pauze en gaan door naar Ponferada. Een saaie weg, in vergelijking met de mooie afdaling. Dat hoort er ook bij! Zoals gewoonlijk zijn de laatste km het zwaarst. We klimmen het viaduct op om via de weg om Ponferada heen weer terug naar de herberg te lopen.
Deze keer slapen we in de algemene herberg San Nicolas de Flue.
27 oktober 2017, 20 km, HEEEERLIJK wandelweer, 25 graden
“Genoeg is meer dan veel” ……
Gisterenavond gingen we in het centrum wat eten en zagen het grote kasteel in het avondlicht. Gelukkig vonden we een restaurant waar we om 18.30 uur kunnen eten. Om 20.00 uur vinden we laat, maar het hoort bij de Spaanse gewoontes. Zo is het tijdens de Camino. Het is wat het is, tevreden zijn met hoe het gaat.?
28 oktober 2017, 24 km, zonnig en warm 25 graden
In herberg El Serval y la Luna wordt een maaltijd gemaakt voor alle pelgrims. Samen aan tafel met de pelgrims die we dagelijks ontmoeten. Van links naar rechts: Floor, Wim, Noria, Elisabeth, Maria en wij: Mieke, Mariet en Mariet. Een Spaans en Nederlands gezelschap. Fijne gesprekken over waarom je de Camino doet, voor velen een moment van verwerking en/of verandering in het leven en/of sportief. Welke reden je ook hebt, voor mij is het allemaal Camino.
29 oktober 2017, 15 km, zonnig 20 graden
Het echte klimwerk vandaag! Waar het gisteren vals plat was, is het vandaag 600 meter stijgen naar O Cebreiro.
Dat is niet niks. Vanwege deze zware stijging kiezen de beide dames Mariet voor rugzakvervoer. En wat blijkt…? Zo zijn ze plotseling sneller dan ik.?
Eerst gaan we een lang stuk over de weg. Daarna beginnen de crisispaadjes, zoals Mariet die noemt. Sterke stijging met grote keien, die erg ongelijk liggen. Een bospad.
Na 7,5 km hebben we de eerste pauze bij de herberg van La Faba. Ik bestel een “bocadille con tomate” en krijg tomatenpulp. Dat is lekker. Ik vraag hoeveel tomaten er wel niet inzitten en trots tonen ze me een tomaat van eigen kweek van wel 1 kg. Zo gaat dat hier op de Camino. Veel stralende mensen die proberen die energie aan anderen te geven.
Daarna wordt de stijging nog sterker. Geen bospad meer, maar een pad met uitzicht naar alle kanten. Je voelt je erg klein met zoveel weidsheid.
Of zoals hier op een top…
In Laguna de Castilla pauzeren we ook nog even. Hier ontmoeten we onze Spaanse vriendinnen weer. Moira, Elisabeth en Maria.
En…alsof dat hier heel gewoon is, koeien met grote horens op de weg. Precies daar waar ik stond. Ik kon geen kant op. Ik moet zeggen dat mijn hart wel even wat sneller ging kloppen….
Na dit dorp is er weer een stevige stijging met mooie vergezichten. Het is hard werken, maar het lukt. Zonder rugzak is het echt lichter.
Nu zijn we in Galicië aangekomen. Deze steen geeft de grens aan. En zoals je ziet op de foto’s, ook in Galicië kan het heel mooi weer zijn.
Helemaal bovenaan de berg ligt O Cebreiro. Bekend om de daken van riet en de speciale kerk, een echt museum dorp.
Super gedaan. Ik zie iedereen uitgeput boven komen, dus het is heel normaal dat je moe bent. Ik ook!
Etappedrankje verdiend.
30 oktober 2017, 21 km, eerst mist later zonnig, 18 graden
Waar stijgen aankomt op conditie, is dalen vooral zwaar voor je knieën en dat heb ik vandaag ervaren. Vooral het stuk van Biduedo naar Filloval is heel steil met 300 meter in 3 km. Dat is daar waar de uitroepteken op de kaart staat.
31 oktober 2017, 19 km, eerst vorst (brrr) later 18 graden zon
Bij het verlaten van Triacastela kun je de keuze maken, via Samos (+10km) of rechtstreeks. We kiezen voor rechtstreeks en dat betekent 19 km. Direct beginnen we aan de stijging van 300 meter. Het gras is nog bevroren als we net op pad zijn.
1 november 2017, 23 km, bewolkt 17 graden
We krijgen verandering van weer en dat was vanochtend al te zien…ochtendrood?
2 november 2017, 25 km regen
Het zou vandaag regenen en inderdaad hebben we vanaf 10 uur regen. Stap voor stap komen we er wel, ook in de regen.
3 november 2017, 21 km, bewolkt, klein beetje regen, 16 graden
We hebben geluk vandaag! 90% kans op regen en die kregen we in een klein uurtje deze ochtend. ? Valt mee hè? We verlieten Palas de Reis en dalen iets. De grote hoogte verschillen hebben we achter ons gelaten.
4 november 2017, 19 km, bewolkt en droog tot 15 uur, 15 graden
Spreuk van de dag:
5 november 2017, 19 km, half bewolkt, vrijwel droog,13 graden
Camino momentje van de dag:
6 november, 12 km mistig, later zon, 13 graden
Samen hadden we ervoor gekozen om op tijd te vertrekken om om 12 uur in Santiago te kunnen zijn. We gingen om 7.30 uur de deur uit. Het is volle maan en die verlicht ons pad, het pad dat ons de laatste km naar Santiago gaat brengen.
