2 februari, 24 km zonnig 16 graden van Alte naar Messinas

Je kunt je bijna niet voorstellen hoe prachtig dit deel van de Algarve is. En dan de fantastische ontvangst en verzorging van Henk en Michel van Vilafoia. Heel attent met zelfs een berichtje op het lunchpakketje. We stellen dat erg op prijs. Vilafoia is zo mooi gelegen. Het vroege ochtend licht maakt de zachte kleuren.

We hebben nu al niet meer in de gaten dat we er pas 1 dag zijn. De route van vandaag: voortdurend glooiend met toch 772 hoogte meters en alleen een klein stukje niet goed gelopen. Ieder van ons had het bordje gemist en we moesten terug. Ik denk zeker 1 km …dat stukje op de kaart, waar we niet onder de snelweg door konden. Nieuwe wegen vinden heet dat. Voor ons betekent dat, ontdekken hoe de navigatie werkt. We leren ieder dag bij……

We werden weggebracht naar Alte. Een ritje van 45 minuten en wat is Alte een leuk stadje. We kijken op google maps en zien een bar op 400 meter. Dat vraagt om een kopje koffie en pastel de natas voor de start. Daar kunnen we de hele dag op teren.😉

Kleine paadjes, over het algemeen rustige wegen, bloeiende amandelbomen, Johannes brood bomen, kruiden als rozemarijn. We komen ogen tekort om alles op te nemen.

Hier in deze omgeving zijn de etappes zo gepland dat je begint en eindigt in een dorpje. Geen cafe, dorpje of horeca onderweg, wel na ongeveer 11 km komen we langs een benzinestation, waar we nog wat te drinken en te eten namen. Belangrijk om genoeg water en lunch mee te nemen. Intussen hebben we gewoon pauze op een muurtje

Hinke en Elle lopen voorop. Inmiddels heeft Elle de route ook op Komoot en ze zien dat er een paal met richting op de grond ligt. Even goed kijken waar en hoe die moet. Hinke plaats de paal terug. Daarna volgt een lastig stijgend pad met grote ongelijke stenen. De route wijst vlak daarna het veld in. We zien ook een pad rechtdoor. (Veel korter…) Zouden we daardoor kunnen? Ja hoor het lukt!

Daarna zien we Messias al liggen. We gaan niet 4 km over de weg, maar nog even de laatste heuvel op. Dat is fijn, de weg was druk en best gevaarlijk. In Messinas vinden we een cafeetje. Inmiddels is het 17.15 uur. 6 wandeluren onderweg en dat voor 24 km. Ik ben trots op deze toppers. Zeer voldaan sluiten we deze mooie dag met ons etappe drankje af.

3 februari, 17 km, zonnig 18 graden naar Silves

De etappe van Messines naar Silves is 30 km. Ertussen is geen enkele plaats. We kiezen ervoor om halverwege te starten en komen door een paar kleine ommetjes uit op 17 km.

Een fantastische en ook hele pittige etappe. We starten bij het stuwmeer Barragem do Funcho. In het hydrografische bekken van Arade werden twee dammen gebouwd, dicht bij elkaar: de Funcho-dam , die een aanzienlijk deel van de route zal begeleiden, en de Arade- dam . Deze twee reservoirs hebben momenteel het bijna exclusieve doel om water te leveren voor gebruik in de landbouw. Ze zorgden voor de verspreiding van boomgaarden met citrusvruchten, die niet langer alleen op vruchtbare en vlakke grond lagen, maar ook werden verbouwd op de hellingen van de kalksteenheuvels, gestructureerd in terrassen, ter vervanging van de door regen gevoede boomgaarden, ooit “koningen” van de economie van de Algarve. Mede hierdoor is de ecologische waarde van dit gebied afgenomen, met verlies aan biodiversiteit.

Opnieuw een dag om in te lijsten. Het voelt meer als zomer dan februari. We zien zwaluwen, vlinders, bijen.

Het blijft goed opletten om de rood witte tekens te zien. Niet altijd is er een duidelijke hoek geplaatst om aan te geven dat we rechts of linksaf moeten. En soms gaan we er als vanzelf vanuit dat we bv over de brug bij het stuwmeer gaan. Dat bleek niet juist. De beloofde klim begint aan de rechterkant van het stuwmeer en wij waren aan de linkerkant begonnen. Geen probleem, even terug en de route zoeken met behulp van GPX. We zijn nog niet moe en genieten alleen maar van de omgeving. Ook al is het niet op de juiste route.

Hier en daar moeten we plassen met water passeren. We vragen ons af waar dat water vandaan komt. Het heeft in januari ook bijna niet geregend en we treffen het ook met onze wandeldagen. Op ons wandelpad ligt een dood wild zwijn. Akelig om te zien. We zagen ook dat het beest al was aangevreten.

Het was 2 km klimmen naar de top met een stijging van 200 meter. Toch 10%, niet gek dat we op de top na die stijging nog maar 5 km hadden afgelegd. Bovenop een berg met zo een uitzicht is een prima plek om te lunchen. We nemen het ervan.

Na de lunch waren we ook afgeweken van de route. Bij werkzaamheden waar de bomen op de weg lagen, hadden we niet gezien dat we rechtsaf moesten. Toevallig kijk ik op GPX en zie dat we afwijken van de route. We roepen naar de eerste wandelaars. Dat lukt niet om ze te bereiken. Een van hen heeft de telefoon aanstaan. Via whatsapp locatie delen, zie ik waar ze zijn en zeggen dat ze terug moeten. Zo fijn dat dat goed gaat! We volgen die weg en zien een enorme stijgende weg voor ons liggen. Het zal toch niet dat we die op moeten. We kijken alvast op de GPX. Het lijkt dat we die inderdaad op moeten. Kunnen we dat, vragen we ons af? We gaan het doen is het unanieme antwoord. Hoe of wat, we zien wel

En wat blijkt……net voor die berg gaan we toch links af. Op weg naar Silves. Opnieuw over een flinke waterplas. Deze keer met harde ondergrond. Dat lukt ons wel met wandelstokken en ook zonder lukt het enkelen er gemakkelijk over heen te komen.

Dan komt Silves echt in zicht. We zien het kasteel al liggen. Als we in Silves zijn zien we ook ooievaars. Na het kasteel en de naastgelegen kerk, zien we een terras in de zon. Daar hoeven we niet over na te denken. Een prima plek voor ons etappe drankje.

Wat een prachtige dag hebben we achter de rug. Na aankomst kunnen we gebruik maken van een jacuzzi……een weldaad voor de spieren.

4 februari, 17 km, zonnig 18 graden Monchique rondwandeling Trilho do Moinhos

Vandaag is de rondwandeling naar de molens gepland. Een route van 10 km, met de heen en terugweg erbij naar Vilafoia komt het op 17 km. Een prachtige route met heel veel hoogteverschillen.

Kennelijk wennen we erg snel aan de hoogteverschillen. Ieder ervaart het als een hele relaxte dag. We waren om 9 uur de deur uit en dalen af naar Monchique. Ik dacht nog, we kiezen de kortste route……het werd de mooiste route naar Monchique, toch 2 km langer. Ik ben altijd wel in voor een ander plan, en ja, het is ook veel mooier over de rustige paden.

Deze relaxte dag starten we met koffie in de zon, goed idee omdat er vandaag geen horeca onderweg is.

Direct bij dit terras begint de route, is gemarkeerd met geel rood. Zo zijn alle rondwandelingen gemarkeerd, dus even goed opletten of we de juiste geel rode route hebben. Hier zijn de huizen vaak fleurig, zoals dit gele huis. Tussen deze fleurige huizen staat veel bouwval. De verf is afgebladderd, het onkruid heeft het huis overgenomen. Mooie karakteristieke deuren. Je voelt gewoon dat hier ook iemand heeft gewoond.

We stijgen over bospaden, tot we bij de oude molen aankomen. Moinhos do Poucochinho genaamd. De molen werd gebouwd om door weefsters vervaardigde weefsels te ontvetten. Later werd de molen graanmolen. Helaas was die nu gesloten. Vlak daarbij is een bushokje door een kunstenaar opgefleurd. Ik denk dat er zo nooit graffiti over heen geschilderd wordt.

Bij deze molen is een picknick plaats met een honderd jarige plataan, die op de monumentenlijst staat. We merken dat het weekend is. Veel Portugezen gaan een rondje rijden, uit eten of naar zo een picknick plaats.

De 2e klim is direct na de picknick plaats. Iets steiler deze keer. Hoger en hoger klimmen we en we hebben prachtige vergezichten. Ieder is goed voorbereid aan deze wandeldagen begonnen. Belangrijk om 20 km in de benen te hebben. De route is goed gemarkeerd. Een was niet zo goed te zien en degenen die voorop liepen hadden gehoopt dat wij de aanwijzing voorbij zouden lopen😉

Over een zeer smal bospad dalen we naar beneden. Met o.a. ook eucalyptus bomen. We vinden de vruchten in diverse stadia. De bloesem, jonge vruchten en die zeker een jaar oud zijn. Het zijn lastige stapstenen, goed kijken hoe we het beste naar beneden komen.

Deze rondwandeling brengt ons ook naar de ruïnes van Convento de Nosso. Een oud franciscanen klooster. Ontstaan door een belofte van Zeeman en, die na zwaar weer op zee hadden beloofd een kerk te bouwen op de eerste plaats die ze aan land zouden zien. We komen eraan en we krijgen zomaar een rondwandeling door de ruïnes van de abdij. Bijzonder! De man was oprecht blij met een broodje en een appel Daarna gaan we nog even uitrusten op een muurtje.

De laatste km dalen we verder af naar Monchique. Ons etappe drankje hebben we weer verdiend.

5 februari, 19 km zonnig 18 graden Silves Monchique

Deze etappe is maar liefst 31 km en staat als zeer zwaar in het boekje. Ook al hebben we alleen de laatste 19 km gedaan, ook wij hebben het als zeer intensief ervaren. Geen idee hoe Topo GPS de hoogtemeters heeft gemeten. Er staat 3575 meter!

En zo werden wij deze morgen gewekt.

De route was ook heel avontuurlijk. Volgens de beschrijving van de Via Algarviana zou een deel tussen 21 en 22 km (van de oorspronkelijke etappe) illegaal afgesloten zijn. Voor de zekerheid had ik ook het alternatief gedownload. Wat blijkt….zover zijn we niet gekomen. We moesten diverse keren het water van een rivier, Ribeira de Monchique, oversteken. Het water was te hoog, we konden er niet door. Hinke, Marion en Irene waren toch overgestoken en hadden natte voeten gekregen. We zouden nog 2x het water moeten oversteken en na goed overleg besloten we toch terug te gaan om de alternatieve route op te pikken. Toch 2 km terug.

Daarna begint de 10 km lange klim naar de Picota berg. Het 2e hoogste punt van de Algarve op 774 meter hoogte. Omdat we de alternatieve route hadden gekozen, was het ook 3 km langs een drukke, stijgende weg met haarspeldbochten. De omgeving blijft indrukwekkend, wij zijn op dat moment nog niet moe. Na de drukke weg nemen we even pauze. Inmiddels is het na 12 uur. Dat hebben we na onze avonturen wel verdiend

Daarna begint een heel steil stuk met veel losse stenen. We zitten dan pas op 300 meter. We hebben nog bijna 500 meter te stijgen.Als we hoger komen hebben we uitzicht over een groot meer, Barragem de Odelouca.

We komen langs een verlaten dorpje Corte Grande, geen mens te zien. Iets hoger zien we een bewoond huis. Daar vragen we wat water. Een hond bewaakt het huis goed, we durfden niet verder te gaan.

Nog verder naar de top. We lopen er als het ware omheen. Tot onze verrassing gingen we eerst weer iets omlaag om daarna via steile grote stenen omhoog te klauteren.

Tatata…..dan zijn we er. Deze top hebben we bereikt. Enkelen klimmen nog wat verder om de trap omhoog. 360 graden om je heen kunnen kijken. Het voelt zo vrij als een vogeltje. Moe en voldaan dat we hier toch maar zijn gekomen.

We helpen elkaar om daarna weer naar beneden te klauteren. Nog 400 meter dalen in 5 km. Vooral direct bij de top waren het lastige stapstenen.

Een zeer voldane dag. In Monchique genieten we alvast van ons etappe drankje bij cafe da Vila. We delen onze foto’s en de liefhebbers nemen er wat frietjes bij…….

6 februari, 10, 8 km, van Vila Foia naar de Foia top

Vila Foia ligt al erg hoog en nu gingen we maar liefst 400 meter verder omhoog. Kun je voorstellen, kleine paden, die maar hoger en hoger gaan. Boven ook uitzicht naar het noorden en dat nog steeds met fantastische weersomstandigheden.😉

We hebben een jarige in ons midden. We feliciteren Pauline van harte met haar verjaardag. En dat op zo een mooie dag als deze.

Ongeveer 2 km klimmen voor we op de rondwandeling van 7 km aankomen. Daarna volgen prachtige paden met uitzicht over zee. Er lijkt een deken van mist over de zee te liggen. Ook zien we de top van gisteren. Die ligt aan de overkant van het dal, de Picota top.

We zien ook dat hier terrassen voor akkerbouw zijn aangelegd met aan de randen stenen muren. Hierdoor is het landschap voortdurend anders.

Een stevige klim, zeker als je onderweg wat verloren bent en 2x die klim gaat doen. We wachten geduldig en zijn blij dat de sjaal weer is gevonden. En topper Marion dat gewoon even doet…

We leren steeds beter om in te schatten hoe steil een helling is. Hoe dichter de hoogtelijnen, hoe steiler. En ook of je op hoogte blijft lopen, dat zie je als je de hoogtelijnen volgt. Uiteindelijk komen we bij een top en kijken uit naar het noorden. We lopen als het ware om de berg heen.

Bij de top is een leuke winkel met allerlei toeristische dingen uit Portugal. Ook is er een leuk terras bij een foodtruck. Op deze maandag is het gesloten. Wel maken we even gebruik van de stoelen. Een wijds uitzicht ligt voor ons. We kunnen ons wel een slechtere maandag voorstellen. Het is wederom zo genieten!

Ook de daling is zwaar. Gewicht in de hakken houden en zorgen dat je eigen gewicht niet voor je knieën komt. Even oefenen, en dan blijkt het goed te lukken. We waren erg verrast dat we langs een restaurant kwamen, die op deze maandag wel open was. Alvast tijd voor het etappe drankje.

Daarna is het nog 2 km dalen naar Vilafoia. Dat kunnen we!

De zon gaat hier in Zuid Portugal rond 18 uur onder. Vandaag met een oranje rode kleurenpracht.

7 februari, 22 km, half bewolkt 15 graden Marmelete deel Bensafrim

De etappe van Monchique naar Marmelete gaat over de top van Foia. Daar waren we gisteren en we kiezen dan ook voor de start op de Foia top. Dan is het nog 11 km naar Marmelete en zo konden we nog 10 km van de etappe naar Bensafirm wandelen. Dus deel etappe 11 en deel etappe 12.

Om 9.15 uur waren we al op de top van de Foia berg (834 meter hoogte) om te starten met de wandeling. Het vroege ochtend licht is strijklicht, warm en het betovert de omgeving. Meteen op de weg lopen de koeien en een eindje verder zelfs een varken. Een loslopend varken heb ik nog niet gezien…..

Bij de daling naar Marmelete hebben we vooral uitzicht op het westen, aan onze linkerhand de bergen, aan de rechterhand uitzicht. Het is erg mooi! Ook nu zien we weer de terras bebouwing voor de landbouw.

We lopen ook vlak onder de immense windmolens door. Een prima plek om deze windenergie op te wekken. Als we er vlak onderdoor lopen, realiseren we ons dat ze wel heel groot zijn.

Het laatste deel naar Marmelete is vooral door de eucalyptus bossen.  Marmelete is een klein dorpje, alles concentreert zich om die ene snackbar/restaurant. De lokale bevolking is daar allemaal. Wat een drukte voor de 3 medewerkers. We eten er een kopje soep met bonen en koolbladeren. Deze worden met veel liefde grootgebracht. Zoals Marion dit prachtig op de foto heeft gezet.

Uit een raam was een meneer paddestoelen aan het schoonmaken. We maken er een praatje voor we langs de kleurrijke huizen Marmelete verlaten.

Marmelete ligt op 400 meter hoogte en we dalen verder naar 125 meter hoogte. Een doorgaans dalend breed pad door de bossen.

We komen aan een doorgaande weg. Daar vinden we een cafeetje (??) met enkele stoelen. Gewoonlijk zijn ze niet open maar wij mogen wel wat drinken. We krijgen uitleg over hondje Picolo/Picola. Een hondje met 2 geslachten….. De mevrouw in haar boerenschort deed erg haar best om alles goed uit te leggen en aan te wijzen. Ook liet ze ons 2 vruchten zien. Susu zei ze, het lijkt op aardappel.

Morgen gaan we de etappe naar Bensafirm afronden.

8 februari, 21 km, bewolkt, beetje regen, 14 graden Bensafrim

Gisteren waren we 10 km voorbij Marmelete gekomen en zo bleef er voor vandaag 21 km van de etappe naar Bensafirm over. Toch nog weer in totaal 854 hoogtemeters, waarbij uiteindelijk 191 meter daling.

In de nacht had het flink geregend en vandaag liepen we in het dal, Vale de Lobo en langs de rivier, Ribeira de Vagarosa. Verschillende keren moesten we deze rivier zonder brug oversteken. Tja, hoe gaat dat? Pauline was onze “padvinder” en liep voorop om een paadje te zoeken. Tot 2 keer toe lukt het haar. We zijn haar trouwe “volgers”. De roze lijn op onderstaande foto is de route, de rode lijn hoe we zijn gelopen. De eerste waterovergang was niet te doen. Te diep. Dan zouden we zeker de schoenen uit moeten. Tussen de bramenstruiken en andere prikstruiken door zoeken we onze weg. Even checken of we de goede richting gaan en bij de route in de buurt blijven. Door het struikgewas staan zeker geen aanwijzingen. En ja we komen bij de 2e mogelijkheid aan om het water te passeren. We kunnen er net door.

We passeren het stuwmeer Barragem de Bravura. Een erg mooi gelegen stuwmeer aan de vallei de Lobo. Van dat stuwmeer zien we niet zoveel. Het ligt diep beneden ons.

Later zien we ook waar de mensen van leefden. Uitgebeeld op tegelwerken. Hier worden de drie onafscheidelijke figuren van de herders getoond: de herder, de hond en de kudde. In dit geval verwijzen we naar geiten van het Algarve-ras, geclassificeerd als een bedreigde diersoort. Dit is een dier dat perfect is aangepast aan de omstandigheden van de arme gebieden van de Algarve en voornamelijk wordt gefokt om vlees en kaas te produceren. In deze streek zijn er nog steeds mensen die zich inzetten voor deze activiteit.

Een stukje verder zien we ook druivenstruiken. We voelen hier het voorjaar. Bij de druiven is het nog niet te zien, die zijn in hun wintertooi, met de mooie vormen, zonder de bladeren. Steeds opnieuw moeten we ook plassen passeren. Dat lukt wel, langs de randen is er net plaats genoeg.

Als we er bijna zijn, komt de zon nog even tevoorschijn. Net 3 km voor het einde, nemen we nog even een pauze.

Op naar Bensafirm. We vinden een cafeetje met allerlei lekkernijen. Chocolade met de vruchten van de Johannesbroodboom en met vijgen. We nemen het ervan…… Deze wandeldag zit er weer op.

Deze wandeling in een zin samengevat: we zoeken onze weg door het water😉…..

9 februari, 16,5 km zeer mistig en koud

Voor vandaag stond rondwandeling nummer 5 in de planning. De Cascatas genaamd, watervallen.

Eigenlijk 2 rondjes vanaf de Foia top, langs 3 watervallen. Omdat het erg mistig en koud was, kiezen we ervoor om na de lunch de kortste weg naar Monchique te nemen. Dat is het deel helemaal naar beneden. Te voet gaan we daarna naar Vilafoia. Nog 3 km extra.

Op 900 meter hoogte is het zo mistig dat we bijna geen hand voor ogen zien. Ook nu is GPX track onmisbaar. Er lag een boomstam over het pad. Marion gaat eronder door. De anderen proberen een hoger pad. We zien Marion niet. We roepen naar elkaar om zeker te zijn dat iemand niet verloren loopt. Wel zien we dat het prachtige paden zijn. De vormen van de bomen, de vele mossen, zoals gewei mos, baard mos, bekertjes mos en ook al bloeiende Mimosa. De geuren van die boom en ook de eucalyptus komen met vochtig weer extra naar voren.

Dan komen we bij de waterval van Penedo do Buraco. Is dat alles denken we? Een klein mini stroompje …..maar goed het is en blijft een waterval.

Soms, heel even zien we wat meer van de omgeving en van elkaar. Zoals ook aan de noordelijke kant van de Foia berg de boerderijen met de terrassen en de fraai bloeiende heide.

We kijken even of het cafe bij Foia open zou zijn. Volgens internet open, we komen eraan en het blijkt gesloten. We vinden een plekje op de grond en genieten zo van de wolken die nu heel vlakbij lijken. We treffen heel even een klein beetje zon.

Wat doen we vragen we ons af? Door de wind, mist en kou wisten we het. De kortste weg naar Monchique. We dalen af. Meer dan 400 meter in 4 km. Goed voor de been spieren, en hard werken voor de knieën….

Als we in Monchique zijn is het tijd voor ons etappe drankje. Voor de meesten koffie tijd met wat lekkers. En dat is een verstandige keuze, als je nog 3 km omhoog moet klimmen….

Nog 2 dagen van de Via Algarviana te gaan. Zaterdag komen we bij ons eindpunt aan. Cabo de Sao Vicente, we komen eraan!

10 februari, 21 km, droog veel wind 13 graden, deel Bensafrim naar Vila do Bispo

De etappe van Bensafrim naar Vila do Bispo is  30 km lang. We starten daarom in Barao de Sao Joao, 6 km na Bensafrim en wandelen naar Raposeira, dan is het nog 4 km te gaan naar Vila do Bispo. Die doen we er morgen bij.

Het was een mooie start deze morgen. Een klein uurtje in het busje en na aankomst het kleine dorpscafe opzoeken van Barao de Sao Joao. De plaatselijke bevolking zit er al, sommigen zelfs in de ochtend met een biertje of wijntje. Het dorp is bekend door de vele nationaliteiten die er wonen, vaak kunstenaars en dat zie je in het dorp terug.

We beginnen direct met een klim en komen in het bos ten noordwesten van het dorp. De “Perimetro Florestal”, vol met parasoldennen.

Het is een zeer mooie etappe. De heuvels en dalen volgen elkaar voordurend op. We zien vele tinten groen in dit mooie glooiende landschap. Een van de hoogtepunten is het Vinha Velhadal, een vruchtbaar landbouw gebied.

Later komen we op een zeer uitgestrekt plateau en het Lagoa de Budens (Budensmeer). Een wetland gebied met in het vogeltrek seizoen vele vogels.

Hier aan de kant van dit natuurgebied vinden we een plekje uit de wind. Tijd voor de pauze….

Na het passeren van de grote weg, de Estrada National 125, komen we in een natuurpark Alentejano. Verrassend mooi met ineens weer forse stijgingen. Op het hoogste punt kunnen we net de zee zien!

Intussen is het steeds harder gaan waaien. (Windkracht 5 a 6) Hier en daar moeten we oppassen dat we niet omver waaien.

In deze vroege voorjaars maand februari zien we toch al enkele bloemen. Met dank aan Marion. Die heeft de naam ervan op kunnen zoeken. We kunnen ons voorstellen dat het hier de komende maanden een kleurenpracht zal worden.

Deze fantastische wandeldag sluiten we af in een cafeetje in Raposeira. Morgen de laatste dag ……

11 februari, 21 km, beetje regen, 14 graden Cabo de San Vicente

Yeah, we zijn er! Van harte gefeliciteerd Hinke, Elle, Pauline, Marion, Ted, Irene. Na de fantastische Via Algarviana hebben we Cabo San Vicente gehaald.

En …we hebben ook vandaag een jarige in ons midden. Irene is de gelukkige. We zingen en feliciteren haar van harte.

De laatste etappe was zo goed als vlak, inmiddels ervaren we het als eenvoudig. We waren gestart in Raposeira, een klein deel van de een na laatste etappe.

Tot aan Vila do Bispo is het nog een beetje heuvelachtig. We realiseren ons dat het de laatste dag is en nemen het nog goed in ons op. Langzaam zetten we onze laatste stappen in de prachtige natuur van dit deel van de Algarve. Zoals een slakje die langzaam haar terrein verkent.

Na Vila do Bispo zijn het vooral rechte paden. Wel door een natuur terrein, waar we de bloemen zien ontspruiten. Af en toe druppelt het, en ook als we pauze hebben in de natuur doen we onze regenkleding aan. 1x passeren we een watertje. Hinke zoekt het pad en vertelt mij hoe ik erover kan gaan.

De laatste 3 km zien we in de verte de zee. We zijn er bijna. De vuurtoren komt in zicht. Ook al weten we: het gaat over het onderweg zijn, ons doel bereiken, telt ook mee. Onze voeten hebben ons toch zover gebracht. 200 km zit er op. Hoeveel stappen zouden dat zijn? Ik schat toch wel 230.000….(?)

Precies als we er zijn, komt de zon even door. Het voelt als beloning van deze dag.

Ons laatste etappe sluiten we af bij het restaurant die bij Cabo de San Vicente staat. Wat een mooi moment.

Op weg naar huis…..we danken ook heel hartelijk alle medewerkers van Vila Foia voor de heel plezierige gastvrijheid. Het voelt als thuiskomen.

Tot slot, van Irene, een gedicht.

Kind van de zon.

Waar ter wereld je leven begon je bent en blijft een kind van de zon Jouw zon, met z’n ontelbare stralen waar je al je levensenergie uit mag halen.

Stralen van onbeperkte beweeglijkheid die je de mogelijkheid bieden tot spontane creativiteit Andere stralen van pure warmte en licht die je laten kijken naar één ieders gezicht.

En komen er weleens wolken langs gedreven zie ze als promotiekansen voor je leven Want elke wolk, hoe groot of hoe klein zal je ten diepste de ruimte geven voor meer zonneschijn

Jouw zonneschijn, die van hart tot hart zal gaan zal krachtig schijnen wanneer je de vreugde ervaart om je bestaan Gebundeld met alle zonnetjes van deze aarde zal er iets moois ontstaan, iets van onschatbare waarde.