11 en 12 juli, zeer heet, 38 graden van Sarria naar Morgade 13 km

“Je kunt beter naast elkaar lopen, dan over elkaar heen lopen”

Is het voor mij weggelegd om naar Santiago te gaan? Ik kan 10-15 km per dag, hoor ik dan…Jazeker! En zo gaat de droom van een aantal wandelaars nu worden gerealiseerd. We zijn gestart met de Camino Français vanaf Sarria en gaan in etappes van 10-15 km per dag naar Santiago en daarna naar Finistere. In totaal ongeveer 200 km. Op onderstaand overzicht de gele lijn en daarna verder naar het westen.

We zijn: vlnr Annet, Mieke, Monica, Joke en Gerard. Helaas missen we Jopie, Patricia en Johan, die niet mee konden gaan. In onze gedachten reizen ze met ons mee.

Gisteren waren we vertrokken vanuit Brussel Zaventem, een directe vlucht naar Santiago en een treinstation bij het vliegveld. In 1 uur ben je er vanuit Breda, goed te doen. Nu had ik niet goed opgelet en had de boarding pass gekregen van een persoon die niet mee ging. Mijn bagage had het verkeerde label en dat zou zomaar kunnen betekenen dat mijn bagage uit het vliegtuig verwijderd wordt. Ik merkte het nadat ik door de douane was. Wat nu? We spreken iemand aan met een luchthaven vestje en precies op dat moment was er iemand die normaal gezien de incheck doet. We kunnen dat waarschijnlijk bij de gate regelen. Daar treffen we iemand die voor mij de bagage van het goede label gaat voorzien. Gelukkig, bagage gered.😉

En dan vandaag……..het zou 40 graden kunnen worden en dat is voor Galicië extreem heet. Normaal is het ook in de zomer rond de 20-25 graden en dat is een prima wandeltemperatuur. We passen ons aan de omstandigheden aan en vertrekken een half uur voor zonsopkomst. Dat betekent hier om 6.30 uur lopen. In de bar naast albergue Don Alvaro kunnen we al om 6 uur ontbijten.Het is nog heerlijk fris als we vertrekken uit Sarria.

Ook al is het een korte afstand, na Sarria zijn er flink wat hoogte verschillen, vooral het eerste deel naar Barbadelo en verder naar ons overnachtingsadres in Morgade. We zagen er wat tegenop. Zouden we dat wel kunnen? Geen ervaring met heuvels en dan toch de hitte.

Deze ochtend was het zooo mooi……Het was mistig, de zon kwam over de horizon, de mist werd goudkleurig. Wat een Camino ervaring.

Echt heet wordt het pas als we er zijn. In de ochtend lopen we veel in de bossen. Er zijn veel pelgrims onderweg. Velen willen ook vroeg vertrekken. De meesten gaan naar Portomarin. Monica legt een steentje neer voor een dierbare vriend. Speciaal om te ervaren, dat jou steentje bij die van anderen gelegd wordt. Een verbinding met de andere pelgrims.

Zo kwamen we bijtijds bij Casa Morgade. In de schaduw van de rotsen voor de deur hebben we een eerste etappe drankje. Ook hier hebben we een 5 persoonskamer. In de middag zitten we binnen in een redelijk koele ruimte. Zeker 10 graden koeler dan buiten. We gaan ervaren hoe het morgen is.

13 juli, 37 graden 9 km Morgade Vilache

Ook bij deze 9 km willen we vroeg vertrekken. Casa Morgade heeft om. 7.30 uur ontbijt en wij vinden het erg fijn om 6.30 uur te gaan lopen. We worden goed geholpen en kunnen een picknick meenemen. Een picknick als ontbijt is een goed idee en zo zitten we buiten in het donker in stilte te ontbijten. In stilte omdat de andere pelgrims nog slapen.

De vogels fluiten hun mooie ochtend lied. Blijven net iets langer zitten. Jazeker, het is vroeg! Als je er uit bent en op pad is het alleen maar genieten.

De route van vandaag is vooral dalen met kleine stukjes stijgen. De eerste km’s staan niet bij dit overzicht. Nog wat schaduw, de zon zit achter de heuvel.

Toen de zon begon te schijnen kwam ik erachter dat ik mijn hoedje had laten hangen aan mijn bed. Ik bel de herberg op, blijkt dat Correos (onze bagage vervoerder) al weg was🤔. Wat attent, ze geven het aan een andere vervoerder mee. Later blijkt dat de hoed naar Portomarin is gebracht. Een pelgrim die hier overnacht, gaat mijn hoedje halen. Een goed gevoel voor zoveel hulp…. Vandaag passeren we de 100 km paal. Die willen we wel op de foto. De anderen waren eraan voorbijgegaan.

Net voor 8 uur kwamen we bij Mercadoiro. We hadden gepland daar te pauzeren. Het cafe was nog dicht. We gaan toch even zitten en zien het even later open gaan. Het is nog steeds niet heet als we de laatste km’s afleggen. Net voor Portomarin is onze eindbestemming.

Het is een heel speciale herberg. Casa Banderas, gerund door mensen uit Californië Klein, er kunnen iets van 12 mensen slapen. Bij ontvangst krijgen we tapas, vanavond wordt er voor ons gekookt en morgen krijgen we ontbijt met een eitje en yogurt. Dat is toch pure verwennerij? Alweer de 2e mooie Camino dag.

14 juli, 15 km heet 37 graden Vilache naar Ventas de Naron

In de nacht koelt het zeer langzaam af. Om 11 uur in de avond is het nog steeds 30 graden. We hadden 2 ramen open, ventilatoren en nog bleef het heet. Dat is echt zweet weer. Tot mijn verrassing hadden de meesten toch goed geslapen. Klaar voor een nieuwe dag. In albergue Banderas was het ontbijt om 6.30 uur. Met eieren, yoghurt en stukjes sinaasappel was het een goede start. Net als gisteren met een maaltijd met alle pelgrims.

Françoise uit Frankrijk, die gisteren zeer uitgeput rond 18 uur bij de herberg arriveerde. Ze slaapt bij ons op de kamer en krijgt van Annet haar onderbed. Dat is wat pelgrims voor elkaar doen. Later blijkt ze erg te snurken, waardoor een aantal van ons niet zo een goede nachtrust hadden. En Patricia uit Canada die zo lief was mijn hoedje , die in Portomarin was gebracht op te halen.

We dalen in de vroege ochtend af naar Portomarin. Voorzichtig komt de zon boven de horizon en verlicht de brug na aar Portomarin. Nu in de zomer is er erg weinig water en zo kun je de oude brug ook zien liggen. Portomarin ligt aan een stuwmeer en is geheel opnieuw gebouwd op de heuvel.

Daar op de brug werden we getrakteerd op de goudgele gloed van de zon. Het zijn van die mooie momenten op een dag waar we zo van genieten.

Monica en Annet wilden wel even de trap opklimmen naar het centrum van Portomarin. Als het niet nodig is, spaar ik mijn energie…..

Hoe doe je dat met zo een hitte? Deze keer hebben we het geluk dat we 10-15 km per dag wandelen. Rond de middag wordt het echt te heet en eigenlijk wil je dan op de plaats van bestemming zijn. Deze ochtend waren we in staat om de eerste 10 km zonder pauze te lopen. We kwamen rond 10 uur in Gonzar aan.

Na Gonzar starten we aan de klim naar Castro maior, waar we de opgravingen van 300 voor Christus bezoeken. Dat is een stevige klim, die in deze hitte niet meevalt.

Dan hebben we nog een km of 3 te gaan. Bij Hospital hebben we nog heel even pauze. Waar we de eerste 10 km in 3 uur liepen, doen we nu 2 uur over 5 km. We zijn erg blij dat we al om 13 uur binnen komen bij onze herberg Casa Molar in Ventas de Naron.

15 juli, 13 km, heet, 37 graden Ventas de Naron naar Palas de Rei

Gisteren bij Casa Molar in Ventas de Naron was er ineens een hele vreemde lucht, een beetje onbestendig grijs. Plotseling ging het enorm hard waaien. De parasols gingen omver, borden van werkzaamheden werden weggeblazen. In onze “stal” was een boerendeur, die ik niet snel dicht kreeg en ik dacht dat de boom omver zou kunnen waaien. Het was echt even spannend. Onweer volgde daarna en een paar druppels. Een totaal onverwachte weersverandering.

De etappe vandaag was vooral dalend met hier en daar een hobbeltje. Goed te doen vonden we allemaal.

Ook vandaag ging de wekker om 5.30 uur, in het donker ontbijten en vertrekken. Weldra wordt het licht. We zien al veel pelgrims vroeg vertrekken. We spraken Fransen en die waren al om 4 uur de deur uit. Dat gaat ons te ver. Als we er voor de middag zijn is het goed te doen. In Ligonde kwamen we langs het oudste wegkruis van Galicië.

Het stenen kruis is gedateerd 1670. Aan de ene kant zien we het beeld van de Maagd met Christus in haar armen, en aan de andere kant, Jezus Christus al gekruisigd en een schedel aan de voet, er zijn ook doornen en spijkers, die over de passie en dood van Christus vertegenwoordigen.

Een stukje verder passeren we de herberg van Ligonde.  Helaas was die nog dicht voor een bezoekje. De koeien worden precies dan naar een weide gebracht. Daarna gaan we over een smal dalend pad met grote stapstenen.

Vreemd weer deze ochtend. Er was bewolking, een hele warme fohnwind en 2 druppels regen. Een band van bewolking met daarachter strak blauwe lucht. Tijdens onze wandeling bleef het bewolkt. De zon kwam pas daarna.

Net voorbij A Brea was de Camino geblokkeerd door omgewaaide bomen. Wat nu? Monica en Annet gaan op onderzoek uit. Tussen de maïs kunnen we er net door. Kennelijk heeft het ook hier echt gestormd.

Dan is het nog een paar km. De kerk van Palas de Rei is open. Er klinkt muziek, we krijgen er een stempel. Voor onze dierbaren steken we een kaarsje aan. Ook voor Jopie en Patricia, onze wandelmaatjes, die niet mee konden gaan op onze camino. Vanavond is er een pelgrimsmis, waar we graag naar toe gaan.

Te vroeg om in de herberg Castro binnen te gaan, nooit te vroeg voor het etappe drankje. Daarna gaan we in het uitstekende restaurant  naast de herberg gebruik maken van het menu del dia voor € 12. Het was weer een mooie dag.

16 juli, 13 km, 34 graden nog steeds heet, Palas de Rei Furelos

Bij de bar stond gisteren: ” iedere dag om 6 uur geopend voor ontbijt”. Behalve op zaterdag, dan hebben we een rustdag, geen ontbijt? Omdat het vandaag zaterdag is, heb ik gisteren dan ook gebeld met de herberg van San Xulian, en die zou open zijn voor ontbijt vanaf 7 uur. Na 4 km deze ochtend komen we daar aan, en wat denk je? Gesloten en ook weer een les geleerd…Ga ontbijten als je een cafe ziet die open is. (Dat was in Palas de Rei bij een bakker net buiten de stad) Dan maar wat verder lopen en zien wat er gebeurt. Dat kon gelukkig 1 km verder….tijd voor koffie en ontbijt. En dat op het moment dat precies de zon over de horizon tevoorschijn komt.

Intussen bewonder ik een ieder, hoe gemakkelijk er wordt omgegaan met dingen die anders lopen dan verwacht. 😉

De route van vandaag loopt vooral door de bossen en rustige landweggetjes. Heerlijk in de schaduw van de nog aangename ochtend. In Palas de Rei worden we de weg wijs gemaakt.

Tussen de bomen door hebben we uitzicht over de velden. Het gras is geoogst en ligt in grote rollen te drogen. Het vroege ochtend licht maakt de velden goudkleurig.

Het vertrouwen dat we het kunnen, groeit met de dag. We hebben nu 5 wandeldagen erop zitten en over 4 dagen komen we in Santiago. Het voelt al bijna zo:” we komen eraan”

In het kerkje van Lobreiro zing ik ” Pilgrim” van Enya. Later onderweg voor Gerard “vandaag ben ik gaan lopen” en ook zing ik Ravijn. Liederen die me zo raken, als ik onderweg ben. De teksten over op weg gaan en keuzes maken.

Met het zoeken van een overnachting in Melide, was degene waar ik graag naar toe zou gaan vol. (San Anton) Via Booking kom ik terecht in Casa Carlan 1,4 km voor Melide in Furelos. We hebben er een heel huis voor onszelf. Prima en weer in de rust, een beetje weg van de gezellige Camino drukte. Die komen we morgen wel weer tegen als we naar Arzua gaan.

17 juli, 16 km, 34 graden, laatste hete dag Furelos Arzua

Vandaag gingen we van Furelos via Melide en Ribadiso naar Arzua. De eerste 1,5 km naar Melide staan niet bij het hoogte profiel.

Omdat het alweer een hete dag is, vertrekken we om 6 uur om in Melide te gaan ontbijten. De bar die was aanbevolen zou om 6.30 uur open gaan. We wachten dan ook voor de deur. Later geven we het op en gaan een stukje verder. Schoonmakers weten altijd waar je kunt ontbijten en die wijzen ons naar de bar aan de grote kruising.

Vlak voor San Larozo is een keuzepunt. Rechtsaf of linksaf. Beide richtingen zijn goed. Wat past bij jou? Een uitdaging over stapstenen of de voorzichtige weg. We kiezen uiteindelijk de uitdaging over de stapstenen.

Er is wat mist over de velden. In de vroege ochtend zie je dat vaak in Galicië. We vonden het erg mooi en genieten van dit schouwspel.

De route gaat vooral door de eucalyptus bossen. Herkenbaar aan de eucalyptus geuren. De basten die afbladderen, de vruchten en de puntige bladeren die op de grond liggen.

Vooral naar Ribadiso blijft het stijgen en dalen. We vinden dat het steeds beter gaat. Het onzekere over: kan ik het wel, kunnen mijn knieën het aan, heb ik genoeg getraind is veranderd naar vertrouwen. “Het mag zoals het kan”. Als je naar je eigen capaciteiten je tempo zodanig aanpast dat je rustig met kleine stapjes, zonder uitgeput te raken naar boven gaat, wordt het steeds leuker. Alles is goed, en zo leren we waar onze grenzen zijn.

We overnachten aan het einde van Arzua in albergue Cruce do Camino (eerder The Way). Vanavond gaan we nog eens naar een pelgrimsmis.

We zien er erg naar uit dat de temperatuur morgen meer dan 10 graden lager is. Vanaf morgen is dat de verwachting. Niet om 5.30 uur opstaan, en vroeg in de volgende herberg aankomen, om er zo voor te zorgen dat we niet in te grote hitte lopen. En toch….het is ons gelukt om in de hitte aan te passen en iedere dag door te gaan.

18 juli, 12 km, 24 graden, bewolkt later zon Arzua Salceda

We zagen er zo naar uit dat we in de middag gewoon buiten kunnen zitten met een aangename temperatuur. Waar mijn energie sterk daalt als de temperatuur boven de 30 graden stijgt, hebben we nu nog genoeg energie over. Gisteren waren we met 3-en naar de pelgrims mis. Daar in Arzua zingen de zusters en na afloop krijgen alle pelgrims zegen met wijwater. Ook waren er een grote groep jongeren die met die liederen meezingen. Een speciale sfeer, een mooie Camino ervaring. Direct bij vertrek deze ochtend waren diezelfde zusters present voor een stempel. Wij werden er blij van dat ze ons buen Camino wenste.

De route van vandaag is vooral over onverharde paden door de bossen. Licht glooiend en totaal 12 km. Fijn dat ik accommodatie vind na 10-15 km, soms een hele puzzel. Zo wordt een Camino naar Santiago ook haalbaar voor hen die 20-25 km per dag te ver vinden.

We treffen speciale dingen onderweg. Een bar dichtbij Wall of Wisdom waar je een paaltje krijgt met een plaats van de Camino, zodat ze weten waar ze de bestelling moeten neerzetten. Voor Joke was het Finistere en het geeft haar vertrouwen dat we daar zullen komen. Voor Annet Lugo, gelegen aan de Primitivo. Zou ik dat ooit gaan doen, vraagt ze zich af. En de teksten van de Wall of Wisdom, die ons tot denken zetten. We troffen ook een man die met de hand allerlei wandelstokken kerft en schelpen van hout.

Iets verder de “bierbar”. Honderden flessen met namen, op een bijzondere manier met elkaar verbonden. Met mate(n)

De kleine monumentjes, ter herinnering aan iemand, wat pelgrims achterlaten in de nerf van een boom of bv op een km paal. We hebben de tijd om die speciale dingen op te merken.

Ons verblijf is in albergue/pension Alborada in Salceda. Een heerlijke plek, precies aan de Camino, gastvrij en deze keer een 2 en een 3 persoonskamer, in de tuin een terras onder de druiven bladeren “Het leven van een pelgrim😉…..”

19 juli, 17 km, bewolkt, 3 druppels Salceda Lavacolla

Vandaag was de afstand een uitdaging. Bij het maken van de planning was het een uitdaging om een overnachting te vinden tussen 10-15 km. Dat lukt niet overal even goed. Intussen zijn we 8 dagen onderweg en je merkt dat het meestal makkelijker gaat, ook al is er een dag bij met pap in de benen. We boffen vandaag. Er was regen voorspeld,wij krijgen maar 3 druppels.😉

We beginnen eraan en hebben regelmatig pauze. Vandaag na 2 uur lopen voor het eerst. Weer een mooie etappe door de eucalyptus bossen. Het had licht geregend en dan gaat het er zo lekker ruiken. (NB de eerste 3 km staan niet op het overzicht)

Vanaf de herberg lopen we zo de bossen in, in de richting van O Pedrouzo. Overal zien we jonge aanplant van eucalyptus bossen. Die kleuren grijs/lichtgroen. Dit in tegenstelling tot de oudere bossen met rechte afgebladderde stammen.

We gaan om Pedrouzo heen. We hebben geen boodschappen nodig en een pauze hebben we net voor Pedrouzo bij O Acivro. De muren zijn bij Pedrouzo opgevrolijkt met graffiti. Als graffiti mooi is, wordt er zelden overheen gekladderd. Ik denk dat graffiti schilders hier een opdracht krijgen.

Het blijft stijgen en dalen. Na Pedrouzo zien we weer meer pelgrims. Druk vinden we het niet. De pelgrims die in Pedrouzo overnachten komen vandaag al in Santiago aan. Af en toe zien we bloeiende heide.

In de bossen na Amenal komen we bij een verkooppunt van fruit, armbandjes, kettinkjes en we krijgen zomaar een kadootje in de vorm van een armbandje met de kleuren van de vlag van Spanje. We krijgen ook een heel bijzondere stempel in was, met een schelpje. Een mooi moment.

Monica heeft een scherp oog voor details. Vrijwel dagelijks vindt ze meerdere klavertjes 4. Wij krijgen die haar, natuurlijk met gelukswensen. Maar ook deze “inktviszwam”, een zeldzame paddestoel, die oorspronkelijk uit Australië blijkt te komen.

Vlak voor Lavacolla zijn we bij de gemeente grens van Santiago. We zijn er bijna…. morgen gaan we voor de laatste km naar Santiago. Als monument versierd met alles wat de pelgrims achterlaten. Schoenen (?), een zonnehoed, speciaal vind ik de steentjes.

In Lavacolla gaan we eerst naar het restaurant. Het etappe drankje is weer verdiend.

20 juli, 12 km, bewolkt, later zonnig, Lavacolla Santiago

Tata we zijn er. Ons eerste doel is bereikt. We zijn in Santiago. Lang gedroomd, nooit gedacht en “zie mij daar nu lopen” We hebben het gedaan. 115 km, heel heet weer, we hebben het samen kunnen doen. Motiveren, doorzetten, elkaar steunen en helpen als het nodig is.

In de ochtend was het heerlijk fris en bewolkt. De zon kwam later. Zo liepen we de laatste berg op. Vooral direct na Lavacolla was het een flinke klim, die we goed voelden. En het puntje naar Monte de Gozo is dan nog een peuleschilletje.

We wijken iets af van de Camino. Het monument voor de pelgrims is echt de moeite waard om naar toe te gaan. Daar vandaan kun je de kathedraal zien.

We dalen af naar Santiago. Dan is het nog 5 km door de stad. Wanneer komt de poort? Wat is het eindpunt? Bij elke kerk denk je dat je er bent …..

Dan zijn we bij de trappen. We missen de doedelzak muziek. Plotseling horen Nederlanders dat we die missen en hij zet zijn telefoon aan met de Doedelzak muziek. Het echte aankomen……

Ontroerd staan we op het plein. Dat doet wat met je. Daar zie ik ook de fotograaf die met een hele grote camera ons wel op de foto wil zetten. Een uur later komt hij de afgedrukte foto brengen. Een mooie herinnering.

Voor deze bijzondere dag is het etappe drankje nooit te vroeg. Vieren wat gevierd kan worden in het leven, delen wat bijna niet gedeeld kan worden.

Vandaag is het erg rustig bij het pelgrimskantoor. Ik kan zo doorlopen om de Compostela’s op te halen.

Vanavond gaan we naar de pelgrimsmis. Hopen dat de Botafumeiro (wierookvat) er is. Dat weten we niet vantevoren. We gaan het ervaren.

Morgen gaan we verder….Finistere wacht ook op ons….