Na een uur wachten op Schiphol konden we eindelijk inchecken als groep. Ieders wens voor een plaats kon ingevuld worden wat al veel goedmaakt. Intussen natuurlijk alle tijd voor een foto, die de man van Meike voor ons kon maken.
15 mei, 21 km, koud bewolkt 12 graden, Pau – La Commande
Op de eerste plaats wil ik Rita Buen Camino wensen. Zij gaat nogmaals met een groep vertrekken voor de Camino Portugues en zal net als Ria ook verslagen maken. Van harte welkom om ook die verslagen te lezen.
Gisteren gingen we van Marsolan met de taxi naar Condom en namen vandaar een bus naar Pau. De plaats in Zuid Frankrijk waar een vliegtuig via Parijs naar Amsterdam vertrekt. Onze geplande dag in Pau, viel letterlijk in het water. De hele dag enorme plensbuien. De dagen van Jos zitten er weer op. Helaas had hij ook deze keer pech….geen bagage in Schiphol aangekomen. Die komt een vliegtuig later pas aan.
Na Carrion de los Condes komt het beruchte stuk van 18 km door het veld, zonder bar, naar Calzadilla de la Cueza. Er staat veel wind en het is koud. Ergens halverwege in het weiland is een geimproviseerde buitenbar, maar eigenlijk is het te koud om er te pauzeren: een broodje en een snelle koffie en dan weer verder. Even later is gelukkig nog een plekje uit de wind om even te zitten.
In Calzadilla kunnen we dan weer binnen zitten. Vanaf daar is het nog 6 km naar Ledigos, het eindpunt van deze wandeldag. We douchen, wassen, eten in albergue La Morena en gaan weer naar bed. We zijn over de helft!!!
Klaar voor de start vanuit Carrion
Koud!Koude pauzeEindelijk, Calzadilla… als een skiresort, volgens Lilian
13 mei, 20 km, heel veel buien 16 graden, Castet Arrouy – Marsolan
Het zou vandaag heel slecht weer zijn met veel regen. We zeiden nog tegen elkaar…..alles wat in de avond en nacht valt kan morgen niet meer vallen. En wat hadden we geluk….het viel er met bakken uit op het moment dat we binnen of onder een afdakje pauzeerden. Jacobus heeft goed voor ons gezorgd.
Op weg naar Lectoure. Ik had gelezen dat het een mooi toeristisch stadje is en ja, dat klopt. We zien het al van verre liggen als we van 197 meter afdalen en vervolgens omhoog klimmen, want Lectoure ligt op een heuvel.
De hosteleigenaar in Fromista blijkt ons te hebben opgesloten: rond half zeven staan we beneden, maar de deur zit dicht en er is niemand om het ons beloofde ontbijt te maken. Scary. Jan en ik proberen via de keuken naar buiten te komen: op dat moment komt de eigenaresse binnen die boos wordt vanwege ons bezoek aan de keuken. Ontbijtelders dan maar.
De etappe van Fromista naar Carrion is niet de meest spectaculaire van deze camino: 18 km naast de weg over een pad. Jan en Lilian proberen nog een stuk over de alternatieve route, maar daar wordt t niet veel interessanter van.
Gelukkig is Carrion wel een leuke plaats. We er al vroeg en zetten onze rugzak in de rij voor Santa Maria, de herberg van Augustijner zusters, die ’s middags voor en met de aanwezige pelgrims zingen. Lilian zingt over Limburg en Jan iets braziliaans. ’s Avonds is er dan nog een mis met een speciale pelgrimszegening. Een prettige plek, alhoewel wel de meest ‘basic’ plek waar we tot nu toe sliepen.
Om half tien moeten we binnen zijn: geen songfestival voor ons! Maar ja, dat hadden we eigenlijk al ’s middags in uiterst internationasl gezelschap.
12 mei, motregen later veel regen, 14 graden, Espaleis – Castet Arouy
Na 2 dagen zonder rugzak, is die dan eindelijk op het 2e adres aangekomen. Air France had een taxi voor de rugzak geregeld Jos blij met zijn spullen, ik blij met de spullen die hij speciaal voor mij heeft meegebracht. Mijn nieuwe schoenen en sokken, mijn zomerjurkje, nieuwe voetenzalf, vitaminen en Reskin. (Een soort second skin, uitstekend geschikt voor blaren en schaafwonden) . Dat was een speciaal verjaardagskado, logeren in een kasteel, een uitstekend diner met asperges en een kaarsje met 60 erop. Mooi toch? Dank je wel lezers van dit blog voor de felicitaties.
We zijn inmiddels twee heerlijke dagen verder. Vanuit Hornillos lopen we naar Castojeriz en vanaf daar naar Fromista. Heerlijk, want fantastisch weer en ook vanwege het prachtige landschap en we lopen steeds makkelijker.
Ontbijt in leuke bar in Hornillos. We passeren San Bol midden op de mesetaHontanas
10 mei, 27 km, droog 20 graden, Lauzerte – Moissac
Op een dag dat ik me niet zo lekker voelde, ga ik twijfelen. Kan ik het wel? Is het niet teveel gevraagd van mezelf? Ook realiseer ik me dat dat bij de camino en het leven hoort. Er zijn nu eenmaal dagen dat het niet zo lekker loopt. Vandaag liep ik erg lekker en dan ben ik de twijfel ook weer helemaal kwijt. De buikpijn was zo goed als weg en ik heb weer kunnen eten. Mijn rugzak heb ik laten vervoeren, vanwege mijn zo ver scheef afgesleten schoenen. Ik was vandaag in heel internationaal gezelschap ( Frans, Duits, Italiaan en Nederlandse) en we hadden fijne diepgaande gesprekken. Dat maakt deze dag zo mooi. Eerst liep ik het oude historische deel van Lauzerte in. Gelegen hoog op een heuvel.
Zelfs in een stad als Burgos is het ’s ochtends zoeken naar koffie. Maar het is een heerlijke ochtend: de vogels fluiten, het weer is aangenaam en ik ben vrolijk omdat de meseta gaat beginnen. Koffiepauze in Tardajos en na het volgende dorp begint ’t echt: een pad naar links en dan het uitgestrekte glooiende landschap voor je. Een van de prachtigste stukken van de Camino Francés.
Het gaat allemaal vlotjes vandaag: ruim op tijd zijn we bij een prettige herberg in Hornillos, met ligstoelen in de tuin en een self service koelkast met drankjes. Er kwamen in Hornillos de afgelopen jaren aardig wat nieuwe herbergen bij, maar dat blijken er momenteel niet genoeg te zijn: veel pelgrims stranden vandaag zonder een bed te bemachtigen. Er rijden taxi’s af en aan om ze naar verder gelegen plaatsen te vervoeren. Er lopen echt veel mensen nu. Ik besluit om maar weer een paar dagen vooruit te reserveren, alhoewel ik dat eigenlijk helemaal niet zo des pelgrims vind…
Speciaal om het wat minder saai voor Arie te maken: zoek de John Deere
Slechts 12 km scheiden ons nog van Burgos, de tweede grote stad op de route. Na een koekjes-en-jam-ontbijt zoeken we de weg het dorp uit. We lopen niet door het industriegebied, maar nemen voor het vliegveld de weg naar Catañares, vanaf waar we na de koffie over het aangename pad langs de rivier de Arlanzon lopen.
Dat gaat allemaal heel vlot en om half twaalf staan we dan ook al in de lobby van het hotel: Norte y Londres, mijn favoriete plek in Burgos. Luxe met een beetje vergane glorie.
Daarna is er veel te doen: ik ga met Debby naar een kliniek om naar haar scheen te laten kijken: de jolige dokter aldaar constateert een huidontsteking en schrijft het een en ander voor, waaronder een receptje antibiotica dat ik lees als Duracel. ‘Nee dat zijn batterijen’, zegt hij. Maar dat het geen slecht idee is om die ook te vervangen. Verder schrijft ie nog een briefje met instructies voor Debby, dat eindigt met ‘and have a good camino’.
We brengen een bezoekje aan de indrukwekkende kathedraal, een kennis van mij uit Amsterdam komt langs voor een glas wijn, er is tijd voor een echt bad en wat rondlopen in de stad. Na etenstijd zitten we in de hotelkamer geinstalleerd met chips en wijn en coca cola zero klaar voor de 1e voorronde van het songfestival. Helaas, net de zender waarop dat uitgezonden wordt doet t niet. Dan maar gewoon chillen en voor pelgrimsbegrippen laat naar bed, tussen de echte lakens.
Langs t vliegveld……op zoek naar de rivierPortemonnees vullenVlak voor de binnenstadKathedraal…
..en van binnenJolige dokter en jolige DebbyNorte y Londres…By night
We moeten de Montes de Oca, de ganzenbergen op, een van oudsher berucht gebied waar struikrovers pelgrims overvielen. Vandaag ziet het er echter heel vriendelijk uit: we lopen in het bos en Sjan waant zich in de Loonse en Drunense duinen. Het klimmen valt zo ’s ochtends eigenlijk erg mee en na 12 km komen we aan bij het klooster van San Juan de Ortega. Koffie in de bar daar. En coca cola zero natuurlijk.
Vanaf San Juan lopen we door Ages en dan Atapuerca, een van de drie plaatsen in Europa waar geclaimd wordt dat daar de oudste oermens gevonden is. Tijd voor de lunch.
Daarna gaan we nog even omhoog naar de hoogvlakte van Burgos en lopen we door naar onze herberg in Cardeñuela. We eten met de andere pelgrims, waarvan we een aantal inmiddels kennen, in de herberg en slapen op een slaapzaal. Morgen maar 12 naar Burgos!
Mediterende vrouw
Sjan voelt zich thuis SalamandertjeSan Juan de Ortega
Boven
Reclame voor de herbergBijna daar!Gearriveerd……en geïnstalleerd!
8 mei, 25 km, bewolkt 20 graden, Cahors – Lascabanes
Wat is dat toch? Vraag ik mezelf af. Waarom voel ik me in een grote stad op de Camino verloren? Ik schreef in mijn dagboek: ik zie mijn Camino vrienden niet, de mensen zijn haastig, zonder aandacht voor de voorbijganger. En ik realiseer me dat ik dat zo bijzonder vind op de Camino. De band die er ontstaat tussen de pelgrims. In mijn gite “Papillon verte” voel ik me helemaal thuis. Persoonlijke aandacht, echte zorg voor de pelgrims. Als in een familie. En die hele kleine dingen, maken voor mij ook de Camino. Zoals het stukje tekst wat ik bij het ontbijt vind.
Oeps, zondag. Is er wel een bar open om te ontbijten? Ja, even zoeken en dan een beetje off route. Koffie, tostadas en crossants en dan op weg. Geen haast, want we doen slechts 12 km naar Villafranca Montes de Oca. Laaaaaange pauze in Villambistia. Het is voor het eerst echt warm vandaag. Na veel geklaag over de kou de afgelopen week, klagen we nu dan maar meteen over veeeeel te warm.
Het is een relaxed wandelingetje eigenlijk: we arriveren vroeg in de herberg van hotel San Anton Abad in Villafranca. Tja, wat doe je dan verder op zo’n dag? Je doet een wasje, schrijft een kaartje, drinkt een biertje of een coca cola zero in de bar, maakt een praatje met een medepelgrim, en dan is het weer tijd om te eten en te slapen. Voor 10 uur liggen we er weer in (geen stapelbedden vandaag).
Deze dag hoort ook bij vertraging. Gisterenochtend heb ik pas het besluit genomen om vandaag alleen 12 km te lopen en een kijkje te nemen in Cahors. En…..iedereen zei, alles is vol en ik had meteen een plekje bij gite bij Papillon Vert.? Kennelijk is het de bedoeling dat ik het vandaag rustig aandoe. De gite van Le Pech ligt hoog boven een dal. Een mooie start met ochtend nevel.
Lilian heeft deze dag een goed idee: omdat de laatste kilometers altijd het zwaarst zijn kunnen we die beter het eerst doen. Dus: morgen met een taxi naar het einddoel van de dag reizen en dan teruglopen.
Vanuit Santo Domingo zijn we in 7 km in Grañon voor een eerste koffiestop. Daarna verder door het glooiende landschap, dat er vandaag prachtig uitziet in de zon: het is afwisselend warm en koud, dus we blijven kleren aan- en uittrekken. Een paar dorpen verder komen we in Belorado aan. Er liggen soldaten met mitrailleurs in het gras: een verontrustend gezicht, maar waarschijnlijk gewoon een militaire oefening.
Onze bedden bevinden zich vandaag op een grote slaapzaal op zolder. Weer even wat anders als de luxehanddoekenenlakens van gisteren. We eten in het restaurant van de herberg en zoeken dan de zolder weer op. Om half elf snurkt het in alle bedden om me heen, zo lijkt het. Ik besluit mijn oordoppen niet uit te pakken, want hier is werkelijk geen kruid tegen gewassen.
Leaving Santo Domingo
Minimalistische landschappenGrañon in de verteDe kerk van Grañon
Hoed op, hoed af, hoed opWat fotograferen we?Een caminobordjeScene uit de film The WayMary from Ireland…
