22 september, 22 km, zwaar bewolkt af en toe een beetje regen, van Herrerias via O’Cebreiro naar Fonfria

De mooiste etappe tot nu toe? Laten we zeggen zeker een van de mooiste. We gaan O’Cebreiro passeren en dat met een stijging van 705 meter naar 1300 meter. In onderstaand overzicht zijn de eerste 4 en de laatste 4 niet inbegrepen.

De stijging is fors. Vergeleken met de Camino Duro vanaf Villafranca zelfs nog zwaarder. Het eerste deel over een bospad met veel ongelijke stenen. Goed opletten. In de nacht had het ook geregend en hier en daar was het glad.

Daarna komt de stijging naar O’Cebreiro. Een bergpad met aan allebei de zijden uitzicht. Als er af en toe een zonnestraal door de wolken komt, zijn berglandschappen goed te zien. We genieten er volop van.

Hier en daar zijn velden vol met de herfst krokussen te zien. Licht paars, kleurt het landschap extra

Eigenlijk is het niet te beschrijven. Wij lopen daar, geen auto’s te horen, een pad speciaal voor de pelgrims. Onze benen en voeten die het zomaar voor ons doen. We voelen ons dankbaar voor al dat moois op onze Camino.

Vlak voor O’Cebreiro komen we in Galicië aan. De provincie Castilla y Leon hebben we verlaten. Precies op de grens is dit monument te vinden.

Niet ver daarna zijn we in O’Cebreiro. Bekend door de rieten daken en de het wonder dat vroeger heeft plaatsgevonden.

Legende van O’Cebreiro:

Een boer zou ondanks een storm de berg hebben beklommen – O Cebrei ro ligt op 1300 meter hoogte

Een aan God twijfelende monnik verweet de man dat hij dom was geweest om zo’n risico te nemen voor een simpele hostie. Op dat moment veranderde de hostie in vlees en de wijn in bloed. De katholieke kerk heeft het hostie wonder erkend en tegenwoordig worden de graal en de pateen in de rechterapsis van de Iglesia de Santa María bewaard.

Als je denkt dat je de hoogtes na O’Cebreiro hebt gehad……? Nee hoor, het blijft stijgen en dalen. Zo komen we op de Alto San Roque met het pelgrimsmonument op 1270 meter.

En ook de stijging naar Alto do Poio is niet niets. We ontmoeten een Duits echtpaar, Johanna en Heinrich, die hadden gelezen dat deze stijging, echt de moeilijkste is. Als je nog twijfelt of je het kunt, mag je die twijfel nu laten gaan.

We overnachten in de sfeervolle herberg Reboleira in Fonfria. Speciaal voor ons hebben ze de achterste slaapzaal vrij gehouden. We zijn er erg blij mee. Het etappe drankje smaakt ons prima.

Tot slot een hele mooie tekst gevonden in de kerk van O’Cebreiro. A Pilgrim’s prayer.

21 september, 20 km van Villafranca naar Herrerias, zwaar bewolkt, een paar kleine buien, verder droog 16 graden

Wat een fantastisch verblijf in Villafranca del Bierzo bij Vina Femita. Na een grote brand weer helemaal opnieuw begonnen en sinds 2022 weer geopend. Met een pelgrimsmenu van goede kwaliteit en allemaal losse eenpersoons bedden op slaapzalen van 10 personen. We hadden de kamer dan ook met 3 anderen te delen. Dat hoort er ook bij. Zeker aan te bevelen! Na een goed ontbijt gaan we op pad.

Direct na Villafranca heb je de keuze: over een alternatieve route, de Camino Duro genaamd of langs de weg. Enthousiast als ik was, kozen 4 van ons ervoor om over de bergen te gaan. Op het kaartje de groene route, meteen na de brug rechts omhoog.

Zo gaan Marijke, Irene, Annemiek en Bertine op pad.

Een zware route die veel bewondering krijgt als je die hebt gekozen. Op onderstaande hoogteprofiels zie je het verschil. Meteen fors omhoog of zoals wij, Marijke, Monica en ik alleen geleidelijk omhoog.

Reacties: fantastisch, dit hadden we zeker niet willen missen en ook: met een goede conditie goed te doen. Hieronder wat foto’s van deze Camino Duro.

Lady’s: top dat jullie dit hebben kunnen doen. Zelfs met een nieuwe heup is het gelukt. Ik ben trots op jullie!

Intussen liepen we langs de weg en de gezellige dorpjes omhoog. Voor ons ook een grote uitdaging. 20 km vals plat stijgen is ook niet niets. In het dal langs de rivier, de Rio Valcarce ligt een snelweg, de A6, een gewone weg, de N6 en voor ons wandelaars een pad langs de weg, veilig achter de vangrails of een landweg. We zien dan ook vele viaducten hoog boven ons.

We vieren in het cafe van onze herberg dat we het allemaal maar hebben gedaan. We overnachten in albergue Casa Lixa in Herrerias.

20 september, 25 km meest bewolkt en droog 20 graden, van Ponferrada naar Villafranca

Vandaag komen we in een wijngebied “de Bierzo” en dat betekent in een glooiend landschap.

Tegenover het kasteel is een zeer goed ontbijt cafe te vinden. Dat ligt op de route van ons hostel Guiana. Na het ontbijt gaan Monica en ik met de bus naar Camponaraya, de anderen gaan welgemoed op pad. Na Camponaraya gaan we met zijn allen verder.

Langs de rand van Ponferrada lopen we de stad uit.

Vanaf Camponaraya gaan we naar Cacabelos. Veel kerkjes zijn open en we krijgen er een stempel. Vrijwilligers ontvangen er de pelgrims.

Na de snelweg (A6) is de Camino een mooi pad langs de druivenranken. Hier en daar wordt geoogst. We zien ook druiven hangen, die nog wel erg klein zijn. Onderweg is een stalletje, waar wat souvenirs te koop zijn

Na Cacabelos lopen we een heel eind stijgend langs de weg. Op het hoogteprofiel tussen de 17 en 20 km zie je dat we 100 meter stijgen. Iets meer dan vals plat. Het komt natuurlijk ook dat we langs de weg lopen, die km’s voelen zwaar. Naar Villafranca kiezen we voor de glooiende route door de wijngaarden. Vanaf dat moment is het weer genieten. We stijgen en dalen en gaan weer opnieuw omhoog. Hier en daar kleuren de druivenbladeren rood. De herfst komt eraan. Doordat de zon zich even wat meer laat zien, zijn de heuvels een lust voor het oog.

Een van de meest bekende plekken, en meest gefotografeerde huis, is het witte huis op de heuvel vlak voor Villafranca. Dat doen wij dan ook maar.

Net als je denkt, waar blijft Villafranca, komt het achter de laatste heuvel te voorschijn.

We overnachten in de vernieuwde herberg, Vina Femita. Daar op weg naar toe vinden we bij het kasteel een cafe voor ons etappe.

19 september, zonnig, 12-23 graden, van El Acebo naar Ponferrada

Na de zware daling naar El Acebo, staat er vandaag een 2e zware daling naar Molinaseca op het programma. Van 1100 meter naar 600 meter en dat door een schitterend natuurgebied.

Vanaf onze herberg La Casa del Peregrino kun je bij goed weer de zonsondergang zien. Je kunt daarvandaan helemaal naar het dal kijken. Ponferrada is in zicht.

In dat zelfde dal was vanmorgen een deken van mist te zien, die nog door de zon werd opgelost. Opnieuw een moment om even stil van te worden. Wij zijn klaar voor vertrek.

De afdaling naar Molinaseca is spectaculair. Niet alleen wat betreft het natuurschoon, ook door de ongelijke stenen, waar we zeer geconcentreerd moesten afdalen. Het vraagt zoveel focus, dat we vanzelf bij onze wandeling zijn en we het gevoel hebben helemaal ontspannen te raken. Ontspanning door inspanning, zeg maar.

Mooi is het zeker ook. Als we even om ons heen kunnen kijken, zien we de beboste hellingen.

Vanaf Molinaseca gaan we naar Ponferrada. Eerst langs de grote weg, later over een boerenweg met uitzicht op de eerste wijngaarden. We krijgen een trosje heerlijk zoete druiven aangeboden. Mmmmm.

Voor Ponferrada is het goed opletten. Bijna als vanzelf wordt je rechtdoor gestuurd en dan ga je langs de grote weg naar Ponferrada. Langs de rand is echt veel mooier. Ponferrada is bekend om het mooie kasteel. Daar nemen we ons etappe drankje.

We overnachten is albergue Guiana, dichtbij het centrum en de algemene herberg.

18 september, 17 km, zwaar bewolkt, droog 13 graden, van Rabanal naar El Acebo

Op dit moment is Simone gestart vanaf Leon en zij schrijft ook dagelijks een verslagje van de wandeling. We willen haar Buen Camino wensen en een fijne camino. De verslagen zijn afwisselend van Simone en van mij.

De wandeldag naar El Acebo is de start van de heuvels en het hoogtepunt Cruz de Ferro.

Vandaag gingen we al om 8.30 uur op pad. Het was net licht, een streepje zon zorgt voor een mooie start. De stijging naar Foncebadon is van 1055 naar 1400 meter en dat in iets meer dan 5 km.

Op weg naar Cruz de Ferro komt er mist en/of laaghangende bewolking opzetten. Cruz de Ferro is de plaats waar pelgrims steentjes achterlaten met een herinnering aan een geliefde. Een enorme berg stenen en boven op de stenen een grote paal met bovenop een kruis.

Vanaf Cruz de Ferro gaan we nog eens naar een ander hoogpunt, de Alto Altar op 1515 meter hoogte. We genieten enorm van alle stappen die we zetten. Er was ook twijfel….kan ik dat wel? Ik heb nog nooit zoveel geklommen. Al lopend ontstaat het vertrouwen: we kunnen het. Nog niet aan morgen denken, het gaat over de eerste stap. Met al die eerste stappen kom je toch een heel eind.

De daling naar El Acebo staat als moeilijk in het boekje. Van 1515 naar ongeveer 1000 meter in een km of 3 valt ook niet mee. Zeker als het nog eens over een groot kiezelpad is of leistenen. We boffen met het droge weer. In de regen is het een ander verhaal en zul je kiezen om over de weg te gaan.

Daar in de verte ligt Acebo. Eerst nog niet te zien. Op de bergpaden zien we alleen af en toe een glimp van een dorp. Als we allemaal beneden zijn, wordt het gevierd. Wielrenners hadden muziek aan, er wordt zelfs gedanst. Het voelt als een overwinning, dat we deze daling hebben kunnen doen.

We slapen in La Casa del Peregrino aan het einde van Acebo. Een luxe hotel met een aparte pelgrimsafdeling. Wat denk je van een kaartje leggen in de zon, chips en drankje erbij. Wat wil een pelgrim nog meer? Het leven van een pelgrim is best zwaar…..😉

Spreuk van de dag …..Keep going, every step counts……

17 september, 21 km, eerst droog later buien, van Astorga naar Rabanal

Het was een bijzondere ervaring om in herberg San Javier te slapen. Met ongeveer 25 personen op een zolder met een krakende vloer en trap. En ja, veel pelgrims gaan vroeg weg, dat betekent dat de meesten van ons wel om 6 uur wakker waren. En ik? Met mijn oordoppen in, heb ik best goed geslapen……

Vandaag gaan we stijgen van 900, dat is de hoogte van Astorga, naar 1130 meter, Rabanal. Een heel geleidelijke stijging met alleen vlak voor Rabanal wat meer dan vals plat.

Net na Astorga komen we langs een heel sfeervol kerkje. Hier worden we ontvangen door een vrijwilliger. De eerste stop hebben we in Murias de Rechivaldo. We treffen vandaag veel pelgrims die net als wij in Astorga hebben geslapen.

De Camino volgt vooral de weg langs de dorpen Murias de Rechivaldo, Santa Catalina de Somoza en El Ganso. Er is goed voor de pelgrims gezorgd met een apart voetpad. De uitzichten zijn…. genieten van elke stap en als we terugkijken zien we zeker dat we stap voor stap stijgen.

Vlak voor El Ganzo wordt de lucht wel erg donker. Zou het dan toch gaan regenen? Er vallen enkele druppels. De meesten kunnen nog net droog bij het winkeltje/bar van El Ganso komen. Wat een warm welkom! Ik kom er al jaren en ze kennen me nog. Tijd voor bv yoghurt met muesli of een vers broodje met tomaat en kaas.

Net voor Rabanal buigt de Camino van de weg af. Over grote natte stapstenen is het even flink klimmen.

We overnachten in herberg La Senda precies aan het begin van het dorp. Vandaag, zondag, is er een speciale mis met gregoriaanse gezangen. Voor wie wil, we gaan het ervaren. Deze mooie tekst wil ik graag met jullie delen….maar als je ver genoeg reist, kom je uiteindelijk jezelf tegen en je zegt allemaal…ja.

16 september, 17 km, zwaar bewolkt droog

We kijken terug op een fantastisch verblijf bij Martin en Merel van albergue Villares de Orbigo. Ruim, rustig, zeer schoon en een heerlijke maaltijd. Deze morgen hebben we zelfs buiten ontbeten. Onze dag begint zo heel goed!

Direct na Villares de Orbigo begint een prachtig natuurgebied. Glooiend met steeds opnieuw mooie vergezichten. Toen ik er aankwam regende het. Het was er of “ik in de wolken was”. Dat ben ik wel…..zeker als ik met de wandelaars onderweg ben😉😉 en in staat blijk me aan te passen.

Ik heb de afstand voor mezelf aangepast. Martin heeft me 8 km verder weggebracht en ik ben de anderen tegemoet gelopen. Voor mij de mogelijkheid te kijken:wat kan wel? Vlak voor de improvisorische bar “Cantina la Casa de los Dios” zijn we weer bij elkaar. Een fijne plek op ongeveer 8 km na het vertrek. Na 2 uur lopen ben je daar. De nieuwe eigenaar zorgt goed voor ons. Fruit, koffie, thee, koekjes. Een plek om even uit te rusten en te ervaren wat vrijheid is.

Op deze hoogte zien we na een stukje lopen Astorga in een kommetje liggen. Het lijkt dan dichtbij, het is daarvandaan toch nog 5 km. Dat is bij het grote kruis:”Cruceiro de Santo Toribio”

Via een steil pad gaan we naar beneden. Door het dorp San Justo de la Vega en Astorga komt steeds dichterbij. We boffen zo met het weer. Vandaag was voor heel Spanje veel regen voorspeld, tot we in Astorga zijn houden wij het droog. Om een spoorweg over te steken hebben ze een ingenieus systeem bedacht, om zigzag naar de overkant te kunnen.

Astorga is bekend door de kathedraal St. Marta en het bisschoppelijk paleis; Palacio Episcopal van Gaudi.

Morgen gaan we beginnen aan de klim van 900 meter naar Rabanal op 1155 meter. We zien ernaar uit en vinden het ook spannend. Gaat het ons lukken?…….. .

15 september, 18 km, 23 graden licht bewolkt van Villar de Mazarife naar Villares de Orbigo

Net na 8 uur komt de zon op. Vanaf de herberg Tio Pepe kijken we zo op de kerk.

Wij gaan om 8 uur ontbijten. Om 6 uur was er al gerommel in de herberg. De meesten gaan vroeg weg en gaan voor meer dan 30 km naar Astorga. Wij delen het in 2-en en gaan net voorbij Hospital de Orbigo. Op het plein voor de kerk is deze Jacobus geduldig.

Onderweg valt het bijna niet op. We dalen maar het is zo weinig, dat je het niet merkt. Het doet me echt aan de Meseta denken. Oneindige vlakten. Velden met zonnebloemen, wijdsheid. We ervaren een geluksmoment. Overal om ons heen, voor ons achter ons en naast ons wolken, waar van die donkere strepen uit komen. Regent het daar? We denken van wel. Dan toch komt het onze kant uit. Even wat sneller lopen of de regenjas aan. Tja? Keuzes. Het was echt niet nodig, voor 4 spetters. Dat wisten we niet

In Villavente hebben we even pauze. We hadden er 10 km opzitten. Het is bijzonder rustig onderweg. We horen dat er op dit moment weinig pelgrims onderweg zijn. We lopen door naar Hospital de Orbigo. Onderweg zien we een pijl van wel 2 meter lengte. De steentjes zijn er verzameld door de pelgrims.

De Puente de Orbigo is een hele lange oude brug. Een van de markerende plekken van de Camino. Net voor de brug, in het straatje ervoor is een prima pauze plek met heerlijke tuin.

In Villares de Orbigo worden we zeer gastvrij ontvangen door Merel en Martin van de albergue Villares de Orbigo. We worden uitgenodigd om mee te gaan kijken in de kerk. Manolo geeft een rondleiding. Daarna gaan we kijken in de hal met heel veel paprika’s. Morgen is er feest en worden alle bewoners en gasten verwend met de soep.

Tot slot voor vandaag deze tekst die we in Villavente zagen

De Camino is als het leven, het geeft goede en slechte ervaringen, maar je moet altijd doorgaan.

14 september, 25 graden, 22 km van Leon naar Mazarife

We hebben overnacht in Globetrotter hostel, een prima plek naast de kathedraal waar we ook nog om 22.30 uur binnen konden. Ze hadden speciaal op ons gewacht.

Als eerste gaan we toch even de kathedraal binnen. Een belevenis door het zonlicht dat door de glas in lood ramen naar binnen komt. Zeker de moeite waard er rond te kijken.

We wachten ook tot de winkels open zijn. Mijn standaard pelgrimslunch bestaat uit een stukje brood, bananen, kaasjes en aquarius. En dan gaan we echt op pad. Voor mij en Monica het eerste stuk met de bus naar Virgen del Camino. Wij gaan kijken wat wel kan. Monica net hersteld van een voetblessure en voor mij helaas nog aan het opknappen na een longembolie. We verwachten max 15 km te kunnen gaan. Wat gebeurt er? Marijke, Irene, Bertine en Annemiek gaan samen lopend de stad uit voor de volle 22 km. Spannend want we hebben ook een keuzemogelijkheid.

Wij nemen de alternatieve route naar Villar de Mazarife.

Vlak voor de splitsing is aan de rechterkant een zeer moderne kerk, met prachtige beelden. Daar is een pastoor waar we persoonlijk een stempel van krijgen.

Na de stad komen we uit op een hoogvlakte, Paramo genaamd met als top Alto Cruceiro op 910 meter. Leon zelf ligt op ruim 800 meter hoogte, zoveel is die stijging niet en het geeft een mooi uitzicht op de stad Leon. Hier voelt het nog wel een beetje als meseta. Bijna vlak, graanvelden of omgeploegde akkers. Het heeft een beetje geregend, dat kleurt de aarde bijna rood.Mooi om te zien. Hier en daar afgewisseld met wat bomen. Vooral de strak blauwe lucht geeft dat mooie contrast.

Met de temperatuur van 25 graden goed te doen. Alleen de laatste 4 km vanaf Chozas de Abajo lopen we weer langs de weg. Deze lijkt eindeloos en dan is er plotseling na een bocht toch het dorp Villar de Mazarife. Hier verblijven we in de laatste herberg, Tio Pepe. Wat heerlijk om daar samen ons etappe drankje te nuttigen in de patio van de herberg.

13 september op weg naar Leon

Morgen gaan we starten vanaf Leon. Eind september verwachten we in Santiago aan te komen. We gaan naar het westen. Vanaf O Cebreiro komen we in Galicië. Onze Camino sluiten we af met een wandeling van Cee naar Finistere.

We hebben er zin in. Gaan we voor de reis of de bestemming? Of voor het gezelschap? Voor nu kiezen we elkaars gezelschap.

We zijn: Mieke, Bertine, Marijke, Marijke, Monica, Irene en Annemieke

Op naar de eerste dag