Via Lemovicensis Nevers Apremont

Via Lemovicensis, ,

16 maart, 17 km, zonnig, 18 graden

Blijven we in het klooster of gaan we toch maar weer op pad? De fijne 1 persoonskamer in Espace Bernadette nodigen ons uit…..we kiezen ervoor om verder te gaan met onze Camino, op weg naar La Souterraine.

Hieronder zie je de route die we gaan vervolgen.

Even de stad uitlopen en we zijn weer in de weldadige rust van het platteland. Meteen over de brug van de Loire gaan we rechtsaf. Hier is het even goed opletten, er zijn 2 varianten. Wij kiezen voor de noordelijke variant over Augy sur Aubois.

Vandaag is het een makkelijke etappe, zonder hoogteverschillen en met 17 km goed te doen. Prachtige paden langs het kanaal, kleine paadjes, en ook op een fietspad

We vervolgen onze route en komen tot onze verrassing in een piepklein dorpje met een winkeltje met een terrasje voor de deur. Gimouille genaamd. We zagen al zoiets toen we het dorp inkwamen: epicerie et terrasse. Goed kijken je bent er zo voorbij….

Daarna komen we langs een kanaal die over de Loire heen gaat. Bijzonder om te zien. Er is daar veel hoogteverschillen en het water in de Loire stroomt er krachtig. We kunnen ons voorstellen dat kanoën daar echt niet gaat.

Naar Apremont is het nog 5 km langs het kanaal. Een recht pad. Apremont is misschien in de zomer een erg toeristisch plaatsje met mooie huizen. We hadden verwacht dat er een bar open zou zijn. Alles is gesloten, net als de gite van de pelgrims. We wachten geduldig op vervoer terug naar ons overnachtingsadres , hotel La Granouille, 5 km terug op de route. Zo zie je, het loopt wel eens anders.

Via Lemovicensis Guerigny Nevers

Via Lemovicensis, ,

15 maart, 16 km, zonnig 0-12 graden

Het weer wisselt sterk hier in Frankrijk. Ik heb het motto “het is altijd weer”, maar als net als vandaag de zon overvloedig schijnt, is het toch net mooier buiten.

Vandaag vooral over rustige kleine wegen, door het licht glooiende landschap, met regelmatig zicht op het riviertje La Nievre.

Net voor Les Buttes zien we bankjes in de zon en uit de wind. Ook al is het op dat moment nog maar 7 graden, we vinden het heerlijk en nemen het ervan. Ongeveer 6,5 km zit erop. We hebben geen haast omdat we vandaag naar Nevers gaan, dat op 15 km ligt. Vlak daarna gaan we rechtsaf.

Langzaam maar zeker, zien we wat meer bedrijvigheid. Dichter bij Nevers, de woningen zijn niet verlaten en hebben mooie tuinen met o.a. bloeiende Mimosa. Voor Ellen en mij herinneringen aan een Camino français in april 2017. Dan zien we in de verte de hooggelegen kathedraal van Nevers en we dalen af naar de stad.

Nevers is een oude Romeinse stad met prachtige kerken. L’eglise Saint Etienne, de kathedraal Saint-Cyr-et -Sainte-Julette, het paleis en l’eglise Sainte Bernadette. Eerst gaan we even naar het grote naambord van Nevers. De eerste mijlpaal van 100 km zit erop. Vol vertrouwen dat het ons gaat lukken, vieren we samen dit moment

Als eerste komen we bij de kerk Saint Etienne aan.

Mooie oude andere gebouwen, het paleis en de kathedraal, met een prachtige lichtinval door de moderne glas in lood ramen.

Tenslotte de kerk Saint Bernadette. Bernadette is daar te bezoeken, gebalsemd alsof ze er zo nog bij was. Daar is ook de Lourdes grot te vinden. Heel speciaal is ons verblijf deze nacht in het klooster van Bernadette Soubirons. Speciaal voor de pelgrims 1 persoonskamers met ook speciale pelgrimsprijzen. Voor 1 nacht zijn we ingetreden😉…….even kijken of het bevalt.

Na het installeren gaan we met 3-en toch nog even op het terras een biertje pakken. Deze mijlpaal hebben we toch maar vast gehaald.

Via Lemovicensis Premery Guerigny

Via Lemovicensis,

14 maart, 20 km, wisselend bewolkt, 10 minuten buien, 9 graden

Wat is het leven van een pelgrim toch eenvoudig. Waar slapen we, hebben we eten en drinken en bij wisselend weer zoals hier in Frankrijk: Wat wordt het weer vandaag? Wat dat laatste betreft hebben we tot nu toe veel geluk. De hele nacht regen en vandaag enkele buien. En als de temperatuur dan terugzakt naar 9 graden……geen probleem. Daar zijn we op gekleed.

De route vandaag is prachtig, we ervaren het als makkelijk. Dat klopt ook, geen modderpaden, heel glooiend en wat korter dan de afgelopen 3 dagen. Alleen de eerste klim wordt als pittig ervaren.

We verlaten Premery over een kleine weg niet ver van het spoor en stijgen van 231 meter naar 318 meter. Aan de ene kant bos, aan de andere kant vergezichten over de groene heuvels.

Zo gaan we naar Le Grand Rigny met uitzicht over eveneens een mooi dal. Er staat nog een oud schoolgebouw en we vragen ons af hoelang geleden hier nog kinderen naar school zijn gegaan. Nu ziet het er verlaten uit. Wel is er hier in dit afgelegen gebied nog een brievenbus en we zien een gele postauto langs komen.

Na 12 km willen we graag pauzeren. Bij Poiseux is er een bar/restaurant Auberge de la post. Even 800 meter van de route af en dan zijn we er. Tot onze verrassing is die open en ……het komt heel goed uit, we krijgen even een plensbui en zo kunnen we warm en droog schuilen onder het genot van een kopje koffie of thee.

Over de weg is het dan nog 5 km naar Guerigny. Dat is de drukke D977. Wij vervolgen de route en komen zo door het Forêt de Guerigny over de route forestiere de Poiseux. Lange wegen die stijgen en dalen. Net als de zon even schijnt is er een boomstam voor ons lunch plekje. Wat wil een pelgrim nog meer?

We overnachten bij de chambre d’hote Le Clos des Forges. Ook een adres die in de gids van Miam Miam Dodo te vinden is.

Morgen komen we in Nevers aan. De eerste 100 km zitten er dan op. Ik hoor vandaag: als we dat kunnen halen, groeit het vertrouwen dat het ons gaat lukken.

Nog even het centrum in van Guerigny.

Via Lemovicensis Guipy Premery

Via Lemovicensis, ,

13 maart, 23,6 km, eerst zonnig, later onweer, 18 graden

Dat het vandaag maar liefst 18 graden zou kunnen worden, leek ons wel een heerlijke wandeltemperatuur. Dat het ook zou kunnen gaan onweren, daar zijn we voor gewaarschuwd en het leek aan onze neus voorbij te gaan……

Vanmorgen werden we teruggebracht waar we gisteren waren geëindigd . Naar Guipy. De route van vandaag kent vele km’s langs een drukke weg, de D977 bis. Vooral na Saint Reverien. De weg van Guipy naar Saint Reverien begint eerst over een rustige boerenweg. We zeiden nog tegen elkaar, wat lopen we lekker. Tot aan 2 km voor Saint Reverien, dat was een zeer nat pad. We moesten elkaar hier en daar helpen om over het water (of erin….) te springen. Het had dan ook de hele nacht geregend en bij vertrek hadden we stralend zonnig weer. We boffen!

Het natte pad was aan beide zijden een riviertje. Soms was het ook in het midden erg nat. We klimmen er omhoog naar Saint Reverien.

Saint Reverien is een stad, die totaal verlaten is. Ieder trekt naar het platteland. Geen restaurant of winkel is er over gebleven. We spreken de eerste de beste personen aan, met de vraag of we ergens koffie kunnen krijgen. Kom binnen zegt hij.😉 Hij had in zijn huis ook een Compostella staan en had wel zin in een praatje. Intussen maakt hij koffie voor ons. We merken verder dat Saint Reverien er totaal verlaten bij ligt. Het kerkje is open, daar zien we prachtige fresco’s.

Daarna volgt een stuk van 5 km langs de drukke weg. We hadden afgesproken om 13 uur te pauzeren, daar waar we de drukke weg afgaan. Toen was het nog droog, we zagen de lucht veranderen.

Ik weet dat je de afstand tot het onweer een beetje kunt uitrekenen. Wat ik vroeger heb geleerd is dat het aantal tellen dat tussen de donder en de bliksem zit, het aantal km’s is vermenigvuldigd met 3. Het onweer komt steeds dichterbij. We komen net voor het erg hard gaat regenen bij een boerenschuur. We gaan er even schuilen. Met onweer moet je toch voorzichtig zijn. Persoonlijk vind ik het wel erg mooi, die donkere luchten.

Nog een klein stukje naar Premery. Het cafe is open en we besluiten er ons etappe drankje te nemen. Onze 3e wandeldag zit erop. Daarna gaan we weer terug naar ons verblijf le Saint Jacques.

Via Lemovicensis Esprit Guipy

Via Lemovicensis, ,

12 maart, 23 km, half bewolkt 14 graden

Vandaag voelt het als voorjaar met af en toe zon en 14 graden. Dan hier te lopen in het mooie midden Frankrijk met het glooiende landschap. We worden er allemaal heel blij van.

Zoals je ziet is het voortdurend glooiend. Geen meter vlak en veel vals plat. Om 8.30 uur gaan we de deur uit van de prima gite van Anne Marie Barrier, het adres dat ik vond in de gids Miam Miam Dodo. Een warme ontvangst, ze zorgt heel goed voor ons. Na 11 km zijn we in Corbigny. Een grote plaats met ook op zondag winkels open. Zo kunnen we er brood bij de warme bakker kopen en bananen voor onderweg.

We merken dat na Vezelay meer schelpen te zien zijn en ook mooie teksten onderweg. (Vertaald volgens Google Translate) Dat je je pad volgt, je hart altijd vol blijdschap. En moge elke dag gevuld zijn met vreugde en moge je nooit verdrietig zijn. Moge je leven rijk zijn aan goede woorden en je vrede brengen. Moge de hemel je altijd zijn zegen schenken.

We genieten vandaag van elke stap. De mooie natuur, de temperatuur en elkaars gezelschap. Een beeld van een visser in een dorpje. Nieuwsgierige koeien, die denken: waar gaan die naar toe…..

Alsof de Camino hier meer leeft,van ten noorden van Vezelay…. Misschien is het seizoen dat wij onderweg zijn nog net te vroeg. Er is veel dicht. Een hele puzzel om de overnachtingen rond te krijgen. Zo overnachten we vandaag in een chambre d’hote in Premery, Chambre d’hote Saint Jacques, omdat in Guipy niets beschikbaar was. We werden opgehaald door de eigenaar in Guipy. We zullen hier 2 nachten verblijven. We gaan morgen terug naar Guipy om onze route te vervolgen. Toen we stonden te wachten viel ons oog op deze vuurwantsen. Op een boom en op de grond, ontelbare, voor deze beestjes kennelijk wel de goede tijd.

Wat heerlijk om bij aankomst in de woonkamer te worden verwelkomd en een etappe drankje kunnen kopen.

 

Via Lemovicensis Vezelay Esprit

Via Lemovicensis, ,

11 maart, 26 km bewolkt en droog

Een van de meest bijzondere momenten van het verblijf in Vezelay is het bijwonen van de “Lauden” in de basiliek. Met gezangen van de nonnen en paters, ik denk wel 20 in totaal. Ik kreeg er kippenvel van. Zo mooi en indrukwekkend. Aan het einde mochten de pelgrims naar voren komen en met een pelgrimsgebed kregen we de zegen mee voor onze wandeling naar Santiago. Een heel goed begin van de dag.

Nog helemaal onder de indruk gaan we op pad.

Een zware route vandaag! Voor de eerste dag ver met 26 km en met veel heuvels. De eerste is de daling naar Saint Pere.

Direct na Vezelay moet je goed opletten. Ga je naar Nevers of naar Bourges. De route is goed gemarkeerd. Wel zijn er vele routes hier in de omgeving en belangrijk is de geel met witte borden te kiezen en de uitsluitend gele te negeren. Na de afdaling zien we de basiliek hoog boven ons uit torenen.

We lopen veelal over onverharde paden, die nogal nat zijn met heel veel modder, die ook nog erg glad is. Als je dan aan het stijgen of dalen bent moeten we goed opletten om niet te vallen. Ook vandaag lukt het me niet mijn broek schoon te houden. 😉

Het landschap is erg mooi. Heuvels in vele tinten groen. De ene heuvel is nog niet afgelopen of de volgende ligt al klaar. In dit deel van Frankrijk lopen we door vele vooral verlaten dorpjes. Alsof de tijd heeft stil gestaan.

Volgens onze route zou er op 2 plaatsen horeca kunnen zijn, dat is in Pierre Perthuis en Bazoche. De eerste op 8 km, de 2e op 16 km. Bij beiden was het dicht. We nemen wel even pauze. Na 2 uur lopen zijn we er echt aan toe. Even wat eten en drinken en dan kunnen we weer. Wat is het heerlijk om zo gastvrij te worden ontvangen in de gite van Anne Marie Barrier in Esprit. Moe en voldaan genieten we van ons etappe drankje.

Via Lemovicensis naar Vezelay

Via Lemovicensis,

10 maart 2023, een nieuw avontuur.

Van 10-28 maart gaan we 320 km naar het zuiden. De Via Lemovicensis genaamd of ook Voie de Vezelay.

Dat is een van de mogelijkheden om in de richting van Saint Jean Pied de Port te gaan is vanaf Vezelay. Op de kaart ten zuidoosten van Parijs.

In de weken voor vertrek kregen we bericht over mogelijke stakingen in België en Frankrijk. En inderdaad ik kreeg 3 mails over de boekingen. De trein is vervallen. Wat nu? Ik ga bellen met NS international en weet intussen dat een trein eerder wel rijdt. Ada had die trein al, zij had geen bericht dat haar trein was vervallen. Tatata we kunnen 1 uur eerder vertrekken. Zo zaten Ellen en ik om 7.03 uur in de trein van Den Bosch naar Breda. Overstappen naar Antwerpen. Die trein had 10 minuten vertraging. In Antwerpen overstappen op de trein naar Parijs. Uiteindelijk zaten we in de trein.

We zijn: vlnr Mieke, Ada, Carla, Ellen, en Dike

De geplande metro naar Gare de Lyon, gaat ook niet. Wel een andere met 1 keer overstappen. Als haringen in een ton reizen we 1 halte. Gelukkig hadden we nu 1 uur meer de tijd om op station Bercy te komen. Daar zou de trein naar Sermizelles Vezelay vertrekken. Je raadt het al…… Ook hier stakingen. De trein gaat niet, en dat wisten we niet. Wat nu? Eindelijk hebben we een taxi gevonden die ons naar Vezelay brengt.

We zijn hier in Centre du Madeleine naast de basiliek van Vezelay Morgen ochtend gaan we naar de speciale bijeenkomst in de basiliek, bij het Lauden. We gaan het ervaren en krijgen de zegen mee.

De eerste stempel staat in ons paspoort. We gaan morgen op pad, de eerste km wachten op ons

Via Coriovallum

Meerdaagse wandeling

In januari 2023 hebben we de Via Coriovallum afgerond.

Een van de medewandelaars, Walter van Velden heeft een prachtige getekende samenvatting gemaakt, die ik graag met jullie wil delen.

Zie verder voor zijn gegevens. Voel je vrij contact met hem op te nemen, als je ook zo een “praatplaat”wilt . Voor zowel prive als zakelijk.

Walter van Velden
BE +32 (0) 465 031061
Figure it out
Praatplaatjes die plakken

Camino Brabant Oisterwijk Tilburg

Camino Brabant,

6 maart, 21 km, bewolkt, droog 6 graden

Wat een afwisselende route! Oisterwijkse vennen, riviertje de Reusel, door Moergestel, de Kerkeindse heide en tenslotte langs de Piushaven Tilburg in.

Ook vandaag hadden we mazzel met het weer. De voorspelde regen bleef beperkt tot 3 druppels, in andere delen van het land was er meer regen. Zo komt mijn motto “het is altijd weer” toch weer van pas. Natuurlijk starten we bij de kerk van Oisterwijk en gaan er een stempel halen. Ook de Sint Jozefkerk in Oisterwijk heeft een erg mooie Mariakapel.

Al snel daarna gaan we de natuur in. Natuurmonumenten heeft de bewegwijzering verwijderd. Met de GPX track en de beschrijving komen er er goed uit. We volgen het wandelroutenetwerk tot we de welbekende stickers weer vinden.

We zijn vandaag met een groep van 10 personen. Deze etappe is erg eenvoudig met het openbaar vervoer. Van Tilburg naar Oisterwijk doet de trein er 8 minuten over.

  • Vlnr Ted, Josephine, Maria, Lenneke,Suzanne, Joepke, Juliet, Maria en Gerard

De volgende uitdaging is de oever van de Reusel. De oorspronkelijke route is aangepast. We kunnen de nieuwe weg goed vinden voor we in Moergestel komen. Onderweg zien we al een bomenstrook in bloei.

Ook in Moergestel is de Maria kapel open. Op deze maandag is er ook een restaurant open voor onze pauze.

Daarna gaan we naar de abdij Koningshoeven. De abdij die vooral bekend is door de bierbrouwerij.De Mariakapel staat helemaal achteraan op het terrein. Een open kapelletje.

Dan is het nog een km of 5 naar het Centrum van Tilburg. Via de Piushaven gaan we naar het eindpunt. Deze etappe met succes afgerond 😃

Waddenwandelen Borkum dag 2

Waddenwandelen

1 maart, 18,2 km zonnig 6 graden Borkum

En dat was dan de laatste dag van dit “Waddenwandelen” avontuur. Wat voor een dag……Volop afwisseling van de Waddenkust, duinvalleien en strand en voor de 4e dag op rij, zonnig en droog weer.

Heel handig is het busvervoer hier op het eiland. Na het ontbijt nemen we de bus naar de Neuer Deich, daar waar we gisteren waren geëindigd. 4 km, binnen 10 minuten zijn we er. Zo kunnen we de tijd nemen en hoeven niet op de tijd te letten. We komen aan het einde van de dag weer in het centrum aan.

De eerste km’s langs de Waddenzee. We horen de wulp, de veldleeuwerik en zien ontelbare ganzen. De lucht is wederom strak blauw. Geen verkeer te zien, op een enkele fietser na. We hebben het gevoel of we het eiland voor onszelf hebben. Die rust en ruimte is een weldaad!

Het zijn bijna schilderijen met die strak blauwe lucht. Of onze schaduwen op het gras. Als je goed kijkt geeft het om ons heen speciaal licht. Dat komt door het breken van de zonnestralen op nat gras. (Wij maar denken dat we heel speciaal zijn ….😉)

Na een km of 5 gaan we door een natte duinvallei naar het strand. In het begin staat ook een bord dat de wandelpaden overstroomd zijn. We letten niet zo op het bord en we zien wel. Het kan ook bijna niet erger zijn dan het avontuur op Schier toen we er niet door konden gaan. Er liggen een paar planken en boomstammen om de plassen te passeren. Elly was er al overheen en ging kijken of we er verder door zouden kunnen. Dat lukt. Ik ben dan niet zo een held. We helpen elkaar om moed te verzamelen. Het lukt ons allemaal. Onze schoenen blijken nog goed waterdicht, gelukkig.

Op onze GPX track zien we waar we de duinen over kunnen. Een immens strand ligt voor ons. Kennelijk zijn we deze dag de eersten. Alleen onze voetstappen in het zand.

We zien een jonge zeehond op het strand. Het lijkt vanuit de verte een jas. Verschrikt maakt de zeehond zich uit de voeten.Na een km of 3 klimmen we de duinen op. Even stevig klimmen.

Ook in het noorden gaan we een duinvallei in. Deze keer een droge vallei over een geplaveid pad, dat later weer bij de zee uitkomt. Fantastisch mooi. We ervaren steeds opnieuw verwondering van elk deel van het eiland.

Borkum heeft 2 vuurtorens. We komen via de noordzijde het dorp binnen en komen nu langs deze vuurtoren.

We kijken terug op heerlijke dagen, verbondenheid, humor, warmte, mooie gesprekken. Inzichten. Voor allemaal weer een stapje verder. Van harte gefeliciteerd met het afronden van het “Waddenwandelen” van Schiermonnikoog en Borkum voor Marijke, Ria, Ellen, Elly, Henny, Joke en Yvonne. Heel speciaal voor Joke en Yvonne die alle eilanden de afgelopen jaren hebben gerond. We sluiten deze dag af met het laatste etappe drankje en een bijzonder gevoel. Een herinnering om op terug te kijken.

 

Waddenwandelen Borkum dag 1

Waddenwandelen

28 februari, 10 km, eerst bewolkt, later zonnig 6 graden.

Na Schiermonnikoog is het dan nu de beurt aan Borkum. Het laatste eiland dat hoort bij “Waddenwandelen”. Speciaal, want we zijn in Duitsland.

Gisteren hadden we de boot van 19.30 uur vanaf Schiermonnikoog. 3 kwartier varen en je bent van het eiland af. Dat voelt wel gek. Hier rijden weer auto’s, het is druk en we rijden binnen een uur door naar Eemshaven waar we een hotel in de “middle of nowhere” hadden. Prima als uitvalsbasis naar Borkum. Wel in een industrie gebied met alleen maar windmolens. Aan het einde van de ochtend gingen we naar de haven. Er is in de winter maar 1 boot per dag. Daar begint het eiland gevoel weer. De zon lacht ons gelukkig weer tegemoet.

Direct van de boot is er een treintje die ons tot het centrum van Borkum brengt. Nostalgie….. Borkum is een zeer toeristisch plaatsje dat ons ook doet denken aan Oostende. Vele souvenirs winkels en restaurants. We stappen bij de 2e halte uit en zijn direct bij ons hotel Weisse Dune.

Om 14 uur gaan we op pad voor het eerste deel van onze wandeling. Direct van ons hotel naar het westen, langs het strand naar het zuidoosten en daarna door een natuur gebied. Van 6 naar 10 km lopen we terug langs de spoorlijn en bebouwing naar ons beginpunt van vandaag.

We komen bij het strand aan en zien een vrijwel gladde zee. Deze heeft bijna dezelfde kleur als de lucht. Oneindige zandvlaktes en in dit seizoen heerlijk rustig. Zo uit de wind is het bijzonder lekker. We denken echt aan voorjaar in plaats van winter. We hebben de tijd en nemen ook nog even een pauze met uitzicht op zee

Het wandelpad voert dwars door de Greune Stee een bosgebied ten zuidoosten van de stad. Dit berken en wilgenbos ligt in een natte duinvallei. Deze bomen verdragen dat water goed. We komen ook langs het model van de kogelbaken. Oorspronkelijk ruim 18 meter hoog, nu een model van ongeveer 4 meter.

Aan het einde van de geplande wandeling komen we uit bij een bushalte. We kunnen de bus nemen, of nog 4 km lopen. We kiezen lopen, die km kunnen er vandaag nog wel bij. Zo komen we toch op 10 km uit vandaag.

Tijd voor het etappe drankje. Nog net in de zon om 17 uur. En dat voor februari…..😃Als de zon weg is, wordt het snel koud.

Morgen gaan we Borkum “ronden” en dan hebben we alle etappes van “Waddenwandelen” gehad

Waddenwandelen Schiermonnikoog dag 2

Waddenwandelen

27 februari, 20 km, zonnig 6 graden

Het loopt anders …….

Het plan was om via de Kobbeduinen naar het Willemsduin te gaan en dan naar het noorden over de kwelders. In het boekje van Waddenwandelen en op Topo GPS zie ik een wandelpad aangegeven met stippellijnen. Dat waren we van plan. Vanaf het dorp gaan we naar de Berkenplas. Er is bijna geen wind en de zon maakt het heel aangenaam. Vol goede moed gaan we op pad.

Een eindje verder komen we langs bunker de Wasserman. We klimmen bovenop en zien het wad aan de zuidkant, de Noordzee in het noorden en ook Borkum is te zien. De kustlijn van het Waddengebied was onderdeel van de Atlantikwall, de Duitse verdedigings- linie langs de West-Europese kust. De algehele capitulatie van het Duitse leger was op 5 mei 1945 een feit, maar het Waddengebied was daarmee nog niet bevrijd. Van 5 april tot 20 mei woedde er op Texel een hevige strijd tussen de Georgische opstandelingen en Duitse bezetting. Pas op 11 juni 1945 vertrokken de laatste Duitse soldaten van Schiermonnikoog en was heel Nederland bevrijd. Die bunker de Wasserman, diende als basis voor radar antenne, om vliegtuigen op te sporen. Het radarsysteem werd gesaboteerd en is nooit gebruikt.

De Kobbeduinen zijn te bereiken via een zeer natte duinvallei met kwelders. Die kunnen we bereiken. Dat gaat nog net. We gaan wel rechts en links van het wandelpad, en we vinden toch nog wel droge stukken om de Kobbeduinen te bereiken.

Daarna gaan we in de richting van Willemsduin. Een poging…..we komen erachter dat het echt niet gaat. Dan terug. Ik zie op Topo GPS nog een wandelpad. We proberen om de Kobbeduinen heen te komen. Een smal graspad lijkt de goede richting te zijn. We kunnen ook hier niet verder.🤔

We geven het op en gaan weer terug naar strandpaviljoen de Marlijn. Inmiddels hebben we 13 km gelopen. Steeds je knieën hoog optillen voor het gras en de lage struiken en tegelijkertijd oppassen dat je voeten niet wegzakken. We zijn blij dat we er even uitrusten.

We gaan over het strand terug. Ruim 3 km naar het westen, een breed strand ligt voor ons. We zien strandlopers, oneindige zandvlaktes, schelpen van speciale zeedieren. Schuim van de zee op het strand. Intens genieten we van dit moment. Ieder zoekt zijn eigen weg, alleen met het geluid van de golven. En als je terug kijkt, alleen jou voetstappen.

Over de Badweg gaan we terug naar het hotel. We gaan met de boot van 19.30 uur terug naar het vaste land en zullen in Eemshaven overnachten. Morgen gaan we met de boot naar Borkum.

Waddenwandelen Schiermonnikoog

Waddenwandelen

26 februari, 12 km, zonnig 5 graden

Na Texel, Vlieland, Terschelling en Ameland is nu Schiermonnikoog aan de beurt om te ontdekken via het lange afstand wandelpad “Waddenwandelen”.

Vandaag zijn we aangekomen met de boot van 12.30 uur en we zijn met de bus direct naar het hotel de 4 dames gegaan. We hebben vandaag de westzijde van het eiland gekozen.

Voor deze dagen zijn we op pad met Joke, Yvonne, Ria, Marijke, Elly, Ellen, Mieke en Henny.

Direct als je de boot opgaat, is dat gevoel er al. We zijn aan zee. De wind waait om onze oren. Een koude wind, dat wel. Hoe heerlijk is het om meteen je hoofd leeg te laten waaien.

Via de Westerplas gaan we naar het Westerstrand. Op het fietspad is het best druk. We merken dat het voorjaarsvakantie is. Dan is het extra rustig om daarna over een gras/zandpad te lopen. Of om daarna boven op een duin de blauwe lucht te bewonderen.

Terug het binnenland in komen we langs de rode vuurtoren. Een echt kenmerk voor Schiermonnikoog. Op Schiermonnikoog zijn 2 vuurtorens. Ze zijn beiden van 1853. 2 vuurtorens om voor de zeelieden onderscheid te maken tussen Ameland en Schiermonnikoog. De witte zuidertoren werd later watertoren. Nu en zendmast voor mobiele telefoons. In de Rode toren zit nu de kustwacht.

 

Op Schiermonnikoog zijn diverse buslijnen, die aansluiten op de vaartijden van de boot. In de middag gaat er naar 1 boot, dus ook naar 1 bus. Het is uitsluitend bedoeld voor vervoer van en naar de boot, dus niet om in het centrum uit te stappen. We gaan dan ook via het strand en de duinen terug naar het hotel. En dat is op Schiermonnikoog maar 2,5 km. Voor ons wordt het een prima rondje van 12 km totaal.

In ons hotel konden we reserveren voor het eten, en wel om 17.30 uur. Geen probleem we zijn dan toch terug. Gezellig gecombineerd met ons etappe drankje. Onze eerste dag zit erop.

Camino Brabant Wintelre Oisterwijk

Camino Brabant,

24 februari, 26 km, motregen

Inmiddels is het etappe 7 van Wintelre naar Oisterwijk. We gaan met 7 man op pad en ik probeer het vervoer zo goed mogelijk te regelen. 4 personen komen naar het eindpunt in Oisterwijk, 3 direct naar het beginpunt in Wintelre. Met 1 auto rijden we van Oisterwijk naar Wintelre. Dan de wandelroute en op het eindpunt rijdt ook weer 1 auto naar het beginpunt terug. Even puzzelen….en het lukt.

We zijn op pad met: Josephine, Monica, Suzanne, Gerard, Marjo en Ted

De etappe start bij de kerk van Wintelre, gaat langs de Oirschotse heide, Oirschot, Spoordonk, en tot slot langs de Oisterwijkse vennen. Als je wilt starten met een kopje koffie in Wintelre, hotel 46 is altijd open en de wandelaars zijn van harte welkom. Al na 3 km komen we bij de Oirschotse heide aan.

Door de regen missen we de stempel aan de Schepers weg 3, bij een Maria beeldje aan een huisgevel. Jammer! Het is nog meer dan 1 km voor Oirschot te vinden. Voor een pauze kwamen we uit bij restaurant de Zwaan op de Markt. Het restaurant de Burgemeester is gesloten ivm een verbouwing. De basiliek is open en we vinden er een stempel.

  • Oog voor elkaar

We lopen door Spoordonk en gaan aan het einde langs de Beerze. Een kronkelend riviertje met vele vistrappen. Af en toe is het even droog en soms zien we heel even de zon. Een mooi natuurgebied.

Bij de Oisterwijkse vennen worden we even verrast door de zon. Wat een verschil is dat. De vennen lichten op en hebben de mooie spiegeling. Die zien we ook op het pad door de plassen. De kleine mooie dingen liggen voor het oprapen…..

We hadden de Gerrithoeve gemist. Een paar km verder vinden we Boshuis Venkraai. Een gastvrije plek waar we een alcohol vrij biertje drinken en apfelstrudel….heel lekker!

Dan is het nog 3 km voor we bij de kerk van Oisterwijk aankomen. Alweer een heerlijke wandeldag!

Plaatsen vrij Via de la Plata

Via de la Plata

Door annuleringen zijn er 2 plaatsen vrij gekomen! Wil jij in april vertrekken en in Spanje het voorjaar tegemoet lopen? Van harte welkom.

Wanneer: 12 april – 9 mei 2023 Van Salamanca naar Santiago

Of ken je iemand die graag mee zou willen? Graag delen. Kijk voor meer informatie op de site. https://reizen.inbalansopweg.nl/reizen/wandelreis-via-de-la-plata/

Aerial view of the historic city of Salamanca at sunrise, Castilla y Leon region, Spain.

Dagwandeling Drunense duinen

Dagwandeling

17 februari, 18 km, droog 10 graden

Vandaag was het de dagwandeling om wandelaars te ontmoeten van de Camino Portugues van Rita en de Via de la Plata van Mieke, beide starten in april. We vertrekken vanaf Giersbergen en gaan via de Roestelberg, Bosch en Duin, weer terug naar Giersbergen. Op de foto zie je dat we de binnenrand van de duinen hebben bewandeld, met veel zand en allerlei klimmetjes. Een pittige wandeling en een prima voorbereiding van een Camino.

Deze wandelaars gaan met Rita op pad. Zij vertrekken op 1 april voor de Camino Portugues. Van links naar rechts, Thea, Ine, Jeanette, Rita, Geert en Ineke.

Deze dames vertrekken in april voor de Via de la Plata of in juni voor de Camino Portugues met mij. Van links naar rechts: Anja, Elly, Mieke, Betsy en Ria

In de Loonse en Drunense Duinen vind je bos, heide en vooral veel zand. Het is een van de grootste stuifzandgebieden van West-Europa. Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen is een natuurgebied in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het strekt zich tussen Tilburg, Kaatsheuvel en Drunen. Het is ruim 3500 hectare groot en is sinds 2002 een nationaal park. 

Het is echt sjouwen door het zand. Op verschillende plekken zien we dat het veel heeft geregend. Daar is de aarde donkerder. Als het nog meer regent, zijn er ook vennetjes te zien. Eerst door het bos, later over het zand.

De Drunense Duinen zijn in elk seizoen mooi. Vandaag is er veel wind en we zien dan ook het stuifzand. Zo kun je goed zien hoe de duinen ontstaan en steeds weer veranderen. Sommige paaltjes van het wandelroute netwerk zijn bijna onder gestoven. Wat je van de bomen ziet, zijn alleen de kruinen. Het laatste stuk gaat door het bos.

Deze heerlijke dag sluiten we af met een etappe drankje in Giersbergen. Veel succes en buen camino voor de komende Camino’s.

Via Algarviana Cabo de San Vicente

Via Algarviana

11 februari, 21 km, beetje regen, 14 graden Cabo de San Vicente

Yeah, we zijn er! Van harte gefeliciteerd Hinke, Elle, Pauline, Marion, Ted, Irene. Na de fantastische Via Algarviana hebben we Cabo San Vicente gehaald.

En …we hebben ook vandaag een jarige in ons midden. Irene is de gelukkige. We zingen en feliciteren haar van harte.

De laatste etappe was zo goed als vlak, inmiddels ervaren we het als eenvoudig. We waren gestart in Raposeira, een klein deel van de een na laatste etappe.

Tot aan Vila do Bispo is het nog een beetje heuvelachtig. We realiseren ons dat het de laatste dag is en nemen het nog goed in ons op. Langzaam zetten we onze laatste stappen in de prachtige natuur van dit deel van de Algarve. Zoals een slakje die langzaam haar terrein verkent.

Na Vila do Bispo zijn het vooral rechte paden. Wel door een natuur terrein, waar we de bloemen zien ontspruiten. Af en toe druppelt het, en ook als we pauze hebben in de natuur doen we onze regenkleding aan. 1x passeren we een watertje. Hinke zoekt het pad en vertelt mij hoe ik erover kan gaan.

De laatste 3 km zien we in de verte de zee. We zijn er bijna. De vuurtoren komt in zicht. Ook al weten we: het gaat over het onderweg zijn, ons doel bereiken, telt ook mee. Onze voeten hebben ons toch zover gebracht. 200 km zit er op. Hoeveel stappen zouden dat zijn? Ik schat toch wel 230.000….(?)

Precies als we er zijn, komt de zon even door. Het voelt als beloning van deze dag.

Ons laatste etappe sluiten we af bij het restaurant die bij Cabo de San Vicente staat. Wat een mooi moment.

Op weg naar huis…..we danken ook heel hartelijk alle medewerkers van Vila Foia voor de heel plezierige gastvrijheid. Het voelt als thuiskomen.

Tot slot, van Irene, een gedicht.

Kind van de zon.

Waar ter wereld je leven begon je bent en blijft een kind van de zon Jouw zon, met z’n ontelbare stralen waar je al je levensenergie uit mag halen.

Stralen van onbeperkte beweeglijkheid die je de mogelijkheid bieden tot spontane creativiteit Andere stralen van pure warmte en licht die je laten kijken naar één ieders gezicht.

En komen er weleens wolken langs gedreven zie ze als promotiekansen voor je leven Want elke wolk, hoe groot of hoe klein zal je ten diepste de ruimte geven voor meer zonneschijn

Jouw zonneschijn, die van hart tot hart zal gaan zal krachtig schijnen wanneer je de vreugde ervaart om je bestaan Gebundeld met alle zonnetjes van deze aarde zal er iets moois ontstaan, iets van onschatbare waarde.

Via Algarviana etappe 13

Via Algarviana

10 februari, 21 km, droog veel wind 13 graden, deel Bensafrim naar Vila do Bispo

De etappe van Bensafrim naar Vila do Bispo is  30 km lang. We starten daarom in Barao de Sao Joao, 6 km na Bensafrim en wandelen naar Raposeira, dan is het nog 4 km te gaan naar Vila do Bispo. Die doen we er morgen bij.

Het was een mooie start deze morgen. Een klein uurtje in het busje en na aankomst het kleine dorpscafe opzoeken van Barao de Sao Joao. De plaatselijke bevolking zit er al, sommigen zelfs in de ochtend met een biertje of wijntje. Het dorp is bekend door de vele nationaliteiten die er wonen, vaak kunstenaars en dat zie je in het dorp terug.

We beginnen direct met een klim en komen in het bos ten noordwesten van het dorp. De “Perimetro Florestal”, vol met parasoldennen.

Het is een zeer mooie etappe. De heuvels en dalen volgen elkaar voordurend op. We zien vele tinten groen in dit mooie glooiende landschap. Een van de hoogtepunten is het Vinha Velhadal, een vruchtbaar landbouw gebied.

Later komen we op een zeer uitgestrekt plateau en het Lagoa de Budens (Budensmeer). Een wetland gebied met in het vogeltrek seizoen vele vogels.

Hier aan de kant van dit natuurgebied vinden we een plekje uit de wind. Tijd voor de pauze….

Na het passeren van de grote weg, de Estrada National 125, komen we in een natuurpark Alentejano. Verrassend mooi met ineens weer forse stijgingen. Op het hoogste punt kunnen we net de zee zien!

Intussen is het steeds harder gaan waaien. (Windkracht 5 a 6) Hier en daar moeten we oppassen dat we niet omver waaien.

In deze vroege voorjaars maand februari zien we toch al enkele bloemen. Met dank aan Marion. Die heeft de naam ervan op kunnen zoeken. We kunnen ons voorstellen dat het hier de komende maanden een kleurenpracht zal worden.

  • Afrikaanse valeriaan
  • Paars brandkruid
  • Witte Cistus
  • Veldsalie

Deze fantastische wandeldag sluiten we af in een cafeetje in Raposeira. Morgen de laatste dag ……

Monchique rondwandeling watervallen

Via Algarviana

9 februari, 16,5 km zeer mistig en koud

Voor vandaag stond rondwandeling nummer 5 in de planning. De Cascatas genaamd, watervallen.

Eigenlijk 2 rondjes vanaf de Foia top, langs 3 watervallen. Omdat het erg mistig en koud was, kiezen we ervoor om na de lunch de kortste weg naar Monchique te nemen. Dat is het deel helemaal naar beneden. Te voet gaan we daarna naar Vilafoia. Nog 3 km extra.

Op 900 meter hoogte is het zo mistig dat we bijna geen hand voor ogen zien. Ook nu is GPX track onmisbaar. Er lag een boomstam over het pad. Marion gaat eronder door. De anderen proberen een hoger pad. We zien Marion niet. We roepen naar elkaar om zeker te zijn dat iemand niet verloren loopt. Wel zien we dat het prachtige paden zijn. De vormen van de bomen, de vele mossen, zoals gewei mos, baard mos, bekertjes mos en ook al bloeiende Mimosa. De geuren van die boom en ook de eucalyptus komen met vochtig weer extra naar voren.

Dan komen we bij de waterval van Penedo do Buraco. Is dat alles denken we? Een klein mini stroompje …..maar goed het is en blijft een waterval.

Soms, heel even zien we wat meer van de omgeving en van elkaar. Zoals ook aan de noordelijke kant van de Foia berg de boerderijen met de terrassen en de fraai bloeiende heide.

We kijken even of het cafe bij Foia open zou zijn. Volgens internet open, we komen eraan en het blijkt gesloten. We vinden een plekje op de grond en genieten zo van de wolken die nu heel vlakbij lijken. We treffen heel even een klein beetje zon.

Wat doen we vragen we ons af? Door de wind, mist en kou wisten we het. De kortste weg naar Monchique. We dalen af. Meer dan 400 meter in 4 km. Goed voor de been spieren, en hard werken voor de knieën….

Als we in Monchique zijn is het tijd voor ons etappe drankje. Voor de meesten koffie tijd met wat lekkers. En dat is een verstandige keuze, als je nog 3 km omhoog moet klimmen….

Nog 2 dagen van de Via Algarviana te gaan. Zaterdag komen we bij ons eindpunt aan. Cabo de Sao Vicente, we komen eraan!

Via Algarviana Bensafrim

Via Algarviana

8 februari, 21 km, bewolkt, beetje regen, 14 graden Bensafrim

Gisteren waren we 10 km voorbij Marmelete gekomen en zo bleef er voor vandaag 21 km van de etappe naar Bensafirm over. Toch nog weer in totaal 854 hoogtemeters, waarbij uiteindelijk 191 meter daling.

In de nacht had het flink geregend en vandaag liepen we in het dal, Vale de Lobo en langs de rivier, Ribeira de Vagarosa. Verschillende keren moesten we deze rivier zonder brug oversteken. Tja, hoe gaat dat? Pauline was onze “padvinder” en liep voorop om een paadje te zoeken. Tot 2 keer toe lukt het haar. We zijn haar trouwe “volgers”. De roze lijn op onderstaande foto is de route, de rode lijn hoe we zijn gelopen. De eerste waterovergang was niet te doen. Te diep. Dan zouden we zeker de schoenen uit moeten. Tussen de bramenstruiken en andere prikstruiken door zoeken we onze weg. Even checken of we de goede richting gaan en bij de route in de buurt blijven. Door het struikgewas staan zeker geen aanwijzingen. En ja we komen bij de 2e mogelijkheid aan om het water te passeren. We kunnen er net door.

We passeren het stuwmeer Barragem de Bravura. Een erg mooi gelegen stuwmeer aan de vallei de Lobo. Van dat stuwmeer zien we niet zoveel. Het ligt diep beneden ons.

Later zien we ook waar de mensen van leefden. Uitgebeeld op tegelwerken. Hier worden de drie onafscheidelijke figuren van de herders getoond: de herder, de hond en de kudde. In dit geval verwijzen we naar geiten van het Algarve-ras, geclassificeerd als een bedreigde diersoort. Dit is een dier dat perfect is aangepast aan de omstandigheden van de arme gebieden van de Algarve en voornamelijk wordt gefokt om vlees en kaas te produceren. In deze streek zijn er nog steeds mensen die zich inzetten voor deze activiteit.

Een stukje verder zien we ook druivenstruiken. We voelen hier het voorjaar. Bij de druiven is het nog niet te zien, die zijn in hun wintertooi, met de mooie vormen, zonder de bladeren. Steeds opnieuw moeten we ook plassen passeren. Dat lukt wel, langs de randen is er net plaats genoeg.

Als we er bijna zijn, komt de zon nog even tevoorschijn. Net 3 km voor het einde, nemen we nog even een pauze.

Op naar Bensafirm. We vinden een cafeetje met allerlei lekkernijen. Chocolade met de vruchten van de Johannesbroodboom en met vijgen. We nemen het ervan…… Deze wandeldag zit er weer op.

Deze wandeling in een zin samengevat: we zoeken onze weg door het water😉…..