Update: wij zijn binnen. Na 14 dagen en 260 kilometer lopen, zijn wij vanmorgen bij de kathedraal van Santiago aangekomen. Trots, dankbaar, blij, ontroerd en gelukkig, we zijn het vandaag allemaal!
Zie je de verschillen met ons vertrek, vandaag precies twee weken geleden?
Vandaag vieren wij onze aankomst, morgen lees en hoor je meer over onze laatste ervaringen.
Pelgrims groeten vanuit Santiago,
Nico, Barbara, Martha, Marion, José en Irene
Dag 14: 26 september 2018, Padron – Milladoiro (19 km (+11 km voor Nico)
Vanwege de warmte vertrekken we ook vandaag weer vroeg. We verlaten, uitgezwaaid door de buurman van onze albergue, Pepe, het onvergetelijke Padron.
We zijn er ons bewust van dat dit onze laatste volle loopdag is. We hebben afgesproken om ons zeker vandaag niet te haasten.
Dag 13: 25 september 2018, Caldas de Rei – Padron (19 km)
Deel 2
We zijn in Padron. De spullen staan in de albergue, tijd voor een nadere kennismaking met deze plek. Pepe hebben we al ontmoet, tijd voor een bezoek aan de historische plekken en voor het eten van de lokale specialiteit.
Dag 13: 25 september 2018, Caldas de Rei – Padron (19 km)
Deel 1
Vandaag is het wat mij betreft een bijzondere dag: we gaan naar Padron. Tijdens het eten heb ik gisteravond aan de groep verteld waarom ik dit zo’n bijzondere plek vindt. Lees verder Knuffel van Pepe
Dag 12: 24 september 2018, Pontevedra – Caldas de Reis (22 km)
Na een zweterige nacht, het is ook ’s nachts hier erg warm, gaan de eerste pelgrims al om 5.20 uur op stap. Wij vertrekken iets later dan normaal. We hebben geen haast en we hebben de wekker vanmorgen iets later gezet. Rond 8.00 uur verlaten we de albergue, buiten schemert het nog.
Dag11: 23 september 2018, Redondela – Pontevedra (21 km)
De dag begint onrustig. Bijna iedereen heeft in de zeer warme en wat minder lekker ruikende slaapzaal slecht geslapen. En in de keuken blijkt dat het eten van een Zuid-Afrikaanse groep en van mijzelf uit de koelkast is verdwenen.
Ondanks de onrust, die vooral in de Zuid-Afrikaanse groep groot is, nemen wij de tijd voor een met elkaar gedeeld ontbijt. De oploskoffie, het brood van gisteren en de kaas helpen ons om langzaam wakker te worden.
Marion heeft besloten vandaag alleen te gaan lopen. Ze wil graag eens ervaren wat het met haar doet om zelf haar weg in de stilte te vinden. Ze vertrekt als eerste, een half uur voordat wij gaan lopen. Ik zwaai haar bij de deur van de albergue uit, ik ben met haar benieuwd hoe zij deze dag gaat ervaren.
De rest van ons vertrekt als het bijna licht is. Het is nog mistig, fijn om te gaan lopen als het nog niet zo warm is.
Bij de brug van het dorpje Arcade drinken we op een terras een kop koffie. Met een mooi uitzicht en met lekkere churros.
Het is vandaag bijzonder druk, vele pelgrims zijn onderweg. Leuk om naar al die verschillende mensen te kijken en bijzonder om met diverse van hen al lopend kennis te maken.
Direct na onze pauze stijgen wij het dorpje verder in. De graanschuurtjes (horreos) en de was zijn foto-geniek.
Het is erg warm (30 graden) en in combinatie met het klimmen betekent dat dat je veel water nodig hebt. Veel pelgrims hebben hervulbare flessen of waterzakken. Maar er zijn ook pelgrims die flesjes meedragen die ze onderweg bij de afvalbak achter laten.
Even later passeren wij een lang draadstalen hek. Een mooie plek om een kruis te plaatsen.
De juiste richting wordt ons op allerlei manieren steeds goed aangegeven. Ook oude schoenen hebben zo een doel.
Nico en Barbara lopen voorop. Zij zijn het die onze lunchplek vinden. Gelukkig is er voor ons nog een tafel vrij.
De laatste 7 km lopen wij rustig verder. Er is veel contact met andere pelgrims, met name José maakt graag en makkelijk contact.
Halverwege kunnen we kiezen: lopen wij langs de weg of nemen wij de alternatieve route langs de rivier? Beide routes blijken tot mijn aangename verrassing sinds kort heel goed aangegeven te staan. Dat was toen ik hier in meimaand was, zeker nog niet het geval.
De route die we kiezen is mooi, ook Martha kan deze groene keuze die veel schaduw biedt, wel waarderen.
Ons eindpunt van vandaag is de enige pelgrimskapel waarbij een vrouwelijke pelgrim het middelpunt vormt.
Het verhaal wil dat als je in deze kapel bij het Jacoba-beeld bent geweest, het vervolg van je camino voorspoedig zal verlopen.
En indien nodig of gewenst: er is een speciale pelgrims-biechtstoel beschikbaar.
We treffen Marion weer bij deze kapel. Zij heeft een mooie dag gehad waarbij zij toevallig (?) precies op het moment dat een zondagsmis in de kapel van start ging, daar aanwezig was.
In de slaapzaal van de albergue praat ik met Marion na deze wat onrustig gestarte dag over verlangzamen.
Verlangzamen is een werkwoord dat de woorden verlangen en langzaam in zich heeft. Een woord waarmee wij ons in deze fase van de camino steeds meer verbonden voelen. En een ervaring die we onszelf en anderen in het gewone leven zo gunnen.
Een woord dat nu, terwijl ik dit verslag schrijf, door vier van de vijf pelgrims uit de groep in praktijk wordt gebracht. Ondanks het door hen geplande stadsbezoek, liggen ze nu lekker te slapen.
Vandaag, een dag waarin we met en zonder elkaar, zoals zo mooi wordt beschreven in dit gedicht, iets hebben geproefd van de waarde van verlangzamen.
Vertraag
Vertraag
Vertraag je stap
Stap trager dan je hartslag vraagt
Verlangzaam
Verlangzaam
Verlangzaam je verlangen
Neem je tijd
En laat de tijd je nemen
Laat
-Leonard Nolens-
Dag 10: 22 september 2018, Vigo – Redondela (20km)
In de albergue waar wij slapen is het mogelijk om voor €5,00 gebruik te maken van het ontbijtbuffet. Uit gemak kiezen wij daarvoor, dan kunnen we met een goede bodem op stap.
Als we na betaling van het bedrag tot de ontbijtruimte worden toegelaten, moeten we wel even lachen. Het buffet bestaat uit heel veel rollen Maria-koekjes, voorverpakte cakejes en croissants, brood dat kan worden geroosterd en heel veel pakken corn-flakes. We laten het ons smaken, ook een sober wat onverzorgd ontbijt helpt ons op weg.
Na het ontbijt vertrekken wij. Omdat ik heb gehoord dat iedere pelgrim in de grote stad Vigo tijdens het volgen van de pijlen verdwaalt, kiezen we ervoor een eigen route te gaan lopen. Zo lang je je eigen weg loopt, kun je immers niet verdwalen?
We starten met een kleine klim naar een Middeleeuws kasteel dat op een heuvel vlakbij het hostel ligt. Door de oude poort kunnen wij naar binnen. Vanaf het hoogste punt hebben we een mooi uitzicht over de stad, de zee en de riviermonding.
Vanaf het kasteel dalen wij af naar het centrum van de stad. Op de weg naar beneden passeren we drie ankers, een veelbelovend teken voor ons vervolg van de camino?.
In het oude centrum bezoek wij de kathedraal. De deur is nog gesloten, door een voor de kerk zittende bedelaarster worden we door een zijdeur naar de pastoor gebracht.
De pastoor zet met aandacht een stempel in het pelgrimspaspoort.
En vervolgens nemen we onze tijd om de stilte in de kathedraal te kunnen ervaren.
Na een echt en lekker kopje koffie verlaten we Vigo. Via een parkje en langs de havens vinden we onze weg naar het punt waar weer gele pijlen staan. En via een pittig klimmetje komen we, zonder te verdwalen (!!!) weer op de camino.
Even later signaleert Nico ons 100 kilometer-punt, het punt vanaf waar we, om in Santiago in aanmerking te kunnen komen voor een Compostella, elke meter zelf moeten lopen en we, als bewijs, elke dag twee stempels moeten laten zetten.
De route richting Redondela biedt mooie uitzichten.
En onderweg zien we een bijzondere brug.
De zon is vandaag fel en de temperatuur is erg hoog, zo rond de dertig graden. Een pauze in de schaduw wordt door elk van ons gewaardeerd.
.
Na deze lunch lopen wij langs een vis op het droge,
Het stadje waar wij vandaag naar toe lopen, is een echt pelgrimsplaatsje. Hier komen de Camino Portugues por la Costa, de route die wij lopen, en de camino Portugues Central bij elkaar. Er zijn hier meerdere albergues om deze pelgrims een slaapplek te bieden.
Wij slapen bij een albergue privado in het centrum van het stadje. Een albergue waarbij de slaapzaal met panelen is verdeeld in kleine kamertjes.
En een albergue waar alle stinkende wandelschoenen op een rek in de schuur staan uit te dampen.
Het stadje nodigt uit om even lekker rond te dwalen. Na het doen van de was en na een verfrissende douche gaat iedereen zijn of haar eigen weg. Even een paar uur doen waar je zin in hebt, winkelen, op een terrasje zitten of een verslagje maken voor deze site.
Het leven op de camino bevalt ons goed.
Dag 9: 21 september 2018, A Ramalossa – Freixa – Vigo (25 km en onnoembaar veel hoogtemeters)
Na 8 dagen in restaurants te hebben gegeten, hebben we wel eens zin in wat anders. Door Barbara, Nico, Marion en José wordt uitgaande van de zeer beperkte voorzieningen die er in het klooster zijn, inkopen gedaan. Het resultaat is een kleurrijke en gezonde avondmaaltijd gewoon bij ons eigen thuis voor vandaag.
En tijdens het eten brengen we een toast uit op iedereen die via deze blog, whatsapp, mail en alle andere manieren met ons meeleeft en meereist. Leuk om jullie enthousiaste reacties te lezen en horen!
De daaropvolgende nacht geniet elk van ons van een rustige privé-kamer.
Na deze nacht kunnen wij dus uitgerust op stap. In de schemer van de ochtend vertrekken we rond 8 uur voor de volgende etappe.
Door de bewoners van een van de huizen waar wij langskomen wordt ons een goede weg toegewenst.
Het lopen gaat bij ieder vrij soepel. Op een enkele blaar en wat pijnlijke knieën na, gaat het lopen en het klimmen een ieder heel goed af. Ik geniet ervan dat iedereen zijn of haar eigen tempo heeft gevonden.
De route staat ook hier goed aangegeven, we krijgen steeds de bevestiging dat we op de goede weg zijn.
In een van de tuinen zijn de kiwi’s bijna rijp.
Sommige huizen zijn mooi juist doordat ze zo vervallen zijn.
En deze jonge kat had ik graag als nieuwe huisgenoot verwelkomt.
Na ongeveer 11 km lopen staan we voor een keuze. We kunnen de normale weg nemen, de voor de hand liggende optie die ons in 10 km naar onze albergue zal leiden. Op de foto is dat de oranje route. Ook is er de mogelijkheid voor de langere, moeilijker weg te kiezen. Een route door het groen, zeker drie kilometer langer en met iets meer klimmetjes. Op de foto is dat de groene route.
Na enige aarzeling en na een korte pauze beslist iedereen voor de lange variant te gaan.
Al direct lopen we op deze route over een mooi licht stijgend bospad. We lijken de goede keuze gemaakt te hebben.
We passeren een kleine waterval.
En moeten via de stapstenen een beekje oversteken.
De route gaat over veel onverharde paden door het bos. Steeds hoger, hoger en hoger. Bij elke bocht verwachten we dat we mogen gaan dalen, bij heel veel bochten blijken we weer verder te mogen stijgen. De luchtvochtigheid in het bos is ongeveer 80%, de temperatuur is 25 graden. Het zweet druipt op een gegeven moment van elk van onze gezichten.
Na een zeer steile weg met een hellingsgraad van ruim 45 graden, komen we aan in een dorpje. Hoogste tijd om even uit te blazen en hoogste tijd voor nieuwe energie.
Door de overbuurman worden we verrast met vers geplukt vingen. Een, in Mieke’s woorden echt camino-kadootje.
Met nieuwe energie gaan we weer verder omhoog, het hoogste punt, het punt waarvan we eerder zeiden: ‘Daar zullen we toch niet helemaal naar toe gaan?’ komt nabij.
Uren later lopen we eindelijk Vigo tegemoet.
En tegen vijf uur naderen we, op karakter, het eindpunt, een albergue in deze grote stad.
De bedden zijn gauw verdeeld.
En tijdens het etapoedrankje komt de energie al snel weer terug. We hebben het gedaan, we voelen ons vermoeid en hebben ondanks en dankzij deze mooie, zeer pittige etappe een mooie dag beleefd.
Want waarom zouden we de makkelijke weg kiezen als er genoeg energie is om van de mooiere, moeilijke weg te genieten?
Dag 8: 20 september 2018, Mougas – A Ramallosa (17 km)
Het is nog donker als wij allemaal klaar zijn met ons ontbijt (bestaande uit oploskoffie en een voorverpakt cakeje). Met twee zaklampen en met behulp van enige straatverlichting beslissen we om de duisternis te trotseren
We lopen in het donker vrij dicht bij elkaar, zo voelen wij ons veiliger en zien we met elkaar datgene wat gezien moet worden: de gele pijlen, hondenpoep en oneffenheden op de grond.
Langzamerhand wordt het licht en wordt de wereld groter. En wat volgt is een pad over een in de mist hangende berg waarbij de natuur door de geur, de uitzichten en de vogelgeluiden ons doet verstillen.
Barbara, Martha en Nico lopen voorop.
Rond half elf komt de zon boven de berg uit. De mist lost dan snel op. We genieten, zoals je aan José en Marion kunt zien, van het lopen door de ontwakende natuur.
De afdaling eindigt in het stadje met de naam Baiona. Daar worden we welkom geheten door een bijzondere kapel. Een kapel zoals ik die nog niet eerder heb gezien.
We passeren ook een prachtige villa. Martha voelt zich er direct thuis.
Het centrum van bet stadje ligt aan een monding van een rivier. Op het grote plein bezoeken we twee Romaanse kerken. Kerken die zich van binnen zowel sober als rijk tonen.
Tijdens het wandelen hebben wij steeds meer contact met andere pelgrims. José loopt zoals je op deze foto ziet een stukje samen met vier mensen uit Colorado. Deze vier mensen zijn speciaal vanuit de VS naar Europa gevlogen om een week samen de camino te gaan lopen.
Eerder dan verwacht zijn wij bij de brug die vlakbij het klooster ligt waar wij vannacht hopen te kunnen slapen.
Rustig lopen we vervolgens de laatste 500 meter naar deze albergue. Ik vind het toch wel een beetje spannend, zal er plek voor ons zijn? In mijn hoofd is plan B en plan C al voorbereid. De rest van de groep heeft daar gelukkig geen last van.
Vlak voordat we de poort naar het klooster naderen, horen we snelle voetstappen dichterbij komen. Drie pelgrima’s hebben de race ingezet, zij willen voor ons in de rij voor de bedden gaan staan.
En bij het klooster aangekomen gunnen wij het hen van harte dat zij hun rugzakken vooraan in de rij zetten. En tot mijn vreugde constateer ik dat plan B en plan C niet ten uitvoer hoeven te worden gebracht: wij zijn nummer 4 tot en met 10 in de rij voor de hier beschikbare 40 slaapplekken.
Na 1,5 uur wachten in de kloostertuin, mogen we twee aan twee inchecken. Na registratie van ons paspoort en na ondertekening van een formulier krijgt elk van ons een bed toegewezen. Best een formeel moment.
Elk van ons heeft vandaag, voor zover gewenst, een eigen kamer. Een kamer met een opgemaakt bed, handdoek, wastafel en bureautje. Wat een luxe valt ons toch ten deel!
En na zo’n dag, die in het donker begon, hebben wij voldoende redenen om op een terras aan de riviermonding met elkaar een toast uit te brengen op ons tot nog toe erg voorspoedige pelgrimsleven.
Dag 7: 19 september 2018, Guarda – Mougas (19 km)
Als ik vanmorgen naar buiten ga, is het nog erg donker. Veel donkerder dan de afgelopen dagen om deze tijd. Heb ik de wekker per ongeluk een uur te vroeg gezet?
Dag 6: Vila Praia de Ancora – Monte Thecla – Guarda (17 km en 500 hoogtemeters)
Het lopen en ervaren van de camino geeft al snel een band. Tijdens het gemoedelijke ontbijt in de keuken van het guesthouse waar wij vannacht hebben geslapen voelen wij met elkaar een familieband. Lees verder Het strikje van Nico
17 september, 13 km + 6 naar de vuurtoren, mist,17 graden
Onze laatste dag vandaag. 16 wandeldagen zitten erop. Voor Gré, Toos, Elly, Tine en Mariet echt een overwinning. Zoveel moed en vertrouwen om deze uitdaging aan te gaan en voelen dat je het kunt. En nu dan dankbaar en blij zijn dat we onze bestemming hebben bereikt.
“Ik heb het al ooit gedaan, en ik denk dat ik het weer kan”. ?
De weersvoorspelling was half bewolkt en we hebben deze ochtend alleen bij zonsopgang een klein zonnestraaltje gezien. Wat een mooi moment. De zon over de haven van Cee.
Dag 5: Viano do Castelo – Vila Praia de Ancora (19 km)
Na een nacht vol krakende bedden gaan we in de zeemist, die hier aan de kust in vlagen komt en gaat, weer goed gemutst op stap. Lees verder Wandelen zoals wandelen kan zijn
Dag 4: Esposende – Viana do Castelo (27 km)
Vandaag ligt een lange etappe met een aantal klimmetjes voor ons. Best spannend. Lees verder Alles ligt op loopafstand…
16 september, 15 km, half bewolkt 25 graden
Je kunt merken dat we dicht bij zee zijn. De bewolking komt zo onverwacht. Gisteren de hele dag stralend blauw, nu half bewolkt met wind. Zo schommelt de temperatuur ook. Met de zon 25 graden, met de bewolking ik denk 20. Een prima temperatuur om te wandelen. Vandaag staat de 300 meter daling naar Cee aan de zee op ons te wachten.
Dag 3: Povoa de Varzim – Esposende (19 km)
‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’.
Deze uitspraak van Pippi Langkous geeft weer wat meerderen uit de groep als motto hebben.
De keuze om 16 dagen achter elkaar met een groep onbekende mensen een camino te gaan lopen, voor de meesten een nieuwe ervaring, is gedaan vanuit het vertrouwen dat het wel zal lukken.
En na de eerste twee dagen samen blijkt dat vertrouwen verder gegroeid.
De mooie route, die wij ook vandaag ervaren, helpt daar zeker bij.
De ontmoetingen met elkaar en andere pelgrims zijn inspirerend, komisch en ontspannen.
En de goede onderlinge sfeer, gevoed door mensen met zeer verschillende verhalen en persoonlijkheden, maken het lopen, ook als het landschap saai is, toch een aangenaam verpozen.
Ik ben onder de indruk van elk van deze mensen, ik ervaar vijf goede lopers die onderweg en tijdens de pauzes en op de overnachtingsplekken zowel goed voor zichzelf als voor de ander zorgen.
Tijdens de pauze op een muurtje bij een kerk wordt rust genomen en gegeven.
En bij het etappe-drankje vieren the Dutchies, de bijnaam die ons door andere pelgrims is gegeven, de aankomst van een tweede mooie wandeldag.
Een aankomst waarbij wij voorzichtig al uitkijken naar morgen. De dag waarop wij een etappe van 27 km gaan lopen. In vol vertrouwen kijken we daar naar uit: ‘ik heb (haast) nog nooit zo ver gelopen ,dus ik denk dat ik dat wel kan.’
15 september, 28 graden, 17 km
Op deze wolkenloze dag zijn we geraakt door de schoonheid van deze etappe. Het gevoel paste precies bij deze tekst die Toos gisteren voorlas uit het boekje “het geheim van de schelp”
Wie ben ik dat ik hier lopen mag? Wie ben ik dat ik hier lopen kan? In de verte een kerktoren, een dorpje. Mijmerend probeer ik antwoorden te vinden. Waarom volg ik dit pad? Zoek ik mezelf in die ander? Laat mij Jou dan vinden…..
Een flinke etappe vandaag. 17 km in plaats van 15 en ook nog eens flink klimmen en dalen. Deze kanjers kunnen het. Voor het ontbijt zagen we het al, het wordt een mooie dag. Vanaf Casa Pepe nevel over het veld.
We maken ons klaar voor vertrek. Gré staat al in de startblokken. Heerlijk vindt ze het op eigen tempo te gaan en dan zelf de weg te zoeken.
Zo gaat het als je naar het westen loopt. De zon in de rug en dat geeft voor mij, mijn geliefde tegenlicht foto’s. Vanaf de herberg stijgt het voortdurend, zeker 5 km.
We lopen langs een heuvel en kijken richting het oosten. De velden bedekt met een laagje mist.
Dan komt de grootste stijging. Niet ver, maar zeker 10%. Die leidt ons naar een prachtig uitzichtpunt. Die kleine stipjes omhoog zijn Mariet, Elly, Toos en Tine. Gré staat boven op ons te wachten.
Daarna begint de daling richting Olveiroa. Tine één met het landschap.
Uitzicht over het stuwmeer. Embalse de Fervenza. Zo je ziet ….elke stap is zo mooi!
We zijn in Olveiroa toe aan onze lunch.
Daarna begint het heet te worden en dan hebben we nog bijna 4 km te doen naar de windmolens.
Wederom een prachtig pad. Een soort brem komt in bloei. Het is er stil. We zien vele soorten vlinders.
Beneden ons ligt een rivier, die zich door het landschap kronkelt.
Om 14.45 komen we aan bij Albergue O Logoso. We slapen deze keer in de gloednieuwe prachtige herberg. Super!!!
Dag 2: 14 september 2018, Porto – Povoa de Vazim (13 km, en een rondwandeling)
Het hostel waar wij slapen verrast ons met een uitgebreid ontbijtbuffet. We laten het ons smaken, die energie kunnen we voor deze eerste dag heel goed gebruiken.
Na deze goede start gaan we op weg. We bevinden ons in het oude centrum van Porto, een prachtkans om een aantal mooie plekken te bekijken.
We genieten van het Sao Bento-station waar met 20.000 tegels de geschiedenis van Portugal is uitgebeeld.
De oude steegjes.
De rivier de Douro met de prachtige Luis 1-brug,
En natuurlijk staan wij stil bij de kathedraal van Porto, het startpunt van onze camino.
Bij deze kathedraal krijgen wij onze eerste stempel en geef ik Nico, Barbara, Martha, Marion en José een Sint Jacobsschelp, een talisman voor een buen camino die ik elk van hen zo gun.
Vanaf Porto gaan we nadat het opladen van onze andante, de OV-chipkaart van Porto gelukt is met de metro de stad uit.
Vanaf Mindelo lopen we een prachtige route naar ons overnachtingsadres.
Een adres met een terras aan de overkant: ons eerste etappe-biertje is verdiend.
14 september, 9 km, 17-25 graden
Voor de lezers van dit verslag: gisteren is Irene gestart vanaf Porto. Haar verslagen zijn ook te volgen, en komen op dezelfde dagen als die van mij. Ik wens Irene en haar groep Buen camino.
De grote verrassing van gisteren in Albergue O Reiero in Vilaserio was het dessert…..ijs met whiskey. Nu ben ik niet zo een whiskey liefhebber, naar het smaakte heerlijk. En…ze hadden voor ons speciaal een pelgrimskamer open gemaakt. Dat komt goed uit, want de meeste pelgrims doen rond 20-25 per dag en staan veel vroeger op. We staan iedere dag pas om 7.45 uur op. We hebben de tijd voor de geplande afstanden.
Het eerste deel lopen we langs de weg. De omgeving is glooiend en geeft mooie vergezichten.
Het zijn lieflijke dorpjes waar we doorheen lopen. Bij een bushalte zie ik de volgende symbolen. Wie weet wat het betekent? Ik doe een poging:
” Op weg, beiden voeten stevig op de grond. Beschermd tegen zon en regen. We komen overal vandaan, en gaan allemaal dezelfde richting op. De verbinding is de camino, het onderweg zijn, en ont-moeten”
En wat zien we vandaag? Dit mooie steenmannetje. Het is alsof er een staat te kijken, met armen over elkaar.
Onderweg komen we veel andere pelgrims tegen. Die zijn vanochtend in Negreira vertrokken en hebben al 15 km afgelegd. Ook een groep Italiaanse fietsers. Die vragen waar we vandaan komen. Als we zeggen uit Nederland, zeggen ze: oh, net zo vlak als hier… We missen alleen de bloemen, maar dat zijn jullie. Een leuk compliment toch?
Na 1 uur lopen wachten we op elkaar boven op een heuvel. De zon komt net door en het is heerlijke wandeltemperatuur.
Het pad is opnieuw ingericht met kleine kiezeltjes. Aan de randen goed afgegraven, zodat het water bij regen goed weg kan. Het ziet ernaar uit dat we de komende dagen mooi weer houden. Wat boffen we!
Zo vinden we een plek om even te rusten, een grasveld, wat bomen en uitzicht. Elk moment genieten we van alles wat op ons pad komt.
Vandaag is het Mariet, die zo in het landschap stapt. Oneindige verten, de wereld aan je voeten.
We komen al rond de middag bij Casa Pepe in Maronas aan. Nu nog 3 dagen te gaan. Finistere…..we komen eraan.
Dag 1, 13 september 2018 , Amsterdam – Porto
Vanmorgen komt elk van ons bepakt en bezakt naar het vliegveld. Een beetje gespannen, hoe zal het zijn? Maar vooral met heel veel zin: We gaan eindelijk op stap, de camino gaat nu echt beginnen. Lees verder Hoeveel onderbroeken heb jij bij je?