4 mei, 15 km, bijna droog 13 graden, later 18. Van Cardunuela naar Burgos

Yeah, we zijn er! De bestemming van deze  camino is bereikt. Samen hebben we de stappen gezet. Kou getrotseerd, hevige tegenwind, een virus overwonnen. We zijn er trots op!

Gisteren kreeg ik deze mooie tekst op een kaart van deze kanjers:

” en ineens weet je het, het is tijd om iets nieuws te beginnen en te vertrouwen op de magie van een nieuw begin”. Voor Elly en Berreke, het afsluiten van het eerste deel van de Camino français en het starten van het volgende deel. Helemaal vertrouwen op wat komen gaat en zeggen : “we zien wel waar ik kom”.

Vanmorgen vertrokken we vol goede moed naar Burgos. Uitgezwaaid door de mevrouw van de herberg Santa Fe in Cardunela.

Net naast de deur zien we deze pelgrim met wel heel veel last op zijn schouders, stiekem denken…..was ik maar thuis bij de buis, met beide mijn benen op de bank. Is daar ook het verlangen weer naar huis te gaan?

Tegen de verwachting in ging het een beetje regenen, dus vertrokken we in de poncho’s. Dat maakt niet uit, de laatste km’s kunnen we ook in de regen.

Toch was het al gauw droog. De splitsing om langs de rivier Burgos in te lopen is niet meer te zien. De pijlen naar de rivier zijn allemaal weggehaald. Zo kwamen we langs industrie gebieden Burgos binnen. Nog zo 7 km langs een drukke weg. Ook dat hoort bij een camino. “Het loopt zoals het loopt”.

We kiezen voor een van de eerste terrassen langs de route. Tijd voor een kopje koffie.

Dan is het nog maar een klein stukje naar de algemene herberg. Die gaat om 13 uur open. Er staat een hele rij. Als we er langs lopen zien we vele pelgrims die er onderweg tegengekomen zijn. Leuk die herkenning. Zelfs nog pelgrims die we in Saint Jean Pied de Port hadden ontmoet.

We kijken onze ogen uit naar die prachtige kathedraal van Burgos.

Op het plein vieren we dat we er zijn. Van harte gefeliciteerd voor Elly, Elle, Peter, Henny, Ina, en Berreke. Deze camino zit er voor ons op. Wat hebben we genoten van de prachtige natuur, de Pyreneeën. De opkomende bloemen, de gele velden vol met koolzaad. De klaprozen. De mede pelgrims. En van elkaar. Inspirerend, zorgen voor elkaar, nieuwe vriendschappen die zijn ontstaan. Kortom een camino om niet te vergeten.

Om 14 uur is de kathedraal open. Dat gaan we doen. Wat een pracht en praal.

Het mooiste vind ik de gouden trap, die je midden in de kerk vindt.

Dank je wel allen, voor altijd een mooie herinnering erbij. Elly en Berreke wensen we veel succes met al hun volgende stappen op weg naar Santiago.

3 mei, 24,5  km, droog, meest bewolkt 12 graden

We vroegen ons af hoe het zou gaan met degenen die gisteren niet mee konden gaan vanwege behoorlijke buikgriep. We waren dan ook erg blij dat ieder weer mee kon gaan. We hadden een stevige etappe voor de boeg met 3 serieuze bergen.

Gisterenavond hebben we een fantastisch mooie regenboog gezien. Terwijl we de was nog aan de lijn hadden hangen (waarschijnlijk allang droog….) kwam het er ineens met bakken uit. Dus eerst de was redden en dan een foto maken van dit natuurverschijnsel.

Direct na ons hotel begint de lange klim al. We gaan elk op eigen tempo omhoog. Rustig aan, want met een lange klim voor de boeg, gaat het erom dat je je tempo vol kunt houden. Bij mij werkt het als ik tot 4 tel😉, en alleen 4 stappen vooruit kijk.

We zien intussen heide volop in bloei, met de kleuren paars en hier en daar ook al wit. De route is 12 km door het bos. Na een km of 3 ga je even naar beneden om direct daarna stijl omhoog te gaan.

We passeren een monument voor de slachtoffers van de fussilade in 1939. Een eindje verder staat warempel een stalletje met eten en drinken. En dat in deze koude. Heel lang blijven we er niet. Met 3 graden nog veel te fris.

Na 12 km zijn we dan in San Juan de Ortega, niet veel meer dan een kerk, een herberg en een paar bars. We nemen de eerste, wat een gastvrije ontvangst. Een zeer vriendelijke man. Ik vertel dat ik er vaker kom en krijg zomaar een speldje met de Camino schelp en de Nederlandse vlag. Ben er ontroerd van.

We vervolgen onze camino naar Ages. Zo speciaal om te voelen hoe iemand een wordt met het landschap. Zomaar alleen en absoluut niet eenzaam. Gewoon je eigen pad.

Van Ages naar Atapuerca is langs de weg. Wel is er een pad voor de pelgrims gemaakt, zodat in de bochten er meer veiligheid is voor de pelgrims. Atapuerca is bekend om de opgravingen van de oermens en sinds enkele jaren de enorme stenen die gevonden zijn en hier zijn verzameld.

De klim na Atapuerca is niet eenvoudig over de ongelijke paden. Boven zien we een kruis en een labyrint gemaakt door/voor de pelgrims. Een mooi moment daar even stil te staan.

Als we boven komen zien we Cardunela al liggen. Door een glooiend landschap vinden we onze weg.

Hehe na 25 km zijn we best moe….dat mag ook, het etappe drankje smaakt heerlijk. Dik verdiend zeg ik dan. Voor een aantal van ons “tostada 0%”, wat de smaak betreft zeker niet onder dan een echt donker biertje.

We logeren in albergue Santa Fe, in een 5 en  een 2 persoonskamer…..een keertje luxe mag ook wel 😉😉

2 mei, 12 km, zonnig en zeer koude wind 12 graden.

Met dank aan Elly, het is haar verslag uit Polarsteps. Zelf hoorde ik bij de ziekenboeg met buikgriep. Gelukkig gaat het al wat beter.

Vandaag gaan we maar met vieren op pad, we hebben drie zieken want er heerst een virus met braken, diarree en verstopping tot gevolg. Nu ik dit schrijf zijn ze gelukkig weer enigszins opgeknapt.
De route liep door Belorado waar we onder andere de wonderschone muurschildering van een vrouwelijke pelgrim tegen kwamen 😍 In de straten kwamen we afdrukken van handen en voeten tegen waarvan ik er één gefotografeerd heb.

We hadden zin in koffie en na enige tijd kwamen we een truckerscafé tegen. Wij als stoere vrouwelijke pelgrims tussen stoere mannen!

We liepen langs velden en wegen naar Tosantos en warempel, daar was een barretje. Buiten in de zon genoten van een verse jus.

We vervolgden onze weg naar Villambistia. In de verte zagen we iets wat leek op een grotkerk en rechts van ons was een koolzaadveld met een mooie vorm dat steeds dichterbij kwam.

Het lijkt net of er kraters in het veld zijn. Er waren 2 kerkjes. Één met op de toren een pelgrim en blauwe deuren, toch een bijzondere kleur voor een kerk. In de andere kerk was het mooie interieur te bewonderen en kon ik een stempel in mijn pelgrimspaspoort zetten.

Net als gisteren was het zonnig, droog weer met een fikse koude tegenwind. Zo togen we, een paar kilometer verderop naar Espinosa del Campino. Ook daar was weer een uitspanning. Twee wandelgenoten waren er al voorbij gelopen en gelukkig kwamen ze op ons roepen terug. En dat was maar goed ook want ze verkochten er allerlei lekkere dingen. Ik koos voor chocolademelk homemade, weliswaar in een klein kopje maar lekkurrrr met een homemade koek erbij 😋 wat een verwennerij. Er zaten drie gezellige Duitse dames bij ons aan tafel. Zij hebben foto’s van ons gemaakt en wij van hen. We hebben veel gelachen maar vraag me niet meer waarover.
Dit was de laatste stop voor Villafranca Montes de Oca. Nog 4 km te gaan. Gisteren hebben we de streek Rioja achter on gelaten en nu lopen we in Junta de Castilla y Léon. Het laatste stuk ging over een smal pad langs de drukke weg waar vooral vrachtwagens (hard) reden. Toch gaf het paadje intieme foto’s. Mieke (uit de ziekenboeg) kwam ons tegemoet gelopen, verwacht maar toch verrassend 😊

We kwamen een beschrijving met foto’s tegen wat er zoal in dit gebied voorkomt. Naast bevers komen er ook pelgrims voor 😉
Zo lopen we naar ons chique hotel San Anton abad waar ze als onderdeel van het hotel ook een vleugel voor pelgrims hebben tegen een pelgrims prijs (15 euro p.n.). Tot mijn verbazing bloeien er nog Prunussen. En er staat een authentiek kerkje naast het hotel.

Als laatste onderdeel van onze kroegentocht vandaag was het etappe drankje in de lounge van het hotel. Er hangt hier een serene sfeer die uitnodigt tot intieme vertrouwelijke gesprekken.

Op onze slaapzaal alleen gewone bedden, dat scheelt vannacht weer een hoop klim en klauter werk. Heerlijk gedoucht, pelgrimswasje hangt te drogen en mijn blog is nu klaar!

Morgen lopen we 21 km naar Cardunuela 🤗

1 mei, 23 km, zwaar bewolkt 12 graden met veel (tegenwind)

Een dag met veel vals plat, dat je goed kunt zien op dit overzicht. Een stijging van 600 naar 810 meter over een afstand van 23 km. Je voelt dat wel!

De Camino volgt vandaag vooral een drukke weg. Het is onverhard, de auto ’s rijden af en aan. Ook dat is Camino….kun je op een dag als vandaag met ook nog tegenwind de moed opbrengen om toch vooruit te gaan? Jazeker, dat kunnen we! We trotseren de harde tegenwind en komen langzaam maar zeker toch vooruit.

Gelukkig hadden we vandaag de zomerkleren weer omgeruild voor de winter kleren. Dat was hard nodig, de temperatuur was zeker 10 graden lager dan gisteren. We waren wel erg blij dat het droog bleef tot 16 uur, we waren dan op de plaats van bestemming en laat de regen dan maar komen.

We verlaten Santa Domingo over de brug van de rivier, rio de Oja o Glera. Een klein smal stroompje met de bergen als achtergrond.

De eerste plaats vandaag is Granon. Een lichte stijging, de omgeving is erg mooi. Vlak voor Granon is het even meer stijgen. Inmiddels is de bewolking even weg en genieten we van de zon op de rug.

Direct aan het begin van Granon is een terrasje, even uit de wind met een mooi uitzicht.

In Granon gaan we ook naar de bakker, een panaderia in het Spaans. Granon ligt wat hoger dan de omgeving. Als we Granon uitlopen zien we ver beneden ons de pelgrims opnieuw licht stijgen.

Over die paden komen we van de Rioja streek in Castilla y Leon. Onderweg gemarkeerd met een groot bord. Zo kunnen Elly en Berreke alvast zien welke weg voor hun voeten gaan komen. Wij gaan in Burgos naar huis, zij gaan gewoon verder en hopen in Santiago te komen. “We zien wel…” Hiervandaan wens ik hen  alvast veel succes.

We komen door diverse kleine dorpen, zoals Redecilla,Viloria en Vilamajor. In Viloria hebben we een picknicktafel gevonden. Uiteindelijk vinden we in Vilamajor een bar open. Het valt ons op dat er veel huizen dicht zijn, alle bars zijn er gesloten.

De laatste km’s naar Belorado stijgen en dalen wat. Het lijkt steeds makkelijker te gaan.

We overnachten meteen in de eerste herberg van Belorado”A Santiago”. We hebben er 2 4 persoonskamer met een persoonsbedden. Dat voelt luxe, wat we erg waarderen. Onze etappe sluiten we af met ons etappe drankje. We hebben het verdiend.😉

30 april 22,7 km licht bewolkt 21 graden, van Najera naar Santa Domingo

We waren er weer aan toe om weer wat te klimmen. Dat kwam goed uit, want de etappe van Najera naar Santa Domingo gaat over prachtige heuvels.

We denken iedere dag opnieuw…..wat is het hier toch mooi. Het is bijna niet na te vertellen. Dat begon al met het vertrek uit Najera. Rode rotswanden meteen aan het begin van de wandeling. Het zou om 8 uur pas 8 graden zijn, met de zon op de rug, zonder wind voelt het al heel aangenaam.

We lopen naar Azofra. Dat is ongeveer 6,5 km en zo een beetje vals plat. We zien ook in de verte een bergtop met wat sneeuw. En op een ander moment een klein beetje nevel. We kunnen merken dat Najera een grote etappe plaats is en er zijn dan ook veel pelgrims onderweg.

Na Azofra beginnen we aan de grote klim naar Ciruena. Eerst geleidelijk, later een stevige klim. Mooi op zo een heuvel is dat ieder daar zo goed te zien is. Alle pelgrims hebben hun eigen tempo. Degenen die met ons zelfde tempo  meelopen zien we regelmatig. Steeds net op een ander moment even pauze, dan halen we ze in of worden ingehaald. Ook als we terugkijken is het bijzonder mooi.

Boven op de berg is een man die voor “donativo” wat te eten of drinken verkoopt. Daar hebben we even samen pauze. Meestal lopen Hennie, Peter en Elle voorop, met net iets sneller tempo. Daar wachten ze op ons en rusten we even.

Ciruena is echt een spookdorp, heel veel staat te koop, wel is er een “pelgrim” te zien. Ina wil daar wel even in.

Na Ciruena is onze weg glooiend. Steeds nieuwe vergezichten. Als je boven bent krijg je de volgende alweer voorgeschoteld. We staan er regelmatig stil. Henny wijst ons de weg. Wat zou daar achter de horizon te zien zijn? Net als in het leven…..het onbekende tegemoet met pieken en dalen.

Vlak voor Santa Domingo hebben we nog even een kleine pauze. De Heilige Domingo kijkt over het dal naar alle pelgrims.

We overnachten in de mooie grote herberg Cofrodia. Hier kunnen veel pelgrims slapen. We hebben een eigen ruimte met 4 stapelbedden. Daarna gaan we naar de kathedraal met de levende kippen en een crypte die erg mooi is om te bezoeken. Er zijn mozaïeken te zien. In de toren zie je de onderste afbeelding. Dit beeldt alle facetten van de eucharistie uit.

Ter informatie: Santo Domingo de la Calzada ligt in de Rioja, tegen Baskenland. De plaats is genoemd naar de heilige monnik Santo Domingo (1019-1109), die erg begaan was met het lot van pelgrims. Hij verhardde de pelgrimsweg dicht bij de Rio Oja, en bouwde, langs de straat, een hospitaal en legde verder wegen en bruggen aan. Hij bouwde ook de kathedraal Santo Domingo de la Calzada. In deze kathedraal huizen een levende haan en een kip.

Toen in de veertiende eeuw een Duits echtpaar, samen met hun zoon, op pelgrimstocht naar Santiago de Compostela trok, overnachtten ze in een herberg in Santo Domingo de la Calzada. De dochter van de herbergier diende het avondmaal op. Ze liet een oogje vallen op de zoon. Omdat hij niet inging op haar
avances, wreekte ze zich ‘s nachts. Terwijl iedereen sliep, propte ze een zilveren beker uit de herberg in de tas van de jongen. Toen de drie pelgrims bij het ochtendgloren vertrokken, liep ze hen achterna en beschuldigde hen van diefstal. Uit de tas van de jongen diepte ze de beker op. Hij werd veroordeeld en
opgehangen. Diepbedroefd vervolgden de ouders hun tocht naar Compostela.
Op hun terugweg kwamen ze voorbij Santo Domingo de la Calzada en wilden even gaan bidden voor het zielenheil van hun zoon. Tot hun grote verbazing en vreugde hing hun zoon nog aan de galg. Levend! Had Jakobus zijn voeten ondersteund? Of was dat het werk van Santo Domingo? De ouders spoedden zich naar de rechter, die bezig was zijn middagmaal te verorberen: gebraden haan en kip van het spit. De rechter keek op van zijn maal en spitste de oren. De zoon hing levend aan de galg? “Als ik moet geloven dat de jongen nog leeft, dan kan ik evengoed geloven dat de gebraden kippen aan het spit tot leven komen en wegvliegen,” hoonde hij. Daarop sloegen de haan en de kip hun vleugels uit en vlogen kraaiend en kakelend weg. De rechter kon niet anders dan de jongen terug aan zijn ouders geven. Vervolgens werd de herbergiersdochter opgeknoopt.

Jakobus redt het leven van een pelgrim die valselijk beschuldigd werd van diefstal. Of wordt het toegedicht aan Santo Domingo? In elk geval, een leyenda uit de collectieve verbeelding in de christelijke koninkrijken in middeleeuws Spanje.

28 april, zonnig 21 graden, 22,6 km van Viana via Logrono naar Navarette

Na de enorme regendag hebben we een dag met zon, en een temperatuur die heerlijk is om te wandelen.

Viana ligt wat hoger en we dalen af naar Logrono. In de verte zien we sneeuw op de bergen liggen. Kennelijk heeft het gisteren daar gesneeuwd. We vinden het met de hagel erbij ook erg koud. Langs de weg zien we een Jacobus die geduldig de wacht houdt. Bij het verlaten van Viana zien we een mooie wens “Buen Camino” Het valt ons op dat alle Spanjaarden die we tegen komen ons dat van harte wensen.

De route naar Logrono gaat over rustige boeren wegen. We zijn hier in de Rioja streek, de wijngaarden worden steeds groener.

De weg naar Logrono is vlak. De km’s gaan gemakkelijk onder onze voeten en in lum van tijd zijn we daar. We gaan eerst naar het plein voor de kathedraal en gaan er ook een kijkje nemen. Op dat moment is er een mis en we gaan weer snel naar buiten. Wel nemen we uitgebreid de tijd om in de Santiago kerk te kijken. Daar voelen we een goede sfeer. Jacobus (=de heilige Santiago) is daar groots te zien. Ook is er een glas in lood raam met het zwaard van Jacobus. Symbool voor Jacobus, hij trok de wereld in om het kwaad te bestrijden.

Logrono is een grote stad. Ook hier is ons Camino pad mooi! Meest door parken. En wat denk je….precies als in 2009 was daar ook die man met een enorme baard. Hij zet een stempel in ons pelgrims paspoort. We zien vele Spanjaarden die ook genieten van het mooie weer. Ook die wensen ons allemaal “buen camino”. Eerst langs een meer. Daarna gaan we klimmen. Alto Grajera heet deze hoogte. Als we terug kijken zien we het meer goed liggen.

Dicht bij Navarette is de bekende plek waar de meeste pelgrims een foto maken. Henny wilde dat ook wel. Niet ver daarna zien we Navarette al liggen. Opnieuw op een heuvel. De laatste km moeten we echt omhoog.

We gaan naar het plein voor de kerk, tijd voor het etappe drankje. We hebben 9 wandeldagen achter de rug, nog 6 te gaan tot aan Burgos.

27 april, 18,6 km, veel buien, 12 graden van Los Arcos naar Viana

Opnieuw een prachtige route, over vrijwel uitsluitend onverharde paden. Zoals je ziet, opnieuw met stevige hoogteverschillen.

In het boekje van John Brierley ziet de route er als volgt uit. Over Sansol, Torres del Rio en de hoogte Alto del Poyo.

In Los Arcos vinden we een cafe, die al om 7 uur geopend is voor ons ontbijt, tostada’s, verse jus d’orange, koffie. Daar kunnen we wel mee op pad. Door de stadspoort gaan we op pad. Aan de schelp zien we dat we de goede kant opgaan. Of gewoon de andere pelgrims volgen, dat kan ook.

Vanaf Los Arcos is er een lange weg van 7 km rechtdoor. Aan weerszijden van het pad vele bloemen, koolzaad, klaprozen, brem. De geuren komen ons tegemoet. Zeker na een regenbui, dan kun je nog meer ruiken. We hadden een heel klein beetje regen en hoopten dat het erg mee zou vallen met het weer.

In Sansol waren we toe aan koffie. Voor de meeste pelgrims is het altijd het eerste cafe. In dit geval kun je ook echt overwegen om naar Torres del Rio te gaan. Meer cafe’s en je kunt er binnen zitten. Torres del Rio ligt precies aan de andere kant van de heuvel, er zit nog geen km tussen.

Het kerkje dat je op de top ziet liggen is Santo Sepulchro. Een heel intiem kerkje mooi verlicht. Voor het eerst dat ik hier kom moet je € 1 betalen voor entre. (Tja…?) We krijgen er ook een stempel en een laurierblad. Laurier staat voor wijsheid en glorie. Die nemen we mee in ons hart.

We lopen door een natuurgebied. Stijgende paden en langs druiven ranken. We zijn hier in het gebied van de Rioja. Als de zon net de bladeren verlicht en er is een donkere lucht achter, wordt het extra mooi.

Bij Alto del Poyo leggen veel pelgrims een steentje neer. Henny legt er ook twee steentjes bij voor haar dierbaren. Ik word geraakt door de steen die is versierd met een rozenkrans. Het voelt alsof alles met bijzondere intensie is neergelegd.

Er zijn meer steen mannetjes. Deze vind ik erg mooi. Precies op een hoek van een dalende weg.

We zijn toe aan een lunch. De regen was even wat minder geworden en we vonden een picknick plaats. Ik was blij even wat te eten. De energie moet worden aangevuld. We zaten net en het begon heel hard te regenen en te onweren.

Dat werden hele donkere luchten. We lopen door, nergens een schuilplaats te zien. Ook als het onweert zien we niets om te schuilen. We worden erg nat. Het water loopt zo van de poncho’s in de schoenen. Bij onderstaande foto is het net gestopt met de regen.

Kletsnat komen we in Viana aan.

We logeren in een appartement niet ver van het centrum. Handig….want de bagage wordt niet in het appartement bezorgd maar in een hotel. We moeten het dan nog even meenemen. Later wordt het droog en enkelen gaan de stad verkennen. Viana is en leuke stad!

26 april, 25,3 km, droog half bewolkt 17 graden van Vilatuerta naar Los Arcos

Een wonderschone etappe met als bijzonder hoogtepunt…Irache met de wijnfontein. En de dag van de keuze. Ga je van Estella naar Luquin of naar Villamayor?

Wij hebben gekozen voor Luquin, waarbij we de groene route hadden die over de bergtop Montejurra gaat.

Gisteren sliepen we in albergue Etxuerdina en we hebben het menu van herberg Casa Magica gekozen. Dat was bijzonder lekker. Een vegetarische paella, met de complimenten voor de kok.

Bij vertrek van de herberg gingen we door de grote stad Estella en naar Irache om later bij de wijnfontein uit te komen. Dit deel van de route is vrij vlak en strak en in 2 uur waren we daar. Eerst komen we langs een smederij met ook camino sieraden. Elly en Hennie kopen een schelpjes met een hartje. Bij de ingang zie je een smeedijzeren Jacobus, die op dit tijdstip van de dag een mooie schaduw geeft.

De wijnfontein bij Irache heeft twee tuiten, één met water en de andere met wijn. Het is de enige wijnbron die langs de hele route van de Camino bestaat. Elke dag wordt de fontein gevuld met ongeveer 100 liter jonge rode wijn, om de dorst van de pelgrim te lessen en hun reis draaglijker te maken.

We tappen allemaal wat, een klein beetje in je drinkfles.

Na de wijnfontein gaan we over de groene route, eerst door het bos, later over paden die maar blijven stijgen.

We zien het dal en de paden naar Villamayor de Monjardin liggen. Intussen is de zon gaan schijnen en die tovert het landschap nog mooier. Het is net of we door een schilderij lopen.

Na 14 km komen we in Luquin aan. Toe aan een goede pauze en ze hebben bij het restaurant tortilla. Met een stuk brood erbij is het een prima lunch. Na Luquin gaan we over een smal pad naar de route terug. Waar we naar Luquin helemaal alleen waren, komen we dan weer andere pelgrims tegen. Gezellig, we beginnen de mede wandelaars te herkennen.  De laatste 9 km zijn glooiend over een prachtig pad. De gewassen zie je per dag groeien.

Bij een “foodtruck” hebben we een laatste pauze. Zo leuk! In de “middle of nowhere” een plek om nog even te rusten en wat te kopen. Die laatste rust doet ons goed.

En wat denk je van velden met klaprozen? We laten al die indrukken op ons inwerken.

We lopen door tot de kerk van Los Arcos.Tijd voor het etappe drankje. We hebben het verdiend.

25 april, 18 km, half bewolkt 14 graden van Puente la Reine naar Vilatuerta

Na de 25 km van gisteren is een dag met 18 km een welkome afwisseling. Het heeft ook voordelen een keer een lange afstand,   je bouwt extra conditie op en 18 km gaan dan makkelijker. De heuvels volgen elkaar gewoon op, zodat het stijgen en dalen toch wel in de benen blijft.

We hebben in albergue Estrella Guia overnacht. Een zeer gastvrije, schone herberg gerund door Argentijnen. Met ook nog een prima ontbijt gaan we op weg. Zeker aan te bevelen!

We passeren de oude romaanse brug “Puente la Reine” over de Rio Arga. Het is deze morgen prachtig licht, die de moderne brug met de N111 laat spiegelen.

Met vertrek hebben we eerst een paar vlakke km’s en merken op hoe gemakkelijk die gaan. Al gauw gaan we flink stijgen naar Maneru een dorp na Puente la Reine. Het lukt ons om in de cadans te blijven. In feite betekent dit dat je de snelheid en grootte van je passen zo aanpast dat je gewoon door kunt lopen.

Ook naar Cirauqui blijft het stijgen. Dit dorp op de top van de heuvel zie je al van verre liggen. Het is wonderschoon. We zien wijn ranken die in blad komen afgewisseld met velden vol koolzaad.

In Cirauqui loopt de Camino onder de kerk door. Precies daar kun je een stempel zetten. Cirauqui is een mooi oud dorp, we zien er ook een oude pelgrims paal van 1639. Hoeveel pelgrims zouden hier al langs gekomen zijn?

We vervolgen onze weg naar Lorca. Onderweg zien we een stalletje waar je wat kunt mee nemen, fruit, koekjes en dat voor “donativo”, je geeft wat het je waard is. Daar word je als pelgrim blij van. We zien steeds meer pelgrims die helemaal ontspannen zijn. Ik zie het ook in onze groep. Zelf ga ik met een vrouw uit Saudi Arabië zingen. “One day over de Rainbow”. Het voelt heel verbindend.

Ook voor Lorca is het acueducto canal de Alloz. Ook deze omgeven met de koolzaadkleuren.

We vinden een fantastische plek voor onze lunch. Een mooiere plek kunnen er ons niet inbeelden. Aan het water, uit de wind, met dit uitzicht. Het leven van een pelgrim…….

Lorca ligt dichtbij de A12 en de N111. Voor de pelgrims hebben ze speciaal tunnels gemaakt. Deze is door de lichtinval wel heel bijzonder.

We zijn lekker op tijd in Vilatuerta. Bij de bakker, verkopen ze ook bier. Deze keer neem ik tostada 0%. Lekker. Voor ieder proost op deze mooie dag!

24 april, 26,4 km bewolkt en droog 11 graden, van Pamplona naar Puente la Reine

Een hoogte punt van de Camino français is het bereiken van de Alto del Perdon, die vind je halverwege Pamplona en Puente la Reine.

Ik zeg altijd, als je deze top hebt bereikt komt de rest ook wel. “Vandaag ben ik gaan lopen,  ik zie wel waar ik kom”. Het geeft voldoening en vertrouwen. Ook al was het door de lengte van de etappe een zware dag.

Het was de eerste keer dat we niet in de herberg gingen ontbijten. Zo kwamen we terecht bij een ontbijt zaakje tegen over het stadhuis. Een dame runde deze zaak en liet alle mensen voor gaan.. Ach ja, we kunnen wachten en de koffie smaakte erg  lekker. Daarna was het nog wel 5 km om de stad uit te komen. De route van vandaag op de grote borden. Kan niet missen. In de stad is het altijd goed opletten,  niet de weg kwijt te raken. In Pamplona hebben ze de gele pijlen vaak wat hoger geplaatst. En we wennen eraan..bij elke kruising even goed kijken.

Mooi is het als we de stad uit zijn en tussen de gele velden door omhoog gaan klimmen. Een lint van pelgrims loopt voor en achter ons. We boffen weer, de voorspelde regen voor de eerste uren was alleen maar de dreiging van de donkere luchten.

Voor ons zien we Zariquiegui liggen. We zijn dan al halverwege de stijging. Tot hier gaat het ook al pittig omhoog. De gewassen zijn aan het groeien. Een klein verschil in kleur geeft aan waar een ander veld begint.

Als we terugkijken zien we allemaal kleine stipjes omhoog klauteren. Pamplona laten we achter ons. Het is hard werken om boven te komen.

In Zariquiegui is een klein winkeltje en een paar stoelen om even te rusten. We gaan ook de kerk binnen. Een betrokken mevrouw geeft ons een stempel. Ze kijkt ons aan en wenst ons “buen camino”. Een klein gebaar, voor mij voelde het als zegening.

We klimmen verder naar Alto del Perdon. De velden en uitzichten wisselen voortdurend. Het is inspannen en echt genieten van alle stappen die we zetten. Ook voor mij een mijlpaal!

Afdalen naar Uterga is misschien nog wel zwaarder. 250 meter dalen over een afstand van 3 km en dat over losse stenen. Hier en daar verstevigd met grote traptreden.

Waar de andere pelgrims ineens zijn? We hebben het rijk alleen. Een oneindig pad naar de verte. “Vandaag ben ik gaan lopen” Zo voelt dat dan.

We dalen verder af naar Puenta la Reine. Een pad naast de snelweg, die zo naar beneden duikt. De eerste zon van vandaag voelt gelijk warmer. Het koolzaad kleurt nog mooier geel.

Deze mooie dag zit erop.

23 april, 22 km, veel regen 8 graden, van Zubiri naar Pamplona

Gelukkig is er geen sneeuw hier geweest, maar een hele dag regen met maar 8 graden is niet makkelijk. Een etappe met niet veel hoogteverschillen, maar het stijgt en daalt steeds over kleinere stukken.

We starten met onze regenkleding aan. Een regenjas en broek, een poncho met halve mouwen, poncho’s met rits, voor ieder wat hij/zij fijn vindt. Met gamachen of voor mij mijn “regenpijpen”.

Niet ver na Zubiri zien we de magna fabriek, hier wordt al jaren magnesium oxide geproduceerd. We komen er langs en we dalen een grote trap af.

Het is te koud om te pauzeren. We dachten we lopen door tot Zuriain, waar ik al jaren kom om te pauzeren. Ik had ook verteld dat we daar heerlijke broodjes zouden kunnen kopen. Wat denk je dicht….Nu weet ik waar die uitgemergelde pelgrim vandaan komt.🤔

Het Camino pad loopt ongeveer langs de grote weg, de N135. We horen het wel, maar het is ver genoeg. Het is er erg mooi. Een smal pad, met hier en daar gevaarlijke afdalingen. We moeten zelfs naast het pad lopen om niet uit te glijden. En wat denk je van de volop bloeiende judaspenning. Ook al regent het, we zien wel de mooie kleine dingen, die onze dag zo aangenaam maken.

Na 13 km vinden we uiteindelijk een overdekte plek om even wat te eten. Dat is darn zo fijn, het voelt alsof dat precies op het juiste moment is. Even zitten, rusten en wat eten. Dat is toch ook al genoeg? Daarna kunnen we met goede moed verder.

In Villava vinden we voor het eerst een cafe die geopend is. Het lijkt of je dan al Pamplona binnen komt, dat is toch echt nog 4 km!

Door de stad Pamplona en we komen bij het centrum aan. Pamplona is een vestingstad en dat kun je zien aan de enorme grote verdedigingswerken.

Deze regen etappe zit erop. Trots dat we ook dit kunnen. Gewoon doorgaan…het is tenslotte altijd “weer”

.

We zijn om 15 uur in Pamplona. Nog net op tijd voor een menu. Het was erg goed, en dat voor €17,50. Direct na de stadspoort aan de linkerhand.

22 april 23 km, 2-8 graden, hele koude wind

De grote hoogteverschillen van de 1e 2 dagen waren er niet, wel steeds stijgen en dalen op onze weg van Ronchesvalles naar Zubiri.

Gisterenavond gingen we voor het eten naar de pelgrims mis. Er werd gezongen en alle pelgrims mochten naar voren komen. We kregen de zegen mee, voor onze pelgrimstocht. Pelgrims uit vele landen, waaronder ook Rusland, Korea, Hongkong, Canada, België, Australië enz. En dan vanmorgen wakker worden met muziek “imagine all the people”. Het raakte me, als pelgrims samen op weg.

Nog 755 km te gaan zien we op de Camino paal vlak na onze overnachting. We gaan naar Burgos, dat is ongeveer 300 km. Het gaat over dag voor dag en zelfs stap voor stap. Misschien wel 1.000.000 stappen. Gewoon beginnen…….

Vandaag hadden we 2 alto’s Alto de Mezquiriz op 955 meter en alto Erro op 810 meter. Alto’s zijn de namen van de bergen. Net na Burguete gaan we over een rivier Rio Urribo.

We passeren vandaag vele dorpjes, zoals Burguete,Espinal en Viskarret en Linzoain. Die dorpjes lijken tegen de bergen geplakt.

Voor een groot deel van deze wandeldag lopen we door de bossen. Mooie paden, we hebben het gevoel dat die speciaal voor de pelgrims zijn gemaakt. Of hele oude paden, die lijken uitgesleten door de vele voetstappen. Het jonge frisse groen is een lust voor het oog.

Een van de bekende punten is bij het passeren van Rio Erro vlak voor Viskarret. Grote stapstenen met flinke afstand tussen de stenen. Geconcentreerd gaan we erover.

De meeste uitdaging vandaag is de daling van Alto de Erro naar Zubiri. Van 810 meter naar 520 meter hoogte in 4 km. Dat is geen eenvoudig pad. Leistenen die schots en scheef liggen. In deze groep zijn er een aantal die heel makkelijk dalen, in eenum van tijd waren die beneden. Of behoedzaam, zo komen we er ook.

Moe en zeer voldaan komen we in Zubiri aan. Tijd voor ons etappe drankje.

21 april, 14,4 km zonnig 13 graden

Wat een geweldige dag! Als je in deze omgeving loopt en je hebt een strak blauwe lucht zijn ook deze hoogtemeters goed te doen.

Vannacht hebben we met 4 personen in een Tippy tent geslapen. Werden we in Saint Jean gewekt door muziek, vanmorgen waren het de paarden en een haan die kraaide. Met een kruik en mijn mummy slaapzak tot over mijn oren en een dik dekbed was het een prima overnachting. Valerie zorgde voor een goed ontbijt. We zijn klaar voor een mooie wandeldag.

Met de taxi worden we terug gebracht waar we gisteren gebleven waren. Bij de Virgin de Orrison. Zo zien we dat er heel veel pelgrims onderweg zijn. We tellen er 270. Hier is Ronchesvalles is het ook vol. Het laatste bed ging zojuist weg. Als we beginnen is het best nog fris, maar al zo mooi!!!

Weldra gaan we van de weg af over een graspad. Nu met dit heldere weer goed te zien. Bij mist is het lastiger. En zeker als er sneeuw zou liggen. We boffen zo! Er schijnt hier over een paar dagen een pak sneeuw te vallen met maxima van 3 graden…..we gaan het zien.

Op het hoogste punt, Col de Leopold, hebben we de keuze. Gaan we over het pad dat is aangegeven met een vraagteken (=moeilijk en heel zwaar) of over de weg? In 4 km 400 meter dalen is heel veel en uit ervaring adviseer ik over de weg. Bij dit punt is het dan linksaf. Dat is dan vooral over de weg ipv stijl naar beneden door het bos.

Het is er erg rustig en ook mooi.  De weg voor ons alleen, de wereld aan onze voeten. Waarom zouden we daar niet stil staan.

Vlak voor Ronchesvalles komen we bij een kerkje uit. Nieuwsgierig als we zijn, gaan we even kijken of die open is. Helaas gesloten….maar wat een mooi licht door die gekleurde ramen.

Het laatste deel naar Roncesvalles is door een bos, en dan komen we bij het klooster van Ronchesvalles. Daar kunnen heel veel pelgrims slapen. Misschien 300 of 400? Keurig verdeeld in kleine compartimenten van 2 stapelbedden.

We schrijven ons in en dan gaan we naar een nabijgelegen bar/restaurant voor ons etappe drankje. Dat is verdiend, ieder gaat goed voorbereid op pad.

20 april, 12,7 km, zonnig 17 graden van Saint Jean Pied de Port naar Virgin d’Orrison

We zijn gestart met onze camino. Een lang gekoesterde droom, de uitdaging van de Pyreneeën, ontmoetingen, reflectie, voor ieder persoonlijk een motivatie. Van Saint Jean Pied de Port naar Burgos.

Na relaxte treinreizen zijn we gisteren in Saint Jean Pied de Port aangekomen. We zijn vlnr Mieke, Peter, Henny, Ina, Berreke, Elle en Elly.

De ontvangst bij Beilari is er  een die ik elke pelgrim onderweg zou gunnen. Een familie gevoel dat wordt bevorderd door een kennismakings spel. Alsof we een bal naar elkaar toe gooien en dan noemen we onze naam. Zeker is dat we ons welkom voelen.

Na een goede nachtrust en idem ontbijt gaan we op pad. We hebben geen haast en gaan eerst een stempel halen op het pelgrims kantoor, o.a. Elly krijgt informatie mee over de hele route naar Santiago. Daarna klimmen we de Citadel op voor een mooi uitzicht over Saint Jean Pied de Port.

Dan gaan we op pad. De route de Napoleon is open, het is zo helder weer dat we de bergen goed kunnen zien. We ervaren bij onszelf meteen al de “Camino smile”. Intens tevreden over dat we echt wel die 1000 meter kunnen stijgen.

Het laagste punt in Saint Jean Pied de Port is de rivier op ongeveer 100 meter. We gaan ook nog even de kerk in en steken een kaarsje op voor degene die onverwacht niet mee kon gaan. En voor een dierbare, die ook wel een kaarsje kan gebruiken.

We kijken werkelijk onze ogen uit. Het ene vergezicht is nog niet aan onze voeten gelegd of er komt alweer een ander. Je kunt je het bijna niet voorstellen. Gisteren nog in Nederland, nu onderweg. Ook ik realiseer me dat het niet vanzelf sprekend is dat het zomaar weer kan.

We gaan deze keer Orrison voorbij……toen ik wilde boeken was echt alles vol. Wel gaan we er pauzeren. Zo een mooi plekje in de zon, is geen straf.

Dat het vol was, had ik nog nooit meegemaakt. Maar zoals altijd op de Camino vinden we een andere oplossing. Joseph van Beilari kent iemand in Gamarthe. We gaan dan vandaag nog 4 km verder, naar Virgin de Orrison.

We worden er opgehaald met de taxi en gaan naar Gamarthe. Je ziet het, altijd wel een oplossing.

Nu we hier zijn, is het ook speciaal. We slapen met 3-en in een tippie tent, wel op een bed, dat scheelt. Vannacht wordt het 5 graden, ben benieuwd of ik het te koud vind. We krijgen een etappe drankje, zitten in de zon, hebben een buiten douche…….. En straks gaat Valerie van Maison Ituria (bron) voor ons koken. We worden verwend.

En morgen worden we naar Virgen de Orrison gebracht. Die beleef je in de auto anders dan te voet. We gaan verder waar we gebleven waren.