19 april, 12e wandeldag. Van Caldas de Reis naar Padron. 24 graden en zon met af en toe sluierwolken. Afstand 19km.

Het zou vandaag nog warmer worden en daarom besluiten we om half 7 op te staan, te ontbijten in het café bij het hostel en op pad te gaan. Lunch hadden we al ingeslagen gisterenavond in de supermarkt. Wat is het toch mooi als we in de vroege ochtend langs de velden lopen en het nog heerlijk fris is. Het was 6 graden toen we vertrokken.

We zijn niet de enigen die vroeg op pad waren maar het is niet meer zo druk als een paar dagen geleden. Wel zien we regelmatig dezelfde mensen. Tot nu toe zijn we 5 Nederlanders tegengekomen die allemaal de kustroute liepen. Enkelen vonden die route geweldig, anderen vonden die niet zo leuk, te nieuw.

Leuke steenbouwwerkjes langs de kant.

Een onbemande stopplaats waar we ook nog een stempel kunnen zetten.

Na 12km hebben we een mooie plek voor onze lunch. Daniel die we al vanaf Fernanda zowat iedere dag zien is even later ook daar. Wij spreken Engels, Duits, een beetje Spaans en Frans waardoor we met veel mensen een praatje kunnen maken. Daarnaast leren de wij binnen onze groep zowel de zuiderlijke Nederlandse taal door zinnen als ‘ge wit ’t nie’ en woorden uit de noordelijke Nederlandse taal zoals ‘verboefd’.

Net voor Padron drinken we koffie in een bar waar we een cakeje bij de koffie krijgen. Terwijl we zitten te drinken krijgen we minibroodjes met gebakken ei. Wat heerlijk en wat voelen we ons verwend. Kort daarna steken we een mooie brug over en we zijn blij met wat sluierbewolking op het laatste deel van de route waar weinig schaduw is. Loopt toch fijner dan in de volle zon van gisteren.

Laatste meters onder de nog niet uitgelopen bomen en als we aan het eind rechtsaf gaan zien we Pepe die ons meteen een slaapplaats aanbied. Wij hebben er al een maar willen wel even in zijn zaak kijken die helemaal vol hangt met shirts, tekeningen, foto’s en teksten. Hij zoent ons en we gaan snel verder naar het terras voor ons welverdiend drankje.

18 april 2018, 11e wandeldag. Van Pontevedra naar Caldas de Reis. Zonnig en om te lopen ’s middags behoorlijk warm. 23 graden. Afstand 23km

We waren zeer benieuwd naar de route die volgens de Belg erg saai zou zijn. Dat was het niet. Weinig langs een drukke weg en regelmatig over natuurpaden. Als we de stad uit lopen mogen we gelijk over een oude brug met Jacobsschelpen.

Ans is weer alleen op pad en een half uur voor ons vertrokken. Slapen in een herberg met 45 jongeren die met een schooluitje camino lopen was alles meegevallen. Vanaf 12 uur was het nagenoeg stil. Er snurkte af en toe iemand maar dat waren niet de jongeren. Ans wou heel graag churros en we moesten het haar zeggen als we ze ergens zouden zien. Tja Ans, bij de bakker waar wij ontbeten zonder jou.

De zon schijnt volop en dat vind ik heerlijk maar ik vind het ook niet erg dat we ’s morgens nog veel in de schaduw kunnen lopen. Door de vele regen stroomt het water soms over het pad en is het even goed kijken hoe er het best door te lopen.

Vandaag niets lekkers op de pauzeplaats bij het drinken. We hebben genoeg aan ons eigen meegenomen lunch.

De hond mag ook mee met de vrouw die vrolijk met de aanhanger naar het land gaat?

Even een uitstapje naar een prachtige waterval. Rianne, Silvia en ik klimmen nog een stuk naar boven. Dat was genieten en we konden er heerlijk op een bankje zitten. We zagen er nog een flinke hagedis.

Het laatste deel van de route is warm, erg warm. Veel rechte stukken met af en toe een stukje schaduw. Dus goed insmeren tegen de zon en drinken tegen uitdroging. Dat laatste gaat sommigen van ons op een terras beter af dan onderweg.

Ik was blij dat we er waren maar heb genoten van de route en de medepelgrims waarvan een aantal echt bekenden zijn geworden die we iedere dag even spreken. Bij aankomst im het hostel, douchen en kleding wassen. Dat duurt met 6 dames op een kamer en 1 douche met wastafel wel even. Bijna 2 uur later gaan we het centrum in waar ik na even zoeken het warm waterbad met bronwater vind. En dat is ECHT warm maar wel lekker voor de voetjes die ons al zoveel kilometers gedragen hebben in regen en zonneschijn.

17 April 2018, 10e wandeldag. Van Redondela naar Pontevedra. Deels over de weg en deels door prachtige natuur. Droog en 18 graden. Afstand 19km.

We zijn een uur vroeger op pad dan gisteren en na een heerlijk ontbijt bij een bakker beginnen we gelijk met een klim. We lopen, weer met zijn allen, langs een oude horreo, hierin werd vroeger graan bewaard.

Een stukje verderop zien we een kaart van de route. Het einde komt in zicht, nog 3 hele wandeldagen en we zijn in Santiago. Het lijkt lang geleden dat we begonnen in Porto en vanaf het begin hebben we veel plezier. Ik heb geen spierpijn in mijn benen maar wel in mijn lachspieren.

Een schilderij van schelpen langs het pad.

Na een stukje langs een drukke weg gelopen te hebben zien we een koffiestop. Gelukkig, we waren wel aan een pauze toe met koffie en wat lekkers.

We lopen over een prachtige oude brug en een klein stukje verder wenst een oude vrouw ons een mooie camino. Ik blijf even staan als ze door blijft praten en in mijn beste Spaans begrijp ik dat ze zelf twee keer naar Santiago gelopen is.

Regelmatig hebben we een kort, pittig klimmetje en soms ook een stijle afdaling. Het klimmen over een stenig pad vond ik erg leuk, dat zijn echt paadjes die ik het liefst loop.

Onderweg hebben we met verschillende mensen kennis gemaakt. Silvia vindt deze nieuwe vriend erg leuk.

Na een kapelletje moeten we even opletten zodat we niet op de originele route blijven lopen maar een pad langs de rivier nemen. Daar wasr we af moeten draaien is een jong stel met hun baby. We hebben ze al vaker gezien. Deze jongste deelneemster is 3 maanden.

Het laatste deel van de route van vandaag is prachtig.

Tijdens het eten spreekt een Belg die aan de bar zit ons aan. Of we morgen toch de spirituele route gaan doen want die is zo mooi volgens hem. Veel mooier dan de gewone route. Iedereen wordt enthousiast maar we hebben morgen al geboekt en de bagage gaat naar dat hostel. Bovendien is de route langer waardoor we niet op tijd in Santiago zijn. Toch zie ik glimoogjes en bespreek ik de mogelijkheden. Rianne komt met een goed idee: laten we het eerste deel van die route lopen en dan met de taxi naar de overnachting. Dan verandert het verhaal van de Belg en blijkt alleen het tweede deel heel mooi te zijn. We houden ons aan het originele plan morgen, dat is vast een mooie route. Sowieso is het mooi dat we samen weer op pad mogen gaan, ook al gaat Ans dan morgen weer alleen. Het is al na 10 uur als we teruglopen naar het hostel.

16 april 2018, 9e wandeldag. Van Porrino naar Redondela. Zon en wolken, 16 graden. 16 kilometer.

Vandaag met zijn 5en op pad. Ans liep vandaag alleen om dat eens te ervaren. Het is toch een verschil als er 1 persoon minder meeloopt. Ook een verschil dat Ans langer kan slapen en later op pad gaat… tenminste dat dachten we.

Wij ontbeten in het pension en Ans kocht ergens wat voor onderweg. Wij kochten ook nog broodjes voor de lunch en omdat ze daar lekkere koffie hadden doen we gelijk een bakje koffie. Dan op pad en als we een Lidl zien gaan we naar binnen voor fruit.

Inmiddels is het half 10 geworden, geen probleem dat we laat vertrekken als de afstand niet zo groot is. Een verschil met Portugal is dat pelgrims overal veilig over kunnen steken. Nu in Spanje moeten we af en toe een drukke straat oversteken waar hard gereden wordt. Gelukkig stoppen sommige chauffeurs voor ons. Een verschil is dat er een beeld met een poetische tekst zomaar ergens langs de kant staat.

Na een tijdje is het tijd voor een koffiepauze maar eerst een winkel in. Wat een verschil met de winkels die we tot nu toe zagen. Alles is hier gericht op de camino.

In het barretje krijgt Ellen het gevoel dat ze een verschijning ziet. Ze ziet Ans wel maar het dringt niet door omdat het niet klopt. Ans zou achter ons lopen, hoe kan dat nou? Blijkt dat Ans om kwart over 9 op pad ging. Wat een verschil in tijd om te eten en lunch te kopen wanneer je alleen bent of met 5en.

Ook een verschil is het aantal mensen onderweg. Zagen we eerst af en toe voor of achter ons. Nu zien we af en toe niemand voor of achter ons. En staat er ook ineens iemand anders mee op de foto.

Het weer is ook een verschil. Onze regenkleding kan onderin de rugzak. Liepen we eerst meer over paden terwijl het vandaag vooral asfalt was.

Wat hetzelfde blijft is de humor die we met elkaar delen. Het af en toe alleen lopen in de groep. Het makkelijk verdelen van de slaapplaatsen en het etappedrankje na het lopen.

15 april 2018. 8e wandeldag van Tui naar Porrino. Droog en 15 graden. Afstand 18km.

Na een rustige nacht gaan we om kwart over 8 zonder ontbijt op pad. Een (Spaanse) kilometer verder kunnen we ontbijten is ons verteld. Heerlijk om zo vroeg op pad te zijn wanneer alles een beetje tot leven komt. We zijn blij als we na een heel ruime kilometer een barretje zien. Hoe zal het zijn voor het niet meer zo jonge vrouwtje achter de bar wanneer er zes Nederlandse vrouwen ineens voor haar neus staan en zowat tegelijk willen bestellen in het Engels en soms met een paar Spaanse woorden?

Onze rugzakken wisselen van maat en merk. De een heeft aan 30 liter genoeg, de ander aan 40. Ik vind 40 wel handig, kan ik teminste mijn fohn meenemen. Al was dat maar om de was verder te drogen die klam blijft na het wassen en de wasdroger. Was aan de rugzak hangen kan ook.

Ik hoor een haan kraaien en vogels zingen als we ons pad vervolgen. Vele brulkikkers in een vijver trekken onze aandacht maar als ze ons horen wordt het stil.

Op de wegen is het rustig misschien omdat het zondag is? Na een tijdje langs de weg, waar ze een pad langs gemaakt hebben voor pelgrims, lopen we weer paden op en steken af en toe water of een bruggetje over. We helpen elkaar waar dat handig is.

We zien/spreken weer meer pelgrims en op hrt eindpunt van morgen komt ook de kustroute erbij. Bij het tweede barretje deel ik de laatste chocolade, ook met een man uit Canada. Een klein stukje verder zien we onderstaande fotos. Deze hebben vast met de geschiedenis te maken.

Uit ervaring weet ik waar we links af moeten zodat we niet over een industrieterrein hoeven te lopen wat erg saai schijnt te zijn.

Bij een kapel kunnen we voor het eerst picknicken, heerlijk buiten je brood eten.

Om wat ‘stof’ tot nadenken te geven heb ik een pickwick theezakjes label vraag voor de groep. De vraag is: ‘wat is de beste mop die je ooit hebt gehoord?’ Hierover kunnen we tijdens het laatste deel van de route nadenken en straks bij het etappedrankje delen. Bij de laatste pauze komen er al moppen en ook bij het drankje gaan we nog even verder.

We slapen op 2 kamers met 3 personen. Hebben handdoeken, dekens, een bad en een balkon en voelen ons verwend. Even pauze en daarna eten waarbij weer verl gelachen wordt.

14 april 2018, 7e wandeldag. Van Rubiaes naar Tui, hele wandeling droog, ’s avonds een beetje regen. 15 graden. Afstand 20km

Iedereen vindt het leuk om.naar Spanje te lopen en het voelt wel raar om Portugal achter ons te laten. Na een goede nachtrust liep om 7 uur de wekker af en gingen we na zelfservice ontbijt op pad. Het is prachtig weer.

De route begon gelijk al mooi over een oud pad en een heel oud bruggetje. Al snel komen we bij een barretje waarachter een supermarktje zit. Daar kunnen we onze lunch, fruit en ander lekkers kopen. Daarna over paadjes verder. Uiteraard volgen we de gele pijlen.

We merken dat het al drukker wordt onderweg en komen steeds een zelfde groepje Duitsers tegen. We hebben nog geen Nederlanders gezien. Wel zien we regelmatig een man en vrouw uit Australië en een groep uit Polen. Misschien komt het door de vele regen van de afgelopen tijd maar het water stroomt hier hard en zoekt zijn eigen weg.

Ook wij zoeken ons eigen pad over stenige paadjes. We moeten goed naar de grond kijken om te voorkomen dat we vallen. Hierdoor zien we iets minder van de omgeving.

Soms elkaar een handje helpen.

Gelukkig ziet Ans op tijd dat we een blokje om moesten lopen anders had ik deze foto niet kunnen maken.

Verlaten dorpjes en soms drukkere wegen wisselen elkaar vandaag af. Rechts staat een miniatuur kapelletje en als we er langs lopen begint een bandje het Avé Maria te spelen.

Nog een klein stukje en dan moeten we even van de voeten af zoals Cilia het noemt wanneer we een korte rustpauze nemen.

In Valenca lopen we door het toeristische deel van de stad welke omgeven is door stadsmuren. Daarna op naar Spanje.

Op de brug is de grens. De ene voet is in Portugal en de andere in Spanje.

In Spanje lopen we naar ons hostel San Clemente en we mogen kiezen uit een kamer met 3 stapelbedden of een met 6 losse bedden. Die keuze is snel gemaakt. Opfrissen en naar het oude stadscentrum voor ons etappedrankje en diner. Omdat het zaterdagavond is trakteren we onszelf op uit eten bij de Italiaan in plaats van een pelgrimsmenu. En het lijkt wel of er iedere avond meer gelachen wordt, zelfs gelhoesjes zijn hilarisch. En terwijl ik dit blog schrijf is iedereen in slaap gevallen. Zelfs Ellen die meestal met haar hoofdlamp nog een tijdje leest ligt te slapen. Helaas lukt het uploaden van dit blog niet maar nu ik wakker ben vroeg in de ochtend en de regen hoor gaat het goed, fijn voor onze volgers.

13 april, 6e wandeldag, van Ponte de Lima naar Rubiaes, bijna de hele dag droog, 14 graden. Afstand 20km.

Vandaag hadden we de mooiste wandelroute tot nu toe, met een flinke klim waarvan het laatste deel over stenen en rotsen. We begonnen vroeg om te proberen de regen die later in de middag zou komen voor te zijn.

Het water van de Lima is prachtig zo vroeg in de morgen net als het bomenlaantje.

Na nog wat eten scoren voor de lunch op de berg lopen we over de oude brug, langs het kerkje en de Albergue municipal.

Ieder is stiller vandaag, aan het genieten van de omgeving, in gedachten of luistert onderweg naar de geluiden van de vele waterstroompjes. Ook ik heb zo mijn gedachten die veel bij William zijn, een van mijn beste vrienden die hersentumoren heeft.

De eerste koffiestop is nergens te zien zodat we bij de tweede blij zijn dat we er zijn. Daar deel ik chocolade en wat het met mij doet dat William ziek is terwijl ik ook geniet van de prachtige wandelroutes en de fijne momenten en humor die we met elkaar hebben.

Onderweg zien we een koe, een paar schapen en een kleine man voor ons lopen. Als hij ons hoort draait hij zich om, loopt op mij af en omhelst mij. Hij vraagt Santiago? en waar we vandaan komen? Dan lijkt hij ons in het Portugees wensen te geven en begint iedereen te kussen. Zijn dag is weer goed.

Als het echte klimwerk begint loopt ieder op zijn eigen tempo naar boven zodat niemand uitgeput boven komt en we na daar geluncht te hebben weer verder kunnen voor de laatste 6 km.

Bij Ninho waar we overnachten kunnen we eindelijk onze kleding wassen en drogen. Alles bij elkaar 2 machines vol en als je maar 1 broek bij hebt is het fijn dat je broek bij de eerste was/droogronde zat zodat je niet met je pyamabroek hoeft te gaan eten. Het pelgrimsmenu was heerlijk, eindelijk een vegetarische maaltijd.

Na de maaltijd deelt Rianne haar verhaal en dat ze op de grens van Portugal/Spanje iets achter wil laten wat symbool staat voor een periode uit haar leven die ze achter zich wil laten. Ook dat is camino, je eigen processen en ervaringen doorleven waardoor je nog sterker naar huis gaat dan je van huis ging.

12 april 2018, 5e wandeldag. Van Vitorino dos Piães naar Ponte de Lima. Regen en 12 graden. Afstand 15 km.

Gisteren gelopen naar Casa de Fernanda. Dat was een flinke wandeling geweest en we waren er net toen het weer begon te regenen. Ik had de groep verteld dat we naar Fernanda gingen, dat ze een engel genoemd werd door Jan, dat je geen luxe moest verwachten, het zou bijzonder zijn om daar te overnachten en dat we daar zouden eten. Genoeg dus om iedereen nieuwsgierig te krijgen.

Tja en ik kan niet beschrijven hoe het is om bij Fernanda en Jacinte te overnachten, alle woorden zijn te weinig maar ik doe een poging. Fernanda is warmte, liefde, een fantastische ervaring en nog veel meer. Wat een geweldige vrouw, ja Jan ze mag een engel genoemd worden. En ook haar man is een schat. Fernanda was trouwens onder de indruk en ook verbaasd over Mieke’s camino van huis naar Santiago en wenst haar veel geluk.

Uiteraard gingen we verder na een heerlijk ontbijt met wederom alle gasten bij Fernanda in de keuken aan tafel. Het regende dus cape aan en paraplu en op pad.

Het voordeel van een hele dag regen is dat je je cape aan kunt houden. Het nadeel dat het warm is en dat je door het zweten ook nat wordt. De eerste en meteen ook laatste koffiestop laat lang op zich wachten en we zijn extra blij als we er zijn. Binnen zien we twee gasten van Fernanda, leuk dat het ontmoeten van andere pelgrimgangers nu begint. Eenmaal weer op pad zien we een afbeelding van Jacobus langs de doorgaande weg.

In de regen valt je minder op daarom is het goed af en toe achterom te kijken. Dus dames heb ik een paar foto’s van wat jullie mogelijk niet gezien hebben. Waarschijnlijk hebben jullie ook foto’s van wat ik niet gezien heb.

In Ponte de Lima liepen we naar het punt dat mijn app aangaf maar helaas daar moesten we niet zijn. We hadden zodoende een paar kilometers extra gelopen maar dat gebeurd soms. We hebben 2 kamers en daarna gaan we even naar het centrum voor een drankje. Dat werden er wat meer en weer een ontmoeting met een pelgrimganger die we eerder ontmoet hadden.

Gelijk daarna gingen we een pelgrimsmenu eten en werd het al donker toen we naar het hostel gingen. Morgen vroeg op pad want we hebben een lange dag voor de boeg.

10 april, 3e wandeldag van Rates naar Barcelinos/Barcelos. Regenbuien en waterig zonnetje en 10 graden. Afstand 16km.

Afgelopen nacht was er eentje met minder slaap. Met 10 mensen op een slaapzaal in ijzeren wiebelige stapelbedden is al een beleving op zich. Als er dan ook nog iemand hard snurkt en ik niet wist waar mijn oordoppen lagen is muziek luisteren nog de enige optie. Dat hielp en zo sliep ik nog 3 uurtjes en voor de rest was ik niet klaarwakker. Niemand had goed geslapen maar gelukkig had niemands humeur daar onder te leiden. Op naar het ontbijt.

Lees verder Cadeautjes →

11 april, van Barcelinos/Barcelos naar Casa de Fernanda, meestal droog en een tijdje zon, 10 graden. Afstand 19km.

Vanmorgen werd mij gevraagd of ik zelf ook geniet. Nou ik geniet van Ans die modderpaadjes bedwingd en al een dag lang niets kwijt is

Genieten van iedereen aan het wandelen in de zon

Sowieso genieten vandaag omdat we tot ongeveer 2 uur zon en droog weer hadden. Genieten van Cilia die zo lekker relaxed blijft, ook als haar rugzak niet bezorgd schijnt te zijn en vaak in stilte wandelt en geniet van de omgeving en de geluiden.

Genieten van Ellen met haar humor, leuke verhalen en de foto’s die ze voor ons maakt.

Genieten van Rianne die soms zo verbaasd kan kijken dat ik in de lach schiet en de fijne gesprekken die we al wandelend samen hebben. Deze foto is van een paar dagen geleden waar ze voor mij voor de foto wou poseren.

Genietend van Silvia die haar verhaal met ons deelt en zelf geniet dat het haar lukt een camino te lopen. Ze loopt het snelst van ons allemaal.

Dus JA ik niet volop, dat ik met deze groep de camino Potugues mag lopen en van al het moois dat ik onderweg hoor en zie, zoals deze foto als we in de ochtend op pad gaan.