31 oktober, 15 km, droog, 15 graden

Een nieuw avontuur! Waddenwandelen. Dat is een streekpad over alle waddeneilanden en deze keer gaan we helemaal rondom Texel wandelen. In totaal 76 km, die we in 4 dagen gaan doen.

Vandaag starten we met het oranje deel van de boot naar Oude Schild.

We zijn op pad met 4 personen. Dat zijn vlnr Joke, Frans, Yvonne en ik.

Als je de boot opgaat start het fijne vakantie gevoel. Ieder met mondkapjes en voldoende afstand. De automobilisten blijven in de auto, de voetgangers en fietsers kunnen op het dek of binnen zitten.

Op Texel konden we de bagage bij de fietsenwinkel brengen. Die zorgde voor vervoer van de bagage en wij konden meteen op pad. Op zoek naar de eerste geel/rode sticker klommen we eerst naar het nabijgelegen Duin. Juist op dat moment piept de zon tevoorschijn, misschien 5 minuten, en wij stonden perplex. De Noordzee glanst zilver, een mooi moment. Kun je je voorstellen, je klimt omhoog en krijgt dit uitzicht…….

Dit blijkt niet het pad te zijn wat we zoeken. Wel de goede stickers, maar de terugweg. Maar even opnieuw beginnen en in het boekje lezen. Er volgt een schitterende route door de polders, over de prachtigste paadjes. Dat wij daar zomaar mogen lopen. Het is zo genieten. Overal waar je kijkt, de wijdsheid. Sloten, graspaadjes immense verten.

Het pad kwam zowat langs ons Stayokay hostel. Daar konden we even pauzeren en uitrusten. Dat was na ongeveer 10 km, dat kwam goed uit. Daarna vervolgden we onze weg naar Hoge berg. De omgeving van Hoge berg bestaat uit schapenboeten (schuren) en 17e eeuwse tuinwallen; dit zijn perceelscheidingen van op elkaar gestapelde gras of heide plaggen. Het is zelfs een beetje klimmen.

Intussen gaat de zon wat zakken en komen er van die typische mooie eiland luchten. Het licht lijkt hier op het eiland anders…hoe anders kan ik moeilijk omschrijven, dat moet je ervaren.

Onderweg zien we boeren aan het werk bij hun schapen. De nagels worden geknipt en we zien dat de schapen gewoon in de houtgreep worden genomen.

Het is bijna 17 uur wanneer we Oude Schild naderen. Die zie je al van verre liggen. De graspaadjes worden afgewisseld door schitterende fietspaden.

De zon gaat bijna onder en we vinden het plotseling heel donker worden. Dat blijkt een donkere regen lucht te zijn.🤔 We kijken nog even op de wadden dijk en kijken zo naar Oude Schild.

We staan precies bij de bushalte, als het keihard gaat regenen. De belbus zou om 17.31 uur komen. We wachten geduldig en zien tot onze grote schrik onze belbus voorbijrijden. Hmmm. Wat nu? Ik bel de Texel Hopper en die laat me weten dat we bij de verkeerde halte staan. Het wordt opgelost. 10 minuten later is er andere bus en deze aardige man zet ons in de stromende regen voor de deur af. Erg blij met deze goede service.

Na dit avontuur kunnen we in de bar van Stayokay ons eerste etappe drankje nemen. Dat hebben we verdiend.

1 november, 21,6 km, beetje miezer, 15 graden

De 2e dag alweer op het mooie Texel. Van Oude Schild naar de Cocksdorp. Een route langs de Waddenzee en door de mooiste natuurgebieden.

Deze ochtend hadden we de belbus geregeld, die ons van het Gemeentehuis (naast het Stayokay hostel) naar Oude Schild bracht. Precies bij de halte waar we gisteren waren geëindigd. Een heel gemakkelijk vervoer in Texel, de etappes zijn zo gemaakt dat er een bus in de buurt zou kunnen stoppen. Alleen even van tevoren regelen. Zo liepen we in Oude Schild langs de haven met de grote vissersboten. De zon was net op, en bracht een goud kleurig licht over het water.

We hebben wind in de rug en we lopen gemakkelijk langs de dijk naar het noorden. Onderweg zien we tientallen scholeksters, samen een soort dans in de lucht maken. Je kunt dan heel goed het zwart/witte patroon zien en het zo kenmerkende geluid horen ….piet…piet…

De route leidt ons naar Oosterend, langs het natuurgebied de Zandkes. We lopen dan aan de landzijde van de dijk en zien plassen en grasdijken met ontelbare ganzen.

Het centrum van Oosterend heeft vele gerestaureerde gevels, een deel valt onder beschermd dorps gezicht. We nemen er even de tijd voor. Direct bij het begin van het dorp vinden we bankjes uit de wind. Heerlijk even pauze na 2 uur lopen, en precies een plekje vinden, waar we eraan toe zijn.

Na Oosterend gaan we terug naar de Waddenzee. Inmiddels heeft de zon plaats gemaakt voor een grijs wolkendek met een heel klein beetje motregen. De wind trekt aan en we doen allemaal een capuchon of muts op en onze regenkleding. Een eind verder gaan we landinwaarts. Over een grasdijk met opstapjes, gaan we naar een pontje.

Vlak voor het pontje zijn er toe aan onze lunchpauze. We zien op het erf van een huis een plekje uit de wind. Toevallig komt er iemand langs. Mogen we even uit de wind zitten? Ja dat mag. Wat fijn dat we zomaar op privé terrein mogen zitten.

Na de Eierlandse polder ligt het Eierkandskanaal. Met een trekkoord gaan we naar de overkant. Met 4 max. mogen we op het vlot. Door de harde wind helt die een beetje over. Voor mij even spannend. Joke vindt het wel prima.

Het graspad erna is erg drassig. Ik vraag me af, of we erdoor zouden kunnen als er meer regen is. Bij een bankje vinden we deze tekst. “Ik vond hier het kleine, groter dan ik”. Zo voelt het wel voor mij. Is het tevredenheid, intense rust… wandelen brengt dat voor mij.

Rond 15 uur komen we in de Cocksdorp aan. Waar de belbus ons komt ophalen, blijkt een cafetaria te zijn. Die zijn open en hier kunnen we koffie “to go” en een frietje “to go” krijgen. Toch even genieten voor we met de bus terug naar Den Burg gaan.

2 november, 21 km, windkracht 7 (!) 17 graden, buien.

Onze 3e dag gaat van De Cocksdorp via de vuurtoren naar het zuidwesten. En ja, de wind was zuidwest en we hadden zeker 15 km pal tegenwind. Ik had geen idee hoe windkracht 7 voelt…..nu weet ik het zeker. Daar kun je bijna niet tegenin lopen. En bv kiezen om tegengesteld te lopen.

Het is de paarse route, over strand en duinen naar de Koog. Bij de Cocksdorp missen we een sticker en volgen eerst de weg. Later blijkt dat we de grasdijk hadden kunnen nemen. Zo gaan we in de richting van de vuurtoren. De lucht is nogal grijs, een voorbode voor de regen.

Niet ver bij de vuurtoren vandaan gaan we de duinen in. Een smal pad, waarbij het goed kijken is of dit het juiste pad is. Als je op pad bent, heb je altijd een goed pad, deze keer gaat het om de juiste richting.  Erg mooi en weer heel anders dan gisteren.

Het bereiken van de vuurtoren voelt als mijlpaal. Meer dan de helft van onze Waddenwandeling zit erop. We gaan voelen, dit kunnen we. Stiekem zijn we trots dat we dat zonder noemenswaardige blessures zomaar doen.

Op het strand was het extreem zwaar. We werden gezandstraald. We lopen schuin tegen de wind in. Het kost heel veel energie en toch lopen we door. Brillen af, buff over het gezicht, verstopt onder de capuchon. Een afstand van 2 km, we doen er erg lang over. Intussen was het ook gaan regenen.

Bij strandpaal 29 mogen we linksaf. Een duinovergang met wandelpad. Dalend en stijgend over de duinen. Als we bij het fietspad uitkomen, zien we een soort luxe tenten met terrassen. Er is geen verboden toegang bord te zien. Uit de wind gaan we schuilen en voelen ons de koning te rijk.

Over het fietspad gaan we naar de Slufter vallei. Een hoge trap ligt voor ons en daar hebben we fantastisch uitzicht. De Slufter staat in open verbinding met de zee. Bij heel hoog water loopt dit gebied onder water. We zien vele paden onder water liggen.

Langs de Slufter lopen we verder naar het zuiden. Ook hier is het tegen de wind inknokken.

Bij een volgende strandovergang zien we een enorme trap met uitzichtspunt. Daar gaan we ook naar toe. Hier hebben we uitzicht over het hele gebied.

We houden nog even vol en gaan zelfs naar nog een uitzichtpunt. Deze tekst stond in een gedenkteken en raakte ons. “Het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen.”

Even komt de zon tevoorschijn en laat de duinen in een groen kleuren pallet zien.

Voor de Koog lijkt het alsof we nogmaals over het strand zouden gaan. Nog een keer met die harde wind over het strand….doen we het of kiezen we de kortste weg? Het valt erg mee, het is een graspad aan de binnenkant van de duinen en de wind is een beetje gaan liggen.

De laatste km gaan door het bos, en zo komen we in de Koog aan.

Wat een fantastische uitdagende dag. We hebben er enorm van genoten. Juist die zware tegenwind, zorgde ervoor dat we extra trots zijn, dat we heelhuids in de Koog zijn aangekomen.

23 km, half bewolkt, 9 graden, een bui met hagel

Vandaag gingen we vanaf De Koog naar de boot, het laatste deel van Waddenwandelen op Texel.

Wat een fantastisch mooie dag. Bossen, duinen, strand en tenslotte langs de Mokbaai. We kozen voor de lijnbus van Den Burg naar de Koog en daar starten we de wandeling. Als eerste door het bos. De route is in 2 richtingen gemarkeerd met geel/rood. Overwegend is de markering heel goed.

Niet ver daarna gaan we door een groot duingebied. De paden stijgen en dalen. We vinden Texel bijzonder mooi.

Via een hoog duin komen we op het strand. De storm van gisteren is niet meer zo heftig, wel vliegen de schuimvlokken over het strand. Dat is een gek gezicht, het lijken wel uit zichzelf rollende ballen. Deze afstand over het strand is nog geen km. Zoooo mooi!

Dan is het goed opletten waar je het duin terug over moet gaan. In het boekje staat bij strandpaal 16.44. Dat is goed kijken. Vanaf het strand is het eenvoudiger om op Topo GPS te kijken. Als je de route andersom loopt, kan het hier niet missen.

Ja, ja…wat is dan heerlijker als er precies een bankje staat als we er aan toe zijn???

Er volgt weer een prachtig pad door de duinen en langs de Bleekersvallei. De naam van deze vallei herinnert aan 19e eeuwse blekerijen. Het water van de gegraven duinbeekjes, waren zeer geschikt voor de was. Het textiel werd gebleekt in de zon.

Via de bossen gaan we naar de Westerduinen. De bossen hebben nog de mooie herfst kleuren van geel en lichtbruin. In de verte horen we de zee. Het lijkt alweer harder te zijn gaan waaien.

De afdaling naar het strand gaat over een hoog duin. De wind is nog steeds hard. Toch maar even pauzeren voor we 3,5 km over het strand gaan. Uit de wind zitten was er niet bij. Een beetje zand happen dan maar…..

De lucht wordt steeds dreigender. Wel komt de zon er af en toe door en dat geeft prachtige zilveren gloed. We zien meeuwen en strandlopers, die in het natte zand worden gespiegeld.

Het blijft nog even droog. De wind blaast de wolken een stuk verder. We houden de afstand wel in de gaten. Bij een smalle duinovergang zouden we het strand weer afgaan. Geen pad te zien. Niet op de plaats waar Topo GPS zei dat het zou moeten zijn. Op goed geluk gaan we zomaar het duin op. Uiteindelijk vinden we gelukkig weer het pad dat ons naar de Mokbaai ook leidt. Ook hier is het weer bijzonder mooi. Die donkere lucht belooft niet veel goeds. Plotseling ging het heel hard regenen, zelfs met hagel. In een mum van tijd was mijn broek een trechter die het regenwater direct in mijn schoenen liet lopen. Een lesje voor mij…regenbroek aan. 🤔

Langs de Mokbaai is het riet zelfs goudkleurig. Een mooi pad dat ons naar de boot bracht.

Als het goed zou zijn was onze bagage bij de fietsverhuur. Dat was even vergeten, en wordt snel opgehaald. Helaas konden we de boot van 16 uur niet halen. Een uurtje wachten is zo voorbij……

Wat een heerlijke dagen. Een rondje Texel in 4 dagen, 76 km in totaal. Ik ben heel trots op Joke, Yvonne en Frans, die zo een goede lopers zijn. Het verblijf in het Stayokay hostel was uitstekend en gastvrij. We hebben het heel gezellig gehad. Tot een volgende keer.