We eten luxe in Najera: verse asperges aan een met linnen gedekte tafel, vergezeld door Mary, een Ierse alleenlopende dame. De volgende dag staat er 21 km naar Santo Domingo op het programma. Koud, koud, koud, maar nog steeds droog. Koffiestop in Azofra, een volgende in de golfbar in het spookdorp Cirueña: een plaats die helemaal klaar is om bewoond te worden, maar waarvan het merendeel van de huizen nog steeds te koop staat.

Vanaf daar is het nog 6 km naar Santo Domingo door het glooiende landschap. We hebben 3-persoons kamers met lakens en handdoeken. Een bezoek aan de kathedraal met de kippen, een taartje bij de bakker en weer een goed maal om de dag af te sluiten.

‘We komen er wel overheen’, zegt Sjan als we Navarrete uitgelopen zijn. Ze doelt op de Alto de San Anton, die ik als altootje halverwege had aangekondigd. En inderdaad: na de koffiestop in Ventosa zijn we er in een paar stappen overheen.

Het is koud: de zon schijnt, maar het wordt niet warmer dan een graad of 10. We proberen nog een kleine pauze voor Najera, maar tegen de tijd dat we er zijn ben ik verkleumd. We zijn te vroeg voor de herberg, drinken koffie en schrijven ons in. Tijd voor de dagelijkse rituelen. En ik ga nu een warm vest kopen. Brrrr!

Idioot vroeg naar bed gaan zorgt er ook voor dat we idioot vroeg wakker zijn. We bestelden geen ontbijt in de herberg, dus gaan op zoek naar een bar die op dit uur al open is. Niets, zo lijkt het. De bakker is wel open, en weet zelfs een bar die open is. Om met Mieke te spreken: caminocadeautje! We ontmoeten er 1 van de hospitaleros uit Roncesvalles die ook op pad is gegaan.

Daarna richting Logroño: we passeren de Navarra/Rioja grens, komen langs het stalletje van de dochter van Felisa, waar we een stempel krijgen en na de brug over de rivier even later voor de kathedraal van Logroño. In een cafe drinken we koffie en we houden een excursieuurtje. De dames gaan shoppen en Jan en ik maken nieuwe vrienden: een groepje gepensioneerden gaat elke week naar Engelse les om daarna samen koffie met churros in het cafe te nuttigen. Leuke mannen met leuke verhalen.

We moeten nog 12 km verder, naar Navarrete. De camino gaat lang door het park de Granjera. Bij het meer aan het eind daarvan is nog een leuke bar. Pauze, en dan die laatste zes… Middagkilometers voelen zo heel anders dan ochtendkilometers, maar we halen het natuurlijk wel. Straks weer eten…

Een vroeg ontbijt met zelfgebakken cake in de herberg en dan Los Arcos uit, op weg naar Sansol en Torres del Rio, waar we een eerste koffiestop houden. Er zijn weer veel pelgims onderweg, en het pad gaat weer aardig op en neer. Minder koolzaadvelden, steeds meer wijnvelden omringen ons.

Om 1 uur zijn we al in de herberg in Viana. Veel tijd dus om te rusten, te douchen, rond te lopen, pinxtos te eten en nog een stukje door het mooie centrum te lopen. ’s Avonds eten we in een restaurant dat ons wordt afgeraden door een frans stel: wij eten er goed en veel, vergezeld door een glas rioja. Het lopen maakt ons schijnbaar hongerig. En slaperig waarschijnlijk, want we liggen weer idioot vroeg in bed…

Het plan was om een kort dagje naar Villamayor de Monjardin te lopen, maar de bedden daar zijn allemaal gereserveerd. Toch maar 24 km naar Los Arcos dan. Zonder ontbijt de deur uit en na 4 km ontbijten we echt goed in Estella. Een stukje verder, in Ayegui, doen we boodschappen voor onderweg.

Daarna Irache: de wijnfontein van de bodega Irache. Een slok wijn en dan nemen we de korte route naar naar Los Arcos. Het is koud, maar prachtig helder weer en deze route is heerlijk rustig. Al vanaf de 1e dag dat we lopen wordt er elke dag regen voorspeld, maar ook vandaag blijft het droog. In de bar bij het zwembad in het dorp halverwege lunchen we.

Daarna moeten we nog 11 km door de bloeiende koolzaadvelden: we zien Allesandro met Sam, ontmoeten Tito en andere pelgrims die we inmiddels ‘kennen’.

Die laatste 3 naar Los Arcos zijn dan toch weer zwaar. Tijd om te douchen, te rusten, een glas wijn, te winkelen en te eten. We eten linzen in de herberg. Weer een dag voorbij. Een week onderweg en het begint te wennen…

’s Avonds in Puente la Reina ontmoeten we in het restaurant de koreaan die we op dag 1 op weg naar Orisson tegenkwamen. Hij had geen bed in Orisson gereserveerd en moest toen ’s middags nog over de berg naar Roncesvalles. Hij vertelt ons die dag door een auto te zijn opgepikt en vervolgens naar Roncesvalles te zijn gebracht. Jan vraagt of hij bij ons komt zitten en hij blijkt een in Californië wonende Filipijn te zijn. Tito is zijn naam, net als het restaurant waar we op dat moment zitten. We kijken uit naar zijn boek ’the camino for wimps’ dat ie over z’n tocht wil schrijven.

18 km hoeven we maar de volgende dag, naar Villatuerta. In de boekjes lijkt dit een vlakke dag, maar we klimmen toch best een stuk naar Mañeru. Als we omkijken zien we heel in de verte de windmolens waar we gisteren nog naast stonden. In Cirauqui hebben we de eerste 100 km van deze camino erop zitten: croissantjes en koffie van de bakker aldaar.

We lopen naar Lorca, waar we lunchen, en vanaf daar is het nog maar een klein stukje naar Villatuerta, het einddoel van vandaag. We zijn er al rond 1 uur. Lekker: veel tijd om te rusten en rond te hangen. We eten paella in de herberg en dan is het weer pelgrimsbedtijd.

We zijn van plan vroeg te vertrekken en zijn allemaal al voor de wekker wakker. 24 km naar Puente la Reina, met die Alto de Perdon om te beklimmen en af te dalen. Een eerste koffiestop in Cizur Menor en daarna nog eentje in het laatste dorp voor de Alto. Daar staat het beeld dat iedereen kent van foto’s. We maken foto’s.

Het is druk op de camino: er zijn echt veel pelgrims onderweg en soms doen we dus een beetje filewandelen. Op andere stukken is het dan opeens weer opmerkelijk rustig. Ik geniet van het feit dat de groep zo geniet: verwonderde opmerkingen over bloemen en uitzichten laten mij als ook weer zien hoe mooi het hier is.

Na een broodje in Uterga moeeten we nog 8 km. Dat lukt dan ook heus nog wel.

Het bleef droog, het werd zelfs zonnig, alle voeten zijn nog perfect in orde, op een klein blaartje na, de stemming is goed en Sjan meldt waanzinnig trots op haarzelf en op ons te zijn. Morgen gaan we het rustiger aan doen: 18 km naar Villatuerta. De was zit nu in de machine, we eten straks een pelgrimsmenu in Puente la Reina. Om het op z’n gronings te zeggen: het kon minder!

Sjan wekt ons met het Wilhelmus op haar telefoon, ter ere van koningsdag. Na het doehetzelf ontbijt in de herberg blijkt het even te regenen, maar ook vandaag zijn de weergoden ons gunstig gezind en blijft het verder droog. Het wordt zelfs warm. We pauzeren in Larrasoana en bezoeken het onofficiele caminomuseum van Santiago en Camino, een broer en zus die echt zo heten, en die in een huis waanzinnig veel spullen van voorbijtrekkende pelgrims hebben verzameld. Ze zijn er zelf niet, maar we ontmoeten een broer die de sleutel heeft als we op zoek zijn naar koffie. Lilian laat er een hartje van de kleinkinderen achter.

Dan gaat het mis: ik val op mijn knie. De schade blijft beperkt tot een schaafwond. Een tijdje later komt Lilian erachter dat ze een gehoorapparaat mist. In het volgende dorp nemen we een taxi terug naar Larrasoana om te gaan zoeken. Helaas – ondanks behulpzame mensen en een aardige taxichauffeur die ijverig mee gaat zoeken – vinden we het niet. Verder lopen dan maar. Die laatste kilometers naar Pamplona zijn dan best zwaar. Even rusten, douchen, caminoboodschappen en dan eten. Het begint te wennen…

Het is koud & guur als we het klooster van Roncesvalles zonder ontbijt verlaten. Regenjassen aan, packcovers over de rugzak en naar Burguete waar we ontbijten en de rugzak bevoorraden in de supermarkt. Langzaamaan wordt het weer beter en pellen we steeds meer lagen af. We hebben een goede pauzestop halverwege en niet al te ver voor Zubiri vinden we nog een mobiele verrassingsbar waar je tevens ondergoed achter kunt laten als je op zoek naar een nieuwe liefde. Lilian doet een poging met een geimproviseerde bh.

Een fijne dag met bospaadjes en vergezichten. Die voorspelde regen laat nog op zich wachten, en ’s avonds is het goed toeven in albergue Suseia, waar we echt goed te eten krijgen en lekker in de tuin kunnen zitten. We laten een was doen en liggen ruim voor pelgrimsbedtijd in een zespersoons kamertje. We gaan goed!

Wij doen de koningsetappe van de Camino Frances – de route Napoleon – in twee dagen. Gisteren liepen we van Saint Jean naar Orisson: een luttele 8 km, maar wel zo ongeveer de heftigste van de hele camino. Het was geweldig wandelweer: zon en niet te warm, heel aangenaam. We houden een kleine pauze in Honto en rond 12 uur zijn we al in Orisson.

Daar hebben we dan uitgebreid de tijd om te rusten, een wasje te doen, op het terras te zitten, een beetje te lezen, een evaluatierondje te houden en nog een klein wandelingetje in de omgeving te maken voordat het tijd is om te eten. Een goed maal, met veel pelgrims van allerlei nationaliteiten. Debby sluit het rondje ‘wie ben je en waarom doe je de camino?’ op spectaculaire wijze af met ‘ ik ben eigenlijk vergeten waarom ik dit ook alweer wilde doen’. Daarna slapen op een prettig zespersoons kamertje.

De volgende ochtend ziet de wereld er heel anders uit: bewolkt, mistig en een kleine miezerregen. Vandaag gaan we echt de berg over. Vanwege de mist hebben we geen spectaculaire uitzichten, maar eigenlijk is lopen in dit weer ook heel mooi. Het valt niet iedereen even makkelijk, die kilometers naar Roncesvalles. Maar eenmaal daar is het leed snel vergeten en dompelen we ons onder in het pelgrimscircus aldaar: wachten op een bed, een drankje in de bar en temidden van vele andere pelgims eten in La Posada. We hebben het gehaald!

Naam(vereist)

E-mailadres(vereist)

Website

Bericht

Verzenden

Δ