Van Scherpenheuvel Reims

Op 4 februari 2020 gaan we op pad. Net ten noorden van Tienen ligt Scherpenheuvel en we gaan de paarse route naar het zuiden, via Jodoigne, Namen, Dinant, Givet naar Rocroi.

Lees verder Via Monastica →

4 februari, 24 km, lichte regen en beetje zon, 7 graden

Vandaag zijn we heel blij met de hulp van Marina. Zij heeft een route uitgestippeld van Scherpenheuvel naar Tienen. De Via Monastica is veel verder. Dat zou 30 km zijn. Dank je wel Marina, voor jou fantastische begeleiding.

Hier in Vlaamsch Brabant is het licht glooiend. Vanaf Scherpenheuvel krijgen we te maken met de kleine hoogteverschillen. “Scherpenheuvel” doet zijn naam eer aan. Ook op Maps.me zie je de hoogte verschillen. De stippellijnen is de kortste route. Die gaat veel langs de grote weg Marina heeft rustige weggetjes uitgekozen die 2 km langer zijn. Daarmee op 24 km. Goed gedaan dames. Ik ben trots op jullie.

Met mijn autootje kom ik de dames tegen op weg naar Bekkevoort.

De lucht is afwisselend blauw met hele donkere wolken. Meestal lopen we tussen de buien door. Het valt heus mee.

Helaas was het café in Bekkevoort gesloten. De eerste pauze plaats ging aan de neus voorbij. Bij een kapelletje was er plaats om te rusten en droog te zitten. Nog een beetje vroeg…..dat was een eerste Camino les. Als je ergens kunt zitten… Altijd doen, ook al is het nog vroeg.

Later was er een bushokje. Droog en uit de wind. Al heel wat als het koud is. Hier nemen we pauze.

Of in een oude kerst stal….ook hier waren Josef en Maria op zoek naar een warme stal. Het hooi van de kerst stal was al opgeruimd. Heel even was het hier pauze.

Om 15.15 uur waren ze al in Tienen. We slapen in het Alpha hotel en we hebben een prachtig appartement. Direct bij het hotel is een restaurant. Goed voor ons etappe drankje. Die is verdiend.

Voor vertrek ging ik nog heel even de basiliek binnen. Vooral onderstaand houtsnijwerk vond ik de moeite waard om bij stil te staan. Een pelgrim met zijn schaduw zijde op de muur….

27 km, droog, heerlijk wandelweer 4 graden

Dat is toch leuk deze ochtend…..de Camino voorziet en dat begon al vandaag. Om van het Alpha hotel te vertrekken waren er nog geen pijlen van de Via Monastica. Via google maps gaan ze op pad naar Hoegaarden. Wel belangrijk om dan op “te voet” te zetten, want met de auto is het veel verder. Komen ze toch plotseling de pijlen van de Via Monastica tegen en vinden een heel mooi pad. Hehe gevonden.

Daar in de verte ligt Hoegaarden, dat topje van de kerk die je ziet wordt de eerste stopplaats.

Vandaag gaan we van Tienen naar Mehaigne. Licht stijgen, zoals je in het hoogteprofiel ziet.

Het Alpha hotel in Tienen is echt aan te bevelen. En wat is lekkerder dan met de benen omhoog uitrusten. Heel gastvrij, verzorgd (luxe voor ons pelgrims….met echte handdoeken en een opgemaakt bed) en direct naast een goed restaurant en bakker. De bakker was al om 7 uur open, zodat ik vers brood voor het ontbijt en de lunch kon halen. We voelen ons verwend.

In Hoegaarden vinden we ook een grote pijl, onze Camino op de kaart in Hoegaarden.

Wijs geworden van gisteren, heb ik gekeken waar we kunnen pauzeren. Na Hoegaarden is dat in Geldenaken. Of ….let op Nederlandse lezers, we zijn hier in het Franstalige deel van België en daar heet het Jodoigne. Ik vind precies aan de route in Jodoigne een pauze plek bij een frituur en ik loop ze een stukje tegemoet. Dit is de oude spoorbaan, 33 km rechtdoor naar Namen.

Door het mooie weer, zien we ook wat meer dan het landschap. Licht glooiend, heuvelachtig, mooi vergezichten.

Aan het einde van de dag is er prachtig licht. De bomen omranden het pad en een tunnel met tegenlicht geeft net dat beetje extra.

We krijgen vandaag nog een kadootje. We kunnen overnachten bij Emmanuel Wautier. Een van de weinige plekken hier in de buurt als je onderweg bent op de Via Monastica. Het kwam wel niet zo goed uit, maar Emmanuel denkt in oplossingen en zijn vrouw komt speciaal voor ons om 17.30 thuis. Dat betekent dat we proberen niet eerder aan te komen. Helaas was de laatste geplande pauze plaats gesloten en dus ga ik op zoek naar een café, die wel open is. Voor de wandelaars niet fijn, die zullen even buiten pauzeren.

Deze tekst kreeg ik deze ochtend van een vriendin, die ik graag met je wil delen….

Ik vroeg om wijsheid,
en kreeg problemen om op te lossen…

Ik vroeg om voorspoed,
en kreeg hersenen, het verstand, om te kunnen werken…

Ik vroeg om moed,
en kreeg obstakels om te overwinnen….

Ik vroeg om liefde,
en kreeg mensen op mijn pad met problemen, die ik kon helpen…..

Ik vroeg om gunsten,
en ik ontving kansen…..

Ik kreeg niets van wat ik wilde, maar ontvang alles wat ik nodig had.

Leef je leven zonder angst. Ga je obstakels tegemoet met de wetenschap dat je ze kunt overwinnen!

Schrijver: onbekend 🙏

21 km, zonnig, 3 graden

We vervolgen onze Camino over de Ravels. De oude spoorlijn die een vrijwel rechte lijn heeft door het landschap. Dat zorgt er voor dat je de hoogte verschillen niet zo merkt. Het blijft nog even vals plat. Naar Namen zijn de totale hoogteverschillen 122 meter, zoals je op dit overzicht van Maps.me kunt zien.

Het had gevroren toen we het oude schoolgebouw van Emmanuel Wautier verlieten. Een mooi statig oud (en koud) huis met twee steile trappen…..Viel niet mee de bagage omhoog te dragen. We werden verwend met een heerlijke maaltijd. Na de vele km van gisteren waren we erg blij met een bed, gastvrijheid en een warm maal. Wat kun je daar tevreden mee zijn.

In Vedrin ga ik op onderzoek uit. Zou er een café open zijn als de wandelaars er langs komen? Op het moment dat ik eraan kom is alles nog dicht. Ik maak een kleine wandeling van de kerk naar het wandelpad en zie daar dat er een bord staat dat Vedrin in wijst. En ook….als ik terug ben bij de kerk is het café open. Yes! Heerlijk om even binnen te pauzeren.

Het is zo een stralend weer vandaag. Een strak blauwe lucht, op pad, wat wil je nog meer.

Het is een frisse start, met vorst aan de grond.

Het zijn de kleine dingen waar we zo van genieten. De lage zon net boven de populieren en het Ravel pad omringd door bomen met volop fluitende vogels. Zo wil je toch wel de Camino ervaren…….

Na Vedrin is het nog 6 km naar Namen. We zijn bij de Sambre en hier zie je ook goed hoogte verschillen. Een Nederland had de weg gewezen naar de jeugdherberg van Namen en dat is langs de Sambre. De kortste weg, maar niet door het centrum van Namen.

Daar wilden toch heen om een taartje te gaan eten. We hebben het verdiend…mmm dat smaakt.

Intussen is Ellen ook gearriveerd, zodat we morgen met 5 naar Dinant vertrekken. Vlnr Ellen, Tessy, Hilde, Mieke en Ted.

7 februari, 27 km, zonnig, -1 – 12 graden

We worden wakker en zien de zon over de Maas opkomen. Het is windstil, een klein beetje mistig, zonnetje erbij. Onze dag kan nu al niet meer stuk.

We volgen de route langs de Maas, steeds aan de westzijde. Pas bij Dinant steken we de Maas over. Omgeven door de heuvels van Wallonië, is het stuk langs de Maas vlak. Het is nog steeds op de “Ravel” de oude spoorlijn, wat nu helemaal fiets/wandelpad is.

Het heeft licht gevroren. Er ligt rijp op de vlonders op de Maas. Voorzichtig wordt het warm genoeg om de rijp te ontdooien. Toen we vertrokken was het nog wit.

Intussen ga ik op onderzoek uit in Profond de Ville. Dat is na 8 km en het zou fijn zijn om daar te pauzeren. Dat kan. Café du Centre tegenover de kerk is open. Ik loop de dames een stuk tegemoet en geniet met volle teugen van de prachtige omgeving.

Daarna gaan we naar Anhee. Ik had gedacht Yvoir, maar die plaats blijkt aan de andere kant van de Maas te liggen. Een beetje ver. Anhee ligt 10 km verder dan Profond de Ville. Ik was naar Anhee gereden en vond aan het begin van het dorp een pizzaria. Die was maar tot 14 uur open. Ik had ingeschat dat de dames er rond 13.30 uur zouden kunnen zijn. Een bord spaghetti tussen de middag gaat er wel in. Ze waren zo aardig daar, dat ze wel op ons wilden wachten. Vanavond slapen we in een klooster en daar hebben we een broodmaaltijd. Zo komt het heel goed uit dat we binnen konden zitten en van een warme hap konden genieten.

De etappe is mooi van het begin tot het eind. De Maas geeft veel bochten en na iedere bocht heb je een ander uitzicht. Daar is Dinant. Nog even de brug oversteken, dan zijn we er.

Voor Dinant steken we de Maas over en gaan eerst op zoek naar een bar voor ons etappe drankje. Ik had het over het hoofd gezien. Hilde, Ellen en Ted zagen meteen waar we moesten zijn . Tegenover de abdij is een heel gemoedelijke bar. Ik proef een Leffe brun en het smaakt me heerlijk….

In de abdij van Leffe hebben we allemaal een kloosterkamertje. Even terug in de tijd. Door een poortje naar binnen en via enorme gangen naar het kamertje.

Hier werd vroeger Leffe bier gebrouwen. De deuren herinneren nog aan deze periode. Inmiddels wordt het bier elders gebrouwen.

Morgen gaan we naar Frankrijk….

Een van de lezers van het blog (dank aan Imre) maakte me erop attent dat als de Maas hoog staat het beter is om niet de Via Monastica te volgen, die vanaf Leffe aan de oostkant van de Maas te lopen. Ik werd aan het denken gezet en overlegde met de pater van het klooster. Die zei ook….het is niet veilig en het water overspoelt de paden.

Gisteren waren we uitgenodigd om de vesper viering bij te wonen. 6 paters zingen gregoriaans. Het was een bijzondere sfeer.

Als je in het klooster van Leffe wilt slapen, dan even van tevoren bellen. Gastvrij ontvangen ze je, en je mag betalen wat het je waard is. Na een goed ontbijt gingen we op pad. De pater was er ook vanochtend nog even bij komen zitten. De poort uit en op pad.

Ik loop een stukje mee en ga aan de andere kant van de Maas terug. De Maas stroomt heel hard en ik loop ook nog even bij de VVV binnen en vraag om advies. Nee, het is echt te gevaarlijk zegt ze en ook aan de andere kant, want de auto’s rijden heel hard en de weg is smal.

Bij de brug over de Maas zie je grote saxophone. Dinant is de stad van Sax

Zo gaan we naar Waulsort en dat is wel 8 km langs deze weg. Bij de VVV hadden ze maar een advies. Neem de bus. Nou….al die tijd dat ze er liepen…geen bus te zien. Ieder ervaart het anders. Wel of niet hier lopen. Ze helpen elkaar goed en als er een auto komt gaan ze strak langs de kant staan. Aan de linkerkant lopen is geen optie. Alleen een vangrail…..

De officiële route van de Via Monastica passeert een rots. Die hangt naar voren en het pad is overstroomt. In het boekje staat, misschien moet je er kruipend onder door. Of je rugzak voor je uitschuiven. Precies op het moment dat ze daar waren , kwamen er toch wandelaars en die liepen erg te aarzelen…. De juiste beslissing om er niet te lopen. Ellen en Hilde zouden het wel gedurfd hebben.

In Waulsort heb ik een restaurant gevonden wat open was. Een sfeervol oud huis van 1900. Daar drinken we samen een kopje thee/koffie

Op naar Hastiere. De gevaarlijke punten zijn voorbij en aan de goede kant van de Maas vinden ze een heel mooi stuk. Bospaden, modderpadenrustig lopen zonder verkeer en pauzeren. Het is genieten.

Het laatste stuk naar Givet valt even tegen. Na Hastiere is het nog 11 km. En dat terwijl ik 8 km had gezien op Maps. Misschien tot het begin van de stad. Givet is een grote stad en het laatste stuk is altijd zwaar.

9 februari, veel wind, 22 km, 11 graden

We hielden de weersvoorspelling goed in de gaten. Omdat we lazen over zware storm in Nederland, zou het hier toch ook storm kunnen zijn? In de ochtend windkracht 4, later zou het windkracht 6 worden. Volgens Ellen (die de wind goed kent door haar vaarervaring) is dat nog niet gevaarlijk. Dus gaan we op pad. Het is zondag en daarom had ik uitgezocht waar we kunnen ontbijten. Bij een erg leuk café op de markt. Die was al om 8.15 open.

Het is vandaag de eerste echte heuveldag. Op dit kaartje lopen we van linksboven (Givet) naar rechts onder. (Vierves de Viron)

En…het is de eerste dag in de heuvels. Prachtige landschappen trekken aan ons voorbij. Dit is vlak voor Aubrives. Wat staat er op dat bord? Ik kan er met de auto niet door. Er staat “inonde”. Overstroomd???..Ik vraag het na aan een meneer van het waterschap die er toevallig stond. Kunnen voetgangers er ook niet door? Jawel…over die dijk.

Niet te geloven. Echt overstroomd! Waar die bomen stonden, daar is de weg van de auto’s. Via een grote omweg kon ik toch naar Aubrives, daar zouden we samen pauzeren.

In Aubrives zou een restaurant open kunnen zijn voor de eerste stop. Dat was helaas gesloten. Ik wachtte daar en we vonden een bushokje uit de wind.

Ik ging verder en de verrassing was heel groot in Hierges was een erg leuk restaurant open. Na een half uur van Aubrives. Een fijne plek op ruim 2 uur lopen van Givet.

De route is niet altijd duidelijk gemarkeerd. Soms staan er zelfs 2 richtingen aangegeven. Dan kun je toch op maps.me kijken zou je zeggen? Nou…in de bossen heb je niet altijd de juiste gps positie. Een eind verder zijn de aanwijzingen juist vernieuwd. Witte vierkante bordjes, vastgeschroefd aan bomen. Daar waar de gele pijl wijst is de goede richting. De aanwijzingen volgend kwamen we niet in Mazee uit. Kennelijk zijn de routes hier vernieuwd/aangepast?

Niet helemaal de route kunnen vinden, wel weer terug op de goede weg. Zo komen ze uit in Treignes, waar een café bij de kerk open was. Daarna op weg naar Vierves sur Viroin. Smalle paden, natuur, een bosgebied. Prachtig om te lopen.

Inmiddels was het wel harder gaan waaien. Plotselinge windstoten en dan moest je oppassen niet omver geblazen te worden.

We overnachten in Hotel Petit Mesnil in Vierves sur Viroin. Een klein eenvoudig hotel met erg vriendelijk personeel. We voelen ons welkom.

10 februari, 20 km “stappen”, veel regen 10 graden

De etappe van vandaag gaat bijna helemaal door het bos. Wat zou de storm gedaan hebben met de bomen??? We gaan het zien. Op Maps.me is het groen als er bossen zijn..

Ik loop een stukje mee naar boven om het eerste stuk aan te duiden.

Na de eerste sterke stijging was het een vrij breed pad, over een heuvelrug met niet teveel hoogteverschillen. Het ruikt heerlijk, de dennen verspreiden de heerlijke dennengeur. Het stof is van de bladeren. De modder is heel nat. Ook natte aarde ruikt lekker. Maar weldra wordt het survival. Over 8 km doen de dames 3,5 uur.

Onderweg waren ze echt toe aan pauze. In Oignies zagen ze een Rode Kruis gebouw. Daar zijn alle vluchtelingen welkom. Ook wij? Uiteindelijk mochten ze daar rusten, en een boterham eten. Het leek of niemand mocht beslissen…..

In Oignies was ik al een tijdje aan het wachten. Daar zouden we samen wat drinken, maar echt alles was dicht. Veel café’s zijn er mee gestopt en ook kleine winkeltjes. Hier was nog wel een supermarkt en bakker open. Ik wachtte in mijn autootje en precies op het moment dat ik dacht, ik ga eens kijken, kwamen ze eraan. Daarna vinden we de aansluiting op de route, zie sticker op de paal.

Na Oignies was het traject nog zwaarder. Vele paden onbegaanbaar en het was steeds aan het regenen.

Ergens was alles ook afgezet met prikkeldraad. Een boer die het niet goed vond dat er over zijn erg gelopen wordt? Het is toch echt de richting…we moeten erdoor. Ik ben erg trots…ik voel saamhorigheid en merk “we komen er samen wel uit”. Ook elkaar helpen bij lastige stukken.

Deze keer slapen we in een chambre d’hote (een bed en breakfast) bij een heel aardige kunstzinnige familie. (Christiane Pernelet). We worden enorm verwend. Een heerlijk gezond maal. Morgen krijgen we een lunchpakket mee, hoe fijn is dat, wanneer er geen horeca is.