Aanstaande dinsdag 5 april gaan we naar Porto!

Daar gaat onze camino Portugues beginnen. We lopen de kustroute en nemen drie dagen de spirituele variant. Je kunt ons iedere dag volgen op deze website.

Vanmorgen op het busstation zie ik Elly met wie ik samen naar Schiphol reis. De bus en de eerste trein waren een klein beetje later maar we konden de volgende trein nog gemakkelijk halen en waren op de afgesproken tijd op Schiphol. Daar zagen we Irene als eerste, ze was er al een hele tijd, ze kon vroeg door iemand weggebracht worden en had genoten van het lezen tot wij kwamen. Constance zagen we kort daarna  en even even later was Hans er ook en waren we compleet. Silvia was al een paar dagen eerder gegaan om in Porto rond te kijken. Inchecken ging vlot en ook bij de douane ging het snel. Daarna hadden we nog veel tijd om koffie te drinken, te lunchen en natuurlijk kennis te maken met elkaar.

Na een rustige vlucht met de cityhopper waren we op de geplande tijd in Porto waar het beter, lees warmer en droger weer was dan in Nederland. Met de metro naar het centrum en dan een klein stukje lopen naar ons hostel waar we kennis maken met Silvia. Voor bijna iedereen wordt het een nieuwe ervaring om met 8 mensen op een kamer te slapen. Voor het zover is gaan we op pad voor ons etappedrankje, een echte etappe hebben we nog niet gelopen maar dat maakt niet uit. We gaan op een terras zitten tegenover station São Bente waar we daarna even naar binnen lopen.

Een prachtig station wat je zeker even moet gaan bekijken als je in Porto bent. Er is nog meer wat je moet gaan zien in Porto maar dat doen we morgenvroeg. We gaan nu naar een restaurant om te eten. Het is jammer dat het grote plein nu een renovatieplaats is maar we komen nog wel langs een mooie fontein.

In het restaurant wachten we op ons eten, we lusten wel iets. Het is inmiddels 7 uur en omdat het hier een uur vroeger is eten we best laat.  De ober had denk ik in de gaten dat we honger hadden want terwijl we wachten op het eten brengt hij wat hapjes voor ons zodat we alvast kunnen beginnen. Aan het eind van de maaltijd was iedereen moe en gingen we in het hostel ons bed opzoeken. Terwijl ik dit schrijf hoor ik al iemand zachtjes zagen en ga ik ook maar eens slapen.

Woensdag 6 april, dag 1, van Póvoa de Varzim naar Estela, 14 km. Zon, wind en 16 graden

Met zijn allen op een slaapzaal voor 8 personen is een nachtje die voor de meesten nieuw en wennen is. Er sliepen bij ons op de kamer nog twee jonge mannen. Ene kwam uit Miami en was een rondreis aan het maken. De andere kwam uit Duitsland en had een studiebijeenkomst van Erasmus. Ik had redelijk geslapen en was wel regelmatig wakker. De meesten van ons hadden weinig geslapen maar iedereen stond goed gemutst op en pakte zijn spullen weer bij elkaar.

In dit hostel, het Porto Lounge Hostel hadden we op de derde verdieping onze kamer. ’s Ochtends konden we hier ontbijten. Geen heel uitgebreid ontbijt maar er was genoeg te eten. Daarna de stad in en we lieten onze bagage nog even achter. Dan loopt gemakkelijk door de stad.

Op naar de kathedraal voor onze eerste stempel. Constance en ik gingen de kathedraal nog bezoeken en de anderen gingen via smalle straatjes naar de rivier de Douro. Ik was een aantal jaren eerder in de kathedraal geweest en was nu verrast door het deel wat aan de kathedraal vast zat wat nu ook te bezichtigen was en de toren die we konden beklimmen.

Dit is de zijkant van de kathedraal die je als eerste ziet wanneer je vanuit het centrum aan komt lopen.

Een van de kleine ruimten waar een dienst gehouden kon worden. De muziek die we zacht op de achtergrond horen past helemaal bij de sfeer.

Uitzicht vanaf de toren.

Ook tegeltjes langs de trap die ons naar de schatkamer bracht. Na de bezichtiging liepen wij ook naar de Douro waar we de anderen op een terras zagen. Wij gingen daar ook koffie drinken, heerlijk in de zon. We gaan daarna terug naar ons hostel, halen de bagage op en de bagage die vervoerd wordt is al weg. We nemen de metro naar Póvoa de Varzim waarvoor we onze metrokaart eerst op moeten laden. Gelukkig helpt een behulpzame medewerkster ons mee. Eenmaal in de metro vragen we ons af of we soms helemaal naar Spanje gaan. Nee hoor bij Póvoa de Varzim, het eindstation, stappen we uit, we moeten echt nog wat dagen lopen voor we in Spanje zijn.

We laten een groepsfoto maken en dan gaan Hans, Constance,  Silvia, Elly en Irene voor het eerst een dag camino lopen. Voor mij is het de tweede keer dat ik deze route loop en dat gaat met dit gezelschap vast weer leuk worden.

De zee is blauwer dan dat ik hem ooit gezien heb. We lopen over vlonders en we hebben hetzelfde tempo. We zien onderweg drie andere pelgrims. Dat is niet veel, twee dames uit Nederland hadden eerst de binnenland route een stuk gelopen en toen een fout gemaakt om op de kustroute te komen. Ze moeten zodoende 11 km meer lopen, gelukkig lopen wij goed en komen we na 14 km. bij het hotel, een luxe overnachting waar we van gaan genieten. Het etappedrankje smaakt weer prima en daarna hebben we een uurtje voordat we kunnen eten. Lekker opfrissen, wasje doen, contact met thuisfront en daarna worden we door de hoteleigenaar in twee groepjes naar een barretje met restaurant gebracht. Hij vraagt of hij ons ook moet halen maar dat hoeft niet, we lopen straks wel terug. Het was al heel lief dat hij ons bracht. We lopen even een klein stukje terug om wat fruit te kopen en verbazen ons over de prijzen  ik koop een appel voor 15 cent bijvoorbeeld. In het barretje zitten alleen mannen en ze kijken ons vreemd aan. We kunnen doorlopen naar het restaurant waar we een paar tafels bij elkaar zetten. De inrichting is al lang niet meer verandert vermoeden wij en we denken dat de kokkin snel opgetrommeld is wanneer we haar even later de keuken in zien duiken waar ze heerlijke vis en salade bereid. Irene en ik nemen nog een stuk viennetta-ijs na en Constance durft nog wel een pittig kopje koffie te drinken. We hadden gezellig zitten kletsen, lopen terug en sluiten deze mooie wandeldag af. Benieuwd wat ons morgen zal brengen.

Woensdag 7 april, dag 2, van Estela naar Antas, 21km, zon en wolken, 15 Graden

Na een luxe kamer in Hotel Contrix en een goed ontbijt gaan we op stap. Het is nog een beetje fris maar dat is prima om te lopen.

We ruiken de eucalyptusbomen en zien grote citroenen en een sinaasappelboom. Om limoncello te maken zou je maar 4 van deze grote citroenen nodig hebben. Recepten zijn op Internet te vinden en we krijgen uitleg van iemand die ervaring heeft met het maken hiervan.

Op een mooie tijd zien we een barretje waar we buiten kunnen zitten omdat er windschermen zijn. De wind is best fris en we zouden anders te veel afkoelen. Na een korte tijd komen er een vader en dochter ook op het terras zitten. Ze komen uit België, zijn direct vanaf Porto begonnen en de vele kleine en grote kinderkopjes hebben er waarschijnlijk voor gezorgd dat de dochter al 6 blaren heeft. Ze heeft anders nooit blaren. Mooi wanneer je als ouder en kind samen een camino kunt lopen. Hopelijk houden ze het vol want met zoveel blaren is de tocht een stuk zwaarder. Onze voeten doen het nog prima en iedereen loopt vrolijk verder.  We zien een stuk verderop een beeld van Petrus. Er staat een bordje naast het beeld maar de Portugese tekst is te moeilijk voor ons om te lezen. Op de achtergrond bij de groene luifel is een winkeltje waar we belegde broodjes kunnen kopen voor onze lunch die we even later op een bankje aan zee op gaan eten.

Een mooie spreuk wordt gewaardeerd en gefotografeerd.

Wanneer we in het begin van de middag weer bij een barretje komen besluiten we heel democratisch om door te lopen. Er zijn al wat donkerdere wolken te zien en zijn liever eerder bij het hostel dan vandaag al nat te worden. Voor morgen wordt de hele dag veel regen voorspelt waar we allemaal tegenop zien maar het ook gewoon gaan ervaren. We nemen nog wel een korte pauze op een bankje, de lucht is niet zo dreigend meer. Mooie tijd om even het verhaal wat gisteren niet in het blog stond aan Constance te vertellen, zij had het niet meegekregen omdat ze een stukje van het terras haar broodje op ging eten. Bij het barretje waar we koffie en thee dronken kwam Elly van het toilet en omdat ik net naar binnen wou lopen liep Elly aan de andere kant naar buiten. Tenminste dat was de bedoeling. Gelukkig zag ze ineens iets wazigs en hield ze zich in waardoor ze maar zachtjes tegen de raam liep. Gelukkig had ze zich amper bezeerd.

Het zou niet zo ver meer zijn en na een soort van vijver zou het hostel aan de rechterkant van de weg moeten zijn. We lopen nog maar kort en ineens zie ik het hostel al. Irene en Constance zijn het voorbij gelopen, we bellen ze hierover. De ingang was een klein stukje terug en zag er net zo dicht uit als de deur op de foto. Gelukkig doet de bel het en doet er iemand de poort open. Hij legt uit dat het grote huis al jaren in zijn familie is, waar de dieren op stal stonden zijn nu kamers waar wij mogen verblijven. In het grote huis woonden zijn opa en oma vroeger en het personeel sliep tussen het huis en de stal. In de tuin ligt een zwembad wat ik voor vijver op de app aangezien had. De muur die eromheen staat stond niet op de app. We hebben twee driepersoonskamers, zetten onze spullen weg en gaan naar een barretje om de hoek. Daar zijn alleen vrouwen als wij binnenkomen. De port wordt door het merendeel gedronken, lijkt een traditie te worden waar we in Porto mee begonnen. Silvia had van een hondje gedroomd en in het barretje waren twee jonge hondjes die er precies zo uitzagen als de hond in de droom. Ze mag een hondje vasthouden en zou zelf toch wel graag weer een hond willen.

Deze kikker viel mij op en staat wel symbool voor het plezier wat we met elkaar hebben. We hadden ’s avonds weer goed gegeten bij een restaurant in de buurt maar waren wel verbaasd over de rekening. Na wat puzzelen en uitleg van de ober kwamen we eruit. De olijven en het brood met boter en smeerkaas wat voor ons op tafel gezet werd hadden wij gezien als iets wat je krijgt omdat we al vaker iets gekregen hadden bij hetveten. Hier stond het gewoon op onze rekening. Het is inmiddels helemaal donker als we teruglopen en Hans heeft een hoofdlamp die heel goed van pas komt op de donkere stukken van de straat. Hij zegt dat de lamp hem vaak goed van pas komt, alleen moet je niet ergens naar binnen kijken wat hij demonstreerd door zijn gezicht naar de muur te wenden. We zien het helemaal voor ons dat je in je huis zit en er dan iemand met een lamp op zijn hoofd naar binnen schijnt. Al lachend komen we bij het hostel aan.

Vrijdag 8 april, van Antas naar Carreco, 29 km, heel veel regen en af en toe droog.

Wanneer de wekker afloopt is het droog, de voorspelling was dat het om 4 uur ’s nachts zou gaan regenen. We kunnen niet ontbijten bij het hostel waar we twee 3- persoonskamers hadden. De kok is ziek. Een stukje terug is een bar en die zou open zijn. We gaan daar naar toe en inderdaad de bar is open. De eerste klanten staan er al aan de bar met koffie en een wijntje erbij. Wij houden het bij koffie, thee en een broodje kaas. Voor lunch nemen we ook een broodje mee. In het winkeltje wat bij de bar hoort scoren we nog yoghurt en fruit en kunnen er tegen om op pad te gaan. Maar eerst een foto van ons in het leuke barretje. De eigenaresse gaat er snel bijzitten.

Het is nog steeds droog als we vertrekken en lopen terug langs het hostel en vervolgen de camino. De gele pijlen wijzen ons weer de weg. We lopen een tijdje door het bos en vinden het fijn dat het droog is anders zijn de stenen best wel glad.

Een prachtige stuk over paadjes eindigt met de betonnen platen die over de rivier liggen.

Een stuk verder begint het wat te regenen. Tassen worden ingepakt en regencapes gaan aan. We lopen weer in het bos en een Portugees op zijn racefiets stopt en wanneer hij hoort dat we uit Nederland komen zegt hij dat we dan met de fiets naar Santiago zouden moeten gaan. Nederlanders zijn fietsers zegt hij lachend, hij hield ons even aan de praat en dan gaan we verder waarna het al snel harder begint te regenen.  Stoppen is geen optie dus gaan we maar door. Het eerste barretje dat we zien gaan we bezoeken. Er zitten meer natte pelgrims, dames uit Tsjechië. We hangen onze capes over stoelen en nemen koffie, thee en een enkeling wat lekkers erbij. Irene is ondanks dat we best veel eten al afgevallen vertelt ze ons, haar broek zit al losser. Ik heb het idee dat dit bij mij nog niet het geval is en neem nog een hap van mijn stukje cake. Ik had wel een pastel de nata willen kopen maar deze waren op. Een paar van onze dames waren mij voor. We zullen toch weer verder moeten en als we buitenkomen regent het nog harder, gelukkig even later wat minder hard maar we worden allemaal best wel nat. Na weer door een bos gelopen te hebben zien we een overdekte ingang zien van een appartementencomplex dat leeg lijkt te staat. Daar stoppen we om ons brood op te eten.

Daarna steken we de brug over naar Viano do Castelo. We moeten achter elkaar lopen op het voetpad en we hebben allemaal genoeg aan onszelf om niet van het voetpad te waaien. Het regent inmiddels weer harder en we komen kletsnat aan de overkant van de Rio Lima aan. Daar is een barretje waar we uitdruppen en ik mijn schoenen uittrek die kletsnat zijn. Kranten helpen ze een beetje droger te krijgen. Gelukkig heeft de regencape mij zo goed als droog gehouden. Als verzopen katjes zitten we aan tafel om ook wat op te warmen en te genieten van koffie en thee. Bij het toilet is een handdroger waar ook de haren wat droger mee gemaakt worden.  Het is een stuk droger als we weer aanlopen en komen langs een chocoladefabriek. We kunnen door de raam zien dat ze bonbons aan het maken zijn. Gisteren hadden we het over zo’n fabriek gehad.

Droge en natte perioden wisselen elkaar af en bij aankomst in het hostel is het droog. De schoenen niet, die mogen bij de kachel met wat papier erin.

Intussen wordt er volop geappt

Het etappedrankje kunnen we hier nuttigen en het is zelfbediening en zelf betaling. Fijn dat we niet meer de deur uit hoeven. Dit hostel is veel te mooi om weg te gaan en we hebben voor vandaag wel genoeg gelopen.

We laten eten bezorgen, geen pizza maar vlees of visschotels. Ze zijn heerlijk en Tobi uit München eet bij ons aan tafel mee. Hij verstaat Nederlands en we spreken af en toe Engels met hem. Na 10 minuten komt hij erachter dat wij Duits spreken en we kunnen er wel om lachen dat we zo automatisch in het Engels beginnen terwijl Duits ook kan.

Als toetje heb ik nog een stukje Tony Chocolonely voor iedereen en we hebben nog een gezellige avond en vanaf half 10 gaat de een na de ander naar bed. We hebben een kamer voor tien met zijn zessen. Kunnen er vijf mensen beneden slapen en de zesde… die krijgt een matras op de grond. We zijn te moe om naar boven te klimmen. Morgen is het niet zo ver naar de volgende plaats. Toch laten we de wekker op tijd aflopen, de meesten zijn toch wel wakker om 7 uur.

Zaterdag 9 april, van Carreco naar Caminha, 24km, zon, wind en vooral droog.

Gisteren had iedereen goed gelopen ondanks de regen en de vele kilometers, een knappe prestatie van ons allemaal. Vandaag zullen we wat minder kilometers hoeven te lopen. We sliepen op een mooie slaapzaal, allemaal op het laagste bed. Dat van Hans was het allerlaagst, op de grond was voor hem nog plek.

Nadat we alle droge spullen in en de natte aan de tas gemaakt hadden gingen we op pad. Eerst een stukje teruglopen om koffie / thee en brood bij een bakker te kopen. Er staat een klein jongetje is de deuropening en hij vraagt of wij binnen willen. Als wij ja zeggen maakt hij mooi de deur een stukje verder open voor ons. Iedereen die wij tegenkomen in Portugal is aardig en behulpzaam, van jong tot oud.

De koffie en het brood drinken en eten we buiten op. De bakkerij heeft binnen niet genoeg plaats.

29km lopen door de vele regen van gisteren zorgde ervoor dat iedereen natte voeten had. Dat leverde wel wat pijnplekken op die na het stukje lopen naar de bakker al goed voelbaar waren. Om de groep niet op te houden willen de dames die er last van hadden doorlopen maar dat is niet zo’n goed idee. We helpen met elkaar met afplakken van de pijnplekken waar beginnende blaartjes onder blijken te zitten. Daarna zijn ze blij dat ze het hebben laten doen, het wandelen is weer aangenamer.

We zijn nog maar net op de weg terug langs de albergue als de eigenaar langsrijdt en stopt. Hij zegt dat we vandaag de mooiste route van Portugal gaan lopen. Dat zou mooi zijn na de regendag van gisteren. Bij de albergue spreken we nog even met de moeder van de eigenaar en dan verlaten we toch echt deze mooie overnachtingsplek. We hebben hier allemaal genoten.

De route is al meteen mooi en we genieten van het weer en de vele bloemen en planten. Deze worden de hele dag gefotografeerd. Vooral de blauwe regen staat verschillende keren op de foto. Maar ook het natte pad van de vele regen van gisteren wordt vastgelegd.

Bij de eerste pauzeplek wordt een partijtje tafelvoetbal gespeeld door de grootste fanatiekelingen van dit spel. Het is een spannende strijd die gelijk eindigd.

Wat is het genieten vandaag, veel afwisselende paadjes en waterstroompjes en dan de zon erbij, geweldig! Het was al mooi om de camino te lopen maar vandaag genieten we nog meer.

In Vila Praia de Ancora aangekomen kopen we water, belegde broodjes en fruit en als we een terras zien gaan we weer van een kopje koffie / thee genieten. Elly zal deze plaats nooit vergeten. Ze heeft haar kopje thee in de hand wanneer er ineens iets in haar kopje en op haar hoofd beland. Het duurt heel even tot het tot haar doordringt dat het vogelpoep is. Even de haren uitspoelen bij het toilet en de serveerster komt nieuwe thee brengen, dat is heel aardig.

We vervolgen de route maar nemen wel het pad langs de kust. De golven zijn hoog vandaag, mooi om te zien.

We zien ook twee leuke beelden van steen

Wanneer we bij Moledo lopen en de pijlen volgen zie ik dat we langs een weg gaan lopen. De route langs de kust is mooier maar dan moeten we een stukje terug. Toch hebben we er dat voor over. Het blijkt een goede beslissing. We waren langs een man gelopen die ons er nu op wijst dat we langs de zee om gaan lopen. Met de kaart erbij wijst hij het ons aan maar wij lopen toch echt liever een mooie dat een kortere route. De man blijkt stempels voor in ons paspoort te hebben en omdat hij op de eerste verdieping zit krijgen we een stok om aan te wijzen welke je wil. Ook een armbandje krijgen we erbij.

We lopen daarna naar de zee en verder door het bos.

We komen bij Rio Minho / Rio Miño waar we even later plaatsnemen op een steen om even van de rivier te genieten. De taxiboot komt naar ons toe en biedt ons de oversteek naar Spanje aan. Wij gaan morgen pas naar Spanje en hij spreekt met ons af om ons om half 10 bij het hostel op te komen halen met zijn auto om ons daarna met zijn bootje naar Spanje te brengen voor een klein bedrag. De Ferry-boot is stuk, dat hadden we ook al van de man met de stempels gehoord,  dus fijn dat het zo kan.

Op naar het hostel waar we in de kamer met dit mooie plafond een nachtje zullen slapen. Er slaapt ook nog een jongeman die niet de camino loopt maar helaas wel snurkt

We gaan een etappedrankje doen nadat we voor morgen fruit ingeslagen hebben want dan is het zondag en zijn de winkels dicht. Heerlijk om weer buiten in de zon op een terras te kunnen zitten. ’s Avonds gaan we bij een Italiaans restaurant eten waar we heerlijk gegeten hebben en daarna moe maar voldaan gaan slapen.

Zondag 10 april,  dag 5, van Caminha naar A Guarda, 7km, zon en wolken.

Ik had weinig geslapen vannacht, wel veel muziek geluisterd en sta kwart voor 7 op. In de keuken schil ik een mango en snijd deze in stukjes om mee te nemen naar de kamer. Het is inmiddels 7 uur, inpakken van tas en afplakken van voeten duurt even maar dan kun je weer verder lopen. We gaan vandaag naar Spanje maar eerst nog even ontbijten in Portugal.  We lopen weer naar het plein en vinden daar een bakker voor koffie en broodjes. Terug bij het hostel horen we dat Miguel al is geweest maar volgens de beheerder komt hij wel terug. Dat hopen wij ook, we wachten buiten en even later komt de Jeep. Hans mag achterin maar moet wel een tas voor zich houden zodat hij niet gezien wordt.

We stappen in het bootje en zijn korte tijd aan de overkant waar we op het strand afgezet worden.

We lopen naar de vlonders en volgen de route langs de kust naar het hotel. Vandaag staan er 7km op het programma zodat we een dagje een beetje uit kunnen rusten. Tenminste als je niet mee gaat naar de berg Monte de Santa Trega gaat. Op een stuk staan schilderingen op bomen

De golven van  zee zijn hoger dan ik eerder gezien heb, de kleuren zijn prachtig. Ook vandaag worden er weer veel bloemen g er fotografeert.

We zijn iets voor een uur bij het hotel en iedereen is tevreden met de kamer. We hebben twee 3-persoonskamers naast elkaar op de tweede verdieping. Gaan ons installeren en daarna eten we tortilla in een barretje. Na deze lekkere hap gaan 3 mensen met mij mee naar de top van de berg. De andere twee blijven beneden in A Guarda. Het is een prachtige route naar boven en we zien opgeknapte ruïnes van een nederzetting. Op de top is het helaas mistig waardoor we daar geen uitzicht hebben maar onderweg hebben we mooie uitzichten gezien. We hebben nu ook 7km gelopen, in totaal 14 vandaag.

Hier was een huisje.

Dit lijkt een oude kansel

Terug beneden gaan we voor een etappedrankje op een terras en ’s avonds eten we bij restaurant Porto Guardes. We kijken allemaal terug op een mooie dag.

Maandag 11 april, van A Guarda naar Villadesuso, 20 km, buien en zon, 14 graden

Ik heb nog nooit een hele nacht doorgeslapen tijdens een camino maar vannacht is het gelukt. Ik werd wakker omdat iemand licht aangemaakt had en ik vroeg me af waarom. Nou, omdat het tijd was om op te staan. Dus dan begint het opstaanritueel en vandaag ook nog even met de föhn het laatste restje vocht uit gewassen kleding halen, beneden ontbijten en daarna weer op weg. De man die bij het ontbijt stond hield alles goed in de gaten, mondkapjes en dienblad neerzetten in plaats van vasthouden maar hij ging ook iets halen waar je om vroeg. We konden kiezen uit het ontbijtbuffet en de jus d’orange was versgeperst. Buikjes vol, spullen pakken en op weg. Constance ging bij een kerk een kaarsje aansteken en de anderen wachten op haar. Via een omweg liepen we de stad uit en kwamen we bij de zee.

Als je deze aanwijzing nog mist ben je waarschijnlijk niet goed wakker. We zien hier de eerste paal met afstand tot Santiago, dat is nieuw voor ons. Nog 161,060 km te gaan. Na vandaag zijn we op de helft, wat gaat het snel en wat hebben we al veel meegemaakt.

We zien een man en vrouw op het strand en ze komen met een krat en mand naar boven. We vragen wat ze in de krat hebben verzameld. Ons spaans is niet zo goed dat we het kunnen vertalen hoe het heet maar we begrijpen dat het wordt gebruikt als voedingsstof in de bodem om planten te laten groeien.  De vrouw is erg aardig net als alle Portugezen en Spanjaarden die we ontmoeten.

Inmiddels is het gaan regenen en hebben we capes of regenjassen aan. In vergelijking met een paar dagen geleden is de hoeveelheid weinig vandaag maar er komt nog meer wat we toen natuurlijk nog niet wisten.

In een kapelletje kunnen we een kaars opsteken en een stempel zetten. Naast de kapel lopen schapen met een paar lammetjes.

De schaapsherder is erbij en we spreken hem nog even. Hij vindt dat wij, Irene en ik goed spaans spreken terwijl wij vinden dat dat wel meevalt.

Wanneer we een klein stukje verder zijn kom ik erachter dat ik mijn paraplu in het kapelletje had laten liggen en dan loop ik toch maar even terug. De anderen gaan door op mijn aanraden, ik zie ze in de volgende plaats wel ergens waar we een broodje kunnen kopen. Dat werd een luxe lunch deze keer in plaats van een broodje kaas.

De hoge golven proberen we vast te leggen maar dat lukt niet zo goed. Je zou verwachten dat wij veel door de wind zouden lopen maar dat is niet zo.

We hadden al eerder kleine horreos gezien,  bijvoorbeeld als brievenbus maar dit is een grotere. Ze werden gebruikt voor graanopslag.

De volgende foto lijkt wel een schilderij, zo kleurrijk kan de zee en de lucht zijn. Wij vinden het allemaal heel fijn dat we vandaag hiervan kunnen genieten met elkaar.

We zijn om 3 uur al bij ons overnachtingsadres, verdelen de kamers, hangen de was die niet droog was buiten in de zon en gaan dan voor ons etappedrankje naar een barretje verderop. Eigenlijk wilden de dames Sangria drinken maar die is er niet. Ik vraag of ze tinto de Verano hebben en ja hoor die hebben ze. Niemand kent het maar ik zeg dat ze dat wel lekker gaan vinden en na een slokje geproefd te hebben gaf iedereen mij gelijk. Ze vinden het heerlijk, misschien wordt dat nu wel ons drankje in plaats van de port die we vanaf Porto steeds dronken. Terwijl we ervan genieten valt ineens de regen met bakken uit de lucht en dan realiseren we ons dat de was die bijna droog was buiten hangt…

Het is weer droog wanneer we teruglopen en daarna schijnt de zon volop en met de wind erbij boven op het terras is de was toch nog snel droog.

Voor het avondeten hoeven we zowat alleen maar de straat over te steken. Bij hotel/restaurant Glasgow hebben ze een pelgrimsmenu en dat willen we nu wel eens nemen. Het was lekker en ruim voldoende en als echte Nederlanders verbazen we ons over de prijs. Drie gangen, inclusief wijn, water en brood. We lachen veel en gaan voldaan naar ons hostel waar we even later een paar jonge dames helpen om het noodnummer van het hostel te bellen. Er komt water op de benedenverdieping van de douches die wij boven gebruiken. Ze zullen iemand sturen en dan zoeken wij ons bed op en gaan morgen weer verder.

Woensdag 13 april, dag 8, van Ramalloso naar Vigo, 28km, zon en buien, 12 graden tot 19 laat in de middag

Silvia heeft besloten om eerst een gezondheidscentrum op te zoeken om haar blaar door te laten prikken. Deze is zo groot geworden dat het wel een verstandig besluit is. We gaan eerst naar het barretje waar we gisteren ons etappedrankje hadden om daar te ontbijten. Het gaat pas om half 9 open en dan bestellen Silvia en ik als eerste zodat wij weg kunnen voor de blaarbehandeling. We hadden yoghurt met muesli en vruchten, heerlijk en heel mooi opgemaakt. Omdat Maria niet genoeg yoghurt had voor de anderen geven Elly en ik onze bakjes. Deze zouden anders misschien stuk gaan in de tas en zo kon iedereen ervan genieten.

Het gezondheidscentrum was iets verder dan gedacht en het invullen van de verzekeringsgegevens vraagt nog het meeste tijd. We zijn meteen aan de beurt en de artsen schrikken van de grootte van de blaar. We kijken maar even niet. Er wordt een draadje ingebracht en alles wordt met betadine op een pleister afgeplakt. We kunnen daarna op pad. De anderen zijn iets eerder vertrokken. Wij gaan nog even naar het barretje voor toiletbezoek en net als we daar aankomen ziet Maria een vrouw op het terras zitten roken. Dat is verboden in deze plaats en misschien wel in heel Spanje. Devrouw wordt verzocht buiten het terras te gaan roken maar ze heeft daar geen zin in zegt ze. Maria zegt dat het haar terras is en dat de vrouw niet mag roken. Het wordt opgelost door de koffie weg te pakken en geld terug te geven. De vrouw zegt nog dat ze nu een klant gaat verliezen.

We gaan op pad en lopen een mooie route langs water en over smalle weggetjes.  Een keer vragen we ons af of wel goed zitten en lopen een stukje terug om dan de pijl te zien die we gemist hadden.

Er wordt door de anderen een foto doorgestuurd van het barretje waar ze op ons wachten. Ook de locatie wordt doorgestuurd en het lijkt verder dan het uiteindelijk was. Ook de Pharmacia is daar in de beurt waar Silvia betadine kan kopen.

We besluiten om verder langs de kust te gaan lopen. Is iets verder maar met de afstand naar het hostel wordt het uiteindelijk veel verder dan de 21km die het zou zijn. Maar de route was zo mooi dat het wel de moeite waard was. Terwijl we richting de kust lopen om daar de route op te pikken horen we ineens een klap. Bleek dat Hans op zijn telefoon bezig was en zo tegen een bushalte liep. Gelukkig had Hans zich niet bezeerd maar hij vroeg zich wel af wie er een bushalte op het trottoir neerzet. Tja, al lopend appen is nou ook weer niet zo handig. Hans besloot daarna om maar even stil te gaan staan om naar huis te appen dat hij waarschijnlijk wel in het blog zou komen. Nou, dat is gelukt. Kort daarna zijn we bij zee en dat vindt iedereen toch wel erg mooi. Niet voor niets heeft iedereen voor de kustroute gekozen.

Op de volgende foto zie je een petje op een stok en twee mensen erbij. Leken eerst poppen maar de mensen zijn echt, we zien ze later nog een keer wanneer ze ons voorbij lopen. We zitten dan op een terras luchen.

Een klein verlaten strand is ook mooi om even overheen te kunnen lopen.

Wat is de route weer mooi en we hebben heerlijk gegeten met de lunch maar het vraagt wel heel veel tijd. Morgen weer brood mee zien te nemen.

In dit hostel gaan we de nacht doorbrengen. We kregen een zegelstempel in ons paspoort,  heel bijzonder. Het etappedrankje slaan we even over, we zijn te moe en zullen straks proosten. Dat doen we inderdaad maar het wordt voor 4 mensen met thee. Daarna wordt er nog wel een wijntje gedronken. We hadden weer heerlijk gegeten en lopen via een pleintje met veel terrassen, die helemaal vol zitten, terug naar het hostel en gaan snel naar bed. Morgen loopt om 7 uur de wekker weer af.

Zondag 17 april, Pasen. Dag 12 van Armenteira naar Vilanova de Arousa. 27km en zon

We kunnen om acht uur ontbijten en om half negen met dezelfde taxi als gisteren naar Armenteira. Silvia gaat door naar onze eindbestemming. Om 10 voor negen beginnen we al met lopen en de zon staat nog laag.

Al snel komen we op de ‘Waterweg’. Er worden veel foto’s gemaakt, iedereen vindt het geweldig mooi.

Na de waterweg lopen we langs een waterstroom en we komen veel mensen tegen die waarschijnlijk ergens naar boven gaan. We hebben geen idee waar naar toe. Af en toe horen we knallen, waarschijnlijk wordt er ergens vuurwerk afgestoken. Een vrouw spreekt ons enthousiast aan maar we begrijpen niet wat ze bedoelt. Wel dat ze iets liefs zegt, bijzonder om zo maar aangesproken te worden en een lieve wens te krijgen. Constance krijgt zelfs een klopje op haar arm. We worden weer verrast met een bar en bestellen koffie. Ook hier krijgen we weer wat lekkers bij de koffie. Zelfs een klein glaasje jus d’orange.

Deze vrouw uit Tsjechië zien we een stuk verderop. Zij kon gisteren geen overnachting vinden in Armenteira,  wat ook de reden was dat wij in Poio sliepen. Ze was uiteindelijk nog 8km doorgelopen en had in een hotel overnacht.

We vinden een bar waar we kunnen lunchen en bestellen koffie en brood met omelet. We krijgen er een klein soepje met kikkererwten bij. Heerlijk, net als het brood. Alleen was dat voor de dames te veel. Hans moest zijn best doen maar het lukte hem om het op te eten. De dames bewaren het voor morgenvroeg.

We zien onderweg veel wijnvelden, de wijnstruiken worden hier over draden geleid zodat er een dicht afdak zal ontstaan.

Het is weer zonnig en een beetje wolken zijn wel fijn want anders zou het wel heel warm zijn op de open stukken. Blijven insmeren is wel belangrijk om niet te verbranden.

Op de stijle stukken is het wel weer zwaar

We gaan daarna dalen zodat we bij zee uitkomen. De toren stond vanuit ons zichtveld laag en toen we het kerkje van de zijkant zagen leek het niet bijzonder. Constance liep er toch naar toe en maakte er deze mooie foto van.

En dan komen we bij zee, prachtig is het, we gaan er even zitten om te genieten.

Hans zat op deze steen en kort nadat hij er vanaf ging en zijn rugzak een stukje verderop neergelegd had was het water ineens zoveel hoger dat hij blij was dat hij zijn rugzak niet op de steen had laten liggen. Ongelofelijk dat het water zo snel stijgt.

Nog een klein stukje lopen en dan zijn we er. We bellen Silvia die ook naar het terras komt zodat we samen onze verhalen uit kunnen wisselen. Silvia had zich uitstekend vermaakt in deze mooie plaats aan zee en leuke mensen gesproken die zaten te breien.

Maandag 18 april, 2e Paasdag. Dag 13, van Vilanova de Arousa naar Picaraña, 13km en bewolkt.

Om half 7 liep de wekker af. We hadden ons allemaal goed voorbereid om snel klaar te zijn. Om 10 over zeven moesten we vertrekken naar de boot. Deze vertrekt om half 8 en we moeten er 10 minuten vantevoren zijn. Het is voor ons maar een klein stukje lopen gelukkig. We zijn inderdaad allemaal snel klaar en er is zelfs nog tijd voor een groepsfoto.

We zijn niet de enigen die met de boot meegaan. De boot vaart een keer per dag en alle pelgrims willen mee. Dat zijn er rond de dertig.

De boot is vol en de schipper legt uit hoe we gaan varen. Intussen gaat voor ons alles door, voeten worden behandeld.

De boot vaart hard en maakt veel golven, ik verwacht dat dit op de rivier wel rustiger gaat zijn maar deze verwachting gaat niet uitkomen. Wel wordt er rustiger gevaren wanneer de schipper uitleg geeft over de kruisen langs de kant of andere bezienswaardigheden.

Tijdens de boottocht kun je nog thee en een kleine croissant krijgen en na anderhalf uur stappen we net voor Padron van de boot. Het was een mooie ervaring en de schipper wenst ons bon camino.

Direct nadat we van de boot zijn worden we weer getrakteerd op op een mooie regenboog.

In Padron is het kermis en ik neem de groep mee naar Pepe om te ontbijten. Deze enthousiaste man vindt iedereen gelijk zijn vriend/vriendin en ontvangt je met een omhelzing. Gelijk vraagt hij hoeveel mensen er op de boot zaten. Hij hoopt deze mensen allemaal binnen te halen en doet zijn best mensen buiten te begroeten.

Nadat we ons ontbijt op hebben vertrekken we voor het vervolg van de camino naar Santiago. We zagen al een keer 27km op de paal staan maar zover gaan we vandaag niet. We zeggen Silvia gedag, zij blijft in Padron en hoopt morgen weer mee te kunnen lopen. Het is fris en we houden onze jassen aan. Constance en ik lopen een tijdje met twee Nederlanders op die we in Viladesuso zagen.

Irene loopt voorop en ik zeg haar dat we bij het volgende barretje wel even kunnen stoppen. Dat doet ze en ze stuurt een appje waar ze zit, dat houden we in de gaten en we vinden het al snel. We krijgen niets bij de koffie, helaas dat valt tegen, we begonnen er net aan gewent te raken.

En verder gaan we. De wandeling is wel wat anders dan gisteren. Alleen al het mooie open weer van gisteren missen we maar ook de route is niet zo mooi, toch lopen we allemaal lekker. We zijn er na twee weken zo aan gewend geraakt dat het raar is dat het binnenkort voorbij is maar… we hebben nog even.

Rond 1 uur zijn we bij Glorioso in Picaraña waar we twee mooie kamers hebben. Silvia heeft verteld dat er muziek is in Padron en wij besluiten zo snel mogelijk met de taxi naar Padron terug te gaan. We kunnen wanneer we er aankomen nog net even van de band genieten.

Ons etappedrankje nemen we hier op het terras en we krijgen er weer heerlijke tapas bij. Daarna wijst Silvia ons de weg door de stad en haalt Constance haar Pedronia.

We nemen de taxi terug maar moeten even zoeken. Ze zouden naast de politie-auto’s staan maar we zien ze niet. Twee voorbij lopende Spanjaarden leggen ons uit waar de taxi’s staan. Toevallig staat er nu even geen. Mochten we de politie zien dan kunnen die voor ons wel een taxi bellen. Dat vinden wij vreemd, zal bij ons in Nederland niet snel gebeuren. Al snel komt er een taxi en deze bouwt zijn auto snel om naar een 6-persoonsauto. De terugreis is duurder dan de heenreis maar ja, ander bedrijf en de taxi die we op de heenweg hadden mocht ons niet ophalen. We eten ’s avonds om de hoek en hebben mooie lampjes op de kamer. We liggen op tijd op bed om morgen goed uitgerust aan de laatste kilometers naar Santiago te beginnen.

Dinsdag 19 april, dag 14, van Picaraña naar Santiago, 16km, zon, wolken en regen.

We hadden een mooie overnachtingsplek 16km van Santiago vandaan. Voor de laatste keer gaan we op pad, wandelend met onze rugzak naar ons einddoel Santiago. Iedereen, behalve ik dan komt daar voor de eerste keer en we hebben allemaal zo onze eigen gedachten over hoe het zal zijn. Om goed te kunnen lopen hebben we eerst ontbijt nodig. We kunnen terecht bij het restaurant waar we gisteren gegeten hadden. Dat is om de hoek en dat zou om 8 uur opengaan. Het begon een beetje tot meer te regenen voor we er waren. De serre was open maar het rolluik was nog dicht. We waren niet de enigen en na een paar minuten ging het rolluik omhoog en konden we naar binnen.

Na het ontbijt gaan we op pad en het is weer droog. Silvia wil graag mee en ze denkt ook wel dat ze het vol kan houden. Het gaat nu echt beter met haar teen.

De markeringspaal wordt goed in de gaten gehouden. We tellen nu echt af. Helemaal droog blijft het niet. Het is af en toe regenkleding aan en dan weer uit. In de zon is het echt warm als je uit de wind loopt, zonder zon en met wind is het behoorlijk fris. Het is echt zoeken naar de goede combinatie van kleding vandaag.

We hebben onderweg net als tijdens de andere wandelingen fijne gesprekken met elkaar en halverwege de route staat iemand langs de kant van de weg om ons naar een barretje te verwijzen. Onze laatste kop koffie of thee voor Santiago. Irene trakteert ons op churros. Ineens regent het weer flink, gelukkig zitten wij nu binnen en is het alweer droog wanneer we verder gaan.

Constance wil graag een foto van haar met het bord ‘Santiago’ en heeft het liefst dat onze beste fotograaf Irene deze zal maken. Veel van de foto’s die ik voor het blog kon gebruiken waren door Irene gemaakt en we zijn het er allemaal over eens dat zij er de beste kijk op heeft hoe een goede foto te maken. Helaas staat het bord ‘Santiago’ niet langs de route. Wie wel langs de route staat is deze kat.

En na 280 kilometer gelopen te hebben komen we op het plein aan. Een kippenvel moment dat niet van de kou komt voor sommigen van ons. Een groepsknuffel en felicitaties volgen. Daarna laten we een foto maken van ons.

We gaan naar Monastario San Martin Pinario waar we allemaal een eigen eenvoudige kamer hebben. Iedereen is onder de indruk van het gebouw. Een heel mooie plaats om in Santiago te kunnen overnachten. Tui die steeds voor drie mensen de bagage vervoerd had is er nog niet geweest. We gaan allemaal even naar onze kamer en spreken af om twee uur bij de lift te zijn. Dan gaan we ergens lunchen en daarna onze Compostella ophalen. Hiervoor moeten we een QR code scannen op onze telefoon en dan vullen we samen alles tegelijk in. We mogen naar binnen en krijgen een nummer. Tot mijn grote verbazing is de eerste van ons over twee nummers al aan de beurt. Ik herinner me nog goed dat ik hier wel eens meer dan een uur heb gewacht. Er staan voetstappen op de vloer en we maken er een sport van om allemaal van links naar rechts een stap naar voren te gaan als het volgende nummer verschijnt. Onze pelgrimspaspoorten worden nagekeken en afgestempeld waarna we onze welverdiende Compostella krijgen. Enkelen van ons koopt de verklaring van afstand erbij en een koker om de Compostella in te bewaren. We worden uitgenodigd door iemand van de huiskamer van De Lage Landen om boven te komen. Dat doen we en we krijgen er koffie en thee en praten over onze camino. Onze namen en wat gegevens kunnen we noteren op een blad. Er hangt een mooi kleed wat iemand gemaakt heeft. Hiervoor gaan we met zijn allen staan om weer een groepsfoto te hebben.

Na het bezoek lopen we over het plein naar een bar voor een etappedrankje en omdat het nu zo’n mooi weer is laten we nog een foto van ons maken voor de kathedraal. Wat een verschil van licht vergeleken met een paar uur geleden toen we aankwamen.

Het etappedrankje werd vooral koffie en een stuk Santiago cake ging er bij sommigen ook nog wel in. Daarna naar onze kamer, alleen Hans loopt nog even door de stad. Ik vraag nog of hij de weg wel terug weet. Ja hoor, ik weet het wel te vinden, zegt Hans. Wanneer we om kwart voor acht weer bij de lift zijn om te gaan eten vertelt Hans dat hij toch een stukje verkeerd gelopen was. Gelukkig nu wel snel de weg gevonden. Bij een zaakje waar altijd veel pelgrims gaan eten hebben ze een pelgrimsmenu en wij gaan daar naar toe. Vier dames uit Tsjechië die we onderweg regelmatig zagen zijn er ook. Ze vonden dat wij snel gelopen hadden. Ze waren kort na ons vertrokken en hadden ons helemaal niet meer gezien onderweg. Het menu smaakte prima en het is ook leuk om zoveel pelgrims te zien. Wel raar dat we behalve de Tsjechische dames en een jongedame die we onderweg nogal eens zagen verder niemand teruggezien hebben.

De mannen die regelmatig ’s avonds muziek maken onder de bogen tegenover de kathedraal zijn er niet vanavond bij het Monastario kunnen we niets meer drinken. Elly en ik gaan toch even zitten om nog gezellig wat te kletsen en Hans loopt nog even de stad in. Morgen gaan we samen hier ontbijten en daarna naar de markt en naar de mis. ’s Middags zal er wel geshopt gaan worden  en zullen we nog veel napraten. Het camino lopen is nu geëindigd en het kan zo maar zijn dat sommigen het caminovirus opgelopen hebben en nog vaker een camino zullen lopen. Ik vond het fijn met jullie als groep deze camino gelopen te hebben. We hebben veel meegemaakt en veel plezier gehad. Geniet nog van de tijd hier in Santiago.

Bedankt voor de reacties van alle mensen die dit blog gevolgd hebben. Ik vond het leuk om het te maken.