21 november, beetje motregen, 13 graden, 17 km van Fuenterroble naar Pico la Buena

Zonder meer een heel hartelijke ontvangst in de herberg van Fuenterroble. Het slaapvertrek was verwarmd met een houtkachel, de hospitalerio kwam er steeds hout bijvullen en ook vanmorgen stonden ze klaar om ons “buen Camino” te wensen.

De etappe van vandaag van Fuenterroble naar San Pedro de Rozades is volgens mijn boekje 27,9 km met een heuse bergtop Pico de la Duena. We gaan vandaag tm de top en komen hiermee uit op 17 km.

Het was wel even wennen. Na bijna 3 weken mooi weer. Dit weer hoort er ook bij en dapper vertrekken we met onze regenkleding aan. Uiteindelijk viel het heel erg mee. Na 10.30 uur was het alweer droog.

• 

• 

• 

• 

We lopen over een hoogvlakte met kleine hoogteverschillen. Slechts enkele struiken en bomen zijn te zien. In de verte zien we de grijstinten van de bergen.

• 

• 

• 

Tijdens onze pauze begint de zon zelfs even te schijnen en voelen we opnieuw de heerlijke warmte. Een paar rotsblokken, onze lunch uitpakken, delen wat we hebben. Het water uit de kraan kun je wel drinken, maar smaakt naar chloor. Vandaag was de eerste dag dat ik het echt niet lekker vond. Kreeg ik zomaar een flesje water. Maar we delen ook appeltjes, abrikozen, chocolade, kaasjes. Net zoals pelgrims altijd delen.

• 

• 

Vlak daarna begint de stijging naar de top. Over ongeveer 5 km gaan we van ongeveer 900 meter naar 1155 meter. Heel pittig en ieder doet het op zijn eigen tempo. Ik wacht dan altijd even, intussen kan ik goed uitrusten. Een pad van losliggende stenen, zodat het goed manoeuvreren is.

• 

• 

We passeren windmolens en tussen de bomen door zien we hoe hoog we zijn. Vlak bij gaat het steil naar beneden.

• 

• 

Dan komen we bij de top aan met het grote kruis. Het is er omringd met prikkeldraad. Miets durft er wel te gaan kijken en ziet aan de steentjes dat er veel pelgrims gaan kijken.

Dat langdurig stijgen voelt wel goed. Op rustig tempo naar boven, zo langzaam dat je het heel lang volhoudt. We zijn trots dat het ons lukt.

• 

• 

• 

We dalen tot aan de verharde weg en daar worden we opgehaald. Miets en Lydia lopen de km naar San Pedro door ….wat een afstand. Die laatste km doen we morgen. We gaan dan vanaf de top naar San Pedro.

20 november, 16 km natte sneeuw, 4 graden

Het loopt anders vandaag….. Het plan was om vanaf Pico de Duana te wandelen naar San Pedro de Rozados. Hiervoor zouden we met 2 auto’s worden weggebracht en de 12 km terug zouden lopen. Tegen de verwachting in zei de mevrouw van het hotel, dat gaat niet lukken, ik kan maar 1 keer rijden. We veranderen het plan en gaan op de route terug, en halverwege keren we om.

Het weer is helemaal veranderd. Er is een stevige noordenwind en er valt natte sneeuw. Volledig ingepakt tegen de kou gaan we op pad.

• 

• 

• 

• 

Halverwege mogen we achter de poort van een boer even schuilen. Vlak ervoor kwamen de varkens tevoorschijn en liepen over de weg naar een andere weide.

Juist op de terugweg voelen we de koude tegenwind. Het terrein is licht glooiend, we lopen grotendeels onverhard.

• 

Erg leuk zijn de palen in de buurt van San Pedro met in allerlei talen: welkom.

Bij deze grote boom probeert Marja de sneeuwvlokken vast te leggen. Dat valt nog niet mee.

• 

• 

Bijtijds waren we terug in ons warme hotel. Gezellig in de serre achter het glas naar de dwarrelde sneeuwvlokken kijken…..

Zoals je op deze kaart ziet zijn we al een heel eind gekomen. We hebben er al rond 400 km opzitten. Morgen gaan we voor het laatste deel….op naar Salamanca. We verheugen ons op de laatste dag van de Via de la Plata.

24 november Finale……

Wish it, dream it, DO it. Wij hebben het gedaan. Onze droom om de Via de la Plata te bewandelen hebben we allemaal kunnen realiseren. Meer dan 400 km verder naar het noorden. Het allermooiste van de dag was wakker worden met een pak sneeuw. Dat zou toch wel heel apart zijn, zeiden we tegen elkaar dat we de allerlaatste dag in de sneeuw zouden kunnen lopen. San Pedro ligt op bijna 1000 meter en in de nacht was er een flinke laag sneeuw gevallen.

Ook de route van San Pedro naar Salamanca is zeer mooi. Natuurparken, velden van boeren, kurkeiken. In het begin flink heuvelachtig, later vooral dalen. Met 26 km, 172 meter stijgen en 333 meter dalen een stevige etappe. Ook door de tegenwind, en later regen. De temperatuur lag net boven nul.

Maar wat hebben we kunnen genieten van al die sneeuwpracht.

Dik ingepakt gaan we op weg. Regenkleding in combinatie met een donsjasje, handschoenen en mutsen, sokken als handschoenen. In november kan het weer plotseling omslaan, zeker als je verder naar het noorden bent en op hoogte, zoals de laatste dagen vlak voor Salamanca.

We moeten goed opletten, want ook de ons bekende richting wijzers zijn met sneeuw bedekt. We hebben de route ook op Maps.me, we vinden altijd de weg wel. In San Pedro was ook een andere pelgrim uit Duitsland, we konden haar voetstappen volgen.

• 

• 

In Morille hebben we een korte koffie stop. Het dorpscafe was open en de haard was aan. Daar was een pelgrim aan het rusten die naar het zuiden ging, de warmere delen van Spanje tegemoet.

• 

• 

• 

• 

Na Morille gaan we over de landerijen met kurkeiken. Ook in de kou heb ik behoefte aan even pauze en wat eten. We vinden een sneeuwvrij plekje onder een boom. Als je een takje aanraakt komt er meteen sneeuw naar beneden.

• 

• 

• 

• 

Daarna gaan we vooral dalen, de sneeuw wordt minder en het begint te regenen.

• 

• 

Boven bij een kruis leggen veel pelgrims een steentje neer. Hier vandaan kijk je naar de stad. Het doet me een beetje denken aan Astorga bij de Camino Français.

Na de snelwegen zien we dan echt de kathedraal. Yeah, we zijn er bijna. Nog een km of 4 door de stad te gaan.

Via parken komen we bij de oude brug uit. De regen valt gestaag door en we lopen snel naar ons hostel. Trots dat we alle km hebben bewandeld. Met veel zon, een aangename temperatuur en het laatste kadootje…..wandelen in de sneeuw.

• 

• 

• 

24 november, regen, 3 graden

Na een Camino is het heel fijn even te landen voor je weer naar huis gaat. Met een heel goed gevoel denk ik nu terug aan alle wandeldagen en evenzovele ervaringen. Groot respect heb ik voor mijn mede pelgrims. Doorzetten, op alle mogelijke paden doorgaan, oplossingen zoeken, elkaar helpen. Over toppen en door dalen. Ervaren dat er na elk dal weer een weg omhoog gaat. Niet tegen de heuvels opzien, maar aanpassen aan wat je lichaam kan. De Via de la Plata vind ik bijzonder mooi, veel natuurschoon, weinig voorzieningen, veel stilte in de natuur en in deze periode enkele medepelgrims, die we op het gedeelte van Sevilla naar Merida dagelijks tegenkwamen. We voelen verbroedering. Ieder op zijn eigen wijze, op weg naar Salamanca of verder naar Santiago.

Gisteren hadden we de tijd om Salamanca te bekijken. De oude kathedraal en de nieuwe kathedraal, verbonden en toch zo verschillend van sfeer. Hieronder vind je wat foto’s van de kathedralen.

Deze zijn van de “nieuwe kathedraal”. Veel pracht en praal heel indrukwekkend.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De oude kathedraal heeft veel fresco’s en voor mij een veel intensere sfeer.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In de middag gingen we naar restaurant “Meson Cervantes”. Prachtig gelegen met uitzicht over Plaza Mayor. Daarna lopen we nog wat door de stad en bezoeken ook het huis met de schelpen, waar nu een bibliotheek in zit.

• 

• 

• 

Plaza Mayor is vooral mooi bij avond. Alvast versierd voor kerst en met sfeervolle muziek wordt het plein prachtig verlicht. Met dank aan Miets en Marja die er in de avond nog op uit gingen.

Van harte gefeliciteerd mede wandelaars met het behalen van dit eerste deel van de Via de la Plata. Heel goed gedaan!

Dit deel van de Via de la Plata ga ik zeker nog eens doen. Vanaf Salamanca gaan we verder in voorjaar 2023.