11 april, 20 km, zonnig 15 graden

Vandaag is het vooral nieuwe wegen vinden….

Je zou zeggen….nieuwe wegen vinden? Hoe dan? Op het strand waren we een keer te ver gelopen om de route te volgen. We kijken op GPX en zien een ander pad dat ook goed is. Later bleek het Finnegatspad totaal onbegaanbaar door drijfzand. We keren terug en vinden een gele route van de VVV. Ook goed dachten we. Toen we de wegwijzers van het Waddenwandelen weer vonden, probeerden we die te volgen. Teveel water op het pad. We gingen maar een pad linksaf, met ons baken de vuurtoren. Dat is het eindpunt van vandaag. We waren er trots op dat we zomaar een “andere weg” hebben gevonden. We ervaren ook dat voor dit deel van de route zeker GPX noodzakelijk is.

We hadden ervoor gekozen om in de ochtend de bus te nemen naar Nes strand en te voet terug te lopen. Erg makkelijk zijn de busverbindingen op Ameland. 2 lijnen van ons hotel naar de boot en van de boot naar Nes. De bussen wachten op elkaar.

We waren deze ochtend verrast. Bewolking? Ja, aan zee kan er zomaar net ander weer zijn dan in het binnenland. Ik weet ook dat als je in de ochtend een beetje blauwe lucht ziet, de zon vast gaat schijnen. Dat klopt. We zagen de wolk voor onze ogen oplossen.

Al vroeg zijn er mensen op het strand. Tijd voor een groepsfoto.

Na 2 km gaan we door de duinvallei met kleine meertjes. Hier zien we vele eenden, een wulp en een bankje voor de eerste pauze. Ameland heeft zoveel verschillende gezichten. Ook vandaag stukjes bos en ook de zeer natte duinvallei.

Bij de Ballumerduinen (nr 6 van het boekje)is het ook goed opletten. Daar staan 2 wegwijzers. Dat komt omdat de route hier een heel klein stukje met de andere route samenloopt.

Vol goede moed willen we aan het Finnegatspad beginnen. Een beetje modder is niet zo erg. Als er staat drijfzand moeten we echt terug en kiezen ervoor om verder langs het strand te gaan.

Op naar de vuurtoren. Wat zullen we nu kiezen? Gertie en Miets weten het wel. We gaan die kant op. Intussen komt de vuurtoren toch dichterbij. Even kijken of we die op onze handen kunnen zetten…

Wat goed om te lezen dat we welkom zijn voor ons etappe drankje. We realiseren ons ook dat het weer kan en dat geeft toch net dat beetje extra waar we erg van genieten.

Omdat de vuurtoren open is en te beklimmen, gaan Miets, Gertie en Annemie met mij mee om die 226 treden te beklimmen voor een mooi uitzicht. Dat was de moeite!

Zo dicht bij zee zijn, dan wil ik toch wel de zon de zee zien zakken. Toch nog 3,6 km erbij…Joke en Yvonne gaan met me mee. We kunnen van alles bedenken….de zon had zich net achter de wolken verscholen. Zo kan dat gaan. We zitten nog even binnen bij een strandtent en de eigenaar doet voor ons nog even de verwarming aan. We worden verwend.

Net voor het helemaal donker is, gaan we terug. Ook nu is de vuurtoren ons baken.