16 augustus
25,3 km
Half bewolkt, 22 graden
Het heel onverwachte onderkomen in Vezannes was in feite een schot in de roos. Geen vervoer naar Chablis, alle etappes lopen en een zeer gastvrije ontvangst in deze verbouwde grote boerderij. Aanbeveling! Het adres staat nog niet in het boekje van de Via Campaniensis van 2013, maar voor wie een overnachting zoekt in Vezanne, heel mooi.
Meteen in de ochtend is het vanaf Vezannes een forse klim. Ik had de hoogteprofielen gezien en van Vezannes is de stijging van 180 naar 260 meter. Niet veel maar dit betekent niet dat het niet pittig kan zijn! Wijs geworden van de dag van gisteren, waar we erg verdwaald waren, lees ik de omschrijving goed: ” We komen bij een splitsing, maar blijven links en gaan verder in de richting van een eenzame boom” Soms weet je echt niet hoe het bedoelt wordt.
Het is zo mooi vandaag. Een prima weg, einders ver kunnen kijken. En als je dan plotseling reeen in de verte ziet, kan je dag al niet meer stuk.
In de richting van Chablis beginnen de eindeloze druivenranken en, die horen erbij, veel heuvels. Het gaat de hele dag omhoog en omlaag. Hier lopen we er nog langs.
Daar in de verte ligt Chablis. Als we daar zijn hebben we 12,3 km gelopen.
We nemen de tijd om Chablis te bekijken. Sikke koopt wat kaarten en we doen inkopen, omdat in de komende overnachtingsplaats geen restaurant is. Daarom eten we in Chablis tussen de middag. Heel gewoon in Frankrijk. Ook bekijken we de kerk. Gesloten, zoals we gewend zijn. Het is de kapittelkerk van St. Martinus.
Een hele mooie entree met hoefijzers op de deur. Dit zijn tekens van de heilige Martinus, patroon van de ruiters.
Na Chabis gaan we naar Courgis, met vele druivenstruiken…..en leuke doorkijkjes.
Na de zoveelste klim zijn Gre en ik zeer moe. Sikke heeft er geen last van. Zeer goed getraind is hij. Mijn complimenten!
Na Courgis gaan we naar Prehy, in de verte al te zien met de kapel uit de 16e eeuw. Ook hier steeds zeer sterke stijgingen en dalingen.
Nog een heel klein stukje…….de laatste loodjes wegen vandaag zeer zwaar.
Vandaag gaan we naar de algemene herberg. Voor de sleutel bel ik een nummer…….geen gehoor. Ik ga naar het adres toe, niemand thuis. Ik vraag bij buren en jongeren waar de mevrouw van de sleutel zou kunnen zijn. Eindelijk vind ik haar en er is plek. …. We hebben de herberg voor ons alleen, met wasmachine en droger. Wat wil een pelgrim nog meer?
