7 september, eerst mist later half bewolkt van Lavacolla naar Santiago

Onze camino zit erop! De laatste dag van onze 320 km lange wandeling. Wat een ervaring! Samen hebben we het gehaald. Elkaar ondersteunen, zalfje voor de vermoeide knieën, verzorging van blaren. En toch samen door die poort gaan en uiteindelijk op het plein aankomen.

Vanaf Lavacolla gaan we gelijk omhoog. Zeer geleidelijk, het valt voor ons reuze mee.

We begonnen de wandeling in de mist met af en toe een zonnetje. Als het zonnetje dan schijnt werpt het lange schaduwen voor ons uit. Het geeft zelfs een licht glans om ons heen.

Al snel is de mist terug. We zien nu alleen nog schimmen van onszelf en de bomen.

Gestaag vervolgens we onze route. Monte de Gozo? Die zijn we voorbij voor we er erg in hebben.

We gaan op zoek naar het monument voor de pelgrims. Daarvandaan kun je gewoonlijk de kathedraal zien liggen. We staan erbij en bewonderen de grootsheid van de pelgrim. Als we erbij staan voelen we ons nietig en trots tegelijk. Zou daar achter de mist de kathedraal zijn. Gek is dat, als je het niet ziet en toch zeker weet dat het daar is. We worden opgetogen, is dat het einde van onze camino?

We gaan daarna dalen naar de stad. Nog 4 km te gaan. De eerste glim van de kathedraal. Het zijn de laatste meters.

Hand in hand lopen we de poort door en vieren dat we er zijn. De doedelzakken begeleiden onze voetstappen. Een hoera stemming. We hebben het gehaald.

Intussen is de zon gaan schijnen. Het lijkt of we erdoor verwelkomd worden.

Natuurlijk gaan we daarna ons etappe drankje nuttigen. Wat is een mooiere plek dan in het straatje van het kantoor waar de Compostela’s worden uitgereikt. We zien vele bekende gezichten en vele honderden onbekende gezichten. Als we aankomen zijn, staat de stand al op 1671  pelgrims. Zoveel zijn er vandaag al geregistreerd. Wij zijn er zomaar 7 van. En toch is en blijft het bijzonder.

Ik mag de Compostela’s uitreiken. Een moment om ook naar de wandelaars uit te spreken wat een mooie prestatie dat is. Nooit gedacht dat onze voeten ons zover zouden brengen. 320 km lang. Misschien wel 500.000 voetstappen. Die hebben we allemaal gezet. Dankbaar dat we dat weer kunnen. Nog nooit zover gewandeld. Weer opgeknapt en het opnieuw kunnen. Wat een kanjers!

We feliciteren ook Mieke R. Zij is tot aan Melide gekomen en heeft 260 km afgelegd.

We gaan nog even naar de huiskamer en krijgen daar een inspirerende tekst van Ricky Rieter

“Voltooid is dit pad, voldaan zijn we en gelukkig, nu delen van wat bijna niet te delen is, delen is vermenigvuldigen, almaar groter wordt ons geluk, vanbuiten en vanbinnen…”

En nu…..? We zitten in de pelgrims mis, die om 19.30 uur begint. Als het goed is gaan ze onze groep noemen. 7 personen uit Nederland vanaf Oviedo. Wie weet komt straks de Botafumeiro? We wachten vol spanning. Dat lees je morgen…..

Maandag gaan we naar Cee om de laatste km’s naar Finistere te wandelen en dinsdag gaan we terug naar huis.

6 september, 25 km, van Os Penedos naar Lavacolla, heel veel regen

Het is altijd weer……is en blijft mijn motto. Maar het zijn echt wel langere km als het regent. Niet even een pauze op een muurtje, niet even stilstaan om nog een stempel te laten plaatsen. Het gaat vandaag vooral om de geuren. Die komen door regen extra naar voren. De geur van de eucalyptus bomen, de natte aarde, venkel planten, munt, we vinden het heerlijk ruiken!

We gaan van Os Penedos naar Pedrouzo. 15 km van onderstaande kaart.

Helemaal ingepakt gaan we de deur uit. De fleurige poncho’s en onze zin om te vertrekken kun je hier goed zien. Kunnen we het volhouden?

Wandelen in de regen vraagt mentaal wat van je. Kun je de situatie zoals die is accepteren of voel je verzet? Ik zou zeggen: het hoort erbij. De bospaden blijven prachtig, in het begin van de ochtend is er nog wat mist te zien.

Na ongeveer 10 km komen we bij een erg leuke bar, Marela. We kunnen binnen zitten en treffen er ook Walter en Marion. Bij de meeste bars was het erg druk. Er lopen grote groepen jongeren. Die zien we soms ook uit de bus stappen. Zouden die alles hebben afgelegd?

We lopen door naar Pedrouzo en besluiten daar ook te pauzeren. We zijn dan 7 km verder. We stoppen bij het eerste cafe (cafe Che) en we kregen maar niet ons broodje gebakken ei. Precies toen we al waren opgestapt kwamen de broodjes alsnog. We hebben ze toch maar betaald…..Daarna verder op pad voor het vervolg van de route. Ja….je ziet het goed we zitten op de laatste etappe.

We lopen tot Lavacolla, morgen nog maar een klein stukje. Marion en Walter zijn al wat verder. Die treffen een Chinese dame zonder regenkleding, die het erg koud had. Zorgzaam als Marion is, staat ze haar extra poncho af. Zo zorgen pelgrims voor elkaar!

We komen zelfs al bij de gemeente grens aan. De grote oude paal met de tekst en beeltenis van Santiago.

Het blijft echt de hele middag regenen. We zien zelfs grote bellen op de plassen.

Ik ben trots op alle wandelaars. Zonder ook maar te mopperen op het weer is ieder in Lavacolla aangekomen. Ook dat kunnen we!

5 september, 22 km, van Melide naar Os Penadas, bewolkt 15 graden

De Camino van vandaag is het eerste deel dat we op de camino francais zijn aangekomen. Op dit overzicht zijn we halverwege gestart bij Melide en zijn nog 7 km verder gegaan. Zeker niet vlak, vooral de stijging naar Arzua was pittig.

Spreuk van de dag:

Gisteren heb ik de lezers van de reisverslagen in verwarring gebracht. Ikzelf (Mieke S) was niet mee onderweg gegaan, maar met andere Mieke naar het ziekenhuis gegaan. Vanmorgen voor de wandeling van vandaag ben  ik met haar om 4.50 uur naar het vliegveld gegaan. Omdat ik er zelf gisteren niet bij was heeft Walter het mooie reisverslag gemaakt.

We gingen vanmorgen op pad en vertrokken vanaf Melide.

Jeannette,  Els en Marion gaan vandaag zelfstandig op pad. Daar gaat Jeannette.

Vlak daarna is een keuze mogelijkheid. Ga je rechts of linksaf? En waarom? Op het bord staat de route aangegeven. Is er veel water, dan ga je linksaf, meestal kun je wel rechtsaf kiezen.

Ieder had rechtsaf gekozen en daardoor kom je over grote stapstenen. Even goed opletten hoe je je voeten zet. Vlak ervoor werd een stempel met was gezet. Mooi om die jonge mensen zo geconcentreerd bezig te zien. Hier troffen we Marion en Els nog. Die waren daar aan het wachten.

Het is best wennen op de camino francais. Bijna een cultuur schok. Van de stilte en de ruige natuur naar een druk belopen pad. Velen op weg naar Santiago. Voor en achter je pelgrims. Schoolklassen met hun leraar. Met veel kraampjes waar bv verse frambozen worden verkocht.

Ook zijn kerkjes open, waar vrijwilligers een stempel zetten, zoals bv in Boente. We steken er een kaarsje aan voor Mieke en hopen op een goed herstel. In dat kerkje is een grote beeltenis van Santiago( Jacobus) te zien.

De natuur blijft prachtig, de heuvels wisselen af en de boeren bewerken hun land. We zien veel mais, wat nu tot schouderhoogte reikt. Bospaden, afgewisseld met boerenwegen en ook de lange saaie weg door Arzua.

Dat is natuurlijk wel leuk….we vinden diverse bars op deze weg met ook hier lange rijen. En ook een panaderia met gebak…dat lusten we wel. Ook komen Jeannette en Marion even binnen met enthousiaste verhalen over een Aziatische “winkel van sinkel” Marion heeft er een paraplu gekocht omdat de verwachting is dat er morgen veel regen valt….(We gaan het zien en hopen natuurlijk op droog weer)

Na Arzua is het weer erg rustig. De grote groepen blijven in Arzua. Ik denk dat daar wel 500 mensen kunnen slapen. De ene herberg na de andere. Terrassen vol. Wij gaan nog wat verder, pension Ocas is onze bestemming. We genieten van deze heerlijke rust.

In pension Ocas treffen we elkaar. Wat fijn om onze ervaringen te delen.

Nog ongeveer 35 km te gaan naar Santiago.

4 september, 25 km, half bewolkt, 20 graden

Het loopt anders vandaag….Helaas kon Mieke R  niet met ons meegaan. Zij gaat morgenochtend naar huis vanwege een medisch probleem. Mieke S ging mee naar het ziekenhuis. Morgen ga ik (Mieke S) de Camino vervolgen. Wat zullen we Mieke R missen!

De route van vandaag was met nogal wat hoogteverschillen, de stemming relaxed en vooral een prachtige natuur.

Vanaf Ferreira naar Melide is het 20 km, we doen er nog 5 bij van A Grela naar Ferreira. Het totale hoogteprofiel zie je hieronder, die lees je van links naar rechts.

Het verslag met beleving van deze dag is van Walter, waarvoor onze dank.

Vandaag was een dag van vijfentwintig kilometer. Van ergens naar nergens, of beter gezegd, van El Grego naar Melide, daar ergens diep in het Galicische landschap. Een tocht over glooiende heuvels die zich aan ons openbaarden als een ritmische opeenvolging van op en neer, op en neer. De grond onder onze voeten was stevig, maar de klim en afdaling hielden ons scherp, terwijl het pad zich een weg baande door boerenland. Links en rechts de geur van mest, zwaar en zoet, en het aanhoudende geklingel van koeienbellen. De koeien werden uitgelaten, en het leek haast alsof zij met hun grote, kalme ogen ons zieleroerselen doorgrondden, terwijl zij passeerden, gehuld in ons zwijgende, gezamenlijke streven naar de eindstreep.

Marion liep voorop, als een verkenner op zoek naar het beloofde land. Ze spurtte vooruit alsof de zwaartekracht voor haar niet gold. Haar voeten leken de grond nauwelijks te raken terwijl ze over het landschap vloog. De rest van ons — Walter, Sylvia, Jeanette, Els, en Ted, want zo gaat dat in het leven, de een volgt de ander — liep samen. We deelden de kilometers alsof het verhalen waren die ons nog verteld moesten worden, elke stap een zin, elke helling een hoofdstuk.

De rustieke dorpjes lagen verstopt tussen de bomen, oude stenen muurtjes markeerden de grenzen van velden waar ooit mensen hun brood mee verdienden. Nu stonden ze daar, verweerd en verloren, net als de oude mannen die we soms tegenkwamen, zittend op gammele stoelen, hun ogen haast verstoord door onze aanwezigheid. Een enkele keer hief iemand een hand op ter groet.

De zon begon te draaien en wierp lange schaduwen over de weg. We spraken minder, het ritme van onze stappen was als een metronoom die ons begeleidde. De kilometers kropen voorbij, tot we uiteindelijk Melide bereikten, dat in de verte lag te wachten als een beloofde oase. Marion stond daar al, handen in de zij, een glimlach op haar gezicht alsof ze wist dat wij zouden komen, omdat we altijd komen, uiteindelijk.

Melide was zoals al die andere dorpjes, met zijn stenen huizen en slingerende straatjes, maar nu was het het eindpunt, het doel dat onze inspanning zin gaf. We strompelden binnen, vermoeid maar tevreden, klaar om neer te strijken en te rusten. Hier, in dit vergeten stukje wereld, waren wij even thuis, al was het maar voor vandaag.

Marion trof het: iemand heeft een stempel in haar paspoort getekend. Een mooi moment.

We overnachten in de mooie herberg San Anton in het centrum. De was in de machine, een tuin voor ons etappe drankje. Een moment om samen de dag door te nemen.

3 september, 22 km, van Lugo naar A Grela, droog, half bewolkt 17 graden

Het Four Rooms hostel in Lugo ligt nog net niet in het oude centrum. Omdat het gisteren regende waren we in de buurt gaan eten. Leuk restaurant, cafetaria Brais, ze maakten zelfs een speciaal menu voor Ted, pasta met spinazie. Dat betekent dat we vandaag als eerste door de stadspoort van Lugo gingen.

De route van vandaag is erg saai, veel langs de weg.  Dan lijkt het net of het veel langer duurt. Voor Walter een mooie gelegenheid om met een andere pelgrims op te lopen en aan het einde een dankbare glimlach en een camino pijl te ontvangen.

Een km of 7 van deze etappe naar Ferreira, doen we morgen. Op het hoogteprofiel net na de daling na San Roman de Retorte

Van wie zouden deze voeten/schoenen zijn?

Lugo zelf is een mooie stad. We bezoeken de kathedraal en mooie plekken van de stad.

Via de Santiago poort lopen we de stad uit.

Daar gaan ze!

We volgen vooral de Estrada Lugo Palas de Rei en het is een smalle weg. Na 11 km is er overdekte plek waar we koffie kunnen drinken. In Casa Zapatero. 

We zijn blij dat de Camino af en toe een bospad heeft. Daar hebben we ook pauze.

Het mooiste deel zit vandaag aan het einde en daling en daardoor een mooi uitzicht.

Morgen gaan we naar Melide. Hier sluit de Primitivo aan op de camino francais. We gaan het verschil ervaren.

2 september, 22 km, motregen 17 graden van Castroverde naar Lugo

Het is even wennen met de motregen…..we hebben al zoveel dagen droog weer dat we ervaren dat we geluk hebben. We trekken monter de regenjassen aan en gaan op pad.

We starten in Castroverde en hebben al 8 km van deze lange etappe gehad. Dus ook de grote heuvel die net na O Cadavo staat. Dat betekent niet dat het vlak is. Dat is het in Galicië niet.

De Camino stijgt en daalt, meest over boerenwegen. Ook hier en daar een mooi aangelegd pad langs de weg.

Het hoogtepunt van de dag is de ontvangst door David in “Pilgrims paradise” Zo voelt dat ook. Er staat meloen klaar, water en honing meloen. En die smaakt echt heerlijk! We krijgen koffie en ook een stempel. Hij heeft een afdakje gemaakt waar we enigszins droog kunnen zitten. Even een vest aan en relaxen en uitrusten. Er staat celtische muziek aan, dat maakt de verrassing compleet.

We wandelen verder door de motregen. Bossen en alle soorten groen die je maar kunt bedenken. Mossen op de Galicische muurtjes, allerlei plantjes en ja door de regen wordt de kleur ook intenser.

We gaan Lugo binnen via een dorpje met een oude brug. Van verre zie je het grote viaduct dat voor Lugo ligt.

We hebben een mijlpaal vandaag! Bij de binnenkomst van Lugo is het nog precies 100 km… Dat gaat ons lukken. We komen 7 september in Santiago aan.

1 september, 17 km, eerst mist later zon 23 graden. Van A Lastra naar Castroverde

Het is toch een gek idee om met de taxi te vertrekken. Maar…we willen niets overslaan en dus gaan we met de taxi terug naar waar we gisteren gebleven waren. Taxi Hector stond al voor de deur, deze keer de jonge Hector. Bij aankomst bij bar Xestoso vroeg ik aan de mevrouw van de bar of ze een foto wilde maken, ze dacht dat ze op de foto werd gevraagd. Ook prima en zo staan we dus met 9 voor vertrek.

De route die we vandaag hebben gedaan is een deel van de etappe van Fonsagrada naar O Cadavo en het eerste deel van O Cadavo naar Lugo. Op onderstaand overzicht van links naar rechts.

Vanaf A Lastra beginnen we meteen met een stevige klim. Een pad door de bossen, het is een heerlijke wandeltemperatuur.

Naar O Cadavo gaat de Camino een aantal keer omhoog en omlaag. Je ziet de wandelaars die voor je zijn in de verte als kleine stipjes. Je denkt bijna, komt er na die bult nog een bult?

Vlak daarna lopen we O Cadavo binnen. Die zien we al van verre liggen.We nemen even pauze bij hetzelfde cafe als waar we hebben ontbeten.

Na O Cadavo gaan we opnieuw stevig klimmen. Deze 2e klim is zeker langer en toch kunnen we zeggen dat we allemaal makkelijk boven komen. We lopen door de bossen en vinden het erg mooi. De eucalyptus bomen staan er afgebladderde bij. We horen enkele vogels fluiten, de paden zijn holle wegen. Het lijkt wel een beetje op Zuid Limburg.

We hebben er onze lunchpauze. Een plekje in de natuur, een boomstam of een vuilniszak of zitmatje. Een wandelaar vindt altijd een plekje.

Voor Castroverde zijn de paden wat verhoogd. Stenen langs een watertje. Deze zie je meer in Galicië.

In Castroverde treffen we elkaar voor het etappe drankje. Een heerlijk relaxte dag. Genieten van al onze stappen.

Morgen gaan we naar Lugo.