5 januari, 16 km, 22 graden, zon, van Maspalomas naar Arteara
We worden verwend! Na veel zoeken hebben we Juan gevonden, hij brengt de bagage van iedereen naar Tunte, waar we overnachten. Hier op Gran Canaria is het niet eenvoudig iets te vinden om te slapen, bagagevervoer kennen ze niet. Wat is het dan fijn dat we worden geholpen. Vanmorgen heeft hij voor mij al de batch gebracht voor op de rugzak. De anderen krijgen dat ook.
Na de duinen van Maspalomas gaan we de stad uit langs een droge rivier met palmbomen. Algauw zien we de borden van de camino. Voorlopig heet het hier de S-54.
We komen in de uitgestrekte ravijnen van Maspalomas en Fataga uitgestrekte ravijnen van Maspalomas en Fataga. Een prachtig landschap met veel rotsen. We voelen ons klein in dit landschap.
Het landschap kent ook grote historische waarde, zoals het aquaduct dat nog steeds in gebruik is. Op Gran Canaria zijn ze op zoek gegaan naar ondergrondse waterbronnen. Daar waar de bronnen zijn zie je andere vegetatie.
We klimmen gestaag verder, eerst vals plat omhoog.
Deze paden zijn goed begaanbaar en het klimmen gaat goed. Ieder op zijn eigen tempo. De afdaling naar Arteara is een smal kronkelend pad met haarspeldbochten en heel oneffen. Opnieuw is het wonderschoon.
Hier in the middle of nowhere is een uitkijktoren bij de hele oude grafheuvels.
In Ateara komt de taxi die ons naar Tunte brengt. Om 16 uur worden we gebeld, waar we blijven….de taxi staat op de verkeerde plaats. (Bij de kamelen boerderij in Maspalomas) Het duurt nog even langer voor we opgehaald worden. Maar eerst hadden we ons etappe drankje in een schitterend restaurant, voormalig kamelen boerderij. Tijd voor ons verdiende eerste etappe drankje.
Een camino op Gran Canaria? Jazeker! Van het zuiden Maspalomas over de bergen naar Gandar in het noorden. 65 km in totaal. We gaan deze camino over 6 wandeldagen verdelen.
Hier lees je de oorsprong van de Camino.
Een beetje geschiedenis:
Tegen het jaar 1589 van onze jaartelling (16e eeuw)
Galicische zeelieden die de Atlantische Oceaan oversteken, raken betrokken bij een verschrikkelijke storm en worden geconfronteerd met een naderende dood. Ze roepen de apostel Santiago aan (een klein beeldje van ongeveer 70 centimeter dat ze met zich meedragen op het schip)
En ze beloven een Hermitage te bouwen op het eerste land dat ze zien...
De storm neemt af en de matrozen komen uitgeput aan op een strand op Gran Canaria......in het kleine kustplaatsje Arguineguin in het zuiden van het eiland......
Eenmaal hersteld, gingen ze op pad om hun belofte waar te maken.
Met gezond verstand doen ze het niet aan zee, aangezien het nog een tijd was van veel piraterij....en dat zou niet lang meer duren....
Kijkend naar wat we vandaag de dag kennen als Lomo Santiago, vlakbij Tunte, is de ideale plek...
Spoedig verspreidde het nieuws zich over het wonder dat door de apostel werd verricht....
En de inwoners van het eiland gingen van hun steden naar Lomo Santiago om te bidden en te vragen naar hun behoeften: ziektes, reizen, enz...
Dit verhaal bereikte het Vaticaan in 1965 en daar aarzelde Paulus VI niet om een pauselijke bul uit te vaardigen waarin hij deze pelgrimstochten van de inboorlingen op Gran Canaria erkende, met dezelfde privileges, gratie en volledige aflaten als de Camino van Santiago naar Compostela.
4 januari, 25 graden, zonnig 8 km
We hadden een keurige vluchttijd rond de middag…..wat gebeurt er, die wordt verzet naar 6 uur in de ochtend. Dus om 4 uur waren we al bij de luchthaven en om 11 uur (met 1 uur tijdsverschil ) in Maspalomas. Nog een hele middag voor ons. We gaan dan ook naar de vuurtoren, het beginpunt van de camino.
Op deze zonovergoten dag gaan we daarna naar de duinen van Maspalomas.
De Duinen van Maspalomas zijn een natuurgebied dat bestaat uit zandduinen nabij de plaats Maspalomas in de gemeente San Bartolomé de Tirajana, in het uiterste zuiden van het eiland Gran Canaria. Het gebied van 404 hectare groot heeft sinds 1987 de status van natuurreservaat. De duinen zijn soms wel 10 meter hoog. We zagen er een hop.
We zijn op pad met: Mieke, Marianne, Elly, Ted, Hinke, Janita, Leo, Marjo en Monica. Helaas kan Marion er niet bij zijn ivm een blessure. We wensen haar beterschap.
We logeren in Hotel Green Golf niet ver van de route. Natuurlijk sluiten we de dag af met ons eerste etappe drankje.
Morgen gaan we beginnen aan onze camino. We gaan dan naar Arteare.
Vandaag de laatste etappe van het Brabants vennenpad van Hilvarenbeek centrum naar restaurant Groot Speyk Oisterwijk. Het officiële eindpunt van de route.
Niet ver na het centrum ben je alweer in de natuur. Wat dacht je van een wandelpad langs het spruitenstroompje?
Daarna komen we in natuurgebied De Gooren en vervolgens ons pad naar het Wilhelmina kanaal bij Biest Houtakkers.
We zijn vandaag met 8 op pad: Meriam, Josephine, Corrie, Marjo, Gerard, Elly en Bernadette.
We hebben nog meer landgoederen en natuurgebieden. De Kerkeindse Heide en Brekxse Hoven. Een erg mooie etappe!
En ja hier en daar veel water. We kunnen bijna overal door, met modder weliswaar, maar het lukte ons allemaal.
De Oisterwijkse Hoeven waren echt te nat. Dat stukje hebben we moeten overslaan om bij restaurant Mie Pieters te komen. We dachten bij Koningshoeven uit te komen, maar de kortste weg ernaar toe was versperd. Na 15 km waren we toe aan pauze.
Bij het Rietven hebben we nog moeten zwoegen om de modder/water te passeren. Een uitdaging zullen we zeggen. Gerard staat klaar om de anderen te helpen en te motiveren😉
Bij Groot Speyk eindigt ons Brabants Vennenpad. Wat een heerlijke, prachtige wandeling.
Voor alle lezers een heel goed 2025. He bent altijd welkom een keer mee op pad te gaan. In 2025 gaan we weer camino Brabant ronden.
Ook jij bent van harte welkom! “Elke stap is een nieuw begin.”
In deze nieuwsbrief:
– Nieuwjaarswens
– 2025 en reservelijst 2025
– Met pensioen?
– Plannen voor 2026
– Boek Walter van Velden: “De wolken onder mijn voeten”
– Dagwandelingen
– Informatie avonden
Nieuwjaarswens (van Ricky Rieter)
“Vanaf hier zal ik terugkeren naar het gewone leven van alle dag,
Niet gewoon meer na al wat ik ervaren heb en als rijkdom opgeslagen in de weg die ik zelf ben.”
In Balans op Weg met Mieke
Een gezond en sportief 2025!
2025
Een heerlijk vooruitzicht om in 2025 op pad te gaan met zoveel enthousiaste wandelaars. Op dit moment is er nog 1 plaats vrij bij de 2 daagse NS wandeling van Cuijk naar Nijmegen van 3 en 4 februari. Zie https://reizen.inbalansopweg.nl/reizen/ns-wandeling-mookerheide/
Ik ben erg trots op het feit dat alle andere wandelingen in 2025 vol zijn. Dat is erg hard gegaan. Op dit moment komen er af en toe nog plaatsen vrij, door annuleringen. Als je interesse hebt voor een camino of wandeling in Nederland in 2025, kun je je opgeven voor de reservelijst. Stuur een mail naar info@inbalansopweg.nl
In mei 2025 word ik 67, de officiële pensioenleeftijd. Maar stoppen? Nee hoor! Wat ik wél ga doen, is mijn wandeltempo iets aanpassen: minder Camino’s in Spanje, kortere dagafstanden, Wat langere pauzes tussen de tochten en méér wandelingen in Nederland. Het avontuur blijft, alleen in een iets rustiger ritme. En natuurlijk ben jij nog steeds van harte welkom om mee te wandelen!
Als ik terugkijk op mijn wandelloopbaan, voel ik alleen maar dankbaarheid en verwondering. Ik heb tientallen Camino’s gewandeld. Ik heb verbindingen gelegd met een schare wandelaars, een gemeenschap opgebouwd van mensen die elkaar vinden in het ritme van de stappen. Het is haast onvoorstelbaar wat me in 13 jaar is overkomen. De pelgrims die ik naar Santiago heb mogen begeleiden, de nieuwe paden die ik ontdekte, en die magische camino-smile die ik telkens weer zag. Het is een geschenk.
En het verhaal is nog niet uitverteld. Met frisse energie kijk ik uit naar 2026. Er ligt een nieuw, inspirerend plan klaar dat ik graag met je deel. Nieuwsgierig? Lees er alles over bij Plannen voor 2026!
Wandelplan voor 2026
Wil je je alvast oriënteren op de mogelijkheden van 2026?
Wat denk je van wandelingen in november in de Algarve? Of in Nederland “waddenwandelen” ontdekken? Dat zijn wandelingen op de eilanden, waarbij we alle mooiste plekken van de eilanden ontdekken. We gaan ze allemaal “ronden”. Ook staat de Dutch Mountain Trail weer in de planning. Verdeeld over 7 dagen van 14-20 km per dag. Een zware wandeling met veel hoogte verschillen. We gaan ook van Santiago naar Muxia en Finistere met afstanden van 10-15 km per dag. De kustroute van de camino Portugues starten we in Spanje en daarna aansluitend ook de spirituele variant.
Je kunt alvast je interesse opgeven. In de loop van 2025 worden de inschrijvingen van 2026 verwerkt.
16-19 januari: Rondwandeling in Zuid Limburg
9-12 februari: Waddenwandelen op Texel
9-15 maart: Dutch Mountain Trail
24-27 maart: Vervolg kustpad vanaf Haarlem
3-8 mei: Waddenwandelen op Vlieland en Terschelling
28 mei – 14 juni: Camino Francais van Saint Jean Pied de Port naar Burgos (vol)
7-18 juli: Camino Santiago Muxia Finistere
22 augustus – 1 september: Camino Portugues va A Guarda en spiritueel
12-16 oktober: Waddenwandelen op Schiermonnikoog en Borkum
11-22 november: Wandelen in de Algarve, Zuid Portugal vanaf Monchique
Walter is een schrijver en tekenaar die wandelen op een meeslepende wijze beschrijft. Graag wil ik het boek van Walter onder de aandacht brengen. Lees hieronder de tekst van Walter
Beste lezers,
Sommige verhalen ontstaan niet achter een bureau, maar onderweg, op smalle paden en eindeloze heuvels. Mijn wandeltochten, samen met Mieke en anderen, brachten niet alleen kilometers onder mijn voeten, maar ook inzichten, emoties en momenten van verwondering die ik met jullie wil delen.
Begin 2023 begon mijn wandelavontuur met de Coriovallum. Dat groeide uit tot een passie voor langeafstandswandelingen, met als hoogtepunt de Camino Primitivo. Die reis – fysiek en innerlijk – inspireerde mij om deze verhalen te bundelen in het boek ‘De Wolken Onder Mijn Voeten’.
Speciaal voor jullie, de lezers van Mieke’s nieuwsbrief, bied ik een exclusieve voorpublicatie aan van dit bijzondere boekje. In 2025 verschijnt de officiële boekuitgave, maar nu kun je al genieten van deze unieke ringband-editie: handzaam, betaalbaar en vol met 13 fascinerende verhalen en prachtige inspirerende prenten.
Voor slechts €15 stuur ik het boekje met veel plezier naar je op. Stuur een mail naar – info@wonderwandeling.com – en haal als eerste ‘De Wolken Onder Mijn Voeten’ in huis! Laat je inspireren, verwonderen en misschien zelfs een beetje veranderen.
Ik kijk ernaar uit om mijn verhalen met je te delen.
Lees. Kijk. Wandel. Leef.
Walter van Velden
Dagwandelingen
Een ontspannen manier om kennis te maken met mij en/of medewandelaars. Je bent van harte welkom.
In 2025 gaan we de hele camino Brabant in dag-etappes afronden. We regelen samen het vervoer van/naar de vertrekplaats. Bijdrage is € 8. Het max aantal deelnemers is 7 personen.
Ook zijn er NS wandelingen en rondwandelingen, om kennis te maken met je medewandelaars.
Zie voor data de site: https://reizen.inbalansopweg.nl/dagwandelingen/.
Graag aanmelden met een mailtje. Een week voor vertrek krijg je een mail met aanvullende informatie. We vertrekken doorgaans rond 10 uur. info@inbalansopweg.nl
Informatie-avonden
Voor alle pelgrims die met mij of zelfstandig op pad gaan en willen weten hoe of wat?
Van harte welkom voor informatie over een camino. Neem contact met me op, om een afspraak te plannen. Dit kan in de avond en ook in de middag met voorafgaand een wandeling van ongeveer 2 uur door de Drunense Duinen en gaan daarna voor de informatie naar mijn huis.
Zie https://reizen.inbalansopweg.nl/informatie-avonden/
Vragen die beantwoord worden zijn vragen die elke pelgrim wil weten:
19 december, 7 km de Kribkes route rondom Epen, 1 uur droog, daarna regen.
Voor deze donderdag was veel regen voorspeld en mede daardoor hadden we de planning aangepast. Bij de Smidse ligt een boek met alle wandel/fietsmogelijkheden van Visit Limburg. Een foto van de QR kode en hup, de GPX kode staat op je telefoon. We kozen voor de Kribkes route rondom Epen van 12 km. Op deze wegen waren we niet geweest. Het was droog toen we vertrokken, dus opgewekt gaan we op pad. Maar eerst de groepsfoto voor de deur van de Smidse.
In de beschrijving staat precies waar we de Kribkes vinden. In de eerste 5 km vinden we er al 7. Klein (20-20)tot wel 2 meter doorsnee.
We liepen naar Eperheide. Opnieuw een mooi stukje Limburg. Vooral over het Janhaags wegje met uitzicht over het dal naar Epen.
Boven aangekomen begint het na 1 uur wandelen toch erg hard te regenen. We gaan naar Schaapskooi Mergelland om nog een kerststal te vinden. We zien er ook een winkel met producten van schapenwol. En…..ze zetten koffie voor ons. Een zeer gastvrije plek. We kopen er o.a. wandelwol, schapenwollen sokken. Gerard laat even zien dat hij “tenensokken” heeft en dat het hem goed bevalt.
De regen blijft gestaag vallen.We kiezen unaniem voor de kortste weg naar Epen, dat is de verharde weg. En zo zijn onze wandeldagen voorbij.
We kijken terug op zeer geslaagde dagen. Om in zo korte tijd de ontspanning te ervaren, de stappen zetten en genieten van het Limburgse landschap en de gastvrijheid van de Smidse. We komen graag nog eens terug.
Bijzonder blij ben ik met de reacties. Lees bv deze van Walter.
Beste Mieke
Hoe bedank je iemand die drie dagen niet zomaar organiseert, maar met haar passie en aandacht een ervaring creëert? Alles klopt: de ontzorging, de vriendschap, het oog voor detail. Drie dagen waren weer meer dan een feest, een adempauze in het leven dat anders zo snel voorbijraast. Met je voeten in de modder trek je door het land, en je geniet ervan—dat zie je, dat voel je. Het is alsof je ons meeneemt in een wereld waar alles trager, echter, en bewuster wordt. Inspirerend, onwijs zelfs, een ontsnapping aan de haast. En dan nog jouw aandacht voor mijn boek—De Wolken Onder Mijn Voeten—dat betekent meer dan ik kan zeggen. Dankjewel, Mieke, voor alles wat je doet, en vooral voor hoe je het doet.
18 december, 18,5 km droog veel wind 12 graden. Van Epen naar Gulpen en terug
Het eerste deel gaat pittig bergop en bergaf. Direct naast de Smidse gaan we de asfaltweg omhoog en blijven tot aan de Eperheide stijgen.
Opnieuw een route naar Gulpen die ik niet ken. Een deel van Limburg over boerenerven. Het valt me op dat wandelaars gewoon over de erven van boeren mogen lopen. Meest drassige grasvelden, die behoorlijk ongelijk zijn. Als je hier loopt met de mooie uitzichten die bij iedere bocht veranderen, vergeet je zelfs dat het moeite kost. We ervaren het echt als vakantie.
We komen langs het Schweibergerbosch. Je vindt er wandelkaarten met alle mogelijkheden.
Onderste Bosch, De Molt, Schweibergerbosch, Wagelerbosch, Kruisbosch en Dunnenbos. Deze bossen zijn typische hellingbossen met bovenaan in de hellingen de soortenarmere biotopen met onder meer wintereik, ruwe berk, lijsterbes en hulst. In de kruidenlaag vind je hoofdzakelijk adelaarsvaren en blauwe bosbes. Lager op de helling groeit het rijkere eiken- haagbeukenbos met es, zoete kers, haagbeuk en hazelaar.
Niet ver daarna zien we Gulpen liggen. Fijn dat Jeanette de route leest. Een goede co-piloot. Van deze route is geen GPX. Ik heb wel de wandelkaart met de gekleurde paaltjes, zodat ik de route op de kaart kon volgen.
Natuurlijk gaan we even bij de Zwarte Ruiter pauzeren. Limburgse vlaai hoort erbij.
Vanaf Gulpen gaan we via Wittem terug naar Epen, met een bezoek aan het klooster. Een heel sfeervol klooster, met winkel en kloosterkerk met een bijzondere akoestiek. Ik heb er “Pilgrim” gezongen…. .
We zoeken de Geul op en gaan via Mechelen terug naar Epen. In de beschrijving staat zeer nat na Mechelen…..dat klopt. We gingen af en toe zo snel mogelijk lopen om naar niet weg te zakken……
Opnieuw een heerlijke wandeldag.
Onderstaand vind je het laatste verslag van Walter. Walter geeft binnenkort een boek uit: “Wolken onder je voeten”
Dag 3: Epen – Gulpen – Epen
We zijn met negen op pad, een kleurrijke karavaan tussen de palen die ons de weg wijzen. Bijna als Sneeuwwitje, maar zij moest het met slechts zeven dwergen doen. Wij zijn een bont gezelschap: wandelstokken tikken ritmisch op de grond, rugzakken wiegen als metronomen op onze schouders. Een zwerm kleurige stipjes die zich als vanzelf over het Limburgse winterlandschap strooit, zoekend, glijdend, lachend.
De ronde van 18 kilometer, van Epen naar Gulpen en terug, is geen wandeling meer. Het is een levensritueel. We hebben inmiddels de kunst van het skiën zonder ski’s geleerd – glijden, schuiven, evenwicht zoeken op de modderige hellingen die ons de ene keer omhoog sleuren, de andere keer in vrije val naar beneden duwen. Het landschap, dat glooit en golft als een deken, heeft ons volledig in de greep.
In Gulpen wachtte ons een beloning. De vlaai, rijk gevuld en zoet, smolt op onze tong. De koffie, al schuimend in onze gedachten, sprak van de Bourgondische ziel van deze streek. We leerden de kunst van het zitten: hoofd in de winterzon (met een infraroodstraler als moderne metgezel), een punt vlaai voor ons, de tijd stilgezet tot een zucht. De enige haast in Gulpen was die van de ober, en zelfs die leek te vertragen bij onze tafel.
Het leven is goed in het Brabantse land, onmiskenbaar, maar het leven in Limburg is een gedicht. Het gloeit en rijmt, het zingt en zweeft, met heuvels als strofen en taal als muziek. Hier wordt niet geleefd, hier wordt genóten – van vlaai en bier, van stilte en landschap, van een Bourgondisch bestaan dat nergens haast kent. In Limburg is het leven als een oude wijn: rijp, diep en vol van smaak. Je proeft het in de lucht, je voelt het in de stenen van eeuwenoude kerken en je hoort het in de klank van hun woorden – zachter, rijker, zonder haast. Het leven in Limburg is geen race, maar een wandeling door glooiend land, waar tijd buigt voor schoonheid.
Het klooster van Wittem ligt verscholen in de stilte van het Limburgse land. Hier heerst een zachtheid die je eerst ongemakkelijk maakt, alsof de moderne wereld aan de rand van deze stilte zijn adem inhoudt.
In de kleine boekenshop, waar de geur van oud papier zich vermengt met wierook, stoot Piet me aan. “Hier,” zegt hij, terwijl hij wijst naar een plank tussen boeken over pelgrimages en zielenrust, “leg je boek hier neer. Promotie, weet je wel.” Zijn ogen twinkelen. “Mensen die hier komen, zoeken wat jij hebt geschreven. Ze zoeken zichzelf, en daar help jij ze mee.” Tja Piet, bedankt.
Mieke is in de kapel, haar stem vult de ruimte met het pelgrimslied van Enya. Het klinkt zoet en krachtig tegelijk, een echo van iets tijdloos. Haar zang raakt de stenen, raakt ons. Iedereen luistert, verstild. Misschien is dat waar dit alles om draait: je passie dragen, uitdragen, en in de echo’s anderen inspireren hetzelfde te doen.
We staan in de kapel, ieder in zijn eigen gedachten. Wat de een ervaart als goddelijk, voelt voor de ander als een diepe rust of een loutering. Misschien zien sommigen niets meer dan licht gebroken door glas-in-loodramen, een spel van kleur op eeuwenoude vloeren. Maar dat is genoeg. Want ook in dat licht zitten sterretjes, subtiele herinneringen aan een groter geheel.
Misschien is het dat wat deze plek biedt – een soort oneindigheid, gevangen in het moment. En wat we er ook mee doen, dat is aan ons. Voor de een is het een kans om los te laten, voor de ander een plek om opnieuw vast te houden. Maar ergens, hoog in de lucht, blijven die sterretjes hangen, als stille getuigen van alles wat wij hier beleven en ervaren.
Het klooster van Wittem: een plek waar verhalen beginnen, waar stemmen zoals die van Mieke opstijgen en nooit helemaal verdwijnen. Een plek waar boeken, woorden, en mensen elkaar vinden. En misschien, als je geluk hebt, ook jezelf.
Op de terugweg naar Epen bracht een afslag ons naar Café De Paardenstal in Mechelen, een tijdscapsule uit 1920 waar vijf oude mannen aan de bar zaten, hun Nokia’s luid rinkelend, alsof de jaren ‘90 nooit waren geëindigd. De ene ringtone nog harder dan de andere. Een zucht, een slok koffie, en dan pas, tergend langzaam, werd het toestel opgenomen. Het leek alsof de barman een wedstrijd met hen speelde: wie het eerst bezweek onder de tijd – de batterij van hun Nokia’s of de klanten zelf.
De muren van het café waren even spraakzaam als de klanten: verbleekte foto’s van naakte vrouwen op racefietsen. “Je kunt je dit toch niet meer voorstellen,” mompelde iemand. “Ondenkbaar in de huidige tijd.
De heuvels zongen hun eigen lied, een melodie die we niet verstonden, maar voelden. “Oe moe me noe?” vroeg iemand terwijl we bij een splitsing stonden, alsof de heuvels zelf het antwoord wisten op deze zin. Niemand antwoordde, en toch vonden we onze weg. Misschien was dat de les van de dag: niet alles hoeft opgelost te worden, soms is het voldoende om gewoon door te lopen.
We stappen verder, lachend om het geklauter, om de sneeuwloze ‘skihellingen’ die we met meer enthousiasme dan techniek trotseren. Negen stipjes op een grijs canvas, kleurige palen als onze gidsen. Wanneer we na 18 kilometer terugkeren naar Epen – het dorpje dat in dit verhaal haast als thuis voelt – hebben we niet alleen de heuvels beklommen, maar ook iets van Limburg meegekregen. Een ritme, een klank, een traagheid die ruimte schept.
Het etappedrankje van vandaag was een verrassend mengsel, zoals de wandeling zelf: licht, zwaar, vreemd en vertrouwd. En net toen we dachten dat de dag ons niets nieuws meer kon brengen, wisselden Mieke en Marianne een blik uit die alleen vriendinnen van een bepaalde leeftijd begrijpen. “Zullen we ff naar boven gaan?” stelde Mieke voor, en Marianne lachte alsof ze een geheim deelde. Een kamer voor een uurtje, “Op onze leeftijd is dat best kort,” grapten ze, en verdwenen terwijl wij onze drankjes opdronken. Tja, ook dat is een wandeling, maar dan anders.
Dit was mijn laatste bijdrage aan deze kroniek – een tocht die begon met stappen en eindigde in herinneringen die ons nog lang zullen dragen.
20 km, droog 12 graden, bewolkt. Van Epen door het Vijlenerbos richting Drielandenpunt, terug door België, golfbaan en tenslotte langs de Heijmans groeve en de zeer modderige paadjes langs de Geul.
We beginnen direct met een flinke klim via Camerig, langs camping Rozenhof en nog veel verder omhoog tot we op ongeveer gelijke hoogte door het Vijlenerbos wandelen.
Het bosgebied, dat in de volksmond meestal wordt aangeduid als de Vijlenerbossen, bestaat in werkelijkheid uit meerdere bossen. Deze maken deel uit van een groot aaneengesloten internationaal bosgebied, dat zich ook uitstrekt over Duitsland en België. Het Nederlandse deel beslaat ruim 600 hectare. Het verschil tussen het laagste en hoogste deel van het bos bedraagt meer dan 170 meter met als topper het Drielandenpunt (322,5 m. +NAP). Een hellingbos vol geschiedenis Hier leven al zo’n 5000 jaar mensen! De oudste zichtbare sporen zijn de prehistorische grafheuvels.
We maken na 3,5 km een ommetje naar het hele bekende cafe “Hijgend Hert”. Deze 2 extra km’s hebben we er wel voor over. Een heel sfeervol boscafe, ieder die Zuid Limburg bezoekt, gaat daar naar toe. Wij hadden wel zin in de Limburgse vlaai.
We verwelkomen vandaag Lydia die een dagje met ons meeloopt.
We gaan verder en de zeer modderige paden en weilanden zorgen ervoor dat we soms wat wegzakken, een ommetje moeten maken en het tempo terugzakt naar 3,5 km per uur.
Om 13 uur hadden we 8 km van de route afgelegd, +2 extra naar het Hijgend hert. We hadden nog 12 km van de route te doen en we hadden minder dan 3 uur voor het donker wordt. We kiezen ervoor om vlak voor de Vaalserberg niet die berg op te gaan, maar op de Gemmenicher weg rechtsaf te gaan. We hebben de prachtige panoramische weg met uitzicht over het dal en Gemmenich. Ik ben hier nog nooit geweest en het is zeker de moeite waard.
Regelmatig maken we een ommetje over een stijgende en dalend pad. Het is en blijft erg glibberig. We gaan over de golfbaan en vlak voor Sippenaeken gaan we in de richting van de Heijmans groeve.
Daar langs de Geul wacht ons nog een zeer natte verrassing. De modder paden zijn diep en kunnen er niet allemaal over heen komen. Voor sommigen kwam de modder zelfs in de schoenen. Wat doen we onszelf aan, zou onze familie zich afvragen. Ik heb er wel lol om. Ik hou wel van die “Mieke paadjes”
Het was een heerlijke dag!
Ook Walter heeft een verslag gemaakt: zie onderstaand.
Het hijgende hert en de zwaartekracht van het bestaan
Zwaartekracht is een smeerlap. Eerst trekt hij je haar naar beneden, dan je gezicht, en uiteindelijk je hele hebben en houwen. Zo loop je, vijftig plus, over paden waar je twintig jaar geleden nog fluitend overheen dartelde, alles strak in het vel. Tegenwoordig gaat alles wat trager, een schoorvoetend gevecht tegen de aarde die je uiteindelijk toch wel pakt. En vandaag, op die paden door het heuvelland, zat de zwaartekracht aan het roer.
Het begon bij het Hijgende Hert, een boscafé van de soort die je alleen in sprookjes tegenkomt. Een peperkoekenhuisje waar wij — gelukkig — níét in de oven belandden, al was het personeel vermoedelijk dicht bij die gedachte. Met koffie op — goed spul, niet van die dertien-in-een-dozijn automatenkwak — strompelden we verder. “Glibberen” zou een betere term zijn, want het pad was zo glad dat het leek alsof iemand het met margarine had ingesmeerd. We zakten een meter vooruit en twee centimeter omlaag, per stap.
De zwaartekracht won terrein. Vaals, met zijn drielandenpunt, haalden we net niet. Te veel hellingen, te veel zuurstoftekort, en uiteindelijk te veel zelfmedelijden. We staken de grens over naar Wallonië, waar alles net een beetje anders is en de chaos al snel zijn intrede deed.
Via een golfterrein — waar mannen normaal met te dure broeken hun ballen sloegen richting de eeuwigheid — belandden we op een camping van het soort waar hoop gestorven is en caravanzeilen de vlag halfstok hangen. Hier stonden stalen caravans in kaarsrechte rijen, alsof een overspannen ingenieur ze met een Belgische liniaal had neergezet. Voor de gezelligheid hadden ze een brandje buiten de camping gesticht, waar plastic afval in dikke, grijze wolken oploste. Een rookpluim die ons dwong gratis shag te roken. Even overwoog ik om een klapstoeltje uit te klappen en mee te doen — een vorm van solidariteit met de trieste schoonheid van het geheel.
We vervolgden onze weg langs de Geul. Hier had de regen de grond veranderd in een spons met persoonlijkheid. Bij elke stap werd je laars gegrepen door een kracht die leek te zeggen: “Blijf hier, niemand mist je toch.” Het geluid erbij was ronduit obsceen. Het zompige zuigen en smakken deed denken aan een verliefde tiener die voor het eerst tongdraait — veel te veel enthousiasme, veel te weinig techniek. Achteraf zeg je altijd dat het mooi was, maar op het moment zelf twijfel je aan alles.
Toch was het een feest. De natuur op zijn best, het land van de Belgen op zijn meest Belgische. Nergens anders zie je een rookpluim zo vredig over het golvende landschap zweven, nergens anders tref je een kerststal met beenloze wijzen en kleeft hoofdhaar als baart op Jozef. En wij, de zwaartekrachtverslagenen, liepen maar door. Want als je samen loopt, is verdwalen altijd iets minder erg.
16 december 11 km van Epen over het zuidelijke deel van de Panorama route, motregen
Zo in december vlak voor de kerst naar Limburg. Ik vind het heerlijk, lekker actief buiten en de spieren weer trainen. Het wordt de Panorama route vandaag en dan het zuidelijke deel
De Panorama route heeft veel hoogteverschillen en veel uitzicht. We treffen geen horeca onderweg. Voor deze 11 km is dat ook niet zo erg. (Ik heb een klein stukje niet opgenomen, vandaar het verschil met dit onderstaande overzicht.
We arriveren allemaal rond 12 uur en gaan om 13 uur op pad. Eerst naar Cotessen over de weg en dan meteen klimmen. We zijn op pad met Yvonne, Walter, Marianne, Gerard, Els, Jeannette, Piet en Hans.
Van Cotessen gaan we naar Camerig met de kenmerkende vakwerkhuisjes
Via een Stegelke gaan we de hoogstamboomgaard Bellet in om dan af te zakken naar de Heijmans groeve en de meanderende Geul. In dit jaargetijde met erg veel modder. Hier en daar lijkt het wel een glijbaan.
In de winter zijn de maretakken goed te zien. Bollen takken, die tussen de kale winter takken goed te zien zijn.
Via Kuttingen en de Terzieterbeek gaan we naar Het Bovenste Bos…..Ja! Dat is weer flink klimmen. Bovenaan krijgen we prachtig uitzicht in de richting van Epen.
Moe en heel voldaan komen we weer bij de Smidse aan.
Ook Walter beschrijft onze dag:
Aangekomen in Epen, het Limburgse Heuvelland uitgespreid als een deken van zachte glooiingen. December heeft het landschap overgenomen in tinten van grijs, maar niet zonder kleur, want het licht speelt met de nevel, alsof het zichzelf telkens opnieuw uitvindt. De modder kleeft aan de voeten, een trouwe reisgenoot, terwijl de paden zich kronkelen als gedachten die nergens direct heen hoeven. Dit is Limburg met zijn stegelkes, eigenzinnig als altijd. Alles gaat hier net even anders, een traag ritme dat je ongemerkt overneemt.
Het is een weerzien, van gezichten die ik kende en was vergeten, en van nieuwe mensen die aanvoelen als oude vrienden. Onder hen een paar Brabanders, hun zachte tongval als een echo van vroeger. Ook twee wandelmaatjes van de Primitivo zijn hier – hun gezichten brengt me even terug naar die ruwe paden in Spanje, waar de lucht helder was en de stilte dieper. Die herinnering, die stap voor stap herwonnen vrijheid, kleurt de ontmoeting. Hier lopen we weer, elk met een eigen verhaal, maar verbonden door die eenvoudige drang: vooruit, stap na stap.
Een hond verschijnt uit het niets, een gids zonder bestemming. Waar het dier thuishoort, blijft een raadsel, maar hij leidt ons door modderige sporen, over gras en stille wegen. Even raken we de grens met België, bijna achteloos, alsof die er toevallig ligt. Toch is ze zichtbaar, een dunne lijn die het landschap verandert. Een rij bomen, kaarsrecht geplant, markeert het verschil. Ze staan daar al generaties, wachters van een grens die ooit belangrijk was, maar nu vooral symbolisch lijkt.
Hier en daar een hek, scheefgezakt, met roestplekken die verhalen van vroeger lijken te fluisteren. Of een stroompje, kronkelend en eigenwijs, dat de grens doorkruist alsof het zich van niets aantrekt. De stilte aan deze kant is anders dan aan de overkant, subtiel maar onmiskenbaar. Terwijl we verder lopen, voel ik hoe die grens zich langzaam oplost, opgenomen in het grotere verhaal van aarde en lucht, van paden en stappen.
De tocht zelf is een reis naar binnen. Terwijl de spieren zich warm werken en het nat van de schoenen onvermijdelijk wordt, glijden gedachten als wolken voorbij. De lach van een oude bekende doet me denken aan thuis, aan wat het betekent om vertrouwde stemmen weer te horen. Maar er is ook die stilte. Hier, in Limburg, echoot de eenvoud na.
Om zeven uur wacht het diner, Limburgse stijl. Het belooft warmte en verzadiging, maar mijn hoofd is nog vol van de tocht. De dag was een feest van herinnering en verbinding – met de mensen, het landschap, en iets wat misschien wel mezelf is. Limburg, met zijn paden vol voetstappen, draagt meer dan alleen de last van wandelaars. Het draagt verhalen, gedachten, en momenten die ergens blijven hangen, zelfs als je verder gaat.
28 november, 20 km, bewolkt 20 graden. Van Raposeira naar Cabo San Vicente
Yeah….we zijn op onze bestemming Cabo San Vicente. Eindelijk bij de zee..
Namens mij van harte gefeliciteerd voor alle wandelaars! Hinke, Heleen, Ans, Elly, Leo, Annemiek en Marion
Deze tekst (zie onder) was vandaag speciaal voor mij… vanmorgen heb ik de keuze gemaakt niet mee te gaan, omdat mijn scheenbeen aan de onderkant dik en warm is.🤔 En wat zeg ik dan tegen anderen? Hoog houden, koelen en rusten. Nu heb ik ook gevoeld hoe het is om een geplande route niet af te maken. .
Onderstaand verslag is dan ook van Elly
Vandaag de voltooiing van de Via Algarviana en ik heb het toch maar gedaan! We gingen al vroeg op stap, rond 9 uur. Helaas zonder Mieke vanwege haar gisteren ontstane scheenbeen ontsteking. Succes vandaag!
Het landschap wisselende vandaag voortdurend. We lopen omhoog en omlaag, door riet, akkers en door een maanlandschap met stenen en keien.
Dan verbeeld ik me weer dat ik door een duinlandschap loop en als ik zand zie waan ik me in de Drunense duinen. Het is herfst en lente ineen te zien aan de zaadbollen en het nieuwe blad van de distel. De crocus luidt bij ons het voorjaar in maar hier is het toch echt de herfst crocus. Er is een overvloed aan slakken, ik zie ze werkelijk overal: aan oude stengels, op palen en in planten.
Ook vandaag is er water om te passeren. Hinke staat paraat om de anderen te helpen.
Met regelmatig een rustpauze komen we er. Elke stap, elke bocht, elke heuvel is er een
En zo, stap voor stap naderen we de kust en het meest zuidwestelijke punt van Portugal. We lopen 3 km langs een rechte weg, aan het eind slaan we rechtsaf en komen we op de vernieuwde weg die ons naar de vuurtoren voert. Lijkt dichtbij maar nog 2 km te gaan. Het uitzicht is fantastisch.
En bij het wiel staat 0,00 km, dus we zijn er!
We maken foto’s om dit heuglijke moment te vieren en nooit meer te vergeten.
Ans en Heleen nemen afscheid van hun dierbare wandelstokken. Zelf gevonden, zelf gedragen……een maatje voor al je stappen.
Onze reis zit erop. Natuurlijk eindigen we met ons etappe drankje en onze laatste gezamenlijke maaltijd.
Ik kijk terug op 17 mooie wandeldagen. Iedere dag was weer een avontuur. Iedere dag gebeurde er wel iets, soms spectaculair zoals met de regen en soms was een het kleine gebeurtenis.
Een geweldige ervaring om van oost naar west Portugal te gaan. De Via Algarviana zit er op. 300 km onder onze voeten laten glijden. We nemen de herinneringen mee en gaan thuis verder met deze herinneringen in ons hart. Dank je wel aan alle lezers voor de support tijdens deze reis.
27 november, 21 km, zeer zonnig 20 graden van Barao de Sao Joao naar Raposeira
Opnieuw een heel gevarieerde route. Eigenlijk verwachten we het niet, maar we hebben veel hoogteverschillen te overbruggen.
Vanmorgen namen we afscheid van Vilafoia. Wat een gastvrijheid en warmte hebben we daar mogen ontvangen. Alles geregeld, ontbijt, een warme kamer, een lunchpakket, een etappe drankje en dat alles door alle mensen die bij Henk en Michel werken. Een warme bad!
En dat realiseren we ons meer nu we bij de accommodatie van vandaag aankomen. Good feeling hostel in Raposeira. Geen ontbijt, geen sanitair op de 1 persoonskamers, wel een maaltijd. We zeggen: “het is wat het is” en maken het samen gezellig.
Vanaf het centrum van Barao de Sao Joao klimmen we omhoog. Wat boffen we weer met het mooie weer.
Hier en daar een bos met dennenbomen, lange goede paden met op de horizon veel windmolens.
De verrassing van de dag kwam al na 4 km. Een biologische boerderij “Vinha Velha” waar we ook koffie konden kopen. Ook al waren we pas 4 km onderweg, deze mooie rustplek laten we niet aan ons voorbij gaan.
We krijgen plotseling een klein streepje zee te zien. Het glinstert in de verte. Nog 1 dag te gaan en dan komen we bij de zee aan. Ons eindpunt in zicht. Tja hoe voelt dat? Voorlopig zijn we heel blij dat we bijna alle km’s van de Via Algarviana hebben gedaan.
We vinden een mooie lunchplek. Wat stenen en nog heel even profiteren van deze zomer temperatuur in november.
Vlak voor het passeren van de N125 is het landschap heel anders. Sterk glooiend met mooie vergezichten. Zelf kies ik ervoor om bij deze weg rechtsaf te gaan, direct naar Raposeira. De anderen vervolgen de route en laten weten dat het nog heel pittig was.
Als we bij ons hostel aankomen, horen we dat er geen ontbijt is morgen. Dan gaan we maar even naar de supermarkt en in restaurant ” de Den” voor ons etappe drankje.
26 november, 2e deel naar Bensafrim en verder naar Barao de Sao Joao. Eerst bewolkt later zonnig 19 graden
De chauffeur Sergio brengt ons waar we gisteren waren gebleven. Ideaal, zo kunnen we steeds een nieuwe etappe ontdekken van de Via Algarviana en we verblijven steeds op dezelfde plek.
Het is relatief vlak en de route gaat vooral door een dal. Eerst het deel naar Bensafrim (boven aan op de kaart) het licht groene deel,12,5 km . Daarna nog 7 naar de eindbestemming.
Op onderstaande kaart kun je zien wat we nog te doen hebben. In het uiterste zuidwesten van Portugal. Bensafrim, Vila do Bispo, Cabo San Vicente.
Aan het begin van de etappe komen we in steen gehouden beeltenis tegen. Dit is een schaapherder. Door deze kunst willen ze de oude tradities laten zien.
Aan de andere kant hebben we een man die kurk oogst, wat nog steeds economisch gewicht heeft in dit gebied. De kurkstrippers zijn gespecialiseerde arbeiders: er is vaardigheid nodig om schade aan de bomen te voorkomen. We zien regelmatig stapels kurk liggen, klaar om te worden opgehaald en verder te verwerken.
Op het deel naar Bensafrim komen we volgens het boekje en de GPX track over water heen. De vorige keer in februari 2023 hebben we dat ook verschillende keren meegemaakt. Omwegen gezocht om niet te natte schoenen te krijgen. Daarom heb ik al dagen mijn waterschoenen bij me. Alles wat er aan water ligt is een kleine plas……
We hebben er wel lol om……..
Niet ver daarna hebben we onze eerste pauze, gewoon op onze zitmatjes of vuilniszakken aan de kant van het pad. Met dit ideale wandelweer is dat goed te doen. Zeker nu de zon weer te voorschijn kwam. Hier tegenover zien we wijnranken in herfstkleuren. Alle druiven zijn er inmiddels af, hier en daar zien we jonge blaadjes komen. De seizoenen lopen hier gewoon in elkaar over.
Een rustig pad, alles is hier groen, in alle schakeringen. En wij?…. We zetten gewoon alle stappen van in totaal meer dan 300 km.
We zien velden vol gele bloemen en de kurkeiken staan te pronken in hun schoonheid.
We komen in Bensafrim aan en hadden verwacht daar wat winkeltjes aan te treffen. Er was wel een kleine supermarkt. We gingen prinsheerlijk op een picknick plaats in het dorp zitten. Gewoon kijken wat op ons pad komt en er tevreden mee zijn. Bij het afhaalrestaurant vind ik een appeltaartje, die was erg lekker.
Na Bensafrim is het nog 6 km. We klimmen zelfs nog wat. Het is maar een klein bultje dichtbij de snelweg.
Aan de andere kant van het hek groeien vruchten, we denken avocado. Opnieuw een rustig pad. Vandaag komen we niemand tegen.
Het lijkt of hier meer leven is. Er wordt op het land gewerkt, we zien bewoonde huizen. In de dorpen de mensen gezellig met elkaar op de pleintjes eten en de dorpsroddels doornemen.
Naar Barao de Sao Joao dalen we af.
Het etappe drankje nuttigen we in het plaatselijke cafe.
Onze chauffeur Sergio komt er al weer aan. Wat een fijne service van Vilafoia.
25 november, zonnig 20 graden van Marmelete 18 km in de richting van Bensafrim.
Opnieuw een zeer zonnige dag vandaag. Vannacht had het flink geregend en toen we vanmorgen opstonden was het nog steeds aan het regenen. Onderweg zagen we een prachtige regenboog.
De weergoden zijn ons goed gezind. Na aankomst in Marmelete was het droog en de zon scheen al volop. Een nieuwe wandeldag ligt voor ons. Een eenvoudige wandeling vandaag met alleen in het begin een daling.
Marmelete is bekend om de Medronho vruchten. We hebben ze bijna dagelijks onderweg geplukt. Zo lekker! We lopen Marmelete uit en zien tegeltjes waar ze zijn uitgebeeld.
Als we terugkijken zien we Marmelete in het dal liggen.
Opnieuw een hele mooie glooiende route. Inmiddels zijn we zo gewend aan het stijgen en dalen dat we deze heuvels met veel gemak lopen. Ook realiseren we ons dat we boffen met het weer en dan het wandelen in november in de natuur van Zuid Portugal. We horen alleen onze voetstappen, een enkele vogel en soms het gezoem van vele bijen bij de bloesem van bepaalde bomen.
Ook zien we bloesem van de eucalyptus. Witte bloem met in het midden de eucalyptus vrucht. De jonge lichtgroene ovale bladeren, de bladeren van oudere bomen, die langwerpig en stug zijn en de afgebladderde stammen. Voor de natuur zijn eucalyptus bomen niet zo gunstig. Die nemen al het vocht op. Op dit moment zijn hier en daar projecten te zien, waar de eucalyptus bossen worden vervangen door pijnbomen en dennen.
Na een km of 9 komen we in Romeiras aan. Een van de zeldzame bars onderweg. De tijd heeft hier stil gestaan. We drinken er koffie en merken dat we veel meer moeten betalen dan degene die er altijd komen. We gunnen het ze en betalen wat ze vragen. Daar hangen de Chayote vruchten, die ook schaduw brengen. Ze kunnen worden gebruikt als aardappelen
Na Romeiro lopen we door een dal met een watertje ernaast, de Ribeira de Vagarosa. Er is niet veel water te zien. Ook niet bij een voormalig water “Albufeira de Baragem de Odeaxere”. Volgens de taxi chauffeur staat er al zeker 10 jaar geen water in. Op het laagste punt is alleen te zien dat er mogelijk een plas heeft gestaan.
Na 17,5 km is het einde van onze wandeldag bereikt. We wachten bij een brug op onze chauffeur, die ons weer naar Monchique terugbrengt.
Wat is dan fijner dan in de tuin van Vilafoia het etappe drankje te nuttigen?
Nog 3 wandeldagen te gaan en dan komen we bij Cabo San Vicente aan….
24 november, 18 km van Monchique naar Marmelete, bewolkt, heel veel wind, 17 graden
De route van de Via Algarviana van vandaag is niet zo lang (14,8 km), daarom vertrekken we vanaf ons verblijf Vilafoia. Op onderstaand overzicht is dat het deel aan de linkerkant van het overzicht naar Monchique toe.
Vanaf Monchique gaan we ongeveer 3 km klimmen, door de steegjes en hoeken van het dorp tot de route bij het bos aankomt.
Vanaf hier gaan we verder naar het klooster van Nossa Senhora do Desterro , dat verlaten en behoorlijk vervallen is. Het wordt afgeraden het klooster te bezoeken vanwege instortingsgevaar. Enkelen van ons zijn nieuwsgierig. We worden door een oude man uitgenodigd te komen kijken.
Op deze hoogte hebben we al een mooi uitzicht over Monchique.
Daarna wordt het pad een smal pad en komt uit in een eucalyptusbos. Het is voor een kort stukje sterk stijgende over lastige keien
Beetje bij beetje begint het typische berglandschap zich te openbaren: er zijn weinig bomen, en we zien rotspartijen.
De route gaat om de Foia top heen, het is ook mistig en zwaar bewolkt.We zien wel de zendmasten die op de top te zien zijn.
We missen verder het uitzicht. Wel zien we aan de noordzijde verlaten boerderijen
Net voorbij de Foia top zien we varkens die er loslopen. Kennelijk zijn we in hun gebied. Ze zien er heel gezond uit, wat een vrijheid hebben die beesten.
Vervolgens gaat het verder langs een prachtige vallei, waar nog oude landbouwterrassen en grazende dieren te vinden zijn. Het is een idyllische omgeving, nog een van de verrassingen van deze berg. Terrassen zijn het meest voorkomende type akkerland in bergachtige gebieden met steile hellingen. Ze zijn het resultaat van de constructie van smalle niveaus bouwland en vormen een soort trap langs de helling. Ze zijn gebaseerd op steunmuren van steen (in dit geval voornamelijk het nefeliensyeniet dat kenmerkend is voor de bergen). Dit is een duidelijke menselijke tussenkomst die het natuurlijke landschap gedurende vele jaren heeft veranderd, om de plek vorm te geven aan de behoeften van de bevolking. Tegenwoordig is het nog steeds een waardevol historisch, cultureel en agrarisch erfgoed.
Het gaat steeds harder waaien. Dat is prima voor de vele windmolens waar we pal onder lopen. We voelen ons erg klein bij de grote reuzen van windmolens.
Daarna begint de stevige daling naar Marmelete. De enige zonnestraal van die dag, piept net door de eucalyptus bomen heen.
We komen in Marmelete aan. Aan het begin van het dorp op een tegeltjes werk uitgebeeld. Een mooie dag, die we afsluiten in het plaatselijke cafe. Een wijntje kost er maar €1,20. Het hele dorp is daar verzameld. Even later staat de taxi klaar om ons naar Monchique terug te brengen.
23 november, 15 km, 2e deel van Silves naar Monchique, eerst mist later zon 18 graden
Op de app van de Via Algarviana hadden we gelezen dat er een deel van de route wordt afgeraden, door gevaarlijke honden. We besluiten unaniem dat niet te doen en kiezen voor het alternatief. Op dit overzicht de rode lijn, de blauwe lijn is de oorspronkelijke route.
Helaas is dat een aantal km’s stijgende langs een verharde weg. Op zich loopt het wel makkelijk, maar het lijkt meer moeite te kosten, omdat er weinig afwisseling is.
We stijgen 750 meter in 10 km, hier zitten flink steile stukken tussen. De klim naar de Picota berg. We nemen de tijd! Met elkaar hadden we afgesproken ieder half uur even te wachten. We hebben snelle klimmers en een aantal (waaronder ik…) die wat meer tijd nodig hebben. Ik ben trots op ieder die het toch maar heeft gedaan.
Het klimmen gaat gestaag en als we even de tijd nemen voor een pauze, zien we de mooie vergezichten.
Na 10 km komen we bij de top aan. We zien enorme rotsblokken met daarbovenop een uitkijktoren. Daar klimmen we naar toe. Grote rotsblokken, we moeten grote stappen zetten.
Dat zelfde geldt als we naar beneden gaan. Geen rood/witte aanwijzing te zien. We moeten de markering vinden door goed op de GPX te letten.
Ook de daling van 400 meter is pittig voor de knieën. Kleine bospaden en zo komt Monchique steeds dichterbij. We zien veel kurkeiken, met de donkere basten.
In het centrum van Monchique kunnen we nog net in het zonnetje zitten. Tijd voor het welverdiende etappe drankje…..
22 november, 17,4 km, half bewolkt 20 graden, van Silves 17,4 km in de richting van Monchique
Vanaf ons verblijf Vilafoia heb je een schitterend uitzicht over het dal naar de kust. Vanaf onze slaapkamers zien we de zon opkomen en als streepje aan de horizon, de zee. Een goed begin van de dag.
Na het ontbijt worden we naar Silves gebracht. Een half uur rijden en dan starten we met de wandeling.
Je ziet het aan het profiel dat we veel hoogteverschillen hebben en dat voelen we ook. Het gaat vandaag alleen maar omhoog en omlaag.
We starten naast het kasteel van Silves en dalen daarna af door de kleurrijke straatjes.
Van daaruit gaat het richting de Serra de Monchique door de citrusboomgaarden. We komen al snel in het berglandschap, gekenmerkt door een zeer kronkelend reliëf.
Hier en daar staan zelfs bankjes, waar we graag gebruik van maken. Net iets handiger dan een vuilniszak.😉
Een vuilniszak komt later ook van pas voor onze lunchplek. Hier op de Via Algarviana is tijdens het wandelen geen dorpje te vinden. We zijn dan ook erg blij met het lunchpakket.
Op de heuvels hebben we fantastische uitzichten. We zien ook dat de volgende heuvel alweer voor ons ligt, zeker als er iemand voorop loopt en ze als klein stipje te zien is.
Na een opeenvolging van ups en downs nadert de Via Algarviana de Ribeira de Odelouca. De route is hier verlegd. Waar is het boekje nog gesproken wordt over dat we door een rivier moeten waden, is nu een goede weg met brug aangelegd. Geen enkel probleem meer op deze etappe.
Als we na 17 km op de afgesproken plaats aankomen, is de taxi er ook precies. 😀. Zo is een te lange etappe van 32 km toch te doen….. Morgen worden we daar weer afgezet. Op de terug weg liet de chauffeur nog een mooi stukje in de beurt van de Picota top zien. We dachten dat we al hoog waren met de wandeling, deze top is nog veel hoger.
21 november, 15 km, half bewolkt 20 graden, 2e deel van Messines naar Silves
Na een rit van 1 uur komen we weer bij de picknickplaats van het stuwmeer aan en gaan naar de Funcho dam.
T.i.:
In het stroomgebied van de Arade werden twee dammen gebouwd, dicht bij elkaar: de Funcho-dam, en de Arade -dam . Deze twee reservoirs hebben op dit moment vrijwel uitsluitend het doel water te leveren voor gebruik in de landbouw. Ze maakten de verspreiding mogelijk van citrusboomgaarden, die zich niet langer alleen op vruchtbaar, vlak land bevonden, maar werden verbouwd op de hellingen van kalkstenen heuvels, gestructureerd in terrassen, ter vervanging van droge boomgaarden, ooit de ‘koningen’ van de economie van de Algarve. Dit is één van de redenen waarom de ecologische waarde van dit gebied is afgenomen, met verlies aan biodiversiteit tot gevolg.
Het is een indrukwekkende stuwmuur, hier moeten we omheen lopen.
Dan begint de klim van 2 km! Het zwaarste stuk van de route.
De Via Algarviana loopt verder langs Ribeira do Arade en gaat het binnenland de bergen in.
We kwamen 1 wandelaar tegen, die ons waarschuwde voor een diepe plas, meer dan enkel diep. We konden er gewoon omheen en vonden het echt niet lastig. We hadden een veel moeilijker traject verwacht.
We klimmen naar het hoogste punt van deze etappe en komen op 244 meter hoogte uit. We kunnen er 360 graden om ons heen kijken.
Het blijft goed opletten! Staat er een kruis bij een afslag of de rood witte streep. Je kijkt er zo overheen. Hier in dit gebied valt het bereik van internet weg en kunnen we elkaar niet altijd bereiken. We doen het dan met roepen en fluitsignalen. Ik ben blij dat later ieder weer bij elkaar is. We volgen een vallei met eucalyptus bomen.
Vlak voor Silves zien we op de top een oude windmolen. Daar loopt ook een pad naar toe, die slaan we maar over…..😉
Volgens het boekje zouden we dan een rivier over moeten steken. De Ribeira do Enxerim. Hier hadden we verwacht door het water te moeten waden, er lag een nieuwe weg en we hebben er geen rivier gezien. Wel zien we de contreien van het kasteel van Silves.
We worden verrast door een bloeiende boom. Het blijkt een zijde boom te zijn.
Vlak bij het kasteel vinden we een terras op het eindpunt van de etappe. Daar proosten we op.
Dit was alvast een mooie oefening voor de bergen naar Monchique. Hier komen we over 2 dagen aan.
20 november, zonnig 20 graden, 15 km van San Bartholomeu richting Silves. De etappe naar Silves is 30 km, we splitsen de etappe in 2-en.
De 9e etappe van de Via Algarviana begint in het centrum van het dorp São Bartolomeu de Messines, naast de hoofdkerk . We gaan ernaar binnen om een kaarsje aan te steken. Hoe mooi blauw is de lucht! Dat belooft weer een prachtige dag te worden .
T.i.
De bouw van deze kerk dateert uit het eerste kwartaal van de 16e eeuw. De gevel, die een prachtige veranda (1716) heeft, vertoont een onmiskenbaar landschappelijk effect, vanwege een combinatie van verschillende materialen (kalk en zandsteen uit Silves)
We passeren diverse byzondere bomen. Waaronder een groep eucalyptus bomen en een Indische sering. (Met dank aan Marion)
We komen dichter bij de bergen en het landschap verandert.
Eerst komen we bij Ribeiro do Arade aan. De Via Algarviana volgt deze rivier. Een onverhard pad dat erg mooi is. We zien landschappen van de riviervallei en haar zijrivieren. Je kunt zien dat het water nog steeds erg laag staat. Als ik het zo inschat nog zeker 1 meter zou erbij kunnen.
Tegen de hellingen zien we dennenbomen. Zo keurig op een rijtje, die zijn daar vast geplant.
Ook deze met een grijs paarse gloed vonden we heel bijzonder. Elly heeft gevonden: Acacia Baleyana.
Als je denkt aan een lunchplek en je vindt er zo een in de stralende zon…meer heb je als wandelaar toch niet nodig?
Bij een picknick plaats dichtbij de stuwdam worden we opgehaald door Henk van Vilafoia in Monchique. Hier verblijven we 7 nachten en zullen dagelijks worden gehaald en gebracht naar het volgende deel van de Via Algarviana. Wat een fantastisch verblijf! Het etappe drankje nuttigen we in het restaurant.
19 november, 20 km, van Alte naar San Bartelomeu, meest zonnig 20 graden. Hemelsbreed is het misschien 10 km, wij gaan zowel ten noorden als ten zuiden van de A2 door de prachtige Algarve. Zo komen we makkelijk aan 20 km.
Vanaf Hotel Alte zitten we meteen op de route. Wel ging de mevrouw van de receptie de achterpoort voor ons openen.
In Perna Seca wordt de route een smal pad. De vegetatie wordt dikker en we komen al snel bij een beekje dat rijk is aan riviervegetatie, met essen en oleanders.
Het pad is hier en daar een lastige daling, waarbij we elkaar helpen.
Na het oversteken van de rivier komen we bij het dorp Torre aan met de witte huizen.
Onderweg zien vele bomen met rijpe sinaasappelen, echt door de zon gekleurd. Ze blijken heel lekker te zijn en Annemiek plukt er een.
Na 2 uur wandelen hebben we er 8 km opzitten en hebben dan behoefte aan pauze. Een paar stenen en onze stoelen staan klaar. Vlak daarna is de enige plaats met horeca bij een tankstation. Hier verkopen ze ook koffie.
Vrij snel daarna klimmen we over een zeer ongelijk pad naar boven. Het voelt als zeer oud, alsof er een kar met paarden over zou gaan.
Een van de hoogtepunten van deze sector is de passage langs de oevers van Ribeiro Meirinho.
Een erg mooi pad.
Een afwisselende route vandaag. Of de smalle paadjes tussen het groen, of landbouwwegen alsof we op vlak terrein door Nederland liepen. Met als verschil de sinaasappel bomen in plaats van appelbomen
Ook zien we bloeiende narcissen en schitterende Irissen.
We zien San Bartholomeu in de verte liggen. We logeren in het Bartholomeus guesthouse, precies aan de route en in het centrum.
We keken naar buiten en zagen de zon opkomen vanaf onze slaapkamer van Casa de Mae. Eerst wat mistig, later een strak blauwe lucht. De zon lacht ons tegemoet. Een goed begin van de dag
Dat is wel iets om in de gaten te houden. De etappe is 16,2 km, we sliepen 1,4 km van de route en ook nu weer 1,4 km in hotel Alte. Verder dan het centrum, wel op de route van morgen.
Vlak na vertrek uit Salir zien we water raderen en diepe putten met water reservoirs. Zo kan de bevolking hier toch landbouw bedrijven, de aarde wordt zo nodig van water voorzien.
Het is wederom een heel gevarieerde route. We komen later door het lokaal beschermde landschap van Rocha da Pena op 479 meter hoog met vele plantensoorten. We zien veel bloeiende rozemarijn, sinaasappelbomen, granaatappel bomen bloeiende cactussen.
Het is erg rustig op deze route. We komen zelden iemand tegen. Vandaag een dame uit Zwitserland, die 6 weken vrij had voor ze aan haar nieuwe job begon. Ze liep tegengesteld. Later kwamen 3 Portugezen op ons pad, die wilden in 1 week aan het eindpunt zijn. Wij hebben na vandaag nog 9 wandelwagen voor de boeg en hebben er inmiddels 7 opzitten. We voelen ons in het ritme van een wandeldag thuis. De spierpijnen zijn weg, we kunnen goed uitrusten en we genieten volop.
In Benafim hebben we na 10 km pauze, we merken dat er hier leven in de brouwerij is. Mensen aan het werk, scholen….en voor het eerst sinds vertrek een mogelijkheid om cash te halen. Na het cafe was mijn geld helemaal op.😉🤔
We lopen verder naar het noorden door Barrocal Algarvio met de droge boomgaarden. We bereiken Ribeira do Freixo. Hier konden we voorzichtig oversteken. Hinke was er als eerste en helpt de anderen met droge voeten over te komen.
Daar is het laagste punt en dan begint de lange klim. Het is een pittige klim.
We gaan door het stadje Alte en hebben daar alvast het etappe drankje.
Tja, en als we dan nog ruim 1 km 100 meter moeten klimmen is dat echt niet makkelijk.
17 november 16 km van Barranco do Velho naar Salir
Alweer de 6e etappe van de Via Algarviana.
Hier gaan we van de bergen van de Algarve naar de Barrocal, door kurkeiken- en aardbeiboombossen naar droge boomgaarden.
Na het vertrek uit Barrenco blijken we vooral op de hoogte van ongeveer 500 meter te blijven. Het is een bergrug met naar alle kanten uitzichten.
Vandaag hebben we gelukkig weer droog weer, wel nog meest bewolkt. Door de wijdse uitzichten is het lichtspel van de wolken goed te zien. Precies daar waar de zonnestralen de grond raken, licht het een beetje op.
We passeren de windmolen van Faranhão of Eira de Agosto , waar we zouden kunnen genieten van het panoramische uitzicht, dat reikt van de bergen tot aan de kust. De windmolen zien we al van verre liggen. Door de bewolking zien we de zuidkust niet.
We dalen vervolgens af naar Carrascalinho , langs een zeer bosrijk en aangenaam ravijn. Een zeer pittige daling van zeker 10 %. We zien er veel kurkeiken, aardbeien bomen, bloeiende heide en ook bloeiende rozemarijn.
Als we beneden zijn krijgen we de uitdaging om een rivier te passeren, de Ribeira do Rio Seco. Eerst kunnen we er nog overheen springen, later wordt de uitdaging groter en sommigen gaan met blote voeten door het water.
Dit vinden we meevallen!
Het laatste deel naar Salir, zijn ommuurde paden, langs amandelbomen en ook citrusbomen, de sinaasappels vragen bijna om geplukt te worden. Een genot om er te mogen lopen.
We komen in Salir aan en er is eindelijk een geldautomaat. We denken dat we er kunnen pinnen. Dat blijkt niet zo te zijn. 🤔 We hebben bijna geen contanten meer. De Portugezen willen het liefst alles contant, daar hadden we geen rekening mee gehouden. Vlak erbij vinden we een bar voor ons etappe drankje.
Hier in Salir is op zondagavond geen restaurant open…..we vinden een restaurant waar we eten kunnen bestellen. Dat komen ze straks brengen. Casa de Mae ligt buiten het dorp en het zou een flinke klim zijn. We boffen maar weer. 😉
