17 april, 21 km, zonnig 8-25 graden van Zamora naar Montamarta

Bagage verdwenen…..?

Bij een algemene herberg wordt geen bagage opgehaald. We gaan dan ook in het centrum ontbijten en hebben met een taxi afgesproken dat hij de bagage om 8.30 uur op komt halen en dan naar Montamarta te brengen. Het is altijd een kwestie van vertrouwen om bagage zomaar mee te geven…..Wat gebeurt er? We komen aan bij Casa Molina in Montemarta en onze bagage is er niet.🤔. We gaan bellen en krijgen de chauffeur eerst niet te pakken. De centrale gebeld en die hebben de chauffeur te pakken gekregen. Blijkt de bagage bij de algemene herberg te staan. Tja…..nog 2 km er bij en we hebben net een biertje op. Dat gaat niet lukken. Toevallig komt er een chauffeur een pakketje in de bar brengen, ik spreek hem aan en ja, hij wil dat wel doen. Hehe ons bagage avontuur is weer goed afgelopen.

De route van vandaag….mij doet het echt aan de meseta denken. Licht glooiend, geen bomen te zien, dus ook geen schaduw. Over onverharde kiezelpaden omringd door gewassen en de gele koolzaadvelden. Het lijkt langs de snelweg, dat is niet zo. Die ligt ver genoeg weg om in alle stilte deze mooie etappe te bewandelen. De temperatuur is door de wind heerlijk. Wat wil je nog meer met zo een strak blauwe lucht?

Op bovenstaande kaart is het de grijze lijn die naar het noorden gaat. De andere gaat direct naar het westen en komt Portugal binnen. De Camino Zamorano Portugues. Let op bij deze splitsing de Via de la Plata blijven volgen.

Eerst hebben we een smal pad direct langs de weg. Later brede paden, oneindig ver. We weten allemaal al, het gaat over “de ene voet voor de andere voet” en niet over hoe het verder zal gaan. We hebben dan ook als motto gekozen…”we zien wel”. Het mooie is dat we nu ook de weg naar binnen gaan. Wat doet het met je als je weinig afleiding door de natuur hebt, kun je dat ook aan? Inmiddels hebben we er 100 km opzitten en we beginnen te geloven dat we het kunnen.

• 

• 

• 

Zo gaat het km’s lang. Bij een spoorweg viaduct vinden we een beetje schaduw. De zon is echt te fel om er in te gaan zitten. Het doet me aan het Ierse pelgrimsgebed denken. “Geef me wat schaduw bij zon” Precies op het moment dat we wilden pauzeren vonden we dit kleine schaduw plekje

• 

• 

• 

• 

• 

Dan is het nog 4 km naar Montamarta. We worden zeer hartelijk ontvangen in Casa Rural Molino. Erg hulpvaardig om de rugzakken te traceren en ook onze was wordt gedaan. De bar voor ons etappe drankje is tegenover ons verblijf. We voelen ons verwend.