Vrijdag 7 april 2023, van Rubiães naar Valença, 20km, 24 graden en zon

Gisterenavond lagen we allemaal vroeg op bed en na het blog schrijven sliep ik snel. Af en toe was ik even wakker en sliep ik gelijk weer verder tot ik een wekker af hoorde gaan.  Dat was de eerste nacht dat ik veel geslapen heb. We stonden op, voeten werden verzorgd en ontbijten deden we met zijn allen in het keuken van O Ninho. Om 8 uur vertrokken we, op naar Valença.

In de ochtend is het nog lekker fris om te lopen en over de keien paden moeten we goed opletten waar we voeten en stokken neerzetten.

De zon kwam over de heuvel en dan zie je de schaduw van ons wandelaars

De waterstroompjes en het watervalletje is leuk om te zien.

Ineke vond het gisteren net als de anderen een pittige dag. Het kost haar sinds de longontsteking van afgelopen winter veel energie om te lopen maar ze zet door. Ook hier waar het pad best stijgt, wat je op de foto niet goed ziet.

De zon begint steeds meer te schijnen en het is een goede wandeltemperatuur. Vandaag heb ik iedereen gevraagd om na te denken over wat het verschil is tussen het mannenbrein en het vrouwenbrein. Omdat Geert de enige man in de groep is en hij er wel tegen kan om af en toe geplaagd te worden door ons kan het wel leuk zijn om het verschil te kennen en elkaar dan nog beter te kunnen begrijpen. Alhoewel ik denk dat sommige bijdehante tantes van de groep er nog meer grappen over zullen maken. Ik denk ook dat Geert daar wel tegen kan, hij is zelf ook wel in voor grappen.

Met zijn allen op de foto waarbij ik met gevaar voor eigen leven de groep vast ga leggen. Ze grappen erover dat het zo maar mijn laatste foto kan zijn wanneer ik niet op tijd aan de kant ga voor een auto.

We hebben vele mooie paden vandaag. Dit is er zeker een van. Ondanks haar blaren loopt Wilma goed door, ze vindt het zelf ook goed gaan.

Het tempo zit er vandaag weer goed in en zoals iedere dag lopen we dan weer eens met de ene en dan weer eens met de andere. Het tempo wisselt en er wordt gewacht op elkaar waardoor we echt als een groep kunnen lopen.

Onderweg zien we Lara Elliot uit Canada die haar stretch-oefeningen doet. Zou eigenlijk voor ons allemaal goed zijn maar we nemen daar de tijd niet voor.

Hernan, de beheerder van het hostel legt mij uit waar we vanavond kunnen gaan eten. Hij heeft voor ons een reservering gemaakt om 7 uur. De ideale tijd voor ons, zodat we op tijd naar bed kunnen.

Zo zien de stapelbedden eruit. Hier slapen Ina, Ineke, Jeannette en Wilma. Geert zijn stapelbed staat in het midden van de kamer en Thea en ik slapen achteraan. Er zijn nog drie bedden bezet waarmee de kamer vol is.

Na ons opgefrist te hebben, iedereen zijn eigen gang even ging en we uiteindelijk aan ons etappedrankje met een nootje buiten op het terras voor het hostel zitten vragen we Hernan om een foto van ons te maken en een met hemzelf erop. Zoals je ziet een vrolijke man. Na het etappedrankje gaan we eten en of het door het drankje of toch het verschil in hoogte van de traptreden kwam weet ik niet maar Geert nam de stenen trap met een tree niet goed en viel. Hij had zijn tenen bezeerd en de Portugezen waren gelijk bezorgd. Het bordje wat Geert in zijn hand had was stuk maar verder was alles heel gebleven.  Toen Geert boven kwam had Hernan al ijs voor hem klaar om even zijn voet te koelen. De Portugezen zijn vriendelijk en behulpzaam. Het was een heel stuk lopen naar restaurant Avenida maar het was het waard. Er werd weer veel gelachen nu we elkaar konden verstaan bij het eten. Ik zal maar niet schrijven waarover. Ook over gein onderweg zal ik niets schrijven. De uitleg over het verschil in mannen- en vrouwenbrein houdt iedereen nog tegoed

Net voor ik ga slapen horen we, twee jongedames uit Duitsland en ik muziek en dat blijkt van een processie te zijn. Speciaal voor deze groep ben ik op pad gegaan om foto’s te maken zodat ze zien wat ze gemist hebben.