3 mei, 25 km mistig en koud 8 graden van Villafranca naar Cardunuela

Vandaag was het een dag van “loslaten”. En: ” ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan”. Heel mooi om te zien dat ieder het vertrouwen heeft gekregen om alleen op pad te gaan. Kan ik de weg wel vinden, durf ik het alleen? Hinke had het voorbeeld al gegeven…die durft alleen en gaat op haar eigen tempo op pad. Als ik dan zie hoe ze geniet als we elkaar weer zien in de nieuwe herberg, dan is het voor mij goed. Heel belangrijk dat ieder zijn/haar tempo loopt. Het is jou Camino, en zo ontdek je waar je grenzen liggen, wat jou tempo is en of je het fijn vindt. Ik ben reuze trots op alle wandelaars, die zomaar alleen op pad durven gaan. En ik? Ik vind het best lastig om het los te laten….

Het was ook de dag van Montes de Oca op 1100 meter hoogte. Vooral de eerste 5 km kende de hoogste stijgingen. Later over de hoogte na Atapuerca.

Het was zeer mistig en koud in de vroege ochtend. We hadden de regenkleding aan, vanwege de mist, maar zeker ook tegen de kou. Omdat je weinig ziet, geeft mist je de gelegenheid meer naar binnen te gaan

Er is niet veel te zien zo. Wel zien we een soort heide struiken in prachtig paars. Ook kijken we even bij het monument ter gedachtenis aan fussilades ten tijde van de Spaanse burgeroorlog in 1939.

De wandeling door het bos naar San Juan de Ortega is meer dan 12 km. De rode klei is door de regen veranderd in glibberige klei die met kilo’s aan je schoenen blijft plakken. Ook de fijne pleisterplaats “Oase” is deze ochtend verlaten. De pelgrims vinden er even geen pauze plek. Veel te koud! We denken dat die er zelfs niet meer door kan met zoveel water en diepe sleuven.

Net als je denkt waar blijft toch San Juan de Ortega, zie je tussen de bomen plotseling de kerk en wat gebouwen. We hebben er even pauze en we treffen andere wandelaars van onze groep.

De Camino naar Ages gaat over een bergrug met mooie uitzichten rechts en links. Bij het dalen zie je het dorpje liggen.

We vervolgen ons pad naar Atapuerca en daarna naar de top op 1100 meter met het grote kruis ” Cruz de Matagrande”. Ook vinden we daarboven een labyrint van stenen. Daar realiseer je je hoeveel pelgrims hier dagelijks lopen en een spoor achterlaten in de vorm van een steen. Heel indrukwekkend.

De afdaling is een pittige met overal grote stenen. Goed zoeken waar je je voeten neerzet. In het boekje van John Brierley staat er een uitroepteken. Dat betekent lastig……We hebben een klein beetje meer uitzicht over het dal en zien ook weer gele velden met koolzaad. Dat zijn de laatste km van vandaag naar Cardunuela.

In albergue Santa Fe worden we gastvrij ontvangen. Ik kom er graag….een van de pareltjes op de Camino. Met een pelgrimsmenu sluiten we de dag af.