20 april, regen

Bij Beilari was het een soort thuiskomen Joseph zorgt goed voor de pelgrims, hij geeft je een heel warm welkom gevoel. Die spirit is zo speciaal dat ik dat graag aan de mede wandelaars laat voelen. “De Camino smile is er al”

De eerste dag en dan meteen al 600 hoogte meters is best veel. Zeker als je net als wij in een vlak land wonen. Daarom kies ik ervoor de eerste dag in Orrison te stoppen. “Heftig dagje” hoor ik zeggen, als we er zijn.

Het winkeltje met Camino spullen was al open. Ik had me voorgenomen een nieuwe regenjas te kopen. Met mij gingen anderen ook een aanvullende jas kopen. De mevrouw van de winkel was erg blij met dit weer. Wij wat minder, een hele dag regen valt niet mee. Die gele, die binnen staat ben ik….bijna onherkenbaar 😉

We starten de dag met een korte wandeling naar de Citadel. Voor een mooi uitzicht. Dat is zeker waar, we kunnen nog in het dal kijken. Na nog een kopje koffie gaan we toch op pad. We hebben geen haast, en we verzamelen moed om in de regen te starten.

We lopen Saint Jean Pied de Port uit en zien tot onze verrassing dat de Napoleon route is gesloten. We kunnen nog in Orrison komen. Ik ben heel benieuwd of we morgen over de Napoleon route naar Ronchesvalles kunnen gaan. We wachten het af.

We hadden gedacht bij Hunto te pauzeren. Helaas was die gesloten. We konden er wel even droog onze sandwich opeten. De anderen waren vast doorgelopen. De route is goed gemarkeerd en inderdaad we moeten op een gegeven moment van de weg af en een modderpad in. Dat is het meest zware stuk van vandaag. Je zou zo denken dat er na die bocht wel een einde komt aan de stijging….De mist wordt dichter en we zien alleen nog schimmen in de mist. Zitten we nog goed vraag ik me af?

Met een heel tevreden gevoel, “Yes we can do it”, zitten we even later aan de koffie in de bar. Morgen zien we wel weer.