2 november, 21 km, windkracht 7 (!) 17 graden, buien.

Onze 3e dag gaat van De Cocksdorp via de vuurtoren naar het zuidwesten. En ja, de wind was zuidwest en we hadden zeker 15 km pal tegenwind. Ik had geen idee hoe windkracht 7 voelt…..nu weet ik het zeker. Daar kun je bijna niet tegenin lopen. En bv kiezen om tegengesteld te lopen.

Het is de paarse route, over strand en duinen naar de Koog. Bij de Cocksdorp missen we een sticker en volgen eerst de weg. Later blijkt dat we de grasdijk hadden kunnen nemen. Zo gaan we in de richting van de vuurtoren. De lucht is nogal grijs, een voorbode voor de regen.

Niet ver bij de vuurtoren vandaan gaan we de duinen in. Een smal pad, waarbij het goed kijken is of dit het juiste pad is. Als je op pad bent, heb je altijd een goed pad, deze keer gaat het om de juiste richting.  Erg mooi en weer heel anders dan gisteren.

Het bereiken van de vuurtoren voelt als mijlpaal. Meer dan de helft van onze Waddenwandeling zit erop. We gaan voelen, dit kunnen we. Stiekem zijn we trots dat we dat zonder noemenswaardige blessures zomaar doen.

Op het strand was het extreem zwaar. We werden gezandstraald. We lopen schuin tegen de wind in. Het kost heel veel energie en toch lopen we door. Brillen af, buff over het gezicht, verstopt onder de capuchon. Een afstand van 2 km, we doen er erg lang over. Intussen was het ook gaan regenen.

Bij strandpaal 29 mogen we linksaf. Een duinovergang met wandelpad. Dalend en stijgend over de duinen. Als we bij het fietspad uitkomen, zien we een soort luxe tenten met terrassen. Er is geen verboden toegang bord te zien. Uit de wind gaan we schuilen en voelen ons de koning te rijk.

Over het fietspad gaan we naar de Slufter vallei. Een hoge trap ligt voor ons en daar hebben we fantastisch uitzicht. De Slufter staat in open verbinding met de zee. Bij heel hoog water loopt dit gebied onder water. We zien vele paden onder water liggen.

Langs de Slufter lopen we verder naar het zuiden. Ook hier is het tegen de wind inknokken.

Bij een volgende strandovergang zien we een enorme trap met uitzichtspunt. Daar gaan we ook naar toe. Hier hebben we uitzicht over het hele gebied.

We houden nog even vol en gaan zelfs naar nog een uitzichtpunt. Deze tekst stond in een gedenkteken en raakte ons. “Het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen.”

Even komt de zon tevoorschijn en laat de duinen in een groen kleuren pallet zien.

Voor de Koog lijkt het alsof we nogmaals over het strand zouden gaan. Nog een keer met die harde wind over het strand….doen we het of kiezen we de kortste weg? Het valt erg mee, het is een graspad aan de binnenkant van de duinen en de wind is een beetje gaan liggen.

De laatste km gaan door het bos, en zo komen we in de Koog aan.

Wat een fantastische uitdagende dag. We hebben er enorm van genoten. Juist die zware tegenwind, zorgde ervoor dat we extra trots zijn, dat we heelhuids in de Koog zijn aangekomen.